|
ตอนที่ 2 : เช้าวันใหม่กับเป้าคนเดิม ที่ผมไม่อยากละสายตาเลย ผมตื่นขึ้นพร้อมแสงแดดอ่อนๆ ที่ลอดผ้าม่านเข้ามา สิ่งแรกที่ผมรู้สึกไม่ใช่แค่ไออุ่นของเช้า…แต่คือความแน่นจากบางสิ่งที่กดอยู่บนต้นขาผม ผมลืมตาแล้วพบว่าพี่ภัณยังหลับอยู่ข้าง ๆ
เขานอนตะแคงหันหลังให้ผมแต่ช่วงสะโพกของเขาแนบอยู่กับต้นขาผมอย่างพอดิบพอดี และแน่นอนว่า…เป้าเขายังอยู่ในกางเกงเครื่องแบบที่เขาไม่ได้ถอดเมื่อคืน ผมยิ้ม ในหัวมีแต่ความคิดเดียว...
เป้าตุงใหญ่ยาวนี้แหละ...ที่ทำให้ผมตกหลุมรักเขาแบบถอนตัวไม่ขึ้น ผ้ากางเกงตรงช่วงเป้าตึงแน่นเหมือนจะระเบิดมันพองเล็กน้อยตามแรงหายใจ ยิ่งเวลานอนขดแบบนี้ เนื้อผ้ารัดจนแนบสนิทเห็นรูปทรงทุกมิติ ผมค่อย ๆขยับตัวเข้าไปใกล้ ใช้หลังมือแตะเบา ๆ ที่เนื้อผ้าบริเวณนั้น
มันอุ่น…และแน่นเหมือนเดิม ไม่มีครั้งไหนเลยที่เป้าของพี่ภัณจะทำให้ผมผิดหวัง “...ยังไม่อิ่มเหรอครับ”
เสียงทุ้ม ๆ งัวเงียดังขึ้นเบา ๆ พร้อมกับแรงขยับเล็กน้อย ผมสะดุ้งแต่ไม่ได้ชักมือกลับ ตรงกันข้าม ผมลูบควยเขาชัดๆ หนึ่งครั้ง
แล้วกระซิบข้างหูเขาว่า… “ผมไม่เคยอิ่มเลยครับพี่โดยเฉพาะตอนพี่ใส่ชุดเครื่องแบบแบบนี้ มันรัด มันแน่น...ผมอยากมองมันทั้งวัน” เขาหัวเราะเบา ๆแล้วพลิกตัวนอนหงาย
และสิ่งที่โผล่ขึ้นมาจากผ้าห่ม…ก็คือ ดุ้นควย นั้นเอง — ใหญ่เต็มมือ และชัดเจนยิ่งกว่าตอนเมื่อคืน กางเกงยังไม่ได้ปลดซิปแต่ผ้ามันขึ้นเงาจากการเสียดสีแน่น ๆ ตลอดคืน รอยพับตรงเป้านูนขึ้นจนเห็นขอบของหัวเห็ดอย่างชัดเจนที่ดันอยู่ข้างในเส้นแนวตั้งกลางซิปดูเหมือนจะแยกผ้าออกอยู่ตลอดเวลา ผมโน้มตัวลงเอาหน้าแนบลงไปกับเป้าแน่น ๆ นั้น สูดลมหายใจช้า ๆ “ผมหลงแท่งดุ้นใหญ่นี้ของพี่จริงๆ …มันมีแรงดึงดูดกว่าอะไรทั้งหมดในโลก” มือพี่ภัณเลื่อนมาลูบผมเบาๆ แล้วพูดช้า ๆ
“พี่ไม่เคยคิดว่าแค่ใส่กางเกงจะทำให้น้องรู้สึกขนาดนี้นะ...แต่ถ้าน้องชอบพี่ก็จะใส่ให้ทุกวันเลย” เขากระตุกสะโพกขึ้นนิดหน่อยเหมือนแกล้งผม ผมยิ้มแบบคนแพ้หมดใจ หลังจากอาบน้ำกินข้าว ผมเดินไปส่งเขาที่หน้าบ้าน
เขายืนตรง ใส่เข็มขัดเข้ากับกางเกงตัวเดิมแล้วติดกระดุมเสื้อแบบเรียบร้อย ผมยืนมองเขาเต็มตา พระเอกในชีวิตจริงของผม
หล่อ ยิ้มเก่ง ตัวแน่น และที่สำคัญ…เป้าแน่นควยใหญ่ยิ่งกว่าความรู้สึกในใจผมตอนนี้เสียอีก “มองอีกแล้วนะ”เขาพูดขึ้น
ผมหัวเราะ“ผมไม่เคยมองพี่แบบอื่นเลยนะ...มีแค่ตรงนั้นแหละที่ดึงผมไว้ได้ทุกครั้ง”“ระวังนะ…”
เขาก้มลงกระซิบข้างหู
“เดี๋ยวมันจะมีคนอื่นแอบมองเป้าพี่แทนน้องแล้วจะหาว่าไม่เตือน” วันนั้นผมแวะไปหา"พี่ภัณ" ที่โรงพักตามปกติในช่วงเย็น เหมือนทุกวันก่อนเขาเลิกเวร แต่สิ่งที่ไม่ปกติคือชายหนุ่มคนหนึ่งในชุดเครื่องแบบใหม่เอี่ยมยืนพิงรถสายตรวจตรงหน้าผม สูงร่างกายล่ำกำลังดี ไม่ใหญ่เกินไปแต่กล้ามชัดทุกมัด
ใบหน้าคมเข้ม รอยยิ้มกวน ๆ ที่มุมปาก และ...สิ่งที่ทำให้ผมหยุดหายใจคือ กางเกงเครื่องแบบที่รัดเป้าตุง แน่นจนเห็นเส้นขอบข้างในชัดเจนยิ่งกว่าพี่ภัณเสียอีกแน่นจนผ้าขึ้นเงา แน่นจนผมรู้สึกได้ว่ามัน “แกว่ง” ตอนเขาเดิน
แน่นจน...อยากใช้หลังมือลูบเบา ๆเพื่อพิสูจน์ว่าข้างในมันใหญ่จริงหรือเปล่า “น้องคนนี้ชื่ออะไรครับ?”
เสียงของเขา...เสียงของคนที่เพิ่งย้ายมาใหม่ถามขึ้นพร้อมรอยยิ้มทะเล้น ผมสะดุ้งเล็กน้อย“อ๋อ...เป้ครับ” ผมหน้าแดงวูบ แน่นอนว่า...เป้าของเขาอยู่ในระดับสายตาผมพอดี “ไม่ต้องอายหรอกครับ”เขากระซิบเบา ๆ
“ผมก็เคยแอบมองเป้าคนอื่นเหมือนกันมันเป็นเรื่องธรรมชาติ...ถ้ามันใหญ่พอ” ผมเงียบ...หัวใจเต้นรัวสายตาก็ยังเหลือบต่ำอย่างห้ามไม่อยู่ “ชื่อกริชครับย้ายมาประจำที่นี่วันแรก ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะครับน้องเป้”
เขายื่นมือมาให้ผมจับ ขณะนั้นเอง ผมสังเกตว่า เขาแอบขยับขาเล็กน้อย ทำให้ผ้ากางเกงตรงเป้าตึงขึ้นอีกนิด “จงใจใช่ไหม…”ผมคิดในใจ และเขาก็เหมือนรู้ทันเพราะกระซิบเสียงเบาแต่ชัดเจนใกล้หูผม
“พี่รู้ว่าน้องชอบเป้าแน่น ๆ …ของพี่” ผมหันไปตามความรู้สึก...และก็เจอกับสายตาของ“พี่ภัณ” ยืนพิงกำแพงมุมหนึ่งของโรงพัก เขามองมาทางผมกับดาบกริชตลอด สายตานิ่ง...จริงจัง ไม่พูด ไม่ยิ้ม เขาเดินเข้ามาใกล้เราสองคน มือวางบนบ่าผมเบา ๆ แล้วพูดเสียงเรียบ “เลิกเวรแล้วกลับบ้านไหม?” ผมเงยหน้ามองพี่ภัณ...แล้วลอบกลืนน้ำลาย
เขาไม่ได้พูดอะไรมาก แต่ผมรู้เลย เขารู้ว่าผมเผลอมองเป้าคนอื่น
และเขาเริ่มไม่ชอบมันแล้ว “พี่ภัณ...”ผมเอ่ยเบา ๆ ขณะอีกฝ่ายยืนถอดเสื้อเครื่องแบบหน้าตู้
เขาไม่พูดอะไรทันที แต่ตรงนั้นของเขายังคงแน่น แน่นกว่าเดิม ผมเดินเข้าไปหาซุกหน้าลงที่เป้านั้นเหมือนเคย...แต่พี่ภัณยังนิ่ง
“น้องมองควยเขา...เหมือนที่มองของพี่ไหม?” ผมเงยหน้ามองสบตาเขา
“ของพี่...มันไม่เหมือนใคร”
“ของพี่...มันคือเหตุผลที่ผมอยากกลับบ้านทุกวัน”
“แต่อีกคนนึง...ผมแค่...เผลอใจไปนิดเดียว” เขากัดฟันแน่นเล็กน้อย
ก่อนจะกดหัวผมแนบลงกับแก่นกายเขาอย่างช้า ๆ
“งั้นพิสูจน์สิ...ว่าควยพี่มันยังเร้าใจกว่าสำหรับน้องอยู่หรือเปล่า” “ควยพี่...มันยังเร้าใจกว่าสำหรับน้องอยู่หรือเปล่า?” เสียงเขากระซิบข้างหูผมขณะมือกดหัวผมแนบลงกับเป้ากางเกงที่ร้อนผ่าวของเขา ตึงแน่นจนผ้าขึ้นเงาร้อนจนแทบจะละลายมือผมที่ลูบลงไป พี่ภัณไม่ใช่คนพูดมากแต่คืนนี้เขาไม่เหมือนทุกครั้ง “พี่จะไม่ถามว่ามองเขาทำไม...”
เสียงเขาทุ้มต่ำ
“แต่พี่จะทำให้น้อง...จำว่าคืนนี้ ใครคือของจริง” เขาดึงมือผมมาจับที่เป้ากางเกงทันที โดยไม่มีคำขออนุญาต เป้านั้นร้อนอุ่น หนักแน่น และเต็มมืออย่างไม่น่าเชื่อ
ไม่ใช่แค่ขนาดแต่มันคือแรงสั่นจากภายใน…เหมือนกับมันเต้นไปตามหัวใจของเขา “เคยเห็นไหม…ว่าควยมันเต้นได้?” ผมพยักหน้าเบา ๆมือยังไม่ละจากตรงนั้น เขาย่อตัวลงกระซิบเสียงเบา “งั้นก็จำไว้...ว่าของพี่คนเดียวที่น้องเคยซบ ซุก และหลงจนหยุดไม่ได้” ผมยังไม่ได้พูดอะไรแต่ร่างกายตอบไปก่อนแล้ว
ผมโน้มหน้าลงกับควย อ้าปากกว้างและดูดควยด้วยความเสียวซ่าน พี่ภัณดันตัวผมไปพิงขอบเตียงก่อนที่เขาจะคร่อมลงมา ชิดร่าง กางขาขึ้นนั่ง
เป้าของเขาแนบกับหน้าท้องผมอย่างชัดเจน ร้อน แน่นและเต็มไปด้วยแรงหึงหวงที่ไม่ได้พูดออกมา “จำไว้ให้ดีนะ”เขากระซิบเสียงต่ำ “ถ้าน้องจะเผลอมองเควยใครอีกพี่ก็จะทำให้ควยพี่...ติดตาน้องไปทั้งชีวิต” เขาโยนหมอนลงพื้นแล้วดันผมนอนลง มือข้างหนึ่งจับข้อมือผมตรึงไว้
มืออีกข้างลูบผมอย่างอ่อนโยน แต่ควยเขานั้น…แนบอยู่ตรงใจผมเหมือนเป็นคำสั่งให้ผมหยุดทุกอย่างและยอมจำนน มันไม่ใช่เรื่องของความใคร่
แต่มันคือความรู้สึกที่รอวัน “ได้สัมผัส” สัมผัสด้วยหัวใจ
ด้วยสายตา และ...ด้วยมือที่สั่นนิด ๆ ของผมในค่ำคืนนั้น ความสัมพันธ์ของผมกับพี่ภัณ…ไม่ใช่แค่ร่างกายอีกต่อไป หลังจากคืนนั้น คืนที่ผมได้สัมผัส “แก่นกายแห่งความเป็นชาย”ของเขาด้วยหัวใจ ทุกอย่างเปลี่ยนไป เขาเริ่มแตะมือผมเบา ๆ ขณะขับรถ
เริ่มหันมองผมยิ้ม ๆ เวลาผมเหลือบตาไปที่กางเกงรัดเป้าของเขา
และ...เริ่มกอดผมจากด้านหลังเวลานอน โดยให้ “สิ่งนั้น”แนบอยู่ตรงบั้นเอวผมแทบทุกคืน “พี่รู้ว่าน้องยังชอบมันอยู่
“แล้วพี่ก็ชอบ...เวลาน้องมองพี่แบบนั้น” แต่ความสงบไม่ได้อยู่นาน
เพราะ “ดาบกริช” …ยังไม่ถอย
| 
ค้นหาสมาชิก
โพสต์ 
ดันกระทู้
ปักหมุดกระทู้
ล๊อคกระทู้
การ์ดสีสัน
โพสต์ 
โพสต์ 
โพสต์ 
โพสต์