|
ลมยามค่ำพัดเอื่อย
ระเบียงหน้าห้องของหมวดโชคที่มาร์คนั่งอยู่เงียบ ๆเต็มไปด้วยแสงจันทร์ที่อ่อนละมุน คืนนี้…เงียบเกินกว่าจะเป็นแค่“มื้อค่ำปกติ” ที่หมวดชวนเขามานั่งกินด้วยกัน โชคเดินออกมาจากในครัว
ในมือถือแก้ววิสกี้ครึ่งแก้ว
แววตาไม่เหมือนเดิม
...เหมือนกำแพงที่เคยปิดกั้นไว้เริ่มร้าวลงช้า ๆ “มาร์ค…”
เสียงเรียกนั้นไม่ดัง
แต่ทุ้มแน่นและลึกจนรู้สึกได้ถึงแรงบางอย่าง “เมื่อกี้มีคนที่ยิมมาทักคุณ”
“คนไหน?” มาร์คถามกลับแบบเล่น ๆ
“คนที่มองคุณตั้งแต่เดินเข้ามาไง”
โชควางแก้วลงแรงกว่าปกติเล็กน้อย
มาร์คขมวดคิ้วเล็กน้อย ก่อนจะยิ้ม “หมวดหึงเหรอ?” โชคไม่ตอบในทันที
แต่เดินเข้ามาใกล้…ชิดจนมาร์ครู้สึกถึงลมหายใจที่เป่ารดแก้ม มือใหญ่ของเขาเอื้อมมาคว้าข้อมือของมาร์คแน่น
ก่อนจะดึงเบา ๆ ให้ลุกขึ้นจากเก้าอี้
และกอดเขาแน่นจนมาร์คได้ยินเสียงหัวใจของโชคเต้นอยู่ข้างหู “ผมไม่รู้ว่าหวงหรือไม่...”
“แต่ผมไม่อยากให้ใครมองคุณแบบที่ผมมอง” มาร์คยืนนิ่งในอ้อมแขนนั้น
อบอุ่น…มั่นคง…และสั่นไหวในคราวเดียวกัน พอเงยหน้าขึ้นสายตาของหมวดโชคก็จ้องกลับมาไม่หลบ
นิ่ง…แน่น…และเต็มไปด้วยความรู้สึกที่เก็บงำมานาน ริมฝีปากของโชคขยับเข้ามาใกล้
และเมื่อแตะกันเบา ๆ ในจังหวะแรก
ร่างกายของมาร์คก็เหมือนไฟลุกวาบ การระเบิดของความรู้สึกที่อดกลั้น จากจูบอ่อนโยน…กลายเป็นจูบร้อนแรง
มือของโชคโอบแน่นไปทั่วร่างมาร์ค
ลากผ่านไหล่…ลงสู่แผ่นหลัง…แล้วลูบไล้ด้วยสัมผัสที่ไม่ใช่แค่ปรารถนา
แต่มาพร้อมความผูกพัน จังหวะหายใจของทั้งสองเร็วขึ้น
เสื้อผ้าถูกถอดออกช้า ๆ
ร่างกายแนบกันในแสงจันทร์
กล้ามอกของหมวดแน่นตึงแนบกับความอวบของมาร์ค
ลมหายใจร้อนแลกเปลี่ยนกันในความเงียบ เสียงหัวใจดังก้องในอกทั้งสอง โชคประคองร่างของมาร์คอย่างทะนุถนอม
แต่เมื่อแรงอารมณ์พุ่งสูงจนเกินจะเก็บ
การสัมผัสก็เริ่มเปลี่ยนไป… จากอ่อนโยน…กลายเป็นเร่าร้อน
จากการลูบไล้…กลายเป็นการกดแนบแน่น
จากเสียงหายใจ…กลายเป็นเสียงครางเบา ๆที่ดังชัดท่ามกลางความเงียบของคืน มาร์คหลับตาปล่อยให้ร่างกายตอบรับทุกสัมผัส
เสียงของโชคที่กระซิบอยู่ข้างหูนั้น
ทั้งสั่น ทั้งจริง และ...เปลือยหัวใจ เมื่อทุกอย่างสงบลง
ทั้งสองนอนนิ่งบนเตียง
ไม่มีคำพูดใด…นอกจากเสียงหายใจที่เริ่มเข้าจังหวะกัน มาร์คซุกหน้าเข้าที่อกกว้างของโชค
ลูบเบา ๆ บนแผงอกที่ตนเคยฝันถึง แล้วก็หัวเราะเบาๆ “ฝันของผมเป็นจริงแล้วนะครับ” โชคมองลงมาสายตาอบอุ่น…นิ่ง…และเต็มไปด้วยความพึงพอใจ “ฝันอะไร?” “ฝันว่า...อยากอมของหลวง…”
“…แล้วตอนนี้ ของหลวงก็ตกเป็นของครูคนนี้เรียบร้อยแล้วครับ” โชคหัวเราะในลำคอก่อนจะยื่นหน้าเข้ามากระซิบช้า ๆ ที่ข้างหู “แล้วชอบไหมล่ะ...ของหลวง?” มาร์คยิ้ม เขินแต่แน่นิ่งอยู่ในอ้อมกอด
ไม่ต้องตอบ…แต่แค่หลับตาแนบตัวแน่นขึ้นอีกนิดและใช้มือจับไปตรงของหลวงที่เกินมารตฐาน
โชคก็รู้คำตอบแล้ว คืนนี้…ไม่มีคำว่า“เป็นไปไม่ได้” อีกต่อไป ทั้งคู่บรรเลงบทรักกันอีกครั้ง จนความสุขเอ่อล้น
| 
ค้นหาสมาชิก
โพสต์ 
ดันกระทู้
ปักหมุดกระทู้
ล๊อคกระทู้
การ์ดสีสัน
โพสต์ 
โพสต์