เสือจิ่ง ตอน เสือเจอเขี้ยว (แนวโจรดิบเถื่อน)

NOOFONG

เสือจิ่ง โจรหนุ่มผู้เป็นหัวหน้าชุมโจรทั้งหุบเขา


ชื่อเสียงโคตรจะเลวแต่กลับทำให้ผู้คนเกรงใจ


ใครพูดชื่อเขา ก็ต้องต่อท้ายว่า “ไอ้เสือบ้า” เพราะทั้งบ้าเหล้า บ้าพนัน และบ้าผู้หญิง (บางทีผู้ชายด้วย…ถ้ามันสะดวก)


ชีวิตเสือจิ่งแม่งโคตรมันส์


กลางวันปล้น กลางคืนกอดสาว กลางวงเหล้าก็หัวเราะดังจนชาวบ้านข้างล่างเขาได้ยิน


ใครอยากลองของ? มาเลยสิวะ กูพร้อมกดหัวทุกคนอยู่แล้ว!


แต่ในความกร่างทั้งหมดนั้น มีอยู่คนเดียวที่เสือจิ่งแม่ง หมั่นไส้ฉิบหาย…


ภูผา ลูกชายพ่อครูที่มันเคารพนับถือ จะลากไปกระทืบก็เกรงใจพ่อครู


หน้าเฉย ใจเย็น พูดน้อยกว่าจำนวนข้าวที่แดกในแต่ละวัน


เสือจิ่งเคยบ่นกับลูกน้องว่า “ไอ้นี่มันเป็นคนหรือเสาไฟวะ ไม่พูดไม่จา แถมทำหน้าเหมือนอมขี้หมาอยู่ตลอดเวลา”


แน่นอน…เสือจิ่งไม่ชอบหน้า


แต่ที่ฮาคือ…ภูผาก็เหมือนจะรำคาญเขาไม่แพ้กัน


เพราะทุกครั้งที่เจอกัน แววตาของมันแม่งดูเหมือนกำลังบอกว่า “กูก็ไม่อยากมองหน้ามึงหรอกนะ เสือจิ่ง”


สองคนนี้เลยกลายเป็นไม้เบื่อไม้เมาแบบเงียบ ๆ


ไม่ได้ทะเลาะตบตีกันตรง ๆ แต่เวลาเจอทีไร…เหมือนสนามอารมณ์จะไฟลุกทุกที


จนกระทั่งคืนหนึ่ง ที่เหล้าเมามายทำให้ราชสีห์พลาดท่า…


และตั้งแต่นั้นไป ความสัมพันธ์แม่งก็ไม่มีวันเหมือนเดิมอีกเลย!






–


คืนเดือนมืดที่โรงเหล้าชุมโจร


เสียงโหวกเหวกของลูกน้องดังแข่งกับเสียงขวดแตกและเสียงหัวเราะ


วงกลางมีโต๊ะไม้เก่า ๆ ขวดเหล้าเรียงราย และแน่นอนว่า…เสือจิ่งนั่งกลางวงเหมือนเจ้าพ่อ


“เอ้า! ดื่มแม่งให้หมด! ใครเมาคว่ำคืนนี้กูแบกเอง!”


เสือจิ่งคำรามเสียงดังพร้อมยกขวดขึ้นซดตรง ๆ


เหล้าแรงไหลลงคอจนแสบ แต่เขาหัวเราะลั่น เหมือนยิ่งขมยิ่งมันส์


ลูกน้องตะโกนเชียร์กันใหญ่ บางคนปรบมือ บางคนสาดเหล้าลงพื้น


บรรยากาศแม่งคึกคักเหมือนงานฉลองบ้านใหม่


แต่ก็เหมือนทุกครั้งที่เสือจิ่งกำลังอารมณ์ดี…


เสียงทุ้มเย็นชาก็ดังแทรกเข้ามาเหมือนน้ำแข็งก้อนใหญ่ตกใส่กองไฟ


“กินแต่เหล้า เดี๋ยวก็กลายเป็นซากเสือหรอก”


ทั้งวงเงียบไปชั่วขณะ


เสือจิ่งชะงัก ก่อนจะหัวเราะออกมาเสียงดังยิ่งกว่าเดิม


“โอ้โห ไอ้เสาไฟมีปากด้วยเว้ย! กูตกใจหมด”


เขาวางขวดดัง ปัง! หันไปมองเจ้าของเสียง ภูผา ลูกชายพ่อครู ที่ยืนกอดอกอยู่ข้างประตูเหมือนหุ่นไม้


ใบหน้ามันยังคงนิ่งเฉยเหมือนเดิม ไม่มีแม้แต่รอยยิ้ม เหมือนกำลังมองเสือจิ่งเป็นหมาข้างถนนตัวหนึ่ง


“หึ” เสือจิ่งหัวเราะหยัน “อย่าทำหน้ารังเกียจกูนักเลย มึงไม่แดกเหล้าเพราะกลัวขมใช่มั้ย?”


“ไม่ใช่” ภูผาตอบเสียงเรียบ “แค่เหล้ามันไร้ค่า…ไม่ต่างจากคำพูดมึง”


ทั้งวงเฮดังเพราะไม่คิดว่าไอ้คนเงียบจะกล้าตอบกลับ


เสือจิ่งตาเบิกกว้าง ก่อนจะหัวเราะร่วน “สัส! มึงนี่มันกัดเจ็บเหมือนกันนะ”


เขาลุกขึ้นยืน เดินโงนเงนเข้าไปหา ดวงตาขุ่นเคืองผสมเมา


ลูกน้องหลายคนห้าม แต่เสือจิ่งสะบัดมือไล่


จนเมื่อเดินไปถึงหน้าภูผา เขาจ้องตากันตรง ๆ


ไฟในดวงตาสองคู่สาดใส่กัน เหมือนพร้อมจะกัดคอกันได้ทุกเมื่อ


“มึงอยากลองปะล่ะ…” เสือจิ่งยกยิ้มมุมปาก เสียงพร่าเพราะฤทธิ์เหล้า


“…ลองให้รู้ว่าเสือมันกัดเจ็บกว่าคำพูดขนาดไหน”


“เสือกัดแรง? หึ…” ภูผาเลิกคิ้วเล็กน้อย แววตาไม่ไหวติง “กูไม่กลัวหรอก หมาที่เห่าดัง มันก็แค่หมา”


เสียง โอ๊ยย! ของลูกน้องดังระงมแทบจะพร้อมกัน ใคร ๆ ก็รู้ว่ามันคือการท้าทายตรง ๆ


เสือจิ่งตวัดสายตาไปทั้งวง คนที่หัวเราะรีบเงียบเป็นเป่าสากทันที


“หมาเหรอวะ?” เสือจิ่งหัวเราะหยัน สองมือท้าวโต๊ะเอียงตัวไปใกล้ “งั้นมึงอยากลองให้เสือกัดมั้ยไอ้เด็กปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนม? จะได้รู้ว่ามันคาบหัวมึงขาดง่ายกว่าที่คิด”


ภูผายังคงนิ่งเหมือนเดิม ไม่สะทกสะท้านแม้แต่น้อย


“เสือที่เมาเหล้า กูก็เห็นมันกัดไม่เป็นหรอก มีแต่คลาน”


โหหหหหห!!


เสียงโห่ร้องของลูกน้องดังลั่น วงแตกแทบไม่ทัน ยกมือปิดปากหัวเราะกันพัลวัน


ใครจะไปคิดว่าไอ้เด็กที่ชอบพูดจาประหยัดถ้อยประหยัดคำจะปากหมาขนาดนี้!


เสือจิ่งกัดฟันกรอด หน้าแดงทั้งเพราะเหล้าและความแค้น


“ไอ้…ไอ้เด็กเวร!”


เขาพยายามจะลุกขึ้นโวย แต่ร่างกายกลับโงนเงนจนแทบล้มลงไปนอนกับพื้น


ลูกน้องรีบเข้ามาประคอง แต่เจอเสือจิ่งสะบัดไล่ด้วยความหงุดหงิด


“ไปให้พ้น! กูยังไม่ตายเว้ย!”


เหล้าเริ่มแผลงฤทธิ์


ทีละคน ๆ ลูกน้องก็ทยอยลุกกลับบ้านกันหมด ทิ้งไว้เพียงหัวหน้าโจรที่เมาคอพับคออ่อนอยู่บนโต๊ะไม้


ภูผายืนกอดอกพิงเสา มองภาพนั้นอย่างเบื่อหน่าย


จะปล่อยทิ้งก็ได้…แต่เห็นแล้วมันน่าหมั่นไส้เกินกว่าจะปล่อยให้หมอบแผ่หลาอยู่ตรงนี้


“แม่งเอ๊ย…” ภูผาพึมพำกับตัวเอง ก่อนเดินเข้าไปคว้าแขนเสือจิ่งพาดบ่า


“ปล่อยกูนะไอ้เด็กเวร! กูเดินเองได้เว้ยย!” เสือจิ่งโวยวายทั้งที่ร่างแทบไม่ขยับ


แต่ขาพับจนทรุดอีกครั้ง ร่างใหญ่เลยถูกยกขึ้นบนไหล่ภูผาแบบไม่ถามความสมัครใจ


“หึ สภาพแบบนี้…ไม่ใช่เสือหรอก แค่ลูกแมวเมาเหล้า” ภูผาพูดเรียบ ๆ แต่ชัดถ้อยชัดคำ


เสือจิ่งได้ยินก็ด่ากลับทันที “กูจะกัดคอมึง…ไอ้เด็กเหี้ย…เดี๋ยวมึงได้รู้!”


แต่คำขู่ก็เลือนหายไปพร้อมเสียงกรนเบา ๆ เพราะเมาหนักจนสติหลุด


ทิ้งไว้แค่ภูผาที่ก้าวเดินไปข้างหน้า ดวงตาคมยังคงวาววับ ไม่ใช่ความสงสาร แต่เป็นความสะใจปนเวทนาในเวลาเดียวกัน






เสียงประตูไม้เก่าดัง เอี๊ยดดด ร่างใหญ่ถูกโยนลงฟูกเก่า ๆ ในห้องพัก


เสือจิ่งหัวเราะหยันพลางกลิ้งไปมา


“หึ มึงนี่…ขี้เก๊กชิบหาย…ทำเป็นแบกกูเหมือนแบกของเน่า ๆ”


ภูผาเลิกคิ้วเล็กน้อย “ก็มึงมันเน่านี่ กลิ่นเหล้าเหม็นฉุยทั้งตัว”


“หึหึหึ…พูดเก่งเหมือนกันนะ มึงนี่ไม่ใช่เสาไฟนี่หว่า…เสาไฟมันยังสว่างบ้าง แต่มึง…แม่งทั้งมืดทั้งน่าเบื่อ”


เสือจิ่งหัวเราะคิกคัก เหมือนคนเมาไม่รู้ตัวว่าพูดอะไร


ภูผาส่ายหน้า ไม่แม้แต่จะเถียง เพราะรู้ว่าคนเมาพูดยังไงก็ไม่ชนะ


เขาหันจะก้าวออกจากห้อง แต่ถูกมือหนาคว้าข้อมือไว้แน่น


“อือ…” เสือจิ่งครางต่ำ ดวงตาปรือพร่าเหมือนมองไม่เห็นชัด


ริมฝีปากหยักยกยิ้มบาง ๆ แต่แววตากลับหวานเชื่อม


“มานี่สิจ๊ะ…แม่เสือสาวของพี่”


ภูผาชะงักทันที หันกลับไปมอง


เสือจิ่งกำลังจ้องเขาด้วยสายตาพร่ามัว แต่เต็มไปด้วยความหลงใหลเหมือนกำลังเห็นใครอีกคน


“แม่ง…” ภูผาสบถในใจ เสือจิ่งคงคิดว่าเขาเป็นสาวสวยสักคนที่ไหนแน่ ๆ


นิ้วร้อน ๆ ของเสือจิ่งลากขึ้นมาตามต้นแขนเขา สายตาเหม่อแต่แฝงไฟร้อนแรง


ภูผากัดฟันพยายามจะดึงมือออก แต่แรงนั้นกลับยิ่งรัดแน่น


“อย่าหนีสิ…คืนนี้กูจะกินมึงทั้งคืนเลย”


คำพูดพร่าของเสือจิ่งทำให้เลือดในกายภูผาเดือดพล่านโดยไม่รู้ตัว


เขาไม่คิดจะทำอะไรตั้งแต่แรก แต่ภาพตรงหน้า ร่างกายร้อนรุ่มที่พลิกไปมา เสียงครางต่ำ ๆ ที่เล็ดลอดจากริมฝีปากหยัก มันกลับเร้าอารมณ์อย่างรุนแรง


ภูผาโน้มตัวลงช้า ๆ สองตามองใบหน้าแดงก่ำของเสือจิ่งที่เผลอเรียกหาใครสักคนในฝัน


มือหนาเลื่อนไปกดตรึงไหล่ ครั้งนี้ไม่ใช่เพื่อห้าม แต่เพื่อ ครอบครอง


“มึงเมา…แต่กูไม่เมา” เสียงเขาแผ่วต่ำ ขณะที่สายตาคมค่อย ๆ พลุ่งไฟ


เสือจิ่งหัวเราะในลำคอ มือหนาเอื้อมคว้าคอเสื้อภูผา ดึงให้โน้มลงมาใกล้


ลมหายใจร้อนจัดผสมกลิ่นเหล้าพ่นรดหน้าจนอีกฝ่ายรู้สึกได้


“สวยชิบหาย…คืนนี้มึงหนีไม่พ้นกูหรอก”


น้ำเสียงพร่าเพี้ยน มองตาภูผาแต่กลับเห็นเป็นใครสักคนอื่น


ภูผากำมือแน่น พยายามห้ามตัวเอง แต่สายตาพร่าเลื่อนกับท่าทีออดอ้อนของเสือจิ่งกลับทำให้ในอกพลุ่งไฟ


เขากดไหล่หนาลงแนบฟูก ใช้ร่างตัวเองทาบทับ


เสือจิ่งครางต่ำ “อือ…อย่ากัดแรงสิวะ”


ปลายนิ้วลากผ่านกล้ามอกแข็งแรงของภูผาเองโดยไม่รู้ตัว เหมือนเรียกเชื้อเพลิงใส่ไฟ


เสียง ฉึก ของกระดุมที่ถูกดึงขาดดังขึ้น


ภูผาโน้มตัวลงบดจูบอย่างหนักหน่วง คราวนี้ไม่ใช่เพื่อหยอกหรือยั่ว แต่คือการ ปลดปล่อย


เสือจิ่งสะท้านเฮือกเมื่อริมฝีปากร้อนแรงไล่ลงตามกรามและซอกคอ


“อึก…แรงดีนี่วะ…ฮะ…กูชอบ…” เสียงครางพร่าดังไม่หยุด ทั้งที่ยังคิดว่าเป็นสาวในฝัน


เสื้อเชิ้ตหนาถูกกระชากออกจากร่างโจรใหญ่ เผยผิวที่เต็มไปด้วยรอยแผลจากการต่อสู้


ภูผามองมันด้วยสายตาวาววับ ก่อนก้มลงขบเม้มจนทิ้งร่องรอยใหม่


เสือจิ่งครางลั่น ร่างกายร้อนผ่าวดิ้นไปมา แต่ไม่ใช่เพื่อต่อต้าน กลับเป็นการเชื้อเชิญให้ลึกลงกว่าเดิม


“คืนนี้…” ภูผากระซิบเสียงต่ำข้างหู มือหนาลากลงต่ำเรื่อย ๆ จนเสือจิ่งสะดุ้ง


“…กูจะทำให้เสืออย่างมึง หมอบอยู่ใต้กูทั้งคืน”


เสือจิ่งหัวเราะคิกคักในลำคอ มือหนาลูบไล้แผ่นอกภูผาอย่างไม่รู้เหนือรู้ใต้


“ฮึ…ทำไมคืนนี้เต็มไม้เต็มมือแบบนี้วะ…”


เสียงพร่ากับสายตาพร่ามัวทำให้ชัดเจนว่าเขาไม่ได้เห็นว่าเป็นภูผาเลยแม้แต่นิด


ภูผาขบกรามแน่น พยายามบอกตัวเองให้ถอยออก แต่ไฟร้อนในอกกลับลุกโชนยิ่งกว่าเดิม


มือหนาเลื่อนไปกดสะโพกโจรหนุ่มแน่น ๆ ให้แนบชิดขึ้นเรื่อย ๆ


เสือจิ่งหัวเราะหอบ “อือ…ดีว่ะ…แม่เสือของพี่จะขึ้นเองหรือจ๊ะ”


แต่แล้ว…


ดวงตาที่พร่ามัวเบิกกว้างขึ้นมาเล็กน้อย


เพราะมี อะไรบางอย่างแข็ง ๆ กำลังกดแนบหลังต้นขาเขาอยู่


“เดี๋ยว…เดี๋ยว ๆๆๆๆ อะไรแม่งดุนก้นกูวะ!?”


เสือจิ่งผงะทันที เสียงหัวเราะขาดห้วง กลายเป็นโวยวายแทน


ภูผาก้มลงกระซิบเสียงเรียบ แต่แฝงรอยสะใจเต็มเปี่ยม


“แม่เสือของมึง…เขี้ยวยาวหน่อย”


“สัส!!”


เสือจิ่งแทบจะสร่างเมา หันขวับขึ้นมามองชัด ๆ


ใบหน้าหล่อเย็นชาไม่ใช่แม่เสือสาวที่ไหน แต่เป็นภูผา ลูกชายพ่อครูที่เขาเกลียดขี้หน้า


“มึง!! ไอ้—”


ยังไม่ทันด่าให้จบ ริมฝีปากก็ถูกบดขยี้อีกครั้ง เสียงครางพร่าถูกกลืนหายไปในลำคอ


มือภูผาตรึงแน่นไม่ปล่อย แม้เสือจิ่งจะดิ้นก็ดิ้นไม่ออก


คราวนี้มันไม่ใช่เพราะเหล้าแล้ว


แต่เป็นเพราะ เสือใหญ่ดันตกหลุมพรางของตัวเองเต็ม ๆ


“มึง!! ไอ้—เหี้ย! ปล่อยกูเดี๋ยวนี้นะ”


ภูผาเลียริมฝีปาก แววตาวาวโรจน์ “พูดมากฉิบหาย เสือเมาแล้วดิ้นเหมือนหมาไม่มีแรง”


“ไอ้สัส! กูจะฆ่ามึง—อื้ออ!!”


ริมฝีปากถูกบดจนเสียงด่าขาดหายไป เหลือเพียงเสียงครางต่ำ ๆ ที่ไม่ทันตั้งใจ


มือหนากระชากกางเกงโจรใหญ่ลงครึ่งสะโพก เผยร่างร้อนที่แข็งขืนเพราะเหล้าและอารมณ์


เสือจิ่งสะดุ้งเฮือก “เหี้ย! มึงทำเหี้ยอะไรกูเนี่ย!!”


ภูผาหัวเราะหึ ๆ “ก็เสือมันชอบอ้าปากขู่กูไม่หยุด งั้นกูจะเอาของกูอุดปากมันเอง”


“ไอ้—สัสเอ๊ยย!!” เสือจิ่งดิ้นพล่าน แต่แรงเมาทำให้ถูกกดจนแนบฟูก


ร่างหนาของภูผาทาบทับบดเบียด ดันสะโพกแข็ง ๆ กดแน่นจนเสือจิ่งเผลอครางลั่น


เสือจิ่งกัดฟัน “กูจะพลิกมึงให้ดู…เสือมันไม่หมอบง่าย ๆ หรอกเว้ย!”


พูดจบก็รวบแรงเฮือก ดันตัวพรวดจนเกือบจะขึ้นไปกดกลับสำเร็จ


แต่เพราะเมาหนัก แขนขาไร้แรง พอพลิกได้แค่ครึ่งเดียวก็โดนภูผากลับลำอัดลงกับฟูกอีก ปัง!


“หึ…นี่เหรอเสือ? พลิกได้แป๊บเดียวก็กลิ้งเหมือนแมวเมา”


“มึง…กวนตีนกูเรอะ!” เสือจิ่งหัวเราะหอบแต่ยังไม่ยอมแพ้ “เออ…เดี๋ยวกูจะข่วนหน้ามึงให้เป็นทาง”


ว่าแล้วก็แหกเล็บใส่ แต่โดนภูผาคว้ามือมากดตรึงเหนือหัว


“คราวนี้กูมัด” ภูผากดเสียงต่ำ ยิ้มเย็น “จะได้ไม่ต้องดิ้นพร่าเสียแรง”


“เชี่ย! มึงคิดว่ากูจะยอม?” เสือจิ่งดิ้นพล่าน ขากระแทกมั่ว แต่แทนที่จะสู้ได้ กลับเผยท่าอ่อนจนโดนจับกดเพิ่ม


“ก็ไม่ต้องยอมสิ” ภูผาโน้มตัวลงจนปลายจมูกเฉียดแก้ม “มึงยิ่งดิ้น…กูก็ยิ่งได้ใจ”


“ฮะ—ห่าเอ๊ย!” เสือจิ่งสบถ ครางปนหัวเราะหอบ “เมา ๆ แบบนี้สู้ยากฉิบหาย…แต่กูไม่ยอมแพ้มึงหรอกนะ”


ภูผาโน้มริมฝีปากกระซิบข้างหู “ไม่ต้องยอมก็ได้ แค่หมอบก็พอ”


จากนั้นก็กดสะโพกหนักลงจนเสือจิ่งร้องลั่น


“อ๊าก! ไอ้สัส! กูจะฟาดมึงให้ได้วันหลังแน่!”


“วันหลังค่อยว่ากัน” ภูผากระตุกยิ้ม สะโพกยังบดไม่หยุด “คืนนี้…กูขึ้นก่อน”


เสียงสบถยังพรั่งพรู “สัสเอ๊ย! กูจะไม่—อ๊าาา!”


เสียงครางขาดห้วงแทรกเข้ามาอย่างไม่ตั้งใจ นิ้วยาวค่อย ๆ กดฉีกเข้ามาในช่องอ่อนนุ่ม ที่รัดตุบ ๆ


ภูผาเลิกคิ้ว “ว่าไงนะ ไอ้หัวหน้าโจร? เมื่อกี้เสียงไม่เหมือนด่าเลย”


“กู…กูไม่ได้ครางเพราะมึงนะเว้ย!” เสือจิ่งกัดฟันเถียง แต่หางเสียงสั่นพร่า


ใบหน้าร้อนเห่อไม่ใช่เพราะเหล้าอย่างเดียว


ยิ่งโดนกดนาน เสือจิ่งก็ยิ่งรู้สึกแปลก ร่างกายตอบสนองแบบที่ไม่เคยมาก่อน


ไฟในอกกลายเป็นไฟลามทุ่ง ลุกลามลงทุกส่วนจนขาเกร็งสั่น


“ไอ้…เวรเอ๊ย ทำไมมัน…เสียวแบบนี้วะ” เขาหอบพร่าพลางหัวเราะหึ ๆ ใส่ตัวเอง “แม่ง…กูเคยแต่ล่า ไม่เคยถูกล่า…”


ภูผาก้มลงจ้องตา แววตาคมเต็มไปด้วยไฟสะใจ “งั้นคืนนี้มึงก็ได้เรียนรู้แล้ว ว่าเสือก็ร้องได้”


เสือจิ่งหอบแรง ใบหน้าแดงก่ำ ปากยังไม่ยอมแพ้


“ร้องก็ร้องสิวะ…แต่ถ้ามึงจะทำ ก็อย่าอืดอาด…ใส่มาเลยดิวะ กูรอไม่ไหวแล้ว!”


คำพูดนั้นทำให้ภูผาชะงักไปเสี้ยววินาที ก่อนริมฝีปากกระตุกยิ้มเย็น


“อย่ามัวแต่ลีลา เร็ว ๆ เลย”


“อย่าใจร้อน เดี๋ยวได้ฉีกกันพอดี กูต้องคลายตรงนี้ออกก่อน หรือมึงไม่เคย”


“กูจะไปเคยกับหมาตัวไหนล่ะ แค่เอา ๆ ก็จบแล้วมั้ย ทำให้ยุ่งยากทำไม”


“เออ…งั้นอย่ามาร้องให้กูหยุดแล้วกัน”


ภูผาถอนนิ้วออกดัง ผลุบ! ก่อนจะถุยน้ำลายใส่ไปที่รูสีคล้ำ รูแน่น ๆ ที่แค่นิ้วยังเข้าลำบาก แล้วใช้น้ำลายตัวเองป้ายไปที่ท่อนเอ็นที่ผงาดได้ที่ มันตั้งแข็งขืนเสียจนปวดไปหมด ไอ้รูนี่ก็ขยันขมิบตอบเสียจริง


“กูจะใส่ละนะ เจ็บก็ทนเอาหน่อย” ภูผาค่อย ๆ ดันส่วนล่างเข้าช้า ๆ ได้แค่ส่วนหัวก็ปวดหนึบไปหมด “ไอ้ชิบหาย อย่าเกร็งดิวะ รัดกูแน่นขนาดนี้ กะรัดควยกูตายหรือไง”


“อื๊ออ~ มึงใส่เข้ามาหมดหรือยังวะ จะควยใหญ่ไปไหน ไอ้เหี้ย”


“จะให้กูใส่หมดยังไง มันเข้าได้แค่หัว มึงเล่นรัดแน่นขนาดนี้”


เสือจิ่งหลับตาแน่น กัดปากตัวเองจนเลือดซิบ ตอนที่ไอ้เด็กบ้ามันดันพรวดเข้ามา น้ำตาแทบเล็ด


“อ๊าก! ไอ้เวร!”


พอเข้ามาจนสุด ภูผาก็ไม่รอช้า อัดสะโพกใส่รัว ๆ เหมือนหมาติดสัด ร่างเสือจิ่งสั่นระริก เสียง ตับ ๆ กระแทกหนักจนฟูกลั่น เนื้อกระเพื่อมตามแรงชน ยิ่งทำให้อีกฝ่ายหมั่นไส้แต่ก็เผลอครางออกมาไม่หยุด


เสียงหอบแรงของเสือจิ่งดังแข่งกับเสียงฟูกเก่าที่ลั่นเอี๊ยดอ๊าดๆ


ร่างใหญ่ที่เคยดิ้นขัดขืน ตอนนี้กลับแอ่นรับแทบทุกจังหวะ


ปากที่เคยด่าไม่หยุด ตอนนี้กลับสลับระหว่างคำสบถกับเสียงคราง


“อ๊ะ…อ๊ากก! เออวะ! แรง ๆ หน่อยดิ! มีแรงแค่นี้หรือไงวะ!”


ภูผาเชิดคิ้วเล็กน้อย น้ำเสียงยังนิ่งแต่แฝงรอยท้าทาย “เมื่อกี้ยังทำเป็นไม่ยอมอยู่เลย ตอนนี้กลับเร่งกูเสียอย่างนั้น”


“ก็…กูเสียวไงวะ! ฮ่า ๆ ๆ! ถ้ามึงจะทำก็อย่าให้มันครึ่ง ๆ กลาง ๆ —อ๊าาา! เอาแรงกว่านี้อีก!!”


ภูผายกยิ้มมุมปาก ก่อนเร่งแรงตอบตามคำขอ ตับ! ตับ! ตับ!


เสียงกระแทกดังชัดเจนจนฝาผนังไม้สั่น บานหน้าต่างกระพือคล้ายจะหลุดจากบาน


ทั้งห้องเหมือนกำลังจะพังเพราะแรงกระแทก ที่เน้นทุกดอก


เสือจิ่งหัวเราะหอบ “ฮ่า ๆ ๆ! เออ! แบบนี้แหละ”


เขากัดฟันแน่นแต่เสียงครางยังหลุดออกมาไม่หยุด “อ๊าก! สัสเอ๊ย! กูบอกให้แรง ๆ ไม่ใช่ฆ่ากูนะโว้ย!”


“กูก็แค่ทำตามที่มึงขอ” ภูผาตอบเรียบ ๆ แต่สะโพกยังกระแทกไม่หยุด “หรือว่าที่จริง…เสือมันชอบถูกฆ่าช้า ๆ กันแน่วะ”


“หึ…ฮ่า ๆ ๆๆ! ปากดี ก็กระแทกให้มันดี ๆ เหมือนปากมึงหน่อย…อ๊าาาา!”


เสียง ตับ ๆ ๆ เร่งขึ้นจนโต๊ะข้างฟูกสั่นคลอน ขวดเหล้าที่วางไว้กลิ้งตกลงกับพื้นแตกดัง เพล้ง!


แต่ไม่มีใครสนใจ เพราะศึกบนเตียงยังคงร้อนแรงยิ่งกว่าไฟนรก


เสือจิ่งเงยหน้าขึ้น ตะโกนด่ากลางเสียงคราง “ไอ้—ฮึ่ก! มึงนี่มันโจรจริง ๆ ว่ะ ภูผา! กูโดนปล้นหมดตัวแน่คืนนี้!”


ภูผาก้มลงกระซิบข้างหู เสียงทุ้มต่ำชัดถ้อยชัดคำ “ไม่ใช่แค่หมดตัว…แต่มึงจะหมดแรงด้วย”






------------------------------------
กะจะแต่งเป็นตอนสั้นๆ ดันยาวเฉย
ถ้าชอบก็คอมเม้นต์เป็นกำลังใจให้หน่อยนะครับ
อยากให้ต่อมั้ย เม้นโลดดด

mojimaru

รอตอนต่อไปนะครับ

nuangnut1996

สนุกมากครับ

nnont

รอติดตาม

takeshi

ขอบคุณ