|
ตอนที่ 4: จำนน วินนี่ยิ้มกว้าง เขาก้าวเข้ามาใกล้ครูพายุอีกก้าว ก่อนจะโน้มตัวลงกระซิบชิดข้างหูของพายุ "ครูครับ... ผมว่าครูคงต้องให้ผมช่วยแล้วล่ะครับ" เสียงของเขาพร่าและเต็มไปด้วยความเจ้าเล่ห์ พายุสะดุ้งเฮือก แต่ไม่อาจขยับตัวได้ สายตาของเขากวาดมองไปทั่วห้องนวดที่เงียบสงัด เสียงหัวใจเต้นรัวจนได้ยินชัดในหู จากนั้น วินนี่ก็มองพายุด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความรู้ทัน พลางกระซิบเสียงต่ำ "นอนหงายเถอะครับครู... จะได้สบายตัวกว่านี้" พายุลังเล เขากัดริมฝีปากแน่น แต่ในที่สุดก็พยักหน้าเล็กน้อยอย่างจำยอม เมื่อเห็นครูพายุพยักหน้าเล็กน้อยอย่างจำยอม วินนี่ก็ไม่รอช้า เขายิ้มมุมปาก พลางยืนนิ่งอยู่ข้างเตียง ถือผ้าขนหนูผืนใหญ่ในมือทั้งสองข้าง ดวงตาคมกริบจ้องมองครูพายุอย่างกดดันและเร้าเร้า พลางเอ่ยเสียงนุ่มทุ้มแต่หนักแน่น "ฮึบ!" เหมือนจะออกคำสั่ง ทันใดนั้น ครูพายุก็ออกแรงพลิกร่างตัวเองให้หงายขึ้นช้าๆ อย่างนุ่มนวล และในที่สุด เขาก็นอนหงายอยู่บนเตียงนวดแล้ว โดยที่วินนี่ยังคงยืนอยู่ที่เดิม ถือผ้าในมือทั้งสองข้าง ไม่มีการสัมผัสครูพายุเลยแม้แต่น้อยในจังหวะนี้ ทันทีที่ร่างหงายขึ้น เผยให้เห็นสิ่งที่ผงาดขึ้นอย่างเด่นชัดจนแทบไม่เหลือพื้นที่ให้จินตนาการ มันดันเนื้อผ้ากระดาษจนตึงเปรี๊ยะราวกับเรียกร้องต้องการจะออกมาสู่โลกภายนอก ด้วยความยาวที่น่าจะแตะราวเจ็ดถึงแปดนิ้ว สร้างรูปทรงที่แข็งแกร่งและน่าดึงดูดใจจนไม่อาจละสายตาได้ ครูพายุเบิกตากว้าง สัมผัสได้ถึงความเย็นจากเครื่องปรับอากาศที่ปะทะเข้ากับผิวหน้าอกและหน้าท้องที่เพิ่งถูกเปิดเผย ผสมกับความร้อนรุ่มที่ถูกกระตุ้นขึ้นจากสัมผัสที่คาดไม่ถึงของวินนี่ สายตาของเขาเหลือบมองไปยังวินนี่ที่กำลังไล้โลมเล้าไปทั่วร่างของเขาอย่างเปิดเผย ไร้ซึ่งการปิดบัง วินนี่ก้าวเข้ามาใกล้ครูพายุทันทีที่เขานอนหงายเรียบร้อย ใบหน้าของวินนี่เผยรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความพึงพอใจและชัยชนะ เขาแสร้งทำเป็นจัดผ้าขนหนูผืนใหญ่ที่คลุมร่างครูพายุอยู่ให้กระชับขึ้นเป็นการแกล้ง แต่ปลายนิ้วเรียวก็ไล้ไปตามรูปทรงที่ผงาดอยู่ภายใต้กางเกงในกระดาษสีขาวตัวจิ๋วของครูพายุอย่างแผ่วเบาและจงใจ % p7 |+ l; m% v+ Q/ u* N
“เดี๋ยวผมเอาผ้าปิดตาให้นะครับ” ยังไม่ทันที่พายุจะได้พูดอะไรต่อ วินนี่ก็เอาผ้าปิดตามาปิดให้ครูพายุเหมือนที่ หมอนวดคนอื่นทำกัน "เดี๋ยวผมจะนวดหน้าอกและแขนให้นะครับครู" วินนี่เอ่ยเสียงนุ่มทุ้ม พลางเอื้อมมือไปรินน้ำมันอโรมาลงบนฝ่ามืออีกครั้ง แต่คราวนี้สายตาของเขากลับไม่ละไปจาก "จุดที่ดึงดูดสายตาที่สุด" เบื้องหน้าครูพายุเลย แม้จะถูกผ้าคลุมไว้แล้วก็ตาม ครูพายุรู้สึกอุ่นใจขึ้นมาเล็กน้อย เมื่อผ้าขนหนูถูกวางปิดทับลงไปอย่างรวดเร็ว แม้จะยังคงรู้สึกถึงความอับอายและร้อนรุ่มอยู่บ้าง แต่การที่ถูกปกปิดไว้ก็ทำให้เขารู้สึกเหมือนได้รับพื้นที่ส่วนตัวกลับคืนมาบ้าง เพียงแค่ชั่วขณะหนึ่งเท่านั้น เขากำลังสับสนกับความรู้สึกตัวเองอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน เมื่อผ้าขนหนูถูกวางปิด ครูพายุก็รู้สึกถึงลมหายใจที่กลับมาสม่ำเสมอขึ้นเล็กน้อย แต่กระนั้นความร้อนที่ซุกซ่อนอยู่ภายในก็ยังคงปะทุอย่างต่อเนื่อง วินนี่ไม่ได้เสียเวลา เขาเริ่มดำเนินการนวดในส่วนต่อไปอย่างรวดเร็ว วินนี่รินน้ำมันอโรมาเพิ่มเติมลงบนฝ่ามือ ก่อนจะค่อยๆ วางมือลงบน แขน ของครูพายุ เริ่มต้นจากหัวไหล่ นวดคลึงไล่ลงมายังต้นแขนและปลายแขนอย่างเป็นจังหวะ เขาใช้นิ้วมือที่ชุ่มน้ำมันบีบนวดกล้ามเนื้อแขนที่แข็งแรงและกระชับของครูพายุอย่างตั้งใจ แขนของครูนั้นเต็มไปด้วยมัดกล้ามที่ชัดเจนจากการออกกำลังกาย ซึ่งเป็นอีกจุดที่วินนี่ชื่นชม ขณะที่วินนี่นวดแขนไปเรื่อยๆ ดวงตาของเขาก็ยังคงแอบเหลือบมองไปยังบริเวณใต้ผ้าขนหนูที่คลุมอยู่เป็นระยะๆ ราวกับกำลังประเมินสถานการณ์ ความตื่นเต้นที่แฝงอยู่ในแววตาของวินนี่ยิ่งทำให้เขามีพลังงานในการนวดมากขึ้น เมื่อนวดแขนจนทั่วทั้งสองข้างแล้ว วินนี่ก็ถอนมือออกอย่างช้าๆ รอยยิ้มเจ้าเล่ห์กลับมาปรากฏบนใบหน้าอีกครั้ง เขาก้าวอ้อมมายังส่วนหัวของเตียงนวด ยืนอยู่เหนือศีรษะของครูพายุ ท่าทางของเขาดูสงบนิ่ง แต่กลับเต็มไปด้วยเจตนาที่ซ่อนเร้น "ต่อไปผมจะนวดหน้าอกนะครับครู" วินนี่เอ่ยเสียงแผ่วเบาจนแทบกระซิบ พลางเอื้อมมือที่ชุ่มน้ำมันไปวางลงบน หน้าอก กว้างของครูพายุอย่างนุ่มนวล กล้ามเนื้อหน้าอกที่แข็งแรงและแน่นกระชับนั้นให้สัมผัสที่น่าหลงใหล วินนี่เริ่มนวดคลึงเป็นวงกลมบริเวณกลางหน้าอก กดน้ำหนักลงไปเล็กน้อยตามร่องอก จากนั้น เขาก็เริ่มนวดวนออกด้านข้าง ช้าๆ และเนิบนาบ โดยจงใจให้ปลายนิ้วเฉียดผ่านและแอบสะกิดสัมผัสกับปลาย หัวนมของครูพายุอย่างแผ่วเบาในจังหวะที่วนผ่านไปมา สัมผัสที่เกิดขึ้นนั้นบางเบาเสียจนแทบจะแยกไม่ออกว่าเป็นอุบัติเหตุหรือความจงใจ แต่ความรู้สึกซ่านเสียวที่แล่นปราดไปทั่วร่างของครูพายุก็เป็นเครื่องยืนยันอย่างดีว่ามันไม่ได้เป็นเพียงอุบัติเหตุธรรมดาๆ ครูพายุสะดุ้งเฮือกอีกครั้ง แต่คราวนี้เขาไม่สามารถควบคุมอาการตอบสนองของร่างกายได้อีกต่อไป กล้ามเนื้อหน้าท้องเกร็งตัวขึ้นอย่างแรง ลมหายใจขาดห้วงไปชั่วขณะ และสิ่งที่อยู่ภายใต้ผ้าขนหนูผืนเล็กก็ยิ่งขยายใหญ่ขึ้นอีกขั้นอย่างไม่อาจปกปิดได้ วินนี่สังเกตเห็นอาการตอบสนองของครูพายุที่ชัดเจนขึ้น รอยยิ้มเจ้าเล่ห์คลี่ขยายบนใบหน้า แววตาเป็นประกายด้วยความตื่นเต้นกับผลลัพธ์ที่เขาตั้งใจสร้างขึ้น เขารู้ดีว่าผ้าปิดตาทำให้ประสาทสัมผัสอื่นของครูพายุไวขึ้น และนั่นก็เป็นข้อได้เปรียบของเขา หลังจากแอบสะกิดยอดอกจนครูพายุกระตุกเกร็ง วินนี่ก็เลื่อนมือที่ชุ่มน้ำมันลงมาช้าๆ ไล้ไปตามแนวกล้ามเนื้อหน้าท้องที่แข็งแกร่งเป็นมัดของครูพายุ สัมผัสถึงซิกแพ็กทั้งหกลูกที่เรียงตัวสวยงามภายใต้ผิวหนังที่อบอุ่น นิ้วมือของวินนี่ค่อยๆ ไล้ลงไปช้าๆ ลากผ่านร่องอก ลงสู่ร่องหน้าท้องที่ลึกและคมชัดอย่างตั้งใจ เขาใช้นิ้วโป้งและนิ้วชี้กดคลึงเบาๆ บริเวณกล้ามเนื้อหน้าท้องแต่ละมัด พลางเลื่อนมือลงไปเรื่อยๆ จนถึงบริเวณ ร่องวี ที่อยู่เหนือขอบกางเกงในกระดาษขึ้นมาเล็กน้อย สัมผัสที่เกิดขึ้นนั้นละเอียดอ่อนและจงใจ ความร้อนเริ่มแผ่ซ่านออกมาจากบริเวณนั้นอย่างรวดเร็ว ครูพายุรู้สึกเหมือนมีกระแสไฟวิ่งพล่านไปทั่วทั้งร่างกาย หน้าท้องของเขากระตุกเกร็งอัตโนมัติ ลมหายใจที่เคยหอบถี่อยู่แล้วยิ่งหนักหน่วงขึ้นอีก เขารับรู้ได้ถึงสัมผัสที่จงใจของวินนี่ที่กำลังไล่ลงมาต่ำลงเรื่อยๆ ใกล้กับ "จุดที่เปราะบางที่สุด" ของเขา ไม่...ไม่นะ... ครูพายุพยายามรวบรวมสติ แต่ร่างกายกลับไม่เชื่อฟัง หัวใจเต้นรัวราวกับจะทะลุออกมาจากอก ความรู้สึกทั้งอับอายและปรารถนาตีกันวุ่นวายอยู่ในใจ เขาอยากจะยกมือขึ้นปัดป้อง อยากจะผงะตัวหนี แต่ร่างกายกลับแข็งทื่อราวกับถูกสะกดไว้ภายใต้ผ้าปิดตา วินนี่ยังคงนวดคลึงบริเวณหน้าท้องและร่องวีอย่างต่อเนื่อง บางครั้งปลายนิ้วก็จะเฉียดไปโดนขอบกางเกงในกระดาษที่รัดแน่นบริเวณโคนขาอย่างจงใจ สร้างความรู้สึกซ่านเสียวที่รุนแรงขึ้นอีกขั้น เขารู้ว่าครูพายุกำลังถูกทรมานด้วยความรู้สึกที่ปะปนกัน และนั่นก็ยิ่งทำให้เขาสนุกกับเกมนี้มากยิ่งขึ้น เสียงลมหายใจที่หอบหนักของครูพายุนั้นดังพอที่จะทำให้วินนี่รู้ว่าเขาไม่ได้อยู่เฉยๆ แต่กำลังต่อสู้กับบางสิ่งบางอย่างอยู่ภายใน ซึ่งนั่นเป็นสัญญาณที่ดีสำหรับวินนี่...เกมนี้กำลังจะเข้มข้นขึ้นไปอีก! วินนี่เอนตัวลงเล็กน้อย ทำให้ลำตัวส่วนบนของเขาอยู่เหนือร่างครูพายุมากขึ้น ปลายเท้าของเขาสัมผัสกับขอบเตียงอย่างแผ่วเบา ขณะที่เขายังคงนวดคลึงบริเวณหน้าท้องส่วนล่างอย่างไม่ลดละ "ครูพายุครับ... ผ่อนคลายอีกนิดนะครับ" วินนี่เอ่ยเสียงกระซิบเบาๆ ข้างหูครูพายุ จนลมหายใจอุ่นๆ รินรดที่ผิวแก้ม ความใกล้ชิดที่เกินกว่าจะเรียกว่าการนวดทำให้หัวใจของครูพายุกระหน่ำเต้นรัวยิ่งกว่าเดิม จังหวะที่วินนี่เลื่อนมือลงมาต่ำอีกครั้ง เขาจงใจใช้ฝ่ามือบีบและกดลงไปบนผ้าขนหนูที่คลุมอยู่บริเวณ "ส่วนกลาง" ของครูพายุอย่างแผ่วเบา แต่หนักแน่นพอที่จะรับรู้ถึงสิ่งที่อยู่ภายใต้ผ้าผืนนั้นได้อย่างชัดเจน! แรงกดที่เกิดขึ้นพร้อมกับสัมผัสจากปลายนิ้วที่พยายามจะสำรวจรูปทรงที่แข็งและตึงแน่นใต้เนื้อผ้าบางๆ ทำให้ครูพายุสะดุ้งเฮือก ร่างกายเกร็งกระตุกอย่างรุนแรงอีกครั้ง จนเตียงนวดสั่นสะเทือนเล็กน้อย ครูพายุกัดฟันแน่น พยายามกลั้นเสียงครางที่จวนเจียนจะหลุดออกมาจากลำคอ ความร้อนที่ปะทุขึ้นในร่างกายแผ่ซ่านไปทั่วทุกอณู จนแทบจะระเบิดออกมาได้ เขาไม่แน่ใจว่าวินนี่จงใจหรือเป็นเพียงอุบัติเหตุ แต่สัมผัสที่ชัดเจนนั้นทำให้เขาไม่สามารถคิดเป็นอย่างอื่นได้เลย วินนี่ไม่ได้ผละมือออกทันที เขายังคงกดคลึงบริเวณนั้นเพียงชั่วเสี้ยววินาที ราวกับกำลังสำรวจ ก่อนจะแสร้งทำเป็นเลื่อนมือขึ้นมานวดบริเวณหน้าท้องต่อ แต่แววตาภายใต้ความมืดที่ครูพายุมองไม่เห็นนั้นกลับเต็มไปด้วยชัยชนะ "กล้ามเนื้อหน้าท้องนี่สำคัญมากเลยนะครับครู... มันเชื่อมโยงกับแกนกลางลำตัวทั้งหมดเลย" วินนี่เอ่ยด้วยน้ำเสียงที่พยายามให้เป็นปกติที่สุด แต่ความตื่นเต้นที่แฝงอยู่ไม่อาจปกปิดได้มิด ครูพายุได้แต่หายใจหอบแรง สติของเขากลับมาเต็มเปี่ยมแล้ว แต่เขากลับรู้สึกไร้เรี่ยวแรงที่จะโต้ตอบใดๆ ร่างกายของเขาตื่นตัวถึงขีดสุด ไม่ใช่เพราะความเมื่อยล้า แต่เป็นเพราะความรู้สึกปรารถนาที่วินนี่กำลังจุดขึ้นมาอย่างจงใจ เขารับรู้ได้ถึงความเปียกชื้นที่ปลาย "ส่วนกลาง" ที่กำลังพยายามจะดันกางเกงในกระดาษให้ขาดออก และเขาก็ไม่รู้จะจัดการกับสถานการณ์นี้ได้อย่างไร & K. {; D& ?5 e" P! V( L* B* E
สัมผัสของวินนี่ที่ประทับอยู่บนต้นขาด้านในใกล้กับแก่นกายนั้นราวกับเชื้อเพลิงที่สุมไฟในร่างของครูพายุให้ลุกโชน ครูพายุพยายามอย่างสุดกำลังที่จะควบคุมตัวเอง แผ่นหลังของเขายังคงเกร็งแน่น เส้นเลือดที่คอผุดโปนขึ้นมาเล็กน้อยจากแรงบีบรัดของอารมณ์ที่ตีรวน ในความมืดมิดใต้ผ้าปิดตา ครูพายุพยายามรวบรวมลมหายใจให้เป็นปกติ แต่ทุกครั้งที่ลมหายใจถูกพ่นออกมา มันกลับกลายเป็นเสียงหอบหนักที่เขาเองก็รู้สึกอับอาย ปลายนิ้วของเขากำเข้าหากันแน่นจนจิกเล็บลงบนฝ่ามือเพื่อระบายความปั่นป่วนภายใน แต่ก็ไม่ช่วยอะไรเลย "ครูพายุครับ... ทำไมตัวครูเกร็งไปหมดเลยล่ะครับ" วินนี่เอ่ยเสียงนุ่มทุ้ม ราวกับไม่ได้รับรู้ถึงแรงสั่นสะท้านที่กำลังแล่นไปทั่วร่างของครูพายุ เขายังคงกดคลึงบริเวณต้นขาด้านในนั้นอย่างเนิบนาบ โดยครั้งนี้เขาจงใจให้นิ้วกลางและนิ้วนางของเขาสัมผัสเฉียดกับเส้นขอบของกางเกงในกระดาษที่นูนตึงขึ้นอย่างชัดเจน สัมผัสที่จงใจเกินกว่าความเป็นอุบัติเหตุนั้นทำให้ครูพายุผงะเฮือก คราวนี้ร่างกายของเขากระตุกแรงจนผ้าขนหนูที่คลุมอยู่บริเวณ "แก่นกาย" เลื่อนหลุดออกไปเล็กน้อย เผยให้เห็นรูปทรงที่แข็งและขยายใหญ่ขึ้นอย่างน่าตกใจภายใต้เนื้อผ้ากระดาษที่บางจนเกือบโปร่งแสง สัมผัสอากาศที่ปะทะเข้ามาบริเวณนั้นยิ่งเพิ่มความร้อนรุ่มและอาการปวดหนึบให้ทวีคูณ ครูพายุอยากจะยกมือขึ้นปิดบัง แต่ผ้าปิดตาทำให้เขามองไม่เห็น ไม่รู้ว่าผ้าขนหนูเลื่อนไปขนาดไหนแล้ว และการขยับตัวแรงๆ ตอนนี้ก็ยิ่งจะทำให้สถานการณ์เลวร้ายลงไปอีก เขาได้ยินเสียงลมหายใจของวินนี่ที่อยู่ใกล้เพียงแค่ปลายจมูก สัมผัสได้ถึงกลิ่นน้ำมันอโรมาที่ผสมกับกลิ่นกายหอมอ่อนๆ ของวินนี่ที่อบอวลอยู่รอบตัว ความรู้สึกของวินนี่ที่กำลังลูบไล้ต้นขาของเขานั้นชวนให้รู้สึกสับสนจนแทบคลั่ง ไม่ไหวแล้ว... เสียงในหัวของครูพายุแผ่วเบาลง การต่อสู้กับตัวเองเริ่มสิ้นสุดลง เมื่อสัญชาตญาณดิบของความเป็นชายที่ถูกกระตุ้นถึงขีดสุดเริ่มเข้าครอบงำร่างกาย ความคิดที่จะฝืนต้านทานเริ่มจางหายไป เหลือไว้เพียงความต้องการที่จะปลดปล่อย วินนี่มองเห็นทุกอย่างที่เกิดขึ้นภายใต้แสงสลัวๆ ของห้อง แววตาของเขาลุกวาวราวกับเปลวไฟแห่งความปรารถนา ครูพายุไม่ได้ปกปิดอาการใดๆ อีกต่อไป ร่างกายที่แข็งเกร็งและลมหายใจที่หนักหน่วงนั้นเป็นเครื่องยืนยันอย่างดีว่าวินนี่ได้นำพาเขามาถึงจุดที่ยากจะหวนคืน วินนี่รู้ดีว่าเขากำลังก้าวข้ามเส้นที่มองไม่เห็น แต่เขากลับไม่มีความลังเลแม้แต่น้อย เขายกมือขึ้นจากต้นขาของครูพายุอย่างช้าๆ แล้วค่อยๆ เคลื่อนมือที่ชุ่มน้ำมันไปแตะลงบน บริเวณกึ่งกลางของผ้าขนหนู ที่คลุมอยู่บนตัวครูพายุอย่างนุ่มนวล จากนั้น เขาก็ค่อยๆ เลื่อนฝ่ามือลงไป กดและบีบคลึง "แก่นกาย" ของครูพายุที่แข็งผงาดขึ้นมาเต็มกำมืออย่างช้าๆ และแผ่วเบา ผ่านเนื้อผ้าขนหนูและกางเกงในกระดาษที่แทบไม่เหลือการปกปิดอีกต่อไป วินนี่บีบคลึงอยู่เพียงเสี้ยววินาทีเท่านั้น ก่อนจะรีบ ชักมือกลับออกมาอย่างรวดเร็ว ราวกับว่าเพิ่งเผลอไปแตะต้องสิ่งต้องห้าม ท่าทางของเขาดูประหนึ่งว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่แววตาภายใต้ความมืดที่ครูพายุมองไม่เห็นนั้นเต็มไปด้วยประกายของความพึงพอใจอย่างที่สุด "อ่า... กล้ามเนื้อส่วนนี้... ดูจะ อึดอัดเป็นพิเศษ เลยนะครับครู" วินนี่เอ่ยเสียงนุ่มทุ้มแฝงความขบขันเบาๆ ในลำคอ น้ำเสียงนั้นเหมือนกำลังจะบอกว่าเขารู้ดีว่าอะไรที่ทำให้ "กล้ามเนื้อ" ส่วนนั้นของครูพายุมีอาการผิดปกติ ครูพายุได้ยินแล้วรู้สึกร้อนไปทั้งหน้า แม้จะถูกปิดตาอยู่ก็ตาม ความรู้สึกที่ถูกจับได้ทำให้ครูพายุอับอายจนแทบจะมุดดินหนีไปให้พ้นๆ แต่ในขณะเดียวกัน ความคาดหวังบางอย่างก็เริ่มก่อตัวขึ้นในใจอย่างไม่อาจปฏิเสธได้ วินนี่รู้ว่าถึงเวลาที่จะต้องก้าวไปอีกขั้นแล้ว เขายิ้มมุมปาก ก่อนจะเดินไปที่ถาดที่วางอยู่ข้างเตียง มือเรียวของเขายื่นไปหยิบ กรรไกรจิ๋ว ที่แอบหยิบติดมาด้วยอย่างเงียบเชียบ ครูพายุที่กำลังสับสนและอับอาย รับรู้ได้เพียงเสียงเคลื่อนไหวแผ่วเบาของวินนี่ที่เดินไปหยิบอะไรบางอย่าง เขารู้สึกถึงลมเย็นๆ ที่ปะทะเข้ากับบริเวณโคนขาอีกครั้ง เมื่อวินนี่กลับมาหยุดยืนอยู่ข้างเตียง เสียง... "ฉับ!"... ดังขึ้นอย่างรวดเร็วและเด็ดขาด ครูพายุสะดุ้งสุดตัวอีกครั้ง เขาไม่แน่ใจว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ก็รู้สึกได้ถึงแรงกระตุกเบาๆ บริเวณเอวพร้อมกับความรู้สึกที่กางเกงในกระดาษที่รัดแน่นอยู่เมื่อครู่ คลายตัวออกอย่างฉับพลัน! วินนี่ไม่ได้พูดอะไร เขาวางกรรไกรลงบนถาดอย่างเงียบกริบ พลางใช้ปลายนิ้วที่ชุ่มน้ำมัน แหวกเนื้อผ้ากางเกงในกระดาษที่ตอนนี้ถูกตัดขาดจนเป็นเพียงผ้าชิ้นเล็กๆ ออกจากกันช้าๆ เผยให้เห็น "ควย" ของครูพายุที่กำลังตื่นตัวอย่างเต็มที่ สัมผัสอากาศที่ปะทะเข้ากับผิวหนังที่อ่อนไหวที่สุดนั้นช่างเยือกเย็น แต่กลับเร่งเร้าความรู้สึกร้อนรุ่มภายในให้ปะทุขึ้นอย่างรุนแรง ผ้าปิดตายังคงบดบังโลกภายนอกทั้งหมด สิ่งที่ครูพายุรับรู้ได้มีเพียงความรู้สึกอันเข้มข้นที่กำลังเข้าครอบงำร่างกาย และการรับรู้ว่าบัดนี้... เขาไม่เหลือเครื่องปกปิดใดๆ อีกต่อไปแล้ว ครูพายุรู้สึกได้ถึงสายตาของวินนี่ที่กำลังไล่โลมเล้าไปทั่วร่างของเขา ถึงแม้จะถูกผ้าปิดตาบดบังทัศนียภาพ แต่ความรู้สึกไว้วางใจที่เคยมีต่อวินนี่ได้พังทลายลงไปแล้ว ความอับอายถาโถมเข้าใส่จนอยากจะมุดดินหนี แต่ร่างกายของเขากลับทรยศอย่างสิ้นเชิง มันสั่นระริกด้วยแรงสั่นสะเทือนจากความปรารถนาที่ไม่อาจควบคุมได้อีกต่อไป ลมหายใจของเขาติดขัด เสียงครางต่ำๆ เล็ดลอดออกมาจากลำคอเป็นระยะ วินนี่จ้องมองสิ่งที่อยู่ตรงหน้าด้วยแววตาที่ลุ่มหลง ประกายตาของเขาเต็มไปด้วยความปรารถนาและชัยชนะที่ไม่อาจปกปิดได้ รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ขยายกว้างขึ้นอีกนิด เขาเลื่อนสายตาขึ้นสบกับดวงตาที่พร่ามัวของครูพายุ แล้วกระซิบเสียงต่ำ พร่าเมาด้วยความต้องการ "โหหห... ครูครับ... กล้ามเนื้อครูนี่... สุดยอดไปเลยนะครับ" น้ำเสียงของเขามีความชื่นชมอย่างเปิดเผย พร้อมกับแววตาที่เต็มไปด้วยความคาดหวังว่าจะได้สัมผัสและครอบครองมันในไม่ช้า; |; y1 x t5 r0 e5 J# I
วินนี่รินน้ำมันอโรมาปริมาณมากลงบนฝ่ามือ ก่อนจะถูวนเบาๆ เพื่อวอร์มน้ำมัน คราวนี้เขาไม่ได้ลังเลอีกต่อไปแล้ว เขายกมือขึ้นเหนือแท่งควยของครูพายุที่ชี้โด่เด่อยู่เบื้องหน้า แล้วค่อยๆ วางฝ่ามือที่ชุ่มน้ำมันลงไปประกบมันอย่างช้าๆ แต่หนักแน่น! สัมผัสแรกที่ผิวหนังอุ่นร้อนของควยแท่งสวยนี้ ถูกโอบอุ้มด้วยฝ่ามือที่ชุ่มน้ำมันของวินนี่ แรงบีบที่เกิดขึ้นทำให้ครูพายุสะดุ้งเฮือกราวกับถูกไฟฟ้าช็อต แรงสั่นสะเทือนแล่นปราดไปทั่วร่างจากโคนจรดปลาย เขาแอ่นสะโพกขึ้นเล็กน้อยโดยไม่รู้ตัว พยายามกลั้นเสียงที่จะเปล่งออกมา "อึ๊ก..."วินนี่เริ่มขยับมือ เขาค่อยๆ บีบคลึงและรูดขึ้นลงอย่างช้าๆ แต่เน้นน้ำหนัก! ฝ่ามือที่หยาบกร้านเล็กน้อยจากการทำงานแต่ก็ชุ่มไปด้วยน้ำมัน ลูบไล้ไปตามความยาวของ "ควย" ที่แข็งแกร่งตั้งแต่โคนจรดปลาย สัมผัสที่เกิดขึ้นนั้นดิบเถื่อนและตรงไปตรงมา จนครูพายุรับรู้ได้ถึงทุกเส้นเลือดที่ปูดโปน และทุกการขยายตัวของ "ควย" ที่เต้นตุบๆ อยู่ในกำมือของวินนี่ "เป็นไงครับครู... กล้ามเนื้อส่วนนี้... ดูท่าจะคลายยากเป็นพิเศษเลยนะครับ" วินนี่เอ่ยเสียงห้าวแหบพร่า แววตาคมกริบจ้องมองปฏิกิริยาของครูพายุที่กำลังทอดตัวบิดเร้าอยู่ใต้ฝ่ามือของเขา คำพูดนั้นไม่ได้มีเจตนาจะถามไถ่ แต่เป็นการประกาศชัยชนะ และเชื้อเชิญให้ครูพายุยอมจำนนต่อสถานการณ์อย่างสมบูรณ์ "อื้อ...!" ครูพายุไม่สามารถขัดขืนได้อีกต่อไปแล้ว เขารับรู้ได้เพียงสัมผัสที่เร่าร้อนของวินนี่ที่กำลังโอบกอบควยของเขาเอาไว้แน่น ความอับอายได้ถูกกลืนกินไปจนหมดสิ้น เหลือไว้เพียงความต้องการอันมหาศาลที่ปะทุขึ้นมาอย่างควบคุมไม่ได้ ร่างกายของเขาสั่นเทาอย่างรุนแรง และเสียงครางที่ดังขึ้นเรื่อยๆ ก็บ่งบอกว่าเขาได้ยอมจำนนต่อเกมที่วินนี่เป็นผู้กำหนดแล้วอย่างสิ้นเชิง "อืมมมม... อ๊า... อ๊าห์...!"
: P" [9 Q4 h' a8 R5 b/ E8 U วินนี่ไม่รอช้า เมื่อครูพายุยอมจำนนอย่างสมบูรณ์ เขาเพิ่มแรงบีบคลึง แท่งควย ในมือให้หนักหน่วงขึ้นอีก! ปลายนิ้วโป้งของเขากดวนลงบนส่วนหัวของมัน อย่างช้าๆ สลับกับการรูดลำตัวลงมายังโคน ลมหายใจของครูพายุขาดห้วงไปอีกครั้ง ร่างกายกระตุกเกร็ง แหงนหน้าขึ้นเล็กน้อยโดยไม่รู้ตัว "อ๊า... วิน... วินนี่..." เสียงครางที่เคยแผ่วเบาของครูพายุ บัดนี้แปรเปลี่ยนเป็นเสียงหอบแหบพร่าที่หลุดรอดจากลำคออย่างไม่อาจควบคุมได้อีกต่อไป แรงบีบคลึงที่หนักแน่นแต่แม่นยำของวินนี่ทำให้กระแสไฟฟ้าแห่งความเสียวแล่นพล่านไปทั่วทุกเส้นประสาท ความรู้สึกปรารถนาที่ถูกปลดปล่อยทะลักทลายออกมาจนท่วมท้น "ไงครับครู... สบายดีไหมครับ... นี่แค่เริ่มต้นเองนะ" วินนี่เอ่ยเสียงพร่าพรึงข้างใบหูครูพายุ เขาโน้มตัวลงมาเล็กน้อย จนลมหายใจร้อนผ่าวของเขาสัมผัสกับผิวแก้มของอีกฝ่าย กลิ่นกายอ่อนๆ ของวินนี่ผสมกับกลิ่นน้ำมันอโรมา คลุ้งอยู่ในประสาทสัมผัสของครูพายุที่ถูกผ้าปิดตาบดบังทุกสิ่ง วินนี่เร่งจังหวะมือให้เร็วขึ้นอีกนิด บีบคลึงและรูดรั้งแท่งควยของครูพายุอย่างถี่กระชั้น แรงเสียดทานที่เกิดขึ้นพร้อมกับน้ำมันที่เคลือบผิวทำให้ความรู้สึกยิ่งทวีคูณมากขึ้น ครูพายุบิดเร้าไปมาบนเตียง แรงสั่นสะเทือนจากร่างกายเขาทำให้เตียงนวดสั่นคลอน เสียงครางหลุดออกมาจากลำคอไม่ขาดสาย "อ่าาาา... อื้ออออ... วินนี่... อึ่ก..." เสียงครวญครางของครูพายุดังขึ้นเรื่อยๆ ปะปนกับเสียงหอบหายใจหนักหน่วง สะโพกของเขาเริ่มแอ่นยกขึ้นจากเตียงตามแรงอารมณ์ที่ควบคุมไม่ได้ มือที่เคยกำแน่นก็คลายออก พยายามควานหาสิ่งยึดเหนี่ยว วินนี่มองเห็นทุกการกระทำ เขาตัดสินใจที่จะกระตุ้นครูพายุให้ถึงที่สุด มืออีกข้างของเขาลูบไล้ขึ้นไปบนหน้าท้องของครูพายุ กดคลึงเบาๆ บริเวณกล้ามเนื้อซิกแพ็กที่กระตุกเกร็ง สลับกับปลายนิ้วที่สะกิดยอดอกที่แข็งเป็นเม็ด ทำให้ครูพายุสะดุ้งตัวโยน "ฮึ่ก... อ๊าาาาาา... ไม่ไหวแล้ว... เชี่ยยยย..." ครูพายุครางเสียงหลง พยายามดิ้นรนแต่ก็เหมือนยิ่งจมดิ่งลงสู่ห้วงแห่งความปรารถนาที่วินนี่กำลังรังสรรค์ขึ้นมา ความอับอายได้มลายหายไปสิ้น เหลือเพียงสัญชาตญาณดิบที่ตอบสนองต่อทุกสัมผัสของวินนี่ "จะแตกแล้วเหรอครับครู... ไวจังเลยน้าาาาา..." วินนี่เอ่ยยั่วเย้า เสียงทุ้มแหบพร่าเต็มไปด้วยความสะใจ ปลายนิ้วของเขายังคงบีบคลึงและรูดรั้งควยดุ้นใหญ่ของครูพายุไม่หยุดหย่อน จ้องมองทุกหยดน้ำที่เริ่มซึมออกมาจากส่วนหัวควย "อื้มมม... ฮึ่กก...อ๊าาาาาาาาาาาาาห์!!!!" เสียงครางที่ผสมกับเสียงแหบพร่าของครูพายุดังลั่นห้อง ร่างกายของเขากระตุกเกร็งอย่างรุนแรง สะโพกยกแอ่นขึ้นสุดตัว กล้ามเนื้อทุกส่วนแข็งค้าง แรงกระตุกที่เกิดขึ้นรุนแรงจนวินนี่แทบจะจับแท่งควยของเขาไว้ไม่อยู่ ของเหลวอุ่นร้อนพุ่งทะลักออกมาจากปลาย สาดกระเซ็นไปทั่วฝ่ามือของวินนี่และเปื้อนเปรอะไปบนหน้าท้องของครูพายุเอง ดูท่าจะไม่ได้ปล่อยมาหลายวันแล้ว วินนี่มองดูภาพเบื้องหน้าอย่างพึงพอใจ แววตาเต็มไปด้วยชัยชนะ เขายังคงประคองแท่งควยของครูพายุไว้ในมือ ปล่อยให้มันกระตุกเกร็งและปลดปล่อยความคับข้องใจทั้งหมดออกมาจนหมดสิ้น ก่อนจะค่อยๆ ผ่อนแรงและคลายมือออกอย่างช้าๆ ครูพายนอนหายใจหอบถี่ ร่างกายอ่อนยวบลงบนเตียงราวกับไร้เรี่ยวแรง แม้จะถูกผ้าปิดตาอยู่ แต่เขาก็รับรู้ได้ถึงความเปียกชื้นบริเวณหน้าท้อง และความรู้สึกโล่งโปร่งอย่างที่สุดที่เพิ่งผ่านพ้นไป ความอับอายที่เคยมีกลับมาจู่โจมอีกครั้ง เมื่อสติเริ่มกลับคืนมา แต่ก็ปะปนไปด้วยความรู้สึกพึงพอใจอย่างที่ไม่เคยได้รับมาก่อน วินนี่ไม่พูดอะไรอีกแล้ว เขาดึงผ้าขนหนูสะอาดอีกผืนมาเช็ดทำความสะอาดน้ำมันและคราบสกปรกออกจากแก่นกายของครูพายุอย่างเบามือและละเอียดอ่อน ราวกับกำลังดูแลของล้ำค่า จากนั้นก็เช็ดทำความสะอาดบริเวณหน้าท้องของครูพายุจนสะอาดหมดจด เมื่อเช็ดทุกอย่างเรียบร้อย วินนี่ก็ค่อยๆ วางผ้าขนหนูที่ใช้แล้วลงบนถาด แล้วเดินไปที่ประตูห้องนวด "เดี๋ยวผมจะออกไปรอข้างนอกละกันนะครับ" วินนี่เอ่ยเสียงนุ่มทุ้มผิดกับเมื่อครู่ราวกับคนละคน "ครูพายุเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วออกมานะครับ... หวังว่าครูจะสบายตัวขึ้น" เสียงประตูปิดลงอย่างแผ่วเบา ทิ้งให้ครูพายุนอนแน่นิ่งอยู่บนเตียงนวด ท่ามกลางความเงียบงันและความรู้สึกที่สับสนวุ่นวาย เขากำลังพยายามประมวลผลกับสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้นระหว่างเขากับนักเรียนจอมแสบอย่างวินนี่ นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่... ครูพายุคิดในใจ ผ้าปิดตายังคงบดบังโลกภายนอก แต่โลกภายในของเขากลับเต็มไปด้วยภาพของวินนี่ รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ และสัมผัสที่ร้อนแรง... นี่มันเกินหลักสูตรของการนวดไปแล้ว ทำไมเขาถึงยอมจำนนเด็กคนนี้กันนะ
9 D& N) }; _* m# u2 o1 V( @
! T1 G8 q% S; d+ e8 c+ k( w
*** พอไหวมั้ยทุกคน พอต้องมาเขียนเองก็เข้าใจเลยว่ามันไม่ง่ายกว่าจะเขียนออกมาได้ หวังว่าทุกคนจะฟินกันนะครับ  5 N3 G" c* _4 @3 a2 P0 p
, E5 k; L8 A! K1 z
- B/ j; |: E; O: W" k
* _! ~# w; m3 n( ] | 
ค้นหาสมาชิก
โพสต์ 2025-7-20 12:04:48
ดันกระทู้
ปักหมุดกระทู้
ล๊อคกระทู้
การ์ดสีสัน
โพสต์ 2025-7-20 13:06:29
โพสต์ 2025-7-20 13:44:48
โพสต์ 2025-7-20 14:02:17
โพสต์ 2025-7-20 23:29:41
