เสือจิ่ง ตอน เสือที่ถูกเรียกเมีย (แนวโจรดิบเถื่อน) 2

NOOFONG

แสงเช้าส่องลอดช่องไม้เข้ามาในกระท่อม กลิ่นเหงื่อกับเหล้ายังอบอวลไม่หาย ฟูกเก่าใต้ร่างยับยู่ยี่จนแทบหาที่เรียบไม่ได้


เสือจิ่งนอนหอบ ร่างหนักอึ้งเหมือนถูกหินทับ ขยับทีไรก็เจ็บไปทั้งตัว


เขากัดฟันจะพลิกตัว แต่แค่ยกเอวขึ้นก็กระตุก “เชี่ย…” หลุดสบถเบา ๆ “เมื่อคืนแม่งเล่นซะกูแทบขาดใจ”


เสียงประตูไม้ดัง แอ๊ด ภูผาก้าวเข้ามาเงียบ ๆ มือหิ้วห่อยากับถ้วยข้าวต้มร้อน ๆ


วางของลงโต๊ะ แล้วนั่งข้างฟูก ไม่พูดสักคำ


เสือจิ่งปรายตามอง หัวเราะหึ ๆ ทั้งที่เสียงแหบ “กูยังไม่ตายหรอก ไม่ต้องทำหน้าเป็นหมอมารักษา”


ภูผาไม่ตอบ แค่หยิบผ้าชุบน้ำ บิดหมาด แล้วก้มเช็ดที่ลำคอและแผ่นอกให้


เสือจิ่งสะดุ้งเฮือก เงื้อศอกหมายจะใส่เต็มแรง แต่แขนถูกคว้ากดลงกับฟูกทันที


“อยู่เฉย ๆ ” เสียงเรียบ แต่แรงไม่ปล่อยให้ดิ้น


“ปล่อยกูสิโว้ย! กูไม่ใช่คนป่วยให้มึงมาดูแล!” เสือจิ่งขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน แต่แรงแทบไม่มีจะดิ้น


“เมื่อคืนมึงแทบชักไปแล้ว” ภูผาตอบสั้น ๆ มือยังเช็ดต่ออย่างใจเย็น “ไม่เช็ดตัวให้ ตอนนี้คงไข้ขึ้นแน่”


เสือจิ่งหัวเราะหึ ๆ ดวงตายังแดงก่ำ “มึงนี่แม่ง…กวนตีนกว่าลูกน้องกูทั้งชุมอีก”


ภูผาเลิกคิ้วนิดเดียว “ก็ดี จะได้ไม่เบื่อ”


เสือจิ่งกัดฟันแน่น มองอีกฝ่ายด้วยสายตาเคียดแค้น แต่ก็ทำได้แค่ข่มเสียง “กูหายเมื่อไหร่…กูจะซัดมึงคืนให้ยับ”


ภูผาวางชามข้าวต้มลงบนโต๊ะเสียงเบา ก่อนปรายตามองร่างที่นอนฟุบหอบอยู่บนฟูก


“ถ้ามึงไม่ได้เป็นอะไรมาก…ก็ลุกมากินข้าวต้มเอง จะได้กินยาต่อ”


“หึ…เรื่องแค่นี้กูทำได้อยู่แล้ว” เสือจิ่งทำปากแข็งทันที มือยันจะลุกขึ้นนั่ง แต่พอขยับได้ครึ่งท่อนก็หน้าซีด เสียงสบถดังลอดไรฟัน


“ไอ้สัส…ปวดไปทั้งตัว ครั้งแรกของกู มึงเล่นจัดเต็มแบบนี้เลยเรอะ…”


ภูผาหัวเราะหึ ๆ ในลำคอ เสียงต่ำกวนตีน “แล้วใครมันเป็นคนเร่งให้เอาแรง ๆ เองวะ”


เสือจิ่งชะงัก คำด่าติดค้างในคอ พูดไม่ออกไปหลายวินาที


“….”


เขาเม้มปากแน่น ทำได้แค่จ้องค้อนใส่เหมือนจะฆ่าให้ตายด้วยสายตาแทน


ภูผาเห็นท่าทางนั้นก็ถอนหายใจน้อย ๆ แววตาเย็นแต่ซ่อนเวทนาไว้ลึก ๆ


“เอาเถอะ…นอนเฉย ๆ นั่นแหละ เดี๋ยวกูป้อนเอง”


“กูไม่ใช่เด็กสามขวบ…” เสือจิ่งบ่น แต่ก็ไม่ขยับ เพราะรู้ตัวดีว่าลุกไม่ไหวจริง ๆ


ภูผาตักข้าวต้มขึ้นมา พอเสือจิ่งหันไปเห็นก็นึกว่าจะยื่นช้อนมาให้ตามปกติ แต่กลับตะลึง เพราะอีกฝ่ายยกช้อนเข้าปากตัวเองก่อน เคี้ยวเบา ๆ เหมือนจะละลายความร้อน แล้วโน้มตัวเข้ามาใกล้


“เดี๋ยว ๆ ๆ มึงจะทำ—”


ไม่ทันได้บ่นเต็มคำ ริมฝีปากร้อนก็ประกบลงมาแนบสนิท ข้าวต้มอุ่น ๆ ถูกป้อนเข้ามาพร้อมลมหายใจของภูผา


เสือจิ่งเบิกตากว้าง แข็งค้างไปทั้งตัว สมองว่างเปล่าชั่วขณะ เหมือนเวลาหยุดเดิน


ริมฝีปากที่กะจะด่า กลับถูกใช้เป็นทางผ่านของข้าวต้มแทน


เมื่อภูผาถอนออก เสือจิ่งยังคงอึ้ง ดวงตาแดงก่ำจ้องนิ่ง เหมือนคนเสียหลัก


ภูผาเช็ดมุมปากตัวเองพลางพูดเรียบ ๆ แต่กวนชิบหาย


“เป็นไง ข้าวต้มร้อน ๆ จากปากกู…อร่อยกว่าที่คิดใช่มั้ย”


เสือจิ่งนิ่งไปครู่ ก่อนจะตะโกนลั่น “มึงมันไอ้เวร!!” แต่เสียงกลับแหบพร่า แถมหน้าร้อนผ่าวจนไม่รู้ว่าเพราะโกรธหรือเพราะอย่างอื่นกันแน่


แล้วจังหวะนั้น เสียงตะโกนดังมาจากนอกกระท่อม


“ลูกพี่! อยู่ไหนวะ” ลูกน้องของเสือจิ่งตะโกนลั่น ก่อนจะหันไปพูดกับพวกกันเอง “พวกกูหาตั้งแต่เช้าแล้ว บ้านก็ไม่เจอ!”


เสือจิ่งสะดุ้งเฮือกทันที หันขวับไปทางประตู ดวงตาแดงก่ำเต็มไปด้วยความตกใจ


“เชี่ย…ไอ้ชาตินี่หว่า!”


ภูผากำลังยกช้อนต้มเตรียมป้อนต่อ พอได้ยินก็เลิกคิ้วขึ้นนิด แววตาเจ้าเล่ห์วาววับ


“หืม…น่าสนุกนี่ มึงอยากให้ลูกน้องเห็นหัวหน้าโจรหมอบอยู่บนฟูกแบบนี้มั้ย”


“ไอ้เหี้ย! มึงอย่าบ้า!” เสือจิ่งพยายามจะยันตัวลุก แต่ก็เจ็บจนหน้าซีด เหงื่อผุดเต็มขมับ “กู…กูไม่ให้มันเห็นกูในสภาพแบบนี้เด็ดขาด”


ภูผาก้มลงใกล้ เอียงคอเหมือนจะยั่ว “ทำไมวะ หัวหน้าโจรผู้เกรียงไกรไม่กล้าโชว์สภาพจริงให้ลูกน้องดู?”


เสือจิ่งกัดฟันแน่น ตาคมวาววับด้วยทั้งโกรธทั้งอับอาย “กูขอ…เออ กูขอเลยเว้ย”


เสียงเบาลงผิดกับปกติที่เอาแต่โวยวาย


“กูยอมมึงทุกอย่างแล้ว…อย่าให้ไอ้ชาติมาเห็นกูเป็นหมาแบบนี้”


ประตูไม้ยังถูกเคาะ ตึง ตึง ตึง พร้อมเสียงตะโกนซ้ำ


“ลูกพี่! อยู่ข้างในหรือเปล่า!?”


ภูผามองเสือจิ่งที่กัดฟันพูดจนเสียงสั่น ข้อมือกำผ้าห่มแน่นเหมือนจะฉีกมันขาด


มุมปากเขากระตุกยิ้ม ไม่ใช่แค่สะใจ แต่ยังแฝงเวทนาบาง ๆ


เสือจิ่งเบิกตาโพลง กัดฟันกรอด แต่ก็ทำได้แค่พยักหน้ารับ


เสียงไอ้ชาติยังโวยวายอยู่หน้ากระท่อม


“ลูกพี่! อยู่ไหนวะ!”


ภูผาเหลือบตามองเสือจิ่งที่ทำหน้าตื่นเป็นเด็กถูกจับได้คาหนังคาเขา ยิ้มมุมปากก่อนตะโกนกลับออกไปเต็มเสียง


“อยู่นี่มีแต่เมียกู! หัวหน้าของพวกมึงไม่มีหรอก ไปหาที่อื่น!”


เงียบกริบไปพักหนึ่ง ข้างนอกมีเสียงฮือฮาแว่ว ๆ แล้วฝีเท้าก็ค่อย ๆ ห่างออกไป


ตุบ!


กำปั้นหนัก ๆ ฟาดอัดเข้ากับอกของภูผาทันทีจนตัวโยก


“เมียบ้าเมียบออะไรวะมึง!!” เสือจิ่งตะโกนลืมตัว หน้าแดงไม่รู้ว่าเพราะโกรธหรืออาย


ภูผาหัวเราะหึ ๆ โน้มหน้ามาใกล้ “แล้วมึงจะเสียงดังทำไม…อยากให้ลูกน้องมึงแห่กันเข้ามารุมดูหรือไง”


คำพูดนั้นทำเอาเสือจิ่งชะงักปากทันที กัดฟันแน่น หันหน้าหนีไปทางอื่น แต่สองหมัดยังทุบอกภูผาไม่หยุด


ตุบ ตุบ ตุบ


สีหน้าของเสือจิ่งคือชัดเจน มึงอย่านะ อย่าให้กูมีแรงเมื่อไหร่ กูจะซัดหน้ามึงให้หงายแน่


ภูผาไม่ได้ปัดป้องเลย แค่ยกมือกดข้อมืออีกฝ่ายหลวม ๆ มุมปากยังยกยิ้มกวนตีน


“ตีไปสิ… ถือเป็นค่าตอบแทนที่เมื่อคืนมึงลีลาเร้าใจ”


เสือจิ่งขบกรามแน่น ตาแทบถลน แต่พูดไม่ออก ได้แค่คำรามต่ำ ๆ ในลำคอ เหมือนเสือที่ติดกับ…ยิ่งดิ้นก็ยิ่งเผยความอนาถของตัวเอง


ตกเย็น แสงอาทิตย์สาดส้มเรื่อ ๆ ทาบยอดเขา อากาศเย็นลงนิด แต่ในกระท่อมยังอบอ้าวเพราะกลิ่นเหงื่อกับสมุนไพรที่ภูผาเอามาโปะไว้


เสือจิ่งพยายามยันตัวลุกขึ้นมาอีกครั้ง คราวนี้ไม่ได้เจ็บจี๊ดเหมือนเช้า ร่างกายที่ใช้แรงอยู่ประจำมันฟื้นตัวไวเกินคาด


“หึ…คิดว่ากูจะนอนซมทั้งวันรึไงวะ กูเป็นเสือ ไม่ใช่ลูกแมว” เขาบ่นงึมงำกับตัวเอง ก่อนจัดเสื้อผ้าให้เข้าที่


เขาเหลือบมองไปรอบ ๆ ห้อง เห็นชามข้าวต้มวางทิ้งไว้ ข้าง ๆ มียาที่ภูผาเตรียม “แม่ง…” เสือจิ่งกัดฟันแน่น ไม่รู้ว่าโกรธหรือรู้สึกค้างคา


เขาเลือกจะรีบเผ่นออกมาให้ไวที่สุด เดินหลบ ๆ เหมือนโจรแอบหนีคดี ไม่อยากให้ใครมาเห็นในสภาพที่ไม่น่าดูแบบนี้


พอเดินฝ่าทางกลับถึงบ้านตัวเองก็แทบสะดุ้ง เพราะมีร่างหนึ่งนั่งชิล ๆ อยู่ตรงบันไดไม้หน้าบ้าน


“อ้าว! ลูกพี่!” ไอ้ชาติ ลูกน้องคนสนิทเงยหน้าขึ้นทันที “หายหัวไปไหนมาวะ ฉันตามหาไปทั่ว”


เสือจิ่งชะงักไปเสี้ยววิ ก่อนรีบตีสีหน้าปกติ “เออ…กูแค่ไม่สบาย กินยาแล้วเผลอหลับไป”


ไอ้ชาติทำตาโต แถมยังยกยิ้มกวน ๆ “แหม ๆ …ลูกพี่ ไปแอบหลับอยู่บ้านสาวที่ไหนมาล่ะสิท่า”


เสือจิ่งชะงัก ขาก้าวเร็วขึ้นทันที “เฮ้ย! กูบอกว่าไม่สบายก็ไม่สบายโว้ย!”


แล้วเดินฉับ ๆ ขึ้นบ้าน ทิ้งไอ้ชาติที่ยังหัวเราะหึ ๆ ข้างล่าง


“อ้าว ๆ โกรธด้วยเว้ย!” ไอ้ชาติยกมือป้องปากตะโกนตามหลัง แต่ลูกพี่ของมันปิดประตูปัง ใบหน้าร้อนผ่าวทั้งที่ข้างนอกลมเย็นเสียด้วยซ้ำ










หลายวันต่อมา เสือจิ่งก็กลับมาใช้ชีวิตหัวหน้าโจรตามปกติ


กลางวันก็ขี่ม้าลงเขาไปปล้นพ่อค้าหัวงูบ้าง เย็น ๆ นั่งวงเหล้ากับลูกน้อง โยนลูกเต๋าเล่นพนันเสียงดังลั่นกระท่อม บางคืนก็หายหัวไปกอดสาวในหมู่บ้านเหมือนเคย


ทุกอย่างเหมือนเดิม…แต่แม่ง “ไม่เหมือนเดิม”


คืนนั้น เสือจิ่งหายหัวจากวงเหล้าไปกับสาวสวยจากหมู่บ้านข้างล่าง


เรือนร่างอวบอิ่มของนางนอนทอดกายอยู่บนฟูกเก่า เสียงหัวเราะคิกคักยังดังในหู


“พี่เสือนี่ร้ายจริง ๆ” สาวเอ่ยยั่ว ปากก็ซุกไซร้ที่คอเขาไปด้วย


เสือจิ่งหัวเราะหึ ๆ มือหนากอบกุมเอวพลิกร่างนั้นให้นอนหงาย ร่างใหญ่โถมตามลงไป


“แน่นอนอยู่แล้ว ผู้หญิงกี่คนก็หนีเสือจิ่งไม่พ้นหรอก”


กล้ามเนื้อแข็งแรง บดเบียดเต็มแรงตามสไตล์เสือใหญ่ เสียงครางของหญิงสาวดังระงม มือบางเกาะแผ่นหลังเขาแน่น


แต่พอจังหวะกำลังเข้าด้ายเข้าเข็ม ร่างกายที่เคยมั่นใจมาตลอดกลับสะดุด เหมือนถูกดึงเบรกกะทันหัน


เสือจิ่งหยุดกึกกลางคัน ลมหายใจสะดุดเหงื่อซึม


“อะ…พี่เสือ เป็นอะไรไปจ๊ะ ทำไมไม่ต่อแล้วล่ะ” เสียงสาวถามพร่า ๆ


เสือจิ่งกัดฟัน กรามขบจนเส้นขึ้นชัด แต่ดวงตากลับพร่า…เพราะในหัวมันไม่ใช่ภาพสาวใต้ร่าง


มันคือภาพคืนที่ภูผากดเขากับฟูก กระแทกจนกระท่อมแทบพัง


“เชี่ยเอ๊ย…” เขาสบถต่ำ ๆ เหงื่อไหลซึมเต็มขมับ


“พี่เสือ…?” สาวเรียกอีกครั้ง แต่เสือจิ่งผลักร่างนั้นออกเบา ๆ ลุกพรวดขึ้นนั่ง สูดหายใจแรง ๆ ราวกับเพิ่งวิ่งรบมา


“พอเหอะ กู…กูเหนื่อย” เขาพูดสั้น ๆ แล้วคว้าเสื้อขึ้นมาใส่ เสียงหอบยังไม่หยุด


สาวคนนั้นทำหน้ามึนงง “แต่เมื่อกี้ยัง…”


“กูบอกให้พอไงวะ!” เสือจิ่งตวาดลั่น ดวงตาวาวโรจน์เหมือนเสือจริง ๆ จนอีกฝ่ายสะดุ้งตัวหด


เขาสะบัดหัวเหมือนจะไล่ภาพนั้นออกไป แต่ยิ่งพยายาม ภาพเดิมก็ยิ่งชัด ภาพที่เขา โดนข้างหลัง จนตัวเองเผลอครางเรียกขอแรงขึ้นเรื่อย ๆ


เสือจิ่งกัดฟันแน่น เดินกระแทกเท้าออกไปจากห้อง ทิ้งเสียงสาวเรียกตามหลังโดยไม่หันกลับมา


ข้างนอกลมเย็นพัดแรง แต่ใบหน้าของเสือจิ่งกลับร้อนจัด


“เชี่ยเอ๊ย…กูบ้าไปแล้วรึไง ถึงได้อยาก…โดนข้างหลังอีก”

nuangnut1996

สนุกมากครับ

Ekkenzine

เสือเราติดใจซะแล้ว

GuN009

อะ อารมณ์ไหนนะเสือจิ่ง
แล้วจะเป็นไงต่อนะเนี่ย
สนุกมากครับ
ขอบคุณครับผม