|
ตอนที่ 9 วัดใจ
$ N6 n, k/ P9 `1 I C$ r v4 j1 q8 a% d. q% f
พายุค่อยๆ คลายปมเชือกที่ข้อมือออกอย่างทุลักทุเล มือที่ถูกมัดนานเกินไปเริ่มชาและเจ็บจนเขาต้องบิดข้อมือไปมาเพื่อไล่ความรู้สึก พายุปลดผ้าปิดตาออกอย่างช้าๆ แสงสลัวๆ จากช่องหน้าต่างทำให้เขาสามารถมองเห็นรอบๆ ตัวได้บ้าง เขากวาดสายตามองไปทั่วห้องเก็บของเก่าที่เต็มไปด้วยฝุ่นและสิ่งของที่ถูกทิ้งร้าง แต่ก็ไม่พบวี่แววของใครเลย ร่างกายของพายุยังคงอ่อนแรงและเหนื่อยหอบจากเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้น เขาพยายามที่จะลุกขึ้นยืน แต่ขากลับอ่อนแรงจนทรุดตัวลงไปนั่งอีกครั้ง พายุทิ้งตัวลงนั่งบนพื้นห้องเก็บของอย่างหมดอาลัยตายอยาก เขามองดูร่องรอยของน้ำอสุจิที่ยังคงเปื้อนอยู่บนพื้นและต้นขาของเขาด้วยความรู้สึกผสมผสานระหว่างความสุขสมและความอับอาย “ให้ตายสิ… มันเกิดอะไรขึ้นกับกูวะเนี่ย” พายุพึมพำกับตัวเองด้วยความสับสน เขาคิดถึงสัมผัสที่เร่าร้อนและรุนแรงของคนที่อยู่ตรงหน้าเมื่อครู่ มันไม่ใช่สัมผัสที่อ่อนโยนและนุ่มนวลอย่างที่วินนี่เคยทำในห้องนวด แต่มันกลับเป็นสัมผัสที่ดิบเถื่อนและหิวกระหายจนทำให้เขาถึงกับเคลิบเคลิ้มไปได้
4 T R8 i/ K- v4 ^' |: S+ ]; E6 B
+ \5 q: l1 G5 Y: l! G8 m/ E% T+ Uสองอาทิตย์ต่อมา+ i( x, o5 i9 g% r5 a9 V. f
]) Q/ p. j- w; C/ U9 S7 n7 C/ j2 w
( N& }$ Y+ R' @
พายุเดินเข้ามาในสนามฟุตบอลในฐานะโค้ชคนใหม่ของทีม เขาเพิ่งได้รับมอบหมายหน้าที่นี้อย่างกะทันหัน และรู้ดีว่าการจะเอาชนะใจเด็ก ๆ ในทีมไม่ใช่เรื่องง่ายเลย พายุยืนอยู่ข้างสนามพลางสังเกตการณ์เด็กนักเรียนที่กำลังซ้อมกันอย่างขะมักเขม้น ใบหน้าของเขายังคงเรียบนิ่งตามปกติ แต่ในใจกลับเต็มไปด้วยความรู้สึกสับสนจากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในห้องเก็บของเมื่อหลายสัปดาห์ก่อน เขาเหม่อมองออกไปนอกสนาม พลางคิดถึงเรื่องราวทั้งหมดที่ยังคงค้างคาใจ
หลังจากเหตุการณ์ในห้องเก็บของ พายุก็ไม่สามารถติดต่อวินนี่ได้เลย เขาถามเพื่อนร่วมชั้นเรียนของวินนี่ แต่ทุกคนก็บอกว่าไม่มีใครเห็นวินนี่มาโรงเรียนเลยตั้งแต่วันนั้น พายุรู้สึกผิดและสับสน เขาไม่รู้ว่าวินนี่หายไปไหน และเรื่องราวที่เกิดขึ้นในห้องเก็บของนั้นเป็นฝีมือของใครกันแน่ ในขณะที่พายุกำลังคิดทบทวนอยู่นั้น เสียงนกหวีดดังขึ้นเป็นสัญญาณให้เลิกการฝึกซ้อม พายุเดินไปหยิบกระเป๋าของเขา ก่อนที่เขาจะเดินออกจากสนาม ก็มีเด็กในทีมคนหนึ่งตะโกนขึ้นมา “ครูครับ!” เด็กนักเรียนคนนั้นเดินเข้ามาหาพายุด้วยท่าทางที่ดูไม่ค่อยเป็นมิตรเท่าไหร่ “ผมอยากรู้ว่าครูมีดีแค่ไหนถึงได้เป็นโค้ช” เด็กคนนั้นพูดจบ ก็มีเสียงเชียร์จากเพื่อนร่วมทีมคนอื่น ๆ ดังขึ้น พายุหันไปมองรอบ ๆ ก็เห็นว่าเด็ก ๆ ทุกคนในทีมกำลังจ้องมองเขาด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความท้าทาย พายุรู้ทันทีว่านี่คือบททดสอบที่เขาต้องเผชิญหน้า “อยากลองเหรอ” พายุเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงที่นิ่งเรียบ “แต่ถ้าครูชนะ… พวกเธอจะต้องทำตามที่ครูสั่ง” เด็กนักเรียนคนนั้นยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ “ได้เลยครับครู… แล้วถ้าผมชนะล่ะครับ” “ถ้าเธอชนะ…” พายุเว้นจังหวะเล็กน้อย “ครูจะซื้อลูกฟุตบอลใหม่ให้พวกเธอทั้งทีมเลย” เด็กนักเรียนทุกคนในทีมถึงกับส่งเสียงเฮลั่นด้วยความดีใจ พายุเดินเข้าไปในสนาม แล้วหยิบลูกฟุตบอลลูกหนึ่งขึ้นมา “เอาล่ะ…” พายุเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น “ใครจะมาเป็นคนแรก” เด็กนักเรียนคนนั้นยิ้มอย่างมั่นใจ ก่อนจะเดินเข้ามาในสนามแล้วยืนประจันหน้ากับพายุอย่างไม่เกรงกลัว พายุส่งลูกฟุตบอลให้เด็กคนนั้น แล้วเริ่มเกมด้วยการเป็นฝ่ายตั้งรับ เด็กนักเรียนคนนั้นเริ่มเลี้ยงลูกฟุตบอลไปมา พยายามหลอกล่อพายุด้วยลีลาที่รวดเร็วและคล่องแคล่ว แต่พายุยังคงยืนนิ่งอยู่กับที่ เขาไม่ขยับแม้แต่นิดเดียว พยายามอ่านทางและจังหวะของอีกฝ่ายอย่างใจเย็น เพียงแค่ไม่กี่วินาที พายุก็สามารถฉกฉวยลูกฟุตบอลมาจากเท้าของเด็กคนนั้นได้อย่างง่ายดาย เด็กคนนั้นถึงกับตกใจ เขายืนนิ่งอยู่กับที่มองพายุที่กำลังเลี้ยงลูกฟุตบอลกลับมาหาเขาด้วยความเร็วที่เหนือความคาดหมาย พายุเลี้ยงลูกฟุตบอลไปมาอย่างชำนาญ ก่อนจะแตะลูกบอลลอดขาของเด็กคนนั้นไปได้อย่างง่ายดาย เด็กคนนั้นถึงกับอ้าปากค้างด้วยความตกใจและอับอาย “ครูครับ…” เด็กนักเรียนอีกคนตะโกนขึ้นมาด้วยความทึ่ง “ครูไปฝึกมาจากไหนครับเนี่ย” พายุยิ้มอย่างพอใจ เขาไม่ตอบอะไร ได้แต่เลี้ยงลูกฟุตบอลไปมา แล้วส่งสายตาไปให้เด็กนักเรียนอีกคนหนึ่งที่กำลังยืนรอเขาอยู่ หลังจากนั้นพายุก็จัดการเด็กนักเรียนในทีมไปทีละคน ๆ ทุกคนถึงกับอึ้งกับทักษะการเล่นฟุตบอลของพายุที่เหนือกว่าพวกเขาหลายเท่าตัว พายุเลี้ยงลูกฟุตบอลไปมาอย่างคล่องแคล่วและรวดเร็ว เขาไม่หลงกลง่าย ๆ และสามารถแย่งลูกฟุตบอลจากพวกเขาได้อย่างง่ายดาย เมื่อพายุจัดการเด็กนักเรียนในทีมไปได้ทั้งหมดแล้ว เขาก็ส่งลูกฟุตบอลคืนให้พวกเขา แล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น “เอาล่ะ… ตอนนี้พวกเธอรู้แล้วใช่ไหมว่าทำไมครูถึงได้เป็นโค้ช” เด็กนักเรียนในทีมทุกคนถึงกับยืนนิ่งอึ้งไปตาม ๆ กัน พวกเขาไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าครูสอนพละที่ดูนิ่ง ๆ อย่างพายุ จะมีทักษะการเล่นฟุตบอลที่เหนือกว่าพวกเขาหลายเท่าตัว “ครูครับ…” เด็กนักเรียนคนหนึ่งเอ่ยขึ้นมาด้วยความเคารพ “ผมขอโทษนะครับที่เคยดูถูกครู” พายุยิ้มอย่างพอใจ เขาเดินไปตบไหล่เด็กคนนั้นเบา ๆ แล้วพูดว่า “ไม่เป็นไรหรอก… ตอนนี้พวกเธอรู้แล้วใช่ไหมว่าควรจะทำอย่างไรต่อไป” เด็กนักเรียนในทีมทุกคนถึงกับยิ้มออก พวกเขาพยักหน้าพร้อมกันอย่างเข้าใจ พายุรู้แล้วว่าตอนนี้เขาได้รับความเคารพและความเชื่อใจจากเด็ก ๆ ในทีมแล้ว หลังจากจบการฝึกซ้อม เด็ก ๆ ทุกคนก็เดินตามพายุเข้าไปในห้องพักนักกีฬา พายุยืนคุยกับเด็ก ๆ สองสามคนเกี่ยวกับแผนการซ้อมในครั้งหน้า ก่อนจะหันหลังเตรียมตัวเดินออกจากห้องไป แต่แล้วเสียงของ ชิน ก็ดังขึ้น “ครูครับ!” ชินเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่ท้าทาย "เหงื่อออกเยอะขนาดนี้ ครูไม่คิดจะอาบน้ำก่อนกลับบ้านเหรอครับ" พายุหันกลับมามองชินด้วยความประหลาดใจ ชินกำลังยืนยิ้มอย่างมั่นใจอยู่ข้าง ไท ที่กำลังถอดเสื้อผ้าของเขาออก ไทมีรูปร่างที่ผอมเพรียว แต่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อที่คมชัดจากการฝึกซ้อม “คงไม่ล่ะ…” พายุตอบอย่างเรียบง่าย “ครูยังมีธุระต้องไปทำต่อ” “แต่พวกเราจะอาบน้ำกันแล้วนะครับ” ไทพูดพลางยิ้ม “ครูไม่คิดจะร่วมวงกับพวกเราหน่อยเหรอครับ” พายุถึงกับชะงัก เขามองไปที่ห้องอาบน้ำที่อยู่ถัดไป มีเพียงฝักบัวเรียงรายกันเป็นแถว ไม่มีอะไรปิดกั้น เด็กๆ ในทีมคนอื่นเริ่มทยอยถอดเสื้อผ้าและเดินเข้าไปอาบน้ำ “พวกเธอไม่ต้องสนใจครูหรอก…” พายุพูดเสียงเรียบ “อาบกันไปเลย” “ทำไมล่ะครับครู” ชินถามด้วยน้ำเสียงที่สูงขึ้นเล็กน้อย “กลัวอะไรเหรอครับ” พายุไม่ตอบ ได้แต่ยืนจ้องมองชินด้วยสายตาที่แน่วแน่ ชินเป็นชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ มีกล้ามเนื้อที่เด่นชัดและดูแข็งแกร่ง เขากำลังถอดเสื้อฟุตบอลออก เผยให้เห็นกล้ามหน้าท้องที่เต็มไปด้วยซิกแพ็กที่ดูคมชัด ไทที่ยืนอยู่ข้างๆ ก็ถอดเสื้อออกเช่นกัน กล้ามเนื้อของเขาดูไม่ใหญ่เท่าชิน แต่ก็ดูแข็งแรงและดูพร้อมที่จะท้าทายพายุอยู่ตลอดเวลา “ครูคงไม่กลัวพวกเราหรอกใช่ไหมครับ…” ชินเอ่ยด้วยรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความท้าทาย “หรือว่าครูไม่มีอะไรจะโชว์ครับ” พายุจ้องมองชินด้วยสายตาที่เด็ดขาด เขารู้ดีว่าถ้าเขาไม่รับคำท้าในตอนนี้ เขาจะไม่มีทางได้รับความเคารพจากเด็กสองคนนี้อีกต่อไป “ใครบอกว่าครูไม่มีอะไรจะโชว์…” พายุพูดด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่นและท้าทาย ก่อนจะเริ่มปลดกระดุมเสื้อของเขาออกอย่างช้า ๆ พายุเริ่มปลดกระดุมเสื้อของเขาออกอย่างช้า ๆ สายตาของเขาจ้องมองไปยังชินและไทอย่างไม่ยอมแพ้ เด็ก ๆ คนอื่นในห้องอาบน้ำที่กำลังถอดเสื้อผ้ากันอยู่ก็ต้องหยุดชะงักและหันมามองพายุเป็นตาเดียว บรรยากาศในห้องพักนักกีฬาเริ่มตึงเครียดขึ้นเรื่อย ๆ มีเพียงเสียงหยดน้ำที่หยดลงจากฝักบัว และเสียงหัวใจของทุกคนที่เต้นรัวอยู่ในอก เมื่อพายุถอดเสื้อออก เผยให้เห็นกล้ามเนื้อหน้าอกและหน้าท้องที่เต็มไปด้วยซิกแพ็กที่ดูคมชัดและแข็งแรง เด็ก ๆ ทุกคนถึงกับอ้าปากค้างด้วยความทึ่ง ร่างกายของพายุไม่ได้ดูใหญ่โตเหมือนนักกล้าม แต่ก็เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อที่ถูกสร้างขึ้นจากการออกกำลังกายอย่างสม่ำเสมอ ชินมองพายุด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความประหลาดใจ เขาไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าครูสอนพละที่ดูนิ่ง ๆ อย่างพายุ จะมีร่างกายที่สมบูรณ์แบบขนาดนี้ ชินแอบกลืนน้ำลายลงคออย่างไม่รู้ตัว เขารู้สึกเหมือนกำลังถูกพายุจ้องมองจนแทบจะหายใจไม่ออก “ไงล่ะ” พายุพูดด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น “พอจะสู้ได้ไหม” “โห… ครูพายุหุ่นดีมากเลยครับ” ไทเอ่ยขึ้นด้วยความชื่นชมอย่างจริงใจ สายตาของเขาไม่ได้เต็มไปด้วยความท้าทายเหมือนเมื่อครู่ แต่กลับเต็มไปด้วยความทึ่ง พายุไม่ได้ตอบอะไร ได้แต่ยิ้มอย่างพอใจ
! ?% p4 ^; o; e1 ~% C
R7 k5 U Y/ C$ Uชินเองก็มองพายุด้วยสายตาที่เปลี่ยนไปจากเดิม เขาไม่ได้แสดงท่าทีท้าทายอีกแล้ว แต่กลับแสดงความเคารพอย่างชัดเจน พายุรู้ดีว่าตอนนี้เขาได้รับความเชื่อใจจากเด็ก ๆ แล้ว เขาเดินเข้าไปในห้องอาบน้ำ แล้วยืนอยู่ใต้ฝักบัว “พวกเธอไม่ต้องสนใจครูหรอก…” พายุเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน “อาบกันไปเลย” เด็ก ๆ ทุกคนต่างพยักหน้าพร้อมกัน ก่อนจะเริ่มถอดเสื้อผ้าของพวกเขาออกอย่างเป็นธรรมชาติ พายุหันกลับมามองเด็ก ๆ ในทีมที่กำลังเปลือยกายต่อหน้าเขาอย่างไม่เกรงกลัว ร่างกายของเด็ก ๆ แต่ละคนมีรูปร่างที่แตกต่างกัน บางคนผอมเพรียว บางคนเต็มไปด้วยกล้ามเนื้อที่แข็งแรง และบางคนก็ยังคงมีรูปร่างที่ดูยังเป็นเด็ก พายุจ้องมองเด็ก ๆ เหล่านั้นด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย เขารู้สึกเหมือนตัวเองกำลังย้อนกลับไปในช่วงเวลาที่เขายังเป็นเด็กนักเรียน และรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังถูกเด็ก ๆ เหล่านั้นจ้องมองด้วยความอยากรู้อยากเห็นอีกครั้ง พายุเริ่มลังเลว่าเขาควรจะทำอย่างไรต่อไปดี เขาควรถอดเสื้อผ้าและอาบน้ำไปกับเด็ก ๆ เลยดีไหม? หรือควรจะทำเป็นว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นแล้วรีบเดินออกจากห้องไป? ในขณะที่พายุกำลังคิดทบทวนอยู่นั้น เสียงของชินก็ดังขึ้น “ครูครับ… ไม่เป็นไรหรอกครับ” ชินเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง “พวกเราไม่ได้คิดอะไรหรอกครับ… ครูอาบน้ำกับพวกเราเถอะครับ” พายุไม่สามารถตอบอะไรได้เลย เขามองหน้าชินด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความสับสนและความอับอายอีกครั้ง ชินยิ้มอย่างอ่อนโยน แล้วพูดว่า “พวกเราเคารพครูนะครับ… และก็อยากให้ครูเป็นส่วนหนึ่งของทีม” พายุถึงกับตัวแข็งทื่อ เขาไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าชินจะพูดอะไรแบบนี้กับเขา เขาค่อย ๆ ปล่อยเสื้อของเขาลงกับพื้น แล้วเดินเข้าไปอาบน้ำกับเด็ก ๆ ในทีมอย่างช้า ๆ เขาเพิ่งถอดเสื้อออก เผยให้เห็นกล้ามเนื้อหน้าอกและหน้าท้องที่เต็มไปด้วยซิกแพ็กที่ดูคมชัดและแข็งแรง เด็ก ๆ ทุกคนต่างมองเขาด้วยความทึ่ง แต่ในสายตาของ ชิน และ ไท กลับมีประกายแห่งความท้าทายที่ยังคงอยู่ พายุไม่ได้สนใจสายตาเหล่านั้น เขากำลังยืนลังเลที่จะถอดกางเกงวอร์มออก ความรู้สึกสับสนที่ตีรวนกันอยู่ในใจทำให้เขาต้องหยุดชะงัก พายุรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังถูกจ้องมองจากเด็ก ๆ ทุกคน และความรู้สึกนั้นมันทำให้เขารู้สึกอับอายอย่างประหลาด “ทำไมไม่ถอดกางเกงล่ะครับครู” ไทเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ดูเป็นกันเองแต่ก็แฝงไปด้วยความท้าทาย “เดี๋ยวเหงื่อแห้งแล้วจะยิ่งซักยากนะครับ” พายุไม่ตอบ ได้แต่ยืนนิ่งอยู่กับที่ เขามองไปรอบ ๆ ห้องก็เห็นว่าเด็ก ๆ ทุกคนต่างถอดเสื้อผ้าของพวกเขาออกจนหมดแล้ว และกำลังเดินเข้าไปอาบน้ำอย่างไม่เกรงกลัว “หรือว่าครูไม่มีอะไรจะโชว์ครับ…” ชินเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ดูถูก “ไม่เหมือนกับพวกเรา” พายุหันไปมองหน้าชินด้วยสายตาที่เด็ดขาด เขารู้ดีว่าถ้าเขาไม่ทำตามคำขอของชินในตอนนี้ เขาจะไม่มีทางได้รับความเคารพจากเด็ก ๆ อีกต่อไป พายุค่อย ๆ ปล่อยมือจากเสื้อของเขา แล้วเอื้อมมือไปจับขอบกางเกงวอร์มของเขาอย่างช้า ๆ สายตาของเด็ก ๆ ทุกคนต่างจับจ้องไปที่พายุเป็นตาเดียว ทุกคนกำลังรอคอยจังหวะที่พายุกำลังจะถอดกางเกงออก พายุกัดริมฝีปากแน่นด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย เขาค่อย ๆ รูดซิปกางเกงของเขาลง แล้วดึงกางเกงวอร์มของเขาออกอย่างช้า ๆ เมื่อกางเกงวอร์มหลุดพ้นจากร่างกายของพายุ เผยให้เห็นกางเกงชั้นในตัวสุดท้ายที่รัดแน่นอยู่กับร่างกายที่สมบูรณ์แบบของเขา เด็ก ๆ ทุกคนถึงกับอ้าปากค้างด้วยความตกใจ พวกเขาไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าครูสอนพละที่ดูนิ่ง ๆ อย่างพายุ จะมีรูปร่างที่ดูสมบูรณ์แบบขนาดนี้ พายุยืนนิ่งอยู่กับที่ เขาไม่สามารถขยับตัวได้เลย เขามองหน้าเด็ก ๆ ทุกคนด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความอับอายและความสับสนอีกครั้ง พายุรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังถูกเด็ก ๆ เหล่านั้นล้อมไว้แล้ว 2 N4 _* l* x5 k* I
เขาเริ่มถอดกางเกงชั้นในของเขาออกอย่างช้า ๆ มือของเขาสั่นเทาด้วยความตื่นเต้นและหวาดระแวง เมื่อกางเกงชั้นในหลุดพ้นจากร่างกายของพายุ เผยให้เห็นร่างกายที่สมบูรณ์แบบของเขา เด็ก ๆ ทุกคนถึงกับอ้าปากค้างด้วยความตกใจ “โห… ครูพายุหุ่นดีมากเลยครับ…” ไทเอ่ยขึ้นด้วยความชื่นชมอย่างจริงใจ สายตาของเขาไม่ได้เต็มไปด้วยความท้าทายเหมือนเมื่อครู่ แต่กลับเต็มไปด้วยความทึ่ง พายุยิ้มอย่างพอใจ เขาไม่ตอบอะไร ได้แต่ปล่อยให้ตัวเองจมดิ่งลงไปกับความรู้สึกผ่อนคลายที่กำลังจะเกิดขึ้น พายุเดินเข้าไปใต้ฝักบัวริมสุดที่ติดกับกำแพง เขาเปิดน้ำให้ไหลลงมารดร่างกายที่เปลือยเปล่า ความเย็นของน้ำช่วยให้จิตใจที่กำลังสับสนสงบลงได้บ้าง พายุเริ่มฟอกสบู่ไปตามร่างกายอย่างช้า ๆ ขณะที่เด็กคนอื่น ๆ ในทีมที่อาบเสร็จแล้วก็เริ่มทยอยเดินออกจากห้องอาบน้ำไป เสียงฝีเท้าที่ดังขึ้นและเงียบลงทีละคน ๆ ทำให้พายุรู้สึกโล่งใจ แต่แล้ว… เสียงฝีเท้าก็หยุดลง พายุหันไปมองอย่างช้า ๆ แล้วก็พบว่า ชิน และ ไท ยังคงยืนอยู่ใกล้ ๆ กับฝักบัวของเขา ชินและไทกำลังใช้ผ้าขนหนูเช็ดตัวอยู่ แต่สายตาของพวกเขากลับไม่ได้อยู่ที่ตัวเอง พวกเขากำลังจ้องมองมาที่พายุเป็นตาเดียว พายุรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังถูกจ้องมองจากด้านหลังอย่างตั้งใจ และความรู้สึกนั้นมันทำให้เขาร้อนไปทั้งตัว พายุพยายามที่จะไม่สนใจ แต่สายตาของเขาก็เหลือบไปเห็นร่างกายของชินและไทที่กำลังเปลือยเปล่า ไทมีรูปร่างที่ผอมเพรียว แต่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อที่คมชัดจากการฝึกซ้อม ส่วนชินมีรูปร่างที่สูงใหญ่และแข็งแรงกว่าใครในทีม กล้ามเนื้อของเขาก็เด่นชัดไม่แพ้กัน และสิ่งที่ทำให้พายุถึงกับตัวแข็งทื่อคือ ควย ของทั้งสองคนกำลังเริ่มตื่นตัวขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด พายุรีบหลบสายตา แล้วหันกลับไปสนใจการอาบน้ำของเขาต่อ พยายามทำเป็นว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่ความรู้สึกที่ว่าถูกจ้องมองจากด้านหลังมันรุนแรงมากจนทำให้พายุไม่สามารถทำอะไรได้เลย พายุรู้ดีว่าเด็กสองคนนี้กำลังท้าทายเขาอย่างเงียบ ๆ ในขณะที่พายุกำลังคิดทบทวนอยู่นั้น เสียงของไทก็ดังขึ้น “ไอ้ชิน… วันนี้มึงไม่ทำเหรอ” ไทเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ดูเป็นกันเองแต่ก็แฝงไปด้วยความท้าทาย “กูอยากรู้ว่าถ้าทำตอนมีครูอยู่ด้วยจะรู้สึกยังไง” ชินไม่ตอบ ได้แต่ยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ แล้วพูดว่า “ไม่เป็นไรหรอกมึง… ไว้รอให้ครูเขาอาบเสร็จก่อนก็ได้” พายุถึงกับตัวแข็งทื่อ เขาไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าชินและไทจะพูดอะไรแบบนี้กับเขา เขาได้ยินเสียงของทั้งสองคนที่กำลังเดินเข้ามาใกล้เขามากขึ้น พายุรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังถูกเด็กสองคนนี้ล้อมไว้แล้ว และสัมผัสที่กำลังจะเกิดขึ้นนั้น… ไม่ใช่เรื่องบังเอิญอย่างแน่นอน พายุยืนนิ่งอยู่ใต้ฝักบัวริมกำแพง เขากำลังพยายามรวบรวมสติทั้งหมดที่มีเพื่อจัดการกับตัวเอง แต่แล้วเสียงของ ชิน ก็ดังขึ้นอีกครั้ง “ไอ้ไท… มึงว่า ควย ครูพายุใหญ่กว่า ควย พวกเราหรือเปล่าวะ” ชินเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ดูเป็นกันเองแต่ก็แฝงไปด้วยความท้าทาย พายุถึงกับตัวแข็งทื่อ เขาไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าชินจะพูดอะไรแบบนี้กับเขา พายุได้ยินเสียงของไทที่กำลังหัวเราะอย่างสนุกสนาน ก่อนจะตอบกลับไปว่า “กูก็ว่าใหญ่กว่านะ… มึงว่า ควย ครูพายุแข็งกว่า ควย พวกเราหรือเปล่าวะ” “ก็ต้องแข็งกว่าสิวะ…” ชินตอบกลับไปอย่างมั่นใจ “ก็ ควย ครูพายุเป็น ควย ครูนี่หว่า” พายุไม่สามารถทำอะไรได้เลย เขาได้ยินเสียงของทั้งสองคนที่กำลังหัวเราะอย่างสนุกสนาน ก่อนจะเดินเข้ามาใกล้เขามากขึ้น พายุรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังถูกเด็กสองคนนี้ล้อมไว้แล้ว ในขณะที่พายุกำลังคิดทบทวนอยู่นั้น เสียงของ ชิน ก็ดังขึ้นอีกครั้ง “ครูครับ…” ชินเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ดูเป็นกันเองแต่ก็แฝงไปด้วยความท้าทาย “ถ้าครูอยากให้พวกเราช่วย… ก็บอกนะครับ” พายุยืนนิ่งอยู่ใต้ฝักบัว สายน้ำที่ไหลลงมารดร่างกายที่เปลือยเปล่าของเขายิ่งทำให้ความรู้สึกสับสนและความร้อนรุ่มในใจปั่นป่วนไปทั่ว พายุหลับตาลง พยายามควบคุมตัวเองไม่ให้เผลอไผลไปกับสัมผัสที่กำลังจะเกิดขึ้น แต่แล้ว… ชินขยับเข้ามาใกล้พายุมากขึ้น มือของเขาค่อยๆ ลูบไล้ไปตามแผงอกที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อของพายุอย่างช้าๆ พายุถึงกับสะท้านไปทั้งร่าง เขากัดริมฝีปากแน่น พยายามอดกลั้นเสียงครางที่กำลังจะหลุดออกมาจากลำคอ “โห… กล้ามหน้าอกของครูดูแน่นมากเลยนะครับ…” ชินพูดด้วยน้ำเสียงที่กระซิบกระซาบ “ขอผมสำรวจหน่อยได้ไหมครับ” พายุไม่ตอบ ได้แต่ยืนนิ่งอยู่กับที่ ใบหน้าของเขาแดงก่ำด้วยความอับอายและความปรารถนา ชินยิ้มอย่างพอใจ ก่อนจะใช้มือบีบเค้นไปตามกล้ามเนื้อหน้าอกของพายุอย่างแผ่วเบาและอ่อนโยน พายุถึงกับตัวแข็งทื่อ เขาไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าชินจะทำอะไรแบบนี้กับเขา ในขณะที่ชินกำลังบีบเค้นไปตามหน้าอกของพายุ ไทก็เดินเข้ามาใกล้พายุมากขึ้น แล้วพูดว่า “แล้วกล้ามเนื้อท้องของครูล่ะครับ… ขอผมสำรวจหน่อยนะครับ” ไทพูดพลางใช้มือลูบไล้ไปตามกล้ามเนื้อหน้าท้องของพายุอย่างช้าๆ และแผ่วเบา พายุถึงกับตัวแข็งทื่ออีกครั้ง เขาไม่สามารถทำอะไรได้เลยนอกจากการยืนนิ่งปล่อยให้เด็กสองคนนี้ทำตามใจชอบ “อึม…” พายุครางในลำคออย่างแผ่วเบา สัมผัสที่เกินเลยของทั้งสองคนทำให้ร่างกายของพายุเริ่มตื่นตัวขึ้นอย่างช้าๆ ความรู้สึกร้อนผ่าวแล่นปราดไปทั่วทั้งตัว พายุไม่สามารถควบคุมตัวเองได้อีกต่อไป เขาปล่อยให้ตัวเองจมดิ่งลงไปกับความรู้สึกที่กำลังจะเกิดขึ้น พายุยืนนิ่งอยู่ใต้ฝักบัว สายน้ำที่ไหลลงมารดร่างกายที่เปลือยเปล่าของเขายิ่งทำให้ความรู้สึกสับสนและความร้อนรุ่มในใจปั่นป่วนไปทั่ว พายุหลับตาลง พยายามควบคุมตัวเองไม่ให้เผลอไผลไปกับสัมผัสที่กำลังจะเกิดขึ้น แต่แล้ว… สัมผัสของชินและไทที่กำลังลูบไล้ไปตามหน้าอกและหน้าท้องของเขา ทำให้พายุไม่สามารถควบคุมตัวเองได้อีกต่อไป ร่างกายของพายุเริ่มตื่นตัวขึ้นอย่างช้า ๆ ความรู้สึกร้อนผ่าวแล่นปราดไปทั่วทั้งตัว พายุไม่สามารถควบคุมตัวเองได้อีกต่อไป เขาปล่อยให้ตัวเองจมดิ่งลงไปกับความรู้สึกที่กำลังจะเกิดขึ้น “ครูครับ…” เสียงของไทดังขึ้นอีกครั้ง น้ำเสียงของเขาไม่ได้เต็มไปด้วยความท้าทายเหมือนเมื่อครู่ แต่กลับเต็มไปด้วยความทึ่ง “ใหญ่มากเลยครับ” พายุถึงกับตัวแข็งทื่อ เขาไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าไทจะพูดอะไรแบบนี้กับเขา พายุพยายามจะขยับตัวหนี แต่ขาของเขากลับอ่อนแรงจนไม่สามารถทำได้ พายุรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังถูกเด็กสองคนนี้ล้อมไว้แล้ว ในขณะที่พายุกำลังคิดทบทวนอยู่นั้น เสียงของ ไท ก็ดังขึ้นอีกครั้ง “ครูครับ…” ไทเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ดูเป็นกันเองแต่ก็แฝงไปด้วยความท้าทาย “สักน้ำไหมครับครู จะได้สบายตัว” พายุไม่ตอบ ได้แต่ยืนนิ่งอยู่กับที่ ใบหน้าของเขาแดงก่ำด้วยความอับอายและความปรารถนา ชินและไทมองหน้ากันด้วยรอยยิ้มที่เจ้าเล่ห์ ก่อนจะเดินเข้ามาใกล้พายุมากขึ้น “พวกผมช่วยครูนะครับ…” ชินพูดด้วยน้ำเสียงที่กระซิบกระซาบ “ครูจะได้สบายตัว” พายุไม่สามารถทำอะไรได้เลย เขามองหน้าชินและไทด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความอับอาย ความปรารถนา และความสับสนที่ตีรวนกันอยู่ในใจ พายุรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังถูกเด็กสองคนนี้เชื้อเชิญในสิ่งที่ไม่อาจปฏิเสธได้อีกครั้ง เด็กสองคนไม่รอให้เจ้าอนุญาต เอื่อมมือไปสัมผัสร่างกายคุณครูหนุ่มทันที + X2 B4 G# t: l6 g1 N3 c' J1 h
( |% s# Y: A0 ^7 N# I“อึ๊กก…”
* F. B$ W* d6 ]! d2 o
9 a6 D9 {% T bเสียงครางต่ำของพายุหลุดออกมาจากลำคออย่างไม่อาจควบคุมได้เมื่อสัมผัสที่เกินเลยของชินและไทพุ่งตรงเข้ามาหาเขาในทันที ชินใช้ฝ่ามือลูบไล้ไปตามแผ่นอกที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อของพายุอย่างช้า ๆ แต่หนักแน่น ในขณะที่ไทใช้ปลายนิ้ววนคลึงไปรอบ ๆ ยอดอกที่แข็งเป็นเม็ดของพายุอย่างแผ่วเบาและจงใจ พายุถึงกับตัวแข็งทื่อ เขาไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าชินและไทจะกล้าทำอะไรแบบนี้กับเขา ความรู้สึกที่ได้รับจากสัมผัสที่ดิบเถื่อนและหิวกระหายของเด็กทั้งสองคนทำให้ร่างกายของพายุถึงกับสั่นสะท้านไปทั้งตัว ชินโน้มตัวลงมาใกล้พายุมากขึ้น ใช้ลมหายใจอุ่น ๆ เป่ารดที่ใบหูของเขา “เป็นไงบ้างครับครู... สบายดีไหมครับ” ชินเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงที่กระซิบกระซาบ “อยากให้ผมทำให้ครูสบายตัวกว่านี้ไหมครับ” พายุไม่ตอบ ได้แต่หายใจหอบถี่ด้วยความเสียวซ่านที่พุ่งทะยานขึ้นไปอย่างรุนแรง ไทเองก็ขยับเข้ามาใกล้พายุมากขึ้น มือของเขาค่อย ๆ เลื่อนลงไปตามหน้าท้องของพายุอย่างช้า ๆ และแผ่วเบา จนกระทั่งปลายนิ้วไปหยุดอยู่ที่โคนขาของพายุที่กำลังแข็งตึง “อ๊าาาาาาาาาาาาา!” เสียงครางที่ดังลั่นในห้องอาบน้ำทำให้เด็กนักเรียนที่เหลือถึงกับหันมามองพายุเป็นตาเดียว แต่ไม่มีใครกล้าเข้ามาขัดจังหวะ พวกเขารับรู้ได้ถึงบรรยากาศที่ร้อนแรงระหว่างพายุ ชิน และไท ไทใช้ปลายนิ้วสะกิดไปที่โคนขาของพายุอย่างแผ่วเบาและตั้งใจ พายุถึงกับตัวแข็งทื่ออีกครั้ง เขาพยายามจะขยับตัวหนี แต่ขาของเขากลับอ่อนแรงจนไม่สามารถทำได้ พายุรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังถูกเด็กสองคนนี้ล้อมไว้แล้ว ในขณะที่พายุกำลังคิดทบทวนอยู่นั้น เสียงของไทก็ดังขึ้น “ครูครับ... ผมว่ากล้ามเนื้อตรงนี้ของครูคงจะอึดอัดมากเลยนะครับ” พายุไม่ตอบ ได้แต่หลับตาลงแน่น พยายามระงับเสียงครางที่กำลังจะหลุดออกมาจากลำคอ แต่ก็ไม่เป็นผล ชินและไทมองหน้ากันด้วยรอยยิ้มที่เจ้าเล่ห์ ก่อนจะช่วยกันบีบเค้นไปตามลำควยของพายุที่แข็งชูชันอยู่เบื้องหน้าอย่างช้า ๆ และตั้งใจที่สุด “อึ๊กก…” เสียงครางต่ำของพายุหลุดออกจากลำคออย่างควบคุมไม่ได้ เมื่อมือของไทที่เปียกน้ำสบู่อบอุ่นค่อยๆ เข้ามาโอบกอบแก่นกายของเขาเอาไว้ ไทไม่ได้รอให้พายุตอบรับ แต่กลับเริ่มรูดขึ้นลงอย่างช้าๆ และหนักแน่น พายุถึงกับตัวแข็งทื่อ เขาไม่เคยคิดว่าสถานการณ์จะเลยเถิดไปถึงขั้นนี้ พายุพยายามที่จะขยับตัวหนี แต่ขาของเขากลับอ่อนแรงจนไม่สามารถทำได้ ความรู้สึกร้อนผ่าวแล่นปราดไปทั่วทั้งตัว พายุรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังถูกเด็กสองคนนี้ล้อมไว้แล้ว เขาจำต้องปล่อยให้ตัวเองจมดิ่งลงไปกับความรู้สึกที่กำลังจะเกิดขึ้น ในขณะที่ไทกำลังนำพายุไปสู่ความสุขสมอยู่นั้น ชินที่ยืนดูอยู่ใกล้ๆ ก็เริ่มได้ใจ เขายิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ ก่อนจะใช้มืออีกข้างที่ว่างอยู่ลูบไล้ไปตามแผ่นหลังที่กว้างใหญ่ของพายุอย่างช้าๆ และแผ่วเบา พายุถึงกับสะท้านไปทั้งร่าง ความรู้สึกร้อนผ่าวแล่นปราดไปทั่วทั้งตัว เขาพยายามที่จะขยับตัวหนี แต่ขาของเขากลับอ่อนแรงจนไม่สามารถทำได้ พายุรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังถูกเด็กสองคนนี้ล้อมไว้แล้ว ชินไม่รอให้พายุตอบรับ เขาลูบไล้ลงไปตามแผ่นหลังของพายุอย่างช้าๆ และตั้งใจ ก่อนที่มือของเขาจะเลื่อนต่ำลงไปอีกนิด แล้วสัมผัสกับกล้ามเนื้อบั้นท้ายที่แข็งกระชับของพายุอย่างแผ่วเบา “โห... ก้นของครูก็น่าสัมผัสไม่แพ้กันเลยนะครับ” ชินเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่กระซิบกระซาบ “ขอผมสำรวจหน่อยนะครับ” ชินพูดพลางใช้มือบีบเค้นไปตามกล้ามเนื้อบั้นท้ายของพายุอย่างแผ่วเบาและอ่อนโยน พายุถึงกับตัวแข็งทื่ออีกครั้ง เขาไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าชินจะกล้าทำอะไรแบบนี้กับเขา “อึ๊กก…” พายุครางต่ำในลำคอด้วยความเสียวซ่านที่พุ่งทะยานจากทุกทิศทาง มือของไทบีบกระชับแก่นกายของเขาแล้วเริ่มรูดขึ้นลงอย่างรวดเร็วและหนักหน่วง ในขณะเดียวกัน สัมผัสที่อบอุ่นและเปียกชื้นของชินก็เลื่อนจากบั้นท้ายของเขาไปที่หว่างขา พายุถึงกับตัวแข็งทื่อ ปลายเท้าจิกลงกับพื้นอย่างแรงเพื่อระบายความเสียวซ่านที่ได้รับ พายุรู้ตัวดีว่าเขาไม่มีทางหนีจากสถานการณ์นี้ได้แล้ว เขารับรู้ได้ถึงความร้อนที่แผ่ซ่านมาจากร่างกายของเด็กทั้งสองคนที่กำลังเปลือยเปล่าอยู่ตรงหน้า ความต้องการที่พยายามจะซ่อนไว้ได้ปะทุขึ้นมาอย่างรุนแรงจนเขาไม่อาจควบคุมได้อีกต่อไป ชินไม่รอให้พายุตอบรับ เขายิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ ก่อนจะใช้นิ้วที่เปียกน้ำสบู่อบอุ่นค่อยๆ สอดเข้าไปในรูของพายุอย่างช้าๆ พายุถึงกับตัวเกร็งและสะท้านไปทั้งร่าง เขากัดริมฝีปากแน่น พยายามระงับเสียงครางที่กำลังจะหลุดออกมาจากลำคอ แต่ก็ไม่เป็นผล “อ๊าาาาาาาาาาาาาา!” พายุร้องลั่นด้วยความเสียวจากทั้งสองด้าน ร่างกายของเขากระตุกเกร็งอย่างรุนแรง สะโพกยกแอ่นขึ้นสุดตัว กล้ามเนื้อทุกส่วนแข็งค้าง ของเหลวอุ่นร้อนพุ่งทะลักออกมาจากแก่นกายของเขาอย่างรุนแรง พุ่งเข้าใส่ฝ่ามือของไทที่ยังคงบีบเค้นเขาไว้อย่างไม่ลดละ4 q& V) A2 Y* S
) s+ w% e- U+ X' O1 J
“อ๊าาาาาาาาาาาาา!” พายุร้องลั่นด้วยความสุขสมที่ท่วมท้น ร่างกายของเขากระตุกเกร็งอย่างรุนแรง สะโพกยกแอ่นขึ้นสุดตัว กล้ามเนื้อทุกส่วนแข็งค้าง ของเหลวอุ่นร้อนพุ่งทะลักออกมาจากแก่นกายของเขาอย่างไม่ขาดสาย พุ่งเข้าใส่ฝ่ามือของไทที่ยังคงบีบเค้นเขาไว้อย่างไม่ลดละ พายุปล่อยตัวลงนั่งกับพื้นอย่างหมดแรง หอบหายใจอย่างหนักด้วยความพึงพอใจและผ่อนคลายอย่างถึงที่สุด “อึ๊กก… อ๊าาาาา!” เสียงครางของพายุดังสลับกันไปอย่างไม่อาจควบคุมได้ เมื่อแก่นกายของเขาที่เพิ่งปลดปล่อยไปกลับแข็งชูชันขึ้นมาอีกครั้งอย่างรวดเร็วภายใต้ฝ่ามือของไทที่ยังคงรูดปรนเปรออย่างไม่ลดละ ชินยิ้มอย่างพึงพอใจเมื่อเห็นปฏิกิริยาของพายุ เขารู้ดีว่าความรู้สึกที่เขาสอดนิ้วเข้าไปในรูของพายุนั้นกำลังทำหน้าที่ของมันได้เป็นอย่างดี “ครูครับ… ครูคงชอบสินะครับ” ชินกระซิบที่ข้างหูพายุ “ขนาดแตกไปแล้วยังแข็งได้ขนาดนี้” “อ๊าาาาาาาาาาาาา!” พายุไม่สามารถตอบอะไรได้เลย เขาได้แต่หายใจหอบถี่ ปลายเท้าจิกลงกับพื้นอย่างแรงเพื่อระบายความเสียวซ่านที่พุ่งพล่านจากทั้งสองทิศทาง ไทเองก็เริ่มเร่งจังหวะมือให้เร็วและหนักหน่วงขึ้น ในขณะที่ชินก็เพิ่มนิ้วที่สองเข้าไปในรูของพายุอย่างช้าๆ พายุถึงกับตัวเกร็งและสะท้านไปทั้งร่าง ความรู้สึกที่ได้รับจากสัมผัสที่รุนแรงและร้อนแรงจากเด็กทั้งสองคน ทำให้พายุไม่สามารถควบคุมตัวเองได้อีกต่อไป “อ๊าาาาาาาาาาาาา!” พายุร้องลั่นด้วยความสุขสมที่ท่วมท้นอีกครั้ง ร่างกายของเขากระตุกเกร็งอย่างรุนแรง สะโพกยกแอ่นขึ้นสุดตัว กล้ามเนื้อทุกส่วนแข็งค้าง ของเหลวอุ่นร้อนพุ่งทะลักออกมาจากแก่นกายของเขาอย่างไม่ขาดสาย พุ่งเข้าใส่ฝ่ามือของไทที่ยังคงบีบเค้นเขาไว้อย่างไม่ลดละ4 j+ h2 z1 N9 Y1 l; z
; X8 R- [+ K) e! Nไทกับชิน ก็รีบชักของตัวเองเพื่อเร่งปลดปล่อยตามครูหนุ่มไป
3 P5 B6 }0 e5 G h! Z, ?0 L( T% L3 n0 ?: z8 F- v, U' ^# D
“อ๊าาาาาาาาาาาาา!” “เชี่ยยย แตกแล้วว!”
1 r1 n3 w# a$ ~0 ~& s% K& {
n( j* D' m6 E3 {- pทั้งสองตั้งใจปล่อยไปที่ครูพายุที่นั่งอยู่ พวกเขาปล่อยน้ำกระฉูดรายรอบไม่แพ้ครูหนุ่มเลย
8 e9 f& f/ R. P% [+ C
. m$ |* D% C: O“อึ๊กก… อ๊าาาาา!” “อ๊าาาาาาาาาาาาาา!”! Q% J$ @ B# T: M& l4 L/ A; y
$ ^- f6 Q+ s( j" L' @: p“สุดยอดเลยครับครู” หลังจากเหตุการณ์ทั้งหมดจบลง ชินและไทก็ช่วยกันทำความสะอาดคราบสกปรกที่เปรอะเปื้อนอยู่บนตัวของพายุอย่างเงียบเชียบ ไม่มีใครพูดอะไรออกมา พายุยืนนิ่งอยู่ใต้สายน้ำที่ยังคงไหลลงมารดร่างกายที่เปลือยเปล่าของเขา เขารู้สึกเหมือนตัวเองกำลังถูกชินและไทจ้องมองด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย ทั้งความปรารถนา ความเคารพ และความสับสน
2 ^1 b, H& v! A& S% c; L% \
ในห้องอาบน้ำที่ตอนนี้เงียบสงบลงแล้ว พายุยืนอยู่ใต้สายน้ำอุ่นที่ไหลลงมา เขาหลับตาลง พยายามรวบรวมสติที่กระจัดกระจาย น้ำตาที่ปะปนไปกับหยดน้ำจากฝักบัวไหลลงมาอาบแก้ม ร่างกายของเขารู้สึกทั้งเหนื่อยล้าและชาไปหมด ชินและไทไม่ได้อยู่ที่นั่นแล้ว พวกเขาจากไปหลังจากที่... ทุกอย่างจบลง เหลือไว้เพียงความเงียบงันและความรู้สึกหลากหลายที่ตีวนอยู่ในใจของพายุ เขารู้สึกถึงความอับอาย ความสับสน และความปรารถนาที่ไม่อาจปฏิเสธได้ เมื่อแต่งตัวเสร็จ พายุเดินออกจากห้องอาบน้ำด้วยท่าทางที่อ่อนแรง เขามองไปรอบๆ สนามที่เริ่มว่างเปล่า แต่แล้วสายตาของเขาก็ปะทะเข้ากับชินและไทที่กำลังยืนพิงกำแพงอยู่ เด็กทั้งสองคนไม่ได้มองมาที่เขา แต่กำลังคุยกันด้วยรอยยิ้มอย่างเป็นปกติเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น พายุพยายามที่จะเดินผ่านไปอย่างเงียบๆ แต่แล้วเสียงของชินก็ดังขึ้น "ครูครับ... พรุ่งนี้เจอกันที่สนามนะครับ" พายุชะงักฝีเท้า เขามองไปที่ชินและไทด้วยสายตาที่สับสน เด็กทั้งสองคนไม่ได้มีท่าทางที่รู้สึกผิดหรือสำนึกในสิ่งที่ทำไปเลยแม้แต่น้อย พวกเขามองพายุด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความคาดหวังและความท้าทาย
0 ~9 {- b6 Q% M
5 W' J) x, {* @. ^ [8 M
$ i3 t$ m) U! J3 c6 t b
*  เด็กผู้ชายเขาเล่นกันแบบนี้หรอเนี่ย 
+ w& B; O7 J* ]! k | 
ค้นหาสมาชิก
โพสต์ 2025-8-10 12:43:44
ดันกระทู้
ปักหมุดกระทู้
ล๊อคกระทู้
การ์ดสีสัน
โพสต์ 2025-8-10 12:49:19
โพสต์ 2025-8-10 13:57:10
โพสต์ 2025-8-10 14:38:37
โพสต์ 2025-8-11 17:30:56