|
ตอนที่ 10 เผลอหรือตั้งใจ
# g1 s& o8 n1 D2 M7 m% M
! a2 H3 k4 W( Y; d
ในห้องพักครูที่เงียบสงบ ครูแดน กำลังนั่งเตรียมเอกสารสำหรับคาบเรียนชีววิทยาอยู่ เขาเหลือบมองไปยังโต๊ะของ พายุ ครูสอนสุขศึกษาคนหล่อคนเดิม แม้พี่พายุจะมีอายุมากกว่าเขาเล็กน้อย แต่ความสนิทสนมระหว่างทั้งคู่ก็เติบโตขึ้นอย่างรวดเร็ว "พี่พายุ" แดนเอ่ยเรียกอย่างนุ่มนวล "ว่างหรือเปล่าครับ" พายุเงยหน้าขึ้นจากสมุดตรวจการบ้านด้วยรอยยิ้ม "ว่างสิ มีอะไรเหรอ" "พอดีผมมีเรื่องอยากจะปรึกษาพี่นิดหน่อยน่ะ" แดนพูดพลางเดินเข้าไปนั่งที่เก้าอี้ฝั่งตรงข้าม "คาบเรียนหน้าผมจะสอนเรื่อง การสืบพันธุ์ น่ะครับ" พายุรับเอกสารที่แดนยื่นให้มาดูแล้วหัวเราะ “หืมม เรื่องนี้พี่ถนัดเลยแหละ 555555" "นั่นแหละครับ" แดนพูดด้วยน้ำเสียงที่จริงจังขึ้นเล็กน้อย "แต่ผมอยากให้การสอนมันสมจริงมากขึ้น อยากให้เด็กๆ ได้เห็น ตัวอย่างอสุจิ ของจริงน่ะครับ" พายุถึงกับชะงัก เขามองหน้าแดนด้วยความประหลาดใจ แดนยิ้มอย่างเขินๆ แล้วพูดต่อว่า "ผมเลยอยากจะขอความช่วยเหลือจากพี่น่ะครับ" "ขอ...ความช่วยเหลืออะไรเหรอ" พายุถามอย่างอ่อยๆ ด้วยความประหลาดใจ "คือ...ผมได้เตรียมตัวอย่างอสุจิของหมูไว้แล้ว แต่ผมกลัวว่าจะคุมเด็กไม่อยู่ตอนทำกิจกรรมน่ะครับ" แดนพูดด้วยน้ำเสียงที่ดูเรียบง่ายและสมเหตุสมผล "ผมเลยอยากจะขอให้พี่มาช่วยคุมเด็กในคาบหน่อยได้ไหมครับ แล้วก็ช่วยถือของต่างๆ จากห้องปฏิบัติการของพี่มาด้วย" คำขอของแดนทำให้พายุรู้สึกโล่งใจ เขายิ้มอย่างพอใจแล้วตอบว่า "ได้สิ! ไม่มีปัญหาเลย" "ขอบคุณมากครับพี่" แดนพูดด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวล "แต่ว่า...ถ้าผมจะขอให้พี่มาช่วยผมสอนในคาบด้วยจะได้ไหมครับ" "ช่วยสอนเหรอ" พายุถามอย่างสงสัย "ใช่ครับ" แดนพยักหน้า "คือ...ถ้ามีครูสุขศึกษาอย่างพี่มาช่วยสาธิตเรื่องการสืบพันธุ์ให้เด็กๆ ดู...ก็น่าจะสนุกกว่านี้น่ะครับ" คำพูดของแดนทำให้พายุถึงกับอึ้ง เขามองหน้าแดนด้วยความประหลาดใจ แดนยิ้มอย่างเขินๆ แล้วพูดต่อว่า "แล้วอีกอย่าง...ถ้าเราอยู่ด้วยกันสองคน...เด็กๆ อาจจะตั้งใจเรียนมากขึ้นก็ได้นะครับ" แดนพูดพลางหัวเราะเบาๆ พายุถึงกับยิ้มออกมา “5555 ไอ้บ้า! คิดอะไรอยู่วะ" พายุมาถึงห้องปฏิบัติการวิชาชีววิทยาพร้อมกับกล้องจุลทรรศน์และอุปกรณ์ต่างๆ ตามที่ได้ตกลงกันไว้ เขาเห็นแดนกำลังจัดเตรียมข้าวของอยู่
0 k' g/ `& h3 y- J; x/ d t. d$ h; @"มาแล้วเหรอครับพี่พายุ" แดนเอ่ยทักทายด้วยรอยยิ้ม "ขอบคุณมากนะครับที่ช่วยผม" "ไม่เป็นไรหรอก" พายุยิ้มแล้ววางอุปกรณ์ลงบนโต๊ะกลางห้อง นักเรียนเริ่มทยอยกันเข้ามาในห้องเรียนด้วยความตื่นเต้นที่จะได้เรียนวิชาชีวะกับครูสอนสุขศึกษาอย่างพายุ แดนมองไปที่พายุด้วยรอยยิ้มอย่างพอใจ "สวัสดีครับทุกคน" แดนเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่สดใส "วันนี้เราจะมาเรียนเรื่องการสืบพันธุ์กันนะครับ และครูพายุจะมาช่วยเราสอนในคาบนี้ด้วย" พายุยิ้มอย่างเขินๆ แล้วพยักหน้าให้นักเรียนเป็นเชิงทักทาย "ครูพายุจะมาช่วยเราสาธิตเรื่องการสืบพันธุ์ของสัตว์ต่างๆ นะครับ" แดนพูดพลางเดินไปที่ตู้เย็นขนาดเล็กที่ตั้งอยู่มุมห้อง "แต่ก่อนอื่น...รบกวนพี่พายุช่วยหยิบขวดตัวอย่างสเปิร์มในตู้เย็นให้ผมหน่อยได้ไหมครับ" พายุพยักหน้าอย่างไม่ลังเล เขากำลังจะเดินไปที่ตู้เย็น แต่แล้ว... แดนก็รีบเดินเข้ามาใกล้พายุมากขึ้นแล้วกระซิบข้างหูเขาเบาๆ "ตัวอย่างสเปิร์มอยู่ในขวดแก้วเล็กๆ ที่มีป้ายชื่อเขียนว่า 'หมู' นะครับ" แดนพูดเสียงกระซิบ "ขวดมันจะค่อนข้างลื่นนิดหน่อยนะครับพี่...ระวังหน่อยนะครับ" คำเตือนของแดนทำให้พายุรู้สึกประหลาดใจ แต่เขาก็ไม่ได้คิดอะไรมาก เขากำลังจะเปิดตู้เย็น แต่แล้ว... แดนก็รีบเดินเข้ามาใกล้พายุมากขึ้นแล้วกระซิบข้างหูเขาเบาๆ อีกครั้ง "ถ้าพี่ทำมันหล่น...คาบเรียนนี้คงต้องยกเลิกไปเลยนะครับ" แดนพูดเสียงกระซิบ "เพราะมันเป็นตัวอย่างสุดท้ายที่ผมมี" คำพูดของแดนทำให้พายุแอบกดดันเบาๆ เขาพยายามจะทำใจให้เป็นปกติที่สุด แต่คำเตือนของแดนกลับทำให้เขารู้สึกประหม่ามากขึ้น พายุค่อยๆ เปิดตู้เย็นแล้วเอื้อมมือไปหยิบขวดตัวอย่างสเปิร์มที่วางอยู่บนชั้นวาง มือของพายุสั่นเล็กน้อยด้วยความประหม่าที่เกิดขึ้น แดนยืนมองพายุด้วยรอยยิ้มที่เจ้าเล่ห์ พายุกำลังจะควานหาขวดตัวอย่างสเปิร์มออกมา แต่แล้ว... เพล้ง! มือของพายุไปปัดถูกขวดตัวอย่างสเปิร์มเข้าอย่างจัง ทำให้มันร่วงลงพื้นและแตกกระจาย ของเหลวสีขาวขุ่นหกเลอะเทอะไปทั่วพื้นห้อง พายุถึงกับตัวแข็งทื่อ เขาตกใจมากและรีบขอโทษแดนทันที "ขอโทษนะแดน! พี่ไม่ได้ตั้งใจ" แดนมองไปที่เศษแก้วและของเหลวที่หกเลอะเทอะด้วยสีหน้าที่ดูผิดหวัง "ไม่เป็นไรครับพี่พายุ" แดนพูดเสียงเบา “แต่ว่า...ถ้าวันนี้ไม่ได้ทำการส่องกล้อง ก็ไม่มีเวลาแล้วนะครับ เด็กๆจะต้องส่งรายงานอาทิตย์หน้าแล้ว เรายังพอมีเวลาหาทางแก้ไหมครับ ผมสามารถสอนเรื่องอื่นก่อนได้ประมาณ 30นาที" พายุมองนาฬิกาบนผนังแล้วถอนหายใจเฮือกใหญ่ เขารู้ดีว่าถ้าไม่มีตัวอย่างอสุจิ แผนการสอนของแดนต้องพังแน่ๆ "เอาไงดีล่ะ" พายุพูดด้วยน้ำเสียงที่ร้อนรน แดนมองหน้าพายุด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความคาดหวัง "พี่พายุครับ...ผมรู้ว่าอาจจะดูแปลกๆ แต่...ผมอยากจะขอให้พี่ช่วยให้ตัวอย่างสเปิร์มแทนได้ไหมครับ" คำขอของแดนทำให้พายุถึงกับอึ้ง เขารู้สึกเหมือนถูกต้อนจนมุมอีกครั้งในห้องเรียนชีวะที่เต็มไปด้วยอุปกรณ์วิทยาศาสตร์ พายุและแดนยืนอยู่กลางห้องเรียนชีวะที่เงียบสงัด พายุรู้สึกได้ถึงความร้อนรนจากตัวเองและความคาดหวังจากสายตาของแดน "พี่ขอโทษนะแดน" พายุพูดด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง "พี่จะรับผิดชอบเอง" "พี่พายุครับ..." แดนพูดเสียงเบา "แต่เรามีเวลาไม่มากนะครับ" พายุมองนาฬิกาอีกครั้ง เขาตัดสินใจทันที "เดี๋ยวพี่ไปทำมาให้" พายุรีบเดินออกจากห้องเรียนไปที่ห้องน้ำที่อยู่ใกล้ที่สุด แต่เขากลับพบว่าประตูห้องน้ำถูกปิดล็อกพร้อมป้ายประกาศว่า "ห้องน้ำอยู่ระหว่างการปรับปรุง" พายุถอนหายใจอย่างหงุดหงิด เขาหันไปมองรอบๆ เพื่อหาห้องน้ำอื่น แต่ก็ไม่พบ แดนที่เดินตามมาเห็นท่าทางของพายุก็ยิ้มอย่างพอใจ "พี่พายุครับ...ห้องน้ำมันปรับปรุงอยู่" "แล้วจะให้ฉันทำยังไงล่ะ" พายุถามด้วยน้ำเสียงที่ร้อนรน แดนชี้ไปที่ห้องเรียนข้างๆ ที่ว่างอยู่ "เราใช้ห้องเรียนข้างๆ ได้ครับ ไม่มีใครอยู่" คำพูดของแดนทำให้พายุถึงกับใจอ่อน เขามองหน้าแดนด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความอับอายและความสับสนอีกครั้ง แต่เขาก็รู้ดีว่าตอนนี้เขาไม่มีทางเลือกอื่นแล้ว พายุพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อยๆ "โอเคเดี๋ยวพี่จัดการเอง" แดนยิ้มอย่างพอใจ "ถ้าอย่างนั้น...ผมจะรอพี่อยู่ในห้องเรียนนะครับ" แดนพูดเสียงเบา "ผมจะบอกเด็กๆ ว่าพี่ไปเตรียมตัวอย่างมาให้ใหม่" พายุพยักหน้าอย่างไม่เต็มใจ แดนจึงรีบกลับเข้าไปในห้องเรียนชีวะ
; ?- V! `3 {, w; y
/ L% e; R5 `0 L9 K4 J# U6 kแดนกลับเข้ามาในห้องเรียนชีวะพร้อมรอยยิ้มที่ปกปิดความรู้สึกข้างในไว้ได้อย่างแนบเนียน เขามองไปที่นักเรียนทุกคนแล้วเริ่มการสอนตามปกติ "เอาล่ะครับนักเรียน" แดนพูดเสียงใส "ก่อนที่เราจะไปดูตัวอย่างของจริง เรามาทบทวนกันก่อนดีกว่าว่าการสืบพันธุ์คืออะไร" ขณะที่แดนกำลังวาดภาพบนกระดาน วินนี่ที่นั่งอยู่แถวหลังสุดก็ยกมือขึ้น "ครูครับ" วินนี่พูดเสียงดัง "ผมขอไปเข้าห้องน้ำหน่อยครับ" แดนชะงักไปเล็กน้อย เขามองไปที่วินนี่ด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความสงสัย แต่ก็พยักหน้าอนุญาต "ไปได้ครับ" แดนตอบ "แต่รีบกลับมานะครับ" วินนี่ลุกขึ้นแล้วเดินออกจากห้องเรียนไปอย่างช้าๆ แต่แทนที่จะเดินไปที่ห้องน้ำ เขากลับเดินไปที่ห้องเรียนที่อยู่ข้างๆ ซึ่งเป็นห้องที่พายุเพิ่งจะเข้าไป วินนี่แอบมองเข้าไปในห้องแล้วพบว่าพายุกำลังนั่งอยู่บนโต๊ะด้วยสีหน้าที่ดูเครียดมาก วินนี่ตัดสินใจที่จะไม่เข้าไปขัดจังหวะ แต่เขาก็ยังคงยืนแอบฟังอยู่ที่หน้าประตูห้องเรียนอย่างเงียบๆ พายุที่เดินเข้ามาในห้องเรียนที่ว่างเปล่า เขารู้สึกถึงความอับอายและความสับสนที่พุ่งพล่านในใจ เขาไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าตัวเองจะต้องมาทำอะไรแบบนี้ในสถานที่ที่เขาควรจะทำหน้าที่ครู เขาเดินไปที่โต๊ะเรียน แล้วทรุดตัวลงนั่งอย่างหมดแรง "ฉันกำลังทำอะไรอยู่เนี่ย" พายุพึมพำกับตัวเอง "ฉันเป็นครูนะ" พายุถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ มือของเขาสั่นเทาด้วยความประหม่าและความอับอาย เขาค่อยๆ ปลดกระดุมกางเกงออกอย่างช้าๆ แล้วใช้มือที่สั่นเทาควักแก่นกายของเขาออกมา แต่แล้ว...พายุก็รู้สึกว่าตัวเองไม่มีอารมณ์เลยแม้แต่น้อย สถานที่ที่ไม่คุ้นเคยและเต็มไปด้วยบรรยากาศของการเรียนการสอน ทำให้ความรู้สึกปรารถนาของเขาหายไปจนหมดสิ้น พายุก้มหน้าลงมองแก่นกายของตัวเองที่อ่อนปวกเปียก แล้วถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยอ่อน เขารู้สึกเหมือนตัวเองกำลังทำสิ่งที่ผิดมหันต์ และไม่รู้จะทำยังไงต่อไป ก๊อกๆ... เสียงเคาะประตูดังขึ้นอย่างแผ่วเบา พายุถึงกับตัวแข็งทื่อ เขารีบดึงกางเกงขึ้นอย่างลวกๆ แล้วหันไปมองที่ประตู "ใคร..." พายุถามเสียงสั่น "ครูครับ... ผมวินนี่ครับ" เสียงของวินนี่ดังลอดเข้ามา "ผมขอเข้าไปคุยด้วยหน่อยได้ไหมครับ" พายุยืนนิ่งอึ้ง เขาไม่รู้ว่าวินนี่มาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร และไม่รู้ว่าควรจะทำอย่างไรต่อไป วินนี่เคาะประตูอีกครั้ง "ครูครับ... ผมรู้ว่าครูกำลังทำอะไรอยู่" วินนี่พูดเสียงเบา "มีอะไรให้ผมช่วยไหมครับ" พายุรีบดึงกางเกงขึ้นอย่างลวกๆ แล้วเดินไปเปิดประตู เมื่อประตูเปิดออก วินนี่ยืนอยู่ตรงหน้าพายุด้วยรอยยิ้มที่ดูเจ้าเล่ห์แต่ก็มีความเห็นอกเห็นใจซ่อนอยู่ พายุมองวินนี่ด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความอับอายและสับสน "เข้ามาสิ" พายุพูดเสียงอ่อยๆ วินนี่เดินเข้ามาในห้องอย่างช้าๆ แล้วปิดประตูลง เขามองไปที่พายุด้วยรอยยิ้มที่อ่อนโยน "ผมรู้ว่าครูกำลังรู้สึกอับอาย" วินนี่พูด "แต่ผมไม่ได้มาที่นี่เพื่อมาซ้ำเติมครูนะครับ" คำพูดของวินนี่ทำให้พายุถึงกับใจอ่อน เขามองหน้าวินนี่ด้วยความประหลาดใจ "แล้วนายมาทำไม" พายุถามเสียงสั่น วินนี่ยิ้มอย่างพอใจ "ผมมาที่นี่เพื่อช่วยครูครับ" วินนี่เดินเข้าไปใกล้พายุมากขึ้น "ผมรู้ว่าครูไม่มีอารมณ์ เพราะครูไม่ชินกับสถานที่แบบนี้" คำพูดของวินนี่ทำให้พายุถึงกับตัวแข็งทื่อ เขาพยายามจะขยับตัวหนี แต่ก็ไม่สามารถทำได้ วินนี่ค่อยๆ โน้มตัวเข้ามาใกล้พายุมากขึ้น แล้วกระซิบข้างหูเขาเบาๆ "ให้ผมช่วยครูนะครับ" วินนี่พูดเสียงกระซิบ "รับรองว่าครูจะต้องมีอารมณ์แน่ๆ" พายุถึงกับตัวแข็งทื่อเมื่อได้ยินคำพูดของวินนี่ เขามองหน้าเด็กหนุ่มตรงหน้าด้วยความสับสนและความอับอาย แต่ในใจลึกๆ ก็มีความรู้สึกปรารถนาที่ถูกปลุกให้ตื่นขึ้นมาอย่างช้าๆ วินนี่ไม่รอให้พายุตอบรับ เขายิ้มอย่างพอใจแล้วค่อยๆ ใช้มือของเขาสัมผัสไปที่แขนของพายุอย่างแผ่วเบา พายุถึงกับสะท้านไปทั้งร่าง เขารู้สึกถึงกระแสไฟฟ้าที่แล่นไปทั่วทั้งตัว "ครูพายุครับ..." วินนี่พูดเสียงกระซิบ "ครูรู้สึกถึงความร้อนในร่างกายของครูไหมครับ" คำพูดของวินนี่ทำให้พายุถึงกับตัวแข็งทื่อ เขาพยายามจะขยับตัวหนี แต่ก็ไม่สามารถทำได้ วินนี่ค่อยๆ ใช้มือของเขาเลื่อนไปที่แผงอกของพายุอย่างช้าๆ พายุหลับตาลงแน่น พยายามระงับเสียงครางที่กำลังจะหลุดออกมาจากลำคอ วินนี่ไม่ได้หยุดแค่นั้น เขายิ้มอย่างพอใจก่อนจะใช้มืออีกข้างหนึ่งของเขาค่อยๆ เลื่อนลงไปแตะที่เป้ากางเกงของพายุอย่างแผ่วเบา พายุถึงกับสะท้านไปทั้งร่าง ความรู้สึกร้อนผ่าวแล่นปราดไปทั่วทั้งตัว ความปรารถนาที่พยายามจะซ่อนไว้ได้ปะทุขึ้นมาอย่างรุนแรงจนเขาไม่อาจควบคุมได้อีกต่อไป "อึม..." พายุครางในลำคออย่างแผ่วเบา สัมผัสที่เกินเลยของวินนี่ทำให้ร่างกายของพายุเริ่มตื่นตัวขึ้นอย่างช้าๆ พายุรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังจมดิ่งลงไปในวังวนของความปรารถนาที่ไม่อาจต้านทานได้ วินนี่ค่อยๆ ปลดเข็มขัดและซิปกางเกงของพายุออกอย่างช้าๆ แล้วใช้มือล้วงเข้าไปในกางเกงชั้นในของพายุ พายุถึงกับตัวแข็งทื่ออีกครั้ง เขาพยายามจะขยับตัวหนี แต่ก็ไม่สามารถทำได้ วินนี่ใช้มือของเขาค่อยๆ ลูบไล้ไปตามแก่นกายของพายุที่แข็งชูชันอยู่เบื้องหน้าอย่างช้าๆ และตั้งใจ "อึ๊กก..." พายุครางในลำคออย่างแผ่วเบา สัมผัสที่เกินเลยของวินนี่ทำให้ร่างกายของพายุถึงกับสั่นสะท้านไปทั้งตัว วินนี่ไม่รอให้พายุตอบรับ แต่กลับเริ่มรูดมือขึ้นลงอย่างช้าๆ และหนักแน่น พายุถึงกับตัวแข็งทื่อ เขาไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าสถานการณ์จะเลยเถิดไปถึงขั้นนี้ สัมผัสของวินนี่ไม่ได้ทำให้พายุรู้สึกอับอายอีกต่อไป แต่กลับปลุกความรู้สึกปรารถนาที่ซ่อนลึกในใจให้ปะทุขึ้นอย่างรุนแรง พายุไม่ได้แค่รู้สึกดี แต่เขากลับรู้สึกว่ามันไม่พอ เขาต้องการสัมผัสจากวินนี่มากกว่านี้อีก
; I& i+ z0 I1 H5 ~' {% _: ]
0 A2 t' E2 U" O% Iแต่แล้ววินนี่ก็หยุดการกระทำนั้น เขายิ้มอย่างพอใจก่อนจะค่อยๆ โน้มตัวลงไป แล้วใช้ปากของเขาครอบคลุมแก่นกายของพายุอย่างแผ่วเบา พายุสะดุ้งเล็กน้อย เขาพยายามจะขยับตัวหนี แต่ก็ไม่สามารถทำได้ วินนี่ค่อยๆ ใช้ริมฝีปากของเขาดูดเม้มที่ส่วนหัวของพายุอย่างแผ่วเบา พายุถึงกับตัวแข็งทื่อ เขาหลับตาลงแน่น พยายามระงับเสียงครางที่กำลังจะหลุดออกมาจากลำคอ
; n% E, g9 H3 Y: I, ` L( n) z) L2 L. B8 H0 @ k
"อ๊าาาาาาาาาาาาา!"2 G2 j% O9 ~5 T& G C
9 }: x% i! l6 ?/ R q. @เมื่อพายุไม่สามารถขัดขืนได้อีกต่อไป วินนี่ก็เริ่มรูดมือขึ้นลงอย่างช้าๆ และหนักแน่นอีกครั้ง พร้อมกับใช้ปากของเขาครอบคลุมแก่นกายของพายุอย่างต่อเนื่อง พายุถึงกับตัวแข็งทื่อ เขามองวินนี่ด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความอับอายและความปรารถนา
/ C% c5 [% g+ P w4 ? “จะแตกแล้ววินนี่ อึ๊กกกก…อ๊าาาาาาาาาาาาา!”
. ^% Q m. h! o; v" s- u: [9 \
9 x# ?6 f- H# u6 Mพายุร้องลั่นด้วยความเสียวซ่านที่ท่วมท้น ร่างกายของเขากระตุกเกร็งอย่างรุนแรง สะโพกยกแอ่นขึ้นสุดตัว กล้ามเนื้อทุกส่วนแข็งค้าง ของเหลวอุ่นร้อนพุ่งทะลักออกมาจากแก่นกายของเขาอย่างไม่ขาดสาย พุ่งเข้าใส่ ขวดแก้ว ที่วินนี่นำมารองรับไว้ พายุปล่อยตัวลงนั่งกับพื้นอย่างหมดแรง หอบหายใจอย่างหนักด้วยความพึงพอใจและผ่อนคลายอย่างถึงที่สุด วินนี่มองหน้าพายุด้วยรอยยิ้มที่อ่อนโยน "เป็นไงครับครู... สบายตัวขึ้นไหมครับ" พายุไม่ตอบ ได้แต่หลับตาลงแน่น พยายามรวบรวมสติที่กระจัดกระจาย ร่างกายของเขารู้สึกทั้งเหนื่อยล้าและชาไปหมด เมื่อแต่งตัวเสร็จ พายุเดินออกจากห้องเรียนด้วยท่าทางที่อ่อนแรง เขามองไปที่วินนี่ด้วยสายตาที่สับสน วินนี่ไม่ได้มีท่าทางที่รู้สึกผิดหรือสำนึกในสิ่งที่ทำไปเลยแม้แต่น้อย เขามองพายุด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความคาดหวังและความท้าทาย วินนี่เดินเข้าไปใกล้พายุมากขึ้น แล้วกระซิบข้างหูเขาเบาๆ "ครูครับ... ผมจะรอครูนะครับ" พายุชะงักฝีเท้า เขามองไปที่วินนี่ด้วยสายตาที่สับสน เขาไม่รู้ว่าวินนี่หมายถึงอะไร แต่วินนี่ก็ยิ้มอย่างพอใจแล้วกำลังจะเดินออกจากห้องเรียนไป แต่แล้ว... พายุก็คว้าข้อมือของวินนี่ไว้ เขาใช้แรงดึงวินนี่เข้ามาใกล้ แล้วใช้ริมฝีปากของเขาประกบเข้ากับริมฝีปากของวินนี่อย่างรุนแรงและรวดเร็ว วินนี่ถึงกับเบิกตากว้างด้วยความตกใจ เขาไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าพายุจะทำอะไรแบบนี้ พายุไม่ได้สนใจท่าทางของวินนี่ เขายังคงจูบวินนี่อย่างดูดดื่มและหิวกระหาย ราวกับต้องการจะปลดปล่อยความรู้สึกทั้งหมดที่ซ่อนอยู่ในใจ พายุค่อยๆ ผละริมฝีปากออกจากวินนี่ วินนี่เขินจนหน้าแดงไปหมด เขามองหน้าพายุด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความอับอายและสับสน พายุก้มหน้าลงต่ำเพื่อซ่อนรอยยิ้มที่กำลังจะเกิดขึ้น "เป็นไง" พายุถามด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน "ตกใจเหรอ" วินนี่ไม่ตอบ ได้แต่ส่ายหน้าไปมาอย่างช้าๆ พายุยิ้มอย่างพอใจก่อนจะใช้มือของเขาค่อยๆ ลูบไปที่แก้มของวินนี่อย่างแผ่วเบา "ครูครับ..." วินนี่พูดเสียงเบา "เรา...เราต้องรีบแล้วนะครับ" คำพูดของวินนี่ทำให้พายุถึงกับชะงัก เขามองหน้าวินนี่ด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความสงสัย "รีบอะไรเหรอ" พายุถาม วินนี่ยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ ก่อนจะชี้ไปที่ขวดแก้วที่อยู่บนโต๊ะเรียน "เรา...เราต้องรีบเอาตัวอย่างสเปิร์มไปให้ครูแดนไงครับ" "ไปเถอะครับครู" วินนี่พูดด้วยน้ำเสียงที่สดใส "เดี๋ยวเด็กๆ จะรอนานนะครับ” พร้อมยิ้มทะเล้นออกมา พายุคิดถึงรอยยิ้มนี้ของเจ้าเด็กแสบที่เขาเคยเห็นตั้งแต่วันแรกที่มาท้าทายเขา
3 I9 o7 \- x# ], u
% T r/ w( j& \% p, N/ wเมื่อพายุและวินนี่กลับเข้ามาในห้องเรียนชีวะ นักเรียนทุกคนต่างหันมามองด้วยความสงสัย แต่ทั้งสองคนก็ทำตัวเป็นปกติที่สุด ครูแดนแอบขมวดคิ้วเล็กน้อยที่ทั้งสองเข้ามาพร้อมกัน& i" K7 [& G. I9 X2 v5 n, A
"เอาล่ะครับทุกคน" แดนเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่สดใส "ครูพายุไปเตรียมตัวอย่างมาให้ใหม่แล้วครับ" ครูแดนรับขวดแก้วจากพายุ แล้ววางลงบนโต๊ะกลางห้อง เขามองไปที่ขวดแก้วที่มีของเหลวสีขาวขุ่นอยู่เกือบครึ่งขวดด้วยรอยยิ้มอย่างพอใจ เขาค่อยๆ นำของเหลวในขวดแก้วมาหยอดลงบนแผ่นสไลด์ แล้วนำไปวางไว้ใต้กล้องจุลทรรศน์"ทุกคนลองมาส่องดูนะครับ" แดนพูดพลางมองไปที่พายุและวินนี่ "ว่าสเปิร์มของตัวนี้จะดูดุดันและแข็งแรงแค่ไหน" นักเรียนทุกคนต่างส่งเสียงฮือฮาด้วยความตื่นเต้น พวกเขาต่างพากันส่องกล้องจุลทรรศน์อย่างตั้งใจ โดยไม่รู้เลยว่าตัวอย่างที่พวกเขากำลังส่องดูอยู่นั้นไม่ใช่ของหมู แต่เป็นของครูสุดหล่อเข้มหน้าชั้นนี่เอง พายุยืนอยู่ข้างๆ แดนด้วยสีหน้าที่ดูกังวลปนระอายใจเล็กน้อย เขารู้สึกเหมือนตัวเองกำลังถูกแดนและวินนี่เล่นเกมอยู่ แต่เขาก็ไม่สามารถทำอะไรได้เลย แดนยิ้มอย่างพอใจแล้วเดินเข้าไปใกล้พายุมากขึ้น แล้วกระซิบข้างหูเขาเบาๆ "โห...น้ำเยอะมากเลยนะครับพี่...เกือบครึ่งขวดเลยนะครับ" แดนพูดเสียงกระซิบ "สงสัยจะใช้ได้หลายห้องเลยนะครับกว่าจะหมด"; L- L* g% E9 ? Z) z
, z- M1 ?' _; z: _0 A/ Lคำพูดของแดนทำให้พายุถึงกับตัวแข็งทื่อ เขาพยายามจะขยับตัวหนี แต่ก็ไม่สามารถทำได้ วินนี่ที่เดินเข้ามาใกล้พายุมากขึ้นแล้วกระซิบข้างหูเขาเบาๆ "ครูครับ... สเปิร์มของครูแข็งแรงมากเลยนะครับ" เมื่อได้ยินคำพูดของวินนี่ พายุรีบหันไปหาเด็กหนุ่มอย่างรวดเร็ว สีหน้าของเขาไม่ได้แสดงความอับอายอีกต่อไป แต่กลับมีรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ปรากฏขึ้นมาแทน "เส้นขนอะไรติดปากเธอหนะนักเรียน" พายุพูดพลางแกล้งทำเป็นใช้มือหยิบอะไรบางอย่างออกจากมุมปากของวินนี่ วินนี่ถึงกับหน้าขึ้นสี เขาไม่คิดว่าพายุจะตอบโต้แบบนี้ วินนี่รีบปัดมือของพายุออกแล้วถอยหลังกลับไปที่โต๊ะเรียนทันที "หนอยยย...ฝากไว้ก่อนเถอะ" วินนี่พูดพึมพำกับตัวเอง
z8 R$ J7 |9 o: T$ o4 u7 O/ \! {9 A. @
5 h( `3 G9 c' e0 C 5 N4 x* ?, U3 @; p! P5 e
*โอ้ยยย น่าสงสารครูแดน เขาคงไม่คิดว่าแผนการของเขาจะทำให้ความสัมพันธ์ของพายุกับวินนี่พัฒนาไปถึงขั้นนี้ **แต้มบุญมันต่างกันอ่ะนะ /วินนี่บอก 
! M) S" y5 b; i7 R | 
ค้นหาสมาชิก
โพสต์ 2025-8-11 20:33:06
ดันกระทู้
ปักหมุดกระทู้
ล๊อคกระทู้
การ์ดสีสัน
โพสต์ 2025-8-11 21:21:37
โพสต์ 2025-8-11 22:07:39
โพสต์ 2025-8-11 23:30:39
โพสต์ 2025-8-12 08:05:22
โพสต์ 2025-8-12 09:38:45