หมาเด็กคลั่งรักรุ่นพี่ (จบในตอนเดียว)

NOOFONG

เรื่องสั้น หมาเด็กคลั่งรักรุ่นพี่

ซัน x ธีร์

เสียงหอบหายใจดังถี่รัว สลับกับเสียงรองเท้าผ้าใบที่เสียดสีกับพื้นสนามบาสเกตบอล ธีร์ก้มตัวลงเท้าค้ำเข่า เช็ดเหงื่อที่ไหลย้อยเข้าตาอย่างลวก ๆ เขากำลังจะพาตัวเองไปถึงขีดจำกัด การซ้อมหนักหลังเลิกงานแบบนี้ทำให้เขารู้สึกเหมือนวัยรุ่นอีกครั้ง แต่ก็เป็นวัยรุ่นที่โคตรเหนื่อย


"พี่ธีร์! รับ!"


เสียงทุ้มสดใสตะโกนขึ้นพร้อมกับลูกบาสที่ถูกส่งมาให้ ธีร์เงยหน้าขึ้นรับลูกที่ลอยมาอย่างพอดี ซันยืนยิ้มแป้นอยู่ตรงหน้า เสื้อยืดสีขาวเปียกชุ่มเหงื่อจนแนบเนื้อ เผยให้เห็นกล้ามเนื้อบางๆ ตามแบบฉบับนักกีฬาวัยรุ่น ดวงตากลมโตเป็นประกายภายใต้กลุ่มผมสีดำขลับที่เปียกชื้นจนหยดติ๋งๆ ซันดูมีชีวิตชีวาจนธีร์อดหมั่นไส้ไม่ได้


"นายนี่พลังงานเยอะจริง" ธีร์บ่นอุบ แต่ก็โยนลูกบาสกลับคืนไปให้ซัน ก่อนที่อีกฝ่ายจะเลิกคิ้วขึ้นอย่างท้าทาย


"งั้นเรามาดวลกันตัวต่อตัวเลยไหมครับพี่ธีร์?"


ธีร์ถอนหายใจเฮือกใหญ่ เขาไม่เข้าใจจริง ๆ ว่าทำไมคนอย่างเขาถึงต้องมาติดแหง็กอยู่กับเด็กยักษ์ตรงหน้าด้วย ซันเป็นรุ่นน้องที่ภาควิชาเดียวกับเขา สมัยที่ธีร์ยังเรียนอยู่ปีสาม ส่วนซันเป็นเฟรชชี่ตัวกะเปี๊ยกที่คอยวิ่งตามเขาต้อยๆ แต่ตอนนี้ซันโตเป็นหนุ่มเต็มตัวแล้ว และ "ตัวกะเปี๊ยก" ที่ว่าก็สูงกว่าธีร์ไปหลายเซนติเมตร แถมยังแข็งแรงกว่าเขาเป็นไหนๆ


ความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขามันก็แค่ 'รุ่นพี่-รุ่นน้อง' ธรรมดาๆ เท่านั้น ธีร์พยายามย้ำกับตัวเองเสมอมา เขารู้ว่าซันค่อนข้างติดเขามาก อ้อนเก่ง ชอบกอด ชอบซบ ชอบทำตัวเป็นลูกหมาตัวโตๆ ที่ไม่ว่าธีร์จะเดินไปไหนก็ต้องมีเจ้าลูกหมาตัวนี้เดินตามไปทุกที่ แต่ธีร์ก็แค่เอ็นดู...เอ็นดูแบบรุ่นพี่ไง!


"จะดวลอะไรอีกล่ะ วันนี้ซ้อมมาเยอะแล้วนะ" ธีร์บ่ายเบี่ยง เขารู้ดีว่าถ้าดวลกับซันตอนนี้มีแต่จะเสียเปรียบ เพราะอีกฝ่ายยังดูสดชื่นเต็มเปี่ยมอยู่เลย


"โธ่ พี่ธีร์! นี่แหละที่เขาเรียกว่าคนแก่ไง" ซันแกล้งแซวพร้อมรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ "ยอมรับเถอะว่าหมดแรงแล้ว"


"ไอ้เด็กบ้า!" ธีร์ขว้างลูกบาสใส่ซันอย่างไม่แรงนัก อีกฝ่ายรับได้อย่างสบายก่อนจะหัวเราะคิกคัก ธีร์มองรอยยิ้มนั้นแล้วก็ได้แต่ส่ายหัว ซันเป็นคนแบบนี้เสมอ ทำให้คนรอบข้างยิ้มได้ง่ายๆ และเป็นธรรมชาติที่สุด


"ซันขอรางวัลหน่อยสิครับ" ซันเดินเข้ามาใกล้ ยื่นหน้ามาใกล้ๆ ธีร์จนปลายจมูกแทบจะชนกัน "เหนื่อยมาทั้งวัน ขอเติมพลังหน่อย"


ธีร์เม้มปากแน่น เขาชินแล้วกับระยะห่างที่ใกล้เกินไปของซัน ชินกับการที่อีกฝ่ายชอบเข้ามาอ้อน ชอบทำตัวเหมือนลูกแมวขี้อ้อนที่ไม่เคยกลัวการโดนปฏิเสธ แต่บางครั้ง...มันก็มากเกินไป


"รางวัลอะไรของนาย" ธีร์พยายามคุมเสียงให้เรียบเฉยที่สุด ทั้งที่หัวใจเริ่มเต้นไม่เป็นจังหวะกับสายตาที่ซันใช้มองเขา มันเป็นสายตาที่ลึกซึ้งเกินกว่าความเป็นรุ่นน้อง


"ก็...อะไรก็ได้" ซันตอบเสียงอ้อมแอ้ม แต่แววตาเป็นประกายอย่างมีเลศนัย ก่อนที่ซันจะขยับเข้ามาอีกก้าว ร่างสูงใหญ่บังแสงไฟสนามมิดจนธีร์รู้สึกเหมือนโดนโอบล้อมไว้


"พาไปเลี้ยงข้าวก็พอ" ธีร์รีบพูดตัดบท ก่อนที่ความคิดบางอย่างจะวิ่งเข้ามาในหัว "แต่นายต้องเลี้ยงพี่คืนนะ"


ซันชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะหัวเราะออกมาอย่างอารมณ์ดี "ได้เลยครับพี่ธีร์! ซันเลี้ยงได้อยู่แล้ว!"


ธีร์รู้สึกโล่งใจที่ซันไม่เซ้าซี้ต่อ แต่ก็อดรู้สึกผิดหวังเล็กๆ ในใจไม่ได้... ผิดหวังที่อะไรกัน? เขาเองก็ไม่แน่ใจนัก


ความสัมพันธ์ที่คลุมเครือนี้ดำเนินมาได้สองปีแล้ว นับตั้งแต่ซันเข้ามาเรียนมหาวิทยาลัย ธีร์ที่เคยเป็นพี่ว้ากหน้าดุ กลายมาเป็น 'ปลาทอง' ที่ถูก 'หมาเด็ก' อย่างซันจับจ้องไม่วางตา ซันเป็นคนขี้อ้อน อบอุ่น และเทคแคร์คนเก่งจนน่าตกใจ ในขณะที่ธีร์เป็นคนนิ่งๆ พูดน้อย และดูเหมือนจะไม่ค่อยสนใจอะไร แต่ก็มักจะใจอ่อนให้กับลูกอ้อนของซันเสมอ


แล้วจุดเริ่มต้นมันมาจากเมื่อไหร่กันน่ะเหรอ?


คงต้องบอกว่า “วันนั้น” นั่นแหละ...


"เงียบ!"


เสียงของธีร์ดังกึกก้องจนพื้นสะเทือน น้องเฟรชชี่ทุกคนนั่งตัวสั่นก้มหน้าแทบติดพื้น ไม่มีใครกล้าแม้แต่จะหายใจแรงๆ


"พวกคุณคิดว่าการเข้ามาเรียนที่นี่มันง่ายนักเหรอครับ! คิดว่าแค่ใส่เสื้อช็อปแล้วจะเท่แล้วงั้นสิ!" ธีร์เดินเข้าไปใกล้แถวหน้าน้องเฟรชชี่ หยุดยืนตรงหน้าเด็กผู้ชายตัวเล็กคนหนึ่งที่กำลังสั่นงันงก "เงยหน้าขึ้นมา! ผมบอกให้เงยหน้า!"


เด็กคนนั้นค่อยๆ เงยหน้าขึ้นช้าๆ ใบหน้าซีดขาวจนซีดเผือด แต่แล้วธีร์ก็ต้องชะงัก สายตาของเขาไปหยุดอยู่ที่จุดหนึ่ง... ไม่ใช่เด็กคนนั้น แต่เป็น ไอ้ตัวแสบ ที่นั่งอยู่ข้างหลัง!


ซันนั่งยิ้มกว้าง ดวงตากลมโตเป็นประกายซุกซนเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ท่าทางผ่อนคลายเกินกว่าสถานการณ์ที่กำลังเผชิญอยู่มาก เขากำลังนั่งกินขนมปังหอมๆ ที่แอบเอามาได้อย่างหน้าตาเฉย ราวกับว่าการว้ากของธีร์เป็นเพียงเสียงเพลงบรรเลงประกอบมื้อค่ำ


ธีร์ขมวดคิ้วมุ่น ความหงุดหงิดพุ่งขึ้นสูงปรอทแตก เขาไม่เคยเจอเฟรชชี่คนไหนที่กวนประสาทและไม่เกรงกลัวเขาได้ถึงขนาดนี้!


"คุณนั่นน่ะ!" ธีร์ชี้ตรงไปที่ซัน เสียงเข้มจนเส้นเลือดที่คอโปนขึ้น "คุณกำลังทานอะไรอยู่!"


ซันเงยหน้าขึ้นมองธีร์ช้าๆ ก่อนจะเคี้ยวขนมปังในปากตุ้ยๆ แล้วกลืนลงไปอย่างสบายอารมณ์ เขายิ้มกว้างอย่างน่ารัก "ขนมปังครับพี่ธีร์ หอมอร่อยมากเลยครับ"


คำตอบที่แสนจะไร้เดียงสาปนกวนประสาทนั้นทำเอาธีร์ถึงกับเลือดขึ้นหน้า! เขารู้สึกเหมือนโดนเล่นตลกกลางลานกิจกรรมต่อหน้าน้องเฟรชชี่นับร้อยคน


"คุณนี่มันปากดีนักนะ!" ธีร์ก้าวเข้าไปหาซันอย่างรวดเร็ว หยุดยืนค้ำหัวอีกฝ่าย "คุณรู้ไหมว่าผมกำลังทำอะไรอยู่! คุณกล้าทานขนมปังต่อหน้าผมเหรอ!"


ซันไม่ได้สะทกสะท้าน เขายังคงยิ้มสดใส "ก็พี่ธีร์ยังไม่ให้พักนี่ครับ ซันหิวก็เลยต้องกินไปพลางๆ" ซันตอบด้วยน้ำเสียงใสซื่อ ก่อนจะฉีกยิ้มกวนๆ "พี่ธีร์อยากลองชิมไหมครับ ซันแบ่งให้ได้นะ"


ซันยื่นขนมปังที่เหลืออยู่ในมือออกมาครึ่งหนึ่งให้ธีร์ แววตาเต็มไปด้วยความจริงใจราวกับเป็นเด็กน้อยที่แบ่งขนมให้เพื่อนสนิท แต่ในสายตาของธีร์ มันคือการท้าทายอย่างโจ่งแจ้งที่สุด!


เสียงหัวเราะคิกคักแผ่วเบาเริ่มเล็ดรอดออกมาจากกลุ่มเฟรชชี่ที่พยายามกลั้นไว้แทบตาย ธีร์กัดฟันกรอด ความโกรธปะทุขึ้นจนแทบจะควบคุมตัวเองไม่ได้


"เด็กอย่างคุณนี่มันน่าสั่งสอนจริงๆ!" ธีร์แผดเสียงลั่น เขารู้สึกว่าต้องสั่งสอนไอ้เด็กคนนี้ให้รู้สำนึก "คุณจะเลือกอะไร! วิดพื้นสามร้อยที หรือไปเก็บขยะรอบมหาวิทยาลัยคนเดียวสามวัน!"


ซันไม่ลังเลแม้แต่น้อย เขายิ้มกว้างอย่างสดใส แววตาเป็นประกายอย่างมีชีวิตชีวา "งั้น... ซันเลือกวิดพื้นครับพี่ธีร์!" ซันตอบอย่างรวดเร็ว "เพราะถ้าเก็บขยะสามวัน ซันจะอดเจอพี่ธีร์น่ะสิครับ"


คำพูดนั้นทำให้ธีร์ถึงกับชะงักไปเล็กน้อย ดวงตากลมโตที่จ้องมองเขาอย่างใสซื่อปนความกวนประสาททำให้ธีร์รู้สึกเหมือนโดนหมัดนวมน็อคกลางอากาศ เขากำลังจะโกรธให้ตาย แต่ไอ้เด็กนี่กลับทำให้เขาพูดไม่ออกทุกครั้ง


"วิดพื้น! เดี๋ยวนี้!" ธีร์พยายามดึงสติกลับมาสั่งเสียงเข้มที่สุดเท่าที่จะทำได้ แต่ในใจกลับรู้สึกว่าเกมนี้เขาอาจจะกำลังเป็นฝ่ายแพ้ให้กับเจ้าหมาเด็กตัวแสบตรงหน้านี่เสียแล้ว


ซันไม่โต้แย้ง เขายิ้มกว้าง โค้งตัวเล็กน้อยก่อนจะเริ่มวิดพื้นลงไปอย่างคล่องแคล่วและแข็งแรง แสดงให้เห็นถึงพละกำลังที่น่าทึ่ง


ตั้งแต่วันนั้น ธีร์ก็จำชื่อ ‘ซัน’ ได้ไม่ลืม ไม่ใช่เพราะเขาเป็นเฟรชชี่ที่ดื้อที่สุด แต่เพราะดวงตากวนประสาท รอยยิ้มสดใส และความอบอุ่นปนเจ้าเล่ห์ของหมาเด็กตัวโตที่พร้อมจะตะครุบหัวใจเขาทุกครั้งที่เผลอใจอ่อน...


ซันค่อยๆ แทรกซึมเข้ามาในชีวิตของธีร์อย่างแนบเนียนทีละน้อย เริ่มจากการ "บังเอิญ" มาเจอที่โรงอาหารบ่อยๆ จากนั้นก็เป็น "บังเอิญ" มาซ้อมบาสที่สนามเดียวกันทุกเย็น พอซ้อมเสร็จ ซันก็จะเข้ามาตีสนิท ชวนคุยเรื่องนู้นเรื่องนี้ไม่หยุด


"พี่ธีร์! เหนื่อยไหมครับ ซันซื้อน้ำมาให้!" เสียงสดใสของซันจะดังขึ้นเสมอ เมื่อธีร์กำลังหอบแฮกๆ จากการซ้อม ซันจะยื่นขวดน้ำเย็นเฉียบให้ พร้อมรอยยิ้มกว้างที่ทำให้โลกของธีร์ดูสดใสขึ้นมาอย่างประหลาด


ธีร์มักจะรับน้ำมาดื่มเงียบๆ โดยไม่ได้ปฏิเสธ แม้ในใจจะรู้สึกหมั่นไส้กับความขี้อ้อนของเจ้าเด็กนี่เต็มที


"ขอบใจ" ธีร์เอ่ยสั้นๆ


"ไม่เป็นไรครับ! ซันเต็มใจดูแลพี่ธีร์!" ซันตอบอย่างกระตือรือร้น แล้วก็เข้ามานั่งใกล้ๆ ธีร์อย่างเป็นธรรมชาติราวกับว่าพวกเขาสนิทกันมานานแล้ว "พี่ธีร์นี่สุดยอดจริงๆ ซ้อมหนักกว่าซันอีก"


คำชมง่ายๆ ที่ทำให้ธีร์รู้สึกประหลาดใจ เพราะปกติเขาไม่ค่อยได้รับคำชมจากใครแบบนี้ ซันเป็นคนช่างสังเกตและเอาใจใส่ เขาจำได้กระทั่งว่าธีร์ไม่ชอบกินผักอะไร หรือชอบดื่มกาแฟรสไหน

บางครั้ง ซันก็จะโผล่มาที่ห้องสมุด "บังเอิญ" มาเจอธีร์กำลังนั่งอ่านหนังสือ ซันจะไม่ได้เข้ามากวนทันที แต่จะไปนั่งเงียบๆ อีกโต๊ะหนึ่ง ทำทีเป็นอ่านหนังสือของตัวเอง แต่ก็แอบส่งสายตามามองธีร์เป็นระยะๆ จนธีร์ต้องแอบถอนหายใจ แต่ก็ไม่ได้ไล่ไปไหน


"พี่ธีร์ครับ ไม่เข้าใจตรงนี้เลย ช่วยติวให้ซันหน่อยได้ไหมครับ"


ซันจะแกล้งทำเป็นไม่เข้าใจเรื่องง่ายๆ ทั้งที่จริงๆ แล้วเขาเรียนเก่งกว่าที่ธีร์คิดไว้มาก ธีร์มักจะบ่นแต่ก็อดใจอ่อนไม่ได้ ยอมอธิบายให้ฟังทีละขั้นตอน ซันจะตั้งใจฟัง พยักหน้าหงึกๆ ทำตาแป๋วราวกับลูกหมาที่กำลังเรียนรู้สิ่งใหม่ๆ และทุกครั้งที่ธีร์อธิบายจบ ซันก็มักจะเอ่ยปากชมพร้อมรอยยิ้มหวานๆ ที่ทำให้ใจของธีร์อ่อนยวบ


"พี่ธีร์นี่เก่งที่สุดในโลกเลย!"


ซันจะพูดพร้อมซบหน้าลงกับไหล่ของธีร์เบาๆ ธีร์จะชะงักไปเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้ผลักออก ปล่อยให้ความอบอุ่นจากร่างของซันแผ่ซ่านเข้ามาในใจที่เย็นชาของเขา


ซันไม่ได้จีบแบบโจ่งแจ้ง แต่เป็นการค่อยๆ ซึมซับเข้ามาในชีวิตประจำวันของธีร์ทีละน้อย ด้วยการกระทำเล็กๆ น้อยๆ ที่แสดงออกถึงความเอาใจใส่และความจริงใจ ธีร์ที่เคยเป็นคนพูดน้อยและมีกำแพงสูง รู้สึกได้ว่าชีวิตของเขากำลังมีสีสันขึ้นมาทีละน้อย ความเคยชินที่ซันนำพามา ทำให้ธีร์เริ่มยอมรับการมีอยู่ของหมาเด็กตัวโตผู้ขี้อ้อนคนนี้


แม้ธีร์จะยังคงปากแข็ง ทำเป็นไม่สนใจ และพยายามรักษาระยะห่างอยู่เสมอ แต่ทุกครั้งที่ซันเข้ามาอ้อน หรือทำอะไรน่ารักๆ หัวใจของเขาก็เต้นไม่เป็นจังหวะทุกที เขารู้ตัวดีว่าตัวเองกำลังแพ้ทางให้กับความสดใสและความจริงใจของซันเข้าเสียแล้ว และไม่รู้เมื่อไหร่ที่กำแพงที่เขาก่อไว้จะพังทลายลงอย่างสมบูรณ์


ตั้งแต่แรกเริ่ม ธีร์ก็เป็นเหมือนปลาทองที่ว่ายวนอยู่ในอ่างใบใหญ่ที่เขาคุ้นเคย ส่วนซันก็เป็นเหมือนลูกหมาป่าตัวโตที่จ้องมองเขาด้วยแววตาเป็นประกาย อยากเข้ามาคลอเคลียใกล้ๆ ทุกเมื่อ


บางครั้งซันก็จะแกล้งทำตัวเป็นภาระเล็กๆ น้อยๆ เพื่อให้ได้อยู่ใกล้ธีร์นานขึ้น


"พี่ธีร์ครับ ซันทำโปรเจกต์นี้ไม่ได้เลย ช่วยซันหน่อยได้ไหมครับ" ซันจะทำหน้าอ้อนวอน ดวงตากลมโตเป็นประกาย ธีร์มองแล้วก็ได้แต่ถอนหายใจ สุดท้ายก็ต้องยอมสอนให้ ซันจะเข้ามานั่งใกล้ๆ ชะโงกหน้ามองจอคอมพิวเตอร์ ทำทีเป็นตั้งใจฟังทุกคำอธิบาย และมักจะใช้โอกาสนี้แอบซบไหล่หรือสัมผัสแขนของธีร์โดยไม่ตั้งใจ


"พอได้แล้วน่าซัน! ขยับออกไปหน่อย!” ธีร์จะแกล้งดุ พยายามดันตัวอีกฝ่ายออกห่าง ซันจะหัวเราะคิกคักแล้วยอมขยับออกไปแต่โดยดี แต่ไม่นานก็จะหาโอกาสกลับเข้ามาใกล้เหมือนเดิม ธีร์ได้แต่ส่ายหน้าอย่างอ่อนใจ


ธีร์พยายามที่จะรักษาระยะห่างจากซันอยู่เสมอ เขากลัวการเปิดใจอีกครั้ง กลัวที่จะต้องเจอกับความเจ็บปวดแบบในอดีต เขามักจะใช้คำพูดที่ฟังดูเฉยเมย หรือแสดงออกอย่างเย็นชา เพื่อไม่ให้ซันเข้าใจผิดและเข้าใกล้เขามากเกินไป


กระทั่ง...คืนหนึ่ง


เสียงฟ้าร้องครืนครืนแข่งกับเสียงฝนที่เทกระหน่ำลงมาไม่หยุดหย่อน ซันกดเบอร์โทรศัพท์ของธีร์ซ้ำแล้วซ้ำเล่าด้วยใจที่ร้อนรน นี่มันตีหนึ่งแล้วแต่ธีร์ยังไม่กลับห้อง แถมเพื่อนของธีร์ที่รับสายก็บอกแค่ว่า 'เมามาก' เท่านั้น


ไม่นาน ซันก็มาถึงผับที่เพื่อนธีร์บอก เขากวาดสายตาไปทั่วจนเจอธีร์นั่งฟุบอยู่บนโต๊ะ ใบหน้าซบกับแขน เสื้อผ้าหลุดลุ่ยเล็กน้อย กลิ่นเหล้าคละคลุ้งจนซันแทบจะสำลัก


"พี่ธีร์!" ซันรีบเข้าไปประคองร่างที่ไร้เรี่ยวแรงของธีร์ขึ้นมา "ทำไมเมาขนาดนี้ครับ!"


ธีร์เงยหน้าขึ้น ดวงตาปรือปรอยจ้องมองซันอย่างไม่โฟกัส ก่อนจะส่งยิ้มหวานหยดที่ทำให้ซันรู้สึกหงุดหงิดแปลกๆ


"ซัน... มาได้ไง..." เสียงแหบพร่าเอ่ยออกมาอย่างยากลำบาก


"มาพาพี่ธีร์กลับบ้านไงครับ!" ซันแทบจะแบกร่างของธีร์ออกมาจากผับ สายตาไปสะดุดกับเพื่อนของธีร์ที่ยืนมองอยู่ข้างๆ ซึ่งกำลังยกยิ้มกวนๆ ให้ซัน ซันข่มความรู้สึกบางอย่างไว้แล้วรีบพาธีร์ออกมาทันที


ระหว่างทางกลับคอนโด ธีร์เอาแต่พิงซบไหล่ซันไม่หยุด ซ้ำยังบ่นพึมพำถึงเรื่องนู้นเรื่องนี้ไปเรื่อย จนซันได้แต่ถอนหายใจ แต่ก็ยอมให้ธีร์ซบไหล่อย่างนั้น


พอมาถึงห้อง ซันพยุงธีร์มาที่เตียงอย่างทุลักทุเล ธีร์ล้มตัวลงนอนทันที กลิ่นเหล้ายังคงติดตัวไปหมด ซันหยิบผ้าขนหนูชุบน้ำอุ่นมาเช็ดหน้าเช็ดตาให้ธีร์อย่างเบามือ แต่ในใจกลับรู้สึกไม่พอใจอย่างรุนแรง


"ทำไมพี่ธีร์ต้องดื่มเยอะขนาดนี้ครับ" ซันพึมพำขณะเช็ดแก้มให้ธีร์ แรงเช็ดของเขาหนักขึ้นเล็กน้อยโดยไม่รู้ตัว


ธีร์ขยับตัวเล็กน้อย ดวงตาปรือปรอยลืมขึ้นมองซัน "ก็... สนุกดีนี่..."


คำพูดนั้นทำให้ความหงุดหงิดในใจของซันพุ่งสูงขึ้นอีกครั้ง


"สนุกเหรอครับ! สนุกจนเมาไม่ได้สติแบบนี้เนี่ยนะ!" ซันพูดเสียงแข็งขึ้นเล็กน้อย ไม่เคยมีครั้งไหนที่ซันจะใช้น้ำเสียงแบบนี้กับธีร์ แต่ตอนนี้เขาอดทนไม่ไหวจริงๆ "รู้ไหมว่าซันเป็นห่วงแค่ไหน!"


ธีร์ขมวดคิ้วเล็กน้อย ดูเหมือนจะรับรู้ถึงอารมณ์ของซันได้บ้างในความมึนเมา


"ซัน... เป็นไร..."


"เป็นอะไรน่ะเหรอครับ!" ซันอดทนไม่ไหวอีกต่อไป เขาวางผ้าขนหนูลงอย่างแรงจนเกิดเสียง "พี่ธีร์รู้ไหมว่าซันหงุดหงิดแค่ไหนที่เห็นพี่ธีร์เป็นแบบนี้! เห็นพี่ธีร์ไปดื่มกับคนอื่น! หัวเราะกับคนอื่น! สนุกกับคนอื่น! แล้วทิ้งให้ซันต้องมานั่งเป็นห่วงอยู่คนเดียว!"


น้ำเสียงของซันเต็มไปด้วยความน้อยใจและความไม่พอใจที่พุ่งออกมาอย่างควบคุมไม่ได้ ธีร์ค่อยๆ ลืมตาขึ้นเต็มที่ แววตาที่เคยปรือปรอยกลับมาคมชัดขึ้นเล็กน้อย เขามองใบหน้าของซันที่แดงก่ำด้วยความโกรธ


"ซัน... หึงพี่เหรอ" ธีร์ถามเสียงแผ่ว แต่ใบหน้ากลับมีรอยยิ้มบางๆ ปรากฏขึ้น


คำถามนั้นทำให้ซันถึงกับชะงักไป ดวงตากลมโตเบิกกว้างด้วยความตกใจ ใบหน้าเห่อร้อนขึ้นมาทันที เขายังไม่ทันได้ตอบอะไร ธีร์ก็เอื้อมมือขึ้นมาลูบแก้มของซันอย่างแผ่วเบา


"ไอ้หมาเด็กขี้หึง" ธีร์พึมพำเสียงแหบพร่า รอยยิ้มบนใบหน้าดูอบอุ่นและอ่อนโยน


ซันมองธีร์ด้วยความรู้สึกที่ปนเปกันไปหมด ทั้งโกรธ หงุดหงิด และ...ดีใจ เขาไม่รู้จะทำอย่างไรกับความรู้สึกเหล่านี้ และกับคนตรงหน้าคนนี้


"ใช่ครับ! ซันหึงพี่ธีร์!" ซันยอมรับออกมาในที่สุด น้ำเสียงยังคงมีแง่งอนอยู่บ้าง "ซันหึงมากเลย! ซันไม่ชอบที่เห็นพี่ธีร์ไปอยู่กับคนอื่น!"


ธีร์ยิ้มมุมปาก พลันความรู้สึกบางอย่างก็เอ่อล้นขึ้นมาในใจ เขามองใบหน้าที่แดงก่ำของซัน ดวงตาที่เต็มไปด้วยความน้อยใจ


โดยไม่ทันให้ซันได้ตั้งตัว ธีร์ก็เอื้อมมือขึ้นประคองใบหน้าของซันไว้อย่างอ่อนโยน ก่อนจะกดริมฝีปากของตัวเองลงไปประทับกับริมฝีปากอุ่นร้อนของซันอย่างแผ่วเบา


นี่คือจูบแรกของพวกเขา... จูบที่เต็มไปด้วยรสชาติขมปร่าของเหล้าอ่อนๆ ปนกับความหอมหวานของความหึงหวง จูบที่ไม่ได้เร่าร้อน แต่กลับอบอุ่นและอ่อนโยนอย่างเหลือเชื่อ มันไม่ใช่แค่การสัมผัส แต่เป็นการสื่อสารความรู้สึกที่ไม่เคยเอ่ยออกมา


ซันเบิกตากว้างด้วยความประหลาดใจ แต่ก็ไม่ได้ปฏิเสธ เขารับสัมผัสจากธีร์อย่างอ่อนโยน ค่อยๆ หลับตาลง ปล่อยให้ความรู้สึกทั้งหมดไหลผ่าน ริมฝีปากของธีร์ขยับช้าๆ ราวกับจะบอกว่า 'ขอโทษ' และ 'ขอบใจ' ในเวลาเดียวกัน


พอลืมตาตื่นขึ้นมาในตอนเช้า ความรู้สึกแรกที่สัมผัสได้คือความปวดหนึบที่ขมับราวกับมีค้อนทุบซ้ำๆ กลิ่นแอลกอฮอล์จางๆ ยังคงค้างอยู่ในลำคอ พลันความรู้สึกประหลาดก็แล่นวาบไปทั่วร่าง


ธีร์ค่อยๆ ปรับโพกัสได้เต็มที่ ภาพแรกที่เห็นคือเพดานห้องนอนที่ไม่คุ้นตา แต่ก็คุ้นเคยในเวลาเดียวกัน เขากะพริบตาถี่ๆ เพื่อไล่ความมึนงงออกไป ก่อนจะเหลือบมองไปยังด้านข้าง...


ซันกำลังนอนหลับปุ๋ยอยู่ข้างๆ แขนข้างหนึ่งโอบเอวของธีร์ไว้แน่น ราวกับตุ๊กตาหมีที่ไม่อยากปล่อยให้หลุดมือ ใบหน้าหล่อเหลาดูอ่อนโยนในยามหลับ ลมหายใจอุ่นๆ ของซันรินรดอยู่ข้างแก้มของธีร์


และที่สำคัญ... ทั้งธีร์และซันต่างก็ไม่ได้สวมเสื้อ!


หัวใจของธีร์กระตุกวูบ ความรู้สึกหวาดหวั่นแล่นปราดเข้ามาในความคิด ภาพเหตุการณ์เมื่อคืนก่อนที่เขาเมาจนไม่ได้สติผุดขึ้นมาอย่างเลือนราง


"ไม่จริงน่า..." ธีร์พึมพำเสียงแผ่ว ราวกับไม่เชื่อสิ่งที่สมองกำลังประมวลผล เขาขยับตัวอย่างระมัดระวัง พยายามแกะแขนของซันที่โอบเอวออกอย่างเบามือที่สุด สายตาของเขากวาดมองไปรอบห้องราวกับกำลังค้นหาหลักฐาน เขาคิดไปแล้วว่าเมื่อคืนนี้เขาคงจะโดน 'หมาเด็ก' ตัวนี้จับกินเสียแล้วแน่ๆ ทั้งที่เขาพยายามรักษาระยะห่างมาตลอด


ความร้อนผ่าวขึ้นมาบนใบหน้าของธีร์ ไม่ใช่เพราะความอาย แต่เป็นความรู้สึกประหลาดที่ตีรวนกันอยู่ในอก เขาเป็นคนขี้ระแวงมาตลอด และนี่คือสิ่งที่เขาคิดว่าเลวร้ายที่สุดที่อาจเกิดขึ้นได้ หากเขาเผลอใจ


ในขณะที่ธีร์กำลังตกอยู่ในภวังค์ของการคิดวิเคราะห์หาความจริงอยู่นั้น ซันก็เริ่มขยับตัว ดวงตาคู่คมค่อยๆ ลืมขึ้นช้าๆ เมื่อปรับโฟกัสได้ ซันก็ส่งรอยยิ้มกว้างอย่างสดใสมาให้ธีร์ทันที


"อรุณสวัสดิ์ครับพี่ธีร์" ซันเอ่ยเสียงทุ้มแหบพร่าในยามเช้า แต่ก็ยังเต็มไปด้วยความสดใสและรอยยิ้มที่ทำให้โลกของธีร์ดูสว่างขึ้น


ธีร์ชะงักไปเล็กน้อย จ้องมองดวงตาแป๋วๆ ที่เต็มไปด้วยความไร้เดียงสา (แต่ธีร์ไม่แน่ใจว่าจริงๆ แล้วมันไร้เดียงสาอย่างที่เห็นหรือไม่) ซันขยับตัวเข้ามาใกล้ขึ้นอีกเล็กน้อย ใบหน้าใสซื่อปนความขี้อ้อนฉายชัด


"พี่ธีร์ปวดหัวไหมครับ ซันไปเอายามาให้ไหม" ซันถามด้วยน้ำเสียงห่วงใย ก่อนจะใช้มืออุ่นๆ ลูบหน้าผากของธีร์เบาๆ ราวกับจะบรรเทาอาการปวดหัวให้


ธีร์ส่ายหน้าช้าๆ พลางรวบรวมสติที่ยังเลือนราง "ขอบใจ... แต่... พี่มาอยู่ห้องนายได้ยังไง"


รอยยิ้มของซันเปลี่ยนเป็นยิ้มกรุ้มกริ่ม ดวงตาเป็นประกายเจ้าเล่ห์ขึ้นมาเล็กน้อย "ก็เมื่อคืนพี่ธีร์เมามากนี่ครับ ซันเลยต้องไปรับที่ผับ" ซันเริ่มเล่า น้ำเสียงนุ่มทุ้ม แต่แฝงความไม่พอใจไว้เล็กน้อย "พี่ธีร์นี่หนักมากเลยนะครับ ซันต้องแบกมาเกือบตลอดทาง"


ซันขยับตัวเล็กน้อย พลางใช้สายตาสำรวจใบหน้าของธีร์ "แถมยังเอาแต่พึมพำถึงเรื่องที่ไม่เป็นเรื่องอีก" น้ำเสียงของซันเริ่มแข็งขึ้นเล็กน้อย แววตาที่เคยมองธีร์อย่างอ่อนโยนเริ่มมีประกายความไม่พอใจขึ้นมา "พี่ธีร์รู้ไหมว่าซันเป็นห่วงแค่ไหน?”


ธีร์รู้สึกได้ถึงอุณหภูมิที่ลดลงในห้อง ใบหน้าของซันไม่ได้ยิ้มกว้างเหมือนปกติแล้ว ธีร์เริ่มเหงื่อตกเล็กน้อย


"ซัน... ก็แค่เมา..." ธีร์พยายามแก้ตัว


"แค่เมาเหรอครับ?" ซันเลิกคิ้วสูง ใบหน้าหล่อเหลาดูจริงจังขึ้นมาทันตาเห็น "จูบแรกของซันเลยนะครับพี่ธีร์! แล้วพี่ธีร์ดันเมาจนจำอะไรไม่ได้เนี่ยนะ! ซันจะทำโทษพี่ธีร์ยังไงดีครับเนี่ย"


ธีร์ตาโตเท่าไข่ห่าน เมื่อซันพูดถึงจูบแรก พลันภาพเหตุการณ์เลือนรางเมื่อคืนก็เริ่มชัดเจนขึ้นมาในหัวอีกครั้ง... จูบนั้น...


ซันโน้มตัวลงมาใกล้ ริมฝีปากบางเฉียบของเขาเฉียดอยู่ที่ข้างหูของธีร์ กระซิบเสียงเบาหวิว "ซันจะเก็บเรื่องนี้ไว้เป็นบทเรียนให้พี่ธีร์นะครับ... ว่าถ้าคราวหน้ายังกล้าไปเมากับคนอื่นอีก พี่ธีร์จะต้องเจออะไรที่หนักกว่านี้แน่"


ธีร์ตัวแข็งทื่อ เขาไม่รู้ว่าซันหมายถึงอะไร แต่คำขู่นั้นก็ทำให้เขารู้สึกวาบหวามและหวาดกลัวไปพร้อมๆ กัน


ซันผละออกมายิ้มกว้างอีกครั้ง ดวงตากลับมาเป็นประกายสดใสเหมือนเดิม ราวกับว่าเมื่อครู่ไม่ได้มีอารมณ์โกรธเคืองเลยแม้แต่น้อย


"พี่ธีร์ปวดหัวมากใช่ไหมครับ เดี๋ยวซันไปหายามาให้จริงๆ จังๆ ดีกว่า" ซันพูดด้วยน้ำเสียงร่าเริง ก่อนจะลุกขึ้นจากเตียง ทิ้งให้ธีร์นอนจมอยู่กับความคิดของตัวเองเพียงลำพัง


หลายวันต่อมา หลังจากคืนที่ธีร์เมาจนซันต้องแบกกลับห้อง ทุกอย่างก็ดูแปลกไปนิดหน่อย ธีร์พยายามเลี่ยงไม่ให้ตัวเองต้องเผชิญหน้ากับซัน ด้วยเหตุผลอะไรน่ะเหรอ… เขาเองก็ยังตอบไม่ได้เหมือนกัน อาจจะยังไม่พร้อม อาจจะไม่รู้จะเริ่มคุยอะไรดี หรืออาจจะกลัวว่าถ้าได้เจออีกครั้งจะเผลอใจอ่อนยิ่งกว่าเดิม


แต่พอยิ่งพยายามเลี่ยง อีกฝ่ายกลับหายไปจากชีวิตเขาจริงๆ ผ่านไปสองสามวันแล้วที่ธีร์ไม่เห็นเงาไอ้หมาเด็กที่คณะแม้แต่แว้บเดียว เป็นอะไรรึเปล่าวะ… อยู่ดีๆ ก็ไม่มาให้เห็นหน้าแบบนี้ ธีร์ได้แต่ถามตัวเองอยู่ในใจ


“แล้วทำไมฉันต้องเป็นห่วงนายด้วยวะเนี่ย…” ธีร์สบถเบาๆ กับตัวเอง แต่สุดท้ายก็ทนไม่ไหวอยู่ดี


เขาตัดสินใจถามเพื่อนในรุ่นของซันทันทีที่เห็นเดินสวนกันตรงทางเดิน


“เฮ้ย บอม… เห็นซันบ้างไหมวะ?” ธีร์ถามเสียงเรียบ พยายามทำตัวให้ดูไม่กระวนกระวาย ทั้งที่ใจมันเต้นรัว


บอมเงยหน้าขึ้นจากจอมือถือ มองธีร์อย่างแปลกใจ “อ้าว พี่ธีร์ไม่รู้เหรอ? ซันมันไม่สบายหนักเลยพี่ ไม่ได้มาเรียนตั้งแต่วันก่อนแล้ว”


“...ไม่สบาย?” ธีร์ทวนคำ ดวงตาเบิกกว้าง ความตกใจตีขึ้นมาจนกลบทุกอย่างที่เคยคิดจะเลี่ยง


พอกลับมาถึงห้อง ธีร์ก็ทำได้แค่เดินวนไปวนมาอย่างคนไม่เป็นอันทำอะไร ความกังวลกัดกินหัวใจทีละนิด เสียงในหัวพยายามหาเหตุผลให้ตัวเองอยู่นิ่งๆ แต่สุดท้าย…ก็ทนไม่ไหว


เขาคว้ากุญแจรถออกจากห้องไปกลางความเงียบของยามค่ำคืน ไม่นานนัก รถของธีร์ก็จอดสนิทอยู่หน้าคอนโดของซัน...


ธีร์เคาะประตูห้องของซันอย่างใจเย็น แม้ในใจจะร้อนรนแทบขาดใจ รออยู่พักหนึ่ง ประตูก็ถูกแง้มออกช้าๆ เผยให้เห็นใบหน้าที่ซีดเซียวของซัน ดวงตากลมโตที่เคยสดใสกลับโรยรา ริมฝีปากแห้งผาก และจมูกแดงก่ำ


"พี่...ธีร์..." ซันเอ่ยเสียงแหบพร่า พลางไอแค่กๆ จนตัวโยน


"นายไม่สบายขนาดนี้ทำไมไม่บอก!" ธีร์แทบจะพุ่งเข้าไปประคองร่างที่เซไปมาของซันทันที เขาสัมผัสที่หน้าผากของอีกฝ่าย ร้อนจัด! ความร้อนที่แผ่ซ่านออกมาทำให้ธีร์ตกใจยิ่งกว่าเดิม "ไข้ขึ้นสูงขนาดนี้!"


ซันพิงบานประตูอย่างอ่อนแรง "ซัน...ไม่อยากให้พี่เป็นห่วง..."


"ไม่เป็นห่วงได้ยังไง! นายหายไปสามวัน!" ธีร์แทบอยากจะดุ แต่ก็ทำได้แค่เก็บเอาไว้ในใจ เขาสอดมือประคองซันเดินเข้ามาในห้องอย่างระมัดระวัง สิ่งแรกที่ธีร์สัมผัสได้คืออากาศที่เย็นเฉียบและเงียบสงัด มีเพียงแสงสลัวๆ จากโคมไฟหัวเตียงที่เผยให้เห็นความรกรุงรังเล็กน้อยบนโต๊ะข้างเตียง


ธีร์พยุงซันให้นั่งลงบนโซฟาอย่างเบามือ แล้วรีบไปหยิบกะละมังกับผ้าขนหนูมาชุบน้ำบิดหมาดๆ แล้วประคบลงบนหน้าผากของซันอย่างอ่อนโยน เขานั่งลงข้างๆ มองใบหน้าที่ซีดเซียวของซันด้วยความรู้สึกผิด


"ทำไมถึงไม่รู้จักดูแลตัวเองเลย ปล่อยให้เป็นหวัดได้ยังไง" ธีร์พึมพำขณะเช็ดเนื้อตัวให้ซันอย่างคล่องแคล่ว แสดงถึงความเอาใจใส่ที่ปกติเขาจะไม่ค่อยแสดงออกนัก


ซันมองการกระทำของธีร์ด้วยแววตาที่เริ่มมีประกายขึ้นมาเล็กน้อย แม้จะป่วย แต่เขาก็ยังคงสัมผัสได้ถึงความห่วงใยที่แผ่ออกมาจากอีกฝ่าย


"พี่ธีร์... เป็นห่วงซันเหรอ" ซันถามเสียงแหบพร่า พยายามจับมือของธีร์ไว้แน่น


ธีร์ชะงักไปเล็กน้อย เขากำลังเป็นห่วงจริงๆ นั่นแหละ แต่จะให้ยอมรับมันง่ายๆ ก็ไม่ใช่ธีร์ เขาเม้มปากแน่นก่อนจะตอบเสียงเบา "เปล่า... แค่... กลัวนายตายแล้วจะไม่มีใครมากวนฉัน"


คำพูดกวนๆ นั้นทำให้ซันหลุดยิ้มออกมาได้เล็กน้อย แม้จะรู้ว่าธีร์กำลังปากแข็ง แต่ความอบอุ่นที่ส่งผ่านมือที่จับกันอยู่นั้น ทำให้ซันรู้สึกดีขึ้นอย่างประหลาด


"ใจร้ายที่สุดเลย..." ซันพึมพำก่อนจะหลับตาลง แต่รอยยิ้มบางๆ ยังคงประดับอยู่บนใบหน้า


ธีร์นั่งเฝ้าซันทั้งคืน เขาวางผ้าขนหนูชุบน้ำเย็นประคบลงบนหน้าผากซันอย่างสม่ำเสมอ คอยเปลี่ยนผ้าเมื่อมันเริ่มอุ่นลง พลางเช็ดเนื้อเช็ดตัวให้ซันอย่างคล่องแคล่วและเบามือที่สุดเท่าที่จะทำได้


แม้จะบ่นพึมพำกับตัวเองถึงความดื้อของไอ้เด็กนี่ แต่การกระทำกลับเต็มไปด้วยความห่วงใย ซันหลับๆ ตื่นๆ ไอเป็นพักๆ ธีร์คอยวัดไข้เป็นระยะ และคอยกระซิบปลอบโยนเมื่อซันละเมอ


เมื่อรุ่งเช้ามาถึง ธีร์แทบไม่ได้หลับเลย ตาของเขาคล้ำเล็กน้อยด้วยความอ่อนเพลีย แต่เขาก็ยังคงนั่งเฝ้าอยู่ข้างๆ ซัน ไม่ได้คิดถึงเรื่องการไปเรียนเลยแม้แต่น้อย


"พี่... ธีร์..." ซันลืมตาขึ้นช้าๆ เสียงแหบพร่าเบาหวิว


"ตื่นแล้วเหรอ" ธีร์รีบจับหน้าผากซันอีกครั้ง "ไข้ลดลงแล้วนี่"


"ซันหิว..." ซันพึมพำ


ธีร์ถอนหายใจเฮือกใหญ่ "รออยู่ตรงนี้นะ เดี๋ยวไปหาอะไรให้กิน" เขาเดินเข้าไปในครัว เปิดตู้เย็นดูวัตถุดิบที่มีอยู่จำกัด ก่อนจะตัดสินใจต้มข้าวต้มง่ายๆ ให้ ซันมองธีร์ที่กำลังขะมักเขม้นอยู่ในครัวด้วยแววตาอ่อนโยน เขาไม่เคยคิดว่าจะมีวันนี้ วันที่ธีร์จะมานั่งดูแลเขาถึงที่ห้อง


เมื่อข้าวต้มเสร็จ ธีร์ยกถ้วยข้าวต้มร้อนๆ มาวางตรงหน้าซัน กลิ่นหอมกรุ่นของข้าวต้มลอยแตะจมูก ซันพยายามจะลุกขึ้นนั่ง แต่ก็ดูเหมือนจะไม่มีเรี่ยวแรง


"ไม่ต้อง" ธีร์รีบรั้งตัวซันไว้ "เดี๋ยวพี่ป้อนเอง"


ซันมองหน้าธีร์ด้วยความประหลาดใจ แววตาของธีร์ดูจริงจังและอ่อนโยนอย่างที่เขาไม่ค่อยได้เห็น ซันยอมเปิดปากรับข้าวต้มที่ธีร์ป้อนอย่างว่าง่าย ทุกคำที่ธีร์ป้อนมานั้นอบอุ่นไปถึงหัวใจ ไม่ใช่แค่ความร้อนจากข้าวต้ม แต่เป็นความรู้สึกที่เอ่อล้นมาจากธีร์


หลังจากข้าวต้มหมดไปถ้วย ธีร์ก็หยิบยาที่วางอยู่บนโต๊ะมาป้อนให้ซัน


"กินยาด้วย" ธีร์ยื่นเม็ดยาและแก้วน้ำให้


ซันรับมาดื่มอย่างว่าง่าย "พี่ธีร์... วันนี้พี่ไม่ไปเรียนเหรอครับ"


ธีร์ชะงักไปเล็กน้อย เขาลืมเรื่องเรียนไปสนิท มัวแต่เป็นห่วงซันจนลืมทุกสิ่งทุกอย่างไปหมด


"ก็... ไม่มีอะไรสำคัญ" ธีร์ตอบปัดๆ พยายามทำเป็นไม่สนใจ แต่ในใจกลับยอมรับว่า เขาเลือกที่จะอยู่ดูแลซันมากกว่าการไปเรียน


พอถึงตอนบ่าย อาการไข้ที่เคยรุมเร้า บัดนี้ทุเลาลงไปมากจนเหลือเพียงความอ่อนเพลียระรวย ซันรู้สึกได้ถึงไออุ่นจากมือที่กอบกุมมือเขาไว้แน่น


เมื่อสายตาของซันปรับโฟกัสได้ ภาพแรกที่เห็นคือ รุ่นพี่คนที่เขาชอบกำลังหลับปุ๋ยอยู่ข้างเตียง หัวพิงอยู่กับขอบเตียงอย่างไม่สบายนัก ใบหน้าของธีร์ดูอ่อนล้า มีรอยคล้ำใต้ดวงตาชัดเจน แต่ริมฝีปากที่เคยเม้มแน่นกลับผ่อนคลายลงในยามหลับ


ดวงตากลมโตของซันเบิกกว้างขึ้น เขามองธีร์อย่างไม่กะพริบ เหมือนกำลังจดจำทุกรายละเอียดของคนที่อยู่ตรงหน้า มืออีกข้างของซันที่ไม่ได้ถูกกอบกุมไว้ ค่อยๆ ยกขึ้นอย่างแผ่วเบา ลูบไล้ไปตามเส้นผมสีเข้มที่ปรกหน้าผากของธีร์อย่างทะนุถนอม


ซันโน้มตัวลงไปใกล้ จ้องมองใบหน้าของธีร์ที่หลับพริ้มอย่างเงียบงัน ความปรารถนาที่จะอยู่เคียงข้างคนคนนี้ไปตลอดชีวิตผุดขึ้นมาอย่างชัดเจน


"พี่ธีร์..." ซันกระซิบเสียงแผ่วเบาที่สุด เพื่อไม่ให้คนตรงหน้าตื่น "ซันรักพี่ธีร์นะครับ... รักมากจริงๆ"


แม้มันจะเป็นคำสารภาพที่คนฟังยังไม่อาจรับรู้ได้ แต่สักวันหนึ่ง เขาจะต้องพูดคำนี้ให้คนตรงหน้าได้ยินอย่างชัดเจนด้วยตัวเองให้ได้อย่างแน่นอน


เดือนแห่งการฝึกงานมาถึงเร็วกว่าที่คิด ธีร์ต้องย้ายไปฝึกงานที่บริษัทแห่งหนึ่งซึ่งอยู่คนละจังหวัดกับมหาวิทยาลัย ทำให้ระยะทางกลายเป็นอุปสรรคสำคัญในการเจอหน้า ซัน จากที่เคยเจอกันแทบทุกวัน ตอนนี้กลับต้องอาศัยการโทรศัพท์และข้อความเท่านั้น


ชีวิตในที่ฝึกงานเต็มไปด้วยความเหนื่อยล้า ธีร์ต้องปรับตัวกับสภาพแวดล้อมใหม่ๆ ความรับผิดชอบที่เพิ่มขึ้น และความกดดันจากการทำงานแต่ละวัน ทำให้เขามักจะหงุดหงิดง่ายกว่าปกติ


ส่วนซัน... แม้จะอยู่ในช่วงที่ต้องเรียนหนักใกล้สอบ แต่เขาก็ยังคงเป็นหมาเด็กจอมตอแยไม่เปลี่ยน เขารู้ว่าธีร์ไม่ชอบให้ไปรบกวนเวลาทำงาน แต่ความอยากเจอคนพี่นั้นมีมากกว่าอะไรทั้งหมด ซันพยายามหาทางไปหาธีร์ที่บริษัทฝึกงานให้ได้บ่อยที่สุดเท่าที่จะทำได้


"พี่ธีร์ครับ! วันนี้ซันว่างแล้ว! จะนั่งรถไปหาพี่นะ!" เสียงสดใสของซันดังขึ้นทางโทรศัพท์ในวันศุกร์เย็น หลังจากที่ธีร์เพิ่งจะวางเอกสารกองโตลงบนโต๊ะทำงานด้วยความเหนื่อยอ่อน


"จะมาทำไม! ไกลจะตาย!" ธีร์ตอบเสียงห้วนทันที ความเหนื่อยล้าทำให้เขาหมดความอดทนในการรับมือกับความซนของซัน


"ก็ซันคิดถึงพี่ธีร์นี่ครับ! อาทิตย์นึงแล้วนะที่เราไม่ได้เจอกันเลย!" ซันออดอ้อน น้ำเสียงเจือความน้อยใจเล็กน้อย "พี่ธีร์เลิกงานกี่โมงครับ เดี๋ยวซันไปรอที่หน้าบริษัทเลย"


"ไม่ต้องมา!" ธีร์ตัดบทเสียงแข็ง พยายามควบคุมอารมณ์ไม่ให้หงุดหงิดไปมากกว่านี้


"โธ่ พี่ธีร์! ใจร้ายที่สุดเลย!" ซันโวยวาย "ซันอุตส่าห์เคลียร์งานเสร็จเร็วเลยนะเนี่ย! หรือพี่ธีร์มีคนอื่นแล้ว!"


คำพูดสุดท้ายของซันทำให้ธีร์ชะงักไปเล็กน้อย เขาถอนหายใจเฮือกใหญ่ พยายามระงับความรำคาญที่พุ่งขึ้นสูง


"จะมีหรือไม่มีมันก็เรื่องของฉัน! เราไม่ได้เป็นอะไรกัน นายจะมาวุ่นวายทำไมว่าฉันจะมีใครหรือไม่! ไปอ่านหนังสือไป!" ธีร์ตวาดเสียงดังขึ้นเล็กน้อย ด้วยความเหนื่อยล้าและหงุดหงิดที่สะสมมาทั้งวัน

คำพูดที่เต็มไปด้วยความหงุดหงิดและไร้เยื่อใยของธีร์ทำให้ปลายสายเงียบไปชั่วขณะ ซันเงียบไปนานผิดปกติ นานจนธีร์เริ่มรู้สึกผิดเล็กน้อย เขากำลังจะเอ่ยปากขอโทษ แต่ซันก็พูดขึ้นมาก่อน


"ก็ได้ครับ... ถ้าพี่ธีร์อยากให้ซันหายไป ซันก็จะหายไปให้" น้ำเสียงของซันดูหม่นลงอย่างเห็นได้ชัด ความสดใสที่เคยมีหายไปจนหมดสิ้น มันเป็นน้ำเสียงที่เจ็บปวดอย่างแท้จริง "พี่ธีร์ตั้งใจทำงานนะครับ... ซันจะไม่กวนแล้ว"


แล้วซันก็วางสายไปทันที ทิ้งให้ธีร์ยืนนิ่งงันอยู่กับความรู้สึกผิดที่ถาโถมเข้ามาเต็มอก เขามองโทรศัพท์ในมือด้วยความรู้สึกสับสน เขาไม่เคยตั้งใจจะทำให้ซันเสียใจเลยแม้แต่น้อย แต่ความเหนื่อยล้าและความไม่ถนัดในการแสดงความรู้สึกดีๆ ออกมา ทำให้เขามักจะใช้คำพูดที่แข็งกระด้างอยู่เสมอ


ธีร์ได้แต่ถอนหายใจยาวๆ เขารู้ดีว่าซันคงจะงอนเขาไปแล้ว แต่เขาก็ไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรกับความรู้สึกของตัวเองในตอนนี้... ความรู้สึกที่มันมากกว่าแค่ 'รุ่นน้องคนสนิท' ไปแล้วจริงๆ


หลังจากการสนทนาทางโทรศัพท์ที่จบลงด้วยความเงียบงันและคำพูดเจ็บปวดจากธีร์ ซันก็หายไปจริงๆ


วันรุ่งขึ้น ธีร์ยังคงไปฝึกงานตามปกติ แต่ทุกอย่างกลับดูเหมือนตกอยู่ในความเงียบอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน เสียงไลน์ที่เคยดังถี่ๆ ทั้งวันด้วยสติ๊กเกอร์กวนๆ หรือเรื่องราวไร้สาระของซันก็เงียบกริบ โทรศัพท์ของธีร์ไม่ดังขึ้นเลยแม้แต่ครั้งเดียว ธีร์พยายามแกล้งทำเป็นไม่สนใจ ตั้งหน้าตั้งตาทำงาน แต่สมาธิของเขากลับกระเจิดกระเจิง


วันที่หนึ่งผ่านไป...


ความเงียบที่คุ้นเคยในชีวิตของธีร์กลับมาอีกครั้ง แต่มันไม่ใช่ความสงบสุขที่เขาเคยรู้สึก มันเป็นความเงียบที่น่าอึดอัดและว่างเปล่า ธีร์พยายามส่งไลน์หาซัน แต่ข้อความก็ถูกอ่านบ้าง ไม่อ่านบ้าง และไม่มีการตอบกลับใดๆ ทั้งที่ปกติซันจะตอบกลับภายในไม่กี่วินาที ไม่ว่าจะอ่านหรือไม่ก็ตาม


วันที่สอง...


ความหงุดหงิดเริ่มเกาะกุมใจธีร์ เขาโทรหาซันหลายสาย แต่ก็ไม่มีคนรับสายเลยแม้แต่ครั้งเดียว ธีร์รู้สึกแปลกๆ กับตัวเอง เขาไม่เคยรู้สึกกระวนกระวายใจกับการหายไปของใครมากขนาดนี้มาก่อน เขานึกถึงทุกครั้งที่ซันคอยตามตอแย ตามไปหาที่คณะ ตามไปซ้อมบาส ตามไปดูแลตอนเขาเมา ความจริงจังในคำพูดและแววตาที่ซันแสดงออก


วันที่สาม...


ธีร์ทนไม่ไหวอีกต่อไป ความว้าวุ่นใจถาโถมเข้ามาจนทำงานไม่ได้ เขาได้แต่มองนาฬิกา รอให้ถึงเวลาเลิกงานอย่างใจจดใจจ่อ เพราะพรุ่งนี้เป็นวันหยุด เขาเลยคิดว่าจะไปปรับความเข้าใจกับเด็กที่งอนเขา ไม่ตอบแชทตอบไลน์


ทันทีที่เลิกงาน ธีร์ก็รีบขับรถตรงไปยังคอนโดของซันโดยไม่ลังเล แม้จะอยู่ต่างจังหวัด แต่ระยะทางก็ไม่ใช่ข้ออ้างสำหรับเขาในตอนนี้


ธีร์มาถึงคอนโดของซันตอนที่ฟ้าเริ่มมืด เขาเดินไปยืนอยู่หน้าประตูห้องของซัน ลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะเคาะลงไปเบาๆ ไม่มีเสียงตอบรับ ธีร์เคาะอีกครั้ง หนักขึ้นกว่าเดิม ความเงียบยังคงเป็นคำตอบ


"ซัน... นายอยู่ไหน" ธีร์พึมพำกับตัวเอง ความกังวลแปรเปลี่ยนเป็นความกลัว เขาพยายามจะใช้รหัสเข้าห้องเหมือนที่เคยทำ แต่เขาก็จำรหัสไม่ได้ เพราะปกติซันจะเป็นคนเปิดให้เสมอ


ธีร์ทรุดตัวลงนั่งพิงประตูห้องของซัน หัวเข่าชันขึ้นมา ดวงตาทอดมองความมืดมิดของทางเดินคอนโดที่เงียบสงัด เขาไม่รู้ว่าซันไปไหน ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับซัน เขาอยากจะรู้... อยากจะขอโทษ... อยากจะทำให้ทุกอย่างกลับมาเป็นเหมือนเดิม


เวลาล่วงเลยไปช้าๆ เสียงนาฬิกาจากโทรศัพท์ดังติ๊กต็อกคลอไปกับเสียงความเงียบของคอนโด ธีร์นั่งอยู่อย่างนั้น กอดเข่าตัวเองแน่น ความหนาวเย็นจากพื้นกระเบื้องแทรกซึมเข้ามาถึงกระดูก แต่ก็ไม่เท่าความหนาวเหน็บในใจที่เกิดจากการรอคอยอย่างไร้จุดหมาย


จนกระทั่งดึกดื่น...


แสงไฟจากทางเดินสว่างวาบขึ้น เมื่อลิฟต์เปิดออก ร่างสูงคุ้นตาของซันก้าวออกมาจากลิฟต์ เสื้อผ้าดูยับยู่ยี่เล็กน้อย ใบหน้ายังคงซีดเซียว แต่ดวงตาไม่ได้โรยราเหมือนตอนป่วยแล้ว ซันกำลังเดินตรงมาที่ห้องของตัวเอง


และเมื่อซันเดินมาถึงหน้าห้อง ภาพที่เห็นก็ทำให้เขาชะงักค้าง ธีร์กำลังนั่งกอดเข่าอยู่หน้าประตูห้องของเขา! ใบหน้าของธีร์ดูอ่อนล้า แววตาของเขาดูว่างเปล่าและเต็มไปด้วยความกังวลอย่างที่ไม่เคยเห็นมาก่อน ซันจ้องมองธีร์อย่างไม่กะพริบตา ไม่คิดว่าคนอย่างธีร์จะมานั่งรอเขาแบบนี้...


หัวใจของซันเต้นรัวอย่างบ้าคลั่ง ความรู้สึกดีใจเอ่อล้นจนแทบควบคุมไม่อยู่ เขารู้สึกเหมือนได้รับชัยชนะครั้งใหญ่ แต่ถึงอย่างนั้น เขาก็ต้องเก็บอาการไว้ พยายามทำฟอร์มว่ายังงอนอยู่


"พี่ธีร์... มาทำอะไรที่หน้าห้องซันครับ" ซันเอ่ยถามเสียงเรียบ พยายามไม่ให้เสียงของตัวเองสั่น แต่แววตากลับส่องประกายระยิบระยับ


ธีร์สะดุ้งเล็กน้อย เขาเงยหน้าขึ้นมองซันด้วยความตกใจที่อีกฝ่ายมาถึงตัวโดยไม่ทันรู้ตัว พลันก็รีบลุกขึ้นยืนอย่างกระอักกระอ่วน มือก็ปัดปอยผมที่ปรกหน้าผากออก แล้วปัดก้นตัวเองที่เปื้อนฝุ่นเล็กน้อย


"ก็... ก็ตั้งใจมาหานายนั่นแหละ" ธีร์ตอบเสียงอ้อมแอ้ม ไม่กล้าสบตาซันตรงๆ ใบหน้าของเขาเริ่มแดงก่ำเล็กน้อยด้วยความเขินอายปนความรู้สึกผิดที่ซันหายไปเพราะคำพูดของเขา


ซันมองท่าทางของธีร์แล้วก็อดกลั้นยิ้มไม่ได้ ไอ้หมาเด็กตัวโตคนนี้กำลังมีความสุขอย่างประหลาด ที่เห็นคนอย่างธีร์ต้องมานั่งงอนง้ออยู่ตรงนี้


ซันก้าวเข้าไปใกล้ประตู ดวงตาคมกริบของเขายังคงจ้องมองธีร์อย่างไม่วางตา มือเรียวยาวเอื้อมไปไขกุญแจห้องออก เสียง 'แกร๊ก' ดังขึ้นเบาๆ เป็นสัญญาณว่าประตูพร้อมจะเปิดออกแล้ว


"จะเข้าไปในห้องด้วยกันไหมครับ" ซันเอ่ยปากชวนด้วยน้ำเสียงที่พยายามให้เรียบเฉยที่สุด แต่แฝงไว้ด้วยความน้อยใจและแง่งอนเล็กๆ "ถ้าไม่... พี่ก็กลับได้เลยนะครับ ซันไม่ไปส่ง" ซันพูดจบก็เปิดประตูห้องออก แล้วยืนพิงกรอบประตู จ้องมองธีร์ด้วยแววตาท้าทาย ราวกับจะบอกว่า 'ทีใครทีมัน'


ธีร์ยืนนิ่งอยู่หน้าห้องของซัน มองแผ่นหลังของอีกฝ่ายที่ดูผอมลงเล็กน้อยด้วยความรู้สึกผิด ธีร์รู้สึกเหมือนโดนด่าอ้อมๆ แต่เขาก็ไม่ปฏิเสธที่จะเดินเข้าไปในห้อง เพราะเขารู้ดีว่า นี่คือโอกาสเดียวที่เขาจะสามารถแก้ไขทุกสิ่งทุกอย่างที่เขาทำพลาดไป


ทันทีที่เสียงประตูปิดลง ความเงียบก็โรยตัวเข้ามาปกคลุมไปทั่วทั้งห้อง ราวกับม่านหนาที่กั้นกลางระหว่างคนสองคน มีเพียงเสียงเครื่องปรับอากาศที่ทำงานเบาๆ และเสียงหัวใจของธีร์ที่เต้นรัวอย่างไม่เป็นจังหวะ


ซันยังคงยืนกอดอกพิงกรอบประตู ดวงตากลมโตจ้องมองธีร์อย่างไม่กะพริบ สายตาของซันเต็มไปด้วยความน้อยใจและความคาดหวังที่ธีร์ไม่กล้าสบตอบ


"มีอะไรครับ ถึงมาหาที่ห้องแบบนี้" ซันเอ่ยปากถาม น้ำเสียงเรียบเฉย แต่กลับทำให้ธีร์รู้สึกเหมือนโดนแทงทะลุหัวใจ


ธีร์ได้แต่ก้มหน้าหลบสายของซัน มือของเขากำเข้าหากันแน่น ความประหม่าและความรู้สึกผิดทำให้เขาไม่กล้าแม้แต่จะมองหน้าอีกฝ่ายตรงๆ


"ทำไม... ทำไมไม่รับสาย... ทำไมไม่ตอบข้อความ" ธีร์ถามออกไปในที่สุด น้ำเสียงของเขาแหบพร่าและแผ่วเบาจนแทบไม่ได้ยิน


ซันคลายแขนที่กอดอกลงช้าๆ พลางก้าวเดินเข้ามาหาธีร์ทีละก้าว ทุกย่างก้าวของซันราวกับกำลังบีบหัวใจของธีร์ให้เต้นแรงขึ้นเรื่อยๆ จนแทบจะหลุดออกมาจากอก


"ก็พี่ไม่อยากเจอซัน ซันก็หายไปแล้วนี่ไงครับ" ซันตอบ น้ำเสียงเย็นชาขึ้นเล็กน้อย แววตาของเขาเต็มไปด้วยความเจ็บปวดที่พยายามซ่อนไว้ "พี่ธีร์บอกเองไม่ใช่เหรอครับ ว่าเราไม่ได้เป็นอะไรกัน ซันไม่ควรไปวุ่นวายกับพี่... ซันก็แค่ทำตามที่พี่บอกเท่านั้นเอง"


คำพูดของซันราวกับคมมีดที่กรีดลงบนบาดแผลในใจของธีร์ เขาจำคำพูดของตัวเองได้ทุกคำที่พูดออกไปอย่างใจร้ายในวันนั้น


แล้วน้ำตาก็ไหลออกมาอย่างไม่อาจควบคุมได้ ธีร์สะอื้นฮัก เสียงสะอื้นนั้นไม่ใช่เสียงที่ดัง แต่เป็นเสียงที่บ่งบอกถึงความเจ็บปวดที่อัดอั้นอยู่ในใจมานานแสนนาน จากคนที่เคยเข้มแข็ง ดุดันในสายตาของซันมาโดยตลอด บัดนี้กลับพังทลายลงอย่างไม่เหลือชิ้นดี เพียงเพราะคำพูดจาก "หมาเด็ก" ที่เขามักจะทำเป็นไม่สนใจ


ซันเบิกตากว้างด้วยความตกใจเมื่อเห็นน้ำตาของธีร์ แววตาที่เคยฉายแววโกรธเคืองและน้อยใจเมื่อครู่สลายหายไปในพริบตา เหลือเพียงความตกใจระคนเป็นห่วงอย่างสุดซึ้ง ความโกรธเคืองทุกอย่างที่เขามีต่อธีร์หายวับไปราวกับไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน


ซันก้าวเท้าเข้าไปหาธีร์อย่างรวดเร็ว ก่อนจะทิ้งทุกอย่างลงแล้วดึงร่างของธีร์เข้ามากอดไว้แน่น โอบกอดคนพี่ที่กำลังสั่นสะท้านอย่างอ่อนโยน เขาลูบแผ่นหลังของธีร์เบาๆ ราวกับจะปลอบโยน


"พี่ธีร์... ร้องไห้ทำไมครับ" ซันกระซิบถามเสียงแผ่ว พลางซบใบหน้าลงกับไหล่ของธีร์ ความรู้สึกผิดถาโถมเข้ามาในใจของเขาเอง ไม่คิดว่าคำพูดของเขาจะทำร้ายธีร์ได้มากขนาดนี้


ธีร์ยังคงสะอื้นอยู่ในอ้อมกอดของซัน ตัวสั่นเทาจนซันรู้สึกได้


"พะ... พี่ขอโทษ... ซัน..." ธีร์พูดเสียงขาดห้วง "พี่... พี่มันแย่... พี่ขอโทษ..."


"ไม่เป็นไรแล้วครับพี่ธีร์" ซันลูบหัวธีร์เบาๆ พยายามส่งผ่านความอบอุ่นทั้งหมดที่มีให้คนในอ้อมกอด "ซันไม่โกรธพี่ธีร์แล้วครับ ซันเข้าใจ... พี่ธีร์ไม่เป็นไรนะ"


"พี่... พี่ไม่คิดว่า... พี่จะเป็นห่วงนายขนาดนี้..." ธีร์สารภาพเสียงแผ่ว น้ำตาแห่งความสับสนและความรู้สึกที่ซ่อนไว้มานานไหลรินออกมาอย่างไม่ขาดสาย


ซันกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้นอีก "ซันก็เป็นห่วงพี่ธีร์เหมือนกันครับ ซันรู้... ว่าพี่ธีร์ก็เป็นห่วงซัน" เขาเงยหน้าขึ้นเชยคางธีร์ให้เงยขึ้นมาสบตา ใบหน้าของธีร์แดงก่ำ ดวงตาบวมช้ำจากการร้องไห้


"ไม่ต้องร้องแล้วนะพี่ธีร์" ซันใช้หัวแม่มือเกลี่ยน้ำตาออกจากแก้มของธีร์อย่างแผ่วเบา "ซันอยู่ตรงนี้แล้ว... ซันจะไม่ไปไหนแล้ว"


เมื่อธีร์หยุดสะอื้นได้แล้ว ซันก็ค่อยๆ ผละออกจากอ้อมกอดช้าๆ แต่ยังคงจับมือของธีร์ไว้แน่น ดวงตากลมโตของเขายังคงจ้องมองธีร์อย่างไม่กะพริบ แววตาของซันเต็มไปด้วยความเจ็บปวดที่ยังคงหลงเหลืออยู่จากคำพูดของธีร์


"พี่ธีร์รู้ไหมครับ... ตอนที่พี่ธีร์พูดว่าเราไม่ได้เป็นอะไรกัน... ซันเสียใจมากแค่ไหน" ซันเอ่ยเสียงแผ่ว แต่ชัดเจนทุกคำ "มันเหมือนโดนทุบหน้าเลยครับ"


ธีร์ก้มหน้าหลบสายตาอีกครั้ง ความรู้สึกผิดแล่นปราดเข้ามาอีกระลอก


"ก็จริงนะครับ... คนที่ไม่ได้เป็นอะไรกัน... จะมีเหตุผลอะไรที่ต้องอยากไปหา ไปเจอหน้ากันบ่อยๆ" ซันพูดต่อ น้ำเสียงของเขาเริ่มสั่นเล็กน้อย "ซันมาคิดดูแล้ว... เหมือนซันวิ่งตามพี่ธีร์อยู่ฝ่ายเดียวเลย... โดยไม่รู้ปลายทางด้วยซ้ำ ว่าซันวิ่งไปเพื่ออะไร"


ซันเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะสูดหายใจเข้าลึกๆ เหมือนรวบรวมความกล้าทั้งหมดที่มี ดวงตาของเขากลับมาเป็นประกายมุ่งมั่นอีกครั้ง จ้องมองธีร์อย่างแน่วแน่ ราวกับจะบอกว่านี่คือสิ่งที่เขาต้องการจะพูดจากใจจริง


"แต่ซันมีเหตุผลของซันครับพี่ธีร์" ซันพูดเสียงหนักแน่นขึ้น "เหตุผลที่ซันอยากเจอพี่ทุกวัน อยากอยู่ใกล้พี่ อยากดูแลพี่... ก็เพราะซันชอบพี่ธีร์ครับ"


ธีร์เบิกตากว้างขึ้นเล็กน้อย หัวใจของเขาเต้นรัวแรงขึ้นอย่างควบคุมไม่ได้


"ซันรักพี่ธีร์ครับ... รักมาก" ซันสารภาพออกมาตรงๆ ไม่มีอ้อมค้อม ไม่มีปิดบัง น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความจริงใจและความรู้สึกที่เอ่อล้น "ซันรักพี่ธีร์มานานแล้วครับ... รักมานานมาก... รักมาก่อนเข้ามหาลัยอีก"


คำพูดสุดท้ายของซันทำให้ธีร์ถึงกับตัวแข็งทื่อ เขามองซันด้วยความไม่เชื่อสายตา


"พี่ธีร์รู้ไหมครับ... เหตุผลเดียวที่ซันเลือกเรียนที่นี่... เลือกคณะนี้..." ซันพูดต่อ เสียงของเขาเต็มไปด้วยความรู้สึกที่ธีร์ไม่เคยรับรู้มาก่อน "ก็เพราะพี่ธีร์ครับ... เพราะซันอยากอยู่ใกล้คนที่ซันรัก... ซันอยากอยู่ใกล้พี่ธีร์"


มันเป็นความจริงที่ธีร์ไม่เคยรู้มาก่อน... ไม่เคยแม้แต่จะคาดคิดมาก่อนเลยด้วยซ้ำว่าเบื้องหลังการปรากฏตัวของซันในชีวิตเขา จะมีเหตุผลที่ลึกซึ้งและจริงจังขนาดนี้


ซันเงียบไป ปล่อยให้คำสารภาพรักของตัวเองดังก้องอยู่ในความเงียบงันของห้อง เขาจ้องมองธีร์อย่างรอคอยคำตอบ แววตาของเขาเต็มไปด้วยความหวังและความกลัวในเวลาเดียวกัน


"ซัน... พยายามแล้วนะครับพี่ธีร์" ซันพูดต่อ น้ำเสียงอ่อนลงเล็กน้อย "ตอนที่พี่ธีร์บอกว่าเราไม่ได้เป็นอะไรกัน ซันพยายามจะตัดใจจากพี่ธีร์จริงๆ... ซันพยายามไม่อ่านแชท ไม่ตอบข้อความ ไม่รับสาย... ซันทำทุกอย่างเพื่อให้ตัวเองห่างจากพี่ธีร์"


ซันสูดหายใจเข้าลึกๆ "แต่พอมาวันนี้... ความตั้งใจทุกอย่างของซันมันก็พังทลายลงหมดเลยครับ" ซันก้มลงมองมือของธีร์ที่เขายังคงจับไว้แน่น "เพราะซันเห็นพี่ธีร์... เห็นพี่ธีร์นั่งรอซันอยู่หน้าประตูห้องแบบนั้น... ซันก็รู้เลยว่าซันทำไม่ได้... ซันตัดใจจากพี่ธีร์ไม่ได้จริงๆ"


ซันเงยหน้าขึ้นสบตาธีร์อีกครั้ง ดวงตาของเขาสั่นไหว แต่ก็ยังคงเต็มไปด้วยความมุ่งมั่น


"ซันบอกความรู้สึกของซันไปหมดแล้วนะครับพี่ธีร์" ซันพูดเสียงหนักแน่นขึ้น "คราวนี้ตาพี่บ้าง... พี่ธีร์รู้สึกยังไงกับซันครับ"


คำถามนั้นทำให้ธีร์ตัวแข็งทื่อ เขานิ่งเงียบไป ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความสับสนและประมวลผลคำพูดของซันที่เขาเพิ่งได้ยินมาทั้งหมด ธีร์ไม่เคยเตรียมใจจะมาเจอสถานการณ์แบบนี้ ไม่เคยคิดว่าซันจะกล้าพูดทุกอย่างออกมาตรงๆ แบบนี้


ความเงียบเข้าปกคลุมอีกครั้ง บีบรัดหัวใจของซันให้เต้นแรงขึ้นด้วยความคาดหวัง ธีร์หลบสายตาซันอีกครั้ง เขาพยายามเรียบเรียงความคิดและคำพูด แต่สมองกลับว่างเปล่า มีเพียงความรู้สึกมากมายที่ตีรวนอยู่ในอก


ซันเห็นท่าทางลังเลของธีร์ ก็ยิ่งรู้สึกเจ็บปวด หัวใจของเขาร่วงหล่นลงไปกองอยู่ที่ตาตุ่ม เขารู้สึกเหมือนกำลังถูกปฏิเสธอีกครั้ง


แต่แล้ว... ทันใดนั้นเอง ธีร์ก็เงยหน้าขึ้นสบตาซันอย่างฉับพลัน แววตาของเขาเต็มไปด้วยความหวาดกลัวอย่างเห็นได้ชัด


"พี่..." ธีร์เริ่มต้นเสียงสั่นเครือ เขากำมือของซันแน่นขึ้น "พี่... พี่ไม่รู้... ว่าจะพูดอะไร"


"พี่ไม่รู้สึกอะไรเลยใช่ไหมครับ..." ซันเอ่ยเสียงแผ่ว ความผิดหวังฉายชัดในแววตา


"ไม่! ไม่ใช่แบบนั้น!" ธีร์รีบปฏิเสธเสียงดังกว่าเดิม ราวกับกลัวว่าถ้าเขาไม่พูดตอนนี้ ซันจะหายไปจากชีวิตเขาอีกครั้งจริงๆ "พี่... พี่แค่... พี่แค่ไม่เคย... ไม่เคยเจอใครแบบนาย..."


ธีร์ถอนหายใจเฮือกใหญ่ พยายามรวบรวมความกล้าทั้งหมดที่มี เขาจำคำพูดสุดท้ายของซันเมื่อคืนวันนั้นได้ดี... 'ถ้าพี่ธีร์อยากให้ซันหายไป ซันก็จะหายไปให้' ความคิดที่ว่าซันจะหายไปอีกครั้ง ทำให้ความกลัวเข้าจู่โจมอย่างรุนแรงยิ่งกว่าความกลัวที่จะเปิดใจเสียอีก


"พี่... พี่ไม่รู้ว่าพี่รู้สึกยังไงกับนาย... แต่... ตั้งแต่นายหายไป..." ธีร์พูดเสียงแผ่วลง "ชีวิตพี่มันว่างเปล่า... มันเงียบเหงา... พี่... พี่คิดถึงนาย..."


ธีร์หยุดหายใจไปครู่หนึ่ง ก่อนจะรวบรวมความกล้าเฮือกสุดท้าย พูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่จริงใจที่สุดเท่าที่เขาเคยมีมา


"พี่... พี่ก็ชอบนาย ซัน" ธีร์สารภาพออกมาในที่สุด ดวงตาของเขาจ้องลึกเข้าไปในดวงตาของซัน ไม่มีความลังเล ไม่มีความหลบเลี่ยงอีกต่อไป "พี่ก็ชอบนาย... พี่ชอบนายมาตลอด... แค่พี่ไม่กล้ายอมรับมัน"


ซันมองธีร์ด้วยแววตาที่สับสนเล็กน้อย ก่อนที่มุมปากของเขาจะค่อยๆ ยกขึ้นเป็นรอยยิ้มบางๆ ที่เต็มไปด้วยความเข้าใจและความโล่งใจ ธีร์พูดคำว่า "ชอบ" ไม่ใช่ "รัก" เหมือนที่ซันเพิ่งบอกไป แต่ซันก็ไม่ได้รู้สึกผิดหวังเลยแม้แต่น้อย


"ตอนนี้แค่ชอบเองเหรอครับ" ซันเอ่ยถามติดตลก น้ำเสียงของเขาอ่อนโยนลงอย่างเห็นได้ชัด


ธีร์อ้ำอึ้งไปเล็กน้อย ไม่รู้จะตอบอย่างไรดี ใบหน้าของเขาแดงก่ำ


ซันหัวเราะเบาๆ ก่อนจะกระชับมือของธีร์ให้แน่นขึ้น "ไม่เป็นไรครับพี่ธีร์" ซันพูดด้วยรอยยิ้มสดใสที่สุดเท่าที่ธีร์เคยเห็นมา "แค่นี้ก็ดีแล้วครับ... แค่พี่ธีร์รู้ใจตัวเอง ซันก็ดีใจแล้ว"


"ต่อไป... ซันจะทำให้พี่ธีร์รักซันให้ได้ครับ!" ซันประกาศกร้าวด้วยความมั่นใจ แววตาของเขาเต็มไปด้วยประกายแห่งความมุ่งมั่นและความท้าทาย ราวกับจะบอกว่าภารกิจของเขายังไม่จบลงง่ายๆ


ธีร์มองซันด้วยความรู้สึกหลากหลาย ทั้งโล่งใจ อบอุ่นใจ และประหลาดใจกับความมั่นใจเกินร้อยของเด็กตรงหน้า แต่คราวนี้...ธีร์ก็รู้แล้วว่าเขาจะไม่มีวันยอมให้ซันหายไปจากชีวิตเขาอีกต่อไป


หลังจากได้เคลียร์ใจกันวันนั้น ชีวิตของธีร์กับซันก็เปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง ถึงแม้ปากจะบอกว่า 'ชอบ' แต่การกระทำของธีร์กลับไม่ต่างจากคนที่มีแฟนแล้ว ซันยังคงทำหน้าที่หมาเด็กจอมอ้อนและจอมตามติดได้อย่างไม่ขาดตกบกพร่อง แต่คราวนี้...ธีร์ไม่ได้ปัดป้องหรือแสดงท่าทีหงุดหงิดเหมือนเมื่อก่อนอีกแล้ว


พวกเขาใช้เวลาอยู่ด้วยกันมากขึ้นอย่างเห็นได้ชัด ซันยังคงแวะเวียนไปหาธีร์ที่บริษัทฝึกงานบ่อยๆ แต่คราวนี้ธีร์ไม่ได้บ่น เขากลับเตรียมกาแฟโปรดของซันไว้รอ หรือบางครั้งก็แอบซื้อขนมอร่อยๆ มาให้ ซันจะอ้อนให้ธีร์พาไปกินข้าว พาไปดูหนัง หรือบางครั้งก็แค่มานั่งเงียบๆ เป็นเพื่อนธีร์ทำงาน จนธีร์ทำงานเสร็จก็พากลับห้องด้วยกัน


"พี่ธีร์ครับ วันนี้เหนื่อยไหม ให้ซันนวดให้ไหมครับ" ซันจะเอ่ยถามพร้อมรอยยิ้มสดใส เมื่อเห็นธีร์กลับมาถึงห้องด้วยใบหน้าอ่อนล้า ธีร์มักจะทำเป็นบ่นว่า "ไม่ต้องหรอก" แต่สุดท้ายก็เผลอหลับไปในขณะที่ซันนวดคลึงไหล่ให้อย่างเอาใจใส่


คนรอบข้าง โดยเฉพาะเพื่อนๆ ในคณะ ต่างก็รับรู้ถึงความสัมพันธ์ที่เปลี่ยนแปลงไปของทั้งคู่เป็นอย่างดี พวกเขาเห็นภาพซันคอยตามประกบธีร์ไม่ห่าง เห็นธีร์ที่คอยดูแลเอาใจใส่ซันอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน และเห็นรอยยิ้มที่อ่อนโยนขึ้นของธีร์เมื่ออยู่กับซัน


ซันยังคงหยอดคำหวาน และแสดงความรักต่อธีร์อย่างเปิดเผยและสม่ำเสมอ ไม่ว่าจะเป็นการบอกรักผ่านข้อความสั้นๆ การจับมือในที่สาธารณะ หรือการแอบหอมแก้มธีร์ตอนเผลอๆ ธีร์มักจะทำเป็นดุ หรือตีเบาๆ แต่รอยยิ้มที่มุมปากของเขามักจะเผยให้เห็นว่าเขาไม่ได้โกรธเคืองเลยแม้แต่น้อย


"พี่ธีร์รู้ไหมครับ ว่าพี่ธีร์น่ารักที่สุดเลย" ซันจะพูดพร้อมรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ ธีร์จะส่ายหน้า "ไร้สาระ!" แต่ใบหน้ากลับแดงระเรื่อ


เวลาล่วงเลยไปอย่างรวดเร็ว จนกระทั่งวันที่ธีร์เรียนจบมาถึง


บรรยากาศในวันรับปริญญาเต็มไปด้วยความยินดีและรอยยิ้ม เสียงชัตเตอร์ดังรัว ผู้คนเดินขวักไขว่ไปมา ธีร์ในชุดครุยดูสง่างามและภาคภูมิใจ เขากำลังยืนถ่ายรูปกับกลุ่มเพื่อนๆ ที่มาร่วมแสดงความยินดี


ทันใดนั้นเอง เสียงประกาศจากไมโครโฟนก็ดังขึ้นทั่วบริเวณงาน ทำให้ผู้คนรอบข้างหันมามองเป็นตาเดียว


"สวัสดีครับทุกคน!" เสียงทุ้มคุ้นเคยของซันดังขึ้น "วันนี้ผมมีเรื่องสำคัญอยากจะบอกทุกคนครับ โดยเฉพาะอย่างยิ่ง...พี่ธีร์!"


ธีร์หันขวับไปมองซันที่ยืนอยู่บนเวทีเล็กๆ ชั่วคราวที่ใช้จัดกิจกรรมต่างๆ ซันในชุดเสื้อเชิ้ตสีขาว กางเกงสแลคสีเข้ม ดูหล่อเหลาและมั่นใจ เขากำลังถือช่อดอกไม้ช่อใหญ่สีขาวสะอาด ซึ่งธีร์จำได้ว่าเป็นดอกลิลลี่สีขาว...ดอกไม้ที่ธีร์ชอบที่สุด


"พี่ธีร์... ตลอดเวลาที่ผ่านมา พี่อาจจะรู้ว่าผมชอบพี่... รักพี่มากแค่ไหน" ซันพูดเสียงดังฟังชัด ท่ามกลางสายตาของผู้คนนับร้อยที่กำลังจับจ้องมาที่พวกเขา "แต่ตอนนี้ ผมอยากจะบอกให้ทุกคนรู้ว่า... ผมไม่สามารถอยู่ได้ถ้าไม่มีพี่แล้วครับ"


ใบหน้าของธีร์แดงก่ำจนแทบจะระเบิด เขามองซันด้วยความตกใจปนความเขินอายขั้นสุด ซันยังคงมองเขาด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความรักและความมุ่งมั่น


"พี่ธีร์..." ซันพูดต่อ เสียงของเขาเต็มไปด้วยความจริงใจและน้ำเสียงที่จริงจังกว่าที่เคย "ซันขอพี่ธีร์คบอย่างจริงจังนะครับ... ซันอยากให้พี่ธีร์มาเป็นแฟนของซัน"

คำพูดของซันทำให้ทั้งบริเวณงานเงียบสงัดลงชั่วขณะ ก่อนที่เสียงฮือฮาและเสียงแซวจะดังขึ้นระงม ธีร์รู้สึกเหมือนโลกหมุนคว้างไปหมด เขินจนแทบอยากจะแทรกแผ่นดินหนีไปให้พ้นๆ เขาพยายามจะหันหลังกลับ แต่ซันก็ยังคงยืนอยู่ตรงนั้น จ้องมองเขาอย่างไม่ลดละ


"ว่าไงครับพี่ธีร์" ซันถามย้ำอีกครั้ง เสียงของเขาเต็มไปด้วยความหวังและรอยยิ้มที่สดใส "ให้ซันได้เป็นแฟนพี่ธีร์นะครับ"


ธีร์มองซันที่ยืนอยู่บนเวที สายตาของเพื่อนๆ และอาจารย์หลายคนกำลังจับจ้องมาที่เขา ใบหน้าของเขาเห่อร้อนจนแทบจะไหม้ เขากัดริมฝีปากแน่นอย่างไม่รู้จะทำอย่างไรดี จะปฏิเสธก็ไม่ได้ เพราะสายตาที่เต็มไปด้วยความรักของซันนั้นทำให้ใจเขาอ่อนยวบ จะตอบรับตรงๆ ก็อายจนแทบสิ้นสติ


สุดท้าย... ธีร์ก็พยักหน้าให้ซันอย่างช้าๆ ใบหน้าแดงก่ำเป็นลูกตำลึง พร้อมกับหลบสายตาไปทางอื่นด้วยความเขินอายที่พุ่งถึงขีดสุด เขาไม่เคยคิดว่าวันเรียนจบของเขาจะต้องมาเจอเหตุการณ์แบบนี้


ซันยิ้มกว้างอย่างดีใจราวกับได้รับรางวัลที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในชีวิต เขากระโดดลงจากเวที พุ่งตรงเข้ามาหาธีร์ทันที ท่ามกลางเสียงปรบมือและเสียงแซวของทุกคน


"ขอบคุณครับพี่ธีร์! ซันรักพี่ธีร์ที่สุดเลย!" ซันโผเข้ากอดธีร์แน่น โดยไม่สนสายตาของใคร ใบหน้าของธีร์ซบลงกับไหล่ของซัน พยายามซ่อนความเขินอายทั้งหมดไว้ในอ้อมกอดของหมาเด็กตัวโตที่บัดนี้ได้กลายเป็น 'แฟน' ของเขาอย่างเป็นทางการแล้ว


จากวันนั้น เวลาก็ผ่านมาเกือบ 2 ปีแล้ว...


"พี่ธีร์! มารับหน่อยยย" เสียงอ้อนวอนยานคางดังลั่นมาจากปลายสาย ธีร์กรอกตาอย่างเบื่อหน่ายแต่ริมฝีปากกลับยกยิ้มขึ้นเล็กน้อย


"จะให้ไปรับทำไม เมื่อเช้ายังบอกว่าวันนี้จะกลับเองเลย" ธีร์ตอบเสียงเรียบ พยายามคุมน้ำเสียงไม่ให้หลุดขำกับความขี้อ้อนของอีกฝ่าย


"โธ่ ก็เมื่อเช้าซันยังไม่รู้ว่าฝนจะตกหนักขนาดนี้นี่นา เนี่ย! ซันติดอยู่หน้าคณะฯ คนเดียวเลย ไม่มีใครอยู่เป็นเพื่อนแล้ว" เสียงเจื้อยแจ้วพร้อมลูกอ้อนแพรวพราวทำให้ธีร์ถอนหายใจเฮือกใหญ่


"รอตรงนั้นแหละ เดี๋ยวไป"


ไม่ถึงยี่สิบนาที รถยนต์ของธีร์ก็จอดเทียบหน้าคณะวิศวกรรมศาสตร์ ซันที่ยืนหลบฝนอยู่ใต้ชายคาตึกรีบวิ่งแจ้นขึ้นรถทันทีพร้อมรอยยิ้มสดใส


"ขอบคุณคร้าบพี่ธีร์ รักพี่ธีร์ที่สุดเลย!" ซันโผเข้ากอดธีร์จากด้านข้าง ทำเอาคนตัวสูงกว่าเกือบเสียหลัก ธีร์ดันหัวซันออกเบาๆ แต่ก็ไม่ได้ว่าอะไร


"ไปทำอะไรมาตัวเหม็นคลุ้งเลย" ธีร์แกล้งบ่น แต่ก็แอบสูดกลิ่นแชมพูอ่อนๆ จากกลุ่มผมของซัน


"ก็ซันไปซ้อมบาสมาไงพี่ธีร์ เหงื่อออกเยอะแยะเลย" ซันอธิบายพลางยิ้มแป้น "กลับถึงห้องเดี๋ยวอาบน้ำเลยครับ ฟอด!" ว่าแล้วก็หอมแก้มธีร์ไปฟอดใหญ่ ก่อนจะกระเด้งตัวกลับไปนั่งที่เดิม ทำราวกับว่าเมื่อครู่ไม่ได้ทำอะไรน่าตกใจลงไป


ธีร์ได้แต่ส่ายหัวกับความไร้เดียงสา (หรือแกล้งไร้เดียงสา) ของซัน เขาขับรถออกไปเงียบๆ ปล่อยให้ซันนั่งฮัมเพลงเบาๆ อยู่ข้างๆ


ตลอดทาง ซันไม่เคยหยุดชวนคุยเรื่องนู้นเรื่องนี้ ตั้งแต่เรื่องอาจารย์ที่ดุ เรื่องเพื่อนที่แอบหลับในคลาส ไปจนถึงเรื่องแมวที่คณะที่ชอบมาอ้อนขออาหาร ธีร์รับฟังเงียบๆ เป็นส่วนใหญ่ ตอบบ้างเป็นบางคำ แต่ก็ไม่เคยขัดจังหวะการพูดของซันเลย


เมื่อถึงคอนโด ธีร์เปิดประตูห้องให้ซันก่อน ซันวิ่งเข้าห้องไปทันทีเหมือนลูกหมาที่เพิ่งหลุดจากกรง


"พี่ธีร์ยังทำงานไม่เสร็จหรอครับ " ซันที่อาบน้ำเสร็จแล้วเดินออกมาจากห้องน้ำพร้อมผ้าขนหนูพันรอบเอว เอ่ยถามเมื่อเห็นธีร์ยังนั่งทำงานอยู่หน้าคอมพิวเตอร์


"อือ...มีนัดส่งลูกค้าพรุ่งนี้น่ะ" ธีร์ตอบโดยไม่ละสายตาจากหน้าจอ


"งั้นซันมาช่วยนวดให้มั้ย?" ซันเดินเข้าไปหา ใช้นิ้วเรียวไล้ไปตามแผ่นหลังของธีร์อย่างแผ่วเบา สัมผัสที่ทำให้ธีร์ต้องเกร็งตัวขึ้นเล็กน้อย


"ไม่ต้อง" ธีร์ตอบเสียงเข้มขึ้น แต่ซันกลับไม่สะทกสะท้าน


"โธ่ อย่าใจร้ายสิครับ" ซันว่าพลางขยับตัวเข้าไปใกล้ ใช้อกเปลือยเปล่าแนบชิดกับแผ่นหลังของธีร์ "ซันอยากดูแลพี่ธีร์บ้างนี่นา"


กลิ่นสบู่หอมอ่อนๆ กับความอบอุ่นจากร่างกายของซันทำให้ธีร์ใจเต้นระรัว เขารู้สึกถึงลมหายใจอุ่นๆ ที่รดต้นคอ และสัมผัสแผ่วเบาจากริมฝีปากที่แตะลงมาที่ผิวเนื้อ


"พอได้แล้วซัน" ธีร์พยายามข่มเสียงให้เป็นปกติ แต่เสียงที่ออกมากลับแหบพร่าอย่างไม่น่าเชื่อ


"ไม่พอหรอกครับ" ซันกระซิบข้างหู "พี่ธีร์นี่ปากไม่ตรงกับใจเลยนะ"


แล้วซันก็พลิกตัวธีร์ให้หันกลับมาเผชิญหน้า มือเรียวยกขึ้นประคองใบหน้าคมคายของธีร์ ดวงตากลมโตฉายแววเจ้าเล่ห์


"พี่ธีร์บอกว่าไม่ชอบ แต่แก้มพี่ธีร์แดงหมดแล้ว" ซันพูดพร้อมรอยยิ้มกวนๆ ก่อนจะโน้มหน้าลงมาใกล้ ริมฝีปากอุ่นร้อนบดเบียดลงมาอย่างอ่อนโยน ธีร์พยายามจะหลบแต่ก็ไม่เป็นผล


ความอ่อนโยนในตอนแรกแปรเปลี่ยนเป็นความเร่าร้อน ซันรุกไล่อย่างไม่ลดละ ธีร์ที่เคยปากแข็งมาตลอดเริ่มอ่อนยวบลงอย่างง่ายดาย เขาโอบแขนรอบคอซันตอบรับจูบนั้นอย่างไม่ตั้งใจ


"อืม..." เสียงครางแผ่วเบาดังออกมาจากลำคอของธีร์เมื่อซันผละจูบออก ใบหน้าหวานแดงก่ำ ธีร์รู้สึกว่าตัวเองกำลังจะเสียการควบคุม


"เห็นไหมครับพี่ธีร์" ซันยิ้มมุมปากอย่างผู้ชนะ "ซันบอกแล้วว่าพี่ธีร์น่ะซึนจะตาย"


ก่อนที่ธีร์จะได้โต้ตอบอะไร ซันก็อุ้มร่างของธีร์ขึ้นมาในท่าเจ้าสาว ทำเอาธีร์ตกใจจนตาเบิกโพลง


"นี่! จะทำอะไร" ธีร์พยายามดิ้นแต่ก็สู้แรงของซันไม่ได้


"ก็ทำในสิ่งที่พี่ธีร์อยากทำไงครับ" ซันตอบพลางยิ้มกริ่ม ก่อนจะเดินตรงไปยังเตียงนอนขนาดคิงไซส์


เสียงร่างกายกระทบผ้าปูเตียงดังตุ้บ ธีร์เบิกตากว้างเมื่อแผ่นหลังสัมผัสกับฟูกนุ่ม กลิ่นสบู่และกลิ่นกายอุ่นจัดของซันลอยคลอปนกันจนหัวใจเขาเต้นกระหน่ำ


ร่างสูงก้มลงคร่อมร่างเขาไว้โดยที่ไม่เปิดโอกาสให้ได้ตั้งตัว ริมฝีปากร้อนจัดกดลงมาอีกครั้ง คราวนี้ลึกกว่าเดิมจนแทบไม่มีช่องให้ได้หายใจ มือข้างหนึ่งของซันประคองท้ายทอยให้ธีร์เงยหน้ารับแรงจูบ อีกข้างสอดเข้ามาใต้ชายเสื้อไล้ปลายนิ้วเย็นเฉียบไปตามแผ่นเอวเปลือยเปล่า


“ซัน… พอแล้ว…” ธีร์ครางฮือในลำคอ เสียงฟังดูอ่อนแรงจนเหมือนเป็นการอ้อนวอนเสียมากกว่า


ซันหัวเราะในลำคอ เบียดจูบลงบนมุมปากก่อนจะลากไล้ริมฝีปากลงมาตามสันกรามจนถึงลำคอขาว รอยดูดแดงเข้มปรากฏเป็นดวง ๆ ราวกับเด็กหนุ่มกำลังประกาศให้โลกทั้งใบรู้ว่า นี่คือของเขา เป็นของหมาเด็กตัวนี้เพียงคนเดียว


“พี่ธีร์ก็รู้อยู่แล้วนี่ ว่าห้ามซันไม่ได้” เสียงกระซิบพร่าแหบชิดข้างหู นิ้วเรียวยังกดลากผ่านผิวเนื้ออย่างใจร้าย บางจังหวะเลื่อนต่ำลงไปลูบสะโพกก่อนจะบีบแน่นจนธีร์สะดุ้ง “หอมไปทั้งตัวเลยนะครับ…แบบนี้จะให้ซันหยุดยังไงไหว”


ธีร์เผลอจิกปลายเล็บลงบนต้นแขนของซันเมื่อปลายลิ้นร้อนลากวนแถวซอกคอ อารมณ์วาบหวามแล่นพล่านจนแทบลืมหายใจ ทุกอย่างมันเหมือนจะระเบิดออกจากกัน มือของเขาดันอกคนเด็กกว่าออกแต่กลับโดนจับตรึงไว้เหนือศีรษะง่ายดาย ดวงตากลมที่มองลงมาฉายแววขี้เล่นปนดิบเถื่อนอย่างเห็นได้ชัด


“ซัน…อย่าแกล้ง…อืม…!”


เสียงประท้วงถูกกลืนหายไปกับจูบอีกครั้ง คราวนี้ไม่เหลือความอ่อนโยน ปลายลิ้นรุกรานกวาดลึกจนธีร์ต้องหอบหายใจถี่ ร่างกายแอ่นรับทุกสัมผัสอย่างห้ามไม่ได้ ยิ่งซันขยับกายเข้ามาแนบชิด ความร้อนจัดยิ่งแผดเผาประสาทจนสมองแทบหยุดคิด มือหนาลูบไล้ตามเรียวขา ไล่ขึ้นมาตามต้นขาจนร่างคนพี่สะดุ้งเฮือก


เสียงหัวเราะแผ่วๆ ของซันกระแทกเข้าหูอย่างน่าหมั่นไส้ แต่ธีร์ทำได้แค่เม้มปากกลั้นเสียงครางที่แทบจะหลุดออกมาอยู่รอมร่อ ริมฝีปากเด็กเจ้าเล่ห์ยังไม่หยุดทิ้งร่องรอยจาบจ้วงไปทั่วแผ่นอกจนขึ้นสี มือข้างหนึ่งลูบสะโพกอีกข้างยกเรียวขาขึ้นพาดบนเอวตัวเอง


“พี่ธีร์…ซันจะไม่หยุดนะครับ คืนนี้…” เสียงกระซิบแหบต่ำชิดริมใบหู มือร้อนลากผ่านหน้าท้องที่เกร็งกระตุกเพราะแรงปรารถนาที่ซ่อนไว้ไม่อยู่ “…ซันจะเอาให้พี่ธีร์จำได้ว่าหมาเด็กตัวนี้…เอาเก่งแค่ไหน”


ธีร์ได้แต่หลับตาแน่น ปล่อยให้ร่างกายสั่นสะท้านไปตามแรงจูบ แรงสัมผัส และคำพูดที่ร้อนฉ่าจนแทบเผาเขาให้มอดไหม้ในอ้อมแขนเด็กคนนี้โดยดี ต่อให้เขาจะปากแข็งสักแค่ไหน สุดท้ายก็หนีหมาเด็กที่จ้องจะขย้ำอย่างซันไปไหนไม่รอดอยู่ดี...


เสียงเตียงลั่นเอี๊ยดเบา ๆ เมื่อร่างของธีร์ถูกกดแนบเข้ากับที่นอนจนขยับหนีไม่ได้ ลมหายใจร้อนจัดของซันคลออยู่ตรงข้างแก้ม สัมผัสปลายนิ้วลากช้า ๆ ตามแนวกระดูกสันหลัง ขนลุกชันตามแรงกดที่ไม่ยอมเบามือเลยสักนิด


“พี่ธีร์...รู้ตัวไหมครับว่าตัวเองน่ารักขนาดไหนตอนนี้?”


เสียงต่ำพร่าแทรกมากับแรงขบเม้มที่ลาดไล้จากซอกคอจนถึงแอ่งไหปลาร้า รอยฟันเล็ก ๆ ฝังเป็นจ้ำแดงเข้มไปทั่ว มือหนาเลื่อนไปกดสะโพกแน่นข้างหนึ่ง บังคับให้ร่างภายใต้ร่างแอ่นขึ้นมาตามแรงดันแบบไม่ให้หนีไปไหน


“อืม...ซัน...ใจเย็นหน่อย...อึก…”


ธีร์กัดฟันพยายามกลั้นเสียงครางแต่ก็โดนริมฝีปากร้อนจัดปิดปากลงอีกครั้ง คราวนี้แรงจูบรุนแรงเสียจนธีร์รู้สึกว่าริมฝีปากช้ำ บางจังหวะปลายลิ้นเกี่ยวกระหวัดอย่างจงใจจะดูดเอาลมหายใจเขาออกไปทั้งดวง


ร่างสูงยันตัวขึ้นนิดเดียว แววตาที่มองลงมาฉายแววหิวกระหายจนธีร์ใจสั่นไปหมด นิ้วเรียวยาวลากแผ่วลงบนหน้าท้อง ก่อนจะกดแน่นขึ้นเรื่อย ๆ จนเหมือนจะฝังรอยไว้ภายใน


“ชอบจัง เวลาเห็นพี่ธีร์ครางเรียกชื่อซัน...มันน่าเอ็นดูจะตาย”


ซันก้มลงพูดใกล้ใบหู ฝ่ามือร้อนลูบไล้ต้นขาด้านใน สลับกับขยุ้มสะโพกแรง ๆ จนได้ยินเสียงหอบหายใจขาดเป็นช่วง ๆ


“หยุด...พูด...ซัน...”


เสียงประท้วงฟังดูราวกับการอ้อนวอนมากกว่าคำสั่ง ซันยิ่งยกยิ้มมุมปากด้วยความพอใจ ความดื้อด้านของหมาเด็กที่ตามตื้อจนได้รุ่นพี่มาอยู่ใต้ร่างชัดเจนขึ้นในทุกการเคลื่อนไหว เขาดันเรียวขาข้างหนึ่งของธีร์ให้แยกออก ลมหายใจร้อนจัดเป่ารดผิวเนื้ออ่อนไหวจนธีร์สะดุ้งเฮือก


“คืนนี้จะทำให้พี่ธีร์หมดแรงร้องเลยครับ...จะได้ไม่กล้าปากแข็งกับซันอีก”


เสียงหัวเราะต่ำพร่าในลำคอเหมือนเขี้ยวหมาที่กัดไม่ปล่อย ร่างสูงกดจูบต่ำลงไปเรื่อย ๆ แรงขบเม้มรุนแรงขึ้นตามจังหวะปลายนิ้วที่ไล้สัมผัสเข้มข้นกว่าเดิม เสียงเตียงลั่นรับกับเสียงหอบกระเส่า ร่างธีร์สั่นสะท้านจนฝ่ามือที่ยกขึ้นเกาะหัวเตียงแทบไม่มีแรง


“อื้อ...ซัน...พอ—”


เสียงครางกระท่อนกระแท่นถูกกลืนหายไปเมื่อเด็กเจ้าเล่ห์ยกมือตรึงข้อมือทั้งสองข้างไว้เหนือหัว ริมฝีปากบดลงมาอีกรอบ คราวนี้ไม่มีแม้แต่ช่วงให้ได้หายใจเต็มปอด ลิ้นร้อนรุกล้ำชัดเจน มืออีกข้างกอบกุมสะโพกแน่นแล้วออกแรงกระตุกเข้าหาตัวจนเสียงเนื้อกระทบกันดังแผ่ว ๆ


จังหวะเคลื่อนกายหนักหน่วงขึ้นเรื่อย ๆ ราวกับหมาเด็กที่อดกลั้นมานานกำลังตักตวงทุกอย่างในคราวเดียว


พั่บ พั่บ พั่บ!


พั่บ พั่บ พั่บ!


พั่บ พั่บ พั่บ!


เสียงเนื้อกระทบกันถี่ขึ้นเรื่อย ๆ จังหวะหนักหน่วงไม่ต่างจากฝนที่สาดกระหน่ำไม่ลืมหูลืมตา กลิ่นเหงื่ออ่อน ๆ ผสมกลิ่นสบู่ติดผิวลอยคลุ้งไปทั่ว ความร้อนจากร่างกายของซันแผ่ซ่านลงมาจนธีร์รู้สึกเหมือนตัวเองกำลังจะละลาย กล้ามเนื้อทุกมัดของหมาเด็กแน่นตึง เขากดสะโพกเข้ามาด้วยแรงดุดันราวกับต้องการสลักอะไรบางอย่างไว้ลึกถึงข้างใน


ธีร์จิกเล็บลงบนต้นแขนของอีกฝ่าย เสียงหอบกระชั้นจนแทบไม่มีช่องไฟให้หายใจ เสียงเนื้อกระแทกกระทั้นกับเสียงครางสั่นพร่าของเขาดังปะปนจนไม่แน่ใจว่าเสียงไหนคือของใคร


“แรงไป...ซัน...อึก...!”


“ชอบมั้ยครับ...เวลาโดนซันเอาแรง ๆ แบบนี้…” เสียงทุ้มแหบกระซิบชิดข้างหู ริมฝีปากร้อนผ่าวลากผ่านติ่งหูดูดเม้มไม่ให้ได้ตั้งตัว มือหนาบีบสะโพกขาวแน่น บังคับให้รับแรงอัดลึกจนแทบหลอมรวมกันเป็นเนื้อเดียว ธีร์สะดุ้งเฮือก เสียงครางสั่นหลุดออกจากลำคออย่างห้ามไม่ได้


“อื้อ… ซัน…อึก…ซัน…” เสียงสั่นเครือแทบฟังไม่เป็นคำ ยิ่งกระตุ้นให้เด็กที่คร่อมร่างอยู่เหนือหัวใจเต้นแรงราวกับจะระเบิด ทุกคำอ้อนวอนยิ่งเหมือนน้ำมันราดกองไฟที่ลุกโชนในดวงตาคมโตคู่นั้น


ซันกระตุกสะโพกเข้าหาหนักหน่วงอีกครั้ง เสียงเนื้อกระทบกันดังลั่นในความเงียบ ริมฝีปากเขาขบกัดลำคอขาวจนขึ้นรอยฟันสลับกับรอยดูดแดงจัดเป็นจ้ำ มืออีกข้างที่ตรึงข้อมือธีร์ไว้เหนือหัวกลับกดแน่นขึ้นเหมือนจะบังคับไม่ให้ขยับหนีไปไหนได้เลย


“พี่ธีร์นี่…เสียงน่าฟังจะตาย ร้องดัง ๆ สิครับ…ให้ซันได้ยินคนเดียว”


เสียงพร่าแหบกดต่ำ ริมฝีปากไล้ชิดข้างแก้มเปียกชื้นเพราะหยาดเหงื่อและน้ำตาเล็ก ๆ ที่ธีร์พยายามกลั้นไม่ให้ไหลแต่ก็พ่ายแพ้ต่อความอัดแน่นที่กัดกินสติ


จังหวะที่ซันกระแทกเข้ามาลึกกว่าเดิม ธีร์ถึงกับเผลอแอ่นกายขึ้นรับตามสัญชาตญาณ เสียงครางกระท่อนกระแท่นที่เขาพยายามกลั้นไว้แตกพร่าจนซ่านออกมา มือที่ถูกกดตรึงสั่นระริก ยิ่งดิ้นยิ่งเหมือนยิ่งถูกบังคับให้ยอมจำนน


“อย่า…ซัน…อืม…พี่…อึก…จะ…”


“จะอะไรครับ หืม?” ซันยิ้มมุมปาก จังหวะสะโพกยังไม่ผ่อนลงแม้แต่น้อย มีแต่จะเร่งขึ้นเหมือนหมาที่จงใจจะกัดเหยื่อให้ยับไม่เหลือทางหนี ปลายนิ้วสากไล้ลูบหน้าท้องขาวที่เกร็งกระตุกตามแรงกระแทก สัมผัสร้อนฉ่าเหมือนจะหลอมเขาให้ละลาย


ธีร์กัดปากแน่น สายตาที่ปรือฉ่ามองสบกับดวงตากลมโตเจ้าเล่ห์ที่ทอแววร้อนแรงจนเหมือนจะเผาผลาญกันให้ตายคาอก ริมฝีปากร้อนกดลงมากินเสียงครางอีกครั้ง คราวนี้ลึกและดูดดื่มกว่าเดิม จนร่างรุ่นพี่ที่คิดจะต่อต้านเหลือเพียงเงาที่สั่นสะท้านภายใต้แรงรุกไล่ของหมาเด็กตัวโต


“ซันรักพี่นะครับ...”


ซันกระซิบชิดริมใบหู ขณะที่ยังคงขยับสะโพกอย่างดุดัน รุนแรง แต่ทุกแรงสั่นสะเทือนกลับเต็มไปด้วยความหลงใหลแทบบ้าคลั่ง


ธีร์เบิกตาเล็กน้อย ริมฝีปากที่สั่นเทากระซิบเสียงแผ่วแทบไม่ได้ยิน


“…อย่ารักเลยซัน พี่...พี่กลัว”


ซันหยุดชั่วขณะ มองใบหน้าแดงจัดเปียกเหงื่อของคนที่กำลังสั่นอยู่ใต้ร่าง ก่อนจะโน้มลงมาแนบริมฝีปากกับหน้าผากแล้วขยับกระซิบ


“แต่ซันหยุดไม่ได้แล้วพี่ธีร์…”


เขากระซิบข้างหู สะโพกกระตุกเข้ามาลึกจนธีร์เผลอครางเสียงหลุด ลมหายใจผะแผ่วแตกกระเจิงไปหมด


“พี่เป็นของซันแล้วนะ...ทั้งตัว ทั้งใจ”


แรงกระแทกที่กลับมาใหม่หนักกว่าเดิม คล้ายจะตอกย้ำทุกคำที่พูด ธีร์กัดฟันกลั้นเสียงแต่ก็พังไม่เหลือซาก เมื่อความร้อนจัดแผดเผาไปถึงขั้วกระดูก มือที่เคยดันไหล่ซันไว้กลับเลื่อนมากอดรัดรอบคอแทน


“อืม…พี่…พี่ก็รักซัน…”


เสียงสั่นพร่าเหมือนละลายอยู่ปลายลิ้น ถูกดูดกลืนไปพร้อมเสียงเนื้อกระทบกันไม่ขาดช่วง


ซันเงยหน้าขึ้น ดวงตาเจ้าเล่ห์พร่าไหวด้วยความกระหายที่ผสมรอยยิ้มคนเอาแต่ใจ


“ว่าไงนะครับ…ขอฟังอีกทีสิ…”


เขาย้ำคำข้างใบหู ปลายลิ้นร้อนลากเลียติ่งหูอย่างจงใจ ย้ำจังหวะสะโพกที่กระแทกแรงขึ้นจนธีร์ตัวโยกตามทุกครั้ง


“อ๊ะ…อืม…ซัน…ให้ตายเถอะ…ไอ้เด็กนี่…”


เสียงบ่นที่เจือครางอยู่ในลำคอไม่ต่างจากคำสารภาพซ้ำสอง ซันหัวเราะในลำคอ ก่อนจะก้มลงจูบริมฝีปากที่สั่นเทานั้นอีกครั้ง คราวนี้ไม่เหลือความอ่อนโยนหลงเหลือแม้แต่น้อย


เช้าวันรุ่งขึ้น ธีร์ตื่นขึ้นมาพร้อมความเมื่อยล้าไปทั้งตัว แต่ก็มีรอยยิ้มเล็กๆ ปรากฏบนใบหน้า เมื่อเขามองเห็นซันที่นอนหลับปุ๋ยอยู่ข้างๆ แขนเรียวยังคงโอบกอดเขาไว้แน่นราวกับกลัวว่าเขาจะหายไปไหน


"หมาเด็กเอ๊ย..." ธีร์พึมพำเบาๆ พร้อมกับจูบลงบนหน้าผากของซันอย่างแผ่วเบา


เขายอมรับแล้วว่าเขาน่ะ...แพ้ทางเจ้าหมาเด็กขี้อ้อนตัวนี้จนหมดท่าจริงๆ นั่นแหละ






Talk with me
นานๆจะมีเรื่องสั้น หวังว่าจะชอบกันนะครับ
ฝากคอมเม้นท์ เป็นกำลังใจให้หมาเด็กหน่อยน้าาา
อ้ายค้าบบ เอื้อยค้าบ บักหล่าขอกำลังใจแนเด้อค้าบบบ ^^

nuangnut1996

สนุกมากครับ

NOOFONG

nuangnut1996 ตอบกลับเมื่อ 2025-7-3 16:36
สนุกมากครับ

ขอบคุณค้าบบ^^

lekthai

น่ารักดี

คำปุ้ย

อ่านไปยิ้มไปมีความหวานชื่นเบิกบานหัวใจจิงๆคับเปนอีกเรื่องที่ชอบมากคับขอบคุนคับ

2936

ขอบคุณคร้บ

ninenut

ขอบคุณครับ

Ark

น่ารักมากกกกกกกก ครับ อ่านแล้วเคลิ้มเลย รักๆๆ

thai_boys

ขอบคุณมากๆครับ