หัวใจดีไซน์ Ep.3 (สถาปนิกxคนงานก่อสร้าง)

NOOFONG

ตอนที่ 2


ทันทีที่รถเลี้ยวเข้ามาจอดในบริษัท คีตะก็ดับเครื่องยนต์ทันทีโดยไม่รอช้า เขาปลดเข็มขัดนิรภัยออกและหันไปจ้องหน้าพระพายด้วยสายตาที่แข็งกร้าว


"ลงไป" คีตะพูดเสียงลอดไรฟัน


พระพายหัวเราะในลำคอ ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความเจ้าเล่ห์ "ใจร้อนไปไหนวะ"


"กูไม่ได้ใจร้อน" คีตะตอบ "กูแค่รำคาญ"


"แล้วจะทำยังไงกับความรำคาญนั้นล่ะ" พระพายพูดพร้อมกับยื่นมือไปลูบเบา ๆ ที่พวงมาลัย "จะไปหาไอ้หน้าจืดของมึงให้หายรำคาญเหรอ"


"อย่ายุ่งเรื่องของกู" คีตะเอ่ยเสียงห้วน


"กูจะยุ่ง" พระพายตอบกลับทันควัน "เพราะเรื่องของมึงก็คือเรื่องของกู"


คีตะรู้สึกเหมือนเลือดในกายพลุ่งพล่านไปหมด เขารีบเปิดประตูรถและเดินลงไปทันที พระพายหัวเราะออกมาเบาๆ ก่อนจะตามลงมา


"มึงจะไปไหน" พระพายถามเมื่อเห็นคีตะกำลังจะเดินหนี


"กลับไปทำงาน" คีตะตอบ


"กูก็จะกลับไปทำงาน" พระพายพูดพลางยิ้มยียวน "อย่าลืมว่าเราหุ้นส่วนกันนะ"


คีตะหันไปจ้องพระพายด้วยสายตาที่เกลียดชัง "มึงจะทำอะไรก็เรื่องของมึง แต่อย่ามายุ่งกับงานของกู"


"แล้วถ้ากูอยากยุ่งล่ะ" พระพายถามกลับพร้อมกับข่มสีหน้าไว้แล้วยิ้มออกมา "มึงจะทำอะไรกูได้"


คีตะกำหมัดแน่น เขาอยากจะต่อยหน้าพระพายให้สาสมกับความหงุดหงิดที่เขามี แต่เขาก็ทำได้เพียงแค่หันหลังกลับและเดินจากไป ทิ้งให้พระพายยืนยิ้มอยู่ตรงนั้นอย่างผู้ชนะ


เขาไม่ได้สนใจเลยว่าคีตะจะโกรธแค่ไหน เพราะเขารู้ดีว่าสุดท้ายแล้วคีตะก็จะกลับมาหาเขาอยู่ดี พระพายหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาจากกระเป๋ากางเกง ก่อนจะกดเบอร์โทรออกหาใครบางคน


"จามิน...ว่างหรือเปล่า" พระพายเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่เจ้าเล่ห์ "ฉันมีเรื่องสนุกๆ ให้ทำแก้เบื่อหน่อย"


ปลายสายตอบกลับมาด้วยเสียงหัวเราะเบาๆ "คุณว่างก็บอกแล้วกัน"


"วันนี้เลย" พระพายตอบกลับอย่างไม่รีรอ "ฉันเบื่อแล้ว"


พระพายเดินกลับเข้าไปในบริษัทด้วยท่าทางที่ดูสบายๆ เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เขารู้ดีว่าการทำให้คีตะโกรธไม่ใช่เรื่องยาก แต่การที่คีตะจะยอมรับความรู้สึกของตัวเองต่างหากที่เป็นเรื่องยากกว่า และเขาก็ตั้งใจแล้วว่าจะต้องทำให้คีตะยอมรับมันให้ได้ ไม่ว่าต้องใช้เวลานานแค่ไหนก็ตาม










ค่ำคืนนั้น พระพายขับรถตรงไปยังคอนโดมิเนียมหรูใจกลางเมือง ที่นั่น จามิน กำลังรอเขาอยู่แล้วทันทีที่ประตูเปิดออก จามินก็เข้ามาสวมกอดพระพายทันที แขนแข็งแรงของจามินที่คว้าเขาเข้ามากอดแน่น ร่างสูงกว่าประกบปากลงมาอย่างหิวกระหายโดยไม่ให้โอกาสได้ทักทาย


"ทำไมวันนี้ถึงมาหา" จามินกระซิบชิดริมฝีปาก เสียงพร่าขาดห้วงเพราะจูบที่ยังไม่ผละ "ไม่ใช่ว่าไปวุ่นวายกับคุณชายของคุณหรอกเหรอ"


พระพายหัวเราะเบา ๆ ในลำคอ ก่อนจะกดจูบตอบกลับอย่างรุนแรง "ก็คุณชายเขาทำให้ฉันหัวเสีย"


"งั้นก็มาหาผมให้ผมปลอบใจดีกว่านะ" จามินยกตัวพระพายขึ้นพาดบ่าอย่างง่ายดาย ร่างบางถูกพาไปกระแทกกับผนังห้อง เสียงแผ่นหลังกระทบดังสะท้อน ก่อนที่ริมฝีปากหยาบกร้านจะไล่จูบต่ำลงมาที่ซอกคอ ฟันขบจนเกิดรอยแดงชัด


พระพายเชิดหน้ารับ หัวเราะยั่ว “แรงกว่านี้สิจามิน…ฉันไม่อยากได้แค่การปลอบใจ”


มือหยาบลูบไล้แผ่นอกจนพระพายตัวสั่นสะท้าน ก่อนจะบีบสะโพกแน่นแล้วดันร่างบางขึ้นสูง จนพระพายต้องใช้ขาพาดรอบเอว


เขาไม่ได้หลงใหลในตัวจามินมากมายนัก แต่จามินก็เป็นคนที่ตอบสนองความต้องการของเขาได้อย่างดีเยี่ยม และที่สำคัญ จามินไม่เคยเรียกร้องอะไรจากเขาเลย จามินเป็นแค่ตัวเลือกหนึ่งของเขา เป็นเหมือนกับของเล่นแก้เบื่อเมื่อเขาเบื่อที่จะเล่นกับคีตะ


แต่ถึงแม้จะอยู่กับจามิน ร่างกายของเขากลับนึกถึงคีตะ ใบหน้าของคีตะที่เต็มไปด้วยความโกรธและความเจ็บปวดผุดขึ้นมาในหัวของเขาอย่างไม่หยุดหย่อน พระพายรู้ดีว่าการทำให้คีตะหลุดจากมาดเท่ๆ ที่สร้างขึ้นมาเป็นเรื่องที่ท้าทาย แต่เขาก็ชอบที่จะเล่นกับความรู้สึกของคีตะเสมอ และเขาก็ตั้งใจแล้วว่า...เกมนี้เขาจะเป็นผู้ชนะให้ได้


เสียงครางต่ำ ๆ เล็ดลอดจากริมฝีปากของพระพาย ร่างกายแอ่นโค้งไปตามแรงกระแทกของจามิน ทุกจังหวะที่ขยับนั้นเต็มไปด้วยความร้อนแรง หยาบกระด้าง และไร้ซึ่งความอ่อนโยนใด ๆ ราวกับต่างฝ่ายต่างกำลังลงโทษกันและกัน


“ชอบแบบนี้ใช่ไหม…” จามินกัดฟันกระซิบข้างหู กัดติ่งหูจนเจ็บแสบ ก่อนจะขยับสะโพกกระแทกแรงขึ้นเรื่อย ๆ “เวลามึงแรดใส่กู…มันทำให้กูอยากจะฉีกมึงเป็นชิ้น ๆ”


พระพายหัวเราะหอบหายใจ มือกดหัวจามินเข้าหาตัวเองแน่น “ก็เอาสิ…ฉันอยากได้แบบนั้นแหละ”


ยิ่งจามินโหมแรงมากขึ้น เสียงครางที่พระพายเปล่งออกมากลับยิ่งหวานปนท้าทาย ทว่าลึก ๆ ในห้วงสติ เขากลับเห็นเพียงภาพคีตะ ใบหน้าหล่อที่เต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยวและแววตาที่เจ็บปวด กำลังซ้อนทับอยู่เหนือร่างของเขาแทนจามิน


พระพายกัดริมฝีปากแน่น ความเร่าร้อนที่แลกเปลี่ยนกับจามินในยามนี้ ไม่ได้ดับไฟในใจเขาเลย ตรงกันข้าม…มันยิ่งทำให้ไฟที่ชื่อ “คีตะ” โหมแรงขึ้นเรื่อย ๆ


และทุกแรงกระแทก ทุกเสียงครางในค่ำคืนนี้…พระพายกลับแอบกระซิบชื่อของใครอีกคนอยู่ในใจ


จามินกระแทกร่างของพระพายเข้ากับผนังอีกครั้งแรงจนเสียงดัง ปึ้ง! ร่างบางสะดุ้งเฮือก ก่อนจะหัวเราะหอบในลำคอเหมือนยิ่งถูกยั่ว “แรง ๆ แบบนี้สิวะ…กูชอบ”


“อยากให้กูฉีกมึงนักใช่ไหม ห่ะ” จามินคำรามลอดไรฟัน มือหนึ่งบีบต้นคอพระพายจนแผ่นหลังแนบกับผนังแน่น อีกมือกระชากสะโพกขึ้นสูงแล้วอัดเข้าหาไม่ปรานี


พระพายกัดริมฝีปากแน่น เสียงครางแตกพร่าออกมา “อ๊า…แม่งเอ๊ย…แรงอีก! มึงคิดว่ากูจะร้องขอความเมตตาเหรอ…ไม่มีวัน!”


“ปากแม่งยั่วดีนัก” จามินกดศีรษะพระพายหันข้าง แล้วก้มลงกัดลำคอเต็มแรงจนเลือดซิบ เสียงสูดปากดังลอดออกมา ก่อนที่พระพายจะหัวเราะลั่นด้วยความเร่าร้อน “อึก…กูจะฝากรอยไว้ทุกที่…ให้มึงไปเดินอวดว่าเป็นของกู”


พระพายยกแขนโอบคอจามินไว้ แต่เล็บกลับข่วนลงกลางแผ่นหลังหนาจนเป็นทางยาว เลือดซึมออกมาเล็กน้อย เสียงจามินคำรามต่ำกว่าเดิม “ไอ้เวร…มึงกล้า”


เขากดร่างบางลงกับโซฟาอย่างไม่ปรานี ร่างสูงขึ้นคร่อมเหนือกว่า กดข้อมือทั้งสองข้างแนบเบาะจนพระพายดิ้นไม่ออก ดวงตาเหยียดหยามจ้องสบกันตรง ๆ


“มึงแม่งก็แค่ตัวร่านที่อยากให้กูใช้” จามินพูดเสียงกระด้าง หอบหายใจถี่ ก่อนจะกระแทกสะโพกลงมาเต็มแรง “ก็อย่ามาทำเป็นเล่นตัว ครางดัง ๆ ออกมาให้สมกับที่มึงอยากโดนเย็ดแรง ๆ สิวะ!”


เสียงครางแตกพร่าของพระพายดังสะท้อนทั่วห้อง ร่างบางบิดเกร็งไปตามแรงกระแทกทุกครั้ง “อ๊า…สัส…เอาอีก! กระแทกให้กูขาดใจไปเลย!”


จามินแสยะยิ้มร้าย ก้มลงบดขยี้ริมฝีปากของพระพายอย่างดุเดือด เลือดจากมุมปากผสมกับรสจูบขมปร่า มือหยาบปล่อยจากข้อมือไปบีบคางร่างบางแน่นจนแทบหายใจไม่ออก


“มึงมันของกู คืนนี้กูจะเย็ดให้มึงจำ…แล้วอย่าหวังจะเอาไปนอนคิดถึงใครหน้าไหนอีก!”


พระพายหัวเราะหอบทั้งน้ำตาและเหงื่อ “ฮะ…ฮ่าๆ …พูดเหี้ยไรของมึง…ในหัวกูก็มีแต่มันอยู่ดี!”


คำพูดนั้นยิ่งทำให้ไฟโทสะในตัวจามินปะทุ เขากดสะโพกลงแรงเสียจนพระพายร้องลั่น กรีดเสียงดังลั่นห้อง มือสองข้างข่วนโซฟาจนเป็นรอยเล็บยาว ท่ามกลางแรงกระแทกที่ไม่หยุดพัก


จามินปล่อยมือจากข้อมือพระพาย แล้วถอยออกเล็กน้อยเพื่อกระชากเขาขึ้นนั่งคุกเข่าบนโซฟา “หันหลังไป…แอ่นตูดให้กู”


พระพายหัวเราะหอบแต่ก็ทำตาม ดวงตาแพรวพราวอย่างยั่วเย้า “สั่งจังวะ…กลัวกูไม่เชื่อฟังเหรอ”


เพี๊ยะ! ฝ่ามือใหญ่ฟาดลงบนแก้มก้นจนเสียงดังสนั่น พระพายสะดุ้งครางเสียงสูง “อ๊ะ—เหี้ย!”


“ปากเก่งอีก กูจะฟาดจนกว่ามึงจะพูดออกมา” จามินคำรามต่ำ ก่อนจะฟาดซ้ำอีกครั้งแรงกว่าเดิม รอยแดงชัดขึ้นทันตา พระพายกัดฟันแน่น ร่างกายเกร็งสะท้านแต่หัวเราะหอบ “ฮะๆๆ …สัสเอ๊ย กูแม่งโคตรชอบ”


“พูดออกมาดิ ว่ามึงอยากให้กูทำอะไร” จามินกดตัวลงแนบหลัง บีบคางร่างบางให้เงยขึ้น “พูดออกมาเสียงดัง ๆ ว่ามึงอยากโดนกูเย็ดจนร้องไม่เหลือสภาพ”


พระพายหอบหายใจถี่ ปากสั่น “กู…กูอยากให้มึง…เย็ดกูแรง ๆ —แรงจนกูครางเป็นหมาเลยก็ได้”


จามินหัวเราะหึในลำคอ “ดี…แบบนี้สิวะ ถึงจะเรียกว่าของกู” เขากระแทกสะโพกเข้าหาเต็มแรงในทันที ร่างบางแทบทรุดลงกับพนักพิง แต่โดนกระชากผมขึ้นมาให้เงยหน้ารับทุกแรงกระแทก


“ร้องออกมา! ดัง ๆ ให้ทั้งคอนโดได้ยินเลยว่าใครเป็นคนครอบมึงอยู่ตอนนี้”


พระพายกรีดเสียงพร่า ร่างบิดเกร็งไปตามแรงกระแทกไม่หยุด “อ๊าา! สัส! กู…กูเสร็จแน่! จามิน กูจะบ้าแล้ว!”


“ดี…เสร็จไปกับกูเท่านั้น ห้ามเก็บชื่อใครหน้าไหนไว้ในหัวอีก” จามินกดร่างบางแนบลงกับเบาะ คร่อมอยู่ด้านบนกระแทกแรงไม่หยุดจนเสียงเนื้อกระทบกันดังสนั่น พร้อมกับเสียงครางแตกพร่าที่ไม่มีทีท่าว่าจะหยุด


และทุกคำสั่งที่หลุดออกมาจากปากของจามิน…พระพายก็ทำตามอย่างว่าง่าย ราวกับถูกล่ามโซ่ด้วยอำนาจบางอย่างที่เขาต้านไม่ไหว


เสียงหอบกระเส่าของพระพายดังสะท้อนในห้อง สะโพกยังคงสั่นสะท้านตามแรงกระแทกที่โหมเข้ามาจนถึงวินาทีสุดท้าย ร่างบางกดหน้าลงกับเบาะโซฟา ปากครางกระเส่าราวกับหลุดจากความควบคุมไปแล้ว


จามินกดตัวแนบแน่น กัดต้นคอแรงจนเกิดรอยแดงเข้ม พร้อมกับปล่อยลมหายใจหอบร้อนใส่ผิวกายพระพาย “มึงแม่ง…เกิดมาเพื่อกูจริง ๆ”


พระพายหัวเราะหึเบา ๆ ในลำคอ ร่างกายยังสั่นไหวด้วยความเสียวซ่าน แต่แววตาที่ทอดมองกลับเปลี่ยนไป เขาค่อย ๆ ยันตัวลุกขึ้น จัดเสื้อผ้าที่หลุดรุ่ยอย่างใจเย็นราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้นเมื่อครู่


“อิ่มแล้ว” พระพายเอ่ยเสียงเรียบ ทั้งที่ยังมีเหงื่อเกาะพราวเต็มตัว


จามินขมวดคิ้ว “อะไรนะ?”


พระพายปรายตามอง เหยียดยิ้มเย็นชา “ก็เสร็จแล้วนี่ไง ฉันเบื่อแล้ว” เขาลุกจากโซฟา ก้าวตรงไปหยิบแจ็กเก็ตที่วางพาดเก้าอี้ขึ้นมาสวมช้า ๆ “ขอบคุณที่ทำให้ฉันสนุกนะ…แต่คืนนี้พอแค่นี้แหละ”


“พระพาย…” น้ำเสียงจามินเต็มไปด้วยความคุกรุ่น ร่างสูงยังคงนั่งพิงพนัก มองร่างบางที่ทำเหมือนเขาเป็นแค่ขยะที่หมดประโยชน์


พระพายหันกลับมา ยักไหล่ราวกับไม่แคร์ “อย่าคิดมากดิ ที่นายมีค่าสำหรับฉันก็แค่ตอนอยู่บนเตียงนี่แหละ นอกนั้น…ก็ไม่จำเป็น”


คำพูดนั้นแทงลึกเข้าหัวใจ แต่พระพายกลับยิ้มบาง ๆ อย่างสะใจ เขาก้าวเท้าไปที่ประตู หยุดเพียงครู่หันกลับมามอง “ถ้าวันไหนฉันเบื่ออีก…ฉันอาจจะโทรหานายอีกก็ได้”


แล้วเสียงประตูก็ปิดลง ทิ้งจามินไว้กับความหอบหายใจและความเสียดายแต่ก็รู้สถานะของตัวเองดี ขณะที่พระพายเดินออกไปอย่างสบายใจเหมือนเพิ่งปลดปล่อยความคับข้องใจได้ตามต้องการ


-----------------------
ฝากติดตามต่อด้วยนะครับ
รักคนอ่าน

nuangnut1996

สนุกมากครับ

Littledevilxx

ขอบคุณครับ

lekthai

ขอบคุณครับผม