หัวใจดีไซน์ Ep.2 (สถาปนิกxคนงานก่อสร้าง)

NOOFONG

ตอนที่ 1


คีตะกลับมาจมอยู่กับกองงานดีไซน์ที่ถาโถมเข้ามาอีกครั้ง ชีวิตของเขาถูกโอบล้อมด้วยแบบร่างและกำหนดส่ง เวลาว่างที่มีอยู่น้อยนิดถูกกลืนไปกับการเดินทางไปดูหน้างานตามโครงการต่างจังหวัด เพื่อเร่งปิดดีลและจัดการเรื่องจิปาถะที่รุมเร้า


ภายในห้องประชุมกว้าง คีตะยืนอยู่หน้าแบบจำลองอาคารสูงที่เต็มไปด้วยรายละเอียดอันซับซ้อน แสงไฟสะท้อนเส้นผมสีน้ำตาลเข้มที่ถูกเซ็ตไว้อย่างเรียบร้อย ร่างสูงโปร่งยืนมั่นคงในท่วงท่ามั่นใจ มือขาวสะอาดถือปากกาเลเซอร์และชี้ไปยังมุมหนึ่งของโมเดล


"ดีไซน์ที่ผมต้องการคือความรู้สึกของความสมบูรณ์แบบที่เกิดจากความไม่สมบูรณ์ครับ" คีตะพูดพร้อมกับชี้ปลายปากกาไปยังมุมเล็ก ๆ ที่แทบไม่มีใครทันสังเกต "ผมอยากให้พื้นที่ตรงนี้ดูเป็นธรรมชาติที่สุด ไม่ต้องเนี้ยบมาก แต่ต้องมีชีวิตชีวา"


สายตาของทีมงานทุกคนจับจ้องมาที่เขา บ้างก็พยักหน้ารับ บ้างก็รีบจดบันทึกลงในสมุด ทุกคำที่เอ่ยออกมาจากปากคีตะดูเหมือนจะกลายเป็นหลักการสำคัญที่ไม่มีใครกล้าปฏิเสธ ความสุขุม มั่นใจ และความเป็นศิลปินที่เปล่งออกมาจากตัวเขา ล้วนสะท้อนให้เห็นว่าไม่ใช่แค่ตระกูลดังเท่านั้นที่หล่อเลี้ยงชื่อเสียงของเขา แต่เป็นพรสวรรค์และไฟในตัวจริง ๆ


เสียงประตูห้องทำงานเปิดออก พระพาย ในชุดลำลองราคาแพงแต่ดูสบายๆ เดินเข้ามาพร้อมกับกาแฟสองแก้วในมือ เขาวางแก้วหนึ่งลงบนโต๊ะทำงานของคีตะ ก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟาอย่างคุ้นเคย


"กูรู้ว่ามึงอยู่ข้างนอกมาหลายวัน" พระพายพูดพร้อมกับยื่นแก้วกาแฟให้คีตะ "เอาไปเติมพลังซะ"


คีตะยิ้มรับ "ขอบใจ"


พระพายเป็นเพื่อนสนิทเพียงคนเดียวของคีตะที่รู้จักกันมาตั้งแต่เด็ก ทั้งคู่เคยมีความสัมพันธ์ที่มากกว่าคำว่าเพื่อน แต่ด้วยเหตุผลบางอย่างที่ไม่มีใครเคยพูดถึง ทั้งสองคนจึงตกลงที่จะกลับมาเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิม แต่ถึงอย่างนั้นความสัมพันธ์ของพวกเขาก็ยังคงเป็นเรื่องที่คนอื่นไม่เข้าใจ การถึงเนื้อถึงตัวกันเป็นเรื่องปกติสำหรับพวกเขา ไม่มีช่องว่างระหว่างกันเลยแม้แต่น้อย


"งอนเหรอวะ"


เสียงของพระพายดังขึ้นอีกครั้ง คราวนี้เขาไม่ได้อยู่บนโซฟา แต่เดินมายืนซ้อนข้างหลังคีตะ มือข้างหนึ่งเท้าลงบนไหล่ของคีตะ อีกข้างยื่นแก้วกาแฟเข้ามาใกล้จนปลายจมูกของคีตะแทบจะชนกับแก้ว


"ไม่ได้งอน" คีตะตอบเสียงเรียบ แต่ไม่ได้หันไปมอง


"ก็เห็นหน้าบูด" พระพายพูดพลางใช้ปลายนิ้วเขี่ยเบาๆ ที่หูของคีตะ "คิดถึงกูขนาดนั้นเลย?"


คีตะสะดุ้งเล็กน้อย เขาปัดมือของพระพายออกเบาๆ แต่พระพายก็ไม่ได้สนใจ กลับโน้มตัวลงมาใกล้กว่าเดิม จนลมหายใจอุ่นๆ รดรินอยู่ข้างแก้มของคีตะ


"กูว่ามึงหาเวลาไปพักผ่อนบ้างดีกว่า" พระพายกระซิบเสียงแหบพร่า "ไม่ใช่เอาแต่ทำงาน"


คีตะไม่ได้ตอบอะไร แต่ในใจของเขากลับสับสนอย่างหนัก เขาอยากจะผลักพระพายออกไปให้พ้นจากตรงนี้ แต่ในขณะเดียวกันเขาก็ยังคงยืนนิ่งๆ ปล่อยให้พระพายทำตามใจชอบ


"งานนี้เป็นงานใหญ่สำหรับกู" คีตะตอบในที่สุด "ถ้าเสร็จแล้วกูจะไปพักผ่อน"


"แล้วจะไปไหนล่ะ" พระพายถามต่อ "ไปกับกูไหม"


คีตะส่ายหน้าปฏิเสธ "ไม่"


พระพายหัวเราะเบาๆ ในลำคอ ก่อนจะผละออกไปอย่างช้าๆ "กูก็แค่พูดไปอย่างนั้นแหละ รู้ว่ามึงไม่ไปอยู่แล้ว"


พระพายเดินกลับไปที่โซฟาแล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเล่นต่อ ทิ้งให้คีตะจมอยู่กับความคิดของตัวเอง ในใจของเขาเต็มไปด้วยความรู้สึกที่สีเทา ไม่ใช่ว่าเขาไม่รู้สึกดีกับพระพาย แต่ความสัมพันธ์ของพวกเขามันไม่เคยสมบูรณ์แบบ มันเป็นแค่ความรู้สึกที่อยู่กึ่งกลางระหว่างคำว่า 'เพื่อน' กับ 'คนรัก' ซึ่งเป็นพื้นที่ที่เขาไม่เคยรู้สึกปลอดภัยเลยแม้แต่น้อย


แต่ถึงอย่างนั้นคีตะก็ยังคงปล่อยให้พระพายเข้ามาในชีวิตของเขาอยู่เสมอ เพราะเขาเองก็ไม่อยากจะอยู่คนเดียวในบ้านหลังใหญ่ที่เงียบเหงาหลังนี้เหมือนกัน


ช่วงบ่าย คีตะมีนัดเข้าไปคุยงานกับทีมวิศวกรที่ไซต์งานที่นับหนึ่งดูแลอยู่ เขากำลังจะขับรถออกไปเพียงลำพัง แต่เสียงของพระพายก็ดังขึ้นมาจากด้านหลัง


"จะไปไหนวะ"


คีตะหันไปมองพระพายที่กำลังเดินเข้ามาหา "ไปไซต์งานที่สุคนธ์"


"ไปทำไมวะ"


"ไปคุยกับวิศวกร"


"กูไปด้วย"


คีตะส่ายหน้าทันที "ไม่ต้อง"


"ทำไม" พระพายเลิกคิ้ว "กูก็หุ้นส่วนนะเว้ย"


"มึงไม่มีหน้าที่อะไรต้องไป"


"มีดิ" พระพายตอบกลับทันควัน "กูจะไปดูความก้าวหน้าของงาน และกูก็จะไปดูว่ามึงทำงานจริงจังแค่ไหน"


คีตะถอนหายใจอย่างระอาใจ "พระพาย...กูไม่อยากให้มึงไปด้วย"


"ทำไมวะ" พระพายเริ่มมีท่าทีเจ้าเล่ห์ "หรือว่า...มึงมีอะไรปิดบัง"


คีตะนิ่งไป สีหน้าของเขาบ่งบอกถึงความรำคาญใจอย่างชัดเจน พระพายเห็นดังนั้นก็รู้ว่าเขาใกล้จะชนะแล้ว


"ไปเถอะน่า" พระพายเดินเข้าไปใกล้คีตะมากขึ้น "ไปไหนมาไหนด้วยกันคนจะได้ไม่สงสัย"


"สงสัยอะไร"


"ก็สงสัยว่าเราเป็นอะไรกัน" พระพายพูดพลางยิ้มยียวน "กูไม่อยากให้ใครมามองมึง ถ้ามึงมีแฟนกูก็ไม่มีคนให้อ้อนอ่าดิ"


คีตะหันไปมองพระพายด้วยสายตาที่แข็งกร้าว "พระพาย...มึงพูดบ้าอะไร"


"กูพูดเรื่องจริง" พระพายพูดต่ออย่างไม่สะทกสะท้าน "ไปเถอะน่า...กูไม่มีอะไรจะเสียอยู่แล้ว"


สุดท้ายคีตะก็ต้องยอมให้พระพายไปด้วย เขาขับรถไปที่ไซต์งานพร้อมกับเพื่อนสนิทที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ คีตะรู้ดีว่าพระพายไม่ได้อยากจะไปดูงานจริง ๆ แต่เขาแค่ต้องการจะไปแสดงความเป็นเจ้าของเท่านั้นเอง


รถสปอร์ตสีดำสนิทของคีตะแล่นเข้ามาจอดในไซต์งานอีกครั้ง พระพายก้าวลงจากรถด้วยรอยยิ้มอย่างคนอารมณ์ดี ก่อนที่สายตาของเขาจะเหลือบไปเห็นนับหนึ่งที่กำลังทำงานอยู่ไม่ไกล


นับหนึ่งที่กำลังตรวจดูแบบแปลนอยู่หน้าอาคารเงยหน้าขึ้นมาพอดี สายตาของเขาประสานเข้ากับคีตะที่เพิ่งลงจากรถอย่างจัง นับหนึ่งส่งรอยยิ้มจางๆ ให้คีตะเป็นการทักทาย แต่คีตะกลับทำเป็นไม่เห็น เขาหันไปคุยกับพระพายแทนอย่างรวดเร็ว


"กูว่าเราไปคุยกับวิศวกรเลยดีกว่า" คีตะเอ่ยขึ้นพร้อมกับเดินนำหน้าพระพายไปทันที


พระพายเหลือบมองนับหนึ่งที่มองตามหลังพวกเขามาด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความสงสัย ก่อนจะยกยิ้มมุมปากอย่างมีเลศนัย เขาเดินตามหลังคีตะไปอย่างไม่รีบร้อน


นับหนึ่งมองตามหลังทั้งสองคนไปจนลับสายตา หัวใจของเขาที่กำลังเต้นแรงเมื่อเห็นคีตะต้องกลับมาสงบลงอีกครั้ง เขาไม่เข้าใจว่าทำไมคีตะถึงทำเหมือนไม่รู้จักเขาแต่ก็ไม่ได้อยากหาคำตอบให้เหนื่อยใจ เพราะสุดท้าย…มันก็ดีแล้วที่ต่างฝ่ายต่างอยู่ในโลกของตัวเอง อย่างน้อยมันก็ทำให้เขายังพอมีพื้นที่ให้หายใจ และใช้ชีวิตที่เรียบง่ายของตัวเองต่อไปได้


การประชุมใช้เวลาไม่นานนัก คีตะใช้เวลาส่วนใหญ่อธิบายรายละเอียดเกี่ยวกับโครงสร้างที่เขาต้องการปรับปรุงเพิ่มเติม ส่วนพระพายได้แต่นั่งเท้าคางมองคีตะกับทีมวิศวกรคุยงานกันเงียบๆ แต่สายตาของเขากลับเหลือบมองไปยังร่างสูงโปร่งของนับหนึ่งเป็นระยะๆ


ทันทีที่การประชุมจบลงและคีตะกำลังจะเดินกลับ พระพายก็ทำในสิ่งที่คีตะคาดไม่ถึง เขาเดินตรงเข้าไปหานับหนึ่งที่กำลังตรวจดูงานอยู่ไม่ไกล ก่อนจะเอ่ยทักด้วยรอยยิ้มที่เจ้าเล่ห์


"สวัสดีครับ" พระพายเอ่ยขึ้นพร้อมกับยื่นมือไปให้นับหนึ่ง "ผมพระพายครับ เป็นหุ้นส่วนของบริษัทคุณคีตะ"


นับหนึ่งหันมามองพระพายด้วยความประหลาดใจ เขาจับมือกับพระพายอย่างงงๆ "สวัสดีครับ"


"คุณคงเป็นคนดูแลไซต์งานนี้สินะครับ" พระพายพูดต่อพร้อมกับเหลือบมองคีตะที่ยืนนิ่งอยู่ข้างหลัง "คุณคีตะเขาชมคุณบ่อยมากเลยนะครับ"


นับหนึ่งหันไปมองคีตะที่ทำสีหน้าเรียบเฉย ไม่แสดงความรู้สึกใดๆ ออกมา แต่สายตาของเขากลับเต็มไปด้วยความวิตกกังวลบางอย่างที่นับหนึ่งไม่เข้าใจ


"ไม่จริงหรอกครับ" นับหนึ่งตอบอย่างเขินๆ "เขาคงแค่พูดไปอย่างนั้นแหละครับ"


"ไม่จริงได้ไงครับ" พระพายพูดพลางยิ้มยียวน "คุณคีตะไม่เคยชมใครออกนอกหน้าแบบนี้หรอกนะ"


คีตะที่ยืนนิ่งมาตลอดทนไม่ไหวอีกต่อไป เขาเดินเข้าไปแทรกกลางระหว่างทั้งสองคน "พระพาย...กูว่าเรากลับกันเถอะ"


พระพายหัวเราะในลำคอ ก่อนจะหันไปยิ้มให้นับหนึ่ง "เอาไว้คราวหน้าเราค่อยคุยกันต่อนะครับคุณ..."


"นับหนึ่งครับ" นับหนึ่งตอบ


"ครับ...คุณนับหนึ่ง" พระพายทิ้งท้ายไว้แค่นั้น ก่อนจะเดินตามคีตะออกไปอย่างอารมณ์ดี ทิ้งให้นับหนึ่งยืนนิ่งอยู่กับคำพูดของพระพายเพียงลำพัง เขารู้สึกสับสนและสงสัยมากขึ้นไปอีกว่า...ความสัมพันธ์ของคีตะกับผู้ชายคนนี้คืออะไรกันแน่


นับหนึ่งยืนนิ่งอยู่ที่เดิม สายตาตรึงอยู่กับรถสปอร์ตสีดำที่ค่อย ๆ เคลื่อนตัวออกไปจากไซต์งาน ความรู้สึกสับสน น้อยใจ และเจ็บปวดตีตีกันวุ่นวายจนเขาแทบแยกไม่ออกว่าหัวใจตัวเองกำลังต้องการอะไร


“มึงเห็นไหมไอ้เจ” เสียงเอ็ม ลูกน้องของเขาลอยมาตามลม “คนนั้นแหละ ที่กูบอกว่าหล่อ ๆ”


“เออ เห็นแล้ว” เจเสริมทันควัน เสียงดังพอให้นับหนึ่งได้ยินชัด “หล่อทั้งคู่เลยว่ะ นั่งรถมาด้วยกันแบบนี้…ไม่ใช่ผัวเมียกันสิแปลก”


บทสนทนาที่ได้ยินทำให้นับหนึ่งรู้สึกชาวาบไปทั้งตัว คำว่า "ผัวเมีย" ที่หลุดออกมาจากปากของลูกน้องมันกรีดลึกเข้าไปในใจของเขาอย่างจัง ความเจ็บปวดที่เขาไม่คุ้นเคย ความรู้สึกอับอายผุดขึ้นมาในอก เขารู้สึกเหมือนตัวเองเป็นไอ้โง่ที่คิดไปเองว่าคนอย่างคีตะจะสนใจเขา


นับหนึ่งก้มหน้าลงมองพื้นอย่างช้าๆ กำมือแน่นจนเล็บจิกเข้าที่เนื้อ เขาไม่เข้าใจว่าทำไมตัวเองถึงต้องรู้สึกอะไรแบบนี้ด้วย เขาเป็นผู้ชาย และเขาก็ไม่ควรจะรู้สึกอะไรแบบนี้กับผู้ชายด้วยกัน


“ไอ้หนึ่ง…มึงตั้งสติสิวะ” เขาพึมพำกับตัวเอง พยายามบังคับเสียงให้มั่นคง ทั้งที่ดวงตายังไหววูบไม่หยุด เรื่องที่เขารู้สึกสับสนอยู่ตอนนี้ มันคงเป็นแค่เพราะคีตะเป็นคนแรกที่เข้ามาทำดีกับเขา ห่วงใยเขา และทำให้เขารู้สึกเหมือนมีตัวตนขึ้นมาบ้างในชีวิตที่เต็มไปด้วยความยากลำบากนี้


เขาคิดว่าการดูแลเอาใจใส่คนรอบข้าง การพูดคุยด้วยรอยยิ้ม การเป็นคนที่มีน้ำใจและมองเห็นคุณค่าของคนอื่น...คีตะคงจะทำแบบนี้กับทุกคนเป็นปกติอยู่แล้ว และเขาเองก็คงเป็นแค่คนหนึ่งในนั้น


นับหนึ่งส่ายหัวให้กับความคิดที่ไร้สาระของตัวเอง เขาต้องกลับมาเป็นคนเดิม ต้องตั้งสติและกลับมาสู่โลกความจริงของตัวเองให้เร็วที่สุด






…


ภายในรถที่เงียบกริบ มีเพียงเสียงเครื่องยนต์ก้องต่ำ พระพายเอนตัวเข้ามาใกล้ทีละนิด ร่างกายขยับจนแผงอกเบียดกับต้นแขนของคีตะ กลิ่นน้ำหอมจาง ๆ ผสมกลิ่นเหงื่อผู้ชายลอยวนอยู่รอบ ๆ จนคีตะเริ่มรู้สึกหายใจติดขัด


“กูรู้นะ…” เสียงกระซิบชิดหู นุ่มต่ำแต่เจือความเจ้าเล่ห์ “ว่ามึงไม่อยากให้กูไปด้วย…ก็เพราะไม่อยากให้กูเห็น”


คีตะชะงักไปเล็กน้อย เขากำพวงมาลัยแน่นขึ้นจนข้อนิ้วซีดขาว "มึงพูดบ้าอะไร"


พระพายหัวเราะเบา ๆ ก่อนโน้มตัวเข้ามาใกล้กว่าเดิม ปลายจมูกลากเฉียดกรามคีตะช้า ๆ ราวกับตั้งใจยั่ว “ก็เรื่องที่มึงแอบเหลือบมองหัวหน้าคนงานคนนั้นนั่นไง…เขาดูดีจริงนะ แต่กูก็ไม่แปลกใจ มึงก็ชอบอะไรแบบนี้อยู่แล้วนี่”


คีตะหันขวับมามองด้วยแววตาดุดัน “อย่ามาหาเรื่อง”


แทนที่จะหยุด พระพายกลับยิ้มร้าย ยกมือเลื่อนไปวางบนต้นขาของคีตะแล้วไล่ปลายนิ้วขึ้นช้า ๆ “กูไม่ได้หาเรื่องหรอก…กูแค่ทวงสิทธิ์ของกู”


“พระพาย…หยุด” คีตะคำรามต่ำ เส้นเลือดขมับเต้นตุบ ๆ


แต่พระพายกลับโน้มตัวมาชิดจนริมฝีปากแทบจะสัมผัสติ่งหู เสียงกระซิบลอดลมหายใจร้อนจัด “กูยังจำได้ดี…ว่าเวลามึงเงี่ยน มึงครางชื่อใคร”


คีตะถอนหายใจออกมาอย่างแรงจนเกือบจะเป็นเสียงคำราม เขากำพวงมาลัยแน่นจนข้อนิ้วซีดขาวไปหมด "เราจบกันไปนานแล้วนะพระพาย มึงไม่มีสิทธิ์มาพูดอะไรแบบนี้"


"จบ?" พระพายหัวเราะเสียงต่ำในลำคอ "มึงแน่ใจเหรอวะไอ้คีตะว่ามันจบแล้ว" เขาพูดพร้อมกับยื่นมือมาบีบต้นขาของคีตะเบาๆ "มึงกับกู...เราเป็นเหมือนหนังสือเล่มเดียวกันที่อ่านจบแล้วก็กลับมาอ่านใหม่ได้เรื่อยๆ"


คีตะสะบัดขาออกอย่างแรง "หยุดนะพระพาย" เขาพูดเสียงลอดไรฟัน "กูไม่ใช่ของเล่นของมึง"


"ไม่ได้มองว่ามึงเป็นของเล่นเลย" พระพายตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนลง แต่แววตาเจ้าเล่ห์ยังคงฉายชัด "กูแค่อยากจะบอกว่า...คนที่อยู่ข้างๆ มึงเสมอมาคือใคร" เขาผายมือออกไปนอกหน้าต่าง "คนที่มึงเห็นมันเป็นแค่ความแปลกใหม่ แค่ความตื่นเต้นที่ผ่านมาแล้วก็ผ่านไป"


คำพูดของพระพายเหมือนดาบที่เสียดแทงเข้ามาในใจของคีตะ เขารู้ว่าพระพายกำลังพูดถึงนับหนึ่ง และเขาก็เจ็บปวดกับคำพูดนั้นอย่างบอกไม่ถูก


"มึงไม่รู้อะไร" คีตะเอ่ยเสียงสั่น


"รู้สิ" พระพายตอบกลับทันควัน "กูรู้อะไรที่มากกว่าที่มึงคิด" เขาก้มหน้าลงมากระซิบที่ข้างหูของคีตะอีกครั้ง "และกูก็รู้ว่าผู้ชายแบบนั้น...ไม่มีทางที่จะเข้ากับมึงได้หรอก"


คีตะรู้สึกเหมือนเลือดในกายพลุ่งพล่านไปหมด เขาอยากจะตะโกนใส่หน้าพระพายว่าให้หุบปากซะ แต่เขาก็ทำได้เพียงแค่นั่งนิ่งๆ และขับรถต่อไปอย่างเงียบๆ ปล่อยให้ความเจ็บปวดและความโกรธกัดกินหัวใจของเขาอย่างช้าๆ

nuangnut1996

สนุกมากครับ

lekthai

อ่านเพลิน

guwin001

ขอบคุณครับ

bigdure

ขอบคุณครับ

GuN009

อ้า ตัวละครใหม่ ตัวป่วนอย่างร้ายกาจ
ขอบคุณนะครับ

pom951

อยากอ่านต่อ

aotmini

ขอบคุณครับ

Vza

ขอบคุณคับ

Goodfin

เก็บกด

sengjit

ขอบคุณครับ

Shinray13

เข้มข้น

boobooboy

เริ่มละ

phitchapat2

ขอบคุณมากๆเลยครับ

LUCKYPEE

ขอบคุณครับ