|
บทที่ 7 หนีเท่าไร..ยิ่งเจอ
6 E+ w" H% C) [. P% j
พายุทรุดตัวลงพิงอ่างล้างมืออย่างหมดเรี่ยวแรง ดวงตาพร่ามัวมองไปยังสิ่งที่เกิดขึ้นตรงหน้า มือของเขายังคงเปรอะเปื้อน เช่นเดียวกับกางเกงสแล็คที่กองอยู่ที่ข้อเท้า และบ็อกเซอร์ที่เลิกขึ้นจนเผยให้เห็นความจริงที่ไม่อาจปฏิเสธได้ วินนี่เองก็ไม่ได้ต่างกัน ร่างกายของเขายังคงสั่นสะท้านเล็กน้อย ใบหน้าแดงก่ำไปด้วยความพึงพอใจและชัยชนะที่ยากจะปกปิด บ็อกเซอร์สีขาวของเขาเปียกชื้น และสิ่งที่เพิ่งปลดปล่อยออกมาก็ยังคงชี้โด่เด่ท้าทายสายตาครู ความเงียบเข้าปกคลุม... เป็นความเงียบที่หนักอึ้งและเต็มไปด้วยความอึดอัด พายุรู้สึกถึงความอับอายที่ถาโถมเข้ามาอีกครั้ง แต่มันคือความอับอายที่เขาตอบสนองต่อการกระทำนั้น และไม่ใช่แค่ตอบสนอง แต่ยังร่วมกระทำไปจนถึงจุดสุดยอด พายุสูดหายใจเข้าลึกๆ เขาค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมองวินนี่ด้วยแววตาที่เย็นชาจนน่าขนลุก เสียงของเขาแหบพร่าและต่ำลงกว่าปกติ แต่เต็มไปด้วยอำนาจที่ทำให้วินนี่ต้องชะงัก "ออกไป!" พายุเอ่ยเสียงเรียบ แต่คำเดียวสั้นๆ นั้นกลับดังก้องไปทั่วห้องน้ำที่เงียบสงัด มันไม่ใช่การร้องขอ แต่มันคือคำสั่งที่เด็ดขาด วินนี่ที่ยังคงมีรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ประดับอยู่บนใบหน้า ถึงกับชะงักไป ดวงตาของเขาเบิกกว้างขึ้นเล็กน้อยเมื่อรับรู้ถึงความเย็นชาในน้ำเสียงของครูพายุ เขามองพายุด้วยความแปลกใจ ไม่คิดว่าครูจะเปลี่ยนไปได้เร็วขนาดนี้ “ครูพายุครับ…คือผม…" วินนี่เอ่ย พยายามจะอ้อนวอน "ฉันบอกให้ออกไป!" พายุย้ำเสียงเข้มขึ้น ดวงตาของเขาฉายแววเกรี้ยวกราดอย่างชัดเจน "ตอนนี้!" วินนี่รู้สึกถึงบรรยากาศที่เปลี่ยนไป เขาสัมผัสได้ถึงอารมณ์ที่รุนแรงของครูพายุที่กำลังปะทุขึ้นมาอย่างรุนแรง และรู้ดีว่าหากขัดขืนไปมากกว่านี้อาจไม่ใช่เรื่องดี เขารีบจัดเสื้อผ้าให้เข้าที่อย่างลวกๆ แล้วหยิบบ็อกเซอร์และกางเกงนักเรียนขึ้นมาสวมอย่างเร่งรีบ วินนี่เหลือบมองพายุอีกครั้ง ใบหน้าของพายุยังคงเย็นชาและไร้อารมณ์ ก่อนที่เขาจะเดินไปที่ประตูห้องน้ำ เสียงประตูห้องน้ำกระทบวงกบดัง ปัง! สะท้อนก้องไปทั่วความเงียบงัน ทิ้งให้พายุยืนตัวสั่นอยู่คนเดียวกลางห้องที่บัดนี้เต็มไปด้วยกลิ่นคาวและอับชื้น เขาก้มลงมองมือที่ยังเปรอะเปื้อน พยายามหายใจเข้าลึกๆ เพื่อสงบจิตใจที่กำลังปั่นป่วน ภาพเหตุการณ์เมื่อครู่ฉายซ้ำในหัวอย่างไม่หยุดหย่อน ความอับอายกัดกินลึกเข้ามาในกระดูก เขาพึ่งปล่อยตัวไปกับนักเรียนของตัวเองในห้องน้ำโรงเรียน! มันเป็นเรื่องที่ยอมรับไม่ได้อย่างยิ่ง พายุก้าวไปยังอ่างล้างมือ เปิดก๊อกน้ำแรงๆ แล้วล้างมือซ้ำแล้วซ้ำเล่า ราวกับต้องการชะล้างความรู้สึกผิดบาปทั้งหมดให้หายไป เขามองตัวเองในกระจก ใบหน้าซีดเผือด ดวงตาแดงก่ำราวกับคนไม่ได้นอน ความจริงที่สะท้อนกลับมาทำให้เขาเจ็บปวด เขาไม่ควรปล่อยให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้น เขาควรจะห้ามใจตัวเองให้ได้ หลังจากที่สวมเสื้อผ้ากลับเข้าที่ พายุเดินออกมาจากห้องน้ำด้วยก้าวที่หนักอึ้ง เขากวาดสายตามองไปรอบๆ โถงทางเดินที่ว่างเปล่า ความรู้สึกโดดเดี่ยวและอ้างว้างถาโถมเข้าใส่ เขารู้สึกเหมือนโลกทั้งใบกำลังพังทลายลงมา หมดแล้วความภูมิใจในการเป็นครูที่ดีของเขา . . . พายุเดินเข้าห้องพักครูในเช้าวันรุ่งขึ้นด้วยท่าทางที่แข็งทื่อและใบหน้าเรียบเฉย ผิดจากปกติที่มักจะทักทายเพื่อนร่วมงานด้วยรอยยิ้มจางๆ ความรู้สึกวุ่นวายภายในยังคงถาโถม ทั้งความอับอายจากเหตุการณ์เมื่อคืน และความสับสนต่อปฏิกิริยาของตัวเอง เขาพยายามสร้างกำแพงที่หนาขึ้นกว่าเดิม เพื่อปกปิดความอ่อนแอที่ถูกเปิดเผยออกมา ครูแดนซึ่งเห็นครูพายุตั้งแต่ตอนเดินเข้าตึกมา ก็รีบเดินมาทักทาย "อรุณสวัสดิ์ครับครูพายุ" ครูแดนเอ่ยทักด้วยน้ำเสียงเป็นกันเองเช่นเคย "ดูเหมือนเมื่อคืนจะพักผ่อนไม่พอนะครับ วันนี้ดูเข้มงวดเป็นพิเศษเลย" พายุพยักหน้ารับเล็กน้อย “อ๋อ..ครับครูแดน พอดีเตรียมการสอนดึกไปหน่อยครับ” เขาพยายามคุมน้ำเสียงให้ปกติที่สุด ครูแดนรู้สึกถึงความผิดปกติบางอย่างแต่ก็ไม่อยากก้าวก่าย เขาคิดว่า เมื่อถึงเวลา เขาก็จะได้รู้เอง ตอนนี้เขาต้องพยายามสร้างความเชื่อใจจากครูพายุให้ได้มากที่สุดเสียก่อน . . . ตลอดทั้งวันนั้น พายุเข้มงวดกับการเรียนการสอนมากกว่าปกติหลายเท่า น้ำเสียงที่เคยมีแววอ่อนโยนบ้างหายไปสิ้น เหลือเพียงความเด็ดขาดและจริงจังในทุกคำพูด ใบหน้าของเขาเรียบเฉยจนนักเรียนหลายคนไม่กล้าสบตา การบ้านถูกสั่งเพิ่มขึ้น และคำถามในห้องเรียนก็จริงจังขึ้น จนนักเรียนในห้องต่างพากันเกร็งไปหมด บรรยากาศการเรียนเต็มไปด้วยความกดดัน หลังเลิกเรียน พายุยังคงอยู่ในห้องพักครู จัดการเอกสารกองโตอย่างเงียบเชียบ ครูแดนเดินเข้ามาใกล้ พร้อมกับแก้วกาแฟในมือ "ช่วงนี้ครูพายุงานเยอะเหรอครับ" ครูแดนถามพลางวางแก้วกาแฟลงบนโต๊ะข้างๆ พายุ "เห็นช่วงนี้ดูเหนื่อยๆ แถมยังดุนักเรียนเป็นพิเศษด้วย มีอะไรให้ผมช่วยไหมครับ" "ไม่มีอะไรครับครูแดน" พายุเงยหน้าขึ้นมองครูแดนด้วยรอยยิ้มจางๆ "ผมจัดการเองได้ แค่รู้สึกว่าต้องจริงจังกับหน้าที่ให้มากขึ้นเท่านั้นเองครับ ขอบคุณที่เป็นห่วงนะครับ" คำพูดของพายุยังคงเป็นปกติราวกับไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้นระหว่างเขากับครูแดน แต่แววตาของเขากลับดูเหนื่อยล้ากว่าปกติเล็กน้อย ครูแดนยิ้มบางๆ อย่างพอใจ เขาเดินไปยืนพิงโต๊ะทำงานของพายุ สายตาจับจ้องไปที่ครูพายุไม่วางตา "ก็ดีครับ การเป็นครูที่ดีก็ต้องเข้มงวดบ้าง... แต่ก็ต้องดูแลตัวเองด้วยนะครับ" ในทางตรงกันข้ามกับท่าทีปกติที่พายุมีต่อครูแดน กับวินนี่แล้ว สถานการณ์กลับแตกต่างออกไปอย่างสิ้นเชิง วินนี่สังเกตเห็นการเปลี่ยนแปลงของครูพายุได้ตั้งแต่คาบเรียนแรก ใบหน้าที่เรียบเฉยและน้ำเสียงที่เข้มงวด ทำให้เขารู้สึกได้ถึงกำแพงที่ถูกสร้างขึ้นมาใหม่ และมันดูสูงขึ้นกว่าเดิมมาก ช่วงพักกลางวัน วินนี่พยายามเดินไปใกล้ๆ โต๊ะของครูพายุในโรงอาหาร แต่พายุกลับก้มหน้าอ่านหนังสืออย่างตั้งใจจนเหมือนไม่เห็น วินนี่ลองเรียกชื่อครูเบาๆ "ครูพายุครับ..." พายุเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย สบตาวินนี่เพียงชั่วครู่ แววตาของเขาปราศจากร่องรอยใดๆ ที่วินนี่เคยเห็นเมื่อคืน มันว่างเปล่าจนวินนี่รู้สึกเจ็บ “มีอะไร นักเรียน" พายุถามเสียงเรียบ ไม่มีแววอ่อนโยน หรือความเป็นกันเองเหมือนเมื่อคืนอีกแล้ว วินนี่ชะงักไป คำพูดที่เตรียมมาหายไปจากหัว เขากระอึกกระอัก "คือ... ผม... ไม่มีอะไรครับครู" "งั้นก็ไปพักผ่อนซะ" พายุตอบสั้นๆ แล้วก้มหน้าลงกับหนังสืออีกครั้ง เป็นการบอกอย่างชัดเจนว่าไม่มีอะไรต้องคุยกัน เย็นวันนั้น วินนี่รออยู่หน้าโรงเรียน หวังจะเจอครูพายุอีกครั้งเพื่อหาทางพูดคุยให้ได้ พายุเดินออกมาจากตึกเรียน มองเห็นวินนี่ยืนอยู่แต่ไกลแทนที่จะเดินตรงไปที่รถเหมือนปกติ พายุกลับเดินเลี่ยงไปอีกทางอย่างจงใจ วินนี่รีบวิ่งตามไป "ครูพายุครับ! เดี๋ยวสิครับ!" พายุชะงักฝีเท้า แต่ไม่ได้หันหลังกลับ เขาพูดโดยไม่มองวินนี่ "ครูมีธุระต้องไปทำ ถ้าไม่มีเรื่องอะไรเกี่ยวกับการเรียน ก็กลับบ้านไปได้แล้ว" น้ำเสียงของเขาหนักแน่นและเด็ดขาด ไม่มีช่องว่างให้วินนี่แทรกเข้ามาได้เลย วินนี่ยืนนิ่ง มองแผ่นหลังของครูพายุที่กำลังเดินห่างออกไปเรื่อยๆ ความรู้สึกเจ็บปวดแล่นเข้าสู่ใจ เขารับรู้ได้อย่างชัดเจนว่าครูพายุกำลัง ขีดเส้นแบ่งระหว่างพวกเขาทั้งสองคนอย่างชัดเจน . . . วันรุ่งขึ้นในห้องพักครู ครูแดนยังคงสังเกตเห็นท่าทีที่เคร่งเครียดของครูพายุ เขาดูเหม่อลอยเป็นพัก ๆ และมีวงคล้ำใต้ตาชัดเจนกว่าเดิม แม้จะยังคงวางตัวปกติกับเพื่อนร่วมงาน แต่บรรยากาศรอบตัวพายุก็ดูตึงเครียดขึ้นกว่าที่เคยเป็น ครูแดนรู้สึกเป็นห่วงและอยากช่วยให้เพื่อนร่วมงานได้ผ่อนคลายบ้าง "ครูพายุครับ ดูครูยังดูเหนื่อย ๆ นะครับ" ครูแดนเอ่ยทักด้วยน้ำเสียงเป็นมิตรพลางยิ้มบาง ๆ "เสาร์นี้ว่างไหมครับ? ผมกะว่าจะไปตีแบดที่คอร์ตนอกโรงเรียน ชวนไปออกกำลังกายให้เหงื่อออก คลายเครียดกันหน่อยดีไหมครับ?" พายุเงยหน้าจากกองเอกสาร ดวงตาคู่คมมีความลังเลเล็กน้อย การออกกำลังกายอาจช่วยให้เขาคลายความอัดอั้นในใจได้บ้าง และการได้ออกไปทำกิจกรรมกับคนอื่นก็อาจช่วยให้เขาลืมเรื่องราวที่น่าอับอายไปได้ชั่วคราว "ตีแบดเหรอครับ..." พายุทวนคำช้าๆ "ก็น่าสนใจดีนะครับ" เขาคิดถึงความรู้สึกอึดอัดที่ต้องอยู่คนเดียว และความพยายามที่จะหลีกเลี่ยงวินนี่ การออกไปข้างนอกกับครูแดนอาจเป็นทางออกที่ดีกว่า "ก็ได้ครับครูแดน" พายุตอบรับในที่สุด "เสาร์นี้ผมว่างครับ ไปตีแบดด้วยกันก็ได้ครับ" ครูแดนยิ้มกว้างอย่างพอใจ "ดีเลยครับ! งั้นเดี๋ยวผมจัดการเรื่องคอร์ตแล้วจะไลน์ไปบอกเวลานะครับ" แววตาของครูแดนมีความสุขอย่างเห็นได้ชัด แต่ก็มีประกายบางอย่างที่พายุไม่ทันสังเกต
8 ^. e5 ^6 v7 ?: u$ R- }, @
9 D! A2 i7 e y; d0 Z
วันเสาร์มาถึง พายุไปถึงคอร์ตแบดมินตันตามเวลาที่ครูแดนนัดไว้ เขาสวมชุดกีฬาที่ทะมัดทะแมง เผยให้เห็นกล้ามเนื้อที่กระชับตามแบบฉบับของครูพละ แม้จะยังรู้สึกหนักใจกับเรื่องราวที่ผ่านมา แต่การได้ออกมาสูดอากาศและออกกำลังกายก็ช่วยให้จิตใจปลอดโปร่งขึ้นบ้าง ครูแดนยืนรออยู่ที่หน้าคอร์ตพร้อมรอยยิ้มกว้าง "มาแล้วเหรอครับพี่พายุ! คิดว่าจะเบี้ยวซะแล้ว" พายุส่งยิ้มบางๆ ให้ "ไม่หรอกครับ ผมรับปากแล้วนี่" ทั้งสองเริ่มวอร์มอัพและลงสนามตีแบดมินตันด้วยกัน ครูพายุที่แม้จะดูเครียดแต่เมื่อได้จับไม้แบดแล้วสัญชาตญาณของครูพละก็กลับคืนมา เขาเคลื่อนไหวได้อย่างรวดเร็วและคล่องแคล่ว ตบลูกแบดฯ ได้หนักหน่วงและแม่นยำ ครูแดนเองก็เป็นคนตีเก่ง แต่พายุก็ยังคงเหนือกว่าเล็กน้อย การแลกตบลูกแบดฯ กันไปมาอย่างดุเดือดทำให้บรรยากาศในสนามเต็มไปด้วยความสนุกสนานและเสียงหัวเราะ การเคลื่อนไหวร่างกายอย่างต่อเนื่องทำให้พายุรู้สึกได้ถึงกล้ามเนื้อที่ตึงเครียดและเหงื่อที่ไหลซึมไปทั่วตัว ความเครียดที่สะสมมาหลายวันเริ่มคลายลงทีละน้อย เสียงไม้กระทบลูกแบดฯ และเสียงหอบหายใจของตัวเองช่วยให้เขาโฟกัสอยู่กับปัจจุบัน ตีไปได้สักพักใหญ่ พายุรู้สึกได้ถึงความเมื่อยล้าที่เริ่มเล่นงานกล้ามเนื้อทุกส่วน โดยเฉพาะช่วงขาและแผ่นหลังที่ใช้งานหนัก "โอ้โห พี่พายุยังฟอร์มดีไม่มีตกเลยนะครับเนี่ย" ครูแดนหัวเราะเบาๆ เมื่อเห็นพายุหอบเล็กน้อย "ตีเก่งขนาดนี้ผมยอมแพ้เลยครับ... แต่ดูท่าจะเมื่อยเนื้อเมื่อยตัวน่าดูเลยนะครับ" พายุพยักหน้ารับ หอบเล็กน้อย "ก็นานๆ ทีได้ออกแรงครับ" "งั้นเดี๋ยวเราหาอะไรเย็นๆ ดื่มกันก่อนไหมครับ" ครูแดนชวน ก่อนจะพูดต่ออย่างออกรส "แล้วถ้ายังไงนะครับ ผมว่าเราไปหาที่นวดคลายเมื่อยกันดีไหมครับ พอดีผมรู้จักร้านนวดดีๆ อยู่ร้านหนึ่ง ชื่อร้าน 'Relaxation Win Massage' อยู่ใกล้ๆ นี่เองครับ บริการดีมาก นวดแล้วคลายเมื่อยตัวสุด ๆ เลยครับ" ทันทีที่ได้ยินชื่อร้าน 'Relaxation Win Massage' พายุก็ชะงักกึก สีหน้าของเขาแปรเปลี่ยนเป็นเคร่งเครียดทันที ภาพของวินนี่ผุดขึ้นมาในหัวอย่างรวดเร็ว ความอับอายและความรู้สึกทั้งหมดย้อนกลับมาอีกครั้ง เขาไม่มีทางไปที่นั่นเด็ดขาด! แต่จะให้บอกครูแดนว่าทำไมก็ไม่ได้ "ไม่เป็นไรหรอกครับครูแดน ผมไม่ค่อยถนัดร้านแนวแผนไทยเท่าไหร่ครับ" พายุรีบปฏิเสธเสียงเรียบ พยายามไม่ให้ความรู้สึกภายในแสดงออกมามากเกินไป สายตาของเขากวาดมองไปรอบๆ คอร์ท พยายามหาทางออกให้กับสถานการณ์นี้ และสายตาของเขาก็ไปสะดุดกับป้ายร้านเล็ก ๆ ที่อยู่ไม่ไกลนัก เป็นป้ายสีน้ำเงินขนาดใหญ่ มีไฟกระพริบๆอยู่ "ถ้าอย่างนั้น... ตรงนั้นก็ดีนะครับ" พายุชี้มือออกไปทางหน้าต่างอย่างไม่ตั้งใจนัก "ร้าน 'Onsen' นั่นน่ะครับ ผมเห็นป้ายมาสักพักแล้วแต่ยังไม่เคยมีโอกาสได้ลองเลยครับ" พายุพูดออกไปอย่างเลื่อนลอย หวังแค่จะเปลี่ยนเรื่องและหลีกเลี่ยงร้านของวินนี่เท่านั้น / J/ q0 q0 Q" H4 `+ Y8 c7 B
ครูแดนมองตามนิ้วของพายุที่ชี้ไปยังร้าน "Onsen" ดวงตาของเขาเบิกกว้างขึ้นเล็กน้อยด้วยความประหลาดใจระคนกับรอยยิ้มที่แทบจะหลุดออกมา เขาไม่คิดว่าพายุจะชี้ไปที่ร้านนั้น เพราะครูแดนรู้ดีว่า "Onsen" ไม่ใช่แค่สปาทั่วไปแต่เป็นสถานที่ที่เปิดกว้างสำหรับกลุ่มชายรักชายโดยเฉพาะ และแน่นอนว่าเขารู้จักร้านนี้เป็นอย่างดี "Onsen เหรอครับ? ผมไม่เคยสังเกตเห็นร้านนั้นเลยนะครับ" ครูแดนแกล้งทำเสียงแปลกใจเล็กน้อย พยายามควบคุมสีหน้าไม่ให้หลุดโป๊ะ เขามองพายุด้วยรอยยิ้มที่มีเลศนัยลึกซึ้ง "ถ้าอย่างนั้น... ไหน ๆ ก็เมื่อยขนาดนี้แล้ว ไปลองที่ Onsen กับผมไหมล่ะครับ? เผื่อจะผ่อนคลายได้ดีกว่า" ครูแดนตั้งใจย้ำคำชวน พยายามหว่านล้อมให้พายุตกลงไปกับเขา พายุกลืนน้ำลายลงคอ เขารู้สึกเหมือนกำลังถูกต้อนจนมุม จะปฏิเสธอีกก็ดูจะผิดสังเกตเกินไป และอีกอย่าง เขาก็เมื่อยเนื้อเมื่อยตัวจริง ๆ การนวดอาจช่วยให้เขาดีขึ้น "ก็ได้ครับครูแดน" พายุตอบรับเสียงเบา "เดี๋ยวผมจะลองดูครับ" ครูแดนยิ้มอย่างพึงพอใจ แววตาของเขาวาววับด้วยแผนการที่กำลังจะเริ่มต้น "ดีเลยครับ งั้นเดี๋ยวเราไปกันเลย!" ครูแดนเดินนำพายุออกจากคอร์ตแบดมินตัน มุ่งหน้าไปยังร้าน Onsen ที่อยู่ไม่ไกลนัก ตลอดทาง ครูแดนแอบเหลือบมองพายุเป็นระยะ เขาเดาไม่ออกเลยว่าพายุไม่รู้จริง ๆ หรือแกล้งทำเป็นไม่รู้ว่า Onsen คือสถานที่แบบไหน แต่ไม่ว่าจะเป็นอย่างไร นี่คือโอกาสที่เขาจะได้ใกล้ชิดกับครูพายุมากขึ้น และอาจจะนำไปสู่สิ่งที่เขาต้องการได้ ในอีกมุมหนึ่ง วินนี่ที่ออกมาเดินเล่นเพราะเบื่อที่จะเฝ้าร้านตามเคย ก็บังเอิญผ่านมาเห็นครูพายุกำลังเดินออกมาจากคอร์ตแบดมินตันกับครูแดน เขารู้สึกเหมือนโดนค้อนทุบเข้ากลางอก ภาพของครูพายุที่หัวเราะเบา ๆ กับครูแดนในสนามแบดมินตัน ทำให้ความรู้สึกหงุดหงิดแล่นเข้าสู่ใจ แม้จะเห็นว่าครูพายุยังดูเครียดอยู่บ้าง แต่มันก็ยังดีกว่าท่าทีเย็นชาที่พายุมีต่อเขา วินนี่แอบตามทั้งสองคนไปอย่างเงียบเชียบ เมื่อเห็นครูพายุชี้ไปที่ร้าน Onsen และครูแดนก็ตอบรับทันที แววตาของวินนี่ก็เปลี่ยนไปทันที จากความหงุดหงิดกลายเป็นความกลัวบางอย่างเพราะเขารู้ว่าสถานที่ที่ทั้งสองคนเลือกเข้าไปนั่นชื่อเสียงอย่างไร "ครูพายุ... ครูไม่มีทางหนีผมพ้นหรอก" วินนี่พึมพำกับตัวเอง “ว่าแต่ทำไมครูแดนกับครูพายุ ถึงต้องมาร้านนี้ละเนี่ย" พายุและครูแดนเดินเข้ามาภายในร้าน Onsen บรรยากาศภายในดูแตกต่างจากร้านนวดทั่วไปอย่างสิ้นเชิง แสงไฟสลัวๆ ผสมผสานกับกลิ่นหอมอ่อนๆ ของสมุนไพรและน้ำมันหอมระเหยเคล้าคลอไปกับเสียงเพลงบรรเลงเบาๆ ชวนให้ผ่อนคลาย พนักงานชายรูปร่างดีในชุดยูกาตะสีเข้มเดินเข้ามาทักทายด้วยรอยยิ้มสุภาพ และพาพวกเขาไปยังห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า ในขณะเดียวกัน วินนี่ที่ตามมาถึงร้าน ได้แต่ยืนมองจากฝั่งตรงข้ามถนนด้วยแววตาไม่พอใจ เขาเห็นครูพายุกับครูแดนเดินหายเข้าไปในร้านราวกับเป็นเรื่องปกติ ยิ่งทำให้ความรู้สึกหงุดหงิดในใจปะทุขึ้นมา เขากัดฟันแน่น ก่อนจะตัดสินใจก้าวข้ามถนนตรงไปยังร้าน Onsen ด้วยความมุ่งมั่นที่จะเข้าไปดูให้เห็นกับตาตัวเองว่าครูพายุจะทำอะไรกับครูแดนในนั้น วินนี่เปิดประตูร้านเข้าไปอย่างไม่ลังเล พนักงานชายคนหนึ่งที่กำลังเดินผ่านมาหยุดชะงักและมองมาที่เขาด้วยสีหน้าแปลกใจเล็กน้อย "สวัสดีครับน้อง มีอะไรให้ช่วยไหมครับ?" พนักงานเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงสุภาพ แต่สายตากลับจ้องมองวินนี่อย่างพิจารณา "ผม... มากับคนที่เพิ่งเข้ามาเมื่อกี้ครับ" วินนี่ตอบเสียงกระด้าง พยายามจะเดินเข้าไปข้างใน แต่พนักงานก็ยังคงขวางทางไว้อย่างนุ่มนวล "ขอโทษด้วยนะครับน้อง ที่นี่สงวนสิทธิ์สำหรับลูกค้าที่มีอายุ 21 ปีขึ้นไปครับ" พนักงานพูดพลางชี้ไปที่ป้ายเล็กๆ ตรงมุมที่เขียนข้อความกำกับไว้ "น้องดูยังไม่ถึงเลยนะครับ" วินนี่ชะงักกึก ใบหน้าของเขาเปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำด้วยความโกรธและความอับอาย เขาลืมไปสนิทว่าร้านประเภทนี้มักจะมีข้อจำกัดเรื่องอายุ วินนี่พยายามเก็บซ่อนความผิดหวัง เขาเหลือบมองเข้าไปข้างใน เห็นครูพายุกำลังถูกพาไปยังอีกโซนหนึ่งที่ดูเป็นส่วนตัวกว่า แววตาของวินนี่เต็มไปด้วยความไม่พอใจและผิดหวังที่แผนการของเขาต้องหยุดชะงักลงเพียงเพราะเรื่องอายุ "ก็ได้ครับ!" วินนี่ตอบเสียงห้วน ก่อนจะหันหลังเดินออกจากร้าน Onsen ไปอย่างหัวเสีย เขาจะไม่มีทางยอมแพ้แค่นี้แน่! พายุเดินตามครูแดนเข้ามาด้านในร้าน Onsen ด้วยความงุนงงเล็กน้อย บรรยากาศภายในแตกต่างจากที่เขาจินตนาการไว้มาก ไม่ใช่แค่กลิ่นหอมและแสงสลัว แต่มันเต็มไปด้วยความรู้สึกบางอย่างที่เขาไม่อาจระบุได้ชัดเจน พนักงานชายร่างกำยำในชุดยูกาตะนำพวกเขาไปยังห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าส่วนตัว อธิบายขั้นตอนการใช้บริการสปาและออนเซ็นด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล "ที่นี่ต้องถอดเสื้อผ้าทั้งหมดครับครูพายุ" ครูแดนเอ่ยขึ้นพร้อมรอยยิ้ม ขณะที่ปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตออกอย่างสบายๆ "เหลือแค่ผ้าเช็ดตัวที่เขาให้มาพันไว้ก็พอครับ" พายุกะพริบตาปริบๆ ความประหลาดใจแล่นเข้าสู่ใจ เขาไม่เคยรู้มาก่อนว่าสปาประเภทนี้จะต้องเปลื้องผ้าถึงขนาดนี้ แต่เมื่อเห็นครูแดนเริ่มถอดเสื้อผ้าออกแล้ว เขาก็ไม่มีทางเลือก พายุก้มหน้าลง ค่อยๆ ปลดกระดุมเสื้อ ถอดกางเกงออกอย่างช้าๆ ก่อนจะหยิบผ้าเช็ดตัวผืนเล็กสีขาวสะอาดที่ทางร้านเตรียมไว้ขึ้นมาพันรอบเอวอย่างกระอักกระอ่วน ผ้าเช็ดตัวผืนนั้นสั้นจนแทบไม่ปกปิดอะไรได้มากนัก เมื่อเดินออกมาจากห้องแต่งตัวเพื่อไปยังโซนออนเซ็นรวม สายตาหลายคู่ก็จับจ้องมาที่เขาอย่างเปิดเผย ตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้าอย่างไม่ปิดบัง ไม่ใช่แค่การมองผ่านๆ แต่มันคือการจ้องมองอย่างพินิจพิจารณา และที่สำคัญคือ สายตาเหล่านั้นเต็มไปด้วยความรู้สึกโลมเลียอย่างเห็นได้ชัด บางคนยิ้มมุมปาก บางคนขยิบตาให้ พายุรู้สึกเหมือนถูกเปลื้องผ้าด้วยสายตาเหล่านั้น แม้ว่าเขาจะไม่ได้แต่งตัวโป๊เปลือยอะไรมากไปกว่าผ้าเช็ดตัวผืนเดียวที่พันรอบเอวก็ตาม ครูพายุรู้สึกประหลาดใจและอึดอัดอย่างมาก เขาไม่เคยเจอสถานการณ์แบบนี้มาก่อน ความรู้สึกร้อนผ่าวแล่นขึ้นมาบนใบหน้าเล็กน้อย เขาพยายามทำเป็นไม่สนใจ หันไปมองครูแดนที่ดูสบายๆ และคุ้นเคยกับบรรยากาศแบบนี้ดี "มาทางนี้ครับครูพายุ โซนออนเซ็นรวมอยู่ด้านในนี่เอง" ครูแดนบอกพลางยิ้มให้ พายุพยักหน้ารับอย่างอึดอัด ก่อนจะก้าวตามครูแดนเข้าไปในโซนออนเซ็นที่มีไอน้ำอุ่นๆ ลอยคละคลุ้ง วินนี่ที่ถูกปฏิเสธไม่ให้เข้าร้าน ได้แต่ยืนอยู่หน้าร้านด้วยความโมโหและผิดหวัง เขาเหลือบมองเข้าไปในร้านได้เพียงแวบเดียวเท่านั้น แต่เพียงพอที่จะเห็นครูพายุเดินเข้าไปด้านในพร้อมกับครูแดน ความหงุดหงิดก่อตัวขึ้นอย่างรุนแรง "ไม่ยอมแพ้หรอก..." วินนี่พึมพำ เขาเริ่มเดินสำรวจรอบๆ ตัวอาคาร พยายามมองหาช่องทางอื่นที่จะเข้าไปในร้านได้ เขาสังเกตเห็นซอกเล็กๆ ด้านข้างอาคารที่มืดสลัวและไม่ค่อยมีคนพลุกพล่าน วินนี่เดินลัดเลาะเข้าไปอย่างเงียบเชียบ จนกระทั่งเขาพบกับประตูหลังบานหนึ่ง ซึ่งน่าจะเป็นทางเข้าออกสำหรับพนักงาน หรือเป็นทางสำหรับขนของ ประตูบานนั้นไม่ได้ล็อก! วินนี่หัวใจเต้นระรัวด้วยความตื่นเต้น เขากดบานประตูเบาๆ แล้วค่อยๆ แง้มเข้าไป ภายในดูเหมือนจะเป็นส่วนของห้องเก็บของหรือทางเดินเชื่อมไปยังโซนต่างๆ ของร้าน ขณะที่วินนี่กำลังจะแทรกตัวเข้าไป สายตาเขาก็เหลือบไปเห็น พนักงานชายคนหนึ่งเดินออกมาจากประตูบานนั้นพอดีพนักงานคนนั้นในชุดยูกาตะสีเข้มถือซองบุหรี่ในมือ เขาเดินห่างออกไปเล็กน้อย แล้วหันหลังพิงกำแพง อาศัยจังหวะที่พนักงานกำลังจุดบุหรี่และหันหลังให้ วินนี่รีบฉวยโอกาสแทรกตัวเข้าไปในร้าน Onsen ทางประตูหลังอย่างเงียบเชียบที่สุดเขาหลบอยู่หลังลังกระดาษกองใหญ่ในส่วนที่เป็นทางเดินของพนักงาน หัวใจเต้นรัวด้วยความตื่นเต้นและแผนการร้ายที่กำลังก่อตัวขึ้น วินนี่เดินสำรวจไปตามทางเดินแคบๆ ของพนักงานอย่างระมัดระวัง จนกระทั่งเขาพบกับห้องเล็กๆ ห้องหนึ่งที่เปิดแง้มไว้ เมื่อแอบมองเข้าไป เขาก็เห็นว่ามันคือ ห้องพักพนักงาน มีล็อกเกอร์และราวแขวนเสื้อผ้า วินนี่เห็นชุดยูกาตะสีเข้มแบบที่พนักงานคนอื่นสวมแขวนอยู่หลายชุด รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ปรากฏบนใบหน้า "เข้าทางเลย!" วินนี่พึมพำกับตัวเอง เขารีบก้าวเข้าไปในห้องนั้นอย่างเงียบเชียบ คว้าชุดยูกาตะตัวหนึ่งมาสวมทับเสื้อผ้าของตัวเองอย่างรวดเร็ว แม้จะดูตัวใหญ่ไปเล็กน้อยสำหรับเขา แต่มันก็ช่วยพรางตัวได้ดีเยี่ยม วินนี่มองตัวเองในกระจกบานเล็กๆ พนักงานคนหนึ่งกำลังจะถูกเพิ่มเข้ามาในร้าน Onsen แล้ว ครูแดนยิ้มอย่างสบายๆ "มาแช่น้ำอุ่นๆ คลายเมื่อยกันเถอะครับครูพายุ" ครูแดนเดินนำไปยังบ่อน้ำพุร้อนขนาดใหญ่ที่มีผู้ชายหลายคนกำลังแช่อยู่ พายุค่อยๆ ก้าวลงไปในบ่อน้ำร้อนช้าๆ ความอุ่นของน้ำช่วยให้กล้ามเนื้อที่ตึงเครียดผ่อนคลายลงได้บ้าง แต่ความรู้สึกไม่สบายใจจากสายตาที่จ้องมองมาก็ยังคงอยู่ พายุพยายามหันหลังให้กับคนที่จ้องมองเขามากที่สุด โดยหันหน้าเข้าหาครูแดนที่อยู่ข้างๆ ครูแดนเองก็แอบลอบมองหุ่นของพายุอยู่เป็นระยะ กล้ามเนื้อที่ดูแข็งแรงแต่ไม่เทอะทะ ผิวขาวเนียนที่ตัดกับเส้นขนบางๆ ที่ขึ้นตามร่างกาย มันช่างเป็นภาพที่เพลินตาจริงๆ ยิ่งผ้าเช็ดตัวผืนน้อยที่พายุพันไว้ และตอนนี้เริ่มลอยขึ้นเล็กน้อยจากแรงดันของน้ำ เผยให้เห็นต้นขาที่สมส่วน หน้าท้องที่ได้รูป และแกนกลางที่ปรากฏอยู่ตรงหน้าอย่างชัดเจน 'ใหญ่กว่าที่คิดไว้มาก... ใหญ่กว่าเงาสะท้อนที่เคยเห็นที่ฟิตเนสเสียอีก' ความคิดนี้แวบเข้ามาในหัวครูแดนอย่างรวดเร็ว เขากลืนน้ำลายลงคอ รอยยิ้มพึงพอใจปรากฏขึ้นบนใบหน้าอย่างยากจะปิดบัง ครูแดนยังคงชวนคุยเรื่องทั่วไป พยายามทำให้พายุปรับตัวเข้ากับบรรยากาศ แต่พายุเองก็ยังคงรู้สึกไม่คุ้นชิน เขากลืนน้ำลายลงคอเมื่อสังเกตเห็นว่าผ้าเช็ดตัวที่พันรอบเอวของเขาเริ่มลอยขึ้นเล็กน้อยจากแรงดันของน้ำ ทำให้เผยให้เห็นช่วงต้นขาและสรีระที่แข็งแรงของเขามากขึ้นไปอีก สายตาที่มองมาก็ยิ่งเข้มข้นขึ้น หลายคนในบ่อพยายามจะเคลื่อนตัวเข้ามาใกล้พายุมากขึ้นเรื่อยๆ พวกเขาพยายามส่งสายตาที่เต็มไปด้วยความเชิญชวนและโลมเลียอย่างเปิดเผย บางคนขยับเข้ามาใกล้จนแทบจะชนกัน ทำให้พายุรู้สึกอึดอัดยิ่งกว่าเดิม แต่ทุกครั้งที่ใครบางคนพยายามจะเข้าใกล้เกินไป พายุจะรู้สึกได้ว่าครูแดนขยับตัวเล็กน้อยเพื่อกีดขวาง บางทีก็เป็นแขนที่เคลื่อนไหวอย่าง "บังเอิญ" มาขวางทาง บางทีก็เป็นการเอ่ยปากชวนพายุคุยเรื่องอื่นเสียงดังขึ้น ทำให้พายุหันไปสนใจ หรือแม้แต่การขยับตำแหน่งเล็กน้อยในบ่อเพื่อ "บัง" ไม่ให้คนอื่นเข้าใกล้ได้มากนัก ครูแดนยังคงชวนพายุคุยเรื่องทั่วไป ทำตัวเป็นปกติที่สุด แต่ภายใต้รอยยิ้มและท่าทีสบายๆ นั้น เขาได้แอบสกัดกั้นไม่ให้ใครเข้ามาใกล้พายุได้ง่ายๆ ราวกับเป็นการอ้างสิทธิ์ในตัวพายุกลายๆ พายุยังคงรู้สึกไม่คุ้นชิน เขากลืนน้ำลายลงคอเมื่อสังเกตเห็นว่าผ้าเช็ดตัวที่พันรอบเอวของเขาเริ่มลอยขึ้นเล็กน้อยจากแรงดันของน้ำ ทำให้เผยให้เห็นช่วงต้นขาและสรีระที่แข็งแรงของเขามากขึ้นไปอีก สายตาที่มองมาก็ยิ่งเข้มข้นขึ้น แม้จะถูกครูแดนสกัดไว้ แต่ก็ยังมีความพยายามที่จะเข้ามาใกล้และจ้องมองแกนกลางของพายุที่ปรากฏอยู่ตรงหน้าอย่างชัดเจน
( K. H5 ^5 x, Q8 V I6 l1 R
วินนี่ในชุดยูกาตะของพนักงานเดินออกมาจากห้องพักอย่างเงียบเชียบ เขากวาดสายตามองไปทั่วบริเวณเพื่อหาครูพายุและครูแดน แต่ด้วยขนาดของร้านและจำนวนผู้คนที่อยู่ภายใน ทำให้การมองหาเป็นเรื่องยาก เขาไม่กล้าเดินไปซุ่มสี่ซุ่มห้า กลัวจะถูกพนักงานคนอื่นจับได้ว่าไม่ใช่ตัวจริง ขณะที่กำลังคิดหาวิธี เขาก็เหลือบไปเห็นห้องๆ หนึ่งที่ประตูเปิดแง้มไว้และดูเหมือนจะว่างเปล่า วินนี่ตัดสินใจอย่างรวดเร็ว รีบก้าวเข้าไปในห้องนั้นอย่างเงียบเชียบที่สุด มันเป็นห้องนวดส่วนตัวที่ยังไม่มีลูกค้าใช้งาน แสงไฟสลัวๆ และกลิ่นหอมของน้ำมันทำให้ห้องดูผ่อนคลาย แต่สำหรับวินนี่แล้ว มันคือจุดซุ่มโจมตีที่ดีที่สุด วินนี่แอบอยู่ด้านหลังฉากกั้นไม้ฉลุพยายามเพ่งมองผ่านช่องว่างเล็กๆ เพื่อสังเกตการณ์ภายนอก เขาได้ยินเสียงน้ำกระเซ็น และเสียงพูดคุยแผ่วๆ ลอยมาตามลม วินนี่รู้ว่าเขาเข้าใกล้เป้าหมายมากขึ้นแล้ว ในบ่อน้ำร้อน พายุยังคงรู้สึกอึดอัดกับสายตาที่จ้องมองมาอย่างไม่ลดละ แม้ครูแดนจะพยายามสกัดกั้นผู้ที่เข้ามาใกล้ด้วยท่าทีแนบเนียน แต่ก็ไม่ได้ช่วยให้พายุรู้สึกสบายใจขึ้นมากนัก เขาพยายามทำใจให้ผ่อนคลายไปกับความอุ่นของน้ำ แต่ประสาทสัมผัสกลับตื่นตัวอยู่ตลอดเวลา ผ้าเช็ดตัวผืนน้อยที่พันรอบเอวก็ยังคงสร้างความกังวลใจให้กับเขา ทุกการเคลื่อนไหวเล็กน้อยก็ทำให้มันขยับเขยื้อน เผยให้เห็นสรีระของเขามากขึ้น และนั่นก็ยิ่งเพิ่มความพึงพอใจในสายตาที่โลมเลียของคนที่อยู่รอบข้าง ครูแดนยังคงชวนพายุคุยเรื่องสัพเพเหระ แต่สายตาของเขากลับไม่ละไปจากร่างของพายุ เขาลอบมองทุกส่วนสัดอย่างไม่วางตา โดยเฉพาะแกนกลางที่ปรากฏอยู่ตรงหน้าอย่างชัดเจน แม้จะยังอ่อนตัวอยู่ แต่ความใหญ่โตของมันก็ทำให้ครูแดนอดคิดไม่ได้ว่าถ้าหากมันแข็งตัวขึ้นมาจะดูดีขนาดไหน "สบายไหมครับพี่พายุ" ครูแดนเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล แต่แววตาเต็มไปด้วยความพึงพอใจที่ปิดไม่มิด พายุพยักหน้ารับอย่างเหม่อลอย ความรู้สึกอึดอัดปนเปกับความร้อนผ่าวที่เริ่มแผ่ซ่านไปทั่วร่างกาย เขายังไม่รู้ตัวเลยว่ากำลังตกอยู่ในสถานการณ์ที่ควบคุมไม่ได้ และมีอีกคนกำลังจับจ้องมองเขาอยู่จากเงามืด ขณะที่พายุกำลังพยายามปรับตัวให้เข้ากับบรรยากาศที่ไม่คุ้นเคยนี้เอง พนักงานชายคนหนึ่งซึ่งจ้องมองมาทางพายุมาได้สักพักใหญ่แล้ว ก็เดินตรงเข้ามาหาพวกเขาด้วยรอยยิ้ม "สวัสดีครับ คุณลูกค้าคงเพิ่งมาใช้บริการที่ Onsen เป็นครั้งแรกใช่ไหมครับ?" พนักงานหนุ่มเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล แต่สายตากลับจ้องมองพายุอย่างไม่วางตา "ผมเห็นคุณลูกค้าดูไม่คุ้นเคยกับที่นี่เท่าไหร่ พอดีตอนนี้ลูกค้าไม่เยอะมากนัก ผมอยากจะขออนุญาตพาคุณลูกค้าทั้งสองท่านเดินชม facilities ต่างๆ ของร้านเราสักหน่อยไหมครับ? เผื่อจะช่วยให้ผ่อนคลายและรู้จักบริการของเรามากขึ้นครับ" พายุรู้สึกประหลาดใจกับการเข้ามาของพนักงานคนนี้เล็กน้อย แต่ก็ถือเป็นโอกาสดีที่จะได้ออกจากบ่อน้ำร้อนและหลบสายตาที่จ้องมองมา พายุหันไปมองครูแดนอย่างขอความเห็น ครูแดนส่งยิ้มบางๆ ให้พนักงาน ก่อนจะหันมาพยักหน้าให้พายุเล็กน้อย แววตาของครูแดนมีความพึงพอใจบางอย่างซ่อนอยู่เบื้องหลังท่าทีนั้น ราวกับว่าการเข้ามาของพนักงานคนนี้คือส่วนหนึ่งของแผนการที่เขาวางไว้ "ก็ดีครับคุณพนักงาน" ครูแดนตอบรับ "ครูพายุเขายังไม่เคยมาที่นี่เลยครับ" พนักงานยิ้มกว้างกว่าเดิม "ยินดีครับ! ถ้าอย่างนั้นขอเชิญทางนี้เลยครับ" เมื่อพายุและครูแดนลุกขึ้นยืนจากบ่อน้ำร้อน ท่ามกลางไอน้ำที่คละคลุ้งและแสงไฟสลัวๆ ทุกสายตาที่อยู่ในบ่อน้ำร้อนก็พุ่งเป้ามาที่พวกเขาเป็นตาเดียว ผ้าเช็ดตัวสีขาวที่เปียกน้ำเกาะติดแนบเนื้อจนแทบไม่ได้ช่วยปกปิดอะไรเลย ทั้งยังเผยให้เห็นรูปร่างที่สมส่วนและสัดส่วนที่ชัดเจนยิ่งขึ้นกว่าตอนอยู่ในน้ำ โดยเฉพาะช่วงกลางลำตัวของพายุที่โดดเด่นสะดุดตาจนหลายคนถึงกับกลืนน้ำลาย พนักงานนำทั้งสองเดินออกจากบ่อน้ำร้อน มุ่งหน้าไปยังโซนอื่น ๆ ของร้าน ภายใต้สายตาจับจ้องของผู้คนนับสิบที่ยังคงมองตามไม่วางตา พวกเขาเดินผ่านไปยังห้องต่างๆ ที่ดูแปลกตา พนักงานอธิบายอย่างละเอียดถึง ห้องซาวน่า ที่อบอ้าวไปด้วยความร้อนแห้งๆ และ ห้องสตรีม ที่เต็มไปด้วยไอน้ำหนาแน่น พายุรู้สึกประหลาดใจกับความหลากหลายของบริการ ขณะที่เดินผ่านห้องนวดส่วนตัวบางห้องที่ปิดประตูไม่สนิท พายุก็ได้ยินเสียงบางอย่างลอดออกมา เสียงผิวหนังกระทบกันเป็นจังหวะเนิบนาบและเสียงครางเบาๆที่เล็ดลอดออกมาจากด้านใน ทำให้พายุรู้สึกร้อนผ่าวขึ้นมาบนใบหน้าอย่างห้ามไม่อยู่ เขารีบหลบสายตา ไม่กล้ามองเข้าไปในห้องนั้นตรงๆ ครูแดนที่เดินอยู่ข้างๆ ก็แอบยิ้มมุมปากเล็กน้อย คล้ายจะพอใจกับปฏิกิริยาของพายุ จากนั้น พนักงานก็พาพวกเขาไปยัง บ่อเกลือ ที่น้ำมีสีขุ่นเล็กน้อย และ บ่อน้ำเย็น ที่ดูสดชื่น บรรยากาศของแต่ละห้องแตกต่างกันไป แต่สิ่งที่เหมือนกันคือสายตาของลูกค้าคนอื่นๆ ที่ยังคงจับจ้องมาที่พายุอย่างไม่ลดละ โดยเฉพาะเมื่อพวกเขาต้องเคลื่อนที่จากจุดหนึ่งไปยังอีกจุดหนึ่ง ผ้าเช็ดตัวที่เปียกและแทบไม่ปกปิดอะไรได้ ยิ่งทำให้พายุรู้สึกไม่สบายตัว ครูแดนยังคงเดินนำและชวนคุยอย่างสบายๆ ราวกับไม่ได้รับรู้ถึงความอึดอัดของพายุเลยแม้แต่น้อย เขาลอบมองพายุเป็นระยะ และแววตาของเขาก็บ่งบอกถึงความพึงพอใจในทุกสิ่งที่กำลังเกิดขึ้น หลังจากพาชมห้องต่างๆ พนักงานหนุ่มคนนั้นก็หันมาหาพายุด้วยรอยยิ้มที่ดูเป็นมิตรเกินไป "คุณลูกค้าสนใจจะลองนวดผ่อนคลายสักหน่อยไหมครับ? ที่นี่เรามีบริการนวดแผนโบราณและนวดอโรมาด้วยนะครับ" พนักงานเสนอ พลางเหลือบมองครูแดนเล็กน้อย พายุกำลังจะปฏิเสธ เพราะเขารู้สึกไม่ค่อยสบายใจนัก แต่ครูแดนก็รีบพูดสมทบขึ้นมาทันที "ดีเลยครับครูพายุ! ผมว่าครูพายุน่าจะลองดูนะครับ จะได้ผ่อนคลายเต็มที่" ครูแดนเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงชวนเชื่อ "ไหนๆ ก็มาถึงที่นี่แล้ว" พนักงานยิ้มกว้างขึ้นไปอีก "ใช่ครับคุณลูกค้า ห้องนวดของเรามีความเป็นส่วนตัวสูง และพนักงานของเราก็เชี่ยวชาญทุกคนเลยครับ" พายุลังเลใจเล็กน้อย ก่อนจะถอนหายใจออกมา "ก็ได้ครับ... งั้นลองดูก็ได้ครับ" "เยี่ยมเลยครับ!" พนักงานหนุ่มดีใจออกนอกหน้า "พอดีตอนนี้มีห้องว่างอยู่ห้องหนึ่งครับ เชิญทางนี้เลยครับ" พนักงานนำทั้งสองไปยังห้องนวดส่วนตัวที่วินนี่แอบซ่อนตัวอยู่ ประตูห้องนั้นเปิดกว้างออก พายุก้าวเข้าไปในห้องนั้นโดยไม่รู้เลยว่ากำลังเดินเข้าสู่กับดักที่ถูกวางไว้ วินนี่ที่ได้ยินเสียงฝีเท้าและบทสนทนาที่ใกล้เข้ามา ก็รีบคว้าหน้ากากอนามัยที่วางอยู่บนโต๊ะข้างๆ มาสวมใส่อย่างรวดเร็ว เขาดึงมันขึ้นปิดบังใบหน้าส่วนล่างจนมิดชิด เหลือเพียงดวงตาที่จับจ้องไปยังประตูห้อง เมื่อพายุและครูแดนก้าวเข้ามาในห้อง วินนี่ก็รีบปรับสีหน้าให้เป็นกลางที่สุด ทำทีเป็นยืนรอต้อนรับลูกค้าอย่างมืออาชีพ เขายืนอยู่ข้างเตียงนวด พยายามเก็บซ่อนความตื่นเต้นและแผนการร้ายที่กำลังจะเริ่มต้นขึ้น ครูแดนกวาดสายตามองไปรอบๆ ห้อง เขารู้ดีว่าการนวดที่นี่เป็นแบบไหน และเขาก็อยากเห็นพายุผ่อนคลายถึงขีดสุดจริงๆ แต่เมื่อเหลือบมองพนักงานหนุ่มที่พามาแล้ว เขาก็อดรู้สึกหมั่นไส้ในท่าทีที่ดูเป็นมิตรมากเกินไปของอีกฝ่ายไม่ได้ "เอ่อ... ขอโทษนะครับคุณพนักงาน" ครูแดนเอ่ยขึ้น "ผมว่าให้พนักงานอีกคนมาบริการครูพายุจะดีกว่าไหมครับ" ครูแดนหันไปมองวินนี่ที่ยืนอยู่ข้างเตียงนวด "น้องคนนี้ดูหน่วยก้านดีและดูนอบน้อมกว่านะครับ" พนักงานหนุ่มคนแรกดูจะแปลกใจเล็กน้อย แต่ก็รีบปรับสีหน้าให้เป็นปกติ "ได้ครับคุณลูกค้า ไม่มีปัญหาครับ" เขาหันไปพยักหน้าให้วินนี่ วินนี่รู้สึกใจเต้นระรัว แผนการที่ดูเหมือนจะล้มเหลวกลับพลิกผันอย่างไม่น่าเชื่อ! เขาเหลือบมองครูแดนผ่านดวงตาที่ซ่อนอยู่ภายใต้หน้ากากอนามัย กังวลว่าจะมีใครจำเขาได้หรือเปล่า แต่ก็ดีใจที่ตอนนี้เขากำลังจะได้ใกล้ชิดกับครูพายุในแบบที่เขาต้องการแล้ว "เชิญคุณลูกค้าทั้งสองท่านนอนคว่ำบนเตียงได้เลยครับ" วินนี่เอ่ยด้วยน้ำเสียงที่ต่ำกว่าปกติ พายุมองวินนี่ที่สวมหน้ากากอนามัยอยู่แวบหนึ่ง รู้สึกคุ้นๆอย่างประหลาด และแปลกที่พนักงานคนนี้ไม่ได้พูดอะไรมาก ไม่ทันได้คิดอะไร พายุเดินไปนอนคว่ำหน้าลงบนเตียงนวด ส่วนครูแดนก็เลือกเตียงข้างๆ การนวดเริ่มต้นขึ้นพร้อมกันสองเตียง พนักงานที่น่อนให้ครูแดนเริ่มลูบไล้น้ำมันไปตามแผ่นหลังของครูแดนอย่างแผ่วเบา สัมผัสที่เน้นการคลึงเบาๆ คล้ายการลูบไล้ให้รู้สึกเสียวซ่าน มากกว่าจะเน้นไปที่การคลายกล้ามเนื้อจริงจัง ครูแดนครางฮือในลำคออย่างพอใจกับสัมผัสนั้น ส่วนวินนี่ที่ยืนอยู่ข้างเตียงของพายุ มือเรียวแต่แข็งแรงของเขาก็เริ่มลงน้ำหนักอย่างชำนาญ สัมผัสแรกที่วินนี่จรดลงบนแผ่นหลังของพายุนั้น ไม่ได้เน้นการลูบไล้ให้เสียวซ่าน แต่เป็นสัมผัสที่มั่นคงและหนักแน่นบ่งบอกถึงพื้นฐานการนวดที่ดีเยี่ยม เขาเริ่มคลายกล้ามเนื้อบริเวณบ่าและต้นคอที่ตึงเครียดจากการเล่นแบดมินตันเมื่อครู่ได้อย่างตรงจุด แรงกดที่พอเหมาะทำให้พายุรู้สึกผ่อนคลายอย่างรวดเร็ว ความเมื่อยล้าที่สะสมมาเริ่มคลายตัวลงทีละน้อย พายุหลับตาพริ้ม สัมผัสได้ถึงความเชี่ยวชาญของพนักงานคนนี้ วินนี่รู้ดีว่าครูพายุมีอาการปวดเมื่อยตรงไหนบ้าง เพราะเขาเคยแอบมองและสังเกตการณ์ครูพายุมาตลอดในโรงเรียน มือของวินนี่ลากไล้ไปตามแนวสันหลัง กดจุดคลายเส้นเบาๆ และนวดคลึงกล้ามเนื้อที่ตึงเครียดอย่างถูกวิธี แต่ในทุกสัมผัสนั้น วินนี่ก็แอบแฝงความตั้งใจบางอย่างลงไปด้วยอย่างแนบเนียน วินนี่ยังคงนวดให้พายุอย่างตั้งใจ มือที่ชำนาญกดคลึงกล้ามเนื้อที่อ่อนล้า แต่บางครั้งก็มีสัมผัสที่จงใจลากไล้ผ่านจุดที่ละเอียดอ่อนของร่างกายพายุอย่างแนบเนียน เขานวดไล่จากแผ่นหลังลงมาที่สะโพก และบางครั้งนิ้วก็เฉียดไปใกล้บริเวณก้นของพายุอย่างจงใจ สัมผัสที่จริงจังปนกับความจงใจแกล้งให้เสียวซ่าน ทำให้พายุรู้สึกแปลกๆ แต่ก็ยังไม่แน่ใจว่าเป็นเพียงจินตนาการของตัวเองหรือไม่ พายุเริ่มรู้สึกร้อนผ่าวขึ้นมาในร่างกายอีกครั้ง ไม่ใช่แค่จากอุณหภูมิของน้ำมันนวด แต่เป็นความร้อนที่ผุดขึ้นมาจากภายใน เขากลั้นหายใจโดยไม่รู้ตัว เมื่อสัมผัสของวินนี่เลื่อนลงมาต่ำกว่าปกติเล็กน้อย และเขาก็รู้สึกได้ว่า 'แกนกลาง' ของตัวเองเริ่มขยับตัว... เริ่มแข็งขึ้นทีละนิด พายุพยายามควบคุมตัวเอง พยายามคิดเรื่องอื่นเพื่อเบี่ยงเบนความสนใจ แต่สัมผัสที่บางครั้งก็เน้นย้ำตามจุดสำคัญๆ ก็ยังคงรบกวนจิตใจเขา วินนี่รับรู้ถึงการเปลี่ยนแปลงใต้ผ้าเช็ดตัวของพายุได้ในทันที รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ปรากฏขึ้นที่มุมปากภายใต้หน้ากากอนามัย ดวงตาของเขาวาววับด้วยความพึงพอใจ แผนการของเขากำลังได้ผล ครูแดนที่อยู่เตียงข้างๆ ครางฮือเบาๆ เป็นระยะ เขาไม่ได้ปิดตาอย่างสนิทนัก แต่แอบเหลือบมองพายุอยู่ตลอดเวลา เมื่อเห็นว่าพายุเริ่มมีปฏิกิริยาตอบสนองต่อการนวดของวินนี่ และสังเกตเห็นการเปลี่ยนแปลงใต้ผ้าเช็ดตัวของพายุอย่างชัดเจน รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ก็ปรากฏขึ้นที่มุมปากของครูแดน "คุณพนักงานครับ" ครูแดนเอ่ยขึ้นเสียงดังพอที่จะให้พนักงานทั้งสองคนได้ยิน "ผมว่าพอแค่นี้ก่อนดีกว่าครับ" พนักงานที่นวดให้ครูแดนหยุดมือลงอย่างว่าง่าย ส่วนวินนี่ก็ชะงักไปเล็กน้อย แต่ก็ยังคงรอคำสั่งต่อไป "ตอนนี้รู้สึกผ่อนคลายขึ้นเยอะเลยครับ" ครูแดนพูดต่อพลางบิดขี้เกียจเล็กน้อย "แต่ผมว่าเราควรจะพลิกตัวนอนหงายกันได้แล้วนะครับ จะได้นวดส่วนหน้าบ้าง" คำพูดของครูแดนทำให้พายุสะดุ้งเล็กน้อย การพลิกตัวนอนหงายหมายความว่าเขาจะต้องเผชิญหน้ากับพนักงานอย่างเต็มตัว และที่สำคัญคือ... เขาจะปกปิดอะไรไม่ได้อีกต่อไป พายุกำลังอึดอัดกับสถานการณ์ที่กำลังเกิดขึ้น แต่ก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องทำตาม วินนี่ที่ได้ยินคำสั่งของครูแดนก็รู้สึกตื่นเต้นเป็นอย่างมาก ในขณะที่พายุกลืนน้ำลายลงคอ เมื่อได้ยินคำสั่งของครูแดนให้พลิกตัวนอนหงาย เขารู้สึกประหม่าอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน การนอนหงายบนเตียงนวด ในสภาพที่ผ้าเช็ดตัวเปียกแนบเนื้อและแทบไม่ปกปิดอะไรเลยนั้น ทำให้เขารู้สึกเหมือนกำลังถูกจับจ้องจากทุกสายตา พายุค่อยๆ พลิกร่างกายอย่างเชื่องช้า พยายามจัดผ้าเช็ดตัวให้เรียบร้อยที่สุดเท่าที่จะทำได้ แต่ก็รู้ดีว่ามันแทบไม่ช่วยอะไรเลย วินนี่ที่ยืนอยู่ข้างเตียงของพายุ กำลังหน้าแดงอยู่ใต้หน้ากากอนามัย เมื่อพายุกำลังพลิกตัว ดวงตาของเขาก็จับจ้องไปยังทุกสัดส่วนที่เปิดเผยออกมา พายุเองก็รู้สึกได้ถึงสายตาของวินนี่ที่กำลังมองมา ทำให้เขายิ่งรู้สึกร้อนผ่าวไปทั้งตัว และแน่นอนว่าสายตาของครูแดนจากเตียงข้างๆ ก็ยังคงจับจ้องอยู่เช่นกัน "อ๊า... อื้มมมมม...”
& T- f p* G/ T9 Y$ P
พนักงานที่นวดครูแดนเริ่มการนวดส่วนหน้าด้วยท่วงท่าที่ชำนาญยิ่งขึ้น มือของเขาลูบไล้ไปตามหน้าอกและช่วงท้องของครูแดนอย่างแผ่วเบา สลับกับการคลึงเบาๆ บริเวณต้นขาด้านใน สัมผัสที่เน้นการสร้างความรู้สึกเสียวซ่านมากกว่าการคลายกล้ามเนื้ออย่างชัดเจน ครูแดนครางฮือในลำคอด้วยความพึงพอใจ และบางครั้งก็เผยสีหน้าเคลิบเคลิ้มออกมา ขณะเดียวกัน วินนี่ก็เริ่มการนวดส่วนหน้าให้กับพายุ มือของเขาลูบไล้น้ำมันอโรมาอุ่นๆ ไปทั่วหน้าอกและหน้าท้องของพายุอย่างแผ่วเบา แต่แฝงไปด้วยความตั้งใจบางอย่าง วินนี่ยื่นมือไปจัดผ้าเช็ดตัวของพายุให้ "กระชับ" มากขึ้นเล็กน้อย แต่กลับยิ่งทำให้ผ้าเช็ดตัวนั้นร่นขึ้นไปเผยให้เห็นช่วงล่างของพายุมากขึ้นกว่าเดิม พายุรู้สึกหนาววูบวาบไปทั้งตัวเมื่อสัมผัสของวินนี่เลื่อนผ่านบริเวณที่ละเอียดอ่อน สลับกับการนวดคลึงกล้ามเนื้อหน้าท้องที่แข็งแรงของพายุ วินนี่ยังคงนวดตามจุดต่างๆ อย่างเชี่ยวชาญ แต่ในทุกสัมผัสก็ยังคงมี 'ความจงใจ' แฝงอยู่ บางครั้งนิ้วของเขาก็ปัดผ่านบริเวณแกนกลางของพายุอย่าง "บังเอิญ" ทำให้พายุรู้สึกสะดุ้งเล็กน้อย ความรู้สึกร้อนผ่าวแล่นขึ้นมาอีกครั้ง พายุพยายามกลั้นหายใจและเม้มปากแน่น เขาไม่แน่ใจว่าควรจะทำอย่างไรดีในสถานการณ์นี้ ครูแดนเหลือบมองพายุเป็นระยะ เขาเห็นปฏิกิริยาของพายุ และรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ก็ปรากฏขึ้นที่มุมปากอีกครั้ง ครูแดนรู้ดีว่าสิ่งที่กำลังเกิดขึ้นคืออะไร และดูเหมือนว่ามันจะเป็นไปตามแผนการของเขา & R; x6 g8 B: l. D6 P
ไม่นานนัก พนักงานคนนั้นก็ค่อยๆ ปลดชุดยูกาตะของตัวเองออก เผยให้เห็นร่างกายเปลือยเปล่า ก่อนจะขึ้นไปนอนทาบทับลงบนร่างของครูแดนอย่างแนบชิด เริ่มการนวดแบบ Body to Body ครูแดนรับสัมผัสที่แนบแน่นนั้นด้วยความพึงพอใจอย่างเห็นได้ชัด ใบหน้าของเขาแดงก่ำขึ้นเล็กน้อย และเขาก็ปล่อยตัวไปกับสัมผัสที่รุกล้ำนั้น
; z! t* b! ?6 A6 \! s$ p X+ w9 t
วินนี่เหลือบมองไปยังเตียงข้างๆ ที่ครูแดนกำลังถูกนวดแบบ Body to Body ใบหน้าของเขารู้สึกร้อนผ่าวขึ้นมาด้วยความเขินอาย แม้ใจนึงก็อยากลองบ้าง แต่ความกล้าของเขายังไม่มากพอที่จะทำถึงขนาดนั้นในตอนนี้ เขาหันกลับมาโฟกัสกับการนวดของพายุอีกครั้ง พยายามควบคุมลมหายใจให้เป็นปกติ พายุที่ลืมตาขึ้นเล็กน้อย เมื่อเห็นสิ่งที่เกิดขึ้นบนเตียงข้างๆ ก็เบิกตากว้างด้วยความตกใจเล็กน้อย เขามองไปยังพนักงานที่กำลังนวดให้กับครูแดน แล้วสายตาก็เลื่อนกลับมามองพนักงานที่กำลังนวดให้เขาอยู่ ดวงตาของพายุเต็มไปด้วยความลังเลและความสงสัย 'พนักงานคนนี้... เขาจะทำแบบนั้นเหมือนกันหรือเปล่า?' ความคิดนี้ผุดขึ้นมาในหัวของพายุ ทำให้เขารู้สึกสับสนและร้อนรุ่มในเวลาเดียวกัน วินนี่ที่ไม่ได้ทำแบบพนักงานอีกคน เขายังคงนวดตามหลักการอย่างถูกวิธี แต่ยังคงมีสัมผัสที่จงใจแฝงอยู่ พยายามทำให้พายุรู้สึกเสียวซ่านและแข็งตัวมากขึ้น แต่ไม่ได้รุกล้ำเกินไปกว่านั้น ขณะที่วินนี่ยืดตัวขึ้นเล็กน้อยเพื่อเปลี่ยนท่าทางการนวด แสงไฟจากด้านบนก็ส่องกระทบใบหน้าของเขาพอดี แม้จะมีหน้ากากอนามัยปิดบังอยู่ แต่ด้วยระยะที่ใกล้ชิด และดวงตาคู่เดิมที่พายุคุ้นเคย รวมถึงทรงผมและโครงหน้าบางส่วนที่โผล่พ้นหน้ากากออกมา พายุก็จำได้อย่างแม่นยำ... ว่าพนักงานคนนี้คือ ‘วินนี่’ นักเรียนตัวแสบของเขา หัวใจของพายุเต้นรัวด้วยความตกใจระคนประหลาดใจ ความรู้สึกที่พายุมีต่อนายวินนี่ในตอนนี้ ไม่ใช่ความโกรธ มันเป็นความรู้สึกที่เขาเองก็อธิบายไม่ถูก คือเมื่อเห็นวินนี่ในมาดพนักงานที่ดูเงียบๆ และมีท่าทีเขินอาย ไม่เหมือนเด็กแก่นแสบชอบก่อกวนที่โรงเรียนเลยแม้แต่น้อย พายุก็อดรู้สึกอยากแกล้งอีกฝ่ายขึ้นมาไม่ได้ พายุจึงแกล้งหลับตา ไม่ได้พูดอะไรออกมา เขาแสร้งทำเป็นไม่รู้ว่าอีกฝ่ายคือใคร แต่ในใจกลับคิดอย่างรวดเร็ว 'เจ้าเด็กแสบแอบเข้ามาในที่แบบนี้ได้ยังไง... ต้องสั่งสอนให้เข็ด!' วินนี่กำลังนวดบริเวณหน้าอกของพายุอย่างตั้งใจ เขาพยายามควบคุมลมหายใจและท่าทางไม่ให้ผิดสังเกต แต่ในใจก็ร้อนรนกับปฏิกิริยาของพายุที่ดูเหมือนจะเปิดเผยมากขึ้น จู่ๆ พายุที่นอนอยู่บนเตียงก็ขยับตัวเล็กน้อย มือของเขายกขึ้นมาอย่างเชื่องช้า... แล้วค่อยๆลูบไล้ไปตามแขนของวินนี่อย่างช้าๆ สัมผัสที่เนิบนาบนั้นเริ่มตั้งแต่ท่อนแขนด้านใน ก่อนจะเลื่อนขึ้นไปตามหัวไหล่ของวินนี่อย่างจงใจ วินนี่สะดุ้งเฮือก! เขาตกใจจนเกือบจะปล่อยมือจากร่างของพายุ หัวใจของเขาสูบฉีดอย่างรุนแรง ใบหน้าภายใต้หน้ากากอนามัยร้อนผ่าวขึ้นมาทันที นี่มันอะไรกัน? ครูพายุกำลังทำอะไร? หรือว่าเกิดอยากทำแบบครูแดนขึ้นมา? วินนี่ไม่แน่ใจว่าควรจะหยุดนวดดีหรือไม่ แต่ในขณะเดียวกัน เขาก็รู้สึกร้อนรุ่มและวาบหวิวไปกับสัมผัสของพายุที่กำลังลูบไล้ไปบนแขนของเขา พายุยังคงหลับตาอยู่ แสดงท่าทีผ่อนคลายที่สุด ราวกับว่าการกระทำนั้นเป็นเพียงการขยับตัวโดยไม่ได้ตั้งใจ แต่รอยยิ้มบางๆ ที่มุมปากของเขากลับปรากฏขึ้นอย่างไม่มีใครสังเกตเห็น ครูแดนที่กำลังเพลิดเพลินกับการนวดแบบ Body to Body ของตัวเอง ก็เหลือบมองเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับพายุและวินนี่ ดวงตาของเขาเบิกกว้างขึ้นเล็กน้อยด้วยความประหลาดใจระคนพอใจ 'โอ้โห... พี่พายุก็ใช่ย่อยนี่หว่า' ครูแดนคิดในใจ รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ปรากฏขึ้นบนใบหน้าอีกครั้ง เกมนี้มันน่าสนใจขึ้นเรื่อยๆ แล้วสิ เขาตัดสินใจเข้ามามีบทบาทในเกมนี้โดยตรง ครูแดนกระแอมไอเบาๆ ทำให้พนักงานที่นวดเขาเงยหน้าขึ้นมามอง จากนั้นเขาก็หันหน้าไปทางเตียงของพายุและวินนี่ "คุณพนักงานครับ" ครูแดนเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบๆ แต่แฝงไปด้วยอำนาจบางอย่าง "ช่วยนวดตรง... 'ส่วนนั้น' ของเพื่อนผมหน่อยสิครับรู้สึกว่ากล้ามเนื้อส่วนนั้นจะต้องการคนดูแลนะครับ และดูจะเมื่อยเป็นพิเศษเลยนะ" ครูแดนเน้นคำว่า 'ส่วนนั้น' อย่างจงใจ พร้อมส่งรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความหมายให้กับวินนี่ วินนี่ที่ได้ยินคำสั่งนั้นถึงกับแข็งค้างไปทั้งตัว หัวใจเต้นรัวแรงจนแทบจะทะลุอก หน้าของเขาร้อนผ่าวจนรู้สึกได้ชัดเจน ความรู้สึกเขินอายปนกับความตื่นเต้นพุ่งขึ้นมาอย่างควบคุมไม่ได้ เขาเหลือบมองพายุที่ยังคงหลับตาอยู่ แสร้งทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นอะไร ส่วนพายุที่ได้ยินคำสั่งของครูแดนก็สะดุ้งเฮือกเช่นกัน แต่เขาก็ยังคงหลับตาแน่น พยายามเก็บอาการไม่ให้หลุดโป๊ะว่าตัวเองรู้เรื่องทั้งหมด พายุรู้สึกร้อนวูบวาบไปทั้งร่าง ไม่รู้ว่าควรจะทำอย่างไรต่อไปดีในสถานการณ์นี้ วินนี่กลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก มือของเขาสั่นเล็กน้อยภายใต้การควบคุมที่พยายามอย่างยิ่ง คำสั่งของครูแดนชัดเจนเกินไป และมันตรงกับความปรารถนาลึกๆ ที่เขาพยายามเก็บซ่อนมาตลอด หัวใจของวินนี่เต้นรัวระส่ำระหว่างความกล้าและความเขินอาย เขาอยากจะทำตามคำสั่งนั้นเหลือเกิน แต่ก็ยังไม่แน่ใจว่าพายุจะตอบสนองอย่างไร เขาเหลือบมองไปยังใบหน้าของพายุที่ยังคงหลับตาอยู่ แสร้งทำเป็นผ่อนคลายที่สุด แต่รอยยิ้มมุมปากที่แผ่วเบานั้น ทำให้วินนี่อดคิดไม่ได้ว่าพายุกำลัง "เล่น" กับเขาอยู่ วินนี่สูดหายใจเข้าลึกๆ พยายามรวบรวมความกล้าทั้งหมดที่มี เขาค่อยๆ เลื่อนมือลงมาจากหน้าท้องของพายุอย่างช้าๆปลายนิ้วสัมผัสกับผ้าเช็ดตัวที่เปียกชื้นและแนบติดกับผิวของพายุ ทุกการเคลื่อนไหวเป็นไปอย่างเชื่องช้าจนน่าอึดอัด ผ้าเช็ดตัวที่เคยปิดบังไว้ ก็ค่อยๆ ร่นลงไปตามการเคลื่อนไหวของมือวินนี่ เผยให้เห็นบริเวณที่ครูแดนตั้งใจกล่าวถึงชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ ในที่สุด มือของวินนี่ก็เลื่อนลงไปถึงจุดที่ผ้าเช็ดตัวไม่ได้ปกปิดอีกต่อไป ปลายนิ้วของวินนี่สัมผัสเข้ากับผิวเนื้ออุ่นๆบริเวณ 'แกนกลาง' ของพายุอย่างแผ่วเบา สัมผัสแรกนั้นทำให้พายุสะดุ้งเล็กน้อย แต่ก็ยังคงเก็บอาการได้ดี วินนี่ไม่ได้กดหรือคลึงทันที แต่เขาลูบไล้เบาๆ ไปตามความยาวของมันอย่างช้าๆ ราวกับเป็นการทักทายสิ่งที่ไม่ได้เจอกันมานาน ทุกการเคลื่อนไหวเป็นไปอย่างเนิบนาบแต่ตั้งใจ ปลายนิ้วเริ่มวนเวียนอยู่รอบๆ อย่างอ่อนโยน แรงดันเพียงเล็กน้อยก็เพียงพอที่จะทำให้พายุรู้สึกร้อนผ่าวไปถึงแก่นกลาง สัมผัสที่ตั้งใจทำให้เสียวซ่านนี้ ทำให้ 'แกนกลาง' ของพายุยิ่งแข็งและร้อนขึ้นเรื่อยๆ พายุหายใจติดขัดเล็กน้อย ร่างกายของเขาเริ่มตึงเครียดขึ้นมาอีกครั้ง ไม่ใช่เพราะความเมื่อยล้า แต่เป็นเพราะความรู้สึกที่กำลังถาโถมเข้ามา พายุไม่รู้ว่าควรจะห้ามหรือไม่ เพราะส่วนหนึ่งในใจก็รู้สึกตื่นเต้นและอยากรู้ว่าวินนี่จะทำอะไรต่อไป วินนี่รับรู้ถึงสิ่งที่กระตุกอยู่ที่มือเขา เขารู้สึกถึงความแข็งแกร่ง และเหมือนมันกำลังเรียกร้องขอสิ่งที่มากกว่านี้ ครูแดนเองก็ยังคงจับจ้องมองด้วยรอยยิ้มที่พอใจ เขาสังเกตเห็นปฏิกิริยาของพายุ และการกระทำของวหมอนวดอีกคนทุกอย่าง ครูแดนคิดว่าสถานการณ์กำลังพัฒนาไปในทิศทางที่เขาต้องการ ขณะที่สถานการณ์บนเตียงของพายุกำลังเข้มข้นขึ้น ทางด้านครูแดนก็ไม่ได้รอช้าอีกต่อไป พนักงานที่นวดครูแดนยังคงเปลือยเปล่าอยู่บนร่างของเขา และตอนนี้เสียงครางที่เล็ดลอดออกมาจากเตียงของครูแดนก็ชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ จังหวะการเคลื่อนไหวของร่างกายที่ทาบทับกันเริ่มหนักหน่วงและรุนแรงขึ้น บ่งบอกให้รู้ว่าการนวดได้เปลี่ยนไปสู่กิจกรรมที่เกินเลยไปไกลกว่าการนวดทั่วไปแล้ว ครูแดนเริ่ม 'เย็ด' พนักงานของเขาอย่างโจ่งแจ้ง เสียงหอบหายใจและเสียงผิวหนังกระทบกันดังเป็นจังหวะชัดเจนขึ้นภายในห้อง "อ๊า... อื้มมมมม..." เสียงครางผสมเสียงหอบหายใจของครูแดนดังขึ้นเรื่อยๆ เขายังคงรุกเร้าด้วยจังหวะที่เร็วและหนักหน่วง มือหนึ่งจับบั้นท้ายของพนักงานไว้แน่น อีกมือหนึ่งกำผ้าปูที่นอนจนยับยู่ยี่ ใบหน้าของเขาแดงก่ำไปด้วยอารมณ์ที่พุ่งพล่าน เสียงครางของพนักงานก็ดังระงมขึ้นตามจังหวะที่ครูแดนมอบให้ "อื้อ... อื้อ! อ๊า...”
- |: p( b3 e3 c+ P6 `
พายุที่ได้ยินเสียงเหล่านั้นจากเตียงข้างๆ ถึงกับเบิกตากว้างด้วยความตกใจและร้อนผ่าวไปทั้งใบหน้า เขารีบหลับตาลงแน่น พยายามทำเป็นไม่รับรู้สิ่งที่กำลังเกิดขึ้น แต่เสียงและสัมผัสจากวินนี่ก็ทำให้เขายิ่งรู้สึกสับสนและร้อนรุ่มมากขึ้นไปอีก วินนี่เองก็รับรู้ถึงสิ่งที่เกิดขึ้นบนเตียงข้างๆ ได้เป็นอย่างดี แต่เขากลับยิ่งตื่นเต้นมากขึ้น เมื่อเห็นว่าครูแดนได้ก้าวข้ามเส้นไปแล้ว เขาก็รู้สึกว่าตัวเองไม่มีความกล้าที่จะทำอะไรแบบนั้นต่อหน้าคนอื่น วินนี่จ้องมอง 'ส่วนนั้น' ของพายุที่แข็งผงาดขึ้นมาตรงหน้า มือของเขากำลังลูบไล้อยู่บนผิวเนื้ออุ่นๆ นั้น ความปรารถนาพุ่งพล่านไปทั่วทั้งร่าง แต่ในขณะเดียวกัน ภาพของครูแดนที่กำลังทำอะไรบางอย่างกับพนักงานอีกคน ก็ผุดขึ้นมาในหัวของวินนี่อีกครั้ง 'ไม่... ไม่ได้!' ความคิดนี้แล่นเข้ามาในหัวของวินนี่อย่างรวดเร็ว เขายังไม่เคยทำอะไรแบบนี้มาก่อน ความเขินอายและความประหม่าตีตื้นขึ้นมาจนท่วมท้น แม้จะอยากทำมากแค่ไหน แต่ใจของเขาก็ไม่กล้าพอที่จะก้าวข้ามเส้นไปในตอนนี้ วินนี่ตัวแข็งทื่อไปชั่วขณะ และในวินาทีนั้นเอง เสียงของครูแดนก็ดังขึ้นอีกครั้งจากเตียงข้างๆ เสียงเรียบนิ่ง แต่แฝงไปด้วยความคาดหวังและอำนาจ "คุณพนักงาน... ถอดชุดออกสิครับ" ครูแดนเอ่ยขึ้นอย่างชัดเจน เสียงนั้นราวกับฟ้าผ่าลงกลางใจของวินนี่ วินนี่สะดุ้งสุดตัว! หน้าของเขาร้อนผ่าวจนแทบไหม้ ความเขินอายปนกับความตกใจพุ่งทะลุขีดจำกัด การที่ครูแดนออกคำสั่งเช่นนั้นต่อหน้าพายุ ทำให้วินนี่รู้สึกเหมือนถูกจับได้ทุกอย่าง วินนี่ตัดสินใจอย่างกะทันหัน เขาหันหลังให้พายุทันที และวิ่งออกจากห้องนวดไปโดยไม่พูดอะไรสักคำ ทิ้งให้พายุยังคงนอนนิ่งอยู่บนเตียงด้วยความประหลาดใจ พายุที่กำลังเคลิบเคลิ้มไปกับสัมผัสของวินนี่ และสับสนกับสถานการณ์บนเตียงข้างๆ ก็ต้องตกใจสุดขีดเมื่อสัมผัสบนร่างกายหายไปกะทันหัน เขาเปิดตาขึ้นมามอง ก็เห็นเพียงแผ่นหลังของวินนี่ที่กำลังวิ่งหายลับออกไปจากห้องอย่างรวดเร็ว "วินนี่!" พายุหลุดปากเรียกชื่อนั้นออกมาโดยไม่ทันคิด เขารีบลุกพรวดขึ้นจากเตียงอย่างรวดเร็วโดยไม่สนใจผ้าเช็ดตัวที่แทบหลุดลุ่ย เขากำลังสับสนอย่างมากกับสิ่งที่เกิดขึ้น วินนี่จำเขาได้? หรือวินนี่ตกใจกับอะไร? พายุรีบสาวเท้าก้าวออกจากห้องนวดไปทันที โดยไม่แม้แต่จะหันกลับไปมองครูแดนที่ยังคงอยู่บนเตียง พายุวิ่งตามวินนี่ออกไปจากห้องนวดด้วยความเร็วที่เหนือความคาดหมาย หวังจะคว้าตัววินนี่ไว้และไขความกระจ่างในทุกสิ่งที่เกิดขึ้น ครูแดนที่ได้ยินเสียงพายุเรียกชื่ออะไรบางอย่าง และเห็นพายุวิ่งตามออกไป ก็ถึงกับหยุดชะงัก ดวงตาเบิกกว้างด้วยความมึนงงเล็กน้อย 'อะไรวะ? เกิดอะไรขึ้น?' ครูแดนคิดในใจ แต่ความสงสัยนั้นก็อยู่ได้ไม่นาน เพราะความรู้สึกเสียวซ่านที่พุ่งพล่านอยู่เหนือกว่าทุกสิ่ง เขายังคงติดลมและเพลิดเพลินกับการเย็ดพนักงานคนนั้นต่อไปอย่างไม่ลดละ "อื้อ... อื้อ! อ๊า...” "อ๊า... อื้มมมมม...”
0 s# @2 S4 F% o1 ] j
แรงกระแทกสุดท้ายรุนแรงกว่าครั้งไหนๆ ครูแดนเกร็งตัวขึ้น ใบหน้าบิดเบี้ยวด้วยความเสียวซ่านถึงขีดสุด พร้อมกับเสียงครางยาวที่ลากเป็นทำนอง ก่อนที่เขาจะปลดปล่อยออกมาอย่างรุนแรงจน 'น้ำแตก' บนตัวพนักงาน เขาทรุดตัวลงทาบทับอีกฝ่าย สูดหายใจเฮือกใหญ่ด้วยความพึงพอใจและผ่อนคลายอย่างถึงที่สุด . |( Q! B) O* I0 B) N9 [# |
* W& H$ i* X# D& D& ?0 {
8 b6 i" s0 I5 A
8 ?4 e' `! |4 z% V
* ออกนอกโรงเรียนเถอะ เพื่อความปลอดภัยต่อหน้าที่การงานของทุกคน  ** วินนี่หนีไปไหนละลูก อ้อยจะเข้าปากช้างอยู่แล้ว เอ๊ะหรือจะกินกันเงียบๆรึป่าวนะ อุ๊ปส์! $ v, [, Q) L9 h$ G4 T7 N
| 
ค้นหาสมาชิก
โพสต์ 2025-7-22 19:13:10
ดันกระทู้
ปักหมุดกระทู้
ล๊อคกระทู้
การ์ดสีสัน
โพสต์ 2025-7-22 19:26:28
โพสต์ 2025-7-22 20:28:25
โพสต์ 2025-7-22 22:01:16
โพสต์ 2025-7-23 07:39:11
