ลีลาสุดเสียวของนักโบราณคดี ที่เดินป่าอยู่ดี ๆ ก็ได้...ซะงั้น (ครามxน่าน)

NOOFONG

คราม x น่าน

เสียงใบไม้แห้งกรอบๆ ดังใต้ฝ่าเท้าขณะครามก้าวตามแผ่นหลังแน่นๆ ของน่านที่เดินนำลึกเข้าไปในป่าเส้นทางลับ หลังจากเบี่ยงออกจากเส้นสำรวจหลักที่พวกเจ้าหน้าที่คนอื่นใช้กัน "มันเร็วไปหน่อยมั้ย" เขาเอ่ยเสียงต่ำ ดวงตาหลุบมองแผ่นหลังแกร่งและไหล่หนาๆ ใต้เสื้อกล้ามสีดินที่แนบกับแผ่นหนังเปียกเหงื่อของน่าน "ทางนี่เหรอ ที่ว่าเป็นซอกใต้ปราสาท?"


"เออ ใช่...เดี๋ยวก็ถึงแล้ว" น่านตอบเสียงเรียบ แต่ไม่ได้หันกลับมามอง คนบ้านป่าอย่างเขาไม่ค่อยพูดมากนัก ยิ่งเวลาทำหน้าที่นำทาง เขายิ่งเงียบ หายใจเข้าออกช้า ๆ ร่างใหญ่เคลื่อนไหวเหมือนสัตว์ป่าชำนาญพื้นที่ กล้ามเนื้อขาและสะโพกขยับประสานกันแน่นทุกจังหวะจนคนตามหลังอย่างครามแทบไม่ได้มองทาง


สายตาเขาไล่จากต้นคอที่ชื้นเหงื่อ ลากต่ำลงไปยังหลังแกร่ง แล้วหยุดอยู่ตรงชายกางเกงลำลองที่รัดบั้นท้ายหนาๆ อย่างน่าโมโห


"แม่ง...ตัวอย่างกับควาย หุ่นเหี้ยไรชวนควยแข็งเป็นบ้า" ครามสบถในคอ เขาไม่ได้ชอบใครง่าย ๆ แต่กับน่านมันไม่ใช่ความชอบ มันคือความอยาก ความหิวกระหายที่ทนไม่ได้ตั้งแต่แรกเห็นไอ้เด็กบ้านนอกหน้าโง่คนนี้ในวันแรกที่มาถึงหมู่บ้าน


“...แล้วนี่พามาลึกขนาดนี้ มึงไม่กลัวกูจับเย็ดกลางป่าเหรอวะ?” เสียงครามลอดฟันขณะเดินตาม เขาตั้งใจพูดเสียงไม่ดังนัก แต่ก็พอให้คนข้างหน้าสะดุด


น่านหยุด เดินช้าลง หันมามองนิดหน่อย “คุณครามเว้าหยัง...”


“พูดไทยกลางไง เด็กบ้านมึงคงไม่คุ้นกับพวกกูเหรอ? หึ… หรือชินแล้วที่โดนคนเมืองลวนลาม” ครามยิ้มมุมปาก เอ่ยพร้อมจงใจเบียดตัวเข้าใกล้จนไหล่แนบกันในทางเดินแคบ ๆ เขาสูดกลิ่นเหงื่อแดด ๆ ผสมกลิ่นป่าจากร่างตรงหน้าแล้วรู้สึกควยตุงในกางเกง "ถ้ามึงไม่อยากให้กูทำ...อย่าเดินนำหน้าแบบนี้ให้ตูดแน่น ๆ มันส่ายใส่หน้ากู"


น่านหน้าแดงทันที ไม่รู้เพราะโกรธหรืออาย เขาเบือนหน้าหนี “อย่าเว้าแบบนั้นเด้อคุณคราม ผมบ่แม่น...”


“ไม่แม่นอะไร หืม?” ครามคว้าแขนน่านไว้ แล้วเหวี่ยงให้หันมาเผชิญหน้ากันตรง ๆ ใกล้จนจมูกแทบชน ดวงตาคมกริบของเขากดต่ำลงไปมองอกเปลือยที่เสื้อกล้ามแหวกเห็นร่องกล้ามแน่น ๆ อย่างตั้งใจ


“ไม่แม่นกะหรี่? ไม่แม่นเมียกู? หรือไม่แม่นคนที่กูอยากกระแทกเย็ดให้สะโพกทรุดอยู่ตรงนี้”


เสียงครางในลำคอของครามดังต่ำเมื่อเห็นน่านหลบตา หน้าแดงแต่ไม่ได้ดิ้นหนี เขารู้ร่างกายมันตอบสนองก่อนสมองทันคิด


ครามก้มหน้าลง กระซิบข้างหู “ถ้ามึงไม่อยาก...พูดสิ ว่ามึงจะผลักกูออก” มือใหญ่ของเขาลูบผ่านแผ่นอกแน่น ๆ ที่เปียกเหงื่อ สาก หยาบ เหมือนลูบหินภูเขา แต่ร้อนจัดเหมือนไฟ “แต่ถ้ามึงเงียบ...มึงจะโดนกูเย็ดตรงนี้”


มือของครามยังวางแนบอยู่บนหน้าอกแกร่งของน่าน ปลายนิ้วไล้ผ่านกล้ามอกที่ใหญ่เกินมนุษย์ปกติ มันแน่น แข็ง และสะท้อนความเงาเบา ๆ จากเหงื่อที่ไหลซึมขอบเสื้อกล้ามเก่า ๆ ใต้ฝ่ามือเขา ครามกดนิ้วแน่นลงอีกนิดเหมือนย้ำ...ว่าเขาต้องการตรงนี้จริง ๆ


น่านนิ่งไป หน้าร้อนวาบ หูแดงก่ำ เขาไม่เข้าใจทั้งหมดที่ครามพูดเมื่อครู่ แต่คำบางคำ...แรงกดจากมือหนัก ๆ นั่น...สายตาที่กดต่ำเหมือนจะกลืนเขาเข้าไปทั้งร่าง มันทำให้เขารู้สึกเหมือนไฟลุกวาบตรงท้องน้อย หัวใจเต้นตุบตับจนเหมือนจะหลุดออกจากอก


“คุณคราม…” เสียงน่านพร่า ๆ ติดแหบเล็กน้อย สองเท้าขยับไม่มั่นคง


“อืม?” เสียงครามต่ำชิดใบหู มืออีกข้างของเขาเลื่อนลงมาที่เอวแกร่ง จงใจจะรูดปลายนิ้วเข้าใต้ขอบกางเกง


“คร๊—เฮ้! คุณคราม!”


เสียงตะโกนแหวกอากาศดังขึ้นจากระยะไกล


ครามชะงักทันทีเหมือนโดนสาดน้ำเย็นใส่หน้ากลางแดด เขากัดฟันกรอด ยืดตัวขึ้นอย่างหงุดหงิดเต็มทน หันไปมองทางต้นเสียงแล้วสบถออกมาอย่างหยาบ “เชี่ยเอ๊ย…”


“ผมว่าเห็นคุณเดินออกนอกเส้นสำรวจน่ะครับ พวกเรากำลังจะขนพวกเครื่องมือไปอีกฝั่ง รอคุณอยู่” เสียงลูกทีมหนุ่มในเสื้อค่ายสำรวจร้องบอกขณะเดินผ่านทางลาดที่อยู่ไม่ไกล


ครามหันกลับมาแต่น่านก้าวถอยไปแล้ว ดวงตาเบิกกว้าง หน้าขึ้นสีจัด มือสองข้างกำชายเสื้อเหมือนกำลังจะวิ่ง


“มึงจะไปไหน?” ครามเอ่ยเสียงต่ำ ดึงชายเสื้อตัวเองลงช้า ๆ พยายามเก็บสภาพหัวใจที่ยังเต้นแรงไม่แพ้น่าน


น่านไม่ตอบ วิ่งเบี่ยงไปทางเส้นเดิมที่เขาพาเดินมา ปากงุบงิบกับตัวเองเป็นภาษาถิ่นที่ครามฟังไม่ออก ครามสบถตามหลัง “แม่งเอ๊ย ไอ้ตัวหอม กล้ามแน่น เสือกน่ารักตอนตกใจอีก…”


เขายกมือขึ้นลูบคางตัวเอง ชะงักมองฝ่ามือที่ยังติดกลิ่นกายจาง ๆ ของไอ้หนุ่มบ้านป่าคนนั้น หอมแบบแปลก ๆ กลิ่นผิวไหม้แดด ผสมเหงื่อหน่อย ๆ ไม่ใช่น้ำหอมเมืองกรุง แต่แม่งทำเขาควยแข็งหนักกว่าเดิมอีก



ครามขยับร่างแล้วสาวเท้าเดินตามหลังน่านไปอย่างเร็ว ร่างสูงโปร่งของเขายังคงแฝงด้วยพลังคุกคามทุกก้าว “มึงวิ่งหนีทำห่าไร” เขาพึมพำอย่างหงุดหงิดแต่ในน้ำเสียงมีความกระหายซ่อนอยู่ชัด


ด้านหน้านั้น...น่านวิ่งลัดทางดินกลับไปอย่างไม่รู้จะหันหน้ารับอะไร เขาใจเต้นแรงทั้งที่ไม่เข้าใจคำพูดครามทั้งหมด...แต่เขารู้ว่าผู้ชายคนนั้นไม่ได้มองเขาแค่ในฐานะคนนำทาง ไม่ใช่แค่นักสำรวจทั่วไป แต่เหมือนจะกลืนเขาเข้าไปทั้งตัวด้วยตา และด้วยมือ
…




แม้จะยังเห็นเพียงบางส่วนของตัวฐานซากปราสาทที่โผล่พ้นผืนดินขึ้นมา แต่เพียงแค่นั้นก็เพียงพอให้ทีมของครามตื่นตัว เสาหินสูงที่ฝังลึกมานานนับศตวรรษยังคงสภาพค่อนข้างดี ลวดลายสลักลึกบนหินปรากฏเป็นลายเรขาคณิตและสัญลักษณ์ที่ไม่เคยพบในแหล่งโบราณคดีอื่น มันไม่ใช่ของเขมร ไม่ใช่ลพบุรี และไม่ใช่ศิลปะทวารวดีใด ๆ


“เริ่มขุดตรงนี้ เอามือเบา ๆ หน่อย อย่าใช้เหล็กแซะตรงลายสลัก” เสียงของครามเข้มและดุดันอย่างชัดเจน ไม่มีวี่แววของชายที่เกือบจะกดเด็กบ้านป่าลงกับพื้นเมื่อไม่ถึงครึ่งชั่วโมงก่อน


เขายืนอยู่เหนือร่องดินที่ถูกเปิดออก ชี้มือและคอยควบคุมทีมเหมือนแม่ทัพกลางสนามรบ สีหน้าเรียบนิ่งและสายตาเฉียบขาดจนไม่มีใครกล้าละเลยคำสั่ง “เอากล้องสแกนมา ฉันจะตรวจชั้นหินตรงมุมนี้เอง ไม่ต้องยุ่ง”


แว่นกันแดดถูกถอดออก ใบหน้าเรียวคมของเขาเผยชัด ดวงตาสีเข้มที่เต็มไปด้วยประกายวิเคราะห์เยือกเย็นนั้น ทำให้ลูกทีมหลายคนรู้สึกเหมือนถูกอ่านใจ


“โคตรบ้า…แต่แม่งก็โคตรเทพ” เสียงหนึ่งกระซิบแผ่วจากลูกทีมด้านหลัง ที่กำลังตักดินลงตระกร้าเบา ๆ


ในมุมไกลออกไป น่านนั่งอยู่บนตอไม้ เงียบ ๆ เขาไม่ได้เข้าไปใกล้บริเวณงานสำรวจ เพราะหมดหน้าที่ตั้งแต่พาพวกครามมาถึงแล้ว เขาหิ้วกระสอบใบเล็ก ๆ ที่ข้างในมีมะม่วงป่าหวานจัดกับพวกเห็ดชนิดกินได้ และปลาตัวเขื่องสองสามตัวที่เพิ่งตีหัวจนตายตรงลำห้วย


มือใหญ่ ๆ ของน่านกำลังปลดหญ้าพันเหงือกปลาที่จับมา ส่วนหนึ่งเตรียมทำอาหารเย็นให้คณะสำรวจ ส่วนอีกมือหนึ่งยกผ้าเช็ดเหงื่อจากหน้าอกเปลือยที่เพิ่งถอดเสื้อกล้ามออกเพราะเปียกเหงื่อจนรำคาญ


เขาแอบมองไปทางครามเป็นพัก ๆ ในใจก็ยังเต้นแรงอยู่เล็กน้อยจากเหตุการณ์เมื่อบ่าย แม้ครามจะไม่มองเขาอีกเลย แต่คำพูดตอนนั้นยังวนเวียนในหัว…


“มึงจะโดนกูเย็ดตรงนี้”



...น่านยังไม่เข้าใจความหมายนั้นทั้งหมด แต่ความรู้สึกบางอย่างมันกระตุกอยู่ในอกลึก ๆ คล้ายทั้งกลัว ทั้งสงสัย ทั้งอยากรู้


“...หมายความว่าอิหยังแน่คุณคราม...” เขาพึมพำภาษาถิ่นเบา ๆ กับตัวเอง “เว้าแปลก ๆ แหน่เด้…แต่กะบ่ได๋ฮู้สึกว่ามันเลวหลายแท้ๆ…”


ดวงตาเขายังมองครามอยู่ มองไหล่กว้าง ๆ ใต้เสื้อเชิ้ตที่ปลดกระดุมถึงอก ข้อมือพับขึ้นถึงศอก และนิ้วเรียวยาวที่กำลังถือปากกาเขียนบันทึกหน้าสมุดภาคสนาม บางครั้งเจ้าตัวก็โน้มตัวลงใกล้ลายสลัก ชะโงกสำรวจด้วยความหมกมุ่นเหมือนเป็นคนละคนกับตอนเอ่ยคำหยาบ ๆ ใส่น่านในป่า


เขาเฝ้ามองอยู่อย่างนั้นเงียบ ๆ เหมือนเด็กชายบ้านป่าที่ไม่เข้าใจโลกของคนเมืองคนนั้นเลยแม้แต่น้อย แต่ในใจกลับเริ่มรู้สึกบางอย่างที่อธิบายไม่ได้


บางอย่างที่เริ่มไหลเข้ามาโดยไม่มีเหตุผล…


…


หลังจากมื้อเย็นผ่านไปด้วยปลาย่าง และข้าวเหนียวหุงในกระบอกไม้ ทุกคนต่างแยกย้ายไปนอนหรือหายเข้าไปในเต็นท์ของตัวเอง บ้างก็นั่งคุยเบา ๆ เคี้ยวหมากแห้ง บ้างก็ถอนหายใจยาวหลังวันเหนื่อยล้า


น่านลุกขึ้นหลังจากล้างตะแกรงย่างปลาเสร็จ เขายกผ้าขาวม้าขึ้นพาดบ่า พึมพำกับตัวเองเป็นภาษาถิ่น


“หมักปลา กลิ่นควันเหม็นคัก...ไปล้างโตดีกว่า”


เขาเดินแหวกพุ่มออกไปทางลำห้วยไม่ไกลนัก เท้าเปล่าเหยียบโคลนนุ่ม ๆ ตามทางเดินเดิมที่ใช้ทุกเช้าเย็น เสียงน้ำไหลกระทบหินยังคงเหมือนเดิม เงียบ มีเพียงจั๊กจั่นไกล ๆ กับลมกลางคืนที่เย็นเฉียบ


พอถึงลำห้วย น่านวางผ้าขาวม้าบนโขดหิน แล้วปลดเสื้อกล้ามเปียก ๆ ออกเผยแผ่นอกแน่น ๆ ขนาดโคตรไม่น่าให้อภัย กล้ามอกเขาใหญ่เหมือนวัวหนุ่ม เหงื่อเค็ม ๆ แห้งติดกล้ามเนื้อจนเป็นเงาลายเหมือนแผนที่ภูเขา


เขาถอดกางเกงออกหมดแบบไม่ลังเล ร่างสูงใหญ่เปลือยเปล่า ย่อตัวลงในน้ำตื้นอย่างสบายใจ ใช้ฝ่ามือขัดแขน ขัดขา ขัดหลัง เขาไม่รู้เลยว่ามีดวงตาเข้มจัดคู่หนึ่งจับจ้องอยู่


“แม่ง...ดูไป กูจะคลั่ง” ครามพึมพำในลำคอเบา ๆ มือข้างหนึ่งกำแน่นแนบต้นขา


เขาเดินเข้ามาเงียบจนไม่มีเสียง น่านไม่รู้ตัวเลย จนกระทั่ง…


“ตัวใหญ่ขนาดนี้ มึงจะไม่คิดเหรอ ว่าคนมันอยากจับเย็ดตั้งแต่เห็นครั้งแรก”


น่านสะดุ้ง หันขวับ เสียงดังเกินคาด “คุณคราม!?”


ครามไม่ได้ขยับหยุด เขาเดินเข้ามาเรื่อย ๆ สองตากวาดมองเรือนร่างเปลือยของเด็กบ้านป่าตรงหน้าอย่างเปิดเผย ลำคอขยับเล็กน้อยเหมือนกลืนน้ำลาย


“มึงไม่อาย?” ครามก้าวลงน้ำ ลุยเข้าไปตรง ๆ น้ำกระเซ็นเล็กน้อย “ยืนควยแข็งอยู่กลางลำห้วย แล้วทำหน้าบื้อ ๆ มองหน้ากู นี่มึงไม่รู้เหรอ ว่ากูจะทำอะไรต่อ?”


น่านหลบตา แต่ไม่ได้ขยับหนี “คุณคราม...สิ...สิฮู้ได้จั่งใด ผมบ่เคย...”


มือเปียกน้ำใหญ่ของเขาตะปบเข้าที่สะโพกแน่น ๆ ของอีกฝ่ายเต็มแรง “กล้ามแน่นขนาดนี้ เสียดายว่ะ ถ้ากูไม่เอามึงตอนนี้ กูคงหมกมุ่นจนนอนไม่ได้”


น่านพูดอะไรไม่ออก เขายอมให้ครามจับดันตัวติดโขดหิน น้ำเย็นไหลผ่านต้นขา แต่ตรงกลางลำตัวร้อนฉ่าจนน่ากลัว


“อึ่ก…คุณคราม…” เสียงแหบพร่าเล็ดรอดออกจากลำคอ น่านยังยืนนิ่งอยู่ตรงโขดหิน ใบหน้าแดงจัด แต่ไม่ใช่เพราะอาย เป็นเพราะร่างกายเขากำลังตอบสนองกับบางอย่างที่เขาไม่เข้าใจ


ครามเข้ามาใกล้ในระดับที่ลมหายใจร้อน ๆ สัมผัสได้บนต้นคอ มือหนาของเขากำแน่นรอบสะโพกน่าน แล้วบีบแน่นเหมือนจะย้ำสิทธิ์ครอบครอง


“แม่ง...กล้ามแน่นอย่างกับสัตว์ป่า”


เสียงครางต่ำในลำคอฟังดูหยาบ ชั่วร้าย แต่มันก็ทำให้น่านขนลุกไปทั้งตัว


“มึงรู้มั้ยว่ากูรอมาทั้งวัน...มองมึงเดิน กล้ามอกกระเพื่อมเหงื่อไหลอยู่ข้างหน้า แล้วกูต้องทำเป็นเฉย...แม่งเอ๊ย”


น่านเม้มปากแน่น ไม่กล้าตอบอะไร เขาไม่เข้าใจทุกคำ แต่เสียงนั้น มัน...ร้อน...กระแทกใจเขาอย่างแปลกประหลาด


“ยอมให้กู...ใช่มั้ย?” ครามถามเสียงข่มต่ำ ลมหายใจสั่นพร่า นิ้วลากขึ้นแนบแน่นบนผิวเปียกน้ำ “บอกมา ว่ามึงอยากให้กูเอา”


น่านพยักหน้าช้า ๆ ใบหน้าร้อนผ่าว เขาไม่รู้จริง ๆ ว่าคำว่า “เอา” ของครามหมายถึงอะไร เขาคิดว่ามันคือ “กอด” หรือ “ทำอะไรดี ๆ” แบบที่เคยเห็นคนเมืองทำกัน


แต่ขาของเขาสั่น หัวใจเขาเต้นแรง ร่างกายเขายอม แม้ใจจะงงงัน


“หึ… เด็กน้อยเอ๊ย...” ครามก้มลงกัดเบา ๆ ที่ต้นคอ เสียงดูดกลืนเนื้อดัง “กูจะสอนมึงเอง ว่าคำว่า ‘เอา’ ของกู มันหมายความว่ายังไง”


ร่างโปร่งของครามเบียดแนบเข้าหา กล้ามอกของน่านถูกบีบขยำแรง ๆ เสียงครามครางต่ำในลำคอ “แม่ง อกอย่างกับก้อนหิน กูจะไม่หยุดแตะมึงเลยคืนนี้”


กลิ่นเหงื่อเปรี้ยว ๆ จากเรือนกายที่เพิ่งเดินป่าทั้งวัน ยังอวลติดอยู่บนแผ่นอกของน่าน แต่ครามกลับยิ่งสูดเข้าไปเหมือนมันคือกลิ่นยั่วยวนจากแดนสวรรค์


ฝ่ามือเปียกไล้ลงต่ำผ่านแผ่นหลังกว้าง บีบสะโพกแน่น ๆ ของเด็กบ้านป่าคนนั้นอย่างไม่ปรานี น่านสะดุ้ง ใบหน้าร้อนฉ่า ปากเปิดอ้าเหมือนจะพูดอะไร แต่ไม่มีคำไหนหลุดออกมาได้


“มึงกลัวเหรอ?” ครามถาม แววตาเข้มจัด หยั่งเชิง


น่านไม่ตอบทันที ดวงตาเขาสั่นไหวอย่างเห็นได้ชัด เขาไม่รอให้พูดอะไรต่อ ร่างสูงโปร่งโน้มลงประทับจูบแรกอย่างรุนแรง ป่าเถื่อน ไม่มีการเกริ่น ไม่มีความอ่อนโยน มีเพียงแรงกระแทกของความอยากที่คั่งค้าง


ริมฝีปากบดขยี้เสียงครางในลำคอของน่าน นิ้วมือเลื่อนไปที่สะโพกและต้นขาอย่างมุ่งมั่น แทรกผ่านรอยกล้ามแน่น ๆ ที่ไม่น่าจะมีใครได้แตะมาก่อน  แน่นขึ้นทีละนิ้ว ทีละแรง จนเสียงหอบของน่านเริ่มสั่น


น่านผวา ตัวเกร็ง และเผลอกำแขนของครามไว้แน่นโดยไม่รู้ตัว


“มันเจ็บ...อึ่ก...” เขาหอบ เสียงหลุดพร่า ใบหน้าก้มงุด


“ชู่ว์...” ครามโน้มหน้าลง กระซิบข้างหู “หายใจลึก ๆ ช้า ๆ … ทำตามกู”


“กูรู้...มันเจ็บ เพราะมึงแน่นชิบหาย...แต่เชื่อกู ถ้ามึงปล่อยตัว กูจะทำให้มึงเสียวจนร้องให้กูไม่หยุด”


เสียงของเขาทั้งต่ำ หนัก และ...ดิบเกินกว่าจะเชื่อใจได้ง่าย ๆ แต่ลมหายใจอุ่น ๆ ที่พ่นข้างหู กับริมฝีปากที่เริ่มดูดเม้มที่ลำคอ มันทำให้น่านเริ่มหลุดออกจากแรงต้านบางอย่างในใจ


“บ่เคย...บ่ฮู้ว่ามันเป็นหยัง...แต่มันฮ้อน มันเสียว...หัวใจเต้นคือจะขาดใจ...” เขาพึมพำในภาษาถิ่น ปากเผยอเล็กน้อย


“ให้กูเข้าไปในตัวมึง” ครามกัดฟันพูดเสียงพร่า ค่อย ๆ ถอนนิ้วออกช้า แต่แทนที่ด้วยลำควยท่อนเคือง ที่อยากจะดันเข้าไปทีเดียวมิดด้าม แต่ก็ต้องค่อยเป็นค่อยไปเพราะกลัวว่าอีกฝ่ายจะหนีเตลิดไปซะก่อน


เขาค่อย ๆ ดัน ค่อย ๆ บีบ ค่อย ๆ เลื่อนตัวเข้าไปจนสุด และค้างไว้อย่างนั้น


“รู้สึกสิ...มึงรู้สึกถึงกูมั้ย...” ครามกระซิบแนบข้างแก้ม “ถึงไหนแล้ว รู้สึกถึงร่างกายกูทั้งร่างรึยัง”


น่านเม้มปากแน่น ร้องครางออกมาเบา ๆ แทนคำตอบ เสียงที่ฟังดูคล้ายจะเจ็บ แต่มีบางอย่างในนั้นที่เปลี่ยนไป


เหมือนร่างกายเขากำลังหายใจตามจังหวะคราม ยอมให้ขยับ ยอมให้ดัน ยอมให้ครูดแรงขึ้นทีละนิดโดยไม่รู้ตัว


“ดี...แบบนั้นแหละ…ให้มันคลาย...มึงจะได้รู้ ว่าความแน่นแบบนี้...มันไม่ใช่แค่เจ็บ แต่มันเสียว...มันซ่านจนหยุดไม่ได้”


ครามไม่เร่ง แต่กดแน่นลึกทีละจังหวะ เสียงน้ำกระเพื่อม เสียงลมหายใจถี่ และเสียงเนื้อกระทบเนื้อ เริ่มกลายเป็นจังหวะเดียวกัน ร่างกายของน่านสั่นสะท้าน ปากเผยอครางอย่างหมดแรง


มือข้างหนึ่งเผลอกำแขนครามแน่น ขณะที่อีกข้างขยุ้มโขดหินด้านหลัง


“คุณคราม...มัน...อึ่ก...เจ็บ…แต่..มันดีแฮง...” เสียงสั่นพร่า แต่เต็มไปด้วยแรงสะท้อนจากภายในที่เขาไม่เคยเจอมาก่อน แผ่นอกแน่น ๆ ของเขาสั่นตามแรงสะเทือนจากด้านหลัง


"ฮื้ออ... อึ่ก...คุณคราม..." เสียงเขาขาดห้วง แต่แววตาเริ่มพร่าเคลิ้ม


“รู้สึกมั้ย...” ครามกระซิบแนบหลังหู “มึงเริ่มตามจังหวะกูแล้ว...ร่างกายมึงมันตอบรับกูหมดแล้ว”


ริมฝีปากขบเม้มซอกคอของน่าน ขณะที่สะโพกเคลื่อนไหว แต่ละครั้งที่ผลักเข้าไป ช้า ๆ เนิบ ๆ … ก็เหมือนจะพาอะไรบางอย่างจากด้านในของน่านหลุดลอยออกมาทีละชั้น


เหมือนการ “กัดกิน” อย่างละเมียด ไม่ใช่เพียงเพื่อเร้า...แต่เพื่อครอบครอง


กล้ามเนื้อแน่น ๆ ของน่านเกร็งยามรับแรงกระแทกที่แม้จะช้า แต่ หนักหน่วงเกินจะต้าน


“มัน...แน่น...แต่กะมันดี...ยามเจ้าดันเข้า...มันคืออยากอีก” เขาพึมพำทั้งที่แทบพูดไม่รู้เรื่อง


ครามกำมือแน่นที่สะโพกของน่าน รั้งร่างนั้นให้แนบเข้าหาตัวเองแน่นขึ้น


ตอนแรกเขาคุมจังหวะอย่างนุ่มนวล ค่อยๆ ตะล่อม ร่างที่ไม่เคยสัมผัสใครให้ “คุ้นชิน” กับขนาดและความใหญ่โตที่อยากโอ้อวดเต็มที่ พอให้คลายจนขยับได้คล่อง


แต่ตอนนี้... ไม่มีความอดทนหลงเหลือในดวงตาเขาอีกแล้ว


"อ๊ะ...ฮื้อ...อ๊ะ คุณคราม..." น่านครางต่ำ เสียงเต็มไปด้วยแรงสะท้อนจากภายใน ทั้งเจ็บ ทั้งเสียว ทั้งสับสน


แต่มือของเขากลับยึดต้นแขนครามแน่น ราวกับกลัวว่าถ้าปล่อย…เขาจะหลุดออกจากสภาวะที่เขาเองก็ไม่เข้าใจ


“มึงรู้ตัวมั้ย...ว่ากำลังยั่วกูอยู่ทั้งตัวแบบนี้” ครามกระซิบเสียงต่ำ กัดฟันแน่น


คำพูดของเขาไม่อ่อนโยน ไม่มีคำหวาน มันคือคำพูดของนักล่า ที่ตอนนี้กำลังอยู่ในช่วงปล่อยสัญชาตญาณให้ครอบงำ


“แน่นชิบหาย รูร่าน ๆ ของมึงตอดควยกูจนปวดหนับไปหมด กูจะกระแทกเร็ว ๆ แล้วนะ ถ้าเจ็บก็ทนหน่อย”


จังหวะการเคลื่อนไหวเปลี่ยนไป จากที่เคยเนิบช้า...กลายเป็นแรงโถมเต็มแรง รวดเร็ว ดุดัน แต่ไม่หลุดจากความควบคุม เขากำลัง “บงการ” ร่างกายน่านอย่างสมบูรณ์


พั่บ พั่บ พั่บ!


พั่บ พั่บ พั่บ!


พั่บ พั่บ พั่บ!


เสียงกระทบของร่างทั้งสองดังสะท้อนในลำห้วย แรงทุกแรงที่กดลงไปไม่ใช่แค่เพื่อความใคร่ แต่มันคือการ “ประทับตรา” อย่างเต็มตัว


“กูจะให้มึงจำเสียงนี้…จังหวะนี้…ลึกเข้าไปจนขยับตัวก็ยังจำกูได้”


น่านร้องเบา ๆ ในลำคอ ร่างสะท้านตามแรงกระแทกแต่ก็ไม่ถอย เขาเริ่มขยับตอบสนองทีละน้อย จังหวะที่เบียดสะโพกกลับช้า ๆ ไม่รู้ตัว เหมือนร่างกายเขาเริ่มเรียนรู้…ว่าจังหวะเร่งที่ครามปล่อยออกมา มันไม่ใช่สิ่งที่ควรกลัวอีกต่อไป


“ฮ้อน…มันจี้ดๆ ในท้อง…มันคือสิเยี่ยวแตก”


น่านพูดด้วยเสียงแผ่ว ปากสั่น มือเกร็งแนบพื้นหินเปียกน้ำ ครามยิ้มมุมปากอย่างหื่นจัด ขณะจิกปลายนิ้วลึกลงกับผิวเอวอีกฝ่าย ฝ่ามือแข็งแรงของครามกดแน่นลงที่สะโพกของน่าน ไม่ให้เขาขยับหนี แม้ร่างนั้นจะสั่นเกร็งจนแทบล้มลง


“ก็แตกเลยสิ ชอบใช่มั้ย หืมม…ชอบให้กูเย็ดแรง ๆ แบบนี้”


"ฮื้อ... อ๊ะ... คุณคราม... มัน...มันคือ..." น่านพึมพำ พูดไม่เป็นคำ ใบหน้าแดงจัด เหงื่อผุดเต็มขมับ


ร่างเขาเหมือนไฟลามในพงแห้ง ลุกพรึ่บจากเพียงประกายเล็ก มันไม่ใช่แค่แรงกระแทกที่เคลื่อนในตัวเขา... แต่คือบางอย่างที่คราม “ปลุก” ให้ตื่นขึ้นโดยไม่รู้ตัว


ปลายทางของแรงสะสมที่ไหลวนอยู่ในร่างกายน่าน...มาถึงแล้ว ช่วงท้องแข็งเกร็ง ร่างกระตุกเบา ๆ ก่อนที่เขาจะส่งเสียงครางอั้นต่ำออกมาด้วยความตกใจในตัวเอง


"อึ่ก...!"


จังหวะนั้นน่านถึงจุดที่ไม่เคยรู้จักมาก่อน น้ำว่าวสีขุ่นพุ่งปรี๊ด…ออกมาเลอะหน้าท้อง มันข้นคลั่กเพราะกักเก็บไว้นาน เขาไม่เคยรู้วิธีเอาออก และเหมือนจะเป็นเรื่องแปลกใหม่สำหรับเขา


มันรุนแรงจนร่างเขาเหมือนลอยออกจากตัว… เบาหวิวแต่เต็มไปด้วยประกายร้อนในทุกชิ้นเนื้อ ครามรับรู้ได้ทันที จากเสียงหอบ แรงเกร็งของกล้ามใต้มือ และจังหวะสะโพกที่ตอบรับเขาอย่างหมดแรง


เขาโน้มตัวลง กระซิบแนบหูน่าน เสียงแหบพร่าเต็มไปด้วยความพอใจปนกระหาย


“เสร็จแล้วเหรอ...แต่กูยังไม่หยุดนะ”


ครามยังขยับสะโพกต่อในจังหวะที่ช้ากว่าเดิม แต่แน่นกว่า รุนแรงกว่า ราวกับไม่ยอมปล่อยน่านได้พัก


เขายังกดทับไว้แบบนั้น ทำให้น่านต้องรับทุกแรงขยับ ทั้งที่ร่างกายยังชุ่มไปด้วยแรงกระตุกจากเมื่อครู่


น่านแทบจะทรุดลงกับก้อนหินข้างลำห้วย หอบจนพูดไม่ออก แขนสั่น มือคว้าบางอย่างไม่เจอ


แต่แววตาเขากลับฉ่ำวาว ลึกลงไปคือความรู้สึกที่แปลกใหม่...ทั้งกลัว ทั้งอยาก ทั้งติด


ครามมองเห็นทุกอย่างนั้นในแววตาของน่าน เขายิ้มช้า ๆ อย่างผู้ล่า และกระซิบอีกครั้ง


“นี่แค่เริ่มต้น...คืนนี้ยังอีกยาว”






-----------------------------------------
อยากให้ต่อ...เม้นนะคร้าบบบบ
ชอบคู่นี้มั้ยเอ่ยย

takeshi

ขอบคุณ

lekthai

ขอบคุณมากครับ

nuangnut1996

สนุกมากครับ

SirChayo

ขอบคุณครับ

deathmagi

ขอบคุณครับ

bo69dy

ขอบคุนครับ

GuN009

เสียวมากครับ เปิดซิงน้องเลย รอตอนต่อไปนะครับ
ขอบคุณครับ

pom951

สุดยอดครับ

doransan

ขอบคุณครับ

songtanan

ชอบแนวนี้มากครับ อยากอ่านอีก

2936

ขอบคุณครับ ติดตามนะครับ

dojikung

ขอบคุณ​ครับ​

ninenut

ขอบคุณครับ

reawreaw

ขอบคุณครับ

pom951

มันส์มากครับ