ปรสิตสิ่งมีชีวิตกลายพันธุ์ ตอนที่ 1.2 – เรื่องราวของชิต (1)

AMFUSE

- H- w" C0 |$ ?! y2 X
ตอนที่ 1.2 – เรื่องราวของชิต (1)

! Z1 m( e# [% x# d+ G# W: Kตอนที่ 1.2.1 – หลังงานวัด
เสียงกลองยาวค่อย ๆ เบาลงพร้อมกับแสงไฟงานวัดที่ริบหรี่ลงทีละดวง ค่ำคืนนี้เป็นคืนสุดท้ายของงานประจำปี หมู่บ้านเล็ก ๆ จึงคึกคักกว่าปกติ ผู้คนทยอยกลับบ้านพร้อมของกินในถุงพลาสติก เสียงหัวเราะเจื้อยแจ้วค่อย ๆ จางหายไปเหลือเพียงเสียงจิ้งหรีดเรไรที่แทรกเข้ามาแทน
" A1 c: k9 y1 V" _, Z* i

/ f9 ]5 v2 j/ Q& C7 U- u& a) Rชิตในชุดเสื้อเชิ้ตเก่า ๆ กับกางเกงผ้าขาวม้าที่แม่บ้านข้าง ๆ บังคับให้ใส่มาช่วยงาน กำลังยืนยกเก้าอี้ซ้อนกันเป็นตั้ง ๆ เหงื่อยังชุ่มหลังจากทั้งวันต้องวิ่งช่วยงานไม่หยุด เขาไม่บ่นสักคำ เพียงยิ้มเจื่อน ๆ เวลาผู้ใหญ่สั่งงานซ้ำ ๆ


8 v9 Z0 r7 Q" t. g% c* T“ชิต มาช่วยตรงนี้หน่อย” เสียงของเมฆ หนุ่มรุ่นพี่ที่ชิตรู้จักเพียงผิวเผินดังขึ้น

# P8 ~/ @2 n1 n/ x! i6 r7 g( K
4 H6 i7 U" R. E8 P' N! Yชิตเงยหน้าขึ้น เห็นร่างสูงของเมฆยืนอยู่ข้างกองโอ่งน้ำที่ใช้ตักเลี้ยงคนทั้งงาน ดวงตาคมกริบของเมฆจ้องตรงมาอย่างตั้งใจจนชิตเผลอรู้สึกแปลก ๆ ในอก แต่เพราะนิสัยที่ไม่เคยปฏิเสธใคร เขาจึงพยักหน้ารับแล้วเดินตามไป
+ x8 S" Q7 g6 b, m

0 a' i* m) U1 iบริเวณด้านหลังศาลาวัดเงียบสงัดกว่าด้านหน้า แสงไฟจากหลอดนีออนส่องไม่ทั่วถึง บรรยากาศชื้นและอับด้วยกลิ่นดินเปียก ผืนฟ้ามีเพียงแสงจันทร์สาดลงมาทำให้เห็นเงาของสองหนุ่มทอดยาวบนพื้นดิน
. H: Q0 ?5 p" w5 a# T! d; m  b( O

4 ^( Y. A1 ^  O4 w+ L- C“ช่วยยกโอ่งไปเก็บข้างศาลาหน่อย มันหนัก” เมฆพูดพลางยกโอ่งขึ้นนิดหนึ่ง
1 Q# N! W* ^3 B  ~+ L

ชิตรีบยื่นมือไปช่วยโดยไม่เอะใจอะไร ร่างกำยำของเขาโน้มตัวเข้าหา กล้ามแขนตึงแน่นเพราะแรงกด ทำให้เสื้อเชิ้ตเก่าแนบไปกับลำตัวจนเห็นรูปร่างชัด เสี้ยววินาทีนั้นเองสายตาของเมฆกวาดลงต่ำ และหยุดอยู่ที่เป้าผ้าขาวม้าที่แนบแน่นจากเหงื่อและแรงกด

4 v" `2 a7 m; ~/ h0 K$ a% i% ?
0 U/ H1 Q. H6 t/ Kหัวใจของเมฆเต้นแรงขึ้นทันที ความคิดหนึ่งแล่นเข้ามาอย่างห้ามไม่อยู่—คืนนี้ไม่มีใครเห็น ไม่มีใครอยู่ด้านหลังวัด มีเพียงเขากับชิต…
6 U2 F" y- q4 w' K# O/ t

ชิตไม่รู้เลยว่าตัวเองกำลังตกอยู่ในเงื่อนไขของคนตรงหน้า เขายังคิดเพียงว่าจะยกโอ่งเสร็จแล้วกลับบ้านไปนอนพัก แต่บรรยากาศรอบข้างกลับค่อย ๆ กดดัน และเงาที่ทอดยาวจากร่างเมฆก็เหมือนจะคลุมตัวเขาไว้ทุกที

7 C3 X3 t5 z+ H- N
ตอนที่ 1.2.2 – ถูกชวนไปที่เปลี่ยว
หลังจากยกโอ่งน้ำเสร็จ ชิตยกมือปาดเหงื่อที่ไหลอาบหน้าผาก กล้ามอกที่เปียกชื้นสะท้อนแสงจันทร์จนดูเด่นกว่าเดิม เมฆยืนมองอยู่เงียบ ๆ สายตาหนักแน่นเหมือนซ่อนบางอย่างเอาไว้
3 }0 f! ~6 }+ H. f& O$ I

“เหนื่อยสิท่า ช่วยทั้งวันเลย” เมฆเอ่ยขึ้น น้ำเสียงทุ้มต่ำ
1 G& W5 F  B& i: u' M

“ไม่เท่าไรหรอกพี่ แค่ทำงานวัด ใคร ๆ ก็ช่วยกัน” ชิตตอบพร้อมรอยยิ้มจริงใจ ไม่ทันเห็นว่าดวงตาของอีกฝ่ายกำลังจับจ้องไปที่ร่องกางเกงผ้าขาวม้าที่แนบกับเรือนกายจนเห็นเป็นสัดส่วนชัดเจน


/ ?7 |$ v- h) f" N8 u$ rเมฆกวาดตามองรอบ ๆ เห็นว่าบริเวณนั้นแทบไม่มีใครอยู่แล้ว มีเพียงแสงสลัวจากโคมไฟเก่า ๆ ใต้ต้นโพธิ์ใหญ่และเสียงจิ้งหรีดเรไรเป็นฉากหลัง เขาก้าวเข้าใกล้ชิตอีกนิด ก่อนพูดเสียงเบาราวกับกระซิบ


“ตรงนี้มืดไปหน่อย ช่วยขนเก้าอี้ไปเก็บในศาลาหลังวัดกับพี่หน่อยได้มั้ย ไม่มีใครอยู่แล้ว กลัวจะโดนขโมย”
+ i  V& Y/ ]( R# c4 |
& P7 B+ _2 U; t9 v
ชิตไม่ได้เอะใจอะไรเลย เขาพยักหน้าตามง่าย ๆ “ได้สิพี่”


0 C5 k9 }* \) |ทั้งสองเดินเลาะไปตามทางดินด้านหลังศาลา ทางนั้นมืดและเงียบมากกว่าที่เดิม ต้นไม้สูงขึ้นเป็นแนวข้างทาง บดบังแสงจันทร์จนแทบไม่เหลือแสงส่องถึง เสียงฝีเท้าทั้งคู่บดกับดินแห้งกรอบดังกรอบแกรบยิ่งขับให้บรรยากาศน่าขนลุก
$ c2 a0 x* ~: e0 ^

. ]& h5 N  ~  N& B- pเมื่อเดินถึงมุมหนึ่ง เมฆหยุดกะทันหัน หันมามองชิตเต็มตา ชายหนุ่มบ้านไร่ยังไม่ทันรู้ตัวก็ถูกสายตาคมกริบตรึงเอาไว้เหมือนเชลย
7 e& b  M- }9 @* Z

1 S5 U. v# m( g8 z“พี่…ให้ช่วยยกตรงไหนเหรอ” ชิตถามเสียงแผ่ว แต่คำตอบที่ได้คือมือหนาของเมฆที่วางลงบนไหล่เขาอย่างมั่นคง


บรรยากาศรอบข้างเงียบเกินไป เสียงลมพัดใบไม้ไหวเหมือนกลบลมหายใจของชิต เขารู้สึกถึงแรงกดที่ทำให้ร่างต้องพิงกับผนังไม้เก่าหลังศาลา ใจเต้นแรงแบบไม่เข้าใจว่าทำไม สายตาสับสนแต่ไม่กล้าผลักออก


# l2 e# \# d2 f, Mเมฆยิ้มบาง ๆ แต่เต็มไปด้วยแรงปรารถนา “ตรงนี้แหละ…ไม่ต้องไปไหนแล้ว”

/ V8 [% u  y9 i7 T
ในเสี้ยววินาทีนั้น ชิตเริ่มรู้สึกได้ว่าเหตุการณ์ไม่เหมือนการช่วยงานปกติ ร่างกายเริ่มร้อนวูบวาบโดยไม่รู้สาเหตุ แต่เพราะความซื่อและไม่เคยเจอเหตุการณ์แบบนี้ เขาทำได้เพียงยืนนิ่งเหมือนถูกสะกด
8 y" M: ]8 b: g; H) v

ตอนที่ 1.2.3 – การลอบได้ครั้งแรก


) D$ v0 l( @) g' I3 `! ?แรงกดจากมือหนาบนไหล่ทำให้ชิตพิงติดผนังไม้เก่าด้านหลังศาลา หัวใจเขาเต้นแรงจนแทบหลุดออกมา ทั้งเพราะเหนื่อย ทั้งเพราะไม่เข้าใจสิ่งที่เกิดขึ้น ดวงตากลมของเขามองเมฆอย่างสับสน


“พี่…จะทำอะไรน่ะ” น้ำเสียงชิตเบาแทบไม่ต่างจากเสียงลม
1 m: N; s, p* m8 n2 b" ~
9 g' F0 j/ }9 K2 p7 _
4 s+ x( _" j7 p2 W- `, N; uเมฆไม่ตอบในทันที เขากลับใช้สายตาคมกริบมองต่ำลงไปยังร่องผ้าขาวม้าที่เปียกชื้นจนแนบกับท่อนลำอวบใหญ่ที่ปูดชัดอย่างไม่อาจซ่อน ร่องรอยเหงื่อและกลิ่นกายจากแรงงานทั้งวันยิ่งทำให้ภาพนั้นเร้าอารมณ์ เมฆกลืนน้ำลายขณะก้าวเข้ามาประชิด
7 c3 E0 }; v( z( W, N! b

“แค่…อยากลองชิมดูหน่อย” เขากระซิบชิดหู


  X* y9 {& G- _& G0 @( ?ชิตเบิกตากว้าง ร่างกายเกร็งสั่น แต่ไม่ทันได้ถอยหนี มือหนาของเมฆก็เลื่อนลงมากดตรงหน้าขา ผ้าขาวม้าถูกดันจนตึง ท่อนลำข้างในผงกหัวดันออกมาอย่างไม่ตั้งใจ

0 p" W, ]9 x0 |# w2 r1 F; X8 w
“อย่า…พี่ อย่าทำแบบนี้” เสียงชิตสั่นเครือ เขาพยายามดันอกอีกฝ่าย แต่แรงของชาวนาที่ผ่านการทำงานมาทั้งวันกลับสู้แรงเมฆไม่ได้เลย

0 g1 O4 v  \( q- p
, h" f6 Z: i3 z" Y6 A0 Tเมฆโน้มหน้าลง ลมหายใจร้อนจัดเป่ารดหน้าท้องที่โผล่พ้นชายเสื้อเก่า ๆ เขาค่อย ๆ คุกเข่าลงตรงหน้า ใช้มือปลดผ้าขาวม้าที่ผูกหลวม ๆ อย่างง่ายดาย ก่อนที่เนื้ออวบยาวสีขาวเนียนกับหัวแดงสดจะดีดผึงออกมาในอากาศ


แสงจันทร์สาดลงบนท่อนลำนั้นจนดูโดดเด่นราวกับ “ของวิเศษ”

8 _/ D0 r5 g4 o/ e: E
หัวใจชิตแทบหยุดเต้น เขารีบเอามือปิดไว้ด้วยความอาย แต่เมฆกลับจับมือทั้งสองของเขากดกับผนัง ไม่ให้ขยับได้


“พี่…อย่าทำเลย” เสียงขอร้องแผ่วเบา แต่กลับเต็มไปด้วยความสับสนและความร้อนผ่าวในกายที่เขาเองก็ไม่เข้าใจ


- z) v6 A$ |9 B* b( Gเมฆไม่รอช้า เขาก้มลง ใช้ริมฝีปากร้อนจัดครอบลงบนหัวแดงสดทันที เสียงสูดกลืนดังชัดในความเงียบของค่ำคืน
) J& B; X0 ]) f
7 P3 M* }2 h. ?' ^: k
“อ๊ะ…!” ชิตสะดุ้งเฮือก ท่อนลำเกร็งสั่นอย่างควบคุมไม่ได้

0 h) B" O3 y' A: d; `$ P, Z2 @
ปากของเมฆขยับช้า ๆ ดูดรัดแน่นราวกับต้องการรีดเอาทุกหยาดหยด ลิ้นร้อนกวาดไปรอบ ๆ จนชิตเผลอกัดริมฝีปากกลั้นเสียงคราง แต่ยิ่งพยายามห้าม ร่างกายก็ยิ่งตอบสนอง น้ำใส ๆ ค่อย ๆ ซึมออกมาที่ปลายหัวแดง ถูกกลืนหายไปในปากของเมฆทุกหยด


“หวาน…จริงด้วย” เมฆพึมพำเสียงพร่า ก่อนจะกลับไปซุกไซ้ต่ออย่างหิวกระหาย
7 s( l4 b3 Z! x& w2 P

ชิตตัวสั่น หัวใจเต้นถี่จนแทบขาดใจ ความอายและความสุขแปลกประหลาดผสมกันจนเขาไม่รู้จะหนีไปทางไหน แรงกดจากมือที่ตรึงไหล่ไว้ทำให้เขาทำได้เพียงพิงผนัง หลับตาแน่น ปล่อยให้ร่างกายถูกกลืนกินทีละน้อย


แรงดูดแรงขึ้นเรื่อย ๆ ราวกับเมฆตั้งใจจะไม่ปล่อยแม้แต่หยาดเดียว จนในที่สุด ชิตก็ทนไม่ไหว ร่างกายเกร็งกระตุก น้ำอุ่นขาวข้นพุ่งทะลักออกมาครั้งแล้วครั้งเล่า—ทั้งหมดถูกเมฆกลืนหายลงคอไปจนหมด ไม่มีแม้แต่หยดเดียวที่เหลือร่วงลงพื้น
) w5 K) _. G; p# D$ Y+ T8 A
# X! u- X* m0 r1 [: ^
เมื่อทุกอย่างจบลง ชิตหอบหายใจแรง ใบหน้าแดงก่ำราวกับเพลิง ร่างกายอ่อนแรงพิงกับผนังไม้ สายตาหลบเลี่ยงไม่กล้าสบตาใคร

( m1 {0 y$ Y6 F3 |9 j  F
เมฆลุกขึ้น ปาดปากช้า ๆ แล้วโน้มหน้ามากระซิบเบา ๆ ข้างหู “ของเอ็ง…ไม่เหมือนใครจริง ๆ”


$ ~/ M7 i& D: K0 j$ l9 Z* @) G6 cชิตไม่พูดอะไร เขาเพียงก้มหน้าด้วยความอาย รู้สึกถึงความลับที่หนักอึ้งในอก เขาไม่กล้าบอกใคร ไม่กล้าแม้แต่จะมองตาเมฆอีกครั้ง

+ e, ]& Q8 x# _
ในคืนนั้น ความสัมพันธ์ลับแรกได้เกิดขึ้นแล้ว—และมันคือก้าวแรกที่ทำให้ชิตกลายเป็น “ของที่ทุกคนอยากได้”


ตอนที่ 1.2.4 – ความอายและการเก็บเป็นความลับ
' [# A* m$ V/ _; B+ t! b

หลังเหตุการณ์ใต้แสงจันทร์จบลง ความเงียบกลับมาอีกครั้ง เหงื่อบนร่างชิตยังชุ่ม เสื้อเก่าแนบไปกับกล้ามอกที่สั่นสะท้าน เขานั่งกอดเข่าพิงผนังไม้ ใบหน้าแดงก่ำจนไม่กล้าเงยขึ้น
3 j; G3 {0 Q- Z' w2 g

$ e9 ~. x6 u9 c& C- j$ wเมฆยืนมองอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนยิ้มจาง ๆ เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เขาสะบัดผ้าขาวม้า จัดเสื้อผ้าให้เข้าที่ แล้วพูดขึ้นอย่างสบาย ๆ
; r' Q; f9 q  x" ?( ?+ w* H

“กลับบ้านเถอะชิต ดึกแล้ว เดี๋ยวพ่อแม่คนอื่นเขาจะว่าเอา”
- Z% n2 P( s7 ~& s) z& E

8 v) g! E$ j# z3 L% J6 ~  iคำพูดธรรมดา ๆ นั้นทำให้ชิตยิ่งอับอาย เขาไม่รู้จะตอบอะไร ร่างกายยังอ่อนแรงจากสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้น หัวใจเต็มไปด้วยคำถาม—นี่มันคืออะไร? ทำไมเขาถึงไม่กล้าปฏิเสธ? แล้วทำไมร่างกายถึงตอบสนองขนาดนั้น?


เมื่อเดินกลับจากหลังศาลา สายตาของชิตไม่กล้ามองใครเลย เขาก้มหน้าเงียบ ๆ รู้สึกเหมือนทุกคนจะจับได้ ทั้งที่ในความจริง ไม่มีใครรู้ว่ามีอะไรเกิดขึ้นนอกจากเขากับเมฆ

2 l+ t8 [/ G+ z8 P! ~, q
คืนนั้น เมื่อถึงกระต๊อบเล็ก ๆ ริมนา ชิตทิ้งตัวลงบนเสื่อขาด ๆ หัวใจยังเต้นแรงไม่หยุด ทุกครั้งที่หลับตา ภาพริมฝีปากของเมฆที่ครอบลงบนหัวแดงสดผุดขึ้นมาไม่หาย เขาพยายามสะบัดหัวไล่ภาพนั้นออก แต่ยิ่งไล่ก็ยิ่งชัดเจน
( j# B0 i# _3 A

1 o3 ]" W( W2 u“ทำไมเราถึงยอม…” เขาพึมพำกับตัวเอง เสียงเบาจนแทบไม่ต่างจากเสียงหายใจ


+ L) C  R  M  S# n- s( j0 c  n. p" _แต่เขารู้ดีว่า—แม้จะอายเพียงใด ก็ไม่กล้าเล่าให้ใครฟัง ไม่มีใครในหมู่บ้านที่จะเข้าใจได้ หากเรื่องนี้แพร่ออกไปเขาคงถูกหัวเราะเยาะ ถูกตราหน้าว่าแปลกประหลาด
" s& y, e! i$ D

! I6 N! y1 x1 H9 q6 yดังนั้น ความลับนี้จึงถูกกลบฝังไว้ในใจตั้งแต่คืนนั้น และเมฆเองก็ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นในวันถัดมา เขาทักชิตเหมือนเคย หยอกเล่นตามปกติ ราวกับไม่ได้กลืนกินทุกหยาดหยดจากร่างนั้นเมื่อคืน
- J4 H  X* [$ @8 u4 D! Z

เวลาผ่านไป วันกลายเป็นคืน คืนกลายเป็นวัน ชีวิตชิตดำเนินต่อไปเหมือนปกติ แต่ภายในใจกลับไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว ความอาย ความสับสน และความหวาดกลัวปนกันเป็นก้อนใหญ่ที่เขาไม่รู้จะปลดปล่อยอย่างไร


9 B3 y9 u# S4 Y/ K* k. Q! ~และนี่คือ “กฎเงียบ” ที่ถือกำเนิดขึ้นในหมู่บ้าน—ใครได้ชิม จะเก็บไว้เป็นความลับ ไม่มีใครพูด ไม่มีใครยอมรับออกมา แต่ในเงามืด ทุกสายตายังคงจ้องเขม็งไปที่ชายหนุ่มผู้ซื่อเกินกว่าจะรู้ว่า…ตัวเองได้กลายเป็นเป้าหมายของใครต่อใครไปแล้ว

1 k+ x7 Z) o1 Y$ E" K6 s
) R* [; [7 |* _. G1 q$ Z' Pจบตอนที่ 1.2
4 K( j3 {1 ~, z9 @2 U8 q7 `

  m1 F! y- @: p
, a3 {' A4 m, I! l$ m  _
) \0 V- y' ^+ P! x& P9 s% l) Z) U8 R



: W& J, S( e% O/ r$ y
  \- E  d* @0 P3 X! \
; Y% x9 K5 [7 o/ q9 k# ?
) Z2 g0 \  ^1 i+ t

" r7 b$ Y4 B+ [2 i& c, E: U

Linkren

ดีนะค่อยปูเรื่องชิต  ก่อนจะเข้าด้านมืด