ช่วยผมด้วย..ผมโดนมาเฟียรุมข่มขืน!? ตอนพิเศษ 1.4 (เรนxเจบี) มี NC

NOOFONG

ตอนพิเศษ 1.4

หน้าร้อน🔥Last Night โอซาก้า 🏮⛩️🎎🏯🎆

“อื้มม...”


เสียงครางต่ำในลำคอเล็ดลอดออกมาเบา ๆ พร้อมลมหายใจอุ่นที่ผ่อนออกอย่างช้า ขณะร่างสูงบิดตัวคลายกล้ามเนื้ออย่างคนที่เพิ่งเดินทางไกลมาเหนื่อย ๆ แขนทั้งสองยืดขึ้นเหนือศีรษะจนชายเสื้อยืดสีเข้มร่นสูง เผยแนวเอวตึงขาวเนียนวูบหนึ่งก่อนเขาจะยืดสะโพกกลับลงช้า ๆ


กล้ามเนื้อแน่นบางไล่จากช่วงแขนลงสู่ไหล่ขยับตามแรงบิดอย่างพอดีตา ไม่มากเกินไป ไม่น้อยเกินจะละสายตาได้ทัน


เรนสะบัดเสื้อนอกพาดไว้บนพนักโซฟาอย่างลวก ๆ ก่อนจะทอดสายตามองออกไปยังแสงไฟนับพันที่กระพริบอยู่กลางเมืองโอซาก้ายามค่ำคืน ผ่านกระจกใสบานใหญ่ที่กินพื้นที่ผนังฝั่งหนึ่งของห้อง


“ร้อนชะมัด...” เขาพึมพำต่ำ ๆ กับตัวเอง แล้วใช้สองมือยกชายเสื้อขึ้นถอดอย่างไม่รีบไม่ร้อน ผิวกายขาวจัดตัดกับรอยสักดำเข้มปรากฏเด่นชัดตั้งแต่ช่วงไหล่ลากยาวเฉียงผ่านแผ่นหลังและสีข้าง


ใต้แสงไฟนวล ลายหมึกที่เคยดูดิบดุยิ่งทวีเสน่ห์ กล้ามเนื้อแน่นชัดตรงหน้าท้องและร่องเอวขยับไล่จังหวะหายใจช้า ๆ ของเขาอย่างลื่นไหล เรนใช้มือข้างหนึ่งเสยผมขึ้น สะบัดศีรษะเบา ๆ ให้หยาดเหงื่อที่ไหลลงขมับหายไป ก่อนจะก้มลงเกี่ยวนิ้วกับขอบกางเกงตัวเอง เหมือนลังเลว่าจะถอดต่อไหม แล้วก็ปล่อยมือ


เขาหันหลังให้กระจก เดินไปจนถึงขอบเตียง แล้วทิ้งตัวลงนั่งช้า ๆ พื้นไม้ส่งเสียงเบา ๆ ใต้ฝ่าเท้าเปล่า เรนเอนหลังลงบนผ้านวมสีขาวสะอาด มือหนึ่งยันตัวไว้ ส่วนอีกข้างวางหลวม ๆ บนหน้าท้องที่ยังคงกระเพื่อมไหว


“ฮ้าา~... สวรรค์”


...






ครึ่งชั่วโมงต่อมา...


เสียงประตูห้องน้ำเปิดแง้มออกเบา ๆ ก่อนจะตามมาด้วยกลิ่นสบู่จาง ๆ และไอน้ำอุ่นที่ลอยออกมาพร้อมคนตัวเล็กที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จ


ผมสีน้ำตาลเปียกนิดหน่อยแนบข้างแก้ม เสื้อยืดสีอ่อนหลวม ๆ กับกางเกงขาสั้นสบายตัวขับให้ผิวที่เพิ่งผ่านน้ำอุ่นดูสะอาดสะอ้านเกินบรรยาย


เจบีก้าวออกมาอย่างเงียบ ๆ เหมือนไม่แน่ใจว่าอีกคนหลับไปแล้วหรือยัง แต่พอเห็นเรนยังนอนเอนอยู่บนเตียงโดยไม่แม้แต่จะปิดไฟ ก็ดึงมุมปากยิ้มจาง ๆ แล้วเดินเข้าไปนั่งลงข้างกัน


ผ้าขนหนูผืนเล็กยังคลุมบนหัวอยู่ เขาใช้ปลายนิ้วจับผ้าม้วนไว้หลวม ๆ อย่างเก้อ ๆ ทำท่าจะเช็ดเองแต่ก็ดูเหนื่อยเล็กน้อย


“อื้ม~ ช้าแบบนี้ คืนนี้ต้องโดนลงโทษนะ”


เสียงทุ้มของเรนเอ่ยขึ้นเรียบ ๆ โดยไม่ลืมตา มือหนึ่งเอื้อมมาดึงผ้าขนหนูจากหัวเจบีไปโดยไม่ขออนุญาต เขาขยับตัวขึ้นนั่ง พิงพนักหัวเตียงพลางจัดผ้าในมือให้เข้ารูป


จากนั้นก็เริ่มเช็ดผมให้เงียบ ๆ


เจบีนิ่งไปชั่วครู่ ไม่ได้เอ่ยห้ามหรือขยับหนี มีแค่ไหล่บางที่ขยับเล็กน้อยตอนฝ่ามืออุ่น ๆ ของเรนแตะลงบนกลุ่มผมเปียก ใบหน้าที่ก้มลงมาใกล้พอให้รู้สึกได้ถึงลมหายใจอ่อน ๆ ที่เป่าผ่านข้างหูโดยไม่ได้ตั้งใจ


แรงมือที่เช็ดไม่ถึงกับเบา แต่ก็ไม่รุนแรง อยู่ในจังหวะที่พอดีเหมือนรู้ว่าอีกคนไม่ชอบให้ใครมายุ่งหัวแรง ๆ


“หืม... ดูสิ เปียกแบบนี้ เดี๋ยวก็ไม่สบายหรอก”


เสียงทุ้มเอ่ยอย่างขี้เล่น ริมฝีปากคลี่ยิ้มบางขณะสายตายังจับอยู่ที่เส้นผมของอีกฝ่าย นิ้วเรียวขยับเล็กน้อยเหมือนตั้งใจเช็ดให้แห้งทั่วถึง แต่ก็แอบลากผ่านต้นคอมากกว่าที่ควรจะเป็น


เจบีก้มหน้าอยู่นิดหนึ่ง พอจะเอ่ยก็ชะงักเมื่อสายตาเหลือบเห็นแผ่นอกเปลือยเปล่าของอีกคนอยู่ในระยะประชิด


“นายก็ควรไปอาบน้ำได้แล้ว” เขาพูดเบา ๆ แต่ออกเสียงชัด สีหน้าเริ่มมุ่ยคล้ายจะงอนถ้าอีกคนยังนั่งอยู่แบบนี้


“เช็ดผมให้ยังไม่ถึงสิบนาทีเลย... จะใจร้ายไปไหนครับ”


เรนพึมพำเสียงต่ำ หางเสียงติดยิ้มเจ้าเล่ห์นิด ๆ ขณะโน้มตัวลุกขึ้นจากเตียง เขายืดแขนข้างหนึ่งเหนือศีรษะ ยืดเส้นยืดสายราวกับแมวขี้เกียจที่ถูกปลุก แล้วก็เดินอ้อยอิ่งเข้าไปในห้องน้ำ โดยไม่วายหันมาส่งสายตากวน ๆ ให้คนที่ยังนั่งอยู่บนเตียง


เจบีเหลือบตามองแผ่นหลังเปลือยเปล่านั้นแวบหนึ่ง แล้วก็ถอนหายใจเบา ๆ พลางส่ายหน้าน้อย ๆ กับท่าทางเอาแต่ใจ


ไม่กี่นาทีถัดมา ประตูห้องน้ำก็เปิดออกอีกครั้งเร็วกว่าที่ควรจะเป็น


เรนเดินออกมาพร้อมเสื้อยืดใหม่ที่เพิ่งใส่ได้ไม่ถึงนาที ผมเปียกประปราย ไหล่ยังมีหยดน้ำไหลลงมาตามแนวแขนเหมือนคนเพิ่งเดินฝ่าฝักบัวผ่าน ๆ มาเฉย ๆ


เจบีเลิกคิ้วมองอีกฝ่ายอย่างจับผิดเต็มที่ “...นี่นายอาบน้ำจริง ๆ ใช่มั้ย”


“ก็อาบน่ะสิ” เรนตอบเสียงเรียบ แล้วเว้นจังหวะนิดหนึ่งก่อนจะเอียงคอยิ้ม “ไม่เชื่อก็... ลองดมดูได้นะ”


คำพูดเบา ๆ กับแววตาที่จงใจทำให้ฟังคล้ายเล่น แต่จริง ๆ ไม่ได้เล่นเลยสักนิด


เจบีชะงัก หน้าเริ่มร้อนขึ้นเรื่อย ๆ ขณะที่เรนยังยืนอยู่ตรงหน้า ทำทีเหมือนจะยื่นคอมาใกล้ “อย่าเล่นบ้า ๆ น่า!” เขาดันอกอีกฝ่ายกลับไปหนึ่งที ก่อนเบือนหน้าหนีแบบไม่มองด้วยซ้ำว่าอีกคนยิ้มกว้างแค่ไหน


“แค่จะให้พิสูจน์เฉย ๆ เองนะ” เสียงทุ้มลากยาวฟังดูไม่สำนึกเลยแม้แต่น้อย


เจบียังคงเบือนหน้าออกไปทางกระจก เหมือนไม่อยากต่อล้อต่อเถียงอะไรกับเรนอีก สีหน้าเรียบนิ่งจนเดาไม่ออกว่าในใจคิดอะไรอยู่


แต่ก่อนที่เขาจะทันคิดอะไรต่อ เรนก็เดินเข้ามาแล้วทิ้งตัวลงข้าง ๆ เตียงยวบลงเล็กน้อยจากแรงน้ำหนักที่ตามมา


ผมของเรนยังเปียกอยู่บ้าง น้ำหยดลงตามแนวคอเสื้อขณะเจ้าตัวใช้ผ้าขนหนูซับหัวตัวเองไปด้วยท่าทางง่วง ๆ  แบบคนที่อาบน้ำเสร็จแล้วพร้อมจะล้มตัวลงนอนทันทีถ้าไม่มีใครขัด


เจบีมองเขานิ่ง ๆ อยู่ครู่หนึ่ง ก่อนเอ่ยเสียงเรียบ


“หมายความว่ายังไง ที่บอกว่าแต่งงานน่ะ”


เรนหันมามอง เขายักคิ้วให้เบา ๆ ยิ้มมุมปากแบบคนที่ชอบตอบอะไรให้คนอื่นหงุดหงิดเล่น


“ก็หมายความตามนั้นแหละ”


เจบีถอนหายใจน้อย ๆ “…ยังไง”


เรนหยุดเช็ดผม มือยังถือผ้าขนหนูค้างไว้อย่างลืมตัว ก่อนจะเหยียดตัวนอนตะแคงบนฟูก หัวหนุนแขนตัวเองอย่างสบายอารมณ์ แล้วพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเรื่อย ๆ


“ถึงจะไม่ได้จัดอย่างเป็นทางการ...แต่ก็ถือว่าทำตามธรรมเนียมไปหมดแล้วนะ”


เขาหยุดนิดหนึ่ง ก่อนพูดต่ออย่างช้า ๆ ราวกับไล่เรียงให้ฟัง


“พาไปพบญาติผู้ใหญ่ ผู้อาวุโสในตระกูล ดื่มสาเกสามถ้วย กล่าวคำสาบาน รับคำอวยพร...แล้วยังไปไหว้ศาลเจ้าด้วยกันอีก”


น้ำเสียงของเรนฟังดูเหมือนไม่ได้จริงจังนัก แต่เนื้อหาทุกคำกลับหนักแน่นพอจะหยุดลมหายใจของคนฟังไปชั่วขณะ


เจบีชะงัก ค่อย ๆ หันหน้ากลับมามองเรนตรง ๆ สีหน้าเปลี่ยนไปเล็กน้อย แต่ไม่ได้พูดอะไรในทันที


เรนหันกลับมาสบตาเขาเหมือนเดิม แต่แววตานั้นต่างจากเมื่อครู่ ไม่มีรอยยิ้มขี้เล่น ไม่มีคำหยอดชวนหงุดหงิดแบบทุกที


มีเพียงความนิ่งสงบ... กับคำพูดเบา ๆ ที่ตามมา ราวกับใช้สรุปบางอย่างที่เขาคิดไว้คนเดียวมานาน


“ถ้าเป็นในธรรมเนียมชินโต... แบบนั้นเขาเรียกว่าแต่งงานแล้วนะ”


เจบีขมวดคิ้วเล็กน้อย หันหน้ากลับไปทางเดิม ไม่สบตาอีก แต่เสียงที่เอ่ยต่อกลับนุ่มกว่าที่เรนเคยได้ยินในบทสนทนาเรื่องพวกนี้


“…นายยังไม่ได้ถามความเห็นจากฉันเลยนะ”


เรนชะงักไปนิดหนึ่งก่อนจะยิ้มออกมา ไม่ใช่รอยยิ้มขำขัน แต่เป็นแบบที่เหมือนกำลังละลายความกังวลของตัวเองทีละน้อย


“อืม…” เรนรับคำเบา ๆ ก่อนจะเอนตัวลงกับเตียง ยกแขนขึ้นพาดหน้าผากอย่างเกียจคร้าน ริมฝีปากยังติดยิ้มบาง ๆ แต่แววตาใต้เงาผมกลับดูนิ่งและจริงจังกว่าทุกที


“…งั้นถามตอนนี้เลย”


เจบีขยับนิดหน่อย พิงหลังเข้ากับหัวเตียง แล้วเหลือบตามามองคนข้าง ๆ เงียบ ๆ เหมือนยังไม่แน่ใจว่าอีกฝ่ายพูดเล่นหรือจริง


“จะถามอะไรล่ะ” เขาถามกลับเสียงเรียบ น้ำเสียงฟังดูเฉยชา แต่ปลายเสียงกลับแฝงความสนใจจาง ๆ อย่างปิดไม่มิด


เรนหันหน้ามาหา ดวงตาเป็นประกายขึ้นนิดหนึ่งอย่างอารมณ์ดีเกินพอดี


“โอเคหรือเปล่า... ที่ฉันบอกว่าเราแต่งงานกันแล้วน่ะ”


เจบีไม่ได้หันมาตอบตรง ๆ แค่ยกมือขึ้นปิดปากหาวเบา ๆ ท่าทางเหมือนคนไม่จริงจัง แต่คำตอบกลับสวนทางกันอย่างชัดเจน


“ถ้าไม่โอเค ฉันคงไม่ยอมให้จูบหรอก”


เรนหลุดหัวเราะในลำคอทันที หางเสียงฟังดูเหมือนกำลังพยายามเก็บไว้ไม่ให้ดีใจจนเกินไป


“แปลว่าโอเค?”


เจบียกคิ้วเล็กน้อย หันกลับมามองด้วยแววตานิ่ง ๆ ที่คล้ายจะยอมแพ้ให้กับความดื้อรั้นของคนตรงหน้า


“นายก็พูดเองทุกขั้นตอนไปหมดแล้ว ฉันจะค้านอะไรทันล่ะ”


ทันใดนั้นเรนก็ทำตาโตเหมือนเจอข่าวดียิ่งกว่าหวยถูกรางวัลที่หนึ่ง มือยกขึ้นแตะอกตัวเองเบา ๆ พร้อมกับเสียงพึมพำที่ฟังดูเหมือนจะน้ำตาซึมจริง


“ฮือ... น้ำตาจะไหล”


เขาเบือนหน้าหนีไปอีกทาง ทำท่าจะซับน้ำตาที่ไม่มีอยู่จริง แล้วพึมพำต่ออย่างโอเวอร์สุดชีวิต


“ตำแหน่ง ‘นายหญิง’ ของคุโรซาวะ เร็นยะ... ในที่สุดก็มีเจ้าของแล้ว…”


เจบีปรายตามามองนิดหนึ่ง แววตาไม่ต้องเอ่ยอะไรให้มากความก็ชัดเจนว่า เว่อร์ไปแล้ว


“...พูดอะไรของนายเนี่ย”


เขาเอ่ยเบา ๆ อย่างเหนื่อยใจ แต่ก็ไม่ได้ขยับหนีจากคนที่ขยับเข้ามาแนบไหล่แนบแขน


เรนยิ้มกว้างขึ้นนิดหนึ่ง เอาคางไปวางบนไหล่เจบีอย่างไม่รู้จักเกรงใจ แล้วพึมพำเสียงอู้อี้ข้างหู


“ก็พูดจากใจนี่นา… ฉันดีใจมากนะ” เรนว่าเบา ๆ พร้อมรอยยิ้มที่ยังติดมุมปากเหมือนเดิม แต่ปลายน้ำเสียงกลับสั่นนิด ๆ อย่างไม่ตั้งใจ


จากที่เหมือนจะพูดเล่น กลายเป็นว่าเงียบไปแวบหนึ่ง ก่อนที่หยดน้ำใส ๆ จะไหลร่วงลงจากหางตาโดยไม่ทันรู้ตัว


เรนก้มหน้าลงเล็กน้อย ใช้หลังมือปาดมันออกอย่างเก้ ๆ กัง ๆ พลางสูดหายใจเบา ๆ เหมือนกำลังพยายามควบคุมตัวเอง แต่เสียงสะอื้นเล็ก ๆ ก็เล็ดลอดออกมาอยู่ดี


“…น้ำตาจริงว่ะ… ฮือ… ฉันร้องไห้จริง ๆ …”


เจบีหันขวับมามองทันที สีหน้าเดิมที่เหมือนจะดุ กลับเปลี่ยนเป็นแววอึ้งปนน่าขำแทบจะในทันที


“อะไรของนาย…”


“ไม่รู้…” เรนตอบทั้งน้ำตา ทั้งหัวเราะ “มันดีใจอ่ะ ฮือออ… แบบ… ไม่ได้ตั้งใจจะร้องเลยนะ มันไหลมาเอง…”


เขาพูดพลางยกมือขึ้นปาดน้ำตาอีกครั้ง คราวนี้เหมือนจะหงุดหงิดกับตัวเองนิด ๆ ที่เก็บมันไว้ไม่อยู่ แววตายังเปียกชื้น แต่ในดวงตานั้นกลับเต็มไปด้วยประกายที่อธิบายเป็นคำพูดไม่ได้


เจบีถอนหายใจเบา ๆ เหมือนจะรำคาญ แต่ปลายนิ้วกลับเอื้อมมาดึงชายเสื้อเรนเบา ๆ อย่างไม่ตั้งใจนัก แล้วพูดเสียงนิ่ง


“…หยุดร้องได้แล้ว เดี๋ยวฉันจะเข้าใจผิด คิดว่าแต่งกับฉันมันน่าสงสารขนาดนั้นเลยเหรอ”


เรนหลุดหัวเราะออกมาอีกครั้ง คราวนี้มีทั้งเสียงสั่น หัวเราะ และน้ำตาที่ไม่รู้ว่าจะหยุดอะไรก่อนดี


เขายกมือขึ้นปิดหน้าแล้วพึมพำเสียงอู้อี้


“ไม่ใช่… มันโคตรดีเลยต่างหาก…”


เจบีมองเขานิ่ง ๆ อยู่ครู่หนึ่ง แววตาคล้ายชั่งน้ำหนักอะไรบางอย่างในใจ ก่อนจะโน้มตัวเข้ามาใกล้ขึ้นอีกจนเสียงที่พูดต่อมานั้นแผ่วชิดริมฝีปาก


“งั้นก็หยุดร้อง…”


ปลายนิ้วแตะเบา ๆ ที่มุมตาเรนเช็ดหยดสุดท้าย ก่อนจะหยุดลงแผ่ว ๆ บนข้างแก้ม


“…แล้วทำกันเถอะ”


“ห๊า…!?”


เสียงหลุดเบา ๆ อย่างตกใจของเรนดังขึ้นทันที คนที่เพิ่งจะร้องไห้จนเหมือนเด็กเมื่อครู่เงยหน้าขึ้น ดวงตาแดง ๆ หรี่มองเจบีอย่างไม่อยากจะเชื่อ สีหน้าตะลึงปนงุนงงอย่างจริงจัง


เจบีไม่ตอบอะไรในทันที แค่ขยับมือไปจับชายเสื้อยืดสีอ่อนของตัวเอง ก่อนจะถอดมันออกอย่างไม่ลังเล กล้ามเนื้อใต้ผิวขยับตามแรงเคลื่อนไหวเล็กน้อย พอเสื้อหลุดจากตัว เขาก็โยนมันทิ้งไว้ข้าง ๆ อย่างไม่ใส่ใจ


ภาพตรงหน้าก็ทำให้เรนแทบลืมหายใจ


แผ่นอกที่เต็มแน่นพอดี ไล่ลงไปถึงหน้าท้องที่มีลอนกล้ามเนื้อจาง ๆ ราบเรียบกำลังดี ไม่โอ้อวด แต่กลับน่าสะกดสายตา ใต้ผิวอุ่นเรียบมีเส้นเลือดบาง ๆ พาดตามแนวแขน กระดูกไหปลาร้าโค้งคมรับกับแนวไหล่ ยอดอกสีชมพูเหมือนผลไม้ลูกเล็กที่สุกพอดี


เรนกลืนน้ำลายลงอย่างเงียบ ๆ ใจเต้นแรงจนรู้สึกแน่นในอก พยายามไม่ให้มือสั่น พยายามนั่งนิ่ง ๆ เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่ข้างในกลับโคตรวุ่นวาย


เขาไม่ได้ตั้งใจจะสารภาพแบบนี้ แต่จู่ ๆ ก็พูดออกไปดื้อ ๆ


“ฉันไม่เคย… เอ่อ หมายถึง แบบนั้นน่ะ…เลยซักครั้ง”


เจบีชะงักเล็กน้อย ก่อนจะกระพริบตาถี่ ๆ เหมือนกำลังประมวลผล


“…ว่าไงนะ?”


“ก็อย่างที่ได้ยินแหละ” เรนเบือนหน้าหนีเล็กน้อย แต่เสียงยังนิ่ง “เห็นแบบนี้ฉันเวอร์จิ้นนะ”


เจบีขมวดคิ้วขึ้นนิดหน่อย สีหน้าอ่านไม่ออกนัก ก่อนจะเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงที่ฟังไม่ชัดว่ากำลังแปลกใจหรือแค่แกล้งถาม


“แล้วที่นายชอบโชว์ร่างเปล่า ๆ ต่อหน้าคนอื่นล่ะ?”


เรนหน้าแดงวูบแทบจะทันที เขาหลบตา ย่นคอหนีคำพูดเหมือนแมวโดนหยอก


“ก็ฉันไม่ชอบใส่เสื้อไง... มันร้อน...” เขาอธิบายเสียงเบา แล้วค่อย ๆ ขยับเข้าไปใกล้


เจบีเลิกคิ้วเล็กน้อย มุมปากยกขึ้นบาง ๆ แล้วเอนตัวไปด้านหลัง มองเพดานเหมือนไม่ได้สนใจ แต่คำพูดถัดมากลับทิ้งไว้ให้เรนกลืนไม่ลง


“งั้นไม่เป็นไร ฉันจะนอน นายก็ถนัดแค่เดินแก้ผ้า ไม่ได้เก่งเรื่องอื่นอยู่แล้วนี่”


เรนสะดุ้งเงยหน้าขึ้นทันที สีหน้าเหมือนจะร้องไห้หรือเถียงกลับก็ไม่สุด


“เดี๋ยวสิ! อย่าเพิ่งพูดแบบนั้น…”


เขาขยับเข้าไปใกล้อีกนิด กัดปากแน่น แล้วพึมพำเหมือนอ้อนที่สุดในชีวิต


“เจบี… นายช่วยใจดีกับฉันหน่อยได้มั้ย…”


เจบีหลุดหัวเราะเบา ๆ กับคำพูดนั้น เสียงอ้อนของเรนฟังแล้วทั้งน่าเอ็นดูและน่าหยอกไปพร้อมกัน ไม่ใช่เพราะอยากแกล้ง แต่เพราะเขาเองก็กำลังพยายามกลบความประหม่าในใจ


“งั้น...มาเริ่มจากสิ่งที่นายถนัดก่อนมั้ย...”


เจบีว่าเสียงเบา ตาไม่กล้ามองตรง มือยันเตียงข้างตัวเรนเอาไว้แน่นกว่าที่ควร เขาขยับหน้าเข้าไปใกล้...แล้วชะงักนิดหนึ่ง


“อ่า...คือ...หมายถึงจูบน่ะ ฉันไม่ได้พูดอะไรทะลึ่งใช่มั้ย”


“รู้แล้วน่า ไม่ต้องพูดซ้ำก็ได้!” เรนขึ้นเสียงเบา ๆ แต่หน้าขึ้นสีจัดยิ่งกว่าเดิม เขาเบือนหน้าหนีแต่ไม่ได้ผลักอีกฝ่ายออก


เจบีหัวเราะเบา ๆ ทั้งที่หูตัวเองก็แดงเหมือนกัน


“…โอเค งั้นฉันจะ...จูบละนะ”


“จะพูดทำไมให้เขิน... จูบก็จูบเลยสิ”


“ก็ฉันไม่ใช่พระเอกซีรีส์ไง! จะให้เข้าซีนเป๊ะ ๆ ได้ยังไงล่ะ!” เจบีสวนกลับเสียงหลง แล้วทั้งสองคนก็เงียบใส่กันไปสามวินาทีเต็ม ก่อนจะหัวเราะพรืดออกมาพร้อมกัน


“บ้าเอ๊ย…” เรนยกมือปิดหน้า “แม่งเหมือนซ้อมฉากหนังวัยรุ่นเลย”


“แต่นี่ไม่ซ้อมนะ…” เจบีพูดพลางเอื้อมมือมาแตะแก้มอีกฝ่ายเบา ๆ “จะจริงแล้ว...”


ครั้งนี้เขาก้มลงไปช้า ๆ ริมฝีปากแตะกันแผ่ว ๆ เหมือนลองจุ่มปลายเท้าลงในน้ำอุ่น มันไม่ใช่จูบที่หวือหวา แต่หัวใจของทั้งสองคนเต้นแรงจนได้ยินในความเงียบ


เจบีถอนออกนิดหนึ่ง มองเรนที่เบิกตานิด ๆ เหมือนยังไม่ตั้งตัว แล้วหลุดขำอีกที


“แย่ละ...ฉันชอบนะ แต่เหมือนจะพลาดจังหวะไปหน่อย”


“ไม่หรอก...” เรนกระซิบเบา ๆ ทั้งที่หน้าแดงยังไม่หาย “...ลองอีกทีก็ได้”


เจบียิ้มก่อนจะโน้มลงไปใหม่ คราวนี้เขาจูบอีกครั้งอย่างมั่นใจขึ้นนิดเดียว ปลายนิ้วยกขึ้นประคองแก้มเรนเบา ๆ ขยับริมฝีปากอย่างช้า ๆ และใจเย็นขึ้น


อาการเก้ ๆ กัง ๆ เริ่มแปรเปลี่ยนเป็นความอบอุ่น จังหวะหายใจเริ่มซ้อนกันพอดี และเสียงหัวเราะเมื่อครู่...ค่อย ๆ ถูกกลืนไปกับเสียงจูบที่นุ่มแนบและต่อเนื่อง


เสียงริมฝีปากที่แตะกันเบา ๆ ดังขึ้นในจังหวะแรก ก่อนจะเปลี่ยนเป็นจังหวะที่ลึกขึ้นทีละนิด เสียงหายใจที่ขาดตอนเล็กน้อย พาดผ่านระหว่างริมฝีปากที่ยังขยับใกล้กันไม่ห่าง


เรนค่อย ๆ ดันตัวขึ้น ชิดเข้าไปมากขึ้นอีก มือสอดแทรกเข้าใต้เส้นผมนุ่มของเจบีอย่างระมัดระวัง


ฟึบ...


เสียงปลายนิ้วเสียดผ่านไรผมแผ่ว ๆ ก่อนจะแตะแน่นที่ท้ายทอย


ริมฝีปากทั้งสองขยับรับกันอย่างช้า ๆ เสียงจูบที่ต่อเนื่องแทรกอยู่ในห้องเงียบ ๆ


จุ๊บ… จุ๊บ...


สลับกับเสียงลมหายใจร้อนที่ดังข้างแก้ม


เรนค่อย ๆ ผละริมฝีปากออกจากเจบี เสียงเนื้อแตะกันเบา ๆ ดังขึ้นขณะเขาขยับตัวอย่างระวัง แล้วเลื่อนหน้าลงช้า ๆ วางหน้าผากแนบกับหน้าผากอีกฝ่าย ลมหายใจของทั้งสองยังรินอุ่นอยู่ในระยะห่างเพียงปลายจมูก


“พอใช้ได้มั้ย” เรนถามเสียงเบา ดวงตาอยู่ห่างกันแค่คืบ


“อืม... ดีเลย” เจบีตอบพลางยกแขนขึ้นสอดคล้องรอบต้นคออีกฝ่ายไว้หลวม ๆ ก่อนจะแตะริมฝีปากลงบนมุมปากเรนเบา ๆ แล้วผละออก “ดีจัง…ที่เป็นนาย”


เรนยิ้มกว้างแบบคนพอใจ แล้วก็ลุกขึ้นจากเตียงเฉย ๆ เดินไปที่กระเป๋าผ้าใบใหญ่ตรงมุมห้อง ก้มลงหยิบของบางอย่างออกมาอย่างตั้งใจ


เจบีเลิกคิ้วตาม ไม่รู้ว่าอีกคนกำลังหาอะไร


เรนเดินกลับมาพร้อมถุงกระดาษขนาดกลาง ก่อนจะเทของข้างในลงบนเตียงอย่างไม่ลังเล


เสียงพลาสติกกระทบผ้านวมดังกรุ๊งกริ๊ง ก่อนที่บรรดาหลอด แพ็กซอง และกล่องสีสันสดใสจะกระจายเต็มผืนเตียง


“ฉันเตรียมไว้น่ะ เผื่อได้ใช้ ลายน่ารักใช่มะ”


เขาหยิบซองใสหนึ่งซองขึ้นมากาง เหมือนกำลังโชว์การ์ดในเกมโปรด


เจบีมองไปที่สิ่งของพวกนั้นช้า ๆ แล้วค่อยเอ่ยเสียงเบา “...นายเตรียมเยอะไปมั้ย”


“มีของเล่นด้วยนะ แบบนี้สั่นได้ด้วย”


เรนพูดพลางหยิบกล่องเล็ก ๆ ขึ้นมา แล้วกดให้เครื่องสั่นโชว์


บรื๊นน… เสียงสั่นเบา ๆ ดังขึ้นในห้องที่เงียบสนิท เจบีแทบจะลืมหายใจ


เรนหยิบอีกชิ้น อีกชิ้น แล้วอีกชิ้นต่อมา


ของสีสดใสหลายอย่างที่เจบีเคยเห็นผ่านตามาบ้าง...แต่ไม่คิดว่าจะเห็นวางเรียงอยู่ต่อหน้าแบบนี้จริง ๆ


เจบีมองของเล่นที่วางเกลื่อนเตียงแล้วหลุดขำเบา ๆ ทั้งอึ้ง ทั้งระแวง ทั้ง...เริ่มอยากหนีเล็กน้อย


“…ไหนบอกว่ามือใหม่ไง”


เรนหันมามองเขา ตอบด้วยสีหน้าซื่อที่สุดในโลก แต่ดวงตากลับเป็นประกาย


“ก็...ใหม่ในเชิงปฏิบัติ” เขายักไหล่เบา ๆ ขณะหยิบของชิ้นหนึ่งขึ้นมาเล่น “แต่ทฤษฎีแน่นมากนะ บอกก่อน”


เจบีอ้าปากจะเถียง แต่ก็ถูกเรนขัดก่อนทันที


“ก็ฉันเคยดู...เยอะอยู่นะ”


เรนพูดพลางกดปุ่มของเล่นในมือให้สั่นเบา ๆ บรื๊น… แล้วเอียงหน้าถามต่อแบบไร้ยางอาย


“อันนี้มันต้องวางตรงไหนนะ? ตรงนี้หรือเปล่า?”


เขาเอื้อมมือไปแตะแถวข้างสะโพกเจบีเบา ๆ แล้วแตะซ้ำอีกครั้ง


เจบีหน้าแดง เงียบไปเกือบห้าวินาที ก่อนจะคว้ามือเรนไว้แน่น


“…ถามจริง?”


เรนขยับเข้าใกล้มากขึ้นจนแทบคร่อม เจบีอยู่ใต้ตัว มุมปากยังยกยิ้มแบบคนไม่รู้สึกรู้สา แต่จงใจ


“ฉันก็อยากรู้เหมือนกัน ว่าสิ่งที่เคยดู...กับของจริง มันจะต่างกันแค่ไหน” เขากระซิบใกล้หู ก่อนจะโน้มลงแตะริมฝีปากลงบนลำคอเจบีเบา ๆ


เจบีพึมพำเสียงต่ำ พยายามดันไหล่เรนออก แต่แรงก็เบาเกินจะจริงจัง


“เด็กขี้กลัวคนเมื่อกี้หายไปไหนแล้วล่ะ…”


เรนผละหน้าขึ้นเพียงนิด ดวงตาเป็นประกายขำขณะเอียงคอตอบกลับ หน้าใสตาแป๋วแต่คำพูดกลับสวนทาง


"อยู่ดี ๆ ก็อยากลองทุกชิ้นเลย~ ได้มั้ยครับ?"


“ไม่ต้องมาอ้อนเลย”


เจบีว่าเหมือนจะห้าม แต่ทั้งน้ำเสียงและแรงในมือกลับไม่ช่วยสนับสนุนเลยสักนิด


เรนไม่ได้ถอยห่าง เขาโน้มเข้ามาใกล้กว่าเดิม ปลายนิ้วเลื่อนลงวางบนหน้าท้องเจบี กดเบา ๆ ให้ร่างอีกฝ่ายเอนลงกับเตียง


“ใครอ้อน?” เขากระพริบตาถี่ ๆ ทำหน้าทำตาเหมือนไม่รู้เรื่อง ทั้งที่รอยยิ้มบนมุมปากบ่งบอกว่าเจตนาชัดเจนแค่ไหน


“ฉันก็แค่ถามเฉย ๆ นี่นา…”


ปลายนิ้วขยับเบา ๆ วนเป็นวงเล็ก ๆ บนผิวหน้าท้องเจบีอย่างเนิบช้า ใบหน้ายังประดับด้วยรอยยิ้มแบบคนที่กำลังเล่นสนุกกับของเล่นชิ้นใหม่ที่หวงที่สุดในโลก


“ถ้าฉันวางไว้ตรงนี้…นายจะร้องเลยมั้ยนะ?”


เรนเอียงหน้าเล็กน้อย น้ำเสียงเรียบแต่เจือแววแกล้งอย่างจงใจ ก่อนจะค่อย ๆ เลื่อนของเล่นในมือลงต่ำช้า ๆ จนพ้นใต้สะดือ ปล่อยให้แรงสั่นไล้ผ่านเนื้อผิวไปทีละนิด


“อื้อ...ชะ เดี๋ยว...”


เรนไม่ขยับออกแม้แต่นิด เขาเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย ยังคงรอยยิ้มเดิมก่อนจะว่าเสียงใส


“ถ้าอยากให้หยุด ต้องพูดให้เพราะกว่านี้นะครับ”


เจบีถอนหายใจในลำคอ เหมือนจะยอมแพ้แล้วครึ่งหนึ่ง


“…เรน”


“ครับ~” น้ำเสียงใสอย่างกับเด็กหัดตอบครู แต่แววตาที่มองกลับลงมาไม่มีอะไรใสเลยสักนิด


“จะทำก็รีบทำ...ก่อนที่ฉันจะเปลี่ยนใจ” เจบีพูดเสียงต่ำ แววตาเริ่มสั่นระริกในแบบที่เรนไม่เคยเห็น


เรนยักคิ้วข้างหนึ่ง ยิ้มกว้างก่อนจะก้มลงจูบซ้ำที่ลำคออีกที จูบแนบแน่นขึ้นกว่าเดิมเล็กน้อย แล้วกระซิบใกล้หูอย่างอารมณ์ดี


“พูดแบบนี้แปลว่าอนุญาตแล้วใช่ไหมครับ?”


เจบีไม่ได้ตอบ แต่แววตาที่หลบ กับลมหายใจที่เริ่มขาดจังหวะ ก็ดูจะเพียงพอให้เรนตัดสินใจได้ทันที


เสื้อยืดถูกดึงพ้นร่างในจังหวะเดียว กล้ามเนื้อแน่นตึงช่วงอกไล่ถึงแขนเคลื่อนไหวตามแรงขยับเล็กน้อย ก่อนที่เจ้าตัวจะทิ้งตัวลงคร่อมอีกครั้ง ราวกับสัตว์นักล่าที่กลับมาหาเหยื่อหลังจากยั่วจนอีกฝ่ายตั้งรับไม่ทัน


มือหนึ่งยังคงถือของเล่นอยู่ หมุนมันช้า ๆ ปลายนิ้วลูบไล้พลาสติกเย็น ๆ ไปตามขอบของมันอย่างไม่รีบร้อน ราวกับกำลังชั่งใจว่าจะเริ่มจากตรงไหนก่อน


“อันนี้ใช้ยังไงนะ?”


เขาเอียงหน้าแนบมันกับแก้มตัวเอง แลบลิ้นเลียริมฝีปากเบา ๆ ขณะถามเสียงหวานเหมือนเด็กกำลังอ้อนของเล่น


“หรือควรอ่านคู่มือก่อนดี?”


เจบีกลอกตา หลุบมองของในมือเรน แล้วเบือนหน้าหนีด้วยใบหน้าที่ขึ้นสีอย่างห้ามไม่อยู่


“อย่าใช้มั่ว ๆ เรน…”


เสียงพูดแหบต่ำไม่มั่นคงพอจะเป็นคำห้ามได้จริงจังนัก


และเรนก็รู้ดีว่าคนตรงหน้าไม่ได้มีเจตนาให้หยุดเลยแม้แต่น้อย


“งั้นก็บอกสิครับ ว่าให้วางตรงไหน…”


ประโยคถัดมาคลอมากับรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ ก่อนที่ปลายนิ้วจะกดของเล่นให้แนบเข้ากับสะโพกอีกฝ่ายแบบไม่ให้ตั้งตัว


บรื๊น…


ปลายนิ้วกดเบา ๆ พร้อมแรงสั่นที่จู่โจมเข้าหาสะโพก เจบีสะดุ้งทันที กล้ามเนื้อกระตุกเกร็ง นิ้วมือจิกลงกับผ้าปูเตียงแน่นโดยไม่ทันตั้งตัว


เรนยิ้มกว้าง รู้ทันทุกปฏิกิริยา


“แบบนี้แปลว่าโอเคสินะ…”


เขาไล้ของเล่นตามแนวสะโพกช้า ๆ ก่อนจะแตะแช่ไว้ตรงจุดที่เจบีหายใจขาดตอนที่สุด  ไม่ขยับ ไม่เร่ง แค่ปล่อยให้แรงสั่นคงอยู่จนร่างกายอีกฝ่ายสั่นระริกใต้ตัวเขา


เจบีหลุดเสียงหอบแผ่ว ๆ ออกมาอย่างห้ามไม่ได้ ริมฝีปากเผยอ มือเรนอีกข้างทาบลงกลางหน้าท้อง กดให้แนบกับเตียงอย่างแน่นหนา ขณะโน้มหน้าลงกระซิบชิดหูเสียงพร่า


“เดี๋ยวฉันจะลองทุกโหมดเลยนะ ถ้านายไม่ห้าม…”


แรงสั่นของของเล่นยังคงต่อเนื่อง แต่คราวนี้เรนกดเปลี่ยนระดับความแรงอย่างใจเย็น เครื่องสั่นกระตุกถี่ขึ้น เสียงสั่นแผ่วเบากลายเป็นคลื่นไหวถี่ยิบที่เล่นกับความอดทนของเจบีอย่างโหดร้าย


“นี่แค่เริ่มเองนะ ยังไม่ทันเปิดโหมดแรงเลยด้วยซ้ำ…”


เขาหัวเราะในลำคอ ริมฝีปากเคลื่อนไปแตะไหล่เปลือยแผ่วเบาแล้วลากจูบช้า ๆ ไล้ไปถึงต้นคอที่สั่นระริก


“…ตรงนี้รู้สึกดีใช่มั้ย?”


เรนพูดจบเสียงพร่า ก่อนจะทิ้งของเล่นไว้แนบแน่นตรงสะโพกอย่างจงใจแกล้งไม่ให้ขยับหนี แล้วเอนตัวลงทาบร่างชิดขึ้นอีก ราวกับตั้งใจจะยึดพื้นที่ทุกตารางนิ้วของเจบีไว้ทั้งหมด


มือซุกซนเลื่อนขึ้นผ่านสีข้าง ลูบไล้ผิวเนื้อที่เริ่มร้อนจัดอย่างแช่มช้า ก่อนจะหยุดนิ่งที่แผงอก ริมฝีปากที่ไล้ผ่านต้นคอเมื่อครู่เลื่อนลงต่ำ แล้วแนบจูบเบา ๆ กลางหน้าอกอีกฝ่าย


เสียงหอบของเจบีหลุดดังขึ้นเบา ๆ เมื่อปลายลิ้นอุ่นเปียกเริ่มแตะวนที่ยอดอกข้างหนึ่งอย่างจงใจ


“ตรงนี้ก็สั่นเหมือนกันแฮะ…” เสียงหัวเราะนุ่มต่ำเล็ดลอดออกมาจากคอของเรน ทั้งในจังหวะที่ลิ้นยังวนแตะและในจังหวะที่เขาเริ่มดูดเบา ๆ เหมือนเด็กเล่นอะไรสักอย่างที่ติดใจจนหยุดไม่ได้


เจบีสะดุ้งเฮือก อกกระตุกขึ้นแทบจะหนีไปจากลิ้นร้อน ๆ นั่น แต่กลับโดนอีกฝ่ายกดไหล่ไว้แน่น มืออีกข้างยังคงค้างอยู่ที่หน้าท้อง ราวกับจะสั่งห้ามไม่ให้ขยับแม้แต่นิด


เสียงจ๊วบเบา ๆ ดังขึ้นพร้อมแรงดูดที่เปลี่ยนจากแกล้งเป็นจริงจังมากขึ้น


เรนเม้มยอดอกไว้ในปาก ก่อนจะใช้ปลายลิ้นดุนเบา ๆ แล้วถอนริมฝีปากออกช้า ๆ พร้อมเสียงจูบอ่อนหวาน...แต่ชวนขนลุก


“ตรงนี้อ่อนไหวขนาดนี้เลยเหรอ…”


เขาถามคล้ายหยอก แต่น้ำเสียงกลับต่ำพร่าหนักแน่น และเต็มไปด้วยความเสน่หาที่คุกรุ่นกว่าเดิมหลายเท่า


ไม่รอให้เจบีได้ตอบอะไร เรนก็ก้มลงกลับไปอีกครั้ง คราวนี้เลียวนซ้ำด้วยจังหวะช้ากว่าเดิม ปลายลิ้นลากไล้เส้นทางเปียกชื้น ก่อนจะวนปลายลิ้นไปรอบ ๆ แล้วขบเม้มลงเบา ๆ ที่ยอดอกอย่างเชื่องช้า จนเจบีหอบสะท้าน ริมฝีปากเผยอออกด้วยเสียงแผ่วเบาไม่อาจกลั้นได้อีก


“อะ…อึก…อย่าแกล้ง…”


“ไม่ได้แกล้งครับ…” เรนกระซิบแนบอกอีกครั้ง “แค่…หยุดไม่ได้น่ะ”


เขาทิ้งของเล่นลงข้างตัว และใช้มือเปล่าแทน ค่อย ๆ ลูบคลึงร่างเจบีช้า ๆ เหมือนอยากจดจำผิวเนื้อทุกจุดด้วยมือของเขาเอง ปลายลิ้นยังวนเวียนอยู่ที่อก พร้อมเสียงหอบร้อน ๆ ที่ระบายออกใกล้จนผิวเปียกชื้น


“ไม่รู้จะเริ่มตรงไหนก่อนเลย…” เขาพึมพำเหมือนบ่นกับตัวเอง ขณะเลียยอดอกอีกข้างอย่างกระหายมากขึ้น พร้อมกับมือที่ลูบต่ำลงเรื่อย ๆ จนถึงเอวแล้วหยุดแช่ไว้อย่างจงใจ


เสียงหอบที่สะท้อนอยู่ในลำคอของเจบีเริ่มเปลี่ยนจังหวะ ไม่สม่ำเสมอ ไม่มั่นคง แต่หนักแน่นขึ้นทุกทีเหมือนคลื่นที่ซัดซ้ำจุดเดิมเรื่อย ๆ จนร่างใต้ร่างเริ่มสั่นระริกไม่หยุด


“แฮ่ก…แฮ่ก…พอแล้ว…ไม่ไหว…”


เรนไม่ละริมฝีปากจากยอดอกที่เริ่มเปียกชื้น เขาสลับจังหวะดูดและเลีย วนซ้ำอย่างใจเย็นแต่เร้าเร่งขึ้นเรื่อย ๆ จนเสียงครางหลุดออกมาจากเจบีโดยไม่สามารถกลั้นได้อีก


มือที่ตอนแรกเพียงลูบไล้เปลี่ยนมาเป็นขยับจริงจัง กอบกุม ปรนนิบัติ และเร่งจังหวะอย่างรู้จังหวะของร่างกายคนใต้ร่างมากเกินกว่าจะเรียกว่า ‘มือใหม่’ ได้แล้วในตอนนี้


“ฮึก…อื้มม…เร็วไป…แบบนั้น…!”


เจบีสั่นจนแขนขาแทบหมดแรงจะยันตัว ใบหน้าแดงจัดจนแทบมองไม่เห็นผิวเดิม ดวงตาฉ่ำเยิ้มเหมือนจะปิดไปทุกเมื่อ แต่ก็ยังยกมือขึ้นเกาะไหล่เขาไว้แน่นเหมือนพยายามยื้อสติสุดท้าย


“เรน…อึก…ฉันจะ…”


“ก็เสร็จสิครับ” เสียงตอบเบา ๆ ชิดหู พร่า และเร่าร้อนเกินควบคุม


“เสร็จให้ผัวดูหน่อย”


แค่คำพูดนั้นก็ดูเหมือนจะเป็นฟางเส้นสุดท้าย


“อ๊ะ…อ๊ะ…อ๊าาาาา—!!”


ร่างเจบีกระตุกเฮือก เสียงครางหลุดลั่นในลำคอ แขนสั่นระริกก่อนจะทิ้งตัวลงกับเตียงอย่างหมดแรง ลมหายใจถี่จัดจนอกกระเพื่อมขึ้นลงไม่หยุด ขณะที่เรนยังทาบตัวอยู่ด้านบนไม่ห่าง


เขาเงยหน้าขึ้นมาเลียริมฝีปากตัวเองเบา ๆ แล้วโน้มตัวลงจูบเบา ๆ ที่มุมปากอีกฝ่าย ดวงตาหลุบมองร่างที่ยังคงหอบหนักแล้วกระซิบ


“รู้ไหม…ตอนนายครางเบา ๆ ข้างหูฉัน…มันโคตรน่ารักจนจะอดใจไม่ไหว”


เรนใช้ปลายนิ้วอีกข้างแหวกเรียวขาเจบีออกช้า ๆ ก่อนจะใช้ของเล่นแนบตรงจุดด้านล่างอย่างแม่นยำ


แรงสั่นถี่ ๆ เข้ากระทบช่องทางที่ยังไม่ถูกสอดใส่เต็ม แต่กำลังเปิดรับสัมผัสได้ดีอย่างเหลือเชื่อ


“ร่างกายนายมันซื่อสัตย์กับฉันทุกจุดเลย…โดยเฉพาะตรงนี้”


เขาพึมพำเหมือนนักสำรวจที่พบจุดลับใหม่ แล้วเพิ่มแรงกดลงอีกนิด พอให้เจบีต้องแอ่นสะโพกขึ้นหนี ก่อนที่เรนจะใช้ท่อนขาตัวเองสอดคั่นไว้ไม่ให้ขยับไปไหน


“จะหนีไปไหนครับ…ที่รัก?”


เรนโน้มตัวลง จูบซ้ำตรงยอดอก ดูดแรงขึ้น จังหวะต่อเนื่องกับมือที่ไล้ของเล่นวนตรงจุดอ่อนไหวด้านล่าง ร่างเจบีที่ใต้ร่างเริ่มบิดเร่าไปทั้งตัว


“อ…อื้อ…อย่า…ตรงนั้นมัน…”


เสียงครางเริ่มไม่ชัดเจน ลมหายใจหอบถี่จนแทบจะกลายเป็นเสียงกระซิบขาด ๆ แววตาเบลอ หยาดน้ำที่ปริ่มตรงหางตาคล้ายจะไหลลงมาทุกเมื่อ


ปลายนิ้วอีกข้างกดจุดในจังหวะเดียวกับที่แรงสั่นพุ่งขึ้นระดับสาม แล้วปากของเขาก็กลับไปครอบยอดอกไว้พร้อมแรงดูดหนักแน่น


“อ่า…จะเสร็จ…อีกแล้ว…!”


เจบีหลุดเสียงออกมาเต็ม ๆ คราวนี้ไม่ได้ห้าม ไม่ได้ขัดขืน ทั้งร่างสะบัดเฮือก กระตุกแรงจนแผ่นหลังยกขึ้นจากเตียง นิ้วเท้าจิก ผิวเหงื่อซึมแทบทุกจุด


ช่วงล่างกระตุกถี่ ๆ ก่อนจะปลดปล่อยอีกครั้งอย่างรุนแรงกว่าเดิมเสียอีก


เรนปล่อยให้เจบีหอบหนักอยู่ใต้ร่างอยู่พักหนึ่ง คล้ายจงใจยืดจังหวะเพื่อดูว่าอีกฝ่ายจะฟื้นแรงได้มากแค่ไหน ร่างบางที่เพิ่งผ่านความร้อนแรงเมื่อครู่ยังคงสั่นน้อย ๆ หยาดเหงื่อเกาะตามลำคอและแผ่นอกแดงจัดจากการถูกเล้าโลมซ้ำแล้วซ้ำเล่า


เรนยิ้ม ริมฝีปากแนบจูบช้า ๆ ที่หน้าท้องเรียบเนียนของอีกฝ่าย แล้วกระซิบเสียงพร่าชิดผิว


“คราวนี้…ถึงตานายช่วยฉันบ้าง”


ว่าแล้วก็ใช้มือเลื่อนไปเกี่ยวขอบกางเกงชั้นในของเจบี ค่อย ๆ ดึงออกช้า ๆ จนผิวเนื้อร้อน ๆ ที่อยู่ภายใต้ผ้าถูกเปิดออกอย่างช้าเชื่อง ร่างนั้นสะดุ้งเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้ห้าม


สายตาเรนยังคงแน่วแน่ ริมฝีปากยกยิ้มขณะถอยตัวกลับเล็กน้อยแล้วจัดการกับกางเกงของตัวเอง เลื่อนขอบผ้าลงช้า ๆ จนส่วนแข็งขึงของร่างกายตัวเองถูกปล่อยออกมาเต็มสายตา


มันใหญ่พอเหมาะกับรูปร่างที่สูงแน่นของเขา หนักแน่น อุ่นจัด และเต็มไปด้วยความกระหายที่สะสมมานาน


เจบีชะงักนิด ๆ ดวงตาฉ่ำเยิ้มไล่ต่ำลงช้า ๆ สองแก้มแดงจัดจนขึ้นถึงหูเมื่อสายตาไปเจอสิ่งนั้นตรงหน้าแบบเต็มตา


เรนยกมือขึ้นลูบผมอีกฝ่ายเบา ๆ ดึงให้นั่งคร่อมตัวเขาอยู่ครู่หนึ่ง แล้วโน้มหน้าลงกระซิบใกล้ ๆ


“เลียให้ฉันดูทีสิ…”


เจบีกัดริมฝีปากล่างนิดหนึ่งเหมือนลังเล แต่สุดท้ายก็ค่อย ๆ โน้มตัวลง…ปลายลิ้นแตะสัมผัสที่ปลายส่วนนั้นของเรนอย่างช้า ๆ ก่อนจะเลียวนรอบหัวเบา ๆ คล้ายกับตั้งใจแกล้งมากกว่าจะเร่งเร้า


เสียงสูดหายใจเฮือกดังขึ้นจากเรนทันที มือหนึ่งจับกลุ่มผมเจบีหลวม ๆ ด้านหลังเหมือนจะกดไว้ แต่ก็ยังปล่อยให้อีกฝ่ายขยับตามจังหวะของตัวเอง


เจบีเริ่มลากลิ้นช้า ๆ ไล้ไปตามแนวยาวอย่างแช่มช้า เน้นจังหวะที่ปลายลิ้นแตะลื่นตลอดแนว ริมฝีปากแตะเล็มเบา ๆ แล้วถอยออก พร้อมมองสบตาเรนจากด้านล่างด้วยแววตายั่วที่แทบจะหยุดลมหายใจเขาได้


“อื้ม…แบบนั้นแหละ…” เรนครางต่ำ เสียงพร่าเต็มไปด้วยแรงอารมณ์ มือข้างหนึ่งลูบไหล่เจบีอย่างอดใจไม่ไหว


เจบีหัวเราะเบา ๆ ในลำคอ ก่อนจะก้มลงใหม่ คราวนี้ครอบริมฝีปากลงลึกกว่าเดิม ปลายลิ้นยังไม่หยุดขยับ สร้างสัมผัสเปียกร้อนที่ทำให้เรนต้องเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย หลับตาแน่น และครางออกมาอย่างทนไม่ไหว


เจบียังคงลากลิ้นวนไปตามส่วนปลาย สลับดูดเบา ๆ แล้วถอนริมฝีปากออกอย่างจงใจแกล้ง เขาเงยหน้าขึ้นมอง สบตากับเรนที่เริ่มหอบแรงขึ้นชัดเจน ใบหน้าคมเคร่งเครียดด้วยแรงอารมณ์จนเส้นเลือดตรงลำคอปูดขึ้นจาง ๆ


“พอแล้ว...”


เรนพูดเสียงพร่าหนัก น้ำเสียงนั้นไม่มีความอ่อนโยนหลงเหลือ มันเต็มไปด้วยแรงอารมณ์และความอดกลั้นที่ถูกผลักไปถึงขีดสุด


เขาคว้าข้อแขนของเจบีไว้ แล้วดึงขึ้นมาช้า ๆ ก่อนจะพลิกอีกฝ่ายให้นอนหงายกับเตียงในจังหวะเดียว


“นายมันร้ายเกินไปแล้ว…”


มือหนาของเรนกดทับตรงสะโพก ลากต่ำลงมาแตะแนบขาอ่อนแล้วแยกออกอย่างเด็ดขาดโดยไม่ให้โต้แย้ง ดวงตาคมสบประสานกับดวงตาที่เต็มไปด้วยไออุ่นของเจบีชั่วขณะ ก่อนจะโน้มตัวลงมาแนบจูบแบบบดลึกจนแทบกลืนเสียงหอบจากอีกฝ่าย


เรนเอื้อมมือไปหยิบเจลที่วางทิ้งไว้ข้างเตียง บีบลงฝ่ามือแล้ววนปลายนิ้วแตะช่องทางด้านหลังที่ยังอ่อนนุ่มจากการเล้าโลมก่อนหน้า ปลายนิ้วชุ่มลื่นค่อย ๆ แทรกเข้าไปทีละนิด ไม่เร่ง แต่ก็ไม่ละเว้นแม้แต่น้อย


เมื่อกล้ามเนื้อเริ่มเปิดรับอย่างไม่ขัดขืน เขาจึงเอื้อมมือไปหยิบถุงยางลายน่ารักที่เทเกลื่อนอยู่บนเตียง หยิบซองหนึ่งขึ้นมาหยอกเล่นปลายนิ้ว ก่อนจะคาบไว้ที่ริมฝีปากแล้วใช้ฟันฉีกซองออกอย่างคล่องแคล่ว


เสียง “ฉึก” เบา ๆ ดังขณะเขาหยิบถุงยางออกจากซอง แล้วสวมลงกับส่วนแข็งขึงของตัวเองที่ยังเต้นตุบ ๆ อย่างควบคุมไม่อยู่


นิ้วที่เปียกลื่นแตะตรงช่องทางหลังเบา ๆ อีกครั้ง กดวนเพื่อคลายกล้ามเนื้อช้า ๆ ขณะอีกมือประคองส่วนของตัวเองเข้าแนบ


“ฉันจะเข้าไปแล้วนะ…”


แรงกดเริ่มดันลึกขึ้นเรื่อย ๆ อย่างไม่ลังเล แม้จะช้า แต่ไม่มีหยุด เสียงหอบของเจบีเริ่มดังขึ้นอีกครั้งทันทีที่ปลายส่วนใหญ่ของเรนกดลึกเข้ามาจนถึงด้านใน


“อึก…ชะ…ช้า…” เจบีสะอื้นเบา ๆ


“ฉันช้าแล้วนะ…” เสียงเรนติดหัวเราะในลำคอ


แต่ท่าทางที่เขาขยับสะโพกกลับสวนทางกันทุกอย่าง


เรนไม่พูดอะไรอีกหลังจากสอดเข้าไปได้ครึ่งหนึ่ง ดวงตาคมหลุบมองคนใต้ร่างที่หอบสะท้านไม่หยุด มือข้างหนึ่งจับข้อเท้าเจบีพาดไหล่ไว้แน่น อีกข้างประคองสะโพกแนบชิด แล้วกดส่วนที่เหลือทั้งหมดเข้าไปในจังหวะเดียว


เสียงเนื้อกระทบกันดัง “ปั่ก” ท่ามกลางห้องเงียบ ๆ เสียงนั้นกระทบโสตประสาทรุนแรงพอ ๆ กับสัมผัสลึกที่ทำให้เจบีสะอื้นออกมาเบา ๆ ใบหน้าบิดเบี้ยวจากความแน่นลึกที่แทบรับไม่ไหวในทันที


“อ๊า…ฮึก…ตรงนั้นอีกแล้ว…แบบนั้นมัน…”


“แน่นขนาดนี้…จะให้ฉันหยุดได้ยังไง…”


เรนพูดเสียงพร่า ก่อนจะเริ่มขยับสะโพกถอยออกช้า ๆ แล้วกระแทกกลับเข้าไปลึกจนเสียงเนื้อกระทบกันดังชัดยิ่งขึ้น


ปั่ก… ปั่ก… ปั่ก…


แต่ละจังหวะหนักแน่น มั่นคง และลึกจนน่ากลัวว่าเจบีจะทนได้อีกนานแค่ไหน


เสียงหอบของเจบีสะดุดเป็นระยะ ลมหายใจไม่สม่ำเสมอเหมือนคนที่กำลังจะร้องออกมา แต่ก็ถูกแรงกระแทกทำให้กลืนเสียงกลับลงไปทุกครั้ง


มือทั้งสองข้างยกขึ้นอย่างลนลาน พยายามคว้าอะไรสักอย่างเพื่อระบายความร้อนวูบในร่างนิ้วเรียวจิกลงกับผ้าปูเตียงก่อนจะไต่ขึ้นไปคว้าแผ่นหลังเรนไว้แน่น ปลายเล็บจิกลงกับผิวเปลือยของอีกฝ่ายจนขึ้นรอยแดงตามแรงกระตุกที่ควบคุมไม่ได้


ทุกครั้งที่สะโพกกระแทกเข้ามาแรงขึ้น เล็บก็ยิ่งขูดลากลงลึกกว่าเดิม เหมือนกำลังจะฝากร่องรอยไว้ไม่ให้เรนลืมว่าร่างกายนี้ตอบสนองเขามากแค่ไหน


เรนขยับสะโพกเร็วขึ้น รุนแรงขึ้นเรื่อย ๆ ร่างของเจบีกระตุกตามทุกแรงกระแทก เสียงครางเริ่มหลุดไม่หยุดแม้จะพยายามกลั้น


“อ๊า…อึก…มะ…ไม่ไหว…!”


“ยังไม่ให้เสร็จ” เรนกัดฟัน โน้มตัวลงมากระซิบข้างหู ขณะที่สะโพกยังคงกระแทกเข้าใส่ไม่ยั้ง


เสียง ปั่ก ๆ ๆ กระชั้นถี่ขึ้นจนแทบไม่มีช่องว่างให้พักหายใจ


กล้ามเนื้อหน้าท้องของเรนเกร็งแน่น เขาขยับเอวในองศาที่กดเข้าไปตรงจุดไวที่สุดของเจบีทุกครั้ง จนร่างใต้ร่างเริ่มบิดเร่าจนหยาดน้ำตาไหลออกจากหางตาอย่างห้ามไม่อยู่


“ฮึก…เรน…ฉัน…จะ…”


เสียงครางสั่นพร่าผสมแรงกระแทกหนัก ๆ ดังต่อเนื่องไปเรื่อย ๆ จนกระทั่ง...


“เร็วอีก…ลึกอีก…ขออีกที…”


เจบีกระตุกเฮือก ร่างทั้งร่างชักเกร็ง เสียงครางดังหลุดออกจากลำคอพร้อมแรงปลดปล่อยที่พุ่งวาบออกมาอีกครั้งโดยไม่ทันตั้งตัว


"อ๊าาาาา—!!”


เรนกัดฟันแน่น รู้สึกถึงแรงตอดถี่ ๆ จากด้านในที่บีบรัดเขาไว้แน่นจนแทบขยับไม่ได้


“เสร็จทั้งที่ยังอยู่ข้างในแบบนี้…มันโคตรดีเลยรู้ไหม…”


เจบีกระตุกแรงจนสะโพกลอยขึ้นจากเตียง ร่างสั่นระริก น้ำเสียงสะอื้นแผ่วหลุดจากลำคอทั้งจากแรงเสียวและความหมดแรงที่ถาโถมมาไม่หยุด


แต่เรนกลับยังไม่ถอนตัว แรงบีบรัดที่รู้สึกได้ชัดเจนจากข้างในยิ่งเหมือนกระตุกความปรารถนาให้พุ่งขึ้นอีกระดับ เขากัดฟันแน่น หอบแรง แต่สายตายังคงแน่วแน่ไม่ลดละ


“ข้างในนายมันดูดแน่นไปหมด…ฉันแทบบ้าอยู่แล้วรู้ตัวไหม”


เขาพึมพำเสียงพร่า ก่อนจะดึงตัวออกช้า ๆ แล้วจัดการจับเจบีพลิกให้นอนคว่ำ สะโพกถูกดึงยกขึ้นจากเตียงด้วยแรงเดียว ร่างบางแทบไม่มีแรงต่อต้าน ร่างทั้งร่างโยนตามแรงฉุดได้โดยไม่ทันตั้งตัว


“ยังหนีไม่ได้หรอก…”


มือหนากดแผ่นหลังเจบีให้แนบเตียงอีกครั้ง ขณะที่อีกข้างจับเอวไว้มั่น ก่อนจะดันตัวเองเข้าไปใหม่ในท่าใหม่แบบไม่ปล่อยเวลาให้ร่างใต้ร่างได้พัก


ปั่ก!


แรงกระแทกแรกเข้าลึกจนเจบีร้องเสียงหลุด ทั้งที่เพิ่งปลดปล่อยเมื่อครู่ ความไวจากช่องทางยังไม่ทันฟื้นตัวดี กลับถูกเติมเต็มอีกครั้งด้วยแรงที่มากกว่าเดิม


เสียงกระแทกดังก้องห้องอย่างรุนแรงกว่าเดิม รุนแรงกว่าเมื่อครู่หลายเท่า ไม่ใช่เพราะโกรธ แต่เพราะยั้งไม่ไหวจริง ๆ


เรนโน้มตัวทาบทับจากด้านหลัง ไล้ลิ้นเลียตั้งแต่ไหล่จนถึงต้นคอที่ชื้นเหงื่อ ก่อนจะกระซิบเสียงหอบติดพร่าข้างหู


“ตอดเก่งขนาดนี้…ฉันจะไม่ยั้งแล้วนะ"


สะโพกขยับต่อแบบไม่ให้พัก สลับเร็วและแรงจนเสียงกระแทกดังต่อเนื่อง ปั่ก ปั่ก ปั่ก ไม่หยุด ทั้งเตียงสั่นอย่างชัดเจนตามแรงกระทุ้ง


เจบีถึงกับหลุดเสียงร้องแทบทุกจังหวะ สะโพกกระตุกตามแรงกระแทก ร่างทั้งร่างสั่นเกร็งจนแทบทรงตัวไม่อยู่


“อ๊ะ…อ๊า…ลึกไป…! เรน…!”


เขาเร่งจังหวะสุดแรง กระแทกเข้าเต็มทุกที ขณะที่มืออีกข้างลูบต่ำลงหน้าท้องแล้ววนปลายนิ้วลงไปปรนเปรอส่วนหน้าอีกรอบที่ยังไวจากรอบก่อน ราวกับไม่ให้เจบีได้พักจากความเสียวเลยแม้แต่วินาทีเดียว


ร่างใต้ร่างเริ่มกระตุกแรงขึ้นเรื่อย ๆ สะโพกโดนกระแทกทุกจังหวะจนเสียงครางขาด ๆ หาย ๆ


และในจังหวะสุดท้าย เรนกดสะโพกเข้าแน่นสุด ปลายสะโพกบดแนบลึกพร้อมปล่อยแรงอารมณ์ทั้งหมดอย่างรุนแรงแทบจะระเบิดออกมาในตัวเจบี


เขากระชากลมหายใจแน่น หลับตาแนบหลังอีกฝ่ายไว้ แล้วครางต่ำในลำคอข้างหู


“นายทำให้ฉันรู้สึกดีเกินไปแล้วรู้ไหม…”


เจบีทรุดตัวลงกับเตียงทันทีที่เรนถอนสะโพกออก ร่างทั้งร่างร่วงพับลงเหมือนหมดแรงจะยืนหรือยันตัวเองไว้ได้แม้แต่นิดเดียว ลมหายใจหอบกระชั้น ผิวเนื้อแดงจัดเป็นจุด ๆ จากแรงกระแทกซ้ำ ๆ และเหงื่อที่ไหลซึมทั่วแผ่นหลัง


แต่เรน…กลับยังไม่ขยับห่าง


เขาก้มตัวลงทาบจากด้านหลัง ช้อนแขนใต้ท้องอีกฝ่ายยกสะโพกขึ้นน้อย ๆ แล้วก้มหน้าไปแนบจูบเบา ๆ ที่สันหลังชื้นเหงื่อ ไล้ปลายลิ้นลากลงอย่างจงใจช้า


“คิดว่าฉันจะหยุดแค่นี้เหรอ…” เขาพึมพำเสียงพร่า ชิดกลางหลังที่สั่นระริกไม่หยุด


ปลายลิ้นแตะต่ำลงเรื่อย ๆ จนถึงรอยแดงจาง ๆ ใต้สะโพก แล้วขบเบา ๆ เหมือนตั้งใจ “ทำรอยไว้” เพิ่มอีก


เจบีสะดุ้งเฮือก เสียงครางหลุดอีกครั้ง แม้จะหมดแรง แต่ก็ยังไวกับสัมผัสร้อนเปียกที่ลากวนช้า ๆ ตรงจุดที่เมื่อครู่เพิ่งถูกครอบครองอย่างรุนแรง


เรนแทรกปลายลิ้นเข้าแตะเบา ๆ ตรงช่องทางด้านหลัง ที่ตอนนี้ยังอ้าเล็กน้อยจากแรงใช้งานเมื่อครู่ แล้วลากวนวนเบา ๆ เหมือนกำลังจะเริ่มทุกอย่างขึ้นใหม่อีกครั้ง


“ถ้านายอยากให้หยุด…ก็อย่าทำหน้าร้องไห้แล้วตอดไม่หยุดแบบนั้นสิ”


เขาพูดพร้อมเสียงหัวเราะในลำคอ กดปลายลิ้นแนบแน่นกว่าเดิม แล้วผละออกเพียงนิด ก่อนจะฟุบหน้าลงบนแผ่นหลังบาง กอดเจบีจากด้านหลังแน่น ๆ ราวกับจะขังอีกฝ่ายไว้ในอ้อมแขน


มือยังคงลูบอยู่ที่สะโพกและต้นขา ไม่หยุด…แผ่วเบาแต่เจตนาเร้าอย่างที่สุด


“อยากให้ใส่ถุงลายอะไรต่อดีล่ะ…ฉันยังมีแบบลายกล้วยด้วยนะ…”


เจบีหอบแรงจนพูดไม่ออก ร่างสั่นน้อย ๆ ใต้ร่างเขาอีกครั้ง ไม่มีคำตอบ มีเพียงเสียงสะอื้นเบา ๆ จากความไวเกินควบคุมและสัมผัสที่ยังคงต่อเนื่องแม้เรื่องทั้งหมดควรจะจบไปแล้ว


เรนยิ้มกว้างพอใจ จูบไหล่เจบีเบา ๆ อย่างอ้อยอิ่ง แล้วโน้มหน้าเข้าไปกระซิบชิดหูด้วยน้ำเสียงพร่าเจือแววหยอกเย้าเต็มเปี่ยม


“ถ้ายังไม่ตอบ…ฉันจะถือว่าอนุญาตแล้วนะ”


เจบีสั่นสะท้านทั้งตัวไปกับลมหายใจที่เป่าร้อนใกล้ใบหู ขณะที่ร่างกายยังแทบไม่ฟื้นจากแรงรอบก่อน แต่สัมผัสจากมือที่ยังลูบวนตรงสะโพก พร้อมกับแกนกายแข็งร้อนที่ยังไม่ผละไปไหนมันทำให้เขาแทบระเบิดอารมณ์ออกมา


สุดท้ายเจ้าตัวก็หลุดเสียงสะอื้นปนหอบ แล้วหันหน้ากลับมาด้วยแรงขัดใจเต็มอก


“…ไหนบอกว่าไม่เคย…! จะจัดทุกท่าที่เคยเห็นมาหรือไง…!”


เสียงพูดสั่นหวิว ทั้งโกรธ ทั้งอาย แต่ก็แฝงแรงสะท้อนจากภายในที่ไม่สามารถต้านทานอีกฝ่ายได้เลยจริง ๆ


เรนหัวเราะในลำคอเบา ๆ อย่างถูกใจสุดขีด เขาเลียริมฝีปากตัวเองแล้วเอียงหน้าเข้าไปใกล้ แกล้งขบปลายหูเจบีเบา ๆ ก่อนจะกระซิบกลับด้วยเสียงต่ำพร่าที่ฟังดูอันตรายกว่าทุกคำก่อนหน้า


“ฉันก็อยากลองหมดนี่นา…เผื่อมีบางท่าที่นายติดใจ”


ว่าจบ เขาก็พลิกเจบีอีกครั้งอย่างง่ายดาย ราวกับไม่มีน้ำหนักในตัว แล้วจับสะโพกอีกฝ่ายแนบลงบนตักตัวเอง ขณะที่มือเริ่มลูบต่ำลงช้า ๆ พร้อมกับสายตาที่ทั้งหิว ทั้งหลง ทั้งอยากได้มากกว่านี้อีกหลายเท่า


แขนเรียวสองข้างของเจบียกขึ้นเกาะบ่ากว้างไว้แน่นโดยอัตโนมัติจากแรงดึง มือเลื่อนลงลูบต้นขา ไล้สะโพกก่อนจะจับจัดมุมองศาอย่างคล่องแคล่วเหมือนรู้ว่าจุดไหนจะกระแทกเข้าไปได้ลึกที่สุด


เจบีสะดุ้งทันทีที่ส่วนแข็งร้อนที่ยังไม่ลดลงแนบกลับเข้ามาอีกครั้ง เสียงหอบหลุดออกจากปากอย่างไม่ทันตั้งตัว สะโพกขยับหนีเล็กน้อยตามสัญชาตญาณแต่ก็ถูกกดแน่นให้ทิ้งน้ำหนักลงไปเต็ม ๆ


“อึก…เรน…” เจบีพึมพำเสียงสั่น มือขยุ้มบ่าอีกฝ่ายแน่นจนปลายนิ้วซีด


“อย่าเพิ่งครางแบบนั้น…ไม่งั้นฉันจะหยุดไม่ได้” เรนกระซิบเสียงพร่าข้างหู พลางยกมือจับสะโพกเจบีแน่นแล้วขยับสะโพกของตัวเองกระแทกขึ้นจากด้านล่างในจังหวะเดียว


ปั่ก!


เสียงกระทบแน่น ๆ ดังสะท้อนกลางห้องทันที เจบีร้องเสียงหลุด เอวสะท้าน สะโพกยกขึ้นหนีอย่างไร้เรี่ยวแรง ก่อนจะโดนจับกดลงอีกครั้งเต็มแรงกว่าเดิม


“ไม่ต้องเหนื่อยยกเองหรอก ฉันจะทำให้หมด…”


พูดจบ เรนก็เริ่มขยับสะโพกรัวจากด้านล่างเข้าใส่ในจังหวะเร็วและถี่ กล้ามเนื้อหน้าท้องเกร็งแน่นทุกครั้งที่ดันสะโพกขึ้น ร่างของเจบีโยกตามแรงกระแทกแทบไม่ได้พัก


เสียงครางสลับเสียงหอบ เสียงสะโพกกระแทกแนบกันดังไม่ขาดตอนจนแทบฟังไม่รู้ว่าเสียงไหนเป็นของใคร


เจบีกัดฟันแน่น มือไล่จิกจากไหล่ขึ้นมาจนถึงท้ายทอย ก่อนจะกระซิบเสียงสะอื้นร้อนแรง


“ฉันบอกให้พอไม่ได้เลยใช่ไหม…ฮึก…จะทำให้ฉันขาดใจตายรึไง…”


เรนยิ้มกว้าง จูบซ้ำเบา ๆ ตรงบ่าอีกฝ่ายก่อนจะกระแทกเน้นลึกขึ้นอีกหนึ่งจังหวะเต็มแรง


“ก็ตอนนายคราง มันน่าฟังขนาดนี้…ใครจะไปหยุดไหวล่ะ”


เรนกดสะโพกกระแทกเข้าใส่ร่างในอ้อมแขนจากด้านล่างถี่ขึ้นเรื่อย ๆ เสียงกระแทกแนบเนื้อดังก้องทุกครั้งที่เขาดันเข้าไปเต็มแรง นิ้วมือกดรั้งสะโพกเจบีแน่นจนขึ้นรอยจาง ๆ บนผิว มืออีกข้างเลื่อนลงสัมผัสส่วนหน้าของเจบีแล้วขยับพร้อมกัน รัวทั้งด้านหน้าและลึกทั้งด้านหลังแบบไม่ให้มีช่องว่างให้ตั้งตัว


เจบีสะอื้นเสียงหลุดอย่างห้ามไม่ไหว ร่างใต้ร่างเริ่มสั่นระริก มือขยุ้มผมเรนแน่นแทบฉีก ริมฝีปากเผยอครางขาดเป็นช่วง ๆ เหมือนจะห้ามแต่ก็ห้ามอะไรไม่ได้เลยสักอย่าง


“อ๊า…อ๊ะ…เรน…จะ…อึก…อ๊าาาาา…!”


เขากระตุกเฮือกทั้งร่างในจังหวะเดียวกับที่เรนกระแทกลึกสุด เน้นแรงสุดท้ายเต็มแรง เสียงเนื้อกระทบกันดังกังวานจนเงียบไปทั้งห้อง


ของเหลวสีขาวพุ่งออกมาอีกครั้งเลอะหน้าท้องตัวเอง เจบีแทบไม่มีเรี่ยวแรงจะพูด ร่างทรุดตัวลงซบกับแผ่นอกแน่นของเรนอย่างหมดสภาพ


หอบ หายใจไม่ทัน หูอื้อ น้ำตาคลอเบ้า ขาทั้งสองข้างสั่นจนแทบยกไม่ไหว


แต่เรน…กลับยังไม่ขยับออก


เขารับร่างอ่อนแรงนั้นไว้แน่นในอ้อมแขน แขนข้างหนึ่งประคองแผ่นหลัง อีกข้างไล้ปลายนิ้ววนช้า ๆ ที่สะโพกแดงจัด จากนั้นโน้มหน้าลงกระซิบใกล้ข้างหู


“นะ…แค่อีกท่าเดียว…ฉันสัญญาว่าจะเบากว่าเดิม” (แน่นอนว่าเขาโกหก)


เสียงนั้นเบา ร้อน และชัดเจนในเจตนา พร้อมกับแรงบดสะโพกจากด้านล่างที่เริ่มขยับอีกครั้ง…อย่างช้า ๆ แต่มั่นคง


เจบีสะดุ้งสุดตัว ร่างที่อ่อนแรงอยู่แทบจะทรุดลงไปกับพื้นเตียงอีกครั้ง มือยกขึ้นปิดหน้าพร้อมเสียงพึมพำแทบฟังไม่ออก


“…บ้า…ฉันจะตายเพราะนายแน่ ๆ …”










Talk with me.


จบตอนพิเศษของเรนคุงแล้วน้าา


เร่าร้อนมั้ยครับ ฮาา~ ❤️


ตอนหน้าเข้าสู่ฤดูหนาวแล้วนะ


ไปดูแสงเหนือที่ฟินแลนด์กัน

lekthai

❤️❤️❤️❤️❤️

nuangnut1996

สนุกมากครับ