|
"พี่ทัศน์ยกแขนขึ้นเช็ดเหงื่อที่หน้าผากเสื้อวอร์มพละยืดตึงแนบลำตัว โชว์แนวกล้ามหน้าท้องอย่างไม่รู้ตัววิทย์หลบตาแทบไม่ทัน หัวใจเขาเต้นแรงจนแทบกลบเสียงรอบข้าง... ทั้งความเป็นชายความอบอุ่น และเสน่ห์เฉพาะตัวของพี่ทัศน์ กำลังรุกล้ำพื้นที่ในหัวใจเขาทีละนิด" ห้องพักครูเวลาเย็น “พี่ทัศน์ยังไม่กลับเหรอครับ”วิทย์ถามเสียงเรียบ ขณะวางแฟ้มลงบนโต๊ะ พี่ทัศน์อยู่ในชุดวอร์มพละขากางเกงแนบต้นขาแน่นกล้ามแขนที่โผล่พ้นแขนเสื้อทำเอาสายตาของวิทย์เผลอมองอยู่นานเกินควรกล้ามเนื้อใต้ผิวสีน้ำผึ้งเคลื่อนไหวตามการเก็บของในล็อกเกอร์ เป็นภาพที่ธรรมดาในสายตาใครหลายคนแต่ไม่ใช่กับเขา “ยังครับเดี๋ยวต้องไปเก็บลูกบาสที่สนาม เด็กมันเล่นทิ้งไว้เยอะ” เสียงพี่ทัศน์เข้มแต่นุ่มหูจนวิทย์ต้องกลืนน้ำลาย “ผมช่วยได้นะครับ” วิทย์รีบเสนอตัวทั้งที่รู้ว่าเขาแค่อยากอยู่ใกล้ มากกว่าจะช่วยจริง พี่ทัศน์ยิ้ม รอยยิ้มที่มุมปากนั้นมีพลังบางอย่างที่ทำให้วิทย์ต้องเบือนหน้าหนี “ขอบคุณมากนะวิทย์นี่แหละเพื่อนร่วมงานในฝัน” คำว่า “เพื่อน” มันควรจะฟังแล้วดีใจแต่ทำไมในอกถึงหนักขึ้นอย่างแปลกประหลาด พี่ทัศน์ถอดเสื้อวอร์มท่อนบนออกแล้วใช้ผ้าขนหนูเช็ดหน้า กล้ามเนื้อแน่นทุกส่วนปรากฏชัดภายใต้เสื้อกล้ามบาง ๆที่เปียกเหงื่อ ผิวชื้นเป็นประกายยามต้องแสงอาทิตย์ยามเย็นเสียงหัวใจของวิทย์เริ่มดังในหูตัวเอง เขาพยายามไม่มองตรงจุดนั้น จุดที่นูนเด่นภายใต้กางเกงวอร์มมันม้วนงอตุงเด่นได้รูป ขนาดยังไม่ตื่นตัวยังรับรู้ได้ถึงขนาดที่ใหญ่โต และเหมือนต้องมนตร์สายตาถูกบังคับให้ไล่ตามจังหวะเคลื่อนไหวของร่างกายพี่ทัศน์ไม่ต่างจากเด็กมองของเล่นชิ้นโปรดอูยยยย ทำไมมันช่างใหญ่คับแน่นแบบนี้ อยากเอาหน้าไปซุก เอาปากไปเม้ม ดุนด้วยปลายจมูกจริงๆ ตอนที่พี่ทัศน์หันมาเดินผ่านด้านหลังเขายื่นแขนมาหยิบกระเป๋า แล้วจังหวะนั้นเอง วิทย์หันไปเร็วเกินไปมือของเขาเผลอไปโดนตรงท่อนกลางที่อัดแน่นภายในกางเกงวอร์ม มันนิ่มและยืดหยุ่น อบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก ต้นขาแข็งแรงของพี่ทัศน์ ติดกับความนูนเด่นที่เขาหลบสายตามาตลอด โลกหยุดนิ่ง “อุ๊ย ขอโทษครับพี่!” วิทย์หน้าร้อนวาบถอนมืออย่างรวดเร็ว แต่ความรู้สึกจากสัมผัสนั้นยังชัดเจนอยู่ในใจ “ไม่เป็นไรครับ” พี่ทัศน์หัวเราะเบา ๆไม่ได้เอะใจอะไรเลย ราวกับมันเป็นเรื่องธรรมดา แต่วิทย์กลับต้องนั่งทบทวนสิ่งนั้นไปทั้งคืน... คืนนั้น... เขาฝันอีกแล้ว
ฝันถึงเสียงหัวเราะอบอุ่นนั้น
กล้ามแขน เส้นเลือดใต้ผิว และจุดที่มือเขาเผลอแตะลงไป ช่างมโหฬารบ่งบอกถึงความเป็นชายที่น่าหลงใหล ไซส์เกินมาตรฐาน
มันเหมือนฝัน แต่กลับชัดเจนเกินจะเป็นแค่ภาพในหัว…………………………………….. หลังเลิกซ้อมบาสช่วงเย็นอากาศอบอ้าวจนเสื้อกล้ามพละแนบชิดร่างกายเปียกชื้นวิทย์เดินตามหลังพี่ทัศน์เข้าห้องน้ำชายตรงตึกพละข้างในมีเพียงเสียงน้ำฝักบัวดังสลับกับเสียงลมหายใจ “เหงื่อท่วมเลยเรา” พี่ทัศน์หัวเราะพลางถอดเสื้อกล้ามออกแบบไม่ใส่ใจอะไร เหลือเพียงร่างกายเปลือยเปล่าครึ่งท่อนบนที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อเรียงตัวสวยเหมือนรูปสลัก วิทย์พยายามเบือนหน้าหนีแต่สายตากลับทรยศใจตัวเอง แอบมองผ่านกระจกฝ้าใบหน้าคมคายของพี่ทัศน์เปียกชื้นจากน้ำที่สาดลงมา เส้นผมแนบหน้าผากขณะที่กางเกงวอร์มถูกถอดออก เหลือเพียงกางเกงในสีขาวที่ห่อหุ้มท่อนลำที่พาดเอียง45องศา พร้อมกับรอยหัวเห็ดที่เบ่งบานแทบทะลุผ้า แล้วหยิบผ้าเช็ดตัวพันไว้หลวมๆ รอบสะโพก ภาพตรงหน้าแทบทำให้วิทย์ลืมหายใจ เขาค่อย ๆ ถอดเสื้อออกบ้างแต่ช้ากว่าปกติ มือไม้เกร็งเพราะหัวใจเต้นแรงเสียงน้ำไหลกลับกลายเป็นเหมือนเสียงหัวใจที่ดังก้องอยู่ในอก พี่ทัศน์เดินผ่านด้านหลังเขาพร้อมกลิ่นกายอุ่น ๆ ที่คละคลุ้งด้วยกลิ่นสบู่ผู้ชาย วิทย์หายใจติดขัดไปชั่ววูบตอนที่แผ่นอกเปลือยเปล่านั้นเฉียดผ่าน “วิทย์ ซับหลังให้หน่อยดิเอื้อมไม่ถึง” พี่ทัศน์ยื่นผ้าขนหนูมาให้โดยไม่รู้เลยว่าแค่คำพูดธรรมดานั้นมันเหมือนโลกทั้งใบถล่มลงมา มือของวิทย์สั่นเล็กน้อยตอนสัมผัสแผ่นหลังกว้างเขาค่อย ๆ ซับลงไปอย่างเบามือ กล้ามเนื้อใต้ผิวเคลื่อนไหวตามแรงสัมผัสเสียงน้ำที่ยังไหลไม่อาจกลบความรู้สึกร้อนผ่าวที่วิทย์พยายามฝืนกลืนมันลงไป เขาไม่กล้ามองตรงนั้น ตรงผ้าขนหนูที่ห้อยอยู่ต่ำเกินไป
แต่หัวใจก็ไม่ยอมปล่อยให้ลืมภาพนั้น…………………………. การอบรมครูต่างจังหวัด 3วัน 2 คืน โรงแรมในตัวเมืองมีห้องไม่พอ
สุดท้ายวิทย์กับพี่ทัศน์ก็ต้องพักด้วยกัน "ไม่เป็นไรใช่ไหมวิทย์พี่ไม่กรนหรอก ฮ่า ๆ"
“ไม่เป็นไรครับ ผม…สบายมากเลยครับ” วิทย์ตอบยิ้มทั้งที่รู้ดีว่าในใจมันไม่สงบเลยสักนิด ห้องพักมีเตียงใหญ่เพียงเตียงเดียว “เดี๋ยวพี่นอนฝั่งขวา วิทย์นอนได้มั้ย?”
“ได้นะครับพี่” วิทย์ตอบ แต่ใจสั่นระรัว หลังอาบน้ำเสร็จพี่ทัศน์ใส่เพียงกางเกงขาสั้นตัวเดียวและที่สำคัญไม่ใส่กางเกงในด้วยขณะเดินแท่งควยแกว่งไปมาช่างเป็นภาพที่สวยงามจริงๆ และพี่ทัศน์ก็นั่งลง ท่านั่งก็ยิ่งไปกันใหญ่ ไข่สองใบอักแน่นรองรับดุ้นควยใหญ่อย่างแน่นตึงและพี่ทัศน์ก็นั่งเป่าผมอยู่ริมเตียง เส้นผมเปียกชื้นตกลงมาปิดหน้าผากร่างกายสูงใหญ่และแน่นทุกส่วนปรากฏในแสงไฟสลัวแบบไม่มีอะไรปิดบัง วิทย์นั่งอยู่ขอบเตียงหันหลังให้พี่ทัศน์ พยายามไม่มอง แต่แค่เสียงขยับของที่นอนเบา ๆก็บอกให้รู้ว่าอีกคนใกล้แค่เอื้อม กลางดึกคืนนั้น วิทย์สะดุ้งตื่นจากฝัน ฝันที่เขาไม่ได้อยากตื่นเลยแม้แต่นิด พี่ทัศน์นอนหายใจสม่ำเสมอใบหน้าอ่อนโยนเหมือนตอนยิ้มให้เด็กนักเรียน แผ่นอกกระเพื่อมตามจังหวะลมหายใจกลิ่นสบู่จาง ๆ ยังติดอยู่ในอากาศ วิทย์ค่อย ๆ ขยับเข้าไปใกล้ มองใบหน้าที่หล่อเหลา แลพหน้าอกที่บึกบึนหน้าท้องที่เต็มไปด้วยกล้ามหน้าท้อง และแน่นอนที่สุด ดุ้นควยที่ตุงเด่นตรงหน้าทำให้วิทย์ไม่สามารถยับยั้งใจไว้ได้ วิทย์กลืนน้ำลาย และค่อยๆยื่นมือไปแตะยังส่วนนั้นด้วยมือที่สั่นและใจที่เต้นแรงแทบระเบิด และไม่นาน ดุ้นควยที่เคยแอบมองและปรารถนา ก็อยู่ภายในกำมือวิทย์แล้ว มันช่างอบอุ่นและใหญ่ตามที่คาดไว้ นี่เหรอควยพี่ทัศน์ ช่างโชคดีจริงๆ วิทย์คลึงแท่งควยเบาๆด้วยความร่านในใจทำให้ขนาดควยพี่ทัศน์เริ่มขยายขึ้น และไม่สามารถทนต่อไปไหว วิทย์คลึงแรงขึ้นและให้มือกำควยทัศน์ไว้ พร้อมกับจับชักขึ้นลงไปมา จากช้าและค่อยๆแรงขึ้น ตอนนี้ควยพี่ทัศน์ขยายเต็มที่ยาวเกือบ8นิ้ว นี่มันใช่ไซส์คนไทยเหรอ อ๋า พี่ทัศน์ วิทย์รักพี่จัง ควยพี่ใหญ่สมชายชาตรี วิทย์ขอเปิดดูหน่อยนะ ……………………………………………….. ไม่มีใครรู้...
ว่าในหนึ่งวัน วิทย์เผลอมองพี่ทัศน์มากกว่า 10 ครั้ง
บางวันอาจเกินยี่สิบถ้าโชคดีที่อีกฝ่ายใส่กางเกงวอร์มตัวเดิมที่รัดแน่นกว่าปกติ มันไม่ใช่ความจงใจ
แต่เรือนร่างของพี่ทัศน์เป็นแบบนั้น ชายหนุ่มวัยสามสิบต้น ๆที่ดูแลตัวเองดีแบบไม่ต้องพูด
กล้ามอกแน่นพอดี ไม่ใหญ่เกินไปแต่ดูมีแรง แขนที่ตึงทุกครั้งที่ยกกระเป๋า
ต้นขาที่แนบตึงกับผ้ายืดทุกย่างก้าว และ... "จุดนูน"ที่แน่นอนชัดเจนอยู่ใต้กางเกงวอร์มสีเข้มทุกตัว ความไม่รู้ตัวของเขา กลับกลายเป็นการ ยั่วโดยธรรมชาติ ตอนที่พี่ทัศน์นั่งเอนหลังบนเก้าอี้ห้องพักครูกางขากว้างเพื่อพักขา วิทย์จะต้องหันไปดูสิ่งนั้นก่อนเสมอเหมือนถูกมนตร์สะกด
ไม่ใช่แค่รูปทรงที่นูนเด่นเท่านั้นแต่เป็นการเคลื่อนไหวที่ชัดเจนทุกครั้งที่พี่ทัศน์เดินเร็ว วิ่งหรือแม้แต่หันตัวกลับอย่างไม่ทันตั้งใจ มันคือภาพที่เขาเฝ้ารอโดยไม่รู้ตัว ภาพที่ทำให้หัวใจเต้นแรง
ภาพที่กลายเป็นความสุขประจำวันเล็ก ๆ ของเขา แม้ว่าวิทย์จะเคยสัมผัสความใหญ่ยาวนั้นมาแล้วก็ตาม บางทีแค่เดินผ่านห้องพละแล้วเห็นพี่ทัศน์ยืนก้มผูกเชือกรองเท้าอยู่ข้างสนาม กล้ามแขนแน่น ๆกับเสื้อยืดรัดรูปที่เลิกขึ้นเหนือเอวเล็กน้อย แค่นั้นเขาก็ยิ้มอยู่เงียบ ๆ ได้ทั้งวันเพราะคิดถึงค่ำคืนนั้น มันอาจไม่ใช่ความรัก
แต่มันคือแรงดึงดูดที่เขาติดอยู่กับมันอย่างหมดทางหนี ไม่มีใครรู้
ไม่มีใครเห็น และนั่นแหละ…คือสิ่งที่ทำให้มันหวานขมในหัวใจ
| 
ค้นหาสมาชิก
โพสต์ 
ดันกระทู้
ปักหมุดกระทู้
ล๊อคกระทู้
การ์ดสีสัน
โพสต์ 
โพสต์ 
โพสต์