วิวาห์ป่วนซ่อนรัก[Ep.4]

NOOFONG

Ep. 4 ความทรงจำวัยเด็ก




ผมนอนก่ายหน้าผาก มองเพดานสีขาวครีมอย่างเลื่อนลอย ไม่รู้จะจัดการความรู้สึกตอนนี้ยังไงดี ระหว่างตัวผมที่ทำความทรงจำร่วงหล่น กระจัดกระจายไปอย่างไม่คิดจะเก็บมันกลับมาประกอบให้สมบูรณ์เหมือนเดิม


แต่แล้ว…คนในความทรงจำนั่น กลับค่อย ๆ ประสานรอยร้าวเหล่านั้นอย่างใจเย็น


คำสัญญาในวัยเด็ก มันจะไปมีความหมายอะไร ตอนนั้นผมยังไม่รู้จักคำว่า ‘เจ้าสาว’ เลยด้วยซ้ำ


ถ้าไอ้บ้านั่นจะโทษว่าผมผิดคำสัญญา ผมก็มีข้ออ้างเหมือนกัน ว่าใครกันแน่ที่เป็นฝ่ายทิ้งไปก่อน


ถึงจะจำได้ไม่ชัดนัก แต่ผมก็ยังจำได้ดี ว่าคนที่ปล่อยให้ผมรอคอยอยู่หลายปี ไม่เคยกลับมา สุดท้ายมันจะไปสำคัญอะไร


ไอ้คนใจร้าย... ฮึก... ทำไมต้องเป็นกูด้วยวะ ทำไมมึงต้องกลับมา แล้วทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น กูจะไม่ยอมอยู่เฉย ๆ แน่ กูจะหนีมึงไปให้ไกลที่สุด


พอคิดได้แบบนั้น ผมก็ลุกขึ้นมาเก็บเสื้อผ้าใส่กระเป๋าอีกครั้ง เลือกเอาแต่ของจำเป็นไม่กี่อย่าง แค่โทรศัพท์ กระเป๋าตังค์ แล้วก็เสื้อผ้าอีกสองชุด เอาไว้เปลี่ยน


ก่อนอื่น... ต้องแอบออกไปตอนที่แม่ออกไปทำธุระ ผมย่องออกทางประตูหลัง ที่มีหมาไซบีเรียนสองตัวนอนเฝ้าอยู่ พอเห็นผม พวกมันก็รีบกระโดดเข้ามาหาด้วยท่าทางดีใจจนน่าใจอ่อน แต่ผมไม่มีเวลาพอจะเล่นด้วยหรอก


ผมมองซ้ายขวา พอแน่ใจว่าไม่มีใครเห็น ก็เดินไปขึ้นรถที่กดเรียกไว้ล่วงหน้าในแอป พกเงินสดติดตัวมาไม่มากนัก แค่พอใช้จ่ายประจำวันได้โดยไม่ลำบาก จะว่าไป... มันก็เหมือนเด็กหนีออกจากบ้านไม่มีผิด ผมเผลอส่ายหัวให้กับความคิดไร้สาระของตัวเอง


ปลายนิ้วเลื่อนอ่านรีวิวสถานที่แถวชายทะเลอยู่เงียบ ๆ ลองดูว่ามีที่ไหนน่าไปบ้าง...


พอถึงสถานีขนส่ง ผมเดินตรงไปที่ช่องซื้อตั๋ว


“ขอโทษนะครับ ผมอยากไปที่นี่... หนึ่งที่ครับ”


พนักงานแค่พยักหน้า ก่อนจะบอกให้ไปนั่งรอเรียกขึ้นรถตามรอบเวลาที่ระบุในตั๋ว


ผมได้รอบเกือบบ่ายโมง เพราะวันนี้เป็นวันหยุด สถานีจึงแน่นขนัดไปด้วยผู้คน ความเหนื่อยเริ่มแทรกเข้ามา ยังไม่ทันได้ไปถึงไหนเลย ผมหันมองรอบ ๆ พลางถอนหายใจ


อยากหนีไปให้ไกล... แต่ลึก ๆ ในใจกลับรู้สึกว่าไอ้บ้านั่นจะต้องตามมาจนเจอแน่ ๆ โอ้ย... แล้วทำไมผมต้องมัวแต่คิดถึงมันด้วยวะ


จะหนีแท้ ๆ แต่ดันอยากให้เขาตามมาอีก นี่ผมพ่ายแพ้ให้กับความรู้สึกตัวเองไปแล้วเหรอ ไม่ ไม่ ไม่...


ผมก้มหน้า เอามือปิดหน้าตัวเองเหมือนจะสั่งห้ามความคิดบ้า ๆ เหล่านั้น ให้ตายเถอะ... แล้วก็ได้แต่ตัดพ้อในใจ กับคนที่ทำให้ผมต้องมาตกระกำลำบากอยู่ตรงนี้


ที่ที่ผมจะไปคือเกาะช้าง จังหวัดตราด ไกลจากกรุงเทพน่าดูเลยล่ะ หวังว่าจะไม่มีใครตามมานะ


กว่าจะได้เวลารถออกก็ปาเข้าไปเกือบบ่ายสองโมงแล้ว จะได้ขึ้นเรือตอนไหนก็ไม่รู้ ผมมองนาฬิกาแบนด์เนมที่เพิ่งซื้อมาก่อนจะเอนตัวลงบนพนักพิง


ครืน....


1 ทุ่ม 15 นาที


"ขอโทษนะครับ ตอนนี้ยังมีเรือข้ามฟากอีกมั้ยครับ"


ผมรีบพุ่งตัวเข้าไปที่เคาท์เตอร์ของท่าเรือเฟอร์รี่ทันที ก่อนจะได้คำตอบว่าคงต้องเป็นเที่ยวของวันพรุ่งนี้ เพราะเรือออกจากท่าไปแล้ว


เอายังไงดีล่ะทีนี้ จะนอนที่ไหน ข้าวก็ยังไม่ได้กิน ทำไมนายต้องมาใช้ชีวิตลำบากขนาดนี้เนี่ยไปป์ กลับบ้านเถอะ ใช่...ผมพูดกับตัวเอง ถ้าไม่เพราะอยากจะหนีใครสักคน คงไม่ต้องมาทำอะไรแบบนี้


กริ๊งงงงงง....เสียงโทรศัพท์ดัง


ผมได้แต่มองโทรศัพท์ในมือ ไม่อยากจะกดรับแต่ก็ต้องรับ เพราะเบอร์ที่ขึ้นโชว์คือแม่ หึหึ ถ้าขืนตัดสายทิ้งมีหวังได้โดนอายัดบัตรกดเงินแน่


"ฮัลโหล มีอะไรครับแม่"


"ไป๊ป์ ตอนนี้เราอยู่ไหน ลีโอบอกแม่ว่าติดต่อไป๊ป์ไม่ได้เลย ไปหาที่บ้านก็ไม่เจอ เราตั้งใจจะทำอะไรกันแน่"


"ผมแค่มาพักผ่อนเฉยๆ ครับแม่ ไม่ต้องเป็นห่วงหรอก"


"แล้วทำไมไม่เอาพี่เค้าไปด้วย"


"ผมเกรงใจเขาหน่ะครับ อีกอย่างผมอยากมาคนเดียว"


"ส่งพิกัดมา เดี๋ยวแม่ให้พี่เขารีบตามไป"


"ไม่ต้องมาหรอกครับ มันไกล"


"นี่คือคำสั่ง!!"


"แม่อ๊าาาา...."


พัง...พังหมด ทริปเที่ยวคนเดียว แล้วผมก็จำใจต้องส่งที่อยู่ไป เห้ออ ผมเดินออกมาจากท่าเรือเพื่อหาห้องพักที่อยู่ใกล้ๆ ก่อนจะเจอโฮมสเตย์ที่บรรยากาศค่อนข้างโอเค ผมเลยตัดสินใจนอนค้างที่นั่น


หลังจากอาบน้ำแต่งตัวเสร็จผมก็ใส่ผ้าคลุมอาบน้ำออกนั่งเล่นโทรศัพท์ จิ้มนิ้วที่จอไปมา และเผลอหลับไปทั้งอย่างนั้น


ก็อกๆๆ


เที่ยงคืนกว่า ...


ผมลืมตาขึ้นมาอย่างงัวเงีย ใครกล้ามาเคาะห้องคนอื่นในเวลาแบบนี้เนี่ย...ฮึยยย มองดูนาฬิกาก็เที่ยงคืนแล้ว ผมเดินหัวยุ่งออกมาทั้งอย่างนั้น


ทันทีที่เปิดประตู หน้าของลีโอก็ลอยเอามาทันที ผมแทบปิดประตูไม่ทันเลย แต่มือที่ไวกว่าก็คว้าประตูเอาไว้ทัน ก่อนจะผลักเข้ามาข้างใน


ผู้ชายที่ตัวโตกว่ามองหน้าผมด้วยสีหน้ากวนส้นตีนเหมือนเช่นเคย


"ไง...ไม่คิดจะชวนหน่อยหรอ" มาดนิ่ง


"แล้วจะทำไม ขี้ฟ้องชะมัด" อยากหายไปจากตรงเน้!


"ใครขี้ฟ้อง ฉันแค่โทรหาแม่นายเพราะนายไม่อยู่บ้าน ทีหลังก็หัดรับโทรศัพท์บ้างสิ"


"จะตามกูไปถึงเมื่อไหร่ อยากได้กูมากนักหรอ" อายปากตัวเองจัง แต่คนอย่างเราต้องปากกล้าแบบนี้ล่ะ จะได้เลิกตื้อสักทีเล่นเกาะเป็นปลิงสบัดไม่หลุดแบบนี้ โคตรไม่ปกติกับชีวิตเลย


"หลงตัวเองจังนะ แต่จะว่าไปนายก็น่ากิน..เอ้ย น่ารักดีนะ ว่าที่เจ้าสาวของฉัน"


"อย่ามามั่ว ใครเจ้าสาวมึง"


"ก็นายไง ไป๊ป์" สายตานั่นมันอะไรกัน ดูหื่นชะมัด ขนลุกเลยเนี่ย


"ออกไปเลยยยย" ผมรีบดันตัวเจ้าลีโอออกไปนอกห้อง แต่ก็สู้แรงที่มันยืนอยู่เฉยๆ ไม่ได้ เล่นไม่ขยับไปไหนเลย จนผมเป็นฝ่ายเชไปเอง


"มันดึกแล้วนะไป๊ป์ นอนด้วยกันนี่แหละ นายจะให้ฉันไปไหน อุตส่าห์ขับรถมาถึงนี่ ยังจะมาไล่กันอีก"


"แล้วใครขอให้ตามมาล่ะ"


"😥😥"


เจ้าสิงโตตัวใหญ่นี่มันก็ทำหน้าเศร้าเป็นด้วยแฮะ หลอกให้โอ๋ล่ะสิ ไม่มีทางฉันไม่ได้ทำอะไรผิดนี่นา


คำพูดบางคำมันก็แทงใจใช่เล่นเหมือนกันนะ เจ็บและจุก ลีโอได้แต่คิดในใจ ขับรถมาหลายร้อยโล เพื่อมาเจอคนที่ตัวเองอยากจะเจอมากที่สุดไล่


"ทำไมไม่เถียงอ่ะ น้อยใจ?"


"ป่าว..."


"งั้นก็ออกไปได้แล้ว ห้องนี้มันสำหรับนอนคนเดียว มึงไปหาที่อื่นเถอะ"


ปังง...


ใจที่มันเหมือนจะร้องไห้ แต่ใบหน้ากลับไม่มีน้ำตานี่มันคืออะไร ตั้งแต่เกิดมาฉันยังไม่เคยง้อใครขนาดนี้เลยนะ ไป๊ป์...


ลีโอยืนอยู่ตรงประตูหน้าห้องไป๊ป์ พักใหญ่ๆ ดูเหมือนไอ้คนตัวเล็กจะไม่ยอมเปิดประตูให้เขาเข้าไปจริงๆ ถ้างั้นก็คงต้องนอนตากยุงมันข้างนอกเนี่ยแหละ






เวลาผ่านไปจนถึงเช้า…


"อือออ..."ผมลุกขึ้นมาพร้อมกับบิดตัวไปมา ก่อนจะอาบน้ำแต่งตัวเพื่อเตรียมไปขึ้นเรือ แต่เหมือนผมจะลืมอะไรไปสักอย่าง


แต่ชั่งเถอะ ..พอผมเก็บกระเป๋าเสร็จผมก็รีบเปิดประตูเพื่อไปเช็คเอ้าท์ที่พัก เดี๋ยวคงต้องไปหาอะไรรองท้องก่อน เพราะเมื่อคืนไม่มีอะไรตกถึงท้องเลย ชักรู้สึกหิวขึ้นมาแล้ว


แอ๊ดดดด…


ภาพที่ผมเห็นคือผู้ชายคนเมื่อคืนที่นั่งเอาหลังพิงกำแพงหลับ สภาพเหมือนคนไม่ได้นอนเลย เอาจริงหรอเนี่ย


"ลีโอ..ลีโอ" หวังว่าจะไม่มีใครผ่านมาเห็นมึงนอนอยู่ตรงนี้นะ คนบ้าอะไร ทำไมถึงต้องลงทุนทำขนาดนี้ ไล่แล้วยังไม่ไปอีก


เจ้าทึ่มลืมตาขึ้นมามองผม จะสงสารดีมั้ยนะ คนอะไรมึนสุดๆ แต่ก็จะพูดดีด้วยก็ได้ วันนึงพอ


"มาทำอะไรอยู่ตรงนี้"


"นอน"


"แล้วทำไมไม่ไปนอนดี ๆ"


"รอนาย"


ผมถอนหายใจอีกรอบ แบบไม่รู้จะรับมือกับความดื้อด้านของหมอนี่ยังไง มองตาแป๋วใส่กันขนาดนี้ สุดท้ายก็ต้องจำใจหิ้วมันไปด้วยอยู่ดี


หลังจากเช็คเอาต์เสร็จ ลีโอก็เป็นคนขับรถพาผมไปหาอะไรกินใกล้ ๆ แถวนี้มีแต่ร้านอาหารทะเลเต็มไปหมด ซึ่งดีเลย เพราะผมกินได้สบายมาก แถมชอบอะไรเผ็ด ๆ ซี๊ดซ๊าดเป็นทุนเดิมอยู่แล้วด้วย


“มึงนี่ไม่มีงานมีการทำเลยรึไง ถึงได้ว่างตามกูขนาดนี้”


“ก็นายไปไหนไม่ยอมบอก ไปคนเดียวมันอันตราย”


“มึงตอบผิดคำถามแล้ว กูถามว่ามึงไม่ทำงานหรือไง”


“ลางานมา…” หมอนั่นตอบด้วยสีหน้าเฉยชาเหมือนไม่ได้คิดว่ามันเป็นเรื่องใหญ่


ผมส่ายหน้า “ลูกชายเจ้าของบริษัทก็ดีเนอะ อยากทำอะไรก็ทำได้”


แต่แทนที่หมอนั่นจะรู้สึกผิด ลีโอกลับยิ้มออกมาแบบอ้อน ๆ ...ไอ้แมวป่าเจ้าเล่ห์ ผมเลยเบนหน้าไปทางอื่นทันที ไม่อยากเผลอใจอ่อน


ไม่นานก็มาถึงร้านที่ผมปักหมุดไว้ ลมทะเลพัดเอื่อย ๆ พาไอเค็มบาง ๆ กับกลิ่นน้ำซุปหอม ๆ ลอยมาแตะจมูกตั้งแต่เปิดประตูรถ


ลีโอจอดรถเสร็จแล้วเดินตามผมเข้ามาแบบไม่พูดอะไร โต๊ะริมหน้าต่างว่างอยู่ ผมนั่งลงก่อน แล้วเขาก็นั่งฝั่งตรงข้ามโดยอัตโนมัติ เหมือนรู้ตำแหน่งของตัวเองดี


“ข้าวต้มทะเลสองครับ” ผมพูดกับพนักงาน โดยไม่ได้หันไปถามว่าเขาจะกินไหม เพราะแน่ใจว่ายังไงก็ต้องกินด้วยกันอยู่แล้ว


ลีโอไม่ได้พูดอะไร แค่พยักหน้าเบา ๆ แล้วมองออกไปทางทะเลอย่างเงียบ ๆ แสงแดดยามสายสะท้อนผิวน้ำเป็นประกาย เหมือนกำลังชวนให้ใจสงบ...แต่สำหรับผม มันกลับทำให้ใจวุ่นวายขึ้นอีกนิด


“กูบอกไว้ก่อนเลยนะ” ผมหันไปมองตรง ๆ “ถ้ามึงหวังจะมาลากกูกลับ บอกไว้เลย ว่าไม่ง่าย”


ลีโอหันกลับมาช้า ๆ มองผมด้วยสายตาเดิม ๆ นั่นแหละ ไม่พูดอะไรทันที เหมือนเลือกคำในหัวก่อนจะปล่อยออกมา


“อือ รู้”


“แล้วมาทำไม”


“แค่อยากอยู่ใกล้ ๆ”


ผมเงียบไปนิดหน่อย แล้วหลุบตามองโต๊ะอย่างหงุดหงิดปนงง มันง่ายขนาดนั้นเลยเหรอ…


“มื้อนี้มึงเลี้ยงนะ” ผมเปลี่ยนเรื่องทันที พลางหยิบแก้วน้ำมาดูดกลบเกลื่อน “กูพกเงินมาไม่เยอะ ไม่อยากโทรขอแม่ด้วย เดี๋ยวโดนถามเยอะ”


“ได้” เขาตอบทันที “จะให้เลี้ยงตลอดชีวิตก็ยังได้นะ”


ผมเกือบสำลักน้ำที่เพิ่งดูดเข้าไป ต้องวางแก้วลงอย่างเบามือก่อนจะหันไปค้อนใส่


“พอเลย มึงนี่มันพูดอะไรไม่คิดจริง ๆ”


“ก็คิดแล้วไง”


มันหัวเราะเบา ๆ แบบกวนตีนสุดชีวิต คือไม่รู้จะโมโหหรือเขินดี


“มึงแม่ง…”


เออ กูพูดได้แค่นี้จริง ๆ คำมันเหมือนติดอยู่ตรงคอ ไม่ขึ้นไม่ลง อยากด่าก็ด่าไม่สุด เพราะหมอนั่นยังนั่งมองหน้าผมอยู่แบบนั้น


“มองหน้ากูทำไม เอาสักหมัดไปกินแทนข้าวมั้ย”


ผมพูดงึมงำ พยายามจะขู่มันให้เลิกจ้องแบบนั้นซะที แต่ยังไม่ทันได้ง้างหมัด ข้าวต้มทะเลก็ถูกยกมาเสิร์ฟพอดี กลิ่นหอมของน้ำซุปเดือด ๆ ลอยมาชนหน้าเต็ม ๆ จนลืมไปเลยว่ากำลังหัวเสียอยู่


"โอ๊ย หิว..."


ผมพึมพำกับตัวเอง แล้วคว้าช้อนมาก่อนใคร สายตานี่ล็อกเป้ากุ้งตัวเป้งในชามไว้แน่น พอเห็นว่ามันเด้ง ๆ สด ๆ น่ากินชะมัด ผมก็ตักขึ้นมาฟาดเข้าปากเต็มคำแบบไม่สนฟอร์มอะไรทั้งนั้น


กูจะกินแบบทุเรศ ๆ ให้ดู!


ดูสิว่ามึงจะยังหน้าด้านทนอยู่ได้มั้ย!


เอ้า ดูดเปลือกโชว์แม่งเลย!


ผมนั่งเคี้ยวตุ้ย ๆ แถมมีเสียงซู้ดน้ำซุปเสริมเข้าไปอีก ตั้งใจจะทำลายความโรแมนติกให้ราบคาบในรัศมีรอบตัว


แต่ไอ้บ้านั่นกลับ… ยิ้มเฉย


ไม่ใช่แค่ยิ้ม ตักกุ้งในถ้วยตัวเองออกมาวางใส่ชามผมเรื่อย ๆ จนหมด ตัวเองก็นั่งซดข้าวเปล่าอย่างกับมันอร่อยนักหนา


ผมชะงัก มองกุ้งกองใหม่ในถ้วยแล้วคิ้วกระตุก


“มึงทำอะไรของมึงเนี่ย”


“นายชอบกุ้งไม่ใช่เหรอ” ลีโอตอบหน้าตาย “กินเยอะ ๆ สิ จะได้อารมณ์ดี”


ผมแทบจะเอาช้อนฟาดหัวตัวเอง


“แล้วมึงล่ะ จะนั่งซดแต่น้ำซุปเนี่ยนะ?”


มันพยักหน้า ยิ้มบาง ๆ แบบไม่สะทกสะท้านอะไรเลย


“ข้าวต้มอร่อยดีนะ กินกับคนที่ชอบ กินอะไรก็อร่อยทั้งนั้นแหละ”


“…”


ไอ้เหี้ย…


กูควรจะด่ามัน หรือควรเขวี้ยงเปลือกกุ้งใส่หน้ามันดีวะ…


“กูคืนให้ตัวนึง ไม่อยากติดบุญคุณใคร”


มันเงยหน้ามามอง แล้วยิ้มทะเล้น


“น่ารัก”


ผมหันไปค้อนแรง ๆ


“อย่าได้ใจไปล่ะ กูไม่ได้ยอมให้มึงหรอกนะ”


ไม่ทันขาดคำ เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นมาแบบไม่เกรงใจสถานการณ์


กริ๊งงงงง... หน้าจอเด้งโชว์ชื่อ คุณนายแม่ แบบที่กดยกเลิกไม่ได้ เหมือนโฆษณาที่ไม่มีปุ่มข้าม


ผมกลืนน้ำลาย “ค..ครับ แม่”


“เป็นไงบ้างไป๊ป์ เจอพี่เขาหรือยัง?”


เสียงแม่ดังมาเต็มหู แค่ฟังก็รู้เลยว่ากำลังยิ้มอยู่แน่ ๆ


“ครับ เจอแล้วครับ ออกมากินข้าวด้วยกัน”


“ดีเลย ไหนแม่ขอคุยกับลีโอหน่อยสิ”


เท่านั้นแหละครับ ผมก็ต้องยื่นโทรศัพท์ให้ไปแบบไม่มีทางเลือก ใครจะกล้าขัดแม่ล่ะ ยิ่งแม่ที่ตอนนี้ดูเหมือนจะปลื้มลีโอกว่าใครในโลกนี้อีก


“ครับ…คุณน้า” ลีโอรับสายด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล เปลี่ยนโหมดเป็นสุภาพบุรุษทันที


“เป็นไงบ้างลูก ขับรถเหนื่อยมากมั้ย? ถ้าไป๊ป์ทำตัวไม่น่ารัก บอกน้าได้เลยนะ เดี๋ยวน้าจัดการให้เอง”


เสียงแม่ลอดออกมาชัดแจ๋วเหมือนพูดข้างหู ผมนี่นั่งก้มหน้ากินข้าวต้มอย่างเงียบ ๆ เลยครับ อยู่ดีไม่ว่าดี ก็กลายเป็นตัวร้ายในสายตาแม่ไปซะงั้น


ไอ้ลีโอก็เอาแต่พยักหน้ารับคำไปเรื่อยเหมือนเด็กดีไม่มีพิษภัย แถมยังมีหน้าหันมายิ้มให้ผมอีกนะ ยิ้มแบบ เห็นมั้ย ว่าแม่มึงก็อยู่ทีมกู


พอสายตัด ผมก็ถอนหายใจดังเฮือก พอดีกับที่มีแจ้งเตือนเข้า


เป็นข้อความจากแม่… พร้อมข้อความแนบไฟล์จองห้องพักเรียบร้อย


ผมกดเข้าไปดู ไล่อ่านไปเรื่อย ๆ จนตาโตเมื่อเจอข้อความบรรทัดนึง


“ห้องสวีต เตียงคิงไซส์”


ผมนิ่งไปสามวิ แล้วหลุดอุทาน


“ห้องสวีต?! เตียงคิงไซส์?! แม่ครับ!!”


ผมไล่อ่านซ้ำอีกทีให้แน่ใจ… ใช่ครับ ห้องเดี่ยว เตียงเดี่ยว


แปลว่าผม… กับมัน… ต้องนอนห้องเดียวกัน


นอนเตียงเดียวกัน!


...แม่ครับ


นี่แม่จองห้องให้ลูก หรือแม่จะจับลูกยัดใส่พานให้เขาง่าย ๆ กันแน่!?


แม่เปิดไฟเขียวให้ไม่พอ ยังเปิดเลนพิเศษ แถมติดเทอร์โบให้อีกต่างหาก!










ย้อนอ่าน
วิวาห์ป่วนซ่อนรัก[Ep.1]
วิวาห์ป่วนซ่อนรัก[Ep.2]
วิวาห์ป่วนซ่อนรัก[Ep.3]




Talk with me
ไหนใครรอเรื่องนี้บ้าง
คอมเม้นท์เป็นกำลังใจให้หน่อยนะคร้าบบบ

nuangnut1996

สนุกมากครับ

lekthai

ขอขอบคุณ

koii41

รอนะคร่าบบบบ

Oscarbkk

ขอบคุณครับ

thai_boys

ขอบคุณมากๆนะครับ

lovehule

สนุกมากๆครับ