|
เสียงฆ้องดัง โหม่ง— ก้องไปทั่วลานเวที ไฟสปอร์ตไลต์ขาวจ้าแผดลงบนเวทีผ้าใบสีฟ้าที่มีกลิ่นเหงื่อกับเลือดฝังลึกมาตามกาลเวลาเชือกเวทีแดงขึงตึงสะท้อนประกายเหงื่อที่กระเด็นเกาะอยู่ ฝั่งมุมแดง “ก้องภพ” ยืนสูดลมหายใจลึก กล้ามอกแน่น ขาแข็งเหมือนเสา ร่างกายชุ่มเหงื่อจนผิวมันเงาตาเขามุ่งไปที่คู่ต่อสู้ตรงข้าม—“ศรชัย” นักมวยรุ่นพลังโหด กล้ามหนา หนวดครึ้ม มุมปากมีรอยยิ้มเย็นๆ เหมือนรู้ว่าคืนนี้จะได้ล่าเหยื่อ ก้องภพขยับหมัดเข้าออก ทดสอบระยะ แต่ทันทีที่ก้าวแรกเริ่ม เสียง ปั่ก!ก็ดังขึ้นจากหมัดขวาของศรชัยที่ปักเข้ากกหูเต็มแรงจนศีรษะก้องภพสะบัด เสียงคนดูเฮดังสนั่นเหมือนกระแทกเข้ากลางอกคนเชียร์ เขาพยายามตั้ง guard สูงขึ้น แต่หมัดซ้ายของศรชัยซัดซ้ำเข้าที่โหนกแก้มอีกครั้งผั่ก! เหงื่อกระเด็นออกจากหน้าก้องภพเป็นฝอย แววตาเริ่มพร่า ความมั่นใจที่มีเริ่มสั่นไหว ศรชัยไม่ปล่อยให้ตั้งตัว เขาไล่กดหมัดเป็นชุดเหมือนพายุ ปั่ก! ปั่ก! ปั่ก!ทั้งลำตัวทั้งหน้า เสียงเนื้อกระทบเนื้อสลับเสียงรองเท้าหนังตบผ้าใบ “ตับ!” “ตับ!”ก้องภพถอยติดเชือก คนดูตะโกนเร่ง “ยำมัน! ยำมัน!” ศรชัยพุ่งเข้าซ้ำ หมัดขวาซัดเข้าท้องจนก้องภพงอคาสายตาก่อนหมัดซ้ายพุ่งชนกราม เสียง ผั่ก! ดังราวกระดูกสะเทือน เขาโซเซ หัวเหวี่ยงไปตามแรง ก้องภพพยายามจะตอบโต้ ทว่าแขนเหมือนหนักขึ้นทุกที เขาโดนอีกหมัดขวาซัดซ้ำเข้าใต้คางฟั่ก! หัวเชิดขึ้น น้ำลายกระเด็นเป็นเส้นยาว เสียงคนดูระเบิดเฮเหมือนรู้ว่ามันใกล้จบ ศรชัยถอยครึ่งก้าวแล้วกระแทกหมัดชุดสุดท้าย ปั่ก! ปั่ก! ปั่ก! จนก้องภพยืนไม่ไหวเขาล้มลงคุกเข่า หอบถี่ หน้าแทบจรดพื้น เหงื่อหยดจากคางลงบนผ้าใบเป็นวง ๆ เสียงกรรมการเริ่มนับ“หนึ่ง…สอง…สาม…” ในหัวก้องภพหมุนติ้ว เสียงรอบข้างกลายเป็นไกล ๆ ภาพตรงหน้าสั่นไหวเหมือนฝันแต่ที่ยังชัดคือร่างหนาของศรชัยที่ยืนค้ำหัวอยู่ กล้ามหน้าท้องขยับตามลมหายใจลึก ดวงตาคมจ้องลงมาด้วยรอยยิ้มผู้ชนะ กรรมการชูมือศรชัยท่ามกลางเสียงเฮ แต่สายตาของเขายังไม่ละจากก้องภพที่นั่งหอบอยู่ข้างเวทีเหมือนสัตว์นักล่ามองเหยื่อที่เพิ่งถูกต้อนจนมุม ก้องภพถูกเทรนเนอร์พยุงลงจากเวที เสียงเชือกดีดดังปึ๋ง เหงื่อและกลิ่นร่างกายผสมคละคลุ้งในอากาศ ห้องแต่งตัวด้านหลังเวทีแคบ มีกลิ่นน้ำมันมวยกับผ้าพันมือเก่า ๆ ก้องภพนั่งเอนพิงตู้เหล็กมือจับผ้าขนหนูซับเหงื่อที่หยดลงมาตามขมับ ดวงตายังพร่า แต่หัวใจเต้นแรงไม่ใช่เพราะการต่อสู้เพียงอย่างเดียว เสียงประตูเหล็ก แกร๊ก ถูกผลักเปิดออก ศรชัยยืนอยู่ตรงนั้น เหงื่อยังไหลตามร่องกล้ามแขนยังขึงตึงเหมือนพร้อมออกหมัดได้อีกสิบยก เขาก้าวเข้ามาช้า ๆ ราวกับไม่กลัวใครมาห้าม “มึงนี่…อึดดีนะ” เสียงทุ้มต่ำลอดออกมาพร้อมรอยยิ้มที่เหมือนจะชม แต่แฝงแววเหยียดก้องภพเงยหน้าขึ้น มองดวงตาคมที่ตอนนี้ใกล้จนได้กลิ่นเหงื่อและน้ำมันมวยชัดเจน ศรชัยคุกเข่าลง ใช้ผ้าขนหนูจากมือก้องภพเช็ดหน้าตัวเองเหมือนเป็นของตัวเองแล้วปล่อยผ้าทิ้งบนตักอีกฝ่าย มือหนายื่นมาจับคางก้องภพ บังคับให้เงยหน้ามอง “ตอนมึงโดนไล่ยำติดมุม…รู้มั้ยกูเห็นอะไรวูบในตามึง?” ศรชัยก้มมากระซิบชิดหู “มันไม่ใช่แค่ความเจ็บมันคือความเสียว” หัวใจก้องภพกระตุก มือเขายกขึ้นจะปัดออก แต่แขนของศรชัยรวบข้อมือทั้งสองข้างตรึงไว้กับตู้เหล็กแรงกดทำให้โลหะด้านหลังส่งเสียง กึง ดังก้องในห้องแคบ “ลองยอมแบบบนเวทีอีกสักรอบ…แต่คราวนี้ไม่ใช่หมัด” ศรชัยกดอกแน่นหนาลงมากล้ามอกที่เปียกเหงื่อเสียดสีกับอกก้องภพจนรู้สึกถึงความร้อนผ่าว ลมหายใจแรงพ่นใส่ใบหน้าใกล้ๆ เขาล้วงมือลงต่ำ กระชากขอบกางเกงมวยก้องภพให้หลุดพ้นเอวอย่างรวดเร็ว ผ้าบางสีแดงหล่นลงมากองกับพื้นเผยให้เห็นท่อนเอ็นที่ครึ่งแข็งครึ่งอายอยู่ตรงนั้น ศรชัยหัวเราะเบา ๆ เหมือนได้เห็นความลับที่อีกฝ่ายไม่อยากให้เห็น “นี่สินะ…ของจริง” เขากอบมันเต็มมือ รูดขึ้นลงช้า ๆ แต่หนักแน่นเหมือนคุมจังหวะการชกก้องภพกัดฟัน เสียงหอบเริ่มเปลี่ยนเป็นครางต่ำ “มึงจะดิ้น หรือจะยอมแพ้แบบดี ๆ” ศรชัยกระซิบ ก่อนใช้มืออีกข้างล้วงไปข้างหลังลูบไล้ร่องกล้ามก้นแน่นที่ยังตึงจากการออกแรงบนเวที นิ้วหนากดสำรวจเหมือนนักมวยที่หาเป้าซัดสุดท้าย ก้องภพกัดฟันแน่น แขนเกร็งสู้แรงตรึง แต่ยิ่งดิ้น ศรชัยยิ่งกดแน่นกว่าเดิมกล้ามแขนที่อัดเต็มสายเอ็นบีบข้อมือจนรู้สึกได้ถึงชีพจรเต้นตุ้บ ๆ ในกรงเหล็กเล็ก ๆของห้องแต่งตัว เสียงลมหายใจทั้งคู่สาดใส่กันร้อนจัด กลิ่นเหงื่อ กลิ่นน้ำมันมวย กลิ่นเนื้อสดหลังการต่อสู้ผสมกันหนาแน่นจนเวียนหัว นิ้วหนาของศรชัยถ่มน้ำลายลงไปร่องกลางก้น แฉะ เสียงชัดในความเงียบ จากนั้นกดแทรกเข้าไปแบบไม่ให้ตั้งตัวก้องภพสะดุ้งเฮือก “อึ่ก—!” แต่ปากยังไม่ทันได้สบถ หมัดศรชัยที่ใช้ต่อยเมื่อครู่กลับเปลี่ยนมาเป็นฝ่ามือปิดปากกดแน่นให้เสียงถูกกลืน “อย่าทำเป็นไม่ชอบ” เสียงกระซิบลอดรอยยิ้ม ก่อนที่นิ้วจะเริ่มขยับวน ลึกขึ้นลึกขึ้น กล้ามก้นที่แข็งจากการซ้อมมวยสั่นเกร็งเพราะความรู้สึกแปลกที่ไม่เคยยอมรับว่าจะเกิดขึ้นกับตัวเอง ศรชัยใช้เข่ากดแยกขาก้องภพออกกว้างขึ้น กางเกงมวยของตัวเองถูกถอดโยนไปมุมห้องโดยไม่สนใจเส้นเอ็นหนาและลำเอ็นใหญ่โผล่ออกมาเต็มตา เส้นเลือดปูดรอบลำอย่างชัด ร้อนผ่าวแม้ไม่ได้สัมผัสตรงๆ “บนเวที มึงไม่มีทางหยุดหมัดกูได้…ที่นี่ มึงก็จะหยุดกูไม่ได้เหมือนกัน”เขากดหัวก้องภพให้แนบกับตู้เหล็ก เสียงเหล็กดัง กึง! ก่อนที่ปลายหัวบานจะจ่อเข้าที่ปากทางแน่นตึง แรงดันแรกช้า…แต่หนักแน่น ก้องภพกัดฟันจนสันกรามปูด เหงื่อเม็ดเล็ก ๆไหลจากขมับลงมาข้างแก้ม ซรื้ก… ความหนาแทรกเข้ามาทีละนิด กล้ามก้นเกร็งสู้ แต่ศรชัยขยับสะโพกดันเรื่อยๆ เหมือนหมัดที่ซัดซ้ำจุดเดิมไม่ให้ได้พัก “อ๊า—!” เสียงครางแรกหลุดจากปากก้องภพ ทั้งเจ็บ ทั้งร้อน ทั้งแปลกจนหัวมึนศรชัยหัวเราะในลำคอ “นั่นแหละ…เสียงของคนแพ้” แล้วกระแทกเข้ามาจนสุดโคน ผิวกับผิวกระทบกันดัง เพี๊ยะ! ทุกครั้งที่เขาถอยออกแล้วกระแทกกลับเข้าไปลมหายใจแรงขึ้นเรื่อย ๆ กำปั้นที่เคยปล่อยหมัดยับในเวที ตอนนี้กลับกลายเป็นมือที่บีบเอวแน่นราวจะฝังรอยไว้เป็นเจ้าของ ก้องภพพยายามจะยันตัวหนี แต่โดนกระแทกซ้ำตรงจุดลึกจนเข่าอ่อน เสียงกระแทกตับ! ตับ! ดังสลับกับเสียงครางหอบปนสบถ ศรชัยเร่งจังหวะเหมือนรัวหมัดชุดสุดท้าย ไล่ต้อนคู่ชกให้จมมุม “มึงรู้มั้ย ทำไมกูถึงชอบน็อกคู่ต่อสู้?” ศรชัยถามทั้งที่ยังซอยเอวถี่ยิบ “เพราะกูชอบเห็นตาตอนที่มันรู้…ว่าตัวเองไม่มีทางสู้ได้อีกแล้ว” เขากระแทกทีสุดแรง เสียงเนื้อกระทบก้องในห้องแคบ ก้องภพเงยหน้าหลับตาปากอ้า ครางกระเส่าโดยไม่รู้ตัว กล้ามเนื้อทุกส่วนอ่อนยวบ ยอมรับว่าถูกครอบครองทั้งร่างกายและศักดิ์ศรี เสียงครางต่ำผสมเสียงเนื้อกระแทกเนื้อก้องในห้องแต่งตัว เพี๊ยะ! เพี๊ยะ!จังหวะหนักแน่นขึ้นเรื่อย ๆ เอวจังหวะมวยของศรชัยรัวเป็นหมัดชุด ไล่ต้อนคู่ชกที่ติดมุมไม่มีทางหนีก้องภพตัวสั่น เสียงหอบขาดห้วง เหงื่อไหลเป็นสายตามแนวสันหลัง หยดลงบนพื้นปาใบจนเป็นรอยเปียกวงๆ มือหนากำเอวแน่นราวจะตรึงก้องภพไว้กับเหล็กตู้ให้หลอมเป็นชิ้นเดียวกันปลายหัวบานกระแทกเข้าจุดลึกเดิมซ้ำแล้วซ้ำเล่า จนกล้ามก้นเกร็งรับไม่ไหว เสียงน้ำหล่อลื่นผสมเหงื่อแฉะ แฉะ ดังทุกครั้งที่ดึงแล้วกระแทกเข้า “อึ่ก…!” ก้องภพกัดฟัน แต่เสียงครางก็หลุดออกมาไม่หยุด ศรชัยโน้มหน้ามากระซิบข้างหูเสียงแหบต่ำราวนักมวยประกาศชัย “นี่แหละ…ตอนมึงน็อกจริง ๆ” เขากระแทกแรงจนตัวอีกฝ่ายกระเด็นชนตู้กึง! มืออีกข้างของศรชัยเลื่อนมาจับท่อนเอ็นของก้องภพที่ตอนนี้แข็งเต็มที่ปลายนิ้วร้อนรูดขึ้นลงพร้อมกับแรงกระแทกจากด้านหลัง “ร่างกายมึงมันโกหกไม่เป็น…ถึงแพ้ก็ยังแข็งให้กู”เขาหัวเราะในลำคอ ก้องภพหลับตาแน่น กล้ามท้องเกร็ง รู้ว่าตัวเองใกล้ขีดสุด แต่ก็ไม่มีแรงจะหนีเสียงหอบและแรงกระแทกทำให้สติพร่าเลือน ศรชัยเร่งจังหวะเป็นการปิดเกม เหมือนหมัดสุดท้ายที่ซัดคู่ต่อสู้จนร่วง “เอามัน…รับให้หมด” เสียงคำรามดังในลำคอ ก่อนที่เขาจะกระแทกสุดแรง เสียงเนื้อปะทะดังปั้ก! แล้วร่างศรชัยเกร็ง เส้นเอ็นตามลำบานขยาย น้ำร้อนจัดทะลักพุ่งเข้าในลึกสุดทางพรืด…พรืด… ความอุ่นไหลเติมเต็มจนก้องภพครางลึกอย่างหมดเรี่ยวแรง แรงกระตุกจากด้านหลังสั่นสะเทือนในช่องแคบ ศรชัยยังคงดันเอวแน่นไว้ จนหยดสุดท้ายซึมลึกเข้าไปก่อนจะค่อย ๆ คลายมือจากข้อมือก้องภพ เสียงหอบหนักทั้งคู่ก้องในห้อง ท่อนเอ็นก้องภพที่ถูกชักพร้อมกันก็ปลดปล่อยในเวลาใกล้กัน น้ำขาวขุ่นพุ่งกระจายเปื้อนพื้นปาใบเป็นรอยหยดที่ชัดเจนเขาทรุดลงกับตู้เหล็ก หัวพิง เส้นผมเปียกชื้นติดหน้าผาก
+ A! K' W0 w; fศรชัยยืนมองลงมา ร่างยังแข็งแรงเหมือนเพิ่งชกยกแรก เขายิ้มเยาะ “จำไว้…นี่แหละวิธีของกู”แล้วตบที่ก้นก้องภพดัง เพี๊ยะ! เหมือนประทับตรา ก่อนเดินออกจากห้อง ปล่อยให้ผู้แพ้ทั้งบนเวทีและบนเตียงนั่งหอบอยู่กับเหงื่อและคราบร้อนลึกในตัว , _; T [3 ?' y, x& x8 R R" n+ R
| 
ค้นหาสมาชิก
โพสต์ 2025-8-14 12:19:51
ดันกระทู้
ปักหมุดกระทู้
ล๊อคกระทู้
การ์ดสีสัน
โพสต์ 2025-8-14 12:31:27
โพสต์ 2025-8-14 12:44:28
โพสต์ 2025-8-15 03:35:20
โพสต์ 2025-8-15 05:17:32
โพสต์ 2025-8-15 06:27:33
