Red Tag : ออฟฟิศนี้มีพวกผม ep.12 กิจกรรม Secret Buddy

insomniac

Red Tag : ออฟฟิศนี้มีพวกผม ep.12 กิจกรรม Secret Buddy


/12/


หลังจากจบกิจกรรมจิตอาสาบริษัทก็ไม่ได้ปล่อยให้พนักงานป้ายแดงหยุดพัก วันนี้พีทต้องมาเข้าร่วมฟังงานเปิดตัวกิจกรรมใหม่ที่ชื่อ Secrete Buddy แม้ HR จะพยายามบอกว่าเป็นกิจกรรมเพื่อเสริมสร้างความสัมพันธ์และพลังใจระหว่างพนักงานทุกระดับ แต่พีทก็อยู่บริษัทนี้มานานพอจนไม่คิดว่ามันจะมีวัตถุประสงค์อะไรนอกจากการสร้างความบันเทิงให้กับพนักงานป้ายม่วงบนความกดขี่ป้ายแดงอย่างพวกเขา




“เพื่อให้พนักงานป้ายม่วงได้เป็นฝ่ายดูและพนักงานป้ายแดงกลับบ้างตามวัฒนธรรม “ดูแลกันและกัน” ภายในออฟฟิศอย่างอบอุ่น พนักงานป้ายม่วง จะถูกสุ่มให้เป็น Secret หรือผู้ดูแล ในขณะที่พนักงานป้ายแดง จะถูกสุ่มให้เป็น Buddy หรือผู้ถูกดูแล เป็นคู่ๆ กันไป Secret จะรู้ว่า Buddy ของตัวเองคือใครและจะต้องคอยดูแลให้ของขวัญอย่างลับๆ ตลอดระยะเวลากิจกรรมโดยไม่ให้ Buddy ของตัวเองจับได้ ในขณะที่ Buddy จะต้องคอยสืบหา Secret ของตัวเองซึ่งหากทายถูกก็จะได้รับรางวัลใหญ่ในวันจบกิจกรรม”


ฝ่าย HR อธิบายกติกากิจกรรมอย่างตื่นเต้นจนพีทเองก็เริ่มรู้สึกว่าครั้งนี้เหมือนจะไม่เลวเลยทีเดียว อย่างน้อยพวกป้ายแดงก็เป็นฝ่ายที่ได้ของขวัญ ถึงทายไม่ถูก HR ก็บอกเองว่าไม่มีบทลงโทษอะไร


“กติกาเพิ่มเติมมีอีกแค่ข้อเดียวคือเมื่อ Buddy ได้รับของขวัญ Secret แล้ว Buddy จะต้องใช้ของสิ่งนั้นเดี๋ยวนั้นเลยทันทีค่ะ ถ้าไม่ปฏิบัติตามก็จะโดนหัก KPI เหมือนการฝ่าฝืนวินัยข้ออื่นๆ


เช้าวันใหม่ พีทยืนอยู่ข้างโต๊ะกลางโถงสำนักงาน เหงื่อซึมใต้คอเพราะเพิ่งจัดแฟ้มเอกสารเสร็จ ป้ายม่วงที่เขาเคยเห็นหน้าผ่านๆ เดินเข้ามาหาพร้อมกล่องของขวัญเล็ก ๆ วางบนโต๊ะต่อหน้า

“Secret ของน้องพีทฝากมาให้ครับ เปิดเลยสิพีท ของน่ารัก ๆ”

พีทยิ้มฝืด ๆ แกะกล่องกระดาษจนเจอกางเกงชั้นในสีแดงสด ตัดกับกางเกงทำงานสีเข้มของเขาอย่างสิ้นเชิง
เสียงปรบมือเบา ๆ ดังในโถงสำนักงาน พนักงานป้ายม่วงที่เอาของขวัญมาให้พูดพร้อมรอยยิ้มอ่อนโยนที่แฝงอำนาจแน่นอยู่ข้างใน

“ลองเลยนะ — ตรงนี้แหละ ตามกติกา”

พีทยืนตัวแข็ง ขอบป้ายชื่อ Red Tag แกว่งอยู่ตรงอกตามจังหวะหัวใจที่เต้นโครม เขายื่นมือไปปลดหัวเข็มขัด กางเกงสีเทาออฟฟิศหลุดไหลลงมาติดแค่ข้อเข่า เขาย่อตัวดึงชั้นในเก่าออก มืออีกข้างกุมชายเสื้อไว้แทบขาด

เสียงแชะจากมือถือดังแว่ว มีคนกระซิบแซว “สีแดงนี่มัน Spirit สุดจริง” บางคนหัวเราะขำเบา ๆ

พีทก้มหน้าจับขอบชั้นในสีแดงสดค่อย ๆ สวมเข้าที่ ขนขาลุกซู่เมื่อขอบยางแตะผิวต้นขา
ป้ายม่วงอีกคนที่เดินผ่านพอดี หยุดยืนพิงข้างเก้าอี้พีทแล้วหัวเราะใส่เสียงจริงจัง

“ไหนขอดูหน่อย…”



พีทยังไม่ทันดึงชายเสื้อ ป้ายม่วงคนนั้นยื่นมือมาจับชายเสื้อเชิ้ตตรงหลังพีท ดึงขึ้นจนแนวเอวเสื้อเปิดหมดครึ่ง
เสียงหัวเราะกวาดไปทั้งโถงเหมือนระลอกคลื่น มือถืออีกสองเครื่องถูกยกขึ้นพร้อมกัน

“เฮ้ยพอแล้วพี่…”

พีทพูดเสียงเบาจนแทบไม่ได้ยินเองด้วยซ้ำ แต่เสียงหัวเราะของป้ายม่วงกับเสียงชัตเตอร์ แชะ แชะ กลบคำค้านหมดสิ้น
พีทได้แต่ปล่อยมือจากชายเสื้อ ให้มือคนอื่นดึง เปิด โชว์ ตามใจ… กลายเป็น “ของโชว์” ของทั้งออฟฟิศไปเรียบร้อย

วันถัดมาพีทได้ของขวัญชิ้นที่สอง ขวดสวยหรูมีฉลากภาษาอังกฤษเขียนว่า Men’s Intimate Cleanser-ผลิตภัณฑ์ทำความสะอาดจุดซ่อนเร้นสำหรับผู้ชาย พีทได้แต่ก้มหน้ายอมรับ คว้าขวดในมือติดไปที่อ่างล้างมือ รู้สึกได้ถึงสายตาหลายคู่ที่มองตามหลังเขาจนสุดทางเดิน
พีทยืนหน้าแดงอยู่หน้ากระจก มือสั่นตอนบีบน้ำยาใส่มือ ลมหายใจร้อนวูบตอนต้องก้มลงจัดการรูดซิปกางเกงลง เนื้อเจลเย็นวาบบนปลายนิ้ว กลิ่นหอมเย็นลอยฟุ้งในห้องสี่เหลี่ยมแคบ ๆ ทุกสัมผัสบนผิวเนื้ออับอายกว่าทุกครั้งเพราะภาพในหัวมีแต่คำสั่งของ Secrete ที่แปะโน้ตมา “ล้างให้สะอาดนะ Buddy”
พีทได้แต่ก้มหน้ามองเงาตัวเองในกระจก รอยยิ้มจอมปลอมที่เคยซ่อนไว้ทั้งวันถูกกลืนหายไปหมด เหลือแต่เสียงน้ำไหลเบา ๆ กับฟองใส ๆ ที่ซึมจากฝ่ามือไปทั่วจุดซ่อนเร้น… เหมือนจะชำระล้างอะไรได้ — แต่สุดท้ายมันก็ล้างคำสั่งไม่ออกอยู่ดี

เสียงหัวเราะยังวนค้างตรงโถงหน้าห้องน้ำ หลังพีทล้างจุดซ่อนเร้นเรียบร้อยกลับออกมา กลุ่มป้ายม่วงก็ยังยืนแอบล้อม พีททำท่าจะขอตัวกลับทำงาน ป้ายม่วงคนนึงกลับชิงหยิบซองพลาสติกบาง ๆ ออกมาจากกระเป๋าเสื้อสูท

“วันนี้ยังไม่หมดนะ ของขวัญต่อไป…”

เสียงซองถุงยางขยับแกร็บแกร็บ เสียงคนข้างหลังหลุดหัวเราะเมื่อเห็นสีชมพูสดตรงฉลากเล็ก ๆ STRAWBERRY FLAVOUR ตัวใหญ่

“นี่ไง ของขวัญเซอร์ไพรส์เพิ่มจาก Secret กลิ่นใหม่ หวาน ๆ เลยนะ Buddy”

พีทมองมันด้วยสายตาว่างเปล่า มือสั่นตอนรับซองจากมือ ป้ายม่วงอีกคนกระซิบเสริมเหมือนแหย่

“ใช้เลยนะ ตามกติกา Secret Buddy ใช้เดี๋ยวนั้น~”

พีทเผลอกลืนน้ำลาย ฝ่ามือชื้นจนซองถุงยางลื่นแทบหลุด เสียงหัวเราะรอบตัวดังขึ้นกว่าเดิม
เสียงหัวเราะใครสักคนตะโกนตามหลัง

“หอมสตรอว์เบอร์รี่ทั้งออฟฟิศแน่ไอ้พีท ฮ่าๆๆ!”

พีทก้มหน้าถือซองไว้แน่น ลมหายใจร้อนวาบ ใจหนึ่งอยากเดินหนีแต่ขามันไม่ขยับ ป้ายม่วงอีกคนกดไหล่เขาลงนิด ๆ ดันให้ยืนพิงผนังใกล้โต๊ะวางแฟ้ม

“ตรงนี้แหละ Buddy เปิดเลย จะได้โชว์ว่าทำตามกติกาจริง”

เสียงซองถูกแกะช้า ๆ ใต้ไฟนีออนข้างโต๊ะทำงาน กลิ่นสตรอว์เบอร์รี่หอมฉุนแทรกกลิ่นเอกสารและเหงื่อบาง ๆ พีทสูดหายใจเหมือนจะข่มขื่นใจ — แต่สุดท้ายก็แค่ดึงขอบกางเกงลงต่ำอีกครั้งต่อหน้าทุกสายตา

เสียงหัวเราะแตกดังเมื่อเขาค่อย ๆ สวมมันทีละนิด กลิ่นหอมหวานลอยแตะจมูกทุกคน
ป้ายม่วงคนนั้นก้มหน้าดูใกล้จนปลายจมูกแทบชน

“Secret ของนายฝากให้ดมแทน โอเค… หอมจริง พี่ชอบกลิ่นนี้ว่ะ…”

เสียงมือถือแชะเก็บคลิปไฟล์ใหม่พร้อมเสียงคนกระซิบตามหลัง

“Secret ของไอพีทมันของจริงว่ะ มีแต่ของน่ารัก ฮ่าๆๆ!”

ความคิดในหัวพีทดับไปหมด มีแค่เสียงหัวเราะรอบข้างกับกลิ่นสตรอว์เบอร์รี่ติดปลายจมูก



หลังจากความน่าอับอายวันนั้น Secret ก็ปล่อยให้ Buddy อย่างพีทอยู่อย่างสงบจนเหลือวันเดียวก็จะสิ้นสุดระยะเวลากิจกรรม พีทคาดว่าอีกฝ่ายคงหมดสนุกหรือไม่ก็มีงานยุ่งจนไม่มีเวลามาทำอะไรโง่ๆ อย่างนี้แล้ว แต่เขาก็คิดผิดเมื่อเห็นป้ายม่วงคนเดิมกลับวางกล่องใหม่อีกชิ้นลงตรงหน้า
กล่องเล็ก ๆ สีดำด้าน ขอบกล่องพิมพ์ลายโลหะเงาเล็ก ๆ จนเห็นชื่อชัดว่า Male Device

“น้อง Buddy ครับ Secret ของน้องบอกว่าของชิ้นนี้พิเศษหน่อยนะ…”

เสียงหัวเราะบางคนแถวโถงดังขึ้นทันที ใครบางคนกระซิบ “วันนี้เด็ดแน่…”

เสียงชัตเตอร์มือถือ แชะ แชะ ดักไว้ล่วงหน้า พีทได้แต่ก้มหน้าแกะกล่อง เสียงฟิล์มห่อพลาสติกดังแกรบแกรบ ในนั้นมีแหวนโลหะเงาที่ดูมีราคาไม่น้อย พีทคิดว่าเขาเคยเห็นมันในหนังโป๊ฝรั่งซึ่งเขาภาวนาว่าขอให้เขาเข้าใจผิด

“Cock Ring อย่างเท่ เฮ้ย Buddy ลองใส่เลย เดี๋ยวพี่ถ่ายเช็กว่าสวมจริง…”

พีทสั่นมือถอดขอบกางเกงอีกครั้ง เสียงหัวเราะข้างหลังดังเหมือนหมาเห่าในคอก เขาหยิบแหวนมาครอบแนบเนื้อ โลหะเย็นแตะปลายเนื้อสดจนขนลุก สอดให้เข้าที่ช้า ๆ กดล็อกแน่นทีละจุด

“แน่นดีนะ Secret นายรู้ขนาดได้งัยเนี่ย…เขาบอกใส่แล้วก็ใส่ไปถึงพรุ่งนี้วันเฉลย อย่าให้พี่เห็นว่าแอบถอดก่อน…”



เสียงมือถือชัตเตอร์รัวเก็บหลักฐาน แชะ แชะ แชะ เหงื่อเกาะข้างเอวพีท ไหลตามสันกางเกงที่เพิ่งถูกรูดขึ้นทับแหวนที่ไม่ได้สวมที่นิ้วไว้อีกชั้น
แต่ทุกชั่วโมงมันหนักขึ้นเรื่อยๆ พีทรู้สึกถึงรอยแดงรัดที่อวัยวะบอบบาง เริ่มมีผื่นขึ้นบริเวณแหวน คราบเหงื่อแห้งคาตัวเหมือนจะอักเสบ บางครั้งเขาต้องแอบล้างในห้องน้ำแล้วใช้มือสอดผ่านช่องเล็ก ๆ ขยับท่อนเนื้อเท่าที่ทำได้ แต่ความคับแน่นก็ยังอยู่ที่เดิมจนทำงานแทบไม่ได้ HR ได้ยินเสียงซุบซิบเรื่องพีทเริ่มเดินกระเผลกและปฏิเสธงานที่โดนมอบหมาย จึงเรียกตัวไปคุยที่ห้องพักส่วนตัว

ในห้อง พีทยืนก้มหน้า เหงื่อซึมเต็มสันคอ ป้ายชื่อ Red Tag แกว่งเบา ๆ ตรงอก

“ยังไม่ได้ถอดเหรอ?”

เสียง HR สาววัยกลางคนถามเรียบ ๆ มือข้างหนึ่งถือแท็บเล็ตบันทึกโน้ตไปด้วย
พีทพยักหน้าเบา ๆ เสียงหลุดจากปากแค่คำเดียว

“…มันถอดไม่ออกครับ แผลเริ่มถลอก…”

HR พยักหน้ารับแบบไม่มีอารมณ์ ก่อนจะโทรเรียกรถบริษัทข้างนอกทันที — พีทถูกส่งตรงไปโรงพยาบาลเอกชนคู่สัญญาแบบไม่ทันได้ตั้งตัว
บนเบาะรถ พีทยกมือกดปลายเสื้อกดขอบเอวไว้แน่น รอยโลหะใต้กางเกงกดซ้ำกับท่อนเนื้อบวมแดงเหมือนจะเตือนว่าถึงโรงพยาบาลแล้วก็ใช่ว่าจะถอดง่าย ๆ
ในห้องฉุกเฉิน หมอเวรพยักหน้าเมื่อเห็นแบบฟอร์ม “Spirit Volunteer Case” ที่ HR ยื่นประกอบแฟ้ม

เจ้าหน้าที่พยาบาลเปิดขอบกางเกงตรวจ — ใต้ไฟสีขาว พีทนอนนิ่ง เหงื่อร้อนซึมออกมาอีกครั้งเมื่อรู้ว่ามีมือคนแปลกหน้าที่กำลังหาทางแกะ “ของขวัญ” ออกจากตัวเขา
เสียงเครื่องสแตนเลสกระทบขอบแหวนโลหะ เบา แต่ดังพอจะกรีดความเงียบในหัวพีท

แสงไฟสีขาวในห้องฉุกเฉินสะท้อนโลหะเย็น ๆ บนเนื้อตัวพีท เขานอนหงายบนเตียงสแตนเลส ร่างกายเหลือเพียงชุดโรงพยาบาลหลวม ๆ เปิดตรงช่วงเอวเพื่อให้ทีมแพทย์ทำงานได้ถนัด

ข้างเตียง พยาบาลชายสองคนยืนเตรียมอุปกรณ์ หน้ากากอนามัยบดบังสีหน้าที่แฝงรอยขำกลบไม่มิด
หมอเวรอายุยังไม่ถึงสามสิบดี ก้มหน้าส่องไฟฉายตรวจสอบตำแหน่งล็อก

“ใช้แบบโลหะ? ทำไมใส่นานขนาดนี้…”

เสียง HR ที่ตามมาด้วยตอบแทนแทบไม่อาย

“เป็นของขวัญ Secret Buddy น่ะค่ะ หมอน่าจะเข้าใจนะ เรามีวิธีดูแล Spirit ของเราแบบพิเศษ…”

หมอถอนหายใจเงียบ ๆ พลิกแฟ้มเวชระเบียน แล้วพยักหน้าให้พยาบาลเตรียมเจลหล่อลื่น กับผ้าสำหรับรองเศษเหล็ก เผื่อสุดท้ายต้องตัด
พีท นอนนิ่ง แผ่นหลังเกร็งแน่น เหงื่อผุดเต็มไรผมแม้แอร์จะหนาวจัด มือเขาบีบชายผ้าห่มจนยับ

เสียงคีมโลหะถูกหยิบมา ชิ้นเล็กสำหรับเลาะตรงขอบสายรัด หมอจับขอบกรงแยกดูรอยคลิปล็อก เสียง กิ๊ก ๆ จากกลไกเล็ก ๆ ดังเบา ๆ แต่กรีดความเงียบในหัวพีทให้แตก

“หมอบอกตรง ๆ นะ ตอนนี้อักเสบแล้ว ข้างในระบายเหงื่อไม่ออก ผิวหนังถลอกบางส่วน… ถ้าปล่อยไว้อีกหน่อย ติดเชื้อแน่”

เสียงซุบซิบแว่วตรงประตูห้อง มีพยาบาลฝึกงานเดินผ่าน มองลอดม่านบาง เห็นสภาพพีทนอนเปลือยท่อนล่างกลางไฟตรวจ

“นั่นใครวะ พนักงานออฟฟิศเหรอ?”

“อื้อ เห็น HR บอก Spirit Volunteer ของบริษัทดัง…”

“โห ใส่แหวนโลหะจริงดิ โคตรสุด…”

พยาบาลชายเช็ดคราบเจลบนเนื้อเปลือยของพีทอย่างไม่ใส่ใจนัก แววตาใต้หน้ากากยังแอบหัวเราะตอนกระซิบเบา ๆ

“อยู่บริษัทอะไรให้เค้าล็อกแบบนี้วะ… เห็นแล้วสงสาร แต่ก็โคตรตลก…”

อีกคนหัวเราะ

หมอสั่งยาแก้อักเสบ ฉีดยาลดบวม แล้วเซ็นต์แฟ้มเวชระเบียน

“ถ้าไม่อยากให้แผลซ้ำอีก ห้ามใส่อะไรแปลก ๆ ทับนานแบบนี้แล้วนะครับ…”

พีทไม่ได้ตอบ ริมฝีปากแห้งจนพูดไม่ออก

แอร์ในห้องประชุมใหญ่เย็นจัดจนฝ่ามือพีทเย็นชืดตามเก้าอี้หนังสีเข้มที่เขานั่งอยู่ริมสุด เขาถูก HR โทรเรียกให้เข้ามา “เป็นสักขีพยานเคส Secret Buddy เพื่อถอดบทเรียน”

บนจอ LED กลางห้อง สไลด์ PowerPoint ขึ้นหัวข้อชัดเจน [LESSON LEARN : Secret Buddy Case Study]
ข้างสไลด์เป็นไฟล์วิดีโอสั้น — ภาพที่พีทไม่คิดว่าจะโดนเอามาฉายซ้ำอีก
เสียงในคลิปเป็นเสียงในห้องฉุกเฉิน — แสงไฟหัวเตียงสะท้อนกรงโลหะ ช่วงที่หมอค่อย ๆ ใช้กรรไกรเลาะสายรัด แววหน้าเหยเกของพีทถูกซูมเก็บเป็น Cut สลับกับมุมพยาบาลที่กระซิบกันขำ ๆ

ปลายโต๊ะประชุม ฝ่าย HR สาวรุ่นใหญ่ถือไมค์อธิบายเสียงราบเรียบ

“กรณีนี้ถือเป็นความบกพร่องเล็กน้อยของการดูแล Spirit Buddy ซึ่งบริษัทได้จัดการแก้ไขแล้ว โดยมีการจ่ายค่าชดเชยเยียวยาให้กับคุณพีท…”
บนสไลด์มีภาพวงเล็บ: Compensation 20,000 Baht (One Time)

ผู้บริหารชายวัยกลางคน หน้าตาท่าทางเป็นรอง CEO พยักหน้าช้า ๆ แล้วหยิบไมค์ขึ้นมาเสริม

“ที่จริงไม่ได้รุนแรงอะไรครับ โชคดีที่ Spirit Buddy ของเราคือคนมีความอดทนดีมาก”

เสียงหัวเราะเบา ๆ ดังจากมุมโต๊ะฝั่งป้ายม่วง มีเสียงกระซิบ “อดทนเพราะเลือกไม่ได้มากกว่ามั้ง…” แต่ไม่มีใครกล้าขำออกมาโต้ง ๆ

ผู้บริหารอีกคนซึ่งเหมือนจะเพิ่งมาฟังครึ่งหลัง ยกมือถามชัด ๆ

“แล้วพนักงานป้ายม่วงคนที่ใช้บทบาท Secret ทำเกินกว่าเหตุล่ะ? จะเอายังไง?”

คนระดับผู้บริหารข้าง ๆ ส่ายหน้ายิ้มบาง ๆ เหมือนไม่อยากให้ใครขุดประเด็น

“ไม่มีประโยชน์ครับ อย่าไปลงโทษ Talent ป้ายม่วงเลย สุดท้ายเขาคือคนสร้างผลลัพธ์ให้บริษัท… ป้ายแดงมีหน้าที่ Support อยู่แล้ว มันคือวัฒนธรรม”
เสียงเห็นด้วยแทรกเบา ๆ เป็นระลอกในห้องประชุมใหญ่

HR หันมองพีทที่นั่งก้มหน้าอยู่ริมสุด

“ขึ้นมายืนหน่อย Buddy”

พีทยืนข้างโปรเจ็กเตอร์ เสียงกระดาษแฟ้มพนักงานดังเบา ๆ เมื่อ HR เปิดภาพเอกสารเวชระเบียนชี้ตรงรอยรัด

“คุณพีท พอมีรอยแผลให้ดูไหมคะ?”

พีทลังเล หายใจฝืดแล้วค่อย ๆ เอื้อมไปปลดขอบกางเกงเล็กน้อย เผยให้เห็นรอยช้ำรัดตรงช่วงโคนต้นขา เสียงผู้บริหารบางคนพึมพำ “แค่นี้เอง” บางคนหัวเราะกลบเบา ๆ
ผู้บริหารระดับสูงที่นั่งหัวโต๊ะพยักหน้าเหมือนจะปิดเรื่อง

“เห็นไหม ไม่ได้สาหัสอะไร… แต่บริษัทก็จ่ายเยียวยาให้แล้ว ถือว่าแฟร์มากนะ อย่าให้ใครเอาไปขยายข่าวผิด ๆ เข้าใจนะพนักงานป้ายแดง”

พีทได้แต่พยักหน้าเบา ๆ ลมหายใจฝืดจนอึดอัด ป้ายชื่อสีแดงแกว่งเบา ๆ ตรงอก เขายังยืนเปลือยร่องรอยอยู่ใต้ไฟ — หลักฐานว่าสิ่งที่เกิดขึ้นกับพวกป้ายแดง ยังคงเป็นเรื่องเล็กน้อยสำหรับโต๊ะผู้บริหารเสมอ

---------------

เอไอแต่งมาแบบน่าสงสารพีทเหมือนกันนะ