|
บทที่ 1: สายลมที่หวังดี เช้าวันจัทนร์ที่อากาศสดใส เหมาะแก่การเรียน(?) คุณครูพายุยืนอยู่หน้าชั้นเรียน ม.4/3 นี่เป็นคาบเรียนแรกในโรงเรียนแห่งนี้สำหรับเขาในฐานะ คุณครูสุขศึกษาคนใหม่ สายตาคมกริบกวาดมองไปทั่วห้อง เสียงจอแจที่เคยดังอื้ออึงพลันเงียบลงทันทีราวกับถูกมนตร์สะกด เขาไม่ใช่ครูประเภทที่ต้องตะโกนสั่งสอนหรือดุด่า แต่ด้วยรูปร่าง หน้าตา ที่โดดเด่น อีกทั้งบุคลิกที่สงบนิ่งและแฝงไปด้วยพลังงานบางอย่าง ทำให้เด็กนักเรียนทุกคนต่างรับรู้ได้ถึงรัศมีที่น่าเกรงขามจากตัวเขา "สวัสดีครับทุกคน" เสียงทุ้มต่ำของพายุดังกังวาน "วันนี้เราจะมาคุยกันเรื่อง 'การดูแลตัวเองในวัยหนุ่ม' ซึ่งเป็นหัวข้อที่สำคัญมากสำหรับพวกเราทุกคน" พายุรู้สึกภูมิใจในอาชีพครูอย่างสุดหัวใจ เขามองว่าการเป็นครูไม่ใช่แค่การถ่ายทอดความรู้ตามตำรา แต่คือการจุดประกายความคิด การหล่อหลอมจิตใจ และการเตรียมความพร้อมให้เด็กๆ เติบโตไปเป็นผู้ใหญ่ที่มีคุณภาพ เขามักจะบอกกับตัวเองเสมอว่า "วิชาสุขศึกษาและพละศึกษา" ไม่ใช่แค่เรื่องของการออกกำลังกายหรือสุขภาพกายเท่านั้น แต่มันรวมถึงสุขภาพใจและทักษะชีวิตที่จะช่วยให้พวกเขารับมือกับโลกภายนอกได้อย่างเข้มแข็ง แน่นอนว่าเส้นทางนี้ไม่ได้โรยด้วยกลีบกุหลาบ โรงเรียนชายล้วนแห่งนี้เต็มไปด้วยนักเรียนหลากหลายประเภท มีทั้งเด็กเรียนดี เด็กกิจกรรม และแน่นอนว่ามี "เด็กแสบ" ตัวยงที่พร้อมจะป่วนทุกเมื่อ อย่างเช่นวันนี้... ทันทีที่พายุหันไปเขียนหัวข้อบนกระดาน เสียงกระซิบกระซาบก็ดังขึ้นอีกครั้งจากมุมห้องด้านหลัง "ครูพายุแม่งโคตรหล่อเลยว่ะ มึงว่าป่ะ" เสียงหนึ่งกระซิบ “อย่างกับหลุดมาจากนิตยสารเลย" "เออๆ กล้ามแน่นชิบหาย อกเป็นอก ตูดเป็นตูด แล้วก็ คิคิคิ" อีกเสียงเสริมทั้งยังหัวเราะเพราะความคิดในหัว พายุไม่ได้หันกลับไปในทันที เขายังคงเขียนหัวข้อจนจบ จากนั้นก็หันกลับมาเผชิญหน้ากับนักเรียน สายตาคมกริบหยุดลงที่โต๊ะมุมห้อง "วินนี่กับแชมป์" สองคู่หูจอมป่วนที่กำลังหัวเราะคิกคักกันอยู่ วินนี่ เด็กหนุ่มอายุ 16ย่าง17 มาพร้อมความสูง 170 เซนติเมตร น้ำหนักประมาณ 60 กิโลกรัม รูปร่างสมส่วน และใบหน้าหล่อใสสมวัย แต่แววตานั้นกลับฉายแววความอยากรู้อยากเห็นเกินวัย เขามักจะแต่งตัวเนี้ยบกว่าเพื่อนในห้องเสมอ เสื้อนักเรียนสีขาวที่รีดเรียบกริบเผยให้เห็นสรีระที่กระชับ ไม่ดูผอมบาง แต่ก็ไม่ได้ดูบึกบึนจนเกินไป วินนี่ไม่ใช่แค่เด็กเกเรทั่วไป เขามีความฉลาดเป็นกรด การเรียนไม่ใช่ปัญหาสำหรับเขาเลย เขามักจะใช้ความฉลาดนั้นไปในทางที่คาดไม่ถึง ด้วยรสนิยมชื่นชอบผู้ชายที่ดูเป็นผู้ใหญ่กว่า โดยเฉพาะแบบ "แมนๆ" อย่างคุณครูพายุที่เพิ่งย้ายเข้ามา เป็นสเปกที่วินนี่ไม่เคยคิดว่าจะได้พบเจอในชีวิตจริง จึงแอบใช้สายตาสแกนร่างกายครูคนใหม่เพลินไปหน่อย ส่วน แชมป์ เพื่อนซี้ของวินนี่ รูปร่างสูงโปร่งกว่าวินนี่เล็กน้อย ประมาณ 175 เซนติเมตร แต่ดูสมส่วนอย่างคนชอบเล่นฟุตบอล แม้จะไม่บึ๊กเท่าครูพายุก็เถอะ แต่ก็ดูดีใช้ได้ (วินนี่ว่างั้น) ใบหน้าออกจะตี๋ๆจืดๆ ที่บางครั้งวินนี่ก็ชอบเรียกว่า “ไอ้ เต้าหู้!!” แชมป์เป็นคนไม่ค่อยมั่นใจในตัวเองนัก ไม่ถนัดด้านวิชาการสักเท่าไร ชอบเล่นกีฬา ดนตรี ศิลปะมากกว่า ความพิศดารแบบวินนี่ แชมป์ก็ตามทันบ้างไม่ทันบ้าง เพราะเขาเป็นคนซื่อๆและขี้กลัวในเวลาเดียวกัน ทั้งสองสนิทกันตั้งแต่ ม.1 วินนี่มักเป็นที่พึ่งด้านการเรียนให้แชมป์เสมอมา แต่แชมป์ก็ไม่เคยเอาเปรียบวินนี่ มักจะพยายามก้วยตัวเองก่อนเสมอ ถึงแม้จะไม่ค่อยสำเร็จก็ตาม วินนี่ก็อดไม่ได้ที่จะช่วยเพื่อนสนิทจอมซื่อ(บื้อ)คนนี้
0 ^. h9 |! Z$ J6 x
ตอนนี้ แม้ว่าคุณครูสุดหล่อหน้าห้องที่ กำลังจ้องมาทางพวกเขา วินนี่กลับยิ้มกว้างอย่างไม่สะทกสะท้าน เมื่อครูพายุเอ่ยเรียกพวกเขาขึ้นมา “นักเรียนสองคนนั้น มีคำถามอะไรจะถามครูหรือเปล่าครับ” “เปล่าครับครู แค่คุยกันเรื่องกล้ามครูพายุครับครู ใหญ่มากเอ้ย เท่มากเลยครับครู" วินนี่พูดออกไปอย่างเป็นธรรมชาติ เหมือนจะชมเชย แต่แววตากลับสอดส่องสังเกตปฏิกิริยาของครูอย่างละเอียด
8 p8 h' F/ c3 [! X& a( X* f ห้องเรียนทั้งห้องกลั้นหัวเราะ พายุยกยิ้มมุมปากเล็กน้อย ไม่ได้โกรธเคืองกับคำพูดตรงไปตรงมานั้น "ขอบคุณสำหรับคำชมครับ แต่ตอนนี้เรามาโฟกัสเรื่องเรียนกันดีกว่านะครับ" เขาเดินเข้าไปหาวินนี่ช้าๆ แล้วหยุดอยู่ข้างโต๊ะ "การดูแลตัวเองในวัยหนุ่ม ไม่ได้มีแค่เรื่องของกล้ามเนื้อเท่านั้นนะครับ แต่ยังรวมถึง 'การควบคุมอารมณ์' และ 'การให้เกียรติผู้อื่น' ด้วย" วินนี่ดูเหมือนจะสะดุดกับคำพูดของพายุเล็กน้อย ใบหน้ากะล่อนเริ่มฉายแววครุ่นคิด พายุก้มลงมองสมุดที่วางอยู่บนโต๊ะของวินนี่ เห็นภาพวาดล้อเลียนเพื่อนในห้องอย่างตลกขบขัน "ไหนลองบอกครูสิครับ วินนี่คิดว่าการวาดภาพนี้ในห้องเรียนเป็นการให้เกียรติตัวเองและเพื่อนร่วมชั้นไหมครับ" พายุถามด้วยน้ำเสียงเรียบๆ แต่แฝงความจริงจัง วินนี่ก้มหน้าเล็กน้อย ความกะล่อนเมื่อครู่หายไปราวกับปลิดทิ้ง "เอ่อ... ไม่ครับครู" "ดีมากครับที่รู้ตัว" พายุเอื้อมมือไปหยิบดินสอที่วางอยู่บนโต๊ะของวินนี่ "งั้นวันนี้ลองเปลี่ยนจากวาดภาพเพื่อน มาวาดภาพสิ่งที่วินนี่อยากเป็นในอนาคตดูไหมครับ?" เขาคืนดินสอให้วินนี่พร้อมกับรอยยิ้มบางๆ "ครูเชื่อว่าวินนี่มีความสามารถในการสร้างสรรค์ แต่เราควรใช้มันในทางที่เหมาะสมนะครับ" ทั้งห้องเงียบกริบ นักเรียนคนอื่นต่างมองเหตุการณ์นี้ด้วยความทึ่ง ไม่คิดว่าครูพายุจะรับมือกับวินนี่ได้อย่างนุ่มนวลแต่เด็ดขาด วินนี่เองก็ไม่ได้โวยวายหรือเถียงอีกต่อไป เขาเริ่มมองพายุด้วยสายตาที่เปลี่ยนไปเล็กน้อย อาจจะไม่ใช่แค่ความเกรงใจ แต่มีความเคารพแฝงอยู่ด้วย อย่างน้อยก็ในตอนนี้ พายุกลับไปยืนหน้าชั้นเรียนอีกครั้ง เขารู้ดีว่าการปราบเด็กแสบไม่ใช่การใช้ไม้แข็งเสมอไป แต่คือการเข้าใจธรรมชาติของพวกเขา และชี้แนะในทางที่ถูกที่ควร เหมือนกับพายุที่แม้จะดูน่าเกรงขาม แต่ก็แฝงไว้ด้วยพลังที่สามารถชำระล้างและสร้างสิ่งใหม่ๆ ได้เสมอ การจัดการกับวินนี่เป็นเพียงจุดเริ่มต้นเล็กๆ ของ "บทเรียน" ที่แท้จริงในชีวิตการเป็นครูของพายุ บทเรียนที่สอนให้เขารู้ว่า นอกเหนือจากความรู้ในตำราแล้ว ยังมีอีกหลายสิ่งหลายอย่างที่เขาต้องเรียนรู้ไปพร้อมๆ กับการเติบโตของลูกศิษย์ . . . ทันทีที่พายุเดินออกจากห้องไปพร้อมกับกองสมุดตรวจงาน เสียงซุบซิบก็ดังขึ้นอีกครั้ง แชมป์หันไปเขย่าแขนวินนี่เบาๆ ด้วยใบหน้าที่ยังคงมีเค้าความกลัวเจืออยู่ "โหย ไอวิน! มึงไม่กลัวครูพายุเลยรึไงวะ?" แชมป์กระซิบ "โคตรน่ากลัวเลยอะ เวลาจ้องตาแล้วกูแบบ... ขนลุกซู่เลยว่ะ" วินนี่หัวเราะหึๆ ในลำคอ ดวงตาเป็นประกายวาววับ "กลัวเหรอ? ไม่เลยสักนิด... ออกจะถูกใจซะด้วยซ้ำ คิคิ" เขายกมือขึ้นลูบคางอย่างใช้ความคิด "กูว่าครูพายุนี่แหละ ของจริง" แชมป์อ้าปากค้าง "ของจริงอะไรของมึงวะ? กูว่าโคตรดุเลย! กูไม่กล้าไปแหย่ครูเขาแล้วหละ" "ก็ดุไง! แต่มันดุแบบมีชั้นเชิง" วินนี่เอนตัวพิงพนักเก้าอี้อย่างสบายอารมณ์ "ปกติเวลาเจอครูโหดๆ ก็มีแต่พวกตะโกนเสียงดัง ด่ากราด ทำโทษนู่นนี่นั่น แต่นี่... ครูพายุเล่นกับจิตวิทยาล้วนๆ มึงดูดิ โคตรนิ่งแต่เอาอยู่" แชมป์ยังคงงงๆ "แล้วไงวะ?" วินนี่ยิ้มกริ่ม สายตาจับจ้องไปที่ประตูห้องที่ครูพายุเพิ่งเดินออกไป "ก็ไม่เคยเจอแบบนี้ไง... แบบนี้แหละที่กูชอบ" เขาลูบไล้ปลายดินสอเบาๆ ไปตามขอบโต๊ะ "มึงดูดิ ขนาดตอนก้มลงมาคุยใกล้ๆ หน้ายังคมขนาดนั้น ผิวสีแทนกำลังดี กล้ามก็เป็นมัดๆ ไม่ใช่กล้ามแบบนักกล้าม แต่เป็นกล้ามแบบคนออกกำลังกายสม่ำเสมอ... แน่นไปหมด น่าจะ เต็มไม้เต็มมือดีอ่ะกูว่า " แชมป์ตาโต "เฮ้ยยยย! มึงคิดอะไรอยู่เนี่ย!" วินนี่หัวเราะออกมาอย่างไม่เก็บอาการ "อะไรเล่า ก็แค่ชมตามจริง" เขาเอนตัวไปกระซิบกับแชมป์ด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความท้าทาย "แล้วเมื่อกี้ที่ครูยื่นดินสอมาให้ กูเกือบได้แตะมือครูแล้วนะมึง... ขนาดมือยังใหญ่อ่ะ คงจับอะไรถนัดมือดี" วินนี่เลิกคิ้วขึ้นอย่างมีเลศนัย "มึงรอดูนะไอ้แชมป์ ครูพายุ... ต้องเป็น บทเรียน ที่สนุกที่สุดเท่าที่กูเคยเจอมาเลย" แชมป์ได้แต่ส่ายหน้าอย่างอ่อนใจกับเพื่อนสนิทที่ชอบพูดจาสองแง่สองง่าม ไม่มีใครรู้ว่า "บทเรียน" ที่วินนี่หมายถึงนั้น มันจะนำพาไปสู่เรื่องราวแบบไหนกันแน่ แต่ที่แน่ๆ คือ บรรยากาศในโรงเรียนชายล้วนแห่งนี้ กำลังจะเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิงนับตั้งแต่วันที่คุณครู "พายุ" คนนี้ก้าวเข้ามา...
0 e+ I: s- q9 Y5 M9 B& f, L
***ตอนแรกมาแล้วครับ แนะนำตัวละครกันก่อนเนอะ พอหอมปากหอมคอ ไม่ต้องรีบร้อน ตามสุภาษิตที่ว่า "ช้าๆได้พล้าดุ้นงาม" เอ๊ะ!! ใช่รึป่าวนะ จำไม่ค่อยได้ละ แหะๆ ไว้เจอกันใหม่ สวัสดีครับ
4 u) A# Z2 R4 ^. b6 m
4 t' j e* B* y. Z
( `- |: x6 o6 d- f | 
ค้นหาสมาชิก
โพสต์ 2025-7-18 13:02:48
ดันกระทู้
ปักหมุดกระทู้
ล๊อคกระทู้
การ์ดสีสัน
โพสต์ 2025-7-18 13:13:05
โพสต์ 2025-7-18 14:00:46
โพสต์ 2025-7-18 15:19:33
โพสต์ 2025-7-18 15:34:10
