ปรสิตสิ่งมีชีวิตกลายพันธุ์ 8 (หมู่บ้านล้างบาง) Part 1

AMFUSE

/ V9 z' V$ H' F/ Xตอน 8.0 : สาเหตุที่ล้างบางหมู่บ้าน


0 H+ w, b# L0 Y7 C! V& h7 fกลางค่ำคืนเงียบงัน เสียงจักจั่นเรไรยังคงดังระงมในทุ่งนา แต่บรรยากาศของหมู่บ้านเล็ก ๆ แห่งนี้กลับไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว ตั้งแต่คืนที่ “บางสิ่ง” ตกลงในหนองน้ำ ทุกอย่างก็เปลี่ยนไปทีละน้อย คนในหมู่บ้านเริ่มมีข่าวลือแปลก ๆ บ้างว่าพบชาวบ้านบางคนมีอาการกระสับกระส่าย บ้างว่าหัวเราะทั้งน้ำตา บ้างว่าหายตัวไปทั้งคืนแล้วกลับมาในสภาพอิดโรยเปียกชุ่ม แต่รอยยิ้มกลับเต็มไปด้วยความสุขสมอย่างประหลาด


1 t: |1 K; ?8 m+ x8 _แรก ๆ ผู้เฒ่าผู้แก่ยังคิดว่าเป็น “คุณไสยเล่นงาน” หรือไม่ก็โรคเสน่ห์ยาแฝดที่พวกหมอผีบางคนแอบทำใส่กัน แต่เมื่อเวลาผ่านไป กลายเป็นว่าทั้งหมู่บ้านเริ่มซุบซิบถึงการมี “โรคกามระบาด” เพราะชายหนุ่มหลายคนล้มตายด้วยอาการขาดน้ำตาย แต่ร่างกายเต็มไปด้วยคราบอสุจิแห้งกรัง ตำรวจท้องที่บันทึกไว้ในรายงานว่า “เสียชีวิตโดยไม่ทราบสาเหตุ แต่สงสัยจากการเสพสุขเกินขีดจำกัด”


+ Q$ N+ t& n% M2 _2 kข่าวลือนี้แพร่ไปถึงอำเภอ และในที่สุดก็ถึงหูหน่วยสาธารณสุขจังหวัด พร้อมรายงานลับที่ยืนยันว่า มีสิ่งมีชีวิตบางอย่างกำลังแพร่ในหมู่บ้าน

& {9 A4 ?9 H0 \; r* Q
$ K* |# h& R% E+ l( z⸻

6 F6 ^, N" L- X) C9 \
เสียงเคาะโต๊ะในห้องประชุมอำเภอ

. X( [! K- F; W! L; D
4 G7 `4 _+ f2 Y, g9 B; M' \" _3 A“เราจะปล่อยไว้ไม่ได้อีกแล้ว” นายอำเภอเอ่ยเสียงเข้ม ท่ามกลางวงประชุมเล็ก ๆ ที่มีทั้งเจ้าหน้าที่ทหาร ตำรวจ และบุคลากรสาธารณสุข
“แต่ท่าน เรื่องนี้ยังไม่มีหลักฐานเป็นชิ้นเป็นอัน…” หมอสาธารณสุขคนหนึ่งแย้งเสียงสั่น
% w8 i7 k/ Q' Y9 ~5 ]- Y& h“หลักฐานไม่ต้องมากไปกว่าความจริงที่ว่า หมู่บ้านนี้ส่งคนป่วย–คนตายออกมาทุกวัน และศพทุกศพก็…เอ่อ…เต็มไปด้วยร่องรอยการเสพสมผิดธรรมชาติ”
' w, q- r4 n( ?# C( [* b
4 z, b; i$ t5 }* n& k2 z% U
คำว่า “เสพสมผิดธรรมชาติ” ทำให้บรรยากาศในห้องประชุมเงียบงัน ทุกคนรู้ว่าความหมายจริงคืออะไร เพียงแต่ไม่มีใครอยากพูดออกมาตรง ๆ ว่าเป็น เรื่องเพศ

3 I! I5 `4 w& t6 G: P
ในที่สุดจึงมีคำสั่งเป็นเอกฉันท์—
“ปิดหมู่บ้าน และล้างบาง”
1 ]( U. B: w" |6 l8 g1 z

⸻

7 U1 R+ E- _) U# yกลับมาที่หมู่บ้าน
) m& w: s% T+ X* P; Q
/ V1 s3 _6 _- M- m5 [ขณะเดียวกันที่กระต๊อบท้ายทุ่ง ร่างของ ชิต ยังคงนั่งเปลือยกายอยู่ริมเตียง เส้นผมเปียกชื้นจากเหงื่อ ดวงตาคมเข้มทอดมองออกไปในความมืดรอบทุ่งนา เขารู้ดีว่าตนเองคือ “ต้นตอ” ของสิ่งที่เกิดขึ้นทั้งหมด

0 V! N' N5 I9 V8 k/ O0 o  v+ k% r" Kในเงามืด เสียงหอบหายใจของ “แก้ว” ดังลอดออกมาจากผ้าห่ม แก้มแดงช้ำ ร่างยังสั่นระริกจากการถูกครอบครองทั้งคืน แต่สิ่งที่น่าขนลุกกว่าคือรอยยิ้มสุขสมที่ประดับบนใบหน้าแม้จะหมดแรงแทบลุกไม่ขึ้น
2 T% o$ A6 d8 Z: r, O
ชิตยกมือขึ้นแตะที่อกตัวเอง รู้สึกได้ว่ามีบางสิ่งยังคงเต้นอยู่ภายใน—ปรสิตที่เชื่อมกับเลือดเนื้อของเขาโดยสมบูรณ์แล้ว แต่แทนที่มันจะกัดกิน เขากลับรู้สึกว่ามัน “โอบกอด” เขาไว้ทั้งกายและใจ

0 r4 e/ j1 c# W2 o/ w9 l+ K$ A“ถึงเวลาแล้วสินะ…” เสียงทุ้มต่ำเอ่ยกับตัวเอง มุมปากแสยะยิ้ม
6 i" Q: R& M/ d+ \9 }1 m" ^0 \3 I
8 o7 R  T- s' _: {⸻

: c' `7 X  B3 x+ fปรากฏการณ์แปลก

( z* p; M, B) i6 y; fคืนเดียวกันนั้น แม่เฒ่าคนหนึ่งเดินออกมาหน้าบ้านเพราะได้ยินเสียงสุนัขเห่า พอเหลือบตามองไปทางทุ่ง เห็นเงาคนเดินเป็นแถวเรียงยาวเข้าสู่หนองน้ำ เธอตกใจจึงรีบตะโกนเรียกหลาน แต่พอหันกลับมา หลานชายวัยสิบเจ็ดยืนเปลือยอยู่ตรงหน้า ดวงตาแดงก่ำ หายใจหอบ สะโพกขยับเหมือนกำลังเสพสุขกับอากาศว่างเปล่า

* [4 K4 Q7 D- u% uเธอหวีดร้อง แต่เสียงร้องนั้นถูกกลืนหายไปในเสียงจักจั่น
8 `% c" @% D/ q" y+ l6 Q& d
⸻

เช้าวันรุ่งขึ้น

รถบรรทุกทหารหลายคันแล่นเข้ามาปิดทางเข้า–ออกหมู่บ้าน ชาวบ้านบางส่วนพยายามวิ่งหนี แต่ถูกกันกลับ เจ้าหน้าที่อ้างว่า “มีโรคระบาด ต้องกักกัน”
8 K0 y0 S; x# E2 g& g
4 Y6 ^) @% k5 x4 m. J: d3 Cในขณะที่ชาวบ้านโวยวาย บางคนเริ่มมีอาการประหลาด—ชายหนุ่มน้ำลายยืด หญิงสาวหน้ามืดหอบแรง และเมื่อเจ้าหน้าที่พยายามเข้าไปช่วย กลับถูกดึงเข้าไปกอดรัดแนบแน่นราวกับจะเสพกามตรงนั้น
2 e+ T; D! p. e. I' r. m- }0 N7 B
  Z- g( q/ i1 o/ Mข่าวนี้ถูกปิดอย่างมิดชิด ไม่มีสื่อใดเข้าถึงได้

, E% Z! e& z! V" \5 B⸻
6 }6 h, F. R+ P! c
ปิดท้ายตอน 8.0
9 s! O1 T) W2 P1 l9 Y
" C3 L( H- o0 u/ o: }5 J# Pค่ำวันนั้น ไฟจากคบเพลิงและระเบิดเพลิงถูกโยนเข้าไปตามบ้านเรือนทีละหลัง เสียงกรีดร้องดังสนั่นไปทั่วท้องนา บ้างเป็นเสียงเจ็บปวด บ้างกลับฟังคล้ายเสียงสุขสมจนขนลุก

# V. I: n# @. a" J% z5 ^) pและท่ามกลางเปลวไฟนรกนั้น—
ร่างของ ชิต เดินออกมาอย่างสง่างาม เปลือยกายเต็มไปด้วยเหงื่อและควัน แต่รอยยิ้มของเขากลับเยือกเย็น
$ r' l+ E3 o4 i  S$ h, W! T- h
“ฆ่าได้ยังไง…ในเมื่อพวกกูคือพวกมึงแล้ว”
  a  h, S9 n" i0 ?  D. d: Y
- g+ w; \% v) S. L' z) {คำพูดนี้ลอยไปท่ามกลางไฟโหม เผยเงาใบหน้าหล่อเหลาที่ดูไม่ต่างจากชายหนุ่มธรรมดาเลยแม้แต่น้อย—
นี่คือเหตุผลที่การล้างบาง…ไม่อาจหยุดยั้งได้

6 f6 ?' k8 O8 C) E# |7 H
ตอน 8.1 : ปฏิบัติการไฟนรก
$ g0 p4 T5 u) V: [2 _1 a, @- R
เสียงเครื่องยนต์รถบรรทุกทหารดังกึกก้องฝ่าความมืดค่ำเข้าไปกลางหมู่บ้าน บ้านไม้หลังเล็ก ๆ ที่เคยสงบกลับถูกล้อมรอบด้วยรั้วลวดหนามที่เพิ่งขึงขึ้นสด ๆ หลอดไฟสปอร์ตไลท์สาดแสงขาวโพลนทั่วทั้งพื้นที่
# M* w+ t+ K; G4 y- W" D" f- R
1 X% Z2 h" x1 B7 }“เตรียมปฏิบัติการ กำจัดทุกชีวิตที่อยู่ในหมู่บ้านนี้”
เสียงนายทหารสั่งก้องผ่านวิทยุ
1 b6 o: I  m; u- p; a* V
เหล่าทหารพรานกับเจ้าหน้าที่สวมหน้ากากกันแก๊สต่างถือปืนเล็งเข้าบ้านเรือนทีละหลัง แต่สิ่งที่พวกเขาไม่รู้…คือคนในหมู่บ้านไม่ได้ตื่นตระหนกหรือร้องไห้โวยวายเหมือนการกวาดล้างทั่วไป พวกเขากลับยิ้ม—บางคนยืนเปลือยอยู่หน้าบ้าน บางคนกอดรัดกันแนบแน่น น้ำขาวขุ่นไหลเปื้อนพื้น แต่ทุกสายตาจ้องทหารด้วยแววปรารถนา
& E" }" _7 T% V3 c( d. L: b
⸻

เปลวไฟแรก
3 h! p1 t  f; a8 G* @
) q$ V/ N* d' X9 N; tเสียงปัง! ของระเบิดเพลิงลูกแรกดังขึ้น บ้านไม้หลังหนึ่งลุกวาบติดไฟทันที แต่จากในเปลวไฟ กลับมีเสียงครางดังก้องออกมา—ไม่ใช่เสียงเจ็บปวด แต่เป็นเสียงสุขสมปนสยอง
6 v, d2 `& _2 O8 B8 T
“อ๊าาาาา…แรงอีก…แรงอีกกกกก”
: q* V/ K" L9 a& m: T
6 v% n2 e7 P2 k1 t' cทหารที่ได้ยินถึงกับชะงัก บางคนมือสั่นเพราะไม่เคยเห็นใคร หัวเราะและคราง ระหว่างถูกไฟคลอกเช่นนี้

จากควันไฟปรากฏร่างชายหนุ่มคนหนึ่ง เดินออกมาโดยที่ผิวหนังไหม้เกรียมเป็นบางส่วน แต่ท่อนลำกลับแข็งตึง น้ำใสไหลหยดลงพื้นทุกก้าวที่เดิน เสียงหัวเราะดังลอดออกมาพร้อมเปลวไฟที่ลามไปทั่วตัว
$ G8 F# V0 J. I/ d
, u; f1 N, M6 E" t, k" R. C( \“มึงคิดว่าฆ่ากูได้เหรอ?”

, F9 A* j- c1 L; ~. @เขาพุ่งใส่ทหารพรานคนหนึ่ง ร่างเปลือยกายปะทะเต็มแรง เลือดสาด แต่ทหารพรานคนนั้นกลับร้องเสียงหลง ไม่ใช่เพราะเจ็บ แต่เพราะถูกกอดรัดแนบชิด ท่อนลำของร่างติดเชื้อเสียดสีกับต้นขา ทหารพรานคนนั้นน้ำแตกคาชุดสนามก่อนจะล้มทั้งยืน

* }2 ]8 ^: a! ^% E# P+ t⸻
$ R9 k  s: A$ i- y; R
. S) G- l- E/ g" y2 yความคลั่งเริ่มต้น
: A. [6 |5 t; x0 `
/ Z1 I. h- W( Z2 d& ?" m) `) l! n“ยิง! ยิงแม่งเลย!”
' y. _7 h0 ~8 `. ~& V9 Zเสียงสั่งดังขึ้น กระสุนถูกกราดเข้าใส่ แต่ร่างคนติดเชื้อที่ล้มไปลุกขึ้นอีกครั้ง เลือดสาดพรั่งพรู แต่สีหน้ายังเต็มไปด้วยรอยยิ้ม เสียงหัวเราะดังสะท้อน

3 V6 C( T8 E  {3 cทหารหลายคนเริ่มลังเล บางคนหายใจแรงขึ้นเมื่อกลิ่นฟีโรโมนประหลาดลอยคลุ้งทั่วอากาศ เหงื่อเริ่มผุดตามไรผม ใจเต้นแรงอย่างควบคุมไม่ได้

หนึ่งในทหารพรานหนุ่มหน้าคมชื่อ “เวช” สะบัดหัวแรง ๆ แต่สายตาไม่อาจละไปจากร่างเปลือยที่เดินฝ่ากระสุนออกมาช้า ๆ เขาเริ่มหายใจหอบ มือสั่น น้ำเมือกใสซึมออกมาใต้เป้ากางเกงสนาม
) q& A4 d0 f4 F6 e/ B) d6 a& R! y8 O
9 T# }5 i7 ~% _; \' V“มึง…พวกกู…” เวชกระซิบกับตัวเอง “แม่ง…ทำไมกูเสียวแบบนี้”
' u" p" C2 Y" y( t* g) D
⸻

4 I$ Y: {1 a2 ]! `บรรยากาศหลอน+เร่าร้อน
- O0 x" _1 n- Q+ k5 }- h
9 k1 \# C7 w- |' {เสียงไฟไหม้บ้านทั้งหลังดังสนั่นพร้อมเสียงกระแทกตับ ๆ คล้ายใครกำลังร่วมรักในเงาไฟ ชาวบ้านหลายคนที่ติดเชื้อไม่หลบหนี กลับยืนเปลือยโชว์ร่างกลางถนน น้ำไหลย้อยตามโคนขา กอดจูบกันต่อหน้าทหารที่เล็งปืนใส่
8 p6 T) v' i4 y: Y9 o* j
บางคนแหงนหน้ามองฟ้า ครางเสียงยาว บางคนเดินเข้าไปหาเจ้าหน้าที่ช้า ๆ เหมือนเหยื่อรอถูกเชือด แต่พอถึงตัวกลับซุกไซ้—เลียหน้ากากกันแก๊สจนทหารคนนั้นล้มลงไปดิ้นพร่านกลางเปลวไฟ

เสียงปืน เสียงคราง และเสียงหัวเราะปนกันจนไม่รู้ว่าอะไรคือเสียงความตาย อะไรคือเสียงสุขสม

5 L& A0 U7 V  g5 n5 w⸻

ชิต ปรากฏตัว
$ l5 ^' ?: b  `. T) ]8 A4 m# S
ท่ามกลางความโกลาหลนั้น ร่างหนึ่งเดินออกมาจากเงาไฟ—ชิต
เขายังเหมือนเดิม หล่อคม แผงอกเปียกชุ่มเหงื่อ แต่สิ่งที่ต่างออกไปคือดวงตาที่เปล่งแสงวาวแดงจาง ๆ

“พวกมึงล้างบางกูเหรอ?”
$ f. A! I5 ]% B. |- Kเสียงทุ้มดังขึ้น “พวกมึงแม่งโง่…เพราะกูคือพวกมึงแล้ว”
5 g, S+ `$ D3 T
พูดจบ เขายกมือขึ้น—เพียงเท่านั้นร่างติดเชื้อหลายสิบคนก็หันตามราวกับถูกสั่งการพร้อมกัน ก่อนจะพุ่งเข้าหาทหาร

⸻
$ W3 L( ]* q4 P7 c' p7 u
ภาพสยองดิบ

4 v* Y4 m! d4 j4 S1 @. wทหารพรานถูกจับกดนอนหงายกลางถนน ร่างเปลือยที่ติดเชื้อคร่อมซ้อน กัดดูด เลียปาก เสียงร้องสยองขวัญปนเสียงครางเสียวดังระงม
. }5 P( B: d( y# K* j2 e, d
& ]( x# v  R/ R0 o+ Aบางคนถูกกอดจากด้านหลังจนท่อนลำถูกเสียดสีแรง ๆ จนน้ำทะลักออกมาเต็มชุดสนาม ทั้งที่ยังดิ้นสุดชีวิต
% y/ U6 a7 A  e* }# L8 `บางคนถูกลากเข้าไปในบ้านที่กำลังไฟไหม้—เสียงกระแทกดังตับ ๆ สลับเสียงกรีดร้องกับเสียงสุขสมจนฟังไม่ออกว่าเป็นความทรมานหรือความเสียว

0 L, C/ D! ], M3 p$ q) d( ?⸻
4 y! E7 i) ]# a! h4 q
# i) P& |$ C: bปิดฉาก 8.1

ไฟนรกเผาผลาญบ้านทั้งหลังค่อย ๆ ลามไปทั่วหมู่บ้าน แต่สิ่งที่ทำให้ทหารหลายคนใจสั่นไม่ใช่แค่เปลวไฟ—
มันคือร่างเปลือยที่ยังคงเดินฝ่าไฟออกมา ยิ้ม หัวเราะ และบางคนยังครางออกมาอย่างสุขสม
% m; F% \0 B/ u8 t* M/ q$ p5 E4 h
7 T  f3 Y5 b1 X: Gและตรงกลางถนนไฟลุกโชน—ชิต ยืนเปลือยกายเงยหน้ามองท้องฟ้า ดวงตาวาวแดง

( A6 k* Q2 ?2 D6 i“คืนนี้พวกมึงฆ่ากูไม่ได้หรอก…เพราะทุกการยิง ทุกไฟที่เผา คือเชื้อที่กูปล่อยออกไป”
1 G  j$ k- U3 Z) t% E" O0 W
ร่างของเขาเต็มไปด้วยเหงื่อ น้ำ และควันไฟ แต่กลับยืนสง่างามดั่งราชา ขณะที่รอบตัวทหารบางคนเริ่มทิ้งปืน—หอบหายใจแรง—และค่อย ๆ เดินเข้าหาชิตด้วยสายตาเปี่ยมปรารถนา

7 p4 k1 B2 D+ R  r4 _) B/ Z

ตอน 8.2 : ผู้รอดในเงา

' \) C8 i9 @( l7 E3 v/ f& g& j/ hไฟยังโหมลุกท่วมหมู่บ้าน เสียงปืนกับเสียงครางยังประสานกันจนแทบแยกไม่ออก กลางซากไม้ไหม้ กลิ่นคาวกับควันไฟคลุ้งไปทั่ว

ท่ามกลางความโกลาหลนั้น — มีคนกลุ่มเล็ก ๆ ที่ไม่โดนเชื้อยึดร่าง พวกเขาหลบอยู่ใต้ถุนบ้านเก่า ๆ ที่ไฟยังไม่ลามถึง
" w  _5 U3 [1 I8 ^0 B) W
9 n2 l" i0 j, M) {; nกลุ่มผู้รอด
        1.        หมอพรต – ชายวัยกลางคนร่างสูงใหญ่ หน้าคมเข้ม ตาคมกริบ เขาคือหมอผีประจำหมู่บ้านที่เคยเตือนทุกคนเรื่อง “สิ่งต้องห้ามจากหนองน้ำ” แต่ไม่มีใครเชื่อ
        2.        มัทนา – ครูสาววัยยี่สิบกลาง ๆ ที่เพิ่งบรรจุสอนเด็ก ปกติอ่อนโยน แต่ตอนนี้แข็งใจพาเด็ก ๆ ที่ยังไม่ติดเชื้อวิ่งหนีตาย
        3.        อินทร์ – ทหารพรานหนุ่มที่มากับคณะปฏิบัติการ เขาแตกต่างจากเพื่อน ๆ เพราะหัวใจเริ่มสั่นคลอนเมื่อได้กลิ่นเชื้อ ฟีโรโมนแปลก ๆ ทำให้เขามีอารมณ์พลุ่งพล่านผิดเวลา

2 R( S' R8 x6 R0 N* {) B" Cทั้งสามคนตอนนี้หลบอยู่พร้อมกับเด็ก ๆ 2-3 คน เสียงหอบหายใจดังแข่งกับไฟนรกที่ลามอยู่ไม่ไกล

/ M0 d9 H: y4 _5 y' d6 x7 ^⸻

สายตาที่เห็นความจริง
& E. J, n3 D5 `: q- U+ q( R3 J2 m
มัทนากอดเด็กนักเรียนแน่น น้ำตาคลอเบ้าเมื่อได้ยินเสียงคนครางปนกรีดร้องจากบ้านถัดไป
8 E+ h0 b( z- T  e$ a) e$ ~+ Z
“ครู…นั่นเสียงใคร” เด็กชายถามเสียงสั่น
. i0 b+ n! C1 Z
มัทนากัดฟันไม่ตอบ แต่ในใจเธอรู้—เสียงนั้นคือเพื่อนบ้านที่เธอเคยเห็นยิ้มให้กันทุกวัน ตอนนี้กลับครางอย่างสุขสมในกองไฟเหมือนสัตว์ร่านกาม
. o9 e" ?, F3 y
หมอพรตเอามือแตะหัวไหล่มัทนาเบา ๆ “อย่าหวั่นไหว นี่คือการชำระล้าง”

2 Z' j; t8 b2 r9 t* D  Jอินทร์ที่นั่งอยู่ใกล้ ๆ กลับหายใจแรงขึ้นเรื่อย ๆ ดวงตาแดงก่ำ เขาสะบัดหัวแรง ๆ พยายามข่มอารมณ์ แต่ไม่อาจต้านกลิ่นคาวกับเสียงครางที่ดังทะลุเข้าหู

⸻
& d, ]# Y& ^+ J! O, l& o5 g
ความจริงของเชื้อ

) w# X5 ^; J. Hหมอพรตพูดเสียงต่ำ “สิ่งที่พวกเอ็งได้ยิน มันไม่ใช่เสียงคนแล้ว มันคือปรสิตกำลังใช้ร่างพวกเขาเพื่อแพร่พันธุ์…และที่ร้ายกว่านั้น มันปลอมตัวเก่ง ร่างกายยังดูเหมือนคนปกติ”
+ K# k! L8 V' [0 F, @9 Y
0 A) _" H$ l* Y3 n; j0 }คำพูดนั้นทำให้มัทนาหนาววาบ เธอกอดเด็ก ๆ แน่นขึ้น แล้วถามเสียงสั่น “งั้น…เราจะรู้ได้ยังไงว่าใครติดเชื้อแล้ว”
, G2 l6 x. N$ B) Y& T
หมอพรตเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนตอบเรียบ ๆ “ร่างที่ยังหัวใจเต้นแรง แต่ไม่มีวันเหนื่อยจากกามราคะ…นั่นคือสิ่งที่ไม่ใช่คน”
, a+ G% w% N6 a! r0 w$ i
1 ?( j2 F" |" ]' ~& E3 A" g' ?สายตาทั้งคู่หันไปที่อินทร์—ที่ตอนนี้นั่งกุมเป้า กัดฟันแน่นเหมือนจะขาดใจ

⸻
) T! z2 Y6 z! d! {$ [) d
, B  x4 p2 g; p* B! N, |9 J( `อินทร์ : ความสั่นคลอน

อินทร์ยกหน้ามาขมวดคิ้ว “อย่ามองกูแบบนั้น กูยังไม่เป็นอะไร!”
แต่เสียงเขาสั่น มือกำกางเกงแน่นจนเส้นเอ็นบนแขนปูด
1 M8 [- ?! D' N
# S- u. Y' M+ N9 `& k' L“ใจเต้นแรง ร่างกายร้อน…ทุกอย่างมันเหมือนอยากปลดปล่อยตลอดเวลา” เขาพูดหอบ ๆ เหงื่อไหลพรากจากขมับ
- W4 g. ?' N- J5 z
มัทนาขยับถอยเล็กน้อย กอดเด็กไว้แน่น “หมอพรต…เขากำลัง…”
5 w/ y# A: e9 T- s
# t  t  k1 v/ ?1 B1 z0 Yหมอพรตขัดขึ้นทันที “ยังไม่ใช่ทั้งหมด เชื้อยังไม่เข้าคุมจิตใจ เขาอาจ…เป็นกุญแจเดียวที่เราใช้ต้านพวกมันได้”

- O2 C2 e  y4 Q$ Cอินทร์หันไปสบตาหมอพรต ดวงตาแดงก่ำเหมือนสัตว์ร้ายถูกกักขัง “ถ้ามันควบคุมกูเมื่อไหร่…ฆ่ากูทันที”

+ i' G1 j6 C3 e7 X2 Y; ~* J2 s⸻
6 `1 p; q. [) {, Y* V5 s
ร่องรอยของชิต
+ ]- g  c* A" x
1 F) ^4 r5 @, r0 b6 p& x% Mเสียงก้าวเดินดังตึง ๆ มาจากถนนหน้าบ้าน ทั้งสามคนแอบชะโงกมองออกไปจากช่องไม้

, L& Q2 r4 \3 O% Z$ ~" Yชิต ยืนเปลือยอยู่กลางถนน ผิวกายเรืองวาวจากเหงื่อและควันไฟ รอบตัวมีร่างทหารพรานที่เคยเป็นเพื่อนอินทร์นอนเกลื่อน—บางคนตัวเกร็ง บางคนยังครางทั้งที่เลือดท่วม

* r" v3 l7 t0 s0 zชิตยกมือขึ้นช้า ๆ สายตาวาวแดงกวาดไปรอบ ๆ เหมือนรู้ว่ามีคนแอบมอง “หนีไปสิ…ถ้าคิดว่าหนีพ้น”
* ]$ V9 D, L) b$ s9 v
2 x3 a8 m) N; g. u$ M+ M" {% V  ?( dแล้วเขายิ้ม—รอยยิ้มที่หล่อเหลาแต่เต็มไปด้วยความวิปลาส ก่อนจะหันหลังเดินหายเข้าไปในซากไฟ
# E9 ]: a- l$ `6 }5 r2 d
/ A2 \2 \( l9 {  c⸻
3 y6 Q4 c! s: r1 g; d- a
ปิดตอน 8.2
% V" O6 E" H' J5 v- o+ d, B9 b
ไฟยังลุกไหม้ต่อเนื่อง ผู้รอดทั้งสามคนกับเด็ก ๆ กำลังหายใจแรง กอดกันแน่น ความเงียบหลังคำพูดของชิตทำให้บรรยากาศอึดอัดยิ่งกว่าเสียงไฟไหม้

% w  q1 }  D* w1 I7 N9 Jหมอพรตเอ่ยเบา ๆ “คืนนี้คือแค่จุดเริ่ม…การล้างบางครั้งนี้ ไม่ได้หยุดแค่หมู่บ้าน”

8 r. v' \6 Z6 q% K6 Hอินทร์นั่งก้มหน้า มือยังสั่น แต่ในแววตาเริ่มมีประกายบางอย่าง—ทั้งความหวาดกลัวและความอยาก ที่เขาเองยังไม่เข้าใจ
3 c& Q: F; b' U9 R) E
มัทนาหายใจแรง มองเด็ก ๆ ที่กอดเอวเธอแน่น เธอรู้ดี—โลกของพวกเขาไม่มีวันเหมือนเดิมอีกแล้ว
9 _0 u, w( C! y: u
  X& X- E& B2 a0 o' g* `% c6 @

/ `, Z7 K) a5 m7 n  {% i
ตอน 8.3 – หนีออกจากวงล้อม

เสียงไฟลุกโหมยังดังครืน ๆ ควันดำคลุ้งจนหายใจแทบไม่ออก มัทนาอุ้มเด็กไว้แน่น น้ำตาไหลพรากแต่กัดฟันไม่ร้อง เธอรู้ดี—ถ้าเธอร้อง เสียงนั้นอาจดึงดูด “สิ่งที่ไม่ใช่คน” ให้มา

. R! Z3 c+ o& H% m$ Cหมอพรตขยับออกไปใกล้ชายคา ค่อย ๆ ชะโงกดูทิศทางข้างนอก “ไฟล้อมหมู่บ้านไว้ทุกด้าน ถ้าอยากรอด…ต้องฝ่าไปที่หนองน้ำ มันมีโพรงลับเชื่อมออกไปนอกป่า”
8 I  e0 d; g- M0 s/ J: j! F
- S2 ?, j) x5 Aอินทร์ที่นั่งพิงผนัง กัดฟันจนกรามขึ้นสัน “โพรงที่ว่า…มันอยู่ตรงไหน”
หมอพรตตอบเสียงเรียบ “ใต้รากไทร…ที่เคยเป็นที่ฝังหมันเด็กตายคลอด”
, w1 u! n2 J; U+ E3 a
คำพูดนั้นทำให้มัทนาสั่นสะท้านทันที—โพรงที่เป็นทั้งสุสานและทางรอด
3 @8 Q! q9 E# s7 ?+ _
⸻
2 H: b& S. g7 g  A: n( V
การเดินทางในกองเพลิง
0 t* Q# o, Y$ K. k1 j3 P
ทั้งกลุ่มค่อย ๆ พากันคลานออกจากใต้ถุนบ้าน ก้าวผ่านเถ้าถ่านกับซากศพที่ไหม้เกรียม เสียงแตกปะทุของไม้ดังสนั่น แต่เหนือกว่านั้นคือเสียงครางกามที่ยังดังเป็นระยะ ๆ
+ B, @! L/ |7 E
“อา…ซี้ด…ลึกอีก…” เสียงหนึ่งดังแผ่ว ๆ มาจากเงามืด
, l# ~7 P2 a' H, v: w/ B
มัทนารีบปิดหูเด็ก ๆ แต่ตัวเองกลับต้องทนฟัง—ภาพข้างหน้าคือร่างหญิงสาวครึ่งตัวไหม้ แต่ยังคร่อมบนศพผู้ชาย ท่อนลำเชื่อมกันทั้งที่ร่างไหม้จนเนื้อหลุด เสียงครางยังไม่หยุดแม้เนื้อจะหลุดออกจากกระดูก
' i* S& N0 R( ?6 {. I3 F! g" @
  N$ m! W/ j) b1 U9 ^1 R% Qอินทร์กัดฟันแน่น “พวกมัน…ไม่ใช่คนแล้ว”
9 f  D1 F+ ?+ t) E: A3 r* h
) W& c- p: f' }. {⸻
+ i$ [, p$ S& K0 O" ^! |: d
/ f, J  D4 _. `" iผู้รอดที่ไม่แน่ใจ

ระหว่างทาง พวกเขาเจอชายหนุ่มสองคนโผล่จากกองควัน วิ่งปัดไฟที่แขน “ช่วยด้วย! กูยังไม่ติดเชื้อ!”
$ S" G% i( h# _& h& W' p+ z. |2 }
/ L8 B: W4 Q  L/ Q' i3 cมัทนาชะงัก กำลังจะวิ่งไปช่วย แต่หมอพรตยกมือห้าม
; u8 }. _2 o8 Q& m( ~( a“อย่าเพิ่งเชื่อ…พวกที่ถูกยึดร่าง หน้าตายังเหมือนคนทุกอย่าง”
- H+ ]1 g  ~1 j) X
- f0 c; m6 w' e+ ?9 r3 Bอินทร์หอบหายใจแรง เหงื่อไหลพราก มองทั้งสองคนที่กำลังร้องไห้ “กูยังเป็นคน! กูสาบาน!”

9 n/ t8 f/ y$ b4 ^% I; s9 ?! Bทันใดนั้น—ชายคนนึงทรุดลงกับพื้น ตัวสั่น กระตุก แล้วหัวควยแข็งปึ๋งดันเป้ากางเกงจนฉีกออก น้ำใสพุ่งออกมาเป็นสาย ขณะเดียวกันอีกคนก็ครางกระเส่าเหมือนเสพสุขสุดขีด
: K2 L3 b8 f4 x6 q0 B' e( N/ ]
; i5 N1 N& [. n. \( }; n/ p$ D- hมัทนากรีดร้องในคอ รีบกอดเด็กหันหน้าหนี
& q2 U4 h4 k$ M2 R$ p+ b# Z
หมอพรตตะโกนเสียงต่ำ “หนี! นั่นแหละตัวจริงของมัน!”

( ^0 x8 L! L0 B- \; L) y; ~3 `อินทร์ที่เห็นภาพนั้นกลับตัวสั่น ร่างร้อนผ่าวเหมือนจะคล้อยตามเอง เขากัดฟันวิ่งฝ่าไป ทั้งที่ในใจสั่นไหวเพราะ ความอยากในอกเริ่มเดือดพล่านไม่ต่างจากพวกนั้น

⸻

0 r7 J5 J* M( ]0 mหนองน้ำแห่งคำสาป
, W1 P: d' k8 [, ^
. @7 k5 ?4 W  gในที่สุด พวกเขาก็มาถึงริมหนองน้ำ ควันไฟลอยต่ำจนคล้ายหมอกหนา ๆ แสงไฟสีส้มสะท้อนบนผิวน้ำ ทำให้ทั้งพื้นที่ดูเหมือนนรก
) w! I4 S* I% J- U3 V  \
7 ~, m: Q& `$ I8 P0 l1 i* x7 ]หมอพรตชี้ไปที่รากไทรใหญ่ “โพรงอยู่นั่น! เข้าไปเร็ว!”
# V3 V# D2 L) E( h
; y- p! h/ S* I" i2 Dมัทนาอุ้มเด็กวิ่งไปก่อน แต่แล้วเสียงฝีเท้าตามหลังดังขึ้น ตับ ๆ ๆ
. t1 [4 b" h; {8 }) u( |( B
อินทร์หันกลับไปเห็นร่างชายที่ตะโกนขอความช่วยเมื่อครู่ วิ่งตามมา—แต่ตอนนี้ใบหน้ายังดูปกติ เพียงแต่ดวงตาแดงวาว และตรงเป้ากางเกงยังคงเปียกชุ่มน้ำใส

“กูยังเป็นคน! กูไม่ใช่พวกมัน! ช่วยกูด้วย!”
: Y3 _3 l. _& p0 D7 Y0 I& t0 B7 Q
7 f: n! ]" ?3 tมัทนาหยุดก้าวไปชั่ววินาที ใจสั่นระรัว เธอเห็นหน้าที่เต็มไปด้วยน้ำตานั้น…เหมือนคนจริง ๆ ทุกอย่าง

⸻
5 B+ z( ?( H, r4 H2 X
4 I& H' o$ Y' v  S0 I7 Pความลังเล

+ e3 T! t" Q- B) A# ^  ?อินทร์ยกปืนขึ้นเล็งทันที “อย่าเข้ามา!”
. t: P2 G, q2 g# p; Mเสียงเขาสั่น น้ำเสียงก้ำกึ่งทั้งโกรธและกลัว
* p0 N$ a6 n! o" u9 x8 l: q
3 t7 N( Z5 c0 M3 w# K: Zชายหนุ่มหยุดกึก ยกมือสั่น ๆ ขึ้น “อย่ายิงกู กูยังมีครอบครัว กูยัง…”
+ {% A5 H6 X" {2 }. P/ Hแต่ไม่ทันจบประโยค ร่างนั้นก็กระตุกอีกครั้ง น้ำเมือกพุ่งออกจากเป้าเต็มพื้น เขาหัวเราะคิก ๆ เสียงแปร่งประหลาด ก่อนจะพุ่งใส่มัทนา
3 N7 S1 e! G6 y
ปัง! อินทร์เหนี่ยวไกทันที กระสุนเจาะกลางอก แต่ร่างนั้นยังหัวเราะพล่าน ๆ แล้วล้มลง ตัวเกร็งดิ้นค้างอยู่ที่ดินโคลน
7 t6 s5 {1 U) G: ^: x( L! C
8 B  k- E$ l0 T. T# `, m7 b0 Oมัทนาน้ำตาไหลพราก “นี่แหละ…ที่น่ากลัวที่สุด มันยังเหมือนคนจนเกือบเชื่อไปแล้ว…”

! [8 e$ a3 r# ]* f⸻

5 ~! z3 V3 X; `- u: Sปิดตอน 8.3
* k; F" [. _, E
; E8 O6 o: V4 T$ ^+ a8 P+ d, Eทั้งกลุ่มกรูกันเข้าไปที่โพรงใต้รากไทร เด็ก ๆ ร้องไห้สะอึกสะอื้น อินทร์วิ่งตามเข้ามา เหงื่อโชก หน้าแดงหอบเหมือนคนกำลังถูกคลื่นกามซัด

หมอพรตปิดท้าย หันกลับไปมองหนองน้ำที่ยังส่องประกายวาบ ๆ กลางควันไฟ “หนีไปให้พ้นคืนนี้ก่อน…แล้วเราค่อยมาดูกันว่า พวกเอ็งยังเป็น ‘คน’ หรือไม่”

; y. q% d( w8 U6 @6 A5 \- \- f! Xเสียงครางแผ่ว ๆ ยังดังตามมาจากหนองน้ำ ราวกับเตือนว่าพวกมันยังอยู่—และกำลังรอเวลา
- L0 c  p1 g2 T" U! h+ r" p( ]; P
9 f' J8 f8 O7 g+ R1 L) g

toyladygaga

ขอบคุณครับ

magicianz

ขอบคุณครับ

lekthai

โหด เสว มัน สนุก

Oscarbkk

ขอบคุณครับ

secretman1

ขอบคุณครับ

nuangnut1996

สนุกมากครับ

ore

ชอบ

mirrorlord

ขอบคุณครับ รออ่านเรื่องปรสิตอยู่เลย ว่าจะมีคนมาต่อไหม

papae5za

สนุก

tjkung

ข อ บ คุ ณ ค รั บ

shinecaraff

อ่านแล้วโคตรระทึก

kuminum

ขอบคุณมากครับ

warin69

ขอบคุณครับ

udontwannaknow

ขอบคุณครับ