|
แสงที่หน้าอกของอุลตร้าแมนทีก้ากระพริบรัวเร็วขึ้นเรื่อยๆ ขณะที่เขาต่อสู้กับสัตว์ประหลาดที่มีเถาวัลย์ยักษ์รัดร่างของเขาแน่น เถาวัลย์ของมันเหมือนมีชีวิต พยายามบีบรัดและดูดพลังจากร่างของทีก้า กล้ารู้สึกถึงความอ่อนล้าที่แปลกประหลาดในตัวเขา ร่างกายของเขาร้อนผ่าวราวกับมีบางอย่างกำลังถูกดึงออกไป เขานึกถึงคำพูดของป้าแม่บ้านเกี่ยวกับ “น้ำแห่งชีวิต” และเริ่มตระหนักว่าเธอกับมนุษย์ต่างดาวฮิโปกำลังใช้จุดอ่อนของเขาในการโจมตี กล้า (ในร่างอุลตร้าแมนทีก้า): ในใจ “ไม่ได้การแล้ว… ถ้าปล่อยให้เป็นแบบนี้ต่อไป พลังของเราจะหมดแน่!” เขากัดฟันแน่น พยายามรวบรวมสมาธิเพื่อปลดปล่อยพลังทั้งหมดที่มี แม้ว่าจะรู้สึกถึงความเสียวซ่านที่ยังคงหลงเหลือจากเหตุการณ์ในห้องแต่งตัวเมื่อครู่ ในขณะเดียวกัน ป้าแม่บ้านยืนอยู่ที่มุมหนึ่งของเมือง มองการต่อสู้ด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ เธอถือเครื่องสแกนของมนุษย์ต่างดาวฮิโปที่กำลังส่งสัญญาณสีเขียววาบๆ อุปกรณ์นี้ดูเหมือนจะเชื่อมโยงกับสัตว์ประหลาดที่กำลังโจมตีทีก้า โดยทุกครั้งที่เถาวัลย์รัดร่างของทีก้าแน่นขึ้น เครื่องสแกนก็จะบันทึกพลังงานบางอย่างที่ถูกดึงออกจากร่างของเขา ป้า: “ใกล้แล้ว… อีกนิดเดียว เจ้าสัตว์ประหลาดนี่จะรีด ‘น้ำแห่งชีวิต’ ของเจ้าเด็กนั่นออกมาจนหมด! พวกฮิโปจะต้องดีใจแน่!” เธอหัวเราะคิกคัก พร้อมกดปุ่มบนเครื่องสแกน ส่งสัญญาณให้สัตว์ประหลาดเพิ่มความรุนแรงในการโจมตี เถาวัลย์ของสัตว์ประหลาดเริ่มเลื้อยไปตามร่างของอุลตร้าแมนทีก้า มันรัดแน่นที่ช่วงลำตัวและขา บางเส้นเลื้อยไปใกล้จุดที่เป้าของชุดเกราะ ซึ่งเป็นจุดที่ป้าแม่บ้านเคยพูดถึงว่าเป็นแหล่งพลังของเขา กล้ารู้สึกถึงความรู้สึกแปลกๆ ที่พุ่งพล่านในร่างกาย ความเสียวซ่านที่ไม่ควรจะเกิดขึ้นในสนามรบทำให้เขาสับสนและเสียสมาธิ พลังของเขาค่อยๆ ลดลงอย่างเห็นได้ชัด แสงที่หน้าอกกระพริบถี่จนเกือบจะดับ กล้า: “ไม่… เราไม่ยอมแพ้!” เขาตะโกนในใจ พยายามต่อสู้กับความรู้สึกที่กำลังครอบงำร่างกาย เขานึกถึงเมืองที่กำลังถูกทำลาย เพื่อนๆ และอาจารย์ที่รอให้เขาช่วยเหลือ ความมุ่งมั่นนั้นทำให้เขาฮึดสู้ขึ้นมาอีกครั้ง เขายกมือขึ้นรวบรวมพลังงานที่เหลืออยู่น้อยนิด และปลดปล่อยลำแสงสีเงินออกจากมือ “สเปเซี่ยมเรย์!” ลำแสงพุ่งทะลุร่างของสัตว์ประหลาด ทำให้เถาวัลย์ที่รัดร่างของเขาคลายออก สัตว์ประหลาดร้องคำรามด้วยความเจ็บปวดก่อนจะระเบิดเป็นเสี่ยงๆ ท่ามกลางแสงสว่างวาบ ทีก้าคุกเข่าลงด้วยความเหนื่อยล้า พลังของเขาเกือบหมดสิ้น แต่เขาก็สามารถเอาชนะได้ในที่สุด แสงของอุลตร้าแมนทีก้าจางลง กล้ากลับคืนร่างมนุษย์และล้มลงบนพื้นด้วยความอ่อนแรง เขาหอบหายใจ มองไปรอบๆ เพื่อให้แน่ใจว่าไม่มีใครเห็นเขาแปลงร่าง แต่ทันใดนั้น เขาก็ได้ยินเสียงฝีเท้าใกล้เข้ามา ป้าแม่บ้านปรากฏตัวขึ้นอีกครั้ง มือของเธอยังคงถือเครื่องสแกนที่ส่งแสงสีเขียวอ่อน ป้า: “เก่งมากเลยนะจ๊ะกล้า แต่เจ้ายังหนีป้าไม่พ้นหรอก!” เธอพูดพร้อมรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ เดินเข้ามาใกล้กล้าที่กำลังนอนหอบอยู่บนพื้น ร่างกายของเขาอ่อนแรงจนแทบขยับไม่ได้ “ป้ารู้ว่าเจ้าเพิ่งใช้พลังไปเยอะ… และตอนนี้เจ้าก็อ่อนแอสุดๆ แล้ว ใช่มั้ยล่ะ?” กล้า: “ป้า… จะทำอะไรอีก…” เขาพูดด้วยเสียงสั่น ร่างกายของเขาไม่เหลือแรงที่จะต่อสู้หรือหนี เขารู้สึกถึงความร้อนที่พุ่งขึ้นในร่างกายเมื่อป้าแม่บ้านเข้ามาใกล้ เธอคุกเข่าลงข้างๆ เขา มือของเธอเลื่อนไปที่เป้ากางเกงของกล้าอีกครั้ง ป้า: “ป้าจะรีด ‘น้ำแห่งชีวิต’ ของเจ้าให้หมดเลยจ๊ะ ฮิโปต้องการมันเพื่อสร้างสัตว์ประหลาดที่แข็งแกร่งยิ่งขึ้น!” เธอพูดพร้อมกับเริ่มลูบไล้ร่างกายของกล้าอย่างช้าๆ มือของเธอเลื่อนลงไปที่กางเกงของเขา พยายามปลุกเร้าความรู้สึกในตัวกล้าให้ตื่นขึ้นอีกครั้ง กล้ารู้สึกถึงความเสียวซ่านที่พุ่งพล่านในร่างกาย เขาพยายามขัดขืนในใจ แต่ร่างกายของเขากลับตอบสนองต่อสัมผัสของป้าแม่บ้านอย่างช่วยไม่ได้ ความรู้สึกนั้นทำให้เขารู้สึกอ่อนแอลงเรื่อยๆ ราวกับพลังของอุลตร้าแมนทีก้าถูกดูดออกไปพร้อมกับ “น้ำแห่งชีวิต” ที่ป้าพูดถึง กล้า: “ไม่… อย่า…” เขาพูดด้วยเสียงแผ่ว แต่ร่างกายของเขาเริ่มสั่นสะท้านเมื่อป้าแม่บ้านใช้มือและปากของเธออย่างชำนาญ เขารู้สึกถึงพลังที่หลงเหลืออยู่น้อยนิดในตัวเขาถูกดึงออกไปทีละน้อย ความรู้สึกเสียวซ่านนั้นรุนแรงจนเขาแทบจะสูญเสียสติ แต่ในวินาทีสุดท้าย กล้านึกถึงหน้าที่ของเขาในฐานะอุลตร้าแมนทีก้า เขานึกถึงเมืองที่เขาสาบานว่าจะปกป้อง และความมุ่งมั่นนั้นทำให้เกิดปาฏิหาริย์เล็กๆ พลังงานแสงสุดท้ายในตัวเขาพลุ่งพล่านขึ้นมา เขาใช้แรงเฮือกสุดท้ายผลักป้าแม่บ้านออกไป และลุกขึ้นยืนด้วยความยากลำบาก กล้า: “ป้าจะไม่มีวันได้สิ่งที่ต้องการ!” เขาตะโกน ก่อนจะยกอุปกรณ์แปลงร่างขึ้นอีกครั้ง แสงสว่างวาบขึ้น และร่างของอุลตร้าแมนทีก้าปรากฏตัวขึ้นอีกครั้ง แม้ว่าจะอยู่ในสภาพที่อ่อนแอ เขาก็ยังคงยืนหยัดต่อสู้ ป้าแม่บ้านตกตะลึง มองร่างของอุลตร้าแมนทีก้าด้วยความไม่เชื่อสายตา เครื่องสแกนในมือของเธอเริ่มส่งสัญญาณเตือนว่าไม่สามารถดึงพลังจากกล้าได้อีกต่อไป อุลตร้าแมนทีก้า: “ป้าและพวกฮิโปจะไม่มีวันทำลายเมืองนี้ได้!” เขาตะโกนด้วยน้ำเสียงหนักแน่น ก่อนจะใช้พลังงานที่เหลืออยู่น้อยนิดปลดปล่อยลำแสงสีเงินไปที่เครื่องสแกนในมือของป้าแม่บ้าน เครื่องนั้นระเบิดเป็นเสี่ยงๆ ทำให้แผนการของมนุษย์ต่างดาวฮิโปต้องหยุดชะงัก ป้าแม่บ้านกรีดร้องด้วยความโกรธ แต่ก่อนที่เธอจะทำอะไรได้ อุลตร้าแมนทีก้าก็พุ่งตัวขึ้นสู่ท้องฟ้าและหายไปในแสงสว่าง กล้ากลับคืนร่างมนุษย์ในที่ปลอดภัย เขานอนหอบด้วยความเหนื่อยล้า แต่ในใจของเขายังคงเต็มไปด้วยความมุ่งมั่นที่จะปกป้องเมืองนี้ต่อไป กล้า: ในใจ “ป้าแม่บ้าน… และพวกฮิโป… พวกแกจะไม่มีวันชนะ!” เขาคิดขณะมองไปที่ท้องฟ้า รู้ว่าการต่อสู้ครั้งนี้ยังไม่จบ และเขาจะต้องเตรียมพร้อมสำหรับศัตรูที่แข็งแกร่งยิ่งขึ้นในอนาคต
| 
ค้นหาสมาชิก
โพสต์ 
ดันกระทู้
ปักหมุดกระทู้
ล๊อคกระทู้
การ์ดสีสัน
โพสต์ 
โพสต์