หัวใจดีไซน์ Ep.9 (สถาปนิกxคนงานก่อสร้าง)

NOOFONG

ตอนที่ 8




สองสามวันที่ผ่านมา บรรยากาศที่ไซต์งานไม่ได้ราบรื่นเหมือนเคย


นับหนึ่งนั่งกางแบบแปลนออกต่อหน้า สายตาเต็มไปด้วยความไม่เชื่อในสิ่งที่เห็น รายละเอียดหลายอย่างถูกขีดฆ่าและแทนที่ด้วยเส้นใหม่ ๆ ที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน


“อะไรของมันวะ…” เสียงทุ้มต่ำลอดออกมาระหว่างที่เขากัดฟันแน่น


งานก่อสร้างเดินหน้ามาเกินครึ่ง แต่จู่ ๆ ก็มีคำสั่งเปลี่ยนแปลงสำคัญหลายจุด ไม่ว่าจะเป็นการปรับโครงสร้าง เสริมวัสดุ หรือแม้แต่รายละเอียดเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่ล้วนทำให้การทำงานสะดุดอย่างรุนแรง ถ้าเขาทำตามนี้ ก็เท่ากับต้องรื้อเกือบทั้งโครงการเพื่อเริ่มใหม่ตั้งแต่ต้น


ลูกน้องหลายคนยืนเกาหัวมองหน้ากันอย่างงุนงง ก่อนหันไปถามนับหนึ่งโดยตรง


“หัวหน้า…สรุปเราจะเอายังไงครับ”


นับหนึ่งกำมือแน่นจนเส้นเลือดปูด “แบบบ้าอะไรของมัน! เดินงานมาขนาดนี้ อยู่ ๆ จะให้เปลี่ยน มันไม่ใช่เรื่องที่จะทำกันง่าย ๆ นะเว้ย!”


เสียงดังจนลูกน้องบางคนถึงกับสะดุ้ง แต่เขาก็รีบเงียบเสียงลง กดอารมณ์ไม่ให้ระเบิดออกมาไปมากกว่านี้ ก่อนจะสูดลมหายใจเฮือกใหญ่แล้วหันหลังเดินออกไป


“กูขอไปดูดบุหรี่สักมวนก่อน”


เขาเดินหลบไปนั่งเงียบอยู่มุมตึกที่ยังสร้างไม่เสร็จ สายตาจ้องแบบแปลนในมือด้วยความขุ่นมัว นี่มันครั้งแรกที่เขาแทบจะควบคุมตัวเองไม่อยู่


นะโมที่แอบยืนอยู่ไม่ไกล มองตามหัวหน้าเงียบ ๆ แววตาสงบแต่มีความคิดวิ่งวนไม่หยุด


“แปลก ๆ แฮะ…” เขาพึมพำเบา ๆ กับตัวเอง


ตั้งแต่เขาเข้ามาทำงาน ไม่เคยมีคำสั่งเปลี่ยนแปลงกะทันหันขนาดนี้มาก่อน ปกติการแก้ไขแบบจะต้องมีการประชุม แจ้งเหตุผล และทำเอกสารยืนยันชัดเจน แต่ครั้งนี้กลับเป็นเพียงกระดาษก๊อปปี้บางแผ่นที่แนบมากับแฟ้มงาน ไม่มีชื่อคนสั่ง ไม่มีตราประทับที่ถูกต้องอะไรทั้งนั้น


นะโมขมวดคิ้วพลางคิดในใจ หรือว่านี่…มีใครจงใจเล่นงานหัวหน้ากันแน่


เขาแอบเหลือบมองไปยังร่างของนับหนึ่งที่กำลังนั่งกุมขมับอยู่ไกล ๆ แล้วแววตาก็เปลี่ยนเป็นจริงจังขึ้นทันที


นับหนึ่งกำลังหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา เขาตั้งใจจะโทรหาคีตะเพื่อถามเรื่องเอกสารเปลี่ยนแบบที่ทำให้ปวดหัวแทบขาดใจ แต่ยังไม่ทันได้กดโทรออก เสียงเรียกคุ้น ๆ ก็ดังขึ้นเสียก่อน


“อ้าว…คุณนับหนึ่ง ทำไมสีหน้าไม่ดีเลยครับ?”


นับหนึ่งเงยหน้าขึ้น เห็นพระพายยืนยิ้มอยู่ตรงทางเข้าไซต์งาน ใส่เสื้อเชิ้ตเรียบร้อยจนผิดที่ผิดทางกับฝุ่นควันรอบข้าง


หัวใจนับหนึ่งกระตุกวูบ คน ๆ นี้โผล่มาทำไม? และที่สำคัญ คีตะไม่อยู่ด้วย


“คุณพระพาย มาที่นี่ได้ยังไงครับ?” น้ำเสียงของนับหนึ่งแข็งขึ้นนิดหน่อย แต่ก็ยังพยายามรักษามารยาท


พระพายหัวเราะเบา ๆ พลางก้าวเข้ามาใกล้ “ก็แวะมาเยี่ยมเฉย ๆ ครับ เห็นได้ข่าวว่าหน้างานมีปัญหา ก็เลยอยากมาช่วยดู เผื่อผมจะช่วยอะไรได้บ้าง”


คำว่า ช่วย ทำให้นับหนึ่งกำโทรศัพท์แน่นขึ้นโดยไม่รู้ตัว


ก่อนที่เขาจะทันตอบ เสียงของนะโมก็ดังแทรกขึ้นมาจากด้านหลัง ขณะเดินหอบถังปูนมาวางดังโครม


“โอ้โห…คนที่ไม่เคยแตะปูนแตะทรายสักครั้ง จะมาช่วยอะไรได้ล่ะครับนอกจากเกะกะ”


นับหนึ่งหันไปมองนะโมทันที “นะโม!”


แต่พระพายเพียงยกคิ้วขึ้นเล็กน้อย ดวงตาคมหันมามองคนงานตัวเล็ก ๆ ที่พูดจาหาเรื่องแบบไม่เกรงใจ “พูดแบบนี้กับผม…นายชื่ออะไรนะ?”


นะโมเช็ดเหงื่อที่ไหลลงมาที่คางก่อนตอบเสียงเรียบ “ก็แค่คนแบกของครับ ไม่สำคัญหรอก แต่ที่สำคัญ…งานตรงนี้มันละเอียด ถ้าไม่รู้จริงก็อย่ามายุ่งเลย เดี๋ยวคนทำงานเขาจะพลาด”


คำพูดไม่ดังนัก แต่ชัดถ้อยชัดคำพอให้คนงานที่ยืนใกล้ ๆ ได้ยิน และเริ่มหันมามองพระพายด้วยสายตาแปลก ๆ


รอยยิ้มบนใบหน้าของพระพายแข็งค้างไปครู่หนึ่ง เขาพยายามเก็บอารมณ์ไม่ให้หลุด แต่แววตากลับฉายแววหงุดหงิดออกมาอย่างชัดเจน


“ผมก็แค่หวังดีนะครับคุณนับหนึ่ง” พระพายหันมาพูดกับนับหนึ่งตรง ๆ “ถ้าอย่างนั้น…เอาไว้วันหลังดีกว่า”


เขาหันหลังเดินจากไป โดยมีเสียงหัวเราะหึ ๆ เบา ๆ ของนะโมดังไล่หลังอยู่


นับหนึ่งถอนหายใจยาว รู้สึกทั้งโล่งใจและวุ่นวายใจในเวลาเดียวกัน โดยเฉพาะเมื่อรู้ว่าพระพายโผล่มา โดยที่คีตะไม่รู้เรื่องเลยสักนิด


เสียงเครื่องจักรกลับมาดังกลบความเงียบอีกครั้ง หลังจากที่พระพายเดินออกไปจนลับสายตา นับหนึ่งยังคงยืนนิ่งอยู่กับที่ ราวกับกำลังใช้ความคิดหนักหน่วง


นะโมเดินเข้ามาใกล้ วางมือลงกับด้ามจอบแล้วเอ่ยขึ้นเสียงเรียบ “พี่นับหนึ่งครับ…”


นับหนึ่งหันไปมอง “หือ?”


“เมื่อกี้คน ๆ นั้น…อย่าไว้ใจมากนักเลยนะครับ” นะโมพูดพลางมองไปยังทิศทางที่พระพายหายไป “บางทีสิ่งที่ดูเหมือนหวังดี มันก็อาจจะมีอะไรมากกว่านั้น”


นับหนึ่งเลิกคิ้วเล็กน้อย “พูดเหมือนรู้อะไร”


นะโมยักไหล่ ทำเป็นไม่ใส่ใจ “ผมมันก็แค่คนงาน จะไปรู้อะไรได้ล่ะครับ แต่เวลาเจอคนแบบนั้นทีไร…สัญชาตญาณมันฟ้องให้ระวังไว้ก่อนทุกที”


คำพูดนั้นฟังดูธรรมดา แต่กลับฝังแน่นอยู่ในใจนับหนึ่ง เขาหลุบตาลง คำพูดของคีตะลอยมาในหัวอีกครั้ง ที่ผ่านมา...ผมไม่เคยได้เป็นฝ่ายรักใครก่อน ผมเพียงแค่ถูกทำให้รัก และไม่สามารถมองเห็นใครนอกเหนือจากเขา


หัวใจนับหนึ่งเต้นแรงขึ้น เขาเริ่มต่อภาพในหัว คีตะที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวด กับพระพายที่โผล่มาโดยไม่บอกกล่าว และรอยยิ้มที่ดูเสแสร้งจนผิดที่ผิดทาง…


ใช่แล้ว คน ๆ นั้นที่คีตะหมายถึง…อาจจะเป็นพระพายจริง ๆ


นับหนึ่งเม้มปากแน่น ความไม่สบายใจแล่นวูบขึ้นมาในอก ก่อนจะหันกลับไปทำงานต่อโดยไม่พูดอะไรออกมา






แดดเย็นยามเย็นสาดลงบนไซต์งาน เสียงเครื่องจักรค่อย ๆ เบาลงเมื่อคนงานทยอยเก็บของ คีตะก้าวเข้ามาในพื้นที่ ดวงตาคมกวาดมองรอบ ๆ อย่างเคยชิน ก่อนจะตรงเข้ามาหานับหนึ่งที่ยังนั่งเช็กแบบอยู่บนโต๊ะไม้เก่า ๆ


“พี่ยังไม่กลับบ้านอีกเหรอครับ” คีตะถามพลางวางขวดน้ำเย็นลงตรงหน้า


นับหนึ่งหยิบขึ้นมาดื่มเล็กน้อย ก่อนจะตอบเสียงแผ่ว “ยัง…พี่อยากเช็กงานให้ชัวร์ก่อน พรุ่งนี้จะได้ไม่พลาดอีก”


คีตะพยักหน้าเงียบ ๆ สายตาคมเฝ้ามองใบหน้าเรียบขรึมของอีกฝ่าย เห็นได้ชัดว่านับหนึ่งกำลังมีเรื่องในใจ


ความเงียบแผ่คลุมอยู่พักหนึ่ง จนกระทั่งนับหนึ่งเอ่ยขึ้นเสียงเบาเหมือนกำลังหยั่งเชิง


“คีตะ…ช่วงนี้นายเจอคุณพระพายบ้างมั้ย?”


เพียงเอ่ยชื่อนั้น แววตาของคีตะก็เปลี่ยนไปทันที ความแข็งกร้าวแทรกเข้ามาแทนรอยยิ้มที่มักประดับอยู่ “พี่…เจอเขามาที่นี่เหรอครับ”


นับหนึ่งหลบตาเล็กน้อย ก่อนตอบเพียงสั้น ๆ “ก็…ผ่านมา”


คีตะกำมือแน่น ความเงียบปกคลุมอีกครั้ง แต่คราวนี้เต็มไปด้วยความกดดัน เขาสูดลมหายใจเข้าลึก ก่อนจะถามกลับตรง ๆ


“เขาทำอะไรพี่หรือเปล่า”


นับหนึ่งส่ายหน้า “ไม่หรอก แค่…พี่รู้สึกว่ามีอะไรไม่ชอบมาพากล”


คีตะนิ่งไปชั่วครู่ ก่อนจะก้มหน้าลง ใช้เสียงทุ้มต่ำเอ่ยออกมา “พี่…ระวังเขาไว้เถอะครับ พระพายไม่ใช่คนที่จะเชื่อใจได้ง่าย ๆ”


นับหนึ่งเงยหน้าขึ้นสบตา ดวงตาสองคู่สื่อสารกันโดยไม่ต้องพูดมาก แต่แค่ประโยคสั้น ๆ ของคีตะ ก็เพียงพอให้นับหนึ่งเริ่มเข้าใจบางอย่างที่ซ่อนอยู่ในอดีตของชายหนุ่มตรงหน้า


หัวใจของเขาเต้นแรงโดยไม่รู้ว่าเพราะกลัว…หรือเพราะเริ่มผูกพันเกินกว่าจะถอนตัวแล้ว






วันต่อมา…


เสียงเหล็กกระทบกันดัง แกร๊งง อยู่ไม่ไกล นับหนึ่งยังคงก้มหน้าก้มตาทำงานตรวจแบบในไซต์ โดยไม่รู้เลยว่ามีเงาหนึ่งแอบสอดสายตาอยู่จากมุมสูง พระพาย กำลังถือโทรศัพท์แนบหู น้ำเสียงกดต่ำเต็มไปด้วยความเจ้าเล่ห์


“ใช่…พอเครนยกเหล็กเสร็จ ให้ปล่อยเชือกช้า ๆ ล่ะ อย่าให้มันชัดเจนมาก แค่ให้มันหล่นพลาด ๆ ลงใกล้ ๆ คนงานพอนะ…โดยเฉพาะไอ้หัวหน้าหน้าเข้มคนนั้น”


นะโมที่บังเอิญเดินผ่านมาพอดี ชะงักไปทันทีเมื่อได้ยินประโยคนั้น ดวงตาคมของเขาหรี่ลง เงี่ยหูฟังจนแน่ใจ ก่อนจะก้าวเข้าไปอย่างเงียบกริบ แล้วใช้แรงคว้าข้อมือพระพายกระชากออกมา


“เฮ้ย! อะไรของมึง!” พระพายสะบัดข้อมือแต่ไม่ทัน นะโมลากอีกฝ่ายออกไปยังมุมลับตาหลังโกดังเก็บอุปกรณ์


“คิดจะทำเหี้ยอะไรห๊ะ!?” นะโมกดเสียงต่ำ ดวงตาเอาเรื่อง


พระพายหัวเราะในลำคออย่างไม่สะทกสะท้าน “หึ…ก็แค่เล่นสนุกนิดหน่อย จะอะไรนักหนา”


ยังไม่ทันพูดจบ นะโมก็ดันร่างพระพายกระแทกเข้ากับผนังไม้เก่า ๆ มืออีกข้างปิดปากทันทีเพราะทนฟังความปากดีไม่ไหว แต่พระพายยังพยายามดิ้นและเปล่งเสียงอู้อี้ออกมา


“หุบปากซะทีเถอะ” นะโมกดเสียงเย็น ดวงตาแข็งกร้าว แต่ริมฝีปากกลับยกยิ้มกวน ๆ เหมือนไม่คิดจะปล่อยง่าย ๆ


พระพายที่ยังดิ้นอยู่ถูกนะโมใช้แรงกดข้อมือไว้แน่น ก่อนที่อีกฝ่ายจะโน้มใบหน้าเข้ามาใกล้จนลมหายใจปะทะกันตรงปลายจมูก แล้ว…


จุ๊บ


ริมฝีปากของนะโมกดลงมาปิดปากพระพายแทนมือที่เคยอุดเอาไว้ สัมผัสนั้นรวดเร็วแต่แน่นหนาพอที่จะทำให้พระพายหยุดดิ้นในทันที ดวงตาเบิกกว้างด้วยความตกใจและความโกรธที่ถูกหักหน้า


นะโมผละออกเล็กน้อยแล้วกระซิบข้างหูเสียงกวน ๆ


“อยากปากเก่งมากใช่มั้ย… เป็นไงล่ะ รสชาติของคนงานก่อสร้าง”


พระพายกัดฟันแน่น หน้าแดงด้วยทั้งความโกรธและความอับอาย แต่กลับพูดอะไรไม่ออกสักคำ


พระพายยังคงหอบหายใจแรง ๆ หลังจากถูกนะโมบุกจู่โจมริมฝีปากเมื่อครู่ ดวงตาที่มักจะอ่อนโยนเวลายิ้มให้ใครกลับแดงก่ำเต็มไปด้วยความเกรี้ยวกราด


“ไอ้…” พระพายกัดฟันด่าออกมา แต่ยังไม่ทันได้ต่อว่าก็ถูกนะโมจับคางเชยขึ้น บีบแน่นจนเจ็บ


“อย่าทำหน้าแบบนั้นเลย มึงเองก็รู้ ว่ากูไม่ใช่คนงานโง่ ๆ ที่จะมองไม่ออกว่ามึงกำลังคิดอะไร” เสียงทุ้มต่ำของนะโมเอ่ยช้า ๆ ดวงตาแข็งกร้าวจนทำให้พระพายเผลอหลบสายตา


พระพายหัวเราะเยาะในลำคอ พยายามเก็บความสั่นของริมฝีปาก “หึ…แล้วมึงคิดว่าจะหยุดกูได้เหรอ?”


นะโมโน้มหน้าเข้ามาอีกครั้งจนปลายจมูกแทบชนกัน “ถ้าเรื่องมันเกี่ยวกับพี่นับหนึ่ง…กูหยุดมึงได้แน่ และถ้ามึงยังไม่หยุด กูจะทำมากกว่าปิดปากมึงด้วยปากของกูอีก”


น้ำเสียงกดต่ำแบบเอาจริง ทำเอาพระพายขนลุกซู่ไปทั้งแผ่นหลัง หัวใจเต้นแรงอย่างห้ามไม่อยู่ ทั้งโกรธ ทั้งอับอาย และ…ทั้งสั่นไหว


“อย่าคิดว่าแค่เป็นลูกน้องแล้วกูจะกลัว” พระพายกัดฟันพูด ทั้งที่ในใจสั่นไม่ต่างจากเด็กถูกจับได้


นะโมคลายมือออกจากคางช้า ๆ แต่ยังคงโน้มตัวกดไว้กับผนัง ใกล้พอที่พระพายยังได้ยินเสียงหัวใจของเขาเต้นแรง “จำเอาไว้…ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นกับพี่นับหนึ่ง ไม่ว่ามันจะเล็กน้อยแค่ไหน กูจะหามึงก่อนเป็นคนแรก”


สิ้นคำขู่ นะโมก็ปล่อยตัวพระพายออกมาราวกับไม่คิดใส่ใจ แต่แววตากลับเต็มไปด้วยประกายจริงจังจนพระพายกัดริมฝีปากแน่น ความอับอายพลุ่งพล่านจนแทบเผาอก


พระพายยกมือขึ้นเช็ดริมฝีปากตัวเองแรง ๆ เหมือนอยากลบสัมผัสเมื่อครู่ทิ้ง แต่ยิ่งทำเท่าไหร่ ภาพริมฝีปากของนะโมที่บดทับลงมากลับยิ่งชัดขึ้นในหัว จนหัวใจสับสนไปหมด


“ไอ้เวรเอ๊ย…” พระพายพึมพำ ก่อนจะสะบัดหน้าเดินหนีออกไปอย่างหัวเสีย ทิ้งให้นะโมยืนมองตามด้วยสายตาลึกล้ำ


พระพายสะบัดหน้าตัวเองแรง ๆ ตอนก้าวเข้ามาในห้องพัก ความหงุดหงิดตีรวนจนแทบจะขว้างข้าวของระบายอารมณ์ แต่เพียงสายตาเหลือบไปเห็นกระจกเงาที่สะท้อนริมฝีปากแดงช้ำของตัวเอง หัวใจก็ร่วงลงไปอยู่กลางตาตุ่ม


ภาพเหตุการณ์ในคืนนั้นแล่นวาบเข้ามา ร่างเขาที่อ่อนปวกเปียกจนแทบขัดขืนไม่ไหว ถูกนะโมกดจนหายใจแทบไม่ทัน ความหนักหน่วงที่ยังตราตรึงอยู่ในเนื้อในใจ แม้ตอนนั้นจะพร่ามัวจากเหล้า แต่ทุกสัมผัสกลับชัดเจนยิ่งกว่าอะไรทั้งหมด และที่น่าขยะแขยงที่สุด…คือร่างกายเขาดันตอบสนองกับมันโดยไม่ตั้งใจ


พระพายกัดฟันแน่น ความจริงที่เจ็บร้าวคืออีกฝ่าย “ไม่จำอะไรเลย” ปล่อยให้เขาต้องจมอยู่กับความอับอายเพียงลำพัง ขณะที่นะโมกลับทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น


“ไอ้เหี้ยนี่…” พระพายสบถเสียงสั่น พลางยกมือกุมขมับ ความโกรธผสมความกลัวแล่นพล่านในอก


เขารู้ดีว่าสายตาของนะโมวันนี้ไม่ใช่คำขู่ลอย ๆ มันคือการประกาศเตือนจากใครบางคนที่พร้อมจะทำได้ทุกอย่างเพื่อปกป้อง “นับหนึ่ง” และพระพายก็ไม่ใช่คนโง่พอจะลองดีซ้ำสอง


ลึก ๆ ข้างใน ร่างกายยังสั่นสะท้านทุกครั้งที่นึกถึงแรงบีบกระชากคืนนั้น ความกลัวกัดกินจนเขาไม่กล้าแม้แต่จะเผชิญหน้าตรง ๆ กับนะโมอีก


“กูจะไม่เข้าใกล้มึงเด็ดขาด…” พระพายพึมพำกับตัวเอง น้ำเสียงสั่นพร่า ทั้งหวาด ทั้งแค้น


ถ้าเส้นทางที่จะเล่นงานนับหนึ่งถูกขวางโดยนะโมจริง ๆ งั้นเขาก็ต้องหาทางอื่น ทางที่ไม่ต้องปะทะกับไอ้ลูกน้องบ้าเลือดนั่นโดยตรง


…






ไซต์งานที่เคยครึกครื้นทั้งวันพลันเงียบลงทันตาเมื่อแสงอาทิตย์ลับขอบฟ้า นับหนึ่งยังนั่งเช็กเอกสารอยู่ใต้เพิงไม้ มีเหงื่อเกาะขมับจากความเหนื่อยล้า นะโมเดินเข้ามานั่งยอง ๆ ข้างเก้าอี้ เอาคางเกยแขนพาดไว้บนพนักพิง กวน ๆ ตามสไตล์


“พี่หนึ่ง...” เสียงทุ้มติดขี้เล่นเอ่ยขึ้นเหมือนจะชวนคุยเล่นธรรมดา “พักบ้างก็ได้มั้งครับ นั่งทำหน้ายุ่ง ๆ เดี๋ยวแก่ก่อนวัย”


นับหนึ่งเหลือบตามามองนิดหนึ่ง ก่อนถอนหายใจ “นี่ถ้าช่วยทำงานแทนกูได้ กูก็จะไม่ยุ่งแบบนี้หรอก”


นะโมยักไหล่ หัวเราะเบา ๆ “ผมไม่ถนัดหรอกพวกตัวเลข เอาไว้ให้พี่เก่ง ๆ ไปเหอะ ผมถนัดเฝ้ามากกว่า”


“เฝ้าอะไร” นับหนึ่งขมวดคิ้ว ไม่เข้าใจคำพูดของเด็กตรงหน้า


“ก็เฝ้าพี่นั่นแหละ” นะโมพูดหน้าตาย แต่แววตากลับจริงจังขึ้นเล็กน้อย “ช่วงนี้มันแปลก ๆ นะพี่…พี่ก็ระวังตัวไว้บ้างก็ดี”


คำพูดที่เหมือนเล่นแต่ไม่ใช่เล่นทำให้นับหนึ่งหยุดมือจากเอกสารเงยหน้ามองเต็ม ๆ นะโมเลยรีบหันหน้าหนี ทำท่าเหมือนไม่ได้ตั้งใจพูดอะไรสำคัญออกไป


“อะไรของมึงอีก” นับหนึ่งบ่น แต่ในน้ำเสียงกลับแฝงความครุ่นคิด


“ก็แค่…ไม่อยากให้พี่ซวยโดยไม่รู้เรื่อง” นะโมเกาท้ายทอย ทำเสียงยียวนกลบเกลื่อน “ใครมันจะมาป่วนอะไรอีกก็ไม่รู้ แต่ผมว่า...ถ้าเกิดอะไรขึ้น ผมคงไม่ทันไปอุ้มพี่หนีหรอกนะ ตัวพี่หนักจะตาย”


นับหนึ่งถึงกับหลุดหัวเราะออกมา “ปากดีจริงนะ”










หลายวันต่อมา…


เสียงเครื่องจักรยังดังระงมในไซต์งานที่เริ่มสลัวลงเรื่อย ๆ ทุกคนต่างเร่งมือให้งานวันนี้เสร็จตามกำหนด นับหนึ่งเองก็หันกลับไปโฟกัสกับการตรวจเอกสารและคุมงานเหมือนเดิม ไม่ได้เก็บคำพูดของนะโมมาใส่ใจนัก แม้ในใจลึก ๆ จะยังติดอยู่บ้าง


ทว่าในจังหวะที่คนงานกำลังขนย้ายท่อนเหล็กขนาดใหญ่ เกิดการพลาดท่า เสียงเหล็กเสียดสีกันดัง ครืด ก่อนท่อนหนึ่งจะไถลหลุดจากที่ค้ำยัน ร่วงลงมาด้วยน้ำหนักมหาศาล


“พี่หนึ่ง!” นะโมตะโกนสุดเสียง แต่เสียงเครื่องจักรที่กำลังเดินเครื่องกลบจนแทบไม่ได้ยิน นับหนึ่งยังยืนอยู่ตรงจุดอันตรายโดยไม่รู้ตัว


โครม!


ท่อนเหล็กกระแทกลงพื้นเฉียดร่างของนับหนึ่งไปเพียงคืบเดียว แรงสะบัดทำให้เขาเสียหลักล้มลงกับพื้น แขนถลอกเป็นทางยาว


นะโมวิ่งพรวดเข้ามาทันที ใบหน้าซีเรียสผิดจากปกติ ลากร่างนับหนึ่งออกห่างจากกองเหล็กที่ยังโยกคลอนอยู่


“บอกให้ระวังแล้วใช่มั้ย!” เสียงเข้มเอ่ย ทั้งโกรธทั้งตกใจ ดวงตาไหววูบด้วยความกังวลที่ปิดไม่มิด


นับหนึ่งหอบหายใจแรง ใจยังเต้นไม่เป็นจังหวะ ก่อนฝืนหัวเราะกลบเกลื่อน “กูไม่เป็นไร…แค่ถลอกนิดเดียวเอง”


“ไม่เป็นไรบ้าอะไรเล่า!” นะโมคว้าข้อมือเขาไว้แน่นเหมือนกลัวจะหายไปตรงหน้า “อีกนิดเดียวท่อนเหล็กมันหล่นใส่หัวแล้วนะพี่!”






…


ไฟในออฟฟิศเหลือเพียงแสงสลัวจากหลอดฟลูออเรสเซนต์บางดวง พระพายนั่งก้มหน้าจดจ่ออยู่กับเอกสารตรงหน้า เสียงปากกาเสียดสีกระดาษคือสิ่งเดียวที่ดังอยู่ในความเงียบ จนกระทั่งเสียงประตูถูกกระแทกเปิด ปัง! ดังลั่นไปทั้งห้อง


พระพายสะดุ้งเงยหน้าขึ้น ก่อนจะเจอกับเงาร่างสูงของนะโมที่เดินดุ่ม ๆ เข้ามา ใบหน้ามืดตึง ตาแดงก่ำเหมือนคนพร้อมจะฆ่าใครสักคน


“เหี้ยเอ๊ย...มึงอีกแล้วเหรอ” พระพายสบถเบา ๆ กึ่งหงุดหงิดกึ่งระอา


“เออ กูเองแหละ” นะโมกัดฟันแน่น ก่อนจะพุ่งเข้าไปกระชากคอเสื้ออีกฝ่ายจนแทบหลุดจากเก้าอี้ “มึงทำเหี้ยอะไรที่ไซต์วะไอ้หน้าอ่อน!?”


“ไอ้สัด ปล่อยกู! กูไม่ได้ทำเหี้ยอะไรทั้งนั้น!” พระพายพยายามดันอกแรง ๆ แต่ก็สู้แรงคนงานไม่ได้เลย


“อย่ามาโกหก! เหล็กแท่งเบ้อเริ่มเกือบหล่นใส่หัวพี่นับหนึ่ง กูจะเชื่อได้ยังไงว่ามึงไม่ใช่ตัวการ!” เสียงนะโมกระแทกออกมาทีละคำ ดวงตาวาวโรจน์เหมือนจะทะลวงทะลุเข้าไปในใจอีกฝ่าย


พระพายกัดฟันแน่น ดวงตาแดงก่ำเพราะความโกรธและการถูกกดคอเสื้อ “กูบอกว่ากูไม่ได้ทำ! ถ้ามึงจะหาเรื่อง กูก็ไม่มีเหี้ยอะไรจะพูดแล้ว!”


“อย่ามาเล่นลิ้นกับกูนะ ไอ้เหี้ย!” นะโมผลักพระพายกระแทกเข้ากับโต๊ะทำงานดัง โครม เอกสารปลิวกระจายเต็มพื้น เสียงหอบหายใจแรง ๆ ของทั้งคู่ดังชัดท่ามกลางความเงียบร้างในออฟฟิศ


บรรยากาศกดดันจนเหมือนอากาศจะแข็งตัว พระพายจ้องกลับด้วยสายตาเดือดดาล แต่ในแววตาลึก ๆ มีความหวั่นไหวบางอย่างซ่อนอยู่...


เสียงหอบหายใจแรง ๆ สองสายประสานกันในออฟฟิศที่เงียบร้าง พระพายกำลังพยายามดิ้นหนี แต่ยิ่งดิ้น นะโมก็ยิ่งกดแน่น


“ปากมึงนี่นะ...ชอบทำให้คนอื่นเขาเดือดร้อนนักใช่มั้ย” เสียงทุ้มต่ำกดกระแทกใส่หูอีกฝ่าย ก่อนที่นะโมจะบีบกรามพระพายให้หันมาสบตา “งั้นกูจะอุดปากให้มึงเอง...จะได้เลิกพูดเรื่องเหี้ย ๆ สักที”


พระพายยังไม่ทันโต้ เสียงสบถก็ถูกกลืนลงไปในริมฝีปากร้อนจัดของนะโมที่บดขยี้เข้ามาอย่างดุดัน รสจูบไม่ใช่ความอ่อนโยน แต่เป็นการย้ำเตือนเหมือนตรวนโซ่ ลมหายใจถูกขโมยไปจนพระพายแทบหายใจไม่ทัน ร่างกายเกร็งแต่ก็ถูกกดแนบโต๊ะไว้ไม่ให้ขยับ


“อึก… ไอ้เหี้ย ปล่อยกู...” พระพายเปล่งเสียงขาดห้วงออกมา แต่กลับยิ่งถูกบดจูบซ้ำจนขาอ่อนแรง


นะโมหัวเราะหอบต่ำ ๆ ข้างหู ราวกับกำลังสะใจ “หึ แบบนี้แหละ...ถึงจะสมกับที่มึงปากเก่งนัก” มือหนาเลื่อนไปกดไหล่พระพายให้นั่งจมเก้าอี้ ขณะที่อีกมือกระชากเนกไทกับเสื้อเชิ้ตจนกระดุมกระเด็นไปคนละทาง ท่อนอกเปลือยลายผิวขาวจัดเผยออกมา


พระพายกัดฟันแน่น พยายามเก็บเสียงสะอื้นที่ติดอยู่ในลำคอ แต่กลับยิ่งกระตุ้นให้นะโมก้มลงขบกัดซอกคออย่างจงใจ ทิ้งร่องรอยแดงเข้มราวกับสัญลักษณ์ตีตรา


พระพายเผลอครางต่ำหลุดออกมาอย่างไม่ตั้งใจ ยิ่งทำให้นะโมยิ้มมุมปากอย่างผู้ควบคุมเกม “หึ...ทีเมื่อกี้ปากดีนัก ทำไมตอนนี้ถึงครางได้ล่ะวะ?”


เสียงหอบถี่รัวสะท้อนในออฟฟิศว่างเปล่าที่เหลือเพียงแสงไฟสลัวจากโคมด้านบน พระพายถูกกดแนบโต๊ะจนหลังแทบหัก ร่างขาวสะท้านทุกครั้งที่มือหยาบลากไปตามผิว


“มึงยังกล้าปากดีใส่กูอีกมั้ย...” นะโมกระซิบเสียงต่ำติดหอบ พร้อมขยับสะโพกเบียดแนบเข้ามาจนพระพายตัวสั่น


“ไอ้เหี้ย...กูไม่ได้—อ๊ะ!” ประโยคถูกตัดขาดทันทีที่นะโมดันเข้ามาแบบไม่ให้ตั้งตัว ร่างบางกระตุกเฮือก เสียงหอบครางหลุดจากริมฝีปากโดยไม่ตั้งใจ


แรงกดแน่นหน่วงสอดเข้ามาจนลึก ร้อนวาบเกือบทะลุเส้นสติ พระพายกัดริมฝีปากแน่นจนเลือดซึม แต่ยิ่งเก็บเสียง นะโมก็ยิ่งกดสะโพกกระแทกแรงขึ้นเหมือนจงใจให้หลุดเสียงออกมา


“หึ...อย่าทำเป็นเก่งไปหน่อยเลย...กูจะทำให้มึงจำจนลืมไม่ลง” เสียงหอบต่ำชิดข้างหู ก่อนตามด้วยแรงกระแทกหนักหน่วง จังหวะดิบ ๆ ที่ไม่เหลือความอ่อนโยนใด ๆ มีเพียงความตั้งใจจะฝากร่องรอยลงโทษไว้


พระพายเผลอปล่อยเสียงครางแตกพร่าออกมา “อึก…ฮ่า...ไอ้...ไอ้เหี้ย!” มือขาวกำขอบโต๊ะจนเล็บแทบหัก


นะโมยิ้มมุมปาก สะใจที่ทำให้คนปากดีสะดุ้งครางได้ “แบบนี้สิวะ...เสียงมึงตอนนี้โคตรเข้ากับหน้าตอนทำเป็นหยิ่งเลย”


จังหวะขยับเร็วขึ้น เร่งเร้าไม่ปรานี แรงกระแทกดังสะท้อนในห้องโล่ง ๆ ผสมกับเสียงครางที่ถูกกลั้นไม่อยู่ พระพายเหมือนจะทั้งเกลียด ทั้งอับอาย แต่ร่างกายกลับทรยศยอมตอบสนองจนขาอ่อน


“จำไว้ให้ขึ้นใจ...” นะโมกระแทกครั้งสุดท้ายหนักหน่วง ก่อนกดสะโพกแนบจนลึกสุด เสียงหอบพร่าใกล้หูดังชัดเจน “...นี่คือใบเตือน ถ้ายังคิดจะยุ่งกับพี่หนึ่งอีก กูจะเอาให้หนักกว่านี้จนมึงเดินไม่ไหว”


ร่างของพระพายทรุดคาโต๊ะ หอบหายใจแรง ดวงตาสั่นระริกทั้งโกรธทั้งอับอาย แต่ก็ทำอะไรไม่ได้เลย เพราะตราบาปที่ถูกย้ำลงบนร่างนั้นมันชัดเจนเกินกว่าจะลบ


แสงไฟสลัวในออฟฟิศยังคงนิ่งสงัด แต่เสียงหอบหนัก ๆ ค่อย ๆ จางลง เหลือเพียงเสียงลมหายใจของคนสองคนที่ยังพัวพันกันอยู่บนโต๊ะทำงาน


พระพายฟุบหน้าลงกับแขน ร่างทั้งร้อนทั้งเหนื่อยจนแทบหมดแรง ขาอ่อนปวกเปียกจนยืนไม่ไหว รู้สึกเหมือนทุกอย่างในร่างกายถูกกวาดเกลี้ยงไปหมด เหลือแต่รอยกัด รอยบีบ และความเจ็บลึกที่ยังสะท้อนขึ้นมาทุกครั้งที่ขยับ


“ไง...ปากดีต่อสิวะ” เสียงทุ้มแหบพร่าของนะโมดังขึ้นข้างหู พร้อมกับมือหนาลากผ่านแผ่นหลังชื้นเหงื่อของอีกฝ่าย เหมือนจงใจย้ำเตือนถึงสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้น


พระพายกัดฟันแน่น ดวงตาร้อนผ่าวด้วยทั้งความโกรธ อับอาย และ...บางอย่างที่เขาไม่อยากยอมรับ เสียงครางเมื่อกี้มันยังวนเวียนอยู่ในหัว ไม่ว่าพยายามปฏิเสธแค่ไหน ร่างกายก็ทรยศไปแล้ว


“มึงมัน...” เขาสะอื้นหอบ เสียงพร่าขาดห้วง “ไอ้เหี้ย...กูจะฆ่ามึง...”


นะโมหัวเราะหยันเบา ๆ โน้มหน้าลงมากระซิบจนริมฝีปากแทบแตะใบหู “เอาสิ...แต่กูไม่เชื่อหรอกว่ามึงจะกล้า...ตอนนี้มึงยังแทบยืนไม่ได้เลยด้วยซ้ำ”


พระพายตัวสั่นระริกทั้งจากโทสะและความเสียศูนย์ แต่ไม่ว่าอย่างไร ใบหน้าก็ยังแดงก่ำจนไม่กล้าหันมาสบตาอีกฝ่าย


นะโมผละออกช้า ๆ กวาดตามองร่างที่ฟุบคาโต๊ะในสภาพเปลือยเปล่าปนเหงื่อ ก่อนหัวเราะในลำคอ “ถ้าไม่อยากเจอแบบนี้อีก...ก็อย่าแม้แต่จะคิดแตะต้องพี่หนึ่ง”


พูดจบเขาก็จัดเสื้อผ้าเดินออกจากห้อง ปล่อยให้พระพายนั่งกัดฟัน กำมือแน่นจนสั่น หัวใจเต้นโครมครามราวกับถูกทุบหนัก ๆ ซ้ำไปมา ทั้งเจ็บ ทั้งเกลียด ทั้งอับอาย แต่ลึก ๆ ...กลับมีบางอย่างแทรกเข้ามาจนเขาเองยังเริ่มกลัวหัวใจตัวเอง




-------------------------------------
ฝากติดตามต่อด้วยนะครับ
ไม่คิดว่าจะได้ขึ้นเป็นกระทู้ฮอต
ขอบคุณที่คอมเม้นท์สนับสนุนนะครับ


แอบสงสารพระพายเหมือนกันนะ เขาค่อนข้างมีปมในชีวิตพอสมควร แต่ก็ยังยึดติดอยู่แบบนั้น
จริงๆเขาก็มีคนที่พร้อมจะรักเขารายล้อมอยู่รอบตัว เพียงแต่เลือกจะปิดกั้นตัวเองเอาไว้

GuN009

สนุกมากเลยครับ เข้มข้นขึ้นทุกที รอตามต่ออย่างจดจ่อ
นับหนึ่ง คีตะ พระพาย นะโม จะจับคูกันอย่างนี้ป่าวนะ
ขอบคุณนะครับ

GuN009

สนุกมากเลยครับ เข้มข้นขึ้นทุกที รอตามต่ออย่างจดจ่อ
นับหนึ่ง คีตะ พระพาย นะโม จะจับคูกันอย่างนี้ป่าวนะ
ขอบคุณนะครับ

nuangnut1996

สนุกมากครับ

ดอกม่วง

การกระทำของนะโม มันค่อยๆเซาะร่องปูนเพื่อทลายกำแพงอิฐที่ปิดกั้นของพระพาย ลงทีละก้อน

bo69dy

ขอบคุนครับ