Red Tag : ออฟฟิศนี้มีพวกผม ep.11 โครงการปันน้ำใจ-งานปาร์ตี้

insomniac

Red Tag : ออฟฟิศนี้มีพวกผม ep.11 โครงการปันน้ำใจ-งานปาร์ตี้


/11/


ห้องนั่งเล่นในคอนโดเพดานสูงย่านใจกลางเมืองที่พีทเพิ่งก้าวเข้าไป ยังมีกลิ่นใหม่ ๆ ของเฟอร์นิเจอร์ราคาแพงลอยปนกับกลิ่นน้ำหอมอ่อน ๆ ที่โชยมาจากเจ้าของห้อง ป้ายม่วงคนนี้ชื่อ เนม — อายุใกล้ ๆ พีท แต่ยืนอยู่คนละฝั่งโลกมาตลอด


พีทเห็นเนมครั้งแรกตอนงานอบรมพนักงานใหม่เมื่อปีที่แล้ว เขายังจำได้ว่าตอนนั้นเนมเป็นเด็กจบใหม่จากมหาลัยอันดับหนึ่งของประเทศ ขึ้นไปพรีเซนต์หัวข้อ Creative Project กลางเวทีด้วยน้ำเสียงที่ลื่นไหลจนผู้บริหารชื่นชมกันทั้งแถว ถัดจากนั้นมา เนมถูกยกเป็น ดาวรุ่ง ของแผนกทันที ไฟล์ผลงานของเนมปรากฏในอินทราเน็ตของบริษัทอยู่แทบทุกเดือน — ส่วนไฟล์ของพีทน่ะหรือ? ปรากฏในกรุ๊ปมีมแทน


ครั้งนี้เนมเป็นคนจอง Spirit Volunteer พีทผ่านระบบจองคิว วันก่อน HR ส่งแจ้งเตือนสั้น ๆ “ยืนยันช่วยงานเนม | Party Helper” ไม่มีรายละเอียดอะไรเพิ่ม นอกจากเวลาเริ่ม 10 โมงเช้า กับที่อยู่คอนโดหรูบนถนนทองหล่อ


พีทยืนรอเนมเปิดประตูด้วยหัวใจครึ่งหนึ่งอุ่นครึ่งหนึ่งกลวง เขารู้จักเนมในฐานะพนักงานคนเก่งที่สุดคนหนึ่ง แต่ในอีกฐานะหนึ่ง — เนมก็ถือป้ายม่วงเหมือนกัน มีสิทธิ์กดชื่อเขาลงลิสต์ได้โดยไม่ต้องถาม


แต่เมื่อเนมยืนอยู่ตรงหน้าในชุดเสื้อยืดพับแขน กางเกงขาสั้น สวมแว่นกรอบบาง หน้าตายังเหมือนเดิมไม่มีอะไรน่ากลัว มีแต่รอยยิ้มกับน้ำเสียงนุ่ม “เข้ามาก่อนพีท วันนี้ฝากด้วยนะ”


ตลอดครึ่งเช้า พีทช่วยเนมยกลังเบียร์ เช็ดแก้วไวน์ เรียงจานของว่าง จัดมุมแสงไฟราวกับเป็นสตาฟฟ์โรงแรมห้าดาว เนมไม่ได้ออกคำสั่งห้วน ๆ เหมือนคนอื่น เขาพูด ขอบใจนะ ทุกครั้งที่พีทหันไปหา จนพีทเองยังแปลกใจว่าทำไมงานนี้ถึงไม่เหมือน Spirit Volunteer ครั้งก่อน ๆ


เขาเห็นความต่างกันชัด — เนมยืนคุยมือถือกับรุ่นพี่งานโปรเจกต์ใหญ่ สลับพิมพ์แชททีม Creative ด้วยมือเดียว อีกมือก็ตักผลไม้ใส่จาน เสียงหัวเราะเป็นธรรมชาติราวกับคนรุ่นเดียวกัน แต่พีทกลับเหมือนคนละรุ่นไปโดยปริยาย


เขามองมือเนม เทียบกับมือตัวเองที่เปื้อนเศษผลไม้ ล้างแล้วก็ยังเหนียวกลิ่นน้ำเชื่อมติดเล็บ


ถ้าตอนเรียนกูสอบติดมหาลัยเดียวกับเนม… วันนี้กูอาจเป็นป้ายม่วงยืนชี้งานแทนรึเปล่า


เสียงเนมเรียกสติพีทกลับมา “พีท เดี๋ยวไปเปลี่ยนชุดตรงห้องนอนนะ เราเตรียมไว้ให้”


ชุดที่แขวนรออยู่คือเสื้อเชิ้ตขาวพอดีตัว ผ้ากันเปื้อนสีเข้ม กับกางเกงสแล็คสั้นเหนือเข่า — เหมือนยูนิฟอร์มบริกรโรงแรมที่คุมธีมงานเลี้ยงคืนนี้


เนมหัวเราะนิดหน่อยตอนเห็นพีทถือชุดออกมา “อย่าเกร็งดิพีท ใส่แล้วหล่อแน่ งานนี้เพื่อนเรามาเยอะ อยากให้ทุกอย่างดูดี…”


พีทพยักหน้า มือบีบชุดแน่น สายตาไล่ไปตามโซฟากำมะหยี่ ช่อดอกไม้บนโต๊ะกาแฟ ชุดเครื่องเสียงแพงที่เปิดเพลงแจ๊สคลอเบา ๆ
คืนนี้เขาจะยืนเสิร์ฟเหล้าถือถาดในห้องนี้ — ในฐานะ จิตอาสา ของระบบที่เขาไม่มีสิทธิ์ขัด


เสียงหัวเราะเนมยังฟังดูอบอุ่นเหมือนเพื่อน แต่ในหัวพีทกลับได้ยินคำสั่งที่ไม่มีใครพูดออกมาตรง ๆ ถอดชื่อออกจากลิสต์นี้ได้ไหม? — คำตอบมันเขียนอยู่บนป้ายชื่อสีแดงที่ยังห้อยอยู่กับคอเขาตลอดเวลา


เสียงดนตรีในคอนโดของเนมดังคลอเบา ๆ เจือด้วยกลิ่นเหล้าผสมควันบุหรี่ไฟฟ้า รอบโต๊ะหินอ่อนกลางห้องมีแก้วไวน์ แก้วช็อตวางเรียงไปหมด พีทยืนอยู่ตรงมุมฝั่งห้องครัว ชุดบริกรสีขาวยังดูสะอาดถ้าไม่มองคราบน้ำที่เปื้อนตรงชายผ้ากันเปื้อน


เพื่อนเนมทยอยเข้ามาเพิ่ม บางคนอายุไล่เลี่ยกับพีท บางคนเพิ่งจบมหาลัยแต่ใส่นาฬิกาแบรนด์เนมตัวแรง พวกเขานั่งไขว่ห้างบนโซฟากำมะหยี่ ขำกลิ้งกับเสียงลำโพงที่เปิดเพลงแจ๊สสลับ EDM แล้วก็วกมาสนใจพีทแทนเมื่อสายตาเหลือบเจอเขายืนก้มหน้าเทเหล้าลงแก้ว


“เห้ย เนม นี่คนที่มึงบอกว่า Volunteer ใช่มะ?”


“อือ นี่พีทไง Spirit Volunteer ของจริง” เนมหันมาหัวเราะ เสียงยังนุ่มเพราะยังไม่เมาหนัก


เพื่อนคนหนึ่งทำหน้าแปลกใจ “จริงดิ แล้วต้องทำอะไรมั่งวะ?”


เนมยิ้มกว้าง “ก็…ช่วยจัดงาน ช่วยเสิร์ฟ ช่วยยกของ อยากให้ช่วยอะไรบอกได้หมดแหละ”


เพื่อนหัวเราะ “เฮ้ย งั้นกูขอหน่อยดิ พีท ยืนตรงนี้ดิ”


พีทยืนตรงตามคำสั่งทันที เพื่อนคนนั้นยกมือถือขึ้น “หมุนตัวรอบนึงหน่อยดิ จะถ่าย Story ว่าปาร์ตี้นี้มีเด็กเสิร์ฟส่วนตัวว่ะ ฮ่าๆ”
พีทกลืนน้ำลาย กัดฟันหมุนตามช้า ๆ ได้ยินเสียงหัวเราะตามหลัง


“ดีว่ะ หุ่นแม่งดีจริงเนอะเนม หน้าตาก็โอเคเลย
”
เนมหัวเราะกลับ “ดีดิมึง กูคัดมาแล้ว Spirit ต้องได้”


เพื่อนอีกคนหันไปยื่นนิ้วล้อเล่น “เห้ย พีท ยกแขนเบ่งกล้ามให้หน่อยดิว่ะ แน่นดี ฮ่าๆ”


เสียงหัวเราะกราว เนมยกแก้วไวน์ขึ้นเคาะปากแก้วเหมือนเชียร์ “โชว์ไปเลยดิพีท เดี๋ยวเราลงคลิปในกรุ๊ปให้ จะได้ดัง”


เสียงหัวเราะในกลุ่มดังขึ้นทันทีที่พีทถลกแขนเสื้อขึ้นจนสุดแล้วเบ่งกล้ามแขนช้า ๆ ขนรักแร้เปียกเหงื่อบาง ๆ แล่บออกมาเป็นเส้น เนมยกมือถือขึ้นจ่อถ่ายใกล้ ๆ


อีกคนโยนคำสั่ง “พีท ลองวิดพื้นหน่อยดิ กล้ามท้องขึ้นจริงป่ะ?”


พีทหันไปมองเนม เห็นเนมยักไหล่ยิ้ม ๆ เหมือนไม่มีอะไรแต่พูดด้วยเสียงที่เริ่มเมา “วิดไปดิ Spirit ไง อย่าให้เราอายเพื่อนนะเว้ย”


พีททรุดตัวลงบนพื้นหินอ่อน วางมือช้า ๆ กัดฟันวิดพื้นทีละครั้ง เสียงขำเฮลั่นเมื่อเพื่อนคนหนึ่งเลิกชายเสื้อของพีทขึ้นแล้วก้มมือถือถ่ายมุมเอวแนบพื้น
“อู้หู เอวแม่งชัดว่ะ โคตรเด็กเอ็น ฮ่าๆ”


พอพีทลุกขึ้น เนมหัวเราะกดไหล่พีทให้นั่งข้างโซฟา “มา ๆ นั่งนี่ ใครอยากให้นวดขา จองเลยนะ”


คนใกล้สุดแกล้งถอดรองเท้าหนังแบรนด์หรูแล้วชี้ “ได้ด้วยเหรอ พีท มานวดให้หน่อย ขากูตึงเว้ย คุกเข่าด้วยดิ”


เสียงหัวเราะบางคนเริ่มดังขึ้น ปนกับเสียงช็อตแก้วเหล้าชนกัน เนมหันมาทางพีท ยิ้มหวานแต่เสียงเริ่มอ้อแอ้ “นวดดี ๆ อย่าทำให้เราขายขี้หน้า เห็นมั้ยใครก็อยากลอง Spirit Volunteer อย่างพีท”


เพื่อนคนเดิมเริ่มท้าทายต่อ “แล้วถ้ากูสั่งให้มันถอดเม็ดกระดุมบนออกให้หมดเลยได้มะ?”




เนมยักไหล่ แก้มแดงเพราะเหล้า “ก็ตามสบายดิ Spirit มันต้องไม่ดื้อไง ฮ่าๆ”


พีทลังเล แต่เนมหันมาใกล้ กระซิบเสียงแข็งกว่าที่เคย “เราไม่อยากรายงาน HR หรอกนะว่านายไม่ได้ช่วยงานอย่างจริงใจ”


เสียงในกลุ่มดัง “เออ ถอดเลยดิพีท กูอยากเห็นขนอกเด็กเอ็น Spirit ฮ่าๆ”


พอพีทปลดกระดุมช้า ๆ เนมหัวเราะใส่เสียงดังขึ้น มือเขาตบไหล่พีทป้าบใหญ่ “นายนี่แม่งดีจริง Spirit โคตรได้ ใครอยากได้อะไรอีกก็จัดไป อย่าให้เสีย กูคอนเฟิร์มเอง!”


เพื่อนคนหนึ่งขำไม่หยุด “สวัสดิการบริษัทมึงดีจริงว่ะเนม ถ้าเรียกเด็กเอ็นนอกออฟฟิศยังไม่ได้ขนาดนี้เลยนะเว้ย ฮ่าๆ”


เสียงหัวเราะยังดังรอบโต๊ะ เหล้าหกใส่ขา พีทนั่งนิ่งอยู่กับพื้น ชายเสื้อเชิ้ตแหวกให้เห็นแนวท้อง กล้ามเนื้อที่ตึงจากวิดพื้นยังเปลือยให้แฟลชมือถือส่องซ้ำ
เสียงเนมหัวเราะเฮือกสุดท้าย กอดคอพีทกดต่ำเหมือนของเล่น


ในหัวพีทมีแต่ประโยคเดียวที่ดังขึ้น จิตอาสาห่าอะไร…กูก็แค่ของเล่นชั่วคราวใต้เท้าพวกมึง
และเสียงมือถือแชะก็ดังซ้ำราวกับตอกย้ำว่า ไฟล์ใหม่ จะกลายเป็น มีมถัดไปในอีกไม่นาน…


เสียงเพลงในคอนโดของเนมดังขึ้นอีกระดับ คราวนี้เป็นจังหวะ EDM ที่เพื่อนของเนมกดเปลี่ยนในมือถือ เสียงเบสสั่นสะเทือนพื้นหินอ่อนที่พีทยืนอยู่ ร่างเขายังหมอบอยู่ข้างโซฟา เสื้อเชิ้ตบริกรตัวขาวปลดกระดุมจนชายผ้าแหวกออกเห็นแนวท้องกับขนหน้าท้องเปียกเหงื่อจากการวิดพื้นเมื่อกี้
แก้วเหล้าชนกันอีกครั้ง เสียงหัวเราะดังขึ้นเมื่อเพื่อนคนหนึ่งโยนคำสั่งใหม่เสียงดังชัด


“เออ…กูว่าอย่างนี้มันเงียบไปวะ เนม ไหนบอกว่าเด็ก Volunteer มึงทำได้หมด?”


เนมหัวเราะ กลอกตาไปมาแต่พอเมาได้ที่แล้ว เสียงตอบกลับเลยมีแต่ความกร่างเต็มปาก “ได้ดิเพื่อน อยากได้อะไรอีกล่ะ?”


เพื่อนชี้นิ้วตรง ๆ มาที่พีท “ให้มันลุกขึ้นดิ เต้นหน่อย เอาแบบ…เด้งเอวหน่อยวะ เด้งเป้าแนวผู้ชายเต้นเซ็กซี่อะ ฮ่าๆ”
เสียงหัวเราะข้าง ๆ ดังลั่น บางคนยกมือถือขึ้นทันที เนมหันมาทางพีท ดึงคอเสื้อเขาลงให้หน้าแนบใกล้ พูดเสียงกร้าวแต่ยิ้มกว้าง


“ได้ยินมั้ย? ลุกขึ้นดิพีท เต้นให้เพื่อนกูดู อย่ามาทำสะอาดแต่โต๊ะ คนมันอยากดู Spirit มึงทั้งตัวแล้ว”


พีทเงยหน้ามองตาเนม สายตาเขาสั่นนิดหน่อย แต่แรงกดบนไหล่บอกชัดว่าถ้าไม่ทำบริษัทคงไม่ปล่อยเขาไว้แน่ มือเขาแตะพื้นดันตัวลุกยืนกลางโถง ทุกสายตาจ้องมาเหมือนไฟเวที


เสียงเนมเร่งจังหวะ “เอ้า ดีเจ! เปิดดังอีกหน่อย ให้มันได้เด้งหน่อย ฮ่าๆ”


พีทยกมือขึ้นวางที่ต้นขา สูดลมหายใจ พยายามควบคุมขาที่สั่นตามเสียงหัวเราะ เขาเริ่มขยับสะโพกตามจังหวะเพลง เบา ๆ ก่อนตามแรงบีบมือของเนมที่สั่งให้ “เอาอีกหน่อย ไอ้พีท…เด้งเป้ามา อย่าให้กูต้องแจ้ง HR”


เสียงหัวเราะกับมือถือรัวแฟลชจากรอบวง เพื่อนบางคนตะโกนล้อ “ดีว่ะพีท เด้งอีกดิ จะได้ถ่ายครบมุมหน่อย!”


พีทกัดฟัน ปลายเท้าเขาขยับถอยก้าวเล็ก ๆ สะโพกแกว่งช้า ๆ ตามเสียงเบสหนัก สายตาเขาเลื่อนผ่านหน้าจอมือถือที่จ่อใกล้จนเห็นเงาตัวเองสะท้อน — เงาของ Spirit Volunteer ที่ไม่ได้อาสาสักนิด… แต่กำลังเด้งเป้าขำ ๆ ให้เสียงหัวเราะของคนรุ่นเดียวกันที่นั่งจิบเหล้าอยู่บนโซฟาหรู


เสียงเพลง EDM จังหวะเร่งยังสั่นสะเทือนพื้นโถงกลางคอนโด เสียงหัวเราะ เสียงแก้วชนกันกระจายเป็นเหมือนม่านบาง ๆ ปิดบังความเงียบแปลกประหลาดที่แทรกเข้ามา เมื่อคำพูดของเพื่อนคนหนึ่งหลุดออกมาเสียงดังพอให้ทุกคนหยุดมือถือลงชั่วครู่


“เห้ย ฮ่าๆๆๆ แม่งยอมทำทุกอย่างจริง แล้วถ้ากูจะสั่งให้มันช่วยตัวเองตรงนี้ได้ปะวะ?”


เสียงหัวเราะแห้ง ๆ ตามมา บางคนที่ยกมือถือรัวคลิปเมื่อกี้ก็หันหน้ามองกันเลิ่กลั่ก มีเสียงผู้หญิงห้าวๆ คนเดียวในกลุ่มพูดกลบให้เรื่องมันดูเป็นแค่มุกตลก “เฮ้ย ไอ้เหี้ย อย่ามั่วดิ มึงเมาป่ะวะ ล้ำเส้นเกินไปแล้ว!”


แต่เนมที่นั่งเอนหลังบนโซฟา มือถือยังคาอยู่บนตักกลับหัวเราะริน เสียงเขาผ่านคอเหมือนคนที่ไม่คิดจะกลั้นความเมาอีกแล้ว
“แล้วมันทำไมวะ?”


เนมหันมองพีทที่ยืนตัวแข็งอยู่กลางวง ตาเขาหลุบต่ำกวาดจากไหปลาร้าของพีทลงไปจนถึงขอบกางเกงที่หลุดพ้นเข็มขัดออกมาหลวม ๆ จากการเต้นเมื่อกี้


“Spirit Volunteer มันก็ต้องทำได้ทุกอย่างปะวะพวกมึง ใครจ่ายเงินเดือนมัน?” เนมหัวเราะฮึ เสียงหลุดลอยกว่าตอนต้นงาน “ผลงานที่กูทำให้บริษัทนี่แหละ จ้างมันอยู่ ใช่มั้ยไอพีท?”


เพื่อนอีกสองคนพยายามห้ามอย่างพอรู้ผิดชอบชั่วดีบ้าง “เห้ย เนม มึงพอเหอะ มันเกินไปจริง ๆ แล้วเว้ย มันเด็กออฟฟิศเดียวกันนะมึง!”


แต่เนมยกมือโบก “ใจเย็นดิเพื่อน กูไม่ได้บังคับ มันเลือกได้”


เขาหันมาทางพีท รอยยิ้มบนปากเริ่มเบี้ยวเพราะฤทธิ์เหล้า มือชี้นิ้วไล่ต่ำ “ไง ช่วยตัวเองให้เพื่อนกูดูหน่อยดิ หรือมึงอยากให้กูเปิดรายงาน HR ให้จัดมึงให้หนักยิ่งกว่านี้ มึงคิดว่ากฎ Always assist as requested เป็นเรื่องขำๆ งั้นเหรอ?”


เสียงในห้องเริ่มแตก คนหนึ่งขำกลบความอึดอัด “เฮ้ย เดี๋ยว ๆ เนมเอาจริงดิ?”


เนมขยับตัวนั่งตรง ก้มหน้าเอื้อมไปกดที่ไหล่พีท เสียงเขาเบากว่าตะกี้ แต่กดลึกกว่าเดิม “ไอ้พีท กูสั่ง เดี๋ยวนี้”


มือพีทสั่น ขอบคอร้อนผ่าวในขณะที่เสียงหัวเราะแห้ง ๆ บางส่วนยังพยายามเปลี่ยนเรื่องแต่ไม่สำเร็จ พีทยืนนิ่งอยู่กลางไฟจากมือถือหลายเครื่อง เขารู้ว่ามันไม่มีทางเลือกจริง ๆ ตั้งแต่ชื่อเขาขึ้นอยู่ใน Volunteer List วันนั้นแล้ว.


บรรยากาศในห้องนั่งเล่นหรูที่เมื่อครู่ยังเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะแบบปาร์ตี้เพื่อนรุ่นเดียวกัน กลับกลายเป็นเงียบอึดอัดแทนเมื่อคำสั่งสุดท้ายของเนมหลุดออกมา เสียงเพลง EDM ยังดังแต่ฟังดูเหมือนอยู่ไกลกว่าความจริง พีทยืนอยู่ตรงกลางเหมือนเป็นจุดกลางแสงไฟมือถือที่จ่อรอจะจับภาพทุกองศาของเขา
เสียงเพื่อนบางคนยังพยายามเอ่ยแทรก เป็นเสียงหัวเราะฝืด ๆ ที่ใครฟังก็รู้ว่ามันไม่มีอำนาจอะไรจะหยุดเนมได้แล้ว


“เอ้า เนม มึงพอเหอะ มึงเล่นเกินไปละเว้ย เดี๋ยวหลุดออกไปมันฉิบหายกันหมดนะ”


แต่เนมกลับหัวเราะ ร่างเอนไปข้างหลัง ขาไขว่ห้าง มือหนึ่งกุมแก้วไวน์ อีกมือยันที่วางแขน โทนเสียงเขาฟังดูเหมือนผู้ใหญ่กำลังบอกเด็กดื้อ
“ไม่หรอกน่า ใครจะกล้าปล่อยล่ะพี่ ใครปล่อยกูฟ้องกลับหมด ฮ่าๆ ไอ้นี่มันเต็มใจอยู่แล้ว Spirit Volunteer เขาเซ็นสัญญามาแล้ว… จริงมั้ย พีท?”


เสียงคำสุดท้ายพุ่งตรงเข้าอกพีท เขาได้ยินเสียงหัวใจตัวเองชัดกว่าบีตเพลงในลำโพง สายตาวูบมองเพื่อนของเนมที่เริ่มถอยตัวหนีออกจากวงเหมือนไม่อยากมีส่วนร่วม แต่ไม่มีใครยอมลุกออกไปจริง ๆ


มือเนมชี้นิ้วลงบนขอบกางเกงพีท “จัดเลยดิพีท โชว์เพื่อนกูหน่อย เดี๋ยวกูถือกล้องให้เอง Spirit เข้มแข็งไงมึง”
พีทยืนนิ่งเหมือนถูกตรึงด้วยมือมองไม่เห็น สายตามองผ่านไหล่เนมไปยังกระจกข้างห้อง — เงาตัวเองยืนในชุดบริกรที่กระดุมเปิดจนเห็นแนวท้อง มัดกล้ามเล็ก ๆ ที่เคยภูมิใจตอนเข้าฟิตเนส กลับดูน่าขันเมื่อมันกำลังจะถูกใช้ขายหัวเราะให้คนรุ่นเดียวกัน


มีเสียงใครคนหนึ่งกระซิบเบา “เหี้ยเอ๊ย…จริงเหรอวะ…” ไม่มีใครกล้าเข้าไปดึง ไม่มีใครกล้าขัด เนมหันไปตะคอกดัก “ใครไม่อยากดูออกไปดิ อย่ามาสอนกู… เดี๋ยว Spirit Volunteer กูเสียของ!”


มือพีทสั่น เขาดึงปลายชายเสื้อออกจากขอบกางเกง ปลดกระดุมที่เหลือจนชายผ้าลู่ตามผิวหน้าท้อง เสียงหัวเราะกลบความเงียบรอบห้องอีกครั้งแต่แฝงความอึดอัดลึก ๆ ในหัวพีทมันดังแค่คำเดียว หนีไม่ได้…หนีไม่ได้…


เนมยกมือถือขึ้นกดโหมดวิดีโอ รอยยิ้มเอียง ๆ เหมือนปีศาจในคราบดาวรุ่งของออฟฟิศ “เอ้า พีท Spirit Volunteer ของจริง…เริ่มได้!”


ในจังหวะที่มือพีทเลื่อนต่ำไปใต้ขอบกางเกง เสียงชัตเตอร์ เสียงหัวเราะ เสียงอุทานคราง “เหี้ย…เอาจริงว่ะ…” มันประสานกันกลืนทุกเสียงเพลง ทุกเสียงหัวใจพีทที่แตกเป็นเศษเล็กเศษน้อย เสียงหัวเราะแห้ง ๆ ที่คล้ายจะห้ามเมื่อครู่ กลับถูกกลืนหายไปในจังหวะเสียงชัตเตอร์ที่รัวขึ้นแทน มือถือหลายเครื่องยกสูง บางเครื่องจ่อใกล้แทบชนผิวหน้าท้องพีทที่เปียกเหงื่อ บางคนในกลุ่มเพื่อนเนมเริ่มหัวเราะเสียงดังเหมือนยอมรับว่าสถานการณ์เลยเถิดไปไกลเกินจะถอยกลับแล้ว


เนมที่ตอนนี้นั่งยองบนโซฟา ก้มตัวไปข้างหน้า มือหนึ่งยกแก้วไวน์ขึ้นกระดก อีกมือตั้งมือถือถ่ายภาพนิ่งด้วยมุมต่ำ เขามองพีทที่มือยังค้างตรงขอบกางเกง เหมือนคนจะถอดแต่ยังถอดไม่สุด


เสียงเนมครางเบา ๆ เหมือนยั่ว “เร็วดิ Spirit Volunteer ของกูเนี่ย มึงอย่าทำให้กูขายหน้าเพื่อนนะเว้ย”


พีทกัดฟันต่ำ ริมฝีปากแห้ง เขาดึงขอบกางเกงต่ำลงถึงโคนที่เต็มไปด้วยเส้นขนดกพอให้ทุกคนเห็นว่าเขาจะไม่กล้าหนีจริง ๆ เสียงกรี๊ดเบา ๆ ของเพื่อนผู้หญิงดังขึ้นตามด้วยเสียงหัวเราะหยาบของเพื่อนอีกคน


“เออ เอาแล้วว่ะ ฮ่าๆๆ เฮ้ย ถ่ายชัด ๆ หน่อย มึงอย่าบังหัวกู!”


มือถืออีกเครื่องเบียดเข้ามาจนพีทหายใจติดขัด เสียงเพื่อนอีกคนหัวเราะแล้วแหย่ “เอ้า เดี๋ยวไม่สุดดิพีท… เอ็งทำจริงเลยดิ จะได้รู้ว่าบริษัทนี้ Spirit Volunteer แค่ไหน ฮ่าๆ”


เสียงคนข้างหลังแทรก “เชียร์หน่อยโว้ย! Spirit! ช่วยตัวเองหน่อยน้องพีท!”


มือพีทสั่นจนหัวไหล่กระตุก เนมหัวเราะยกมือดันข้อมือเขาเบา ๆ เหมือนกึ่งประคองกึ่งกด “เร็ว ๆ เอ็ง อย่าทำเสียเวลาเพื่อน กูจะถ่ายให้ครบทุกมุมเลยนะ”
เสียงหัวเราะเปลี่ยนเป็นเสียงเชียร์ประหลาด มันไม่ใช่เสียงล้อกันอีกต่อไป แต่เป็นเสียงเชียร์เหมือนอยู่ในผับที่เวทีเปลือยอยู่ตรงกลาง


“เอาแล้วว่ะ ฮ่าๆๆๆ ดูหน้ามันดิ!”


“ใครมีโหมด Slow Motion ถ่ายเก็บเลย เผื่อเอาไปตัด Meme!”


บางคนที่นั่งไขว่ห้างบนโซฟายกเท้าขึ้นแตะพื้นใกล้พีท แกล้งสะกิดหลังเขาเบา ๆ เหมือนย้ำให้เขาไม่เหลือทางถอย พีทกำชายกางเกงอีกชั้น ดึงมันต่ำจนลมห้องแอร์ปะทะผิวด้านในที่ไม่เหลืออะไรปกปิด มือเขาเลื่อนต่ำสั่นเกร็ง เสียงหัวเราะข้างหูกระชากใจให้เต้นแรงกว่าเดิม


เสียงมือถือดังอีกระลอกพร้อมเสียงซุบซิบ “เอ้า เอาเลยพีท Spirit Volunteer! โชว์ของหน่อย!”


เสียงเนื้อกระทบมือดัง ปั้บๆ ดุ้นเอ็นตึงพองขยายตัวจนเต็มที่


เพื่อนเนมหัวเราะกันเอง “สุดว่ะ ใหญ่ฉิบหาย”


เสียงเนื้อขยับแรงขึ้นเรื่อย ๆ ของเหลวเริ่มเอ่อออกมา


จังหวะก่อนสุดท้ายแรงเร็วยิ่งขึ้น เส้นเอ็นปูดฟองเต้นตุบๆ


“อื้อ… โอ้ย!”


เสียงโห่เชียร์ดังลั่น “แตกแล้ว! แตกแล้ว!”


ทุกกล้องจับภาพ ใบหน้าพีทที่แดงเพราะแรงอาย เสียงเชียร์ เสียงหัวเราะ เสียงชัตเตอร์มันประสานกันในห้องนั่งเล่นคอนโดหรู — วันนี้มีไฟล์ใหม่ของพีท ที่กำลังจะถูกกดแชร์วนไปจนไม่มีวันลบได้อีกต่อไป…


พอแสงเช้าสาดลอดผ้าม่านโปร่งเข้ามาในคอนโด พีทยังคงนั่งกอดเข่าอยู่ที่พื้นห้องนั่งเล่น โซฟากำมะหยี่ที่เมื่อคืนเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะของคนอายุรุ่นเดียวกัน ตอนนี้เงียบสนิทเหมือนไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้น


เขายังสวมชุดบริกรเดิม ชายเสื้อที่ยับย่นเพราะนั่งก้มเช็ดพื้นนานไปตลอดทั้งคืน กลิ่นเหล้าเจือกลิ่นเศษอาหารยังติดมือแม้เขาจะล้างมือซ้ำแล้วซ้ำอีก
พื้นห้องถูกถูจนสะอาดไม่มีรอยแก้วไวน์ ไม่มีเศษขนม ไม่มีเศษก้นบุหรี่ ทุกอย่างกลับไปเป็นคอนโดหรูของเนมเหมือนเดิม — มีเพียงภาพในหัวพีทที่ยังไม่หายไป
เขายังเห็นมือถือหลายเครื่องที่จ่อใกล้ เขายังได้ยินเสียงหัวเราะ เสียงเชียร์ เสียงกดชัตเตอร์ที่รัวใส่เขาตลอดทั้งคืน ทั้งที่ปากทุกคนพูดเหมือนล้อกันขำ ๆ แต่คลิปที่ได้จริงกลับไม่มีใครลืมจะเก็บ


เนมเพิ่งลุกมาจากห้องนอน ผมยุ่งเล็กน้อย ใบหน้ายังซีดเพราะเหล้าที่กรอกเข้าไปเมื่อคืน เขาเห็นพีทนั่งก้มอยู่ข้างเคาน์เตอร์ครัว ก็ตกใจนิดหน่อยแล้วรีบเดินเข้ามา
“เฮ้ย…พีท นายยังไม่นอนอีกเหรอวะ?”


พีทเงยหน้ามอง เนมเห็นใต้ตาดำคล้ำ มือพีทยังกำผ้าขี้ริ้วที่ใช้เช็ดพื้นเมื่อกี้แน่นเหมือนเป็นเชือกพยุงใจ


เนมเดินมาใกล้ ย่อตัวนั่งตรงหน้า เสียงเขาอ่อนลงจนฟังดูเหมือนคนละคนกับเมื่อคืน


“เมื่อคืนเราเมามากไปหน่อยว่ะ… เราขอโทษจริง ๆ นะพีท ไม่คิดว่าแม่งจะเลยเถิดขนาดนั้น” เขาล้วงมือถือออกมาโชว์ให้พีทดู “นี่…เราลบหมดแล้วจริง ๆ ดูดิ ไม่มีแล้ว เหลือศูนย์”


พีทมองจอมือถือที่โชว์หน้าโฟลเดอร์ว่างเปล่าแล้วก็แค่นยิ้มเล็กน้อย รู้ดีว่ามันไม่มีประโยชน์อะไร ใครจะรู้ว่าเมื่อคืนเนมส่งไฟล์เข้าบริษัทไปแล้วกี่ไฟล์


เนมแตะบ่าพีทเบา ๆ ราวกับอยากให้ทุกอย่างกลับมาเหมือนเดิม “นายอย่าเครียดนะ เราจะช่วยจัดการให้หมด พีทก็รู้ใช่มั้ย ว่าเราไม่ได้อยากให้มันเป็นแบบนี้จริง ๆ…”


สองวันถัดมาที่โต๊ะทำงาน ฝ่าย HR เดินถือซองขาวกับกระดาษแผ่นหนามาส่งให้เขาถึงที่ — ประกาศนียบัตรพิมพ์ตราโลโก้บริษัทชัดเจน “Spirit Volunteer ดีเด่น ประจำไตรมาส” ด้านล่างมีลายเซ็นหัวหน้า HR เซ็นกำกับสวยงาม


“พีท! เก่งมากนะ โครงการนี้มันทำให้หลายทีมมีแรงใจเลยนะจ๊ะ” เสียง HR ผู้หญิงพูดพร้อมรอยยิ้ม มืออีกข้างแตะบ่าพีทเหมือนจะให้กำลังใจ
พีทยกกระดาษขึ้นอ่านช้า ๆ สายตาไล่จากโลโก้บริษัทไปจนถึงข้อความขอบคุณที่เขียนด้วยถ้อยคำสวยหรู “ขอบคุณสำหรับการเสียสละแรงกาย แรงใจ เพื่อสร้างสรรค์วัฒนธรรมองค์กรอันอบอุ่น”


หัวเราะในลำคอเบา ๆ รอดออกมาจากลำคอที่แห้งผาก เขารู้ดีว่าลายเซ็นและตราบริษัทบนกระดาษแผ่นนี้ไม่ได้เกิดขึ้นเอง — มันเกิดเพราะชื่อเนมที่อยู่เบื้องหลังทั้งหมด


เนมส่งข้อความมาหาเขาตั้งแต่เช้า “อย่าเครียดนะพีท เราจัดการให้เอง นี่แค่ขอบคุณนิดหน่อย อย่าลืมตอบอีเมลรับประกาศด้วยนะ จะได้ใส่แฟ้ม Spirit Record สวย ๆ”


มือพีทลูบปลายประกาศนียบัตร ความเรียบเนียนของกระดาษมันขัดแย้งกับรอยในหัวเขา รูปที่เขายังเห็นอยู่ในกลุ่มไลน์ กล้องมือถือที่ยังจับหน้าเขาในไฟล์มีม
เสียง HR ยังคงพูดเจื้อยแจ้วข้างโต๊ะ “ดีแล้วนะพีท มีประกาศแบบนี้โปรไฟล์สวยนะ เดี๋ยวต่อไป HR จะช่วยปั้นชื่อ Spirit ขึ้นไปอีก ใครก็ชื่นชมว่าบริษัทเราดูแลคนดีแค่ไหน...”


พีทฝืนยิ้ม ขอบกระดาษในมือแทบสั่น สิ่งที่แลกมาจากเสียงหัวเราะของคนอื่น และคำ “จิตอาสา” ที่เขาไม่เคยอาสาสักครั้ง

nuangnut1996

สนุกมากครับ

ระฆัง

ขอบคุณครับ

lekthai

เสวดีงาม

Nukinho

รอบนี้โดนจัดหนักเลย

nuvo

ขอบคุณ