คำเตือนเนื้อหา: เรื่องราวต่อไปนี้กล่าวถึงผลกระทบทางจิตใจและบาดแผลจากการล่วงละเมิดทางเพศ และแสดงให้เห็นถึงการฟื้นคืนของผู้รอดชีวิต รวมถึงมีการสำรวจรสนิยมทางเพศที่ซับซ้อนซึ่งเกิดขึ้นบนพื้นฐานของความยินยอม โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน
9 j( ^4 T/ G; T. ?' j, c0 V6 Z9 p& h8 d! Q0 t: w, } _
4 j; Z, V: K) l* r8 v' J
สวัสดีครับ ผมคือหมอต้น ผมมีชื่อจริงว่าปรินทร์ครับ... แต่ใครๆ ก็เรียกผมว่า 'หมอต้น' โดยเฉพาะบนโลกออนไลน์ที่ผมมีผู้ติดตามรวมทุกแพลตฟอร์มว่าหนึ่งล้านคน นี่คือเสียงแรกของผม หลังจากที่หายไปนาน... เสียงที่มาพร้อมกับภาพลักษณ์ที่หล่อเหลาและน่าประทับใจยิ่งกว่าเดิม ผมมักจะปรากฏตัวบน Instagram ในชุดกาวน์แพทย์สีขาวสะอาดตา ให้ความรู้ด้านสุขภาพ การออกกำลังกาย และวิธีบำรุงสมองอยู่เสมอ และในตอนนี้ ผมกำลังไลฟ์สดอยู่จากอพาร์ตเมนต์ในซูริก มองเห็นวิวทิวทัศน์ที่งดงามราวภาพวาด เบื้องหลังแววตาที่นิ่งลึกนั้นคือความมั่นใจที่ยากจะสั่นคลอน "สวัสดีครับทุกคน" ผมทักทายกล้องด้วยรอยยิ้มอบอุ่นที่ส่งตรงถึงผู้ชมกว่าแสนคนที่กำลังรับชมไลฟ์สดของผมในตอนนี้ แสงแดดยามเช้าของซูริกสาดส่องเข้ามาในห้อง ทำให้ผิวขาวละเอียดของผมดูเปล่งปลั่งยิ่งขึ้น ผมสวมเสื้อเชิ้ตผ้าลินินสีขาวสะอาดตา ปลดกระดุมสองเม็ดบน เผยให้เห็นลำคอระหงและแผงอกที่ได้รูปสวยงาม ผมจัดทรงอย่างดีรับกับโครงหน้าลูกครึ่งไทย-จีนที่คมคาย สันจมูกโด่งเป็นคมเงา ริมฝีปากอิ่มได้รูปคลี่ยิ้มบางๆ อย่างมีเสน่ห์ "วันนี้เป็นวันสุดท้ายของผมที่ซูริกแล้วนะครับ ก่อนที่จะกลับไปพักผ่อนที่เมืองไทยช่วงปิดเทอมฤดูร้อน" ผมพูดพลางกวาดสายตาไปยังวิวทิวทัศน์ของเมืองซูริกที่ทอดยาวสุดลูกหูลูบตาผ่านหน้าต่างบานใหญ่ เบื้องล่างคือทะเลสาบสีฟ้าครามที่สะท้อนแสงระยิบระยับ ไกลออกไปคือเงาตะคุ่มของเทือกเขาแอลป์ที่ตั้งตระหง่านภายใต้ท้องฟ้ายามค่ำคืน มันเป็นภาพที่สงบและงดงาม... งดงามจนแทบไม่น่าเชื่อว่าโลกใบเดียวกันนี้จะเคยมีมุมที่อัปลักษณ์สำหรับผมได้ถึงเพียงนั้น คอมเมนต์จากผู้ชมหลั่งไหลเข้ามาไม่ขาดสาย ทั้งภาษาไทยและภาษาอังกฤษ ต่างชื่นชมในความหล่อเหลาและบุคลิกที่ดูดีของผม บางคนก็ถามถึงเคล็ดลับการดูแลตัวเอง บางคนก็แสดงความคิดถึงและอวยพรให้เดินทางปลอดภัย ผมอ่านคอมเมนต์เหล่านั้นด้วยรอยยิ้มที่จริงใจ ตอบคำถามบ้างเป็นครั้งคราว เพื่อให้ทุกคนรู้สึกว่าผมกำลังคุยกับพวกเขาโดยตรง แววตาของผมที่เคยดูเหนื่อยล้าในบางครั้ง บัดนี้เต็มไปด้วยประกายแห่งความสุขและความมั่นใจ ผมรู้ดีว่าภาพลักษณ์ที่ผมสร้างขึ้นมานี้ คือสิ่งที่ทำให้ผมได้รับการยอมรับและชื่นชมจากผู้คนมากมาย และมันคือสิ่งที่ผมจะใช้เป็นเครื่องมือในการก้าวเดินต่อไป ผมไม่ได้เป็นเพียงแพทย์ประจำบ้านทั่วไป แต่มาจากตระกูลที่ร่ำรวยและมีอิทธิพล คุณปู่ของผมเป็นนายช่างอพยพจากจีนแผ่นดินใหญ่ที่สร้างเนื้อสร้างตัวจากศูนย์จนกลายเป็นเจ้าของอาณาจักรธุรกิจอสังหาริมทรัพย์และโรงงานอุตสาหกรรมขนาดใหญ่ในประเทศไทย ผมถูกเลี้ยงดูมาด้วยความคาดหวังที่สูงลิ่วมาตั้งแต่เด็ก ทุกก้าวของชีวิตถูกกำหนดให้ต้องสมบูรณ์แบบ และผมก็ไม่เคยทำให้ผิดหวัง ผมจบแพทยศาสตร์ด้วยเกียรตินิยมอันดับหนึ่งจากมหาวิทยาลัยชั้นนำของประเทศ หนึ่งปีผ่านไปนับตั้งแต่ผมทิ้งชีวิตเก่าไว้เบื้องหลัง บัดนี้ผมคือแพทย์ประจำบ้านปีที่สอง สาขาประสาทวิทยา ณ โรงพยาบาลมหาวิทยาลัยซูริก (Universitätsspital Zürich) ซึ่งเป็นหนึ่งในสถาบันการแพทย์ที่เก่าแก่และทรงเกียรติที่สุดของยุโรป ลมเย็นๆ จากทะเลสาบซูริกพัดผ่านระเบียงอพาร์ตเมนต์ของผมเบาๆ ผมยืนพิงราวกระจกในชุดเสื้อเชิ้ตสีขาวที่เพิ่งปลดกระดุมสองเม็ดบนหลังกลับจากเวรดึก แสงไฟจากตัวเมืองทอดประกายระยิบระยับบนผืนน้ำเบื้องล่าง ไกลออกไปคือเงาตะคุ่มของเทือกเขาแอลป์ที่ตั้งตระหง่านภายใต้ท้องฟ้ายามค่ำคืน มันเป็นภาพที่สงบและงดงาม... งดงามจนแทบไม่น่าเชื่อว่าโลกใบเดียวกันนี้จะเคยมีมุมที่อัปลักษณ์สำหรับผมได้ถึงเพียงนั้น ถ้าคุณมองผมจากภายนอก ผมก็ยังคงเป็น 'หมอต้น' คนเดิมที่ใครๆ เคยรู้จัก ร่างสูง 185 เซนติเมตรยังคงตั้งตรง โครงหน้าลูกครึ่งไทย-จีนที่คมคายยังคงเป็นที่สะดุดตา ผมยังคงดูแลตัวเองเป็นอย่างดี เพราะผมรู้ดีว่ารูปลักษณ์ภายนอกคือปราการด่านแรกที่ทำให้คนเชื่อถือและยอมรับ... ผมเรียนรู้บทเรียนนี้มาอย่างเจ็บปวด ผมชอบความเป็นระเบียบของที่นี่ ผมชอบความรู้สึกของชุดสครับคุณภาพดีที่โรงพยาบาลจัดให้ ผมชอบสายตาของผู้คนที่มองมาด้วยความนับถือในฐานะ 'แพทย์หนุ่มอนาคตไกลจากเอเชีย' ไม่ใช่สายตาแบบอื่น... ไม่ใช่สายตาแบบที่ผมเคยเจอ ทุกเช้า ผมจะใช้เวลาหน้ากระจกนานเป็นพิเศษ ไม่ใช่เพื่อชื่นชมความหล่อเหลาของตัวเองเหมือนเมื่อก่อน แต่เพื่อ "ตรวจสอบ" ผมจะมองลึกเข้าไปในดวงตาของตัวเอง เพื่อให้แน่ใจว่าแววตาที่สะท้อนกลับมานั้นคือความนิ่งสงบ... ไม่ใช่ความหวาดกลัว ผมจะเช็คให้แน่ใจว่ารอยยิ้มที่มุมปากนั้นคือรอยยิ้มของความมั่นใจ... ไม่ใช่รอยยิ้มที่ฝืนเพื่อปกปิดความเจ็บปวด ชีวิตที่นี่ดีครับ... ดีจนน่าประหลาดใจ ผมมีเพื่อนร่วมงานที่ดี มีอาจารย์ที่เก่งกาจ และมีเส้นทางอาชีพที่ชัดเจนรออยู่ข้างหน้า ผมกำลังสร้าง 'หมอต้น' เวอร์ชั่นใหม่... เวอร์ชั่นที่แข็งแกร่งกว่าเดิม, ฉลาดกว่าเดิม, และ... อันตรายกว่าเดิม แต่ไม่ว่าผมจะพยายามสร้างตัวตนใหม่ขึ้นมาแค่ไหน... เงาของอดีตก็ยังคงตามหลอกหลอนผมอยู่เสมอ มันมักจะมาในตอนที่ผมเผลอ... ตอนที่ผมเห็นคู่รักสูงวัยจูงมือกันเดินเล่นริมทะเลสาบ, ตอนที่ได้กลิ่นน้ำหอมฉุนๆ ของนักท่องเที่ยวบางคน, หรือตอนที่ผมเห็นข้อความเก่าๆ จาก 'เพียว' เพื่อนสนิทเพียงคนเดียวที่รู้ทุกอย่าง... เพื่อนที่คอยส่งข้อความมาถามไถ่เสมอว่า "วันนี้เป็นยังไงบ้าง?" และในคืนที่เงียบสงัดที่สุด... ในตอนที่ผมอยู่คนเดียวในอพาร์ตเมนต์ที่โอบล้อมด้วยความงามของสวิตเซอร์แลนด์ ผมจะยอมให้ตัวเองกลับไปเผชิญหน้ากับมัน... ความจริงของสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อหนึ่งปีก่อน เรื่องราวทั้งหมดเริ่มต้นและจบลงอย่างรวดเร็วภายในเวลาไม่ถึงหนึ่งสัปดาห์... หลังจากคืนที่เลวร้ายที่สุดในชีวิต ผมตัดสินใจโทรหาเพียว ผมเล่าทุกอย่างให้เขาฟัง ทั้งน้ำตา... ความอัปยศ, ความเจ็บปวด, และความกลัวว่าคลิปเหล่านั้นจะถูกปล่อยออกมาทำลายชีวิตผม สองวันหลังจากนั้น ผมก็บินกลับถึงกรุงเทพฯ ตรงดิ่งกลับบ้านทันที ผมปิดมือถือ ไม่สนใจสายเรียกเข้าหรือข้อความใดๆ ที่อาจมาจากพี่แจ๋นหรือใครก็ตามที่พยายามจะตามรังควาน เพียวรอผมอยู่ที่บ้านพร้อมกับพ่อ ผมยังจำภาพพ่อที่นั่งฟังเรื่องราวทั้งหมดด้วยใบหน้านิ่งขรึมได้ดี มือของท่านกำแน่นจนเส้นเลือดปูดโปน แต่แววตาของท่านไม่ได้มีความผิดหวัง... มีแต่ความโกรธที่เดือดพล่าน ส่วนเพียวนั่งอยู่ข้างๆ ผมในฐานะทนาย เขาอธิบายข้อกฎหมายและทางเลือกทั้งหมดให้พ่อผมฟังอย่างใจเย็นและเป็นกลางที่สุด เพียวชี้ให้เห็นว่าการฟ้องร้องโดยตรงนั้นเสี่ยงและใช้เวลานานเกินไป "กูว่าก่อนที่ตำรวจจะออกหมายจับ คลิปพวกนั้นคงไปไกลแล้ว" เขาพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น "เราต้องจัดการเรื่องนี้ให้เงียบและเร็วที่สุด... เราต้องชิงลงมือก่อน" และนั่นคือจุดเริ่มต้นของปฏิบัติการ "ล้างบาง" ผมไม่ได้มีส่วนร่วมในปฏิบัติการนั้นโดยตรง หลังจากคืนที่คุยกับพ่อ พ่อก็จัดการเรื่องการลาออกจากโปรแกรมแพทย์ใช้ทุนให้ผมทันที "กลับไปเก็บของที่กรุงเทพฯ" พ่อสั่งผมด้วยน้ำเสียงเด็ดขาด "ที่เหลือ... พ่อจัดการเอง" ผมถูกย้ายกลับมาพักที่คอนโดในกรุงเทพฯ ทันทีเพื่อหลีกหนีจากสภาพแวดล้อมที่เป็นพิษ ส่วนปฏิบัติการทั้งหมดคือสิ่งที่ผมรับรู้ผ่านการรายงานจากพ่อและเพียวในภายหลัง... มันคือปฏิบัติการที่ใช้เวลาทั้งหมดสามสัปดาห์ในการถอนรากถอนโคนทุกปัญหา สัปดาห์ที่ 1 คือการถอนตัวและการรวบรวมข้อมูลเชิงลึก ในขณะที่ผมกำลังปรับตัวกับอิสรภาพที่เพิ่งได้คืนมาในกรุงเทพฯ ทีมงานของพ่อซึ่งนำโดยอดีตนายตำรวจชั้นผู้ใหญ่ที่ทำงานให้ครอบครัวมานาน ก็ได้ลงพื้นที่ในจังหวัดนั้นแล้ว พวกเขาไม่ได้ทำอะไรผลีผลาม แต่ใช้เวลาทั้งสัปดาห์ในการสร้างเครือข่ายและรวบรวมข้อมูลอย่างเงียบเชียบ พวกเขาสืบหาทุกอย่างเกี่ยวกับพี่แจ๋นและคนอื่นๆ ที่เกี่ยวข้อง... ตั้งแต่พฤติกรรมการใช้เงิน, หนี้สินนอกระบบ, ความสัมพันธ์ส่วนตัว, ไปจนถึงจุดอ่อนที่สามารถใช้เป็นเครื่องต่อรองได้ ทุกเส้นทางทางการเงินที่ผิดปกติถูกแกะรอยอย่างละเอียด ทุกความสัมพันธ์ที่ซับซ้อนถูกเปิดเผย ไม่เหลือแม้แต่ร่องรอยเล็กๆ ที่จะสาวไปถึงผมได้ สัปดาห์ที่ 2 คือการเจรจาและการปิดปากภัยคุกคามหลัก เมื่อมีข้อมูลในมือมากพอ ทีมงานจึงเริ่มเคลื่อนไหว เป้าหมายแรกคือพี่แจ๋น ซึ่งเป็นตัวอันตรายที่สุด ทีมงานสองคนในชุดสุภาพเข้าพบเธอที่บ้านพัก พวกเขาไม่ได้ข่มขู่ แต่เป็นการ "เจรจาทางธุรกิจ" ที่เยือกเย็น พวกเขาวางหลักฐานเรื่องหนี้สินการพนันและเส้นทางการเงินที่น่าสงสัยของเธอลงบนโต๊ะ ก่อนจะยื่นข้อเสนอที่เธอปฏิเสธไม่ได้: เงินสดก้อนใหญ่เพื่อเริ่มต้นชีวิตใหม่ แลกกับการมอบอุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์ทุกชิ้น, การเซ็นสัญญาปกปิดความลับ (NDA) ที่มีบทลงโทษรุนแรง, และการย้ายออกจากจังหวัดนั้นอย่างถาวร ทุกคลิปวิดีโอที่เธอเคยใช้แบล็คเมล์ผมถูกยึดคืนมาอย่างสมบูรณ์แบบ ส่วนยายเป้าก็ได้รับการ "ดูแล" ในลักษณะเดียวกัน คือการมอบเงินทุนก้อนโตให้ย้ายไปอยู่ที่อื่นอย่างสุขสบายในบั้นปลายชีวิต แลกกับการหายไปจากชีวิตผมตลอดกาล โดยไม่มีการติดต่อหรือปรากฏตัวอีก สัปดาห์ที่ 3 คือการเก็บกวาดขั้นสุดท้ายและการทำลายหลักฐาน สัปดาห์นี้คือการจัดการกับ "หาง" ที่เหลือ... พนักงานในรีสอร์ทและคนอื่นๆ ที่รู้เห็นถูกทีมงานเข้าพบทีละคน พวกเขาได้รับเงิน "ค่าปิดปาก" จำนวนหนึ่ง พร้อม "คำแนะนำ" ที่ชัดเจนว่าไม่ควรพูดถึงเรื่องนี้อีก ทุกอุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์ที่ยึดมาได้ ไม่ว่าจะเป็นโทรศัพท์มือถือ, แท็บเล็ต, หรือคอมพิวเตอร์ ถูกส่งให้ผู้เชี่ยวชาญด้านไซเบอร์เพื่อทำลายข้อมูลอย่างถาวร ไม่ให้เหลือร่องรอยใดๆ ที่จะกลับมาทำร้ายผมได้อีกในอนาคต ทุกอย่างถูกจัดการอย่างเงียบเชียบและเด็ดขาด ราวกับไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้น สำหรับความสัมพันธ์ของผมกับน้องน้ำ... ผู้หญิงที่เคยเป็นศูนย์กลางของจักรวาลที่สมบูรณ์แบบของผม... ก็ต้องจบลงเช่นกัน ในเย็นวันที่ผมรู้ว่าจะต้องเดินทางไปยุโรป ผมนัดเธอไปทานอาหารเย็นมื้อสุดท้ายที่ร้านอาหารบนดาดฟ้าที่เราเคยฝากความทรงจำไว้ด้วยกัน ผมมอบกล่องกำมะหยี่สีน้ำเงินเข้มให้เธอ ข้างในคือสร้อยคอเพชรเม็ดเล็กๆ ที่ส่องประกายงดงาม... ของขวัญชิ้นสุดท้ายสำหรับเจ้าหญิงของผม "พี่ต้องไปแล้วนะน้ำ" ผมพูดขึ้นทำลายความเงียบ "ไปในที่ที่น้ำไปด้วยไม่ได้ พี่ไม่ใช่คนเดิมที่น้ำเคยรู้จักอีกต่อไปแล้ว" เรากอดกันแน่นเป็นครั้งสุดท้าย กอดที่เต็มไปด้วยความรู้สึกมากมายที่ไม่ได้พูดออกมา ผมรู้ว่ามันคือสิ่งที่ถูกต้อง... เธอคือสัญลักษณ์ของทุกสิ่งที่ผมเคยเป็น ความบริสุทธิ์, อนาคตที่สดใส, ความรักในอุดมคติที่ผมเฝ้าทะนุถนอมมาตลอด และผมในตอนนี้... แปดเปื้อนเกินกว่าจะยืนอยู่เคียงข้างเธอได้ ผมไม่สามารถลากดวงอาทิตย์ที่สดใสของผมให้เข้ามาจมอยู่ในโลกที่มืดมิดและบิดเบี้ยวของผมได้ หนึ่งปีในยุโรปและการบำบัดทางจิตใจอย่างต่อเนื่อง ทำให้ผมเริ่มเข้าใจและยอมรับตัวเองมากขึ้น ผมยอมรับว่าฝันร้ายครั้งนั้นได้ปลดล็อกบางสิ่งในตัวผม... รสนิยมที่ซ่อนอยู่ลึกๆ ความปรารถนาในอำนาจและความสัมพันธ์ที่ซับซ้อน... ความต้องการที่ไม่ได้น่ารังเกียจ ตราบใดที่มันเกิดขึ้นบนพื้นฐานของความยินยอมพร้อมใจ ตอนนี้ผมกลับมาที่ไทยในช่วงปิดเทอมฤดูร้อน... กลับมาในฐานะหมอต้นคนใหม่ เครื่องบินโดยสารขนาดใหญ่ของสายการบินชั้นนำแตะรันเวย์ของสนามบินสุวรรณภูมิอย่างนุ่มนวล ผมนั่งอยู่เบาะที่นั่งกว้างขวางของชั้นเฟิร์สคลาส สัมผัสได้ถึงแรงกระแทกเบาๆ ที่ส่งผ่านเข้ามาจากพื้นรันเวย์ แสงแดดยามบ่ายของกรุงเทพฯ สาดส่องผ่านหน้าต่างบานใหญ่เข้ามาในห้องโดยสาร ผมปลดเข็มขัดนิรภัยออกช้าๆ ก่อนจะลุกขึ้นยืน พนักงานต้อนรับบนเครื่องบินในชุดยูนิฟอร์มเรียบร้อยโค้งคำนับให้ผมอย่างนอบน้อม "ยินดีต้อนรับกลับสู่ประเทศไทยค่ะ คุณหมอต้น" เธอเว้นจังหวะเล็กน้อย ก่อนจะพูดต่อด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความชื่นชม "ดิฉันติดตามคุณหมอใน TikTok กับ Instagram ตลอดเลยนะคะ เนื้อหาสุขภาพ การออกกำลังกาย แล้วก็บำรุงสมองของคุณหมอเป็นประโยชน์มากเลยค่ะ ยอดวิวพุ่งกระฉูดตลอด" ผมยิ้มกว้างอย่างมีเสน่ห์ ดวงตาคมกริบฉายแววพึงพอใจ "ขอบคุณมากครับที่ติดตาม" ก่อนจะก้าวออกจากเครื่องบินเป็นคนแรก สัมผัสได้ถึงความร้อนชื้นของอากาศเมืองไทยที่ปะทะเข้ากับผิว ผมเดินผ่านทางเดินผู้โดยสารที่ดูคุ้นตา มุ่งหน้าไปยังประตูทางออก ทันทีที่ผมก้าวพ้นประตูทางออก ผมเห็นร่างที่คุ้นเคยยืนรออยู่แล้ว... เพียว เพื่อนรักของผมในชุดขาสั้นผ้าลินินสีอ่อนสบายๆ กับเสื้อฮาวายลายกราฟิกสีสันสดใสที่เผยให้เห็นแผงอกที่ได้รูปของเขา ใบหน้าคมสวยที่ดูเป็นผู้ใหญ่ขึ้นกว่าเมื่อก่อนมาก ผมสั้นเรียบแบบทนายความ แต่ยังคงความหล่อเหลาแบบลูกผู้ดีเหมือนเดิม ดวงตาคมกริบภายใต้กรอบแว่นทรงทันสมัยจับจ้องมาที่ผมอย่างอ่อนโยน แต่แฝงด้วยความรู้ทันในทุกสิ่งที่ผมเป็น เขากำลังยืนคุยโทรศัพท์อยู่ ท่าทางสบายๆ แต่ยังคงเนี้ยบกริบตั้งแต่ปลายผมจรดปลายรองเท้าแตะหนังขัดมันวาว แต่ทันทีที่เห็นผม เขาก็รีบวางสายแล้วเดินตรงเข้ามาหาด้วยรอยยิ้มกว้าง "ไอ้ต้น! ในที่สุดมึงก็มาถึงสักที!" เพียวพูดด้วยน้ำเสียงดีใจ เขาโผเข้ากอดผมแน่น ตบหลังเบาๆ "คิดถึงมึงชิบหายเลย" ผมกอดตอบเพียวแน่นเช่นกัน "กูก็คิดถึงมึงเหมือนกัน" เพียวผละออกเล็กน้อย มือของเขาที่เคยช่วยผมจัดการเรื่องราวเลวร้ายในอดีต ยังคงวางอยู่บนไหล่ผม ดวงตาคู่สวยจ้องมองผมอย่างพินิจพิจารณา "มึงโอเคไหมวะ? ดูผอมลงไปเยอะเลย" น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความห่วงใย แววตาฉายแววความเจ็บปวดที่ซ่อนอยู่ลึกๆ ราวกับเขายังคงแบกรับความรู้สึกผิดที่ผมต้องเผชิญเรื่องเลวร้ายเหล่านั้น "กูโอเค" ผมตอบพร้อมยิ้มบางๆ "สบายดีขึ้นเยอะแล้ว" เพียวพยักหน้าช้าๆ "ดีแล้ว... กูเป็นห่วงมึงตลอดเลยนะ ตั้งแต่วันนั้นที่มึงโทรมา... กูรู้ว่ามึงต้องผ่านอะไรมาเยอะ" เขาเว้นจังหวะเล็กน้อย ริมฝีปากบางของเขาเม้มแน่น "กูดีใจที่มึงตัดสินใจสู้... แล้วก็... ดีใจที่ได้เห็นมึงกลับมาเป็นมึงอีกครั้ง" "เพราะมึงไง" ผมตอบพร้อมยิ้มให้เขา "ถ้าไม่มีมึง กูคงไม่รู้จะผ่านมันมาได้ยังไง" เพียวเงียบไปครู่หนึ่ง ดวงตาคู่สวยของเขาจ้องมองผมอย่างลึกซึ้ง "กูอยู่ตรงนี้เสมอ... เพื่อมึง" เสียงของเขาแผ่วเบา แต่หนักแน่นไปด้วยความรู้สึกที่ผมสัมผัสได้ "แล้ว... มึงพร้อมสำหรับภูเก็ตแล้วใช่ไหม?" เพียวถาม น้ำเสียงของเขาเปลี่ยนเป็นจริงจังขึ้นเล็กน้อย แววตาฉายแววที่ผมรู้ดีว่าเขากำลังหมายถึงอะไร ผมยิ้มมุมปาก "พร้อมยิ่งกว่าพร้อมอีก" เราเดินไปที่เคาน์เตอร์เช็คอินด้วยกัน เพียวจัดการเรื่องตั๋วและกระเป๋าให้ผมอย่างคล่องแคล่วราวกับเป็นผู้ช่วยส่วนตัวของผมมาตลอดชีวิต "กูจัดการทุกอย่างให้มึงเรียบร้อยแล้ว" เขาพูดพลางยื่นบอร์ดดิ้งพาสให้ "เที่ยวบินตรงไปภูเก็ต เฟิร์สคลาสสองที่นั่งเหมือนเดิม" "ขอบใจนะมึง" ผมพูดด้วยความซาบซึ้งใจ เพียวคือคนที่อยู่ข้างผมเสมอมา ตั้งแต่วันที่ผมโทรไปหาเขาด้วยน้ำตาคลอเบ้า เล่าเรื่องราวทั้งหมดให้ฟัง เขาก็ไม่เคยทิ้งผมไปไหน คอยเป็นที่ปรึกษา เป็นทนาย เป็นเพื่อน เป็นทุกอย่างที่ผมต้องการในวันที่ผมอ่อนแอที่สุด เขาคือคนที่ช่วยประสานงานกับพ่อผมในการ "ล้างบาง" ทุกปัญหาอย่างเงียบเชียบและเด็ดขาด เขาคือคนที่คอยส่งข้อความถามไถ่ความเป็นอยู่ของผมตลอดหนึ่งปีที่ผมอยู่ซูริก และเขาก็เป็นคนเดียวที่รู้ถึงรสนิยมทางเพศที่ซับซ้อนของผม... รวมถึงความรู้สึกที่ผมเองก็ยังไม่กล้าเผชิญหน้า เราเดินไปที่เลาจน์ของสายการบิน เพียวสั่งกาแฟให้ผม ส่วนเขาสั่งน้ำเปล่า เรานั่งคุยกันถึงเรื่องราวต่างๆ ที่เกิดขึ้นตลอดหนึ่งปีที่ผ่านมา เพียวเล่าเรื่องงานของเขาให้ฟังอย่างกระตือรือร้น ส่วนผมก็เล่าเรื่องการเรียนและการใช้ชีวิตที่ซูริกให้เขาฟังอย่างคร่าวๆ โดยหลีกเลี่ยงรายละเอียดที่ซับซ้อน "มึงดูแข็งแกร่งขึ้นเยอะเลยนะไอ้ต้น" เพียวพูดพลางมองผมด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความชื่นชมระคนเจ็บปวด "กูดีใจที่เห็นมึงกลับมาเป็นแบบนี้" "เพราะมึงไง" ผมตอบพร้อมยิ้มให้เขา "ถ้าไม่มีมึง กูคงไม่รู้จะผ่านมันมาได้ยังไง" เพียวเงียบไปครู่หนึ่ง ดวงตาคู่สวยของเขาจ้องมองผมอย่างลึกซึ้ง "กูอยู่ตรงนี้เสมอ... เพื่อมึง" เสียงของเขาแผ่วเบา แต่หนักแน่นไปด้วยความรู้สึกที่ผมสัมผัสได้ ไม่นานก็ถึงเวลาที่ผมต้องขึ้นเครื่อง เราสองคนเดินเข้าไปในงวงช้างพร้อมกัน มุ่งหน้าสู่ประตูเครื่องบิน พนักงานต้อนรับบนเครื่องบินในชุดยูนิฟอร์มเรียบร้อยยืนต้อนรับด้วยรอยยิ้มอบอุ่น "ยินดีต้อนรับค่ะ คุณหมอต้น คุณเพียว" เราเดินเข้าไปในห้องโดยสารชั้นเฟิร์สคลาส เบาะที่นั่งกว้างขวางถูกจัดเตรียมไว้อย่างเป็นส่วนตัว ผมนั่งลงข้างหน้าต่าง ส่วนเพียวนั่งข้างผม พนักงานต้อนรับนำเครื่องดื่มมาเสิร์ฟทันที ผมรับแชมเปญหนึ่งแก้ว ส่วนเพียวรับน้ำเปล่า "ชนแก้วหน่อยไหม?" ผมยื่นแก้วแชมเปญไปหาเพียว เขายิ้มบางๆ แล้วชนแก้วน้ำเปล่าของเขากับแก้วของผมเบาๆ "เพื่อการเริ่มต้นใหม่" เพียวพูด ผมยิ้มตอบ "เพื่อการเริ่มต้นใหม่" ผมหลับตาลง พักผ่อนร่างกายและจิตใจ เตรียมพร้อมสำหรับสิ่งที่กำลังจะมาถึง เพียวที่นั่งอยู่ข้างๆ ผมก็ดูเหมือนจะหลับไปแล้วเช่นกัน ผมเอื้อมมือไปจับมือของเพียวเบาๆ สัมผัสได้ถึงความอบอุ่นที่คุ้นเคย มือของเขาตอบกลับด้วยการบีบมือผมเบาๆ เช่นกัน ความรู้สึกปลอดภัยและผ่อนคลายแผ่ซ่านไปทั่วร่าง เมื่อเครื่องบินแตะรันเวย์ของสนามบินภูเก็ตอย่างนุ่มนวล ผมลืมตาขึ้น สัมผัสได้ถึงแรงกระแทกเบาๆ ที่ส่งผ่านเข้ามาจากพื้นรันเวย์ แสงแดดยามบ่ายของภูเก็ตสาดส่องเข้ามาในห้องโดยสาร ผมปลดเข็มขัดนิรภัยออกช้าๆ ก่อนจะหันไปปลุกเพียว "ถึงแล้วไอ้เพียว" ผมพูดเบาๆ เพียวขยับตัวเล็กน้อย ลืมตาขึ้นช้าๆ "อืม... ถึงแล้วเหรอวะ" เขายิ้มบางๆ ให้ผม "พร้อมยัง?" ผมยิ้มตอบ "พร้อมมาก" เราสองคนก้าวออกจากเครื่องบินพร้อมกัน สัมผัสได้ถึงความร้อนชื้นของอากาศเมืองไทยที่ปะทะเข้ากับผิว ผมเดินผ่านทางเดินผู้โดยสารที่ดูคุ้นตา มุ่งหน้าไปยังประตูทางออกที่มีรถตู้ของโรงแรมจอดรออยู่แล้ว เมื่อรถตู้ของโรงแรมเลี้ยวเข้าสู่ทางเข้าหลักของรีสอร์ตระดับห้าดาวที่จองไว้สำหรับเจ็ดวันเต็ม ภาพแรกที่ปรากฏตรงหน้าคือสถาปัตยกรรมที่ผสมผสานความหรูหราแบบร่วมสมัยเข้ากับกลิ่นอายของความเป็นไทยได้อย่างลงตัว อาคารหลักสีขาวสะอาดตาตั้งตระหง่านอยู่ท่ามกลางสวนป่าเขตร้อนที่เขียวชอุ่ม เสียงน้ำตกจำลองไหลรินเบาๆ ผสมผสานกับเสียงคลื่นจากทะเลที่อยู่ไม่ไกลนัก กลิ่นหอมอ่อนๆ ของดอกไม้ป่าโชยมาตามลม ทำให้บรรยากาศดูสงบและเป็นส่วนตัวราวกับหลุดเข้าไปในอีกโลกหนึ่ง เราสองคนลงจากรถ เพียวจัดการเรื่องเช็คอินที่ล็อบบี้อย่างรวดเร็ว พนักงานต้อนรับในชุดผ้าไหมไทยสีอ่อน ยืนเรียงแถวต้อนรับด้วยรอยยิ้มที่อบอุ่นและเป็นมิตร พวกเขากุลีกุจอเข้ามาช่วยยกกระเป๋าเดินทางของเราอย่างนอบน้อม "เดี๋ยวพนักงานจะพาต้นไปที่วิลล่าก่อนนะ" เพียวพูดพลางยื่นกุญแจห้องให้พนักงานอีกคน "กูขอจัดการเรื่องเอกสารของกูแป๊บ แล้วเดี๋ยวกูตามไป" น้ำเสียงของเพียวดูเป็นปกติ แต่แววตาที่จ้องมองผมกลับแฝงความรู้สึกที่ซับซ้อน ผมรู้ดีว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ แต่ก็เลือกที่จะไม่พูดอะไรออกไป ผมพยักหน้ารับ ยิ้มให้เพียวเล็กน้อย "โอเค งั้นเดี๋ยวกูรอที่วิลล่า" พนักงานนำทางพาผมเดินลัดเลาะไปตามทางเดินที่ทอดยาวผ่านสวนสวยที่ได้รับการดูแลอย่างพิถีพิถัน ผมเดินผ่านแม่บ้านสูงวัยคนหนึ่งที่กำลังก้มหน้าก้มตาทำความสะอาดพื้นอยู่ เธอสวมชุดยูนิฟอร์มสีเขียวเข้มที่ดูเก่าคร่ำคร่า ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยรอยย่นจากการทำงานหนัก แต่ดวงตาของเธอยังคงฉายแววความเหนื่อยล้า เธอเงยหน้าขึ้นมามองผมแวบหนึ่ง ก่อนที่สายตาของเธอจะหยุดนิ่ง... ผมเห็นแววตาที่เปลี่ยนจากความเหนื่อยล้าเป็นความชื่นชมระคนตื่นตะลึง มือที่กำลังขัดพื้นชะงักค้าง ผมเพียงแค่ยิ้มมุมปากให้เธอเล็กน้อย... รอยยิ้มที่ผมรู้ดีว่ามันส่งผลกระทบอย่างไร... ก่อนจะเดินต่อไป ทิ้งให้เธอมองตามหลังจนลับสายตา เมื่อประตูวิลล่าเปิดออก ภาพของสระว่ายน้ำส่วนตัวที่ทอดยาวจรดเส้นขอบฟ้าของทะเลอันดามันก็ปรากฏขึ้นตรงหน้า มันคือภาพที่งดงามจนแทบหยุดหายใจ ผมวางกระเป๋าลง เดินผ่านห้องนั่งเล่นที่ตกแต่งอย่างหรูหราออกไปที่ริมสระ ผมปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตผ้าลินินสีขาวออกทีละเม็ดอย่างเชื่องช้า เผยให้เห็นแผงอกที่ได้รูปและกล้ามท้องที่เรียงตัวสวยงาม ก่อนจะปล่อยให้มันร่วงหล่นลงบนพื้นหินอ่อนเย็นเฉียบ ตามด้วยกางเกงชิโน่ที่ถูกถอดออกอย่างไม่ไยดี เผยให้เห็นชั้นในสีเข้มที่โอบรัดสะโพกสอบและส่วนกลางลำตัวที่นูนเด่นขึ้นมาอย่างชัดเจน ผมเกี่ยวปลายนิ้วลงที่ขอบชั้นใน ดึงมันลงช้าๆ จนร่างกายเปลือยเปล่าอย่างสมบูรณ์ ลมทะเลอุ่นๆ ลูบไล้ผิวกายขาวละเอียดของผมอย่างแผ่วเบา ลำควยยาวสีขาวสะอาดที่ยังคงอ่อนตัวแต่ก็มีขนาดไม่ธรรมดาโดดเด่นอยู่กลางลำตัว ส่วนหัวบานเป็นสีชมพูระเรื่ออย่างคนสุขภาพดี... มันคือร่างกายที่เคยเป็นทั้งต้นเหตุของความภาคภูมิใจและบ่อเกิดแห่งความอัปยศ ผมสูดปากเบาๆ สัมผัสได้ถึงรสเค็มจางๆ ของลมทะเลที่ปลายลิ้น "อ่าาา..." เสียงครางแผ่วเบาหลุดออกมาจากลำคอ ความรู้สึกตื่นเต้นที่เหมือนกระแสไฟฟ้าแล่นพล่านไปทั่วร่าง ปลุกลำควยที่เคยอ่อนตัวให้ตื่นขึ้นอย่างช้าๆ แต่ทรงพลัง มันค่อยๆ แข็งขืนขึ้นมาจนเต็มความยาว โชว์เส้นเลือดที่ปูดโปนและส่วนหัวสีชมพูระเรื่อที่ตัดกับลำควยสีขาวสะอาดอย่างงดงาม ผมเดิน... ปล่อยให้มันแกว่งไกวไปตามจังหวะก้าวอย่างเป็นอิสระ... ไปยังกระเป๋าเดินทางหนังที่วางอยู่ปลายเตียง ภายในนั้น... คือตัวตนใหม่ของผม ผมหยิบหน้ากากหนังสีดำสไตล์เวนิสออกมาอย่างบรรจง สัมผัสได้ถึงความเย็นของหนังแท้ที่ปลายนิ้ว ก่อนจะสวมมันลงบนใบหน้า ปิดบังตัวตนของ 'หมอต้น' เอาไว้ เหลือเพียงดวงตาที่คมกริบและรอยยิ้มที่หยั่งไม่ถึง... รอยยิ้มของผู้ล่า หลังจากสวมหน้ากากเรียบร้อย ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดแอปพลิเคชัน X (Twitter เดิม) เปลี่ยนไปใช้แอคเคาท์ส่วนตัวที่ใช้ชื่อว่า #kelvinalphaslave ซึ่งเป็นแอคเคาท์ที่ผมสร้างขึ้นเพื่อปลดปล่อยตัวตนอีกด้านหนึ่งของผมโดยเฉพาะ ผมเลือกรูปภาพที่เพิ่งถ่ายเมื่อครู่... ภาพที่ผมยืนเปลือยกายอยู่ริมสระว่ายน้ำส่วนตัวของวิลล่า หันหลังให้กล้องเล็กน้อย ลำควยที่แข็งตัวเต็มที่โดดเด่นอยู่กลางลำตัว แสงแดดยามบ่ายสาดส่องลงมาบนผิวขาวละเอียดของผมอย่างงดงาม ผมพิมพ์แคปชั่นสั้นๆ แต่เต็มไปด้วยความหมาย: "Finally, free. #Reclaimed #NewBeginning #Unveiled" แล้วกดโพสต์ ไม่กี่วินาทีต่อมา เสียงแจ้งเตือนก็ดังขึ้นไม่หยุด ข้อความคอมเมนต์และรีทวีตหลั่งไหลเข้ามาอย่างบ้าคลั่ง ผมอ่านคอมเมนต์เหล่านั้นด้วยรอยยิ้มมุมปาก ความรู้สึกที่เคยเจ็บปวดจากการถูกดูถูก บัดนี้กลับกลายเป็นความพึงพอใจที่ไม่อาจอธิบายได้ ผมรู้ดีว่านี่คือสิ่งที่ผมต้องการ... การควบคุมความอัปยศของตัวเอง การเปลี่ยนความอ่อนแอให้เป็นอำนาจ ผมอ่านคอมเมนต์เหล่านั้น... เลื่อนอ่านทีละข้อความ... ความรู้สึกของการถูกด่าทอและเหยียดหยามอย่างดิบเถื่อนทำให้เลือดในกายสูบฉีดแรงขึ้น ลำควยในมือผมแข็งขืนจนปวดหนึบ ผมเริ่มรูดรั้งมันช้าๆ สายตาจับจ้องอยู่ที่คอมเมนต์หยาบคายที่ยังคงไหลเข้ามาไม่หยุด... "ไอ้ทาส"... "ไอ้กะหรี่"... แต่ละคำเหมือนน้ำมันที่ราดลงบนกองไฟแห่งความปรารถนาของผม "อืมมม..." ผมเร่งจังหวะเร็วขึ้นเรื่อยๆ ภาพคอมเมนต์ที่เย้ยหยันและชื่นชมปะปนกันอยู่ในหัว ยิ่งกระตุ้นให้ความปรารถนาพุ่งสูงขึ้น "อ่าาา... หมอต้น... มึงมัน... ร่านจริงๆ" ผมพึมพำกับตัวเอง เสียงหอบหายใจดังขึ้นเรื่อยๆ เมื่อความรู้สึกใกล้จะถึงจุดสูงสุด ผมกัดริมฝีปากแน่น พยายามกลั้นเสียงคราง แต่ก็ทำไม่ได้ "อ๊าาาาา!" ผมร้องออกมาเสียงดังลั่น ปลดปล่อยทุกอย่างออกมาอย่างรุนแรง ร่างกายสั่นสะท้านไปทั้งตัว ของเหลวสีขาวขุ่นพุ่งกระเซ็นเปรอะเปื้อนหน้าท้องและต้นขา ผมทรุดตัวลงกับพื้น หายใจหอบถี่ด้วยความเหนื่อยล้าและความเสียวซ่านที่ยังคงค้างคา ผมยังคงนั่งอยู่ตรงนั้น หายใจหอบถี่ มือเอื้อมไปหยิบโทรศัพท์ที่วางอยู่ใกล้ๆ ผมเลื่อนไปที่หน้าข้อความส่วนตัว (DM) บน X (Twitter เดิม) มีข้อความแจ้งเตือนสีแดงปรากฏขึ้นมากมาย ผมเปิดดูอย่างไม่รีรอ ภาพแรกที่ปรากฏขึ้นบนหน้าจอคือภาพของอวัยวะเพศหญิงสูงวัยที่กำลังเผยอออกเล็กน้อย ผิวหนังเหี่ยวย่นตามกาลเวลา แต่ช่องทางนั้นกลับดูฉ่ำวาวและเชื้อเชิญ ถัดมาเป็นภาพของหญิงชราที่นอนอยู่บนเตียง มือของเธอกำลังเปิดขาออกกว้าง เผยให้เห็นกลีบเนื้อสีคล้ำที่บวมเป่งจากการสัมผัส เล็บที่ทาสีแดงเข้มตัดกับผิวหนังที่หย่อนคล้อยอย่างน่าประหลาดใจ ผมเลื่อนนิ้วดูภาพอื่นๆ อีก ภาพแล้วภาพเล่าล้วนเป็นภาพส่วนเร้นของหญิงชราหลากหลายรูปแบบ ทั้งภาพที่กำลังถูกสอดใส่ ภาพที่กำลังเลียเล้า และภาพที่กำลังสำเร็จความใคร่ด้วยตัวเองอย่างไม่ปกปิด ผมอ่านข้อความที่มาพร้อมกับภาพเหล่านั้น ข้อความที่เต็มไปด้วยคำพูดที่เร่าร้อนและหยาบคาย ข้อความจาก 'เมีย' ของผมในโลกออนไลน์ที่เข้ามา 'รับใช้' ผมอย่างเต็มใจ "ผัวจ๋า... คิดถึงหีเมียไหมคะ?" "อยากให้ผัวมาเย็ดเมียจังเลยค่ะ... คืนนี้มาลงโทษเมียหน่อยได้ไหมคะ" "เคลวิน... เมียมันร่านมากค่ะ... อยากให้ผัวมาเย็ดจนหีฉีกเลยค่ะ" "นี่คือหีของเมียผัวค่ะ... ผัวอยากเย็ดหีเมียไหมคะ" ผมมองภาพเหล่านั้น สลับกับอ่านข้อความ เสียงลมหายใจของผมเริ่มหอบถี่อีกครั้ง ลำควยที่เพิ่งปลดปล่อยไปเมื่อครู่เริ่มขยับตัวเล็กน้อย ราวกับต้องการตื่นขึ้นมาอีกครั้ง ผมรู้สึกถึงความกระหายที่รุนแรงกว่าเดิม ความปรารถนาที่จะควบคุม ความปรารถนาที่จะย่ำยี และความปรารถนาที่จะถูกทำให้ต่ำต้อยในแบบที่ผมเลือกเอง รอยยิ้มเย็นชาปรากฏขึ้นบนใบหน้าภายใต้หน้ากาก ผมรู้ดีว่าโลกใบนี้ยังมีอะไรอีกมากมายที่ผมต้องสำรวจ และผมก็พร้อมแล้วที่จะเป็นผู้ล่าตัวจริง ผมพยุงตัวลุกขึ้นอย่างเชื่องช้า เดินไปที่ห้องน้ำในตัววิลล่า เปิดฝักบัวให้น้ำอุ่นจัดชำระล้างคราบไคลและความรู้สึกที่ปะปนกันบนร่างกาย ผมใช้เวลาใต้สายน้ำนานกว่าปกติ ปล่อยให้มันชะล้างทุกสิ่งออกไป ทั้งความเหนื่อยล้า ความอับอาย และความปรารถนาที่เพิ่งปลดปล่อย หลังอาบน้ำเสร็จ ผมเช็ดตัวจนแห้งสนิท เดินกลับเข้ามาในห้องนอน หยิบกางเกงในผ้าไหมสีดำสนิทแบรนด์ดังจากลิ้นชักขึ้นมาสวมใส่ เนื้อผ้าที่นุ่มลื่นสัมผัสกับผิวอย่างอ่อนโยน โอบรัดส่วนกลางลำตัวอย่างพอดี เผยให้เห็นส่วนที่ยังคงบวมเป่งจากการปลดปล่อยเมื่อครู่ ผมมองตัวเองในกระจกบานใหญ่ ร่างกายที่แข็งแกร่งและผิวขาวเนียนยังคงดูสมบูรณ์แบบราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น ผมคล้องชุดคลุมอาบน้ำผ้าซาตินสีเข้มเนื้อดีลงบนไหล่ ปล่อยให้มันทิ้งตัวลงมาปกปิดร่างกายที่เปลือยเปล่าด้านใน ผมเดินออกไปที่ระเบียงวิลล่า มองแสงอาทิตย์ยามเย็นที่กำลังลับขอบฟ้าเหนือทะเลอันดามัน แสงสีส้มแดงอาบไล้ผืนน้ำให้เป็นประกายระยิบระยับ ลมทะเลพัดเอื่อยๆ ทำให้ชุดคลุมอาบน้ำพลิ้วไหวเบาๆ ผมสูดหายใจลึกๆ สัมผัสได้ถึงความสงบที่แทรกซึมเข้ามาในจิตใจ ทันใดนั้น เสียงโทรศัพท์มือถือที่วางอยู่บนโต๊ะข้างโซฟาในห้องนั่งเล่นก็ดังขึ้น ผมเดินเข้าไปหยิบมันขึ้นมา หน้าจอแสดงชื่อ 'เพียว' ผมกดรับสาย "พร้อมยังคุณชาย?" เสียงของเพียวดังขึ้นจากปลายสาย น้ำเสียงของเขาแฝงความรู้ทันและหยอกล้อ "กูติดต่อหมอนวดแนบให้มึงแล้ว เจอกันที่สปาของโรงแรม... อีกครึ่งชั่วโมง" ผมยิ้มมุมปาก ดวงตาคมกริบฉายแววความตื่นเต้นระคนคาดหวัง "พร้อมเสมอ" ผมวางสายลง มองออกไปนอกหน้าต่างอีกครั้ง แสงสุดท้ายของวันกำลังจะลับหายไป เหลือเพียงความมืดมิดที่เริ่มคืบคลานเข้ามา... คืนนี้... หมอต้นในฐานะผู้ล่า... กำลังจะเริ่มต้นเกมของตัวเองอย่างแท้จริง ; K. Q! H) o7 ~: d. @2 |
/ z2 @$ I' d: a9 {; A' j7 Y
| 
ค้นหาสมาชิก
โพสต์ 
ดันกระทู้
ปักหมุดกระทู้
ล๊อคกระทู้
การ์ดสีสัน
โพสต์ 
โพสต์ 
โพสต์ 
โพสต์