ธีร์ กรณ์ สิงห์ ตอนที่ 6

realman

ธีร์ กรณ์ สิงห์ ตอนที่ 6
บทที่ 17: บทลงโทษและคำท้าพิสูจน์

วันรุ่งขึ้นหลังจากคืนแห่งความเข้าใจที่คอนโดกรณ์ ธีร์ตื่นขึ้นมาด้วยความสดชื่นผิดปกติ ความสบายใจที่ได้ปลดปล่อยทุกอย่างกับเพื่อนรัก ทำให้เขารู้สึกเหมือนยกภูเขาออกจากอก เขานึกถึงบทสนทนาและการกระทำของกรณ์เมื่อคืนแล้วก็หัวเราะออกมาเบาๆ รู้สึกขำกับความสัมพันธ์ของพวกเขาสองคนที่ไม่เหมือนใคร
ตอนบ่าย ธีร์ได้รับสายจากกรณ์ น้ำเสียงของกรณ์ดูหงุดหงิดเล็กน้อย "ไอ้ธีร์! มึงว่างป่ะวะ? มาห้องกูหน่อยดิ๊!"
"ทำไมวะ? มีอะไร" ธีร์ถามอย่างแปลกใจ
"มีดิ! มีเรื่องให้มึงต้องชดใช้เว้ยไอ้สัส!" กรณ์ตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูเอาเรื่อง ธีร์เลิกคิ้วด้วยความสงสัย แต่ก็ตกลงไป
เมื่อธีร์มาถึงคอนโดกรณ์ กรณ์ก็เปิดประตูด้วยสีหน้าบูดบึ้ง "มาแล้วเหรอวะไอ้เวร! มึงต้องชดใช้!"
"ชดใช้อะไรของมึงวะ?" ธีร์ถามอย่างงงๆ
กรณ์ชี้นิ้วไปที่โซฟา "ก็เมื่อคืนไง! มึงทำกูเกือบตายห่าเพราะความสุข! กูแม่งปวดเอวชิบหายเลยเนี่ย!"
ธีร์มองหน้ากรณ์ แล้วก็หัวเราะออกมาอย่างสุดเสียง "โห... มึงนี่ก็นะ! กูช่วยมึงนะเว้ย! แทนที่จะขอบคุณ!"
"ขอบคุณบ้าอะไร! นี่มันบทลงโทษเว้ย!" กรณ์พูดพลางชี้ไปที่ถุงใบใหญ่ที่วางอยู่บนพื้น "วันนี้มึงต้องช่วยกูจัดสวนคอนโดนี่ให้เสร็จ! ต้นไม้แม่งเยอะชิบหาย!"
ธีร์มองถุงที่เต็มไปด้วยต้นไม้และอุปกรณ์ทำสวนแล้วก็ถอนหายใจ แต่ก็ยอมรับอย่างเลี่ยงไม่ได้ "เออๆ ก็ได้วะ เพื่อเพื่อนรัก"
ทั้งคู่เริ่มลงมือจัดสวนกันตั้งแต่บ่ายยันเย็น เหงื่อไหลไคลย้อยไปทั่วตัว เสื้อผ้าเปียกชุ่มจนแนบเนื้อ ธีร์รู้สึกได้ถึงกล้ามเนื้อทุกส่วนที่กำลังตึงเครียด แต่ก็ยังคงหยอกล้อกับกรณ์ไปเรื่อยๆ
"นี่ถ้ามึงไม่ซ่าเมื่อคืนนะ กูคงไม่ต้องมาเป็นคนสวนให้มึงวันนี้หรอกว่ะ" ธีร์บ่น
กรณ์หัวเราะ "โทษกูไม่ได้หรอกไอ้สัส! มึงแม่งมือดีเกินไปเอง!"
เมื่อจัดสวนเสร็จ ทั้งคู่ก็สภาพไม่ต่างจากขอทานที่เพิ่งผ่านศึกสงครามมา ธีร์ทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้สนามด้วยความอ่อนล้า
"เหนื่อยชิบหายเลยว่ะไอ้กรณ์" ธีร์บ่น
"เออน่า! เดี๋ยวก็หาย" กรณ์พูด พลางยื่นน้ำเย็นให้ธีร์กระป๋องหนึ่ง "ว่าแต่... วันนี้มึงก็ช่วยกูเยอะแล้วนี่หว่า"
ธีร์มองหน้ากรณ์อย่างสงสัย "ทำไมวะ?"
กรณ์ยิ้มมุมปาก "ก็... กูรู้สึกว่าวันนี้แกก็ควรจะได้ปลดปล่อยบ้างนะ"
ธีร์ตาโตด้วยความตกใจ เขามองหน้ากรณ์ แล้วก็หัวเราะพรืดออกมา "ไอ้ห่า! มึงนี่คิดอะไรของมึงวะ!"
"ไม่ได้คิดอะไรโว้ย! กูแค่เป็นห่วงมึงเฉยๆ" กรณ์พูด พลางขยิบตาให้ธีร์เล็กน้อย
จู่ๆ กรณ์ก็เปลี่ยนเรื่อง "แต่กูมีอะไรจะท้ามึงว่ะไอ้ธีร์"
"ท้าอะไรของมึงอีกวะ?" ธีร์ถามอย่างระแวง
กรณ์ยิ้มกว้าง "กูท้ามึง... ใครจะลงไปว่ายน้ำที่สระว่ายน้ำรวมตอนกลางคืนได้นานที่สุด! โดยไม่ใส่เสื้อผ้า! ใครทนได้นานกว่าชนะ! ไอ้สัส!"
ธีร์เบิกตากว้างด้วยความตกใจ "ไอ้ห่า! มึงจะบ้าเหรอวะ! กลางคืนนะเว้ย! แถมยังต้องไม่ใส่เสื้อผ้าอีก!"
"กลัวเหรอวะไอ้ธีร์?" กรณ์ยิ้มเยาะ "แค่นี้ทำเป็นกลัว! ไหนบอกเป็นเพื่อนรักที่ตายแทนกันได้ไงวะ!"
คำพูดของกรณ์ทำให้ธีร์รู้สึกเหมือนโดนท้าทาย เขามองหน้ากรณ์ด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความฮึกเหิม
"ใครบอกว่ากูกลัววะไอ้สัส!" ธีร์ตอบกลับไปอย่างไม่ยอมแพ้ "ก็ได้! กูรับคำท้า! แต่ถ้ากูชนะ มึงต้องเป็นคนซักผ้าให้กูเป็นเดือน!"
กรณ์หัวเราะลั่น "ได้เลย! แต่ถ้ามึงแพ้... มึงต้องเป็นคนล้างห้องน้ำบ้านกูทุกวันเป็นเดือนนะเว้ย!"
ทั้งคู่หัวเราะออกมาพร้อมกัน เสียงหัวเราะดังประสานกันไปทั่วระเบียงคอนโด ธีร์รู้สึกได้ถึงความบ้าบิ่นที่ถูกปลุกขึ้นมาในตัว เขาไม่เคยคิดมาก่อนว่าชีวิตของเขาจะเต็มไปด้วยความสนุกสนานและเรื่องราวบ้าๆ แบบนี้กับเพื่อนสนิทอย่างกรณ์
ในคืนนั้น ภายใต้แสงจันทร์ที่สาดส่องลงมายังสระว่ายน้ำรวมของคอนโด ธีร์กับกรณ์ก็จัดการปลดเปลื้องเสื้อผ้าออกทีละชิ้น เผยให้เห็นเรือนร่างที่แข็งแรงและกล้ามเนื้อที่สวยงามของทั้งคู่ พวกเขามองหน้ากันแล้วยิ้มมุมปาก ก่อนจะกระโดดลงไปในสระน้ำพร้อมกันอย่างไม่ลังเล
ความเย็นของน้ำกระทบผิวกาย ทำให้ธีร์รู้สึกสดชื่นและตื่นตัวไปพร้อมๆ กัน เขามองหน้ากรณ์ที่กำลังแหวกว่ายอยู่ข้างๆ แล้วก็หัวเราะออกมาเบาๆ
มันคือการพิสูจน์มิตรภาพที่ดิบเถื่อนและบ้าบิ่นที่สุดของพวกเขา การเป็นเพื่อนที่สามารถท้าทายกันในเรื่องที่บ้าบิ่นที่สุด และพร้อมที่จะเผชิญหน้ากับทุกความอับอายเพื่อพิสูจน์คำว่า "เพื่อน" ที่แข็งแกร่งเกินกว่าสิ่งใด
บทที่ 18: วินาทีเฉียดตาย
คืนนั้นที่สระว่ายน้ำรวม ธีร์กับกรณ์กระโดดลงไปในน้ำเย็นเฉียบพร้อมกันอย่างไม่ลังเล เสียงหัวเราะของพวกเขาดังก้องไปทั่วบริเวณที่เงียบสงัด มีเพียงแสงจันทร์ที่สาดส่องลงมาเป็นพยาน พวกเขาว่ายน้ำแข่งกันไปมา หยอกล้อกันอย่างสนุกสนาน เหมือนเด็กๆ ที่ไม่เคยโต การเปลือยกายกลางแจ้งไม่ได้ทำให้พวกเขารู้สึกเขินอายเลยแม้แต่น้อย มันคือความสบายใจที่หาจากที่ไหนไม่ได้
"ไอ้ธีร์! มึงหมดแรงแล้วเหรอวะ! อ่อนว่ะ!" กรณ์ตะโกนแซว เมื่อเห็นธีร์เริ่มว่ายช้าลงเล็กน้อย
"ห่า! กูแค่ออมแรงไว้แกล้งมึงตอนหลังโว้ย!" ธีร์ตอบกลับไปอย่างไม่ยอมแพ้
พวกเขาว่ายน้ำแข่งกันไปอีกหลายรอบ แต่ละคนต่างพยายามเอาชนะอีกฝ่ายอย่างสุดความสามารถ สู้กันอย่างบ้าคลั่งราวกับไม่มีวันพรุ่งนี้
"ไอ้กรณ์! มึงลองดำน้ำแข่งกับกูไหมล่ะ! ใครอั้นหายใจได้นานกว่าชนะ!" ธีร์ท้า กรณ์ยิ้มกว้าง
"ได้เลย! กลัวที่ไหนวะ! มาดิ๊!"
ทั้งคู่สูดหายใจเข้าปอดลึกๆ แล้วดำดิ่งลงไปใต้น้ำพร้อมกัน ธีร์มองเห็นร่างของกรณ์ที่กำลังจมลึกลงไปอย่างรวดเร็ว แสงจันทร์ส่องทะลุผิวน้ำลงมา ทำให้เห็นร่างกายของกรณ์ที่เปลือยเปล่าและกล้ามเนื้อที่เคลื่อนไหวอย่างสง่างามใต้น้ำ
ธีร์พยายามอั้นหายใจให้นานที่สุดเท่าที่จะทำได้ เขามองนาฬิกาในใจ แล้วพยายามนับเวลาไปเรื่อยๆ ความเย็นของน้ำเริ่มทำให้ร่างกายของเขาชา แต่เขาก็ยังคงมุ่งมั่นที่จะเอาชนะกรณ์
เวลาผ่านไป... หนึ่งนาที... นาทีครึ่ง... สองนาที...
ธีร์รู้สึกว่าปอดของเขากำลังจะระเบิด เขาเริ่มรู้สึกวิงเวียนเล็กน้อย แต่ก็ยังคงมองหากรณ์ใต้น้ำ กรณ์ยังคงนิ่งสนิท ราวกับรูปปั้นที่จมดิ่งลงไปก้นสระ
สองนาทีครึ่ง... ธีร์เริ่มเห็นภาพเบลอๆ ความเจ็บปวดในปอดเริ่มทวีความรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ เขารู้สึกว่าตัวเองคงจะทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว ธีร์ตัดสินใจที่จะขึ้นไปหายใจ แต่ก่อนที่เขาจะผุดขึ้นไป เขาก็เหลือบไปเห็นบางสิ่งบางอย่างที่ทำให้หัวใจของเขาหล่นวูบ...
ร่างของกรณ์ยังคงนิ่งสนิทอยู่ใต้น้ำ แต่คราวนี้... กรณ์ไม่ได้จมลึกลงไปอย่างปกติ แต่เขากลับลอยคว่ำหน้าอยู่ก้นสระอย่างผิดปกติ
ธีร์รู้สึกเหมือนโลกทั้งใบหยุดหมุน ความเจ็บปวดในปอดหายไปในพริบตา เหลือไว้เพียงความตื่นตระหนกที่เข้าจู่โจมอย่างรุนแรง
"ไอ้กรณ์!" ธีร์ร้องตะโกนในใจ เขาพยายามพุ่งตัวลงไปหากรณ์ทันที แต่ด้วยความเหนื่อยล้าจากการอั้นหายใจมานาน ทำให้การเคลื่อนไหวของเขากระย่องกระแย่ง
ธีร์รีบว่ายลงไปคว้าตัวกรณ์อย่างรวดเร็ว ร่างของกรณ์นิ่มและไม่มีการตอบสนอง ธีร์พยายามดึงร่างของกรณ์ขึ้นสู่ผิวน้ำอย่างทุลักทุเล ด้วยแรงทั้งหมดที่มี เขาลากกรณ์ขึ้นมาที่ขอบสระ แล้วพยายามจับตัวกรณ์ให้หงายหน้าขึ้น
ใบหน้าของกรณ์ซีดเผือด ริมฝีปากเป็นสีม่วงคล้ำ และดวงตาของเขาลอยเคว้งมองเพดาน กรณ์หมดสติ!
ความตื่นตระหนกเข้าครอบงำธีร์อย่างรุนแรง เขาสั่นไปทั้งตัว แต่สัญชาตญาณของการเอาชีวิตรอดและมิตรภาพที่แข็งแกร่งก็ทำให้เขามีสติขึ้นมาอย่างรวดเร็ว ธีร์ไม่รอช้า เขาใช้มือข้างหนึ่งจับศีรษะของกรณ์ให้หงายขึ้น อีกมือหนึ่งบีบจมูกของกรณ์ แล้วประกบปากลงไปเพื่อ ผายปอด
"ไอ้กรณ์! ตื่นดิวะ! ไอ้สัส! มึงจะมาตายห่าตรงนี้ไม่ได้นะเว้ย!" ธีร์กระซิบข้างริมฝีปากของกรณ์ พลางเป่าลมหายใจเข้าสู่ปอดของเพื่อนรักอย่างสุดแรง
เขาทำซ้ำแล้วซ้ำเล่าอย่างไม่ยอมแพ้ ใบหน้าของธีร์เต็มไปด้วยหยดน้ำตาที่ไหลปะปนกับหยดน้ำจากสระ สลับกับการ กดหน้าอก อย่างรวดเร็วและต่อเนื่อง
วินาทีนั้น ความคิดมากมายพรั่งพรูเข้ามาในหัวของธีร์ ตั้งแต่เรื่องราวที่พวกเขาเคยทำบ้าๆ ด้วยกัน ความสุข ความเศร้า และความผูกพันที่สร้างมาตลอดชีวิต กรณ์คือเพื่อนรักที่เขาจะตายแทนกันได้ และเขาจะไม่มีวันยอมให้กรณ์จากไปแบบนี้เด็ดขาด!
"ฮึก... ฮึก..."
จู่ๆ กรณ์ก็ไอออกมาเฮือกใหญ่ ร่างกายกระตุกเล็กน้อย แล้วสำลักน้ำออกมา น้ำตาของธีร์ไหลพรั่งพรูออกมาด้วยความโล่งใจ เขาทิ้งตัวลงนั่งข้างๆ กรณ์ที่ยังคงหอบหายใจอย่างรุนแรง
"ไอ้ห่า! มึงนี่มัน..." ธีร์พูดเสียงสั่นเครือ น้ำตาไหลไม่หยุด เขาโผเข้ากอดกรณ์อย่างแนบแน่น กอดแน่นราวกับกลัวว่าเพื่อนจะหายไป
กรณ์หอบหายใจเบาๆ แล้วยกมือขึ้นตบหลังธีร์เบาๆ "ฮึก... ฮึก... มึงนี่ก็... เล่นใหญ่ชิบหายเลยนะไอ้ธีร์"
ธีร์ถอนกอดออก มองหน้ากรณ์ด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความรักและความเป็นห่วง เขาทุบไหล่กรณ์เบาๆ "ไอ้สัส! มึงนี่ทำกูใจหายใจคว่ำนะเว้ย!"
กรณ์ยิ้มบางๆ ใบหน้าของเขายังคงซีดเผือด แต่แววตาของเขากลับเต็มไปด้วยความรู้สึกซาบซึ้งใจ
"ขอบคุณนะไอ้ธีร์... ขอบคุณมากจริงๆ" กรณ์พูดเสียงแผ่วเบา "มึงนี่มันเพื่อนแท้จริงๆ ว่ะ... ที่พร้อมจะช่วยกูทุกอย่าง... แม้กระทั่งตอนที่กูเกือบตาย"
ธีร์มองหน้ากรณ์ แล้วก็กอดเพื่อนรักแน่นอีกครั้ง ในวินาทีเฉียดตายนั้น ไม่มีคำพูดใดๆ ที่จะอธิบายความผูกพันที่แข็งแกร่งระหว่างพวกเขาได้ มีเพียงการกระทำที่แสดงให้เห็นว่าพวกเขาคือเพื่อนรักที่พร้อมจะสู้ไปด้วยกัน ไม่ว่าจะเป็นเรื่องที่ดิบเถื่อน บ้าบิ่น หรือแม้กระทั่งความเป็นความตาย
บทที่ 19: ผจญภัยในป่าลึก
หลังจากเหตุการณ์เฉียดตายที่สระว่ายน้ำ ธีร์กับกรณ์ยิ่งตระหนักถึงความสำคัญของกันและกันมากขึ้น พวกเขากลายเป็นเหมือนเงาตามตัว ไม่ว่าไปไหนก็ไปด้วยกัน และพร้อมจะยืนหยัดเคียงข้างกันเสมอ ไม่ว่าสถานการณ์จะเลวร้ายแค่ไหน
สองเดือนต่อมา กรณ์ชวนธีร์ไปเดินป่าที่อุทยานแห่งชาติแห่งหนึ่งทางภาคเหนือของประเทศไทย เพื่อพักผ่อนและผจญภัยไปในตัว ธีร์ตกลงอย่างไม่ลังเล เพราะเขารู้ดีว่าการได้ไปเที่ยวกับกรณ์ ไม่เคยมีคำว่าน่าเบื่อ
เช้าวันรุ่งขึ้น ทั้งคู่มาถึงจุดเริ่มต้นของการเดินป่า สวมชุดลำลองทะมัดทะแมง สะพายเป้ใบใหญ่ และพร้อมสำหรับทุกสถานการณ์ กรณ์กางแผนที่ออกมาดู "วันนี้เราจะเดินไปน้ำตกที่ซ่อนอยู่ในป่าลึกว่ะไอ้ธีร์ เขาบอกว่าสวยโคตรๆ เลยนะเว้ย"
"สวยยังไงก็อย่าลืมถ่ายรูปกูเยอะๆ นะเว้ยไอ้สัส! กูอุตส่าห์ฟิตหุ่นมาทั้งเดือน" ธีร์แซว กรณ์หัวเราะลั่น
พวกเขาเดินป่ากันอย่างสนุกสนานตามทางเดินธรรมชาติที่บางช่วงก็รกทึบจนแทบมองไม่เห็นทาง ธีร์กับกรณ์ผลัดกันนำทาง ช่วยกันแหวกกิ่งไม้ หนามเกี่ยวเสื้อผ้าบ้างเล็กน้อย แต่พวกเขาก็ไม่ได้บ่นสักคำ กลับหัวเราะและหยอกล้อกันไปตลอดทาง
"ไอ้ธีร์! ดูดิ๊! กบตัวใหญ่กว่าหัวมึงอีก!" กรณ์ร้องบอก พลางชี้ไปที่กบตัวเขื่องที่เกาะอยู่บนใบไม้ ธีร์มองตามแล้วก็ส่ายหน้าอย่างขบขัน
ช่วงบ่าย พวกเขาก็มาถึงบริเวณลำธารเล็กๆ ที่ไหลลงมาจากน้ำตก เสียงน้ำตกดังกระหึ่มมาจากเบื้องหน้า ทำให้ทั้งคู่รู้สึกตื่นเต้นมากขึ้น พวกเขารีบเดินตามเสียงน้ำตกไปอย่างรวดเร็ว
และแล้ว... ภาพเบื้องหน้าก็ทำให้ธีร์กับกรณ์ต้องยืนตะลึง น้ำตกขนาดใหญ่ที่สูงเสียดฟ้า สายน้ำสีขาวสะอาดไหลรินลงมาจากหน้าผาหินสูงชัน เบื้องล่างเป็นแอ่งน้ำสีมรกตที่ใสราวกับกระจก บรรยากาศรอบข้างเต็มไปด้วยต้นไม้เขียวขจี และผืนป่าที่ยังคงความบริสุทธิ์งดงาม
"โห... แม่งโคตรสวยเลยว่ะไอ้กรณ์!" ธีร์อุทานด้วยความตื่นตาตื่นใจ กรณ์พยักหน้าเห็นด้วย ดวงตาของเขาก็เปล่งประกายไม่แพ้กัน
ทั้งคู่ไม่รอช้า รีบถอดเสื้อผ้าออกอย่างรวดเร็ว เผยให้เห็นเรือนร่างที่แข็งแรงและกล้ามเนื้อที่สวยงาม พวกเขาไม่ได้สนใจสายตาใคร เพราะที่นี่มีเพียงแค่พวกเขาเท่านั้น
"กระโดดลงไปเลยไหมวะไอ้ธีร์!" กรณ์ท้า ธีร์ยิ้มกว้าง
"ทำไมวะ! กลัวเหรอไง!" ธีร์สวนกลับไป ก่อนจะวิ่งไปที่ขอบแอ่งน้ำ แล้วกระโดดลงไปในน้ำเย็นเฉียบอย่างไม่ลังเล กรณ์หัวเราะแล้วกระโดดตามลงไปติดๆ
น้ำเย็นเฉียบทำให้ร่างกายของทั้งคู่รู้สึกสดชื่นและกระปรี้กระเปร่า พวกเขาว่ายน้ำเล่นกันอย่างสนุกสนาน พลางแหวกว่ายเข้าไปใกล้กับม่านน้ำตกที่ไหลลงมากระทบร่าง เสียงหัวเราะของพวกเขาก้องไปทั่วหุบเขา
แต่แล้ว... ความสนุกก็ต้องหยุดชะงักลง เมื่อจู่ๆ สายน้ำที่ไหลลงมาจากน้ำตกก็เริ่มเชี่ยวกรากขึ้นอย่างกะทันหัน แรงน้ำที่ไหลลงมาเริ่มรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ จนแทบจะพัดพาร่างของพวกเขาให้จมลงไปในแอ่งน้ำ
"ไอ้ธีร์! แรงน้ำมันแรงขึ้นว่ะ!" กรณ์ตะโกนบอก ธีร์มองไปรอบๆ ก็เห็นว่าระดับน้ำในแอ่งเริ่มสูงขึ้นอย่างรวดเร็ว
"แม่งเอ๊ย! สงสัยข้างบนฝนตกว่ะ!" ธีร์ตะโกนตอบ "รีบขึ้นไปจากน้ำเร็ว!"
ทั้งคู่พยายามว่ายน้ำเข้าฝั่งอย่างสุดกำลัง แต่ด้วยกระแสน้ำที่เชี่ยวกราก ทำให้การว่ายทวนกระแสเป็นเรื่องที่ยากลำบาก ธีร์พยายามยื่นมือไปคว้าก้อนหินริมฝั่ง แต่ก็ลื่นหลุดไป
"ไอ้กรณ์! ระวัง!" ธีร์ตะโกนเตือน เมื่อเห็นกรณ์กำลังถูกกระแสน้ำพัดไปทางหน้าผาอีกด้านหนึ่ง
กรณ์พยายามว่ายน้ำอย่างสุดแรงเกิด แต่กระแสน้ำก็รุนแรงเกินกว่าที่เขาจะต้านทานได้ ร่างของเขากำลังถูกพัดเข้าไปใกล้กับม่านน้ำตกที่ไหลลงมาอย่างรุนแรง
"ไอ้ธีร์! ช่วยด้วย!" กรณ์ตะโกนเสียงสั่น
ธีร์ไม่รอช้า เขารวบรวมพละกำลังทั้งหมดที่มี แล้วว่ายทวนกระแสไปหากรณ์อย่างบ้าคลั่ง ความคิดเดียวในหัวของธีร์ตอนนี้คือ เขาจะต้องช่วยเพื่อนรักให้ได้!
เมื่อไปถึงตัวกรณ์ ธีร์ก็พุ่งเข้าคว้าแขนของกรณ์ไว้แน่น ด้วยแรงทั้งหมดที่มี เขาพยายามดึงร่างของกรณ์เข้าหาตัว แต่กระแสน้ำก็แรงเกินกว่าที่เขาจะต้านทานได้ไหว ทั้งคู่กำลังถูกกระแสน้ำพัดเข้าไปหาม่านน้ำตกที่เบื้องล่างเป็นโขดหินแหลมคม
"จับไว้แน่นๆ นะไอ้กรณ์! อย่าปล่อยมือกูนะเว้ย!" ธีร์ตะโกนบอก
กรณ์กำมือธีร์แน่น ใบหน้าของเขาซีดเผือด แต่แววตากลับเต็มไปด้วยความเชื่อใจในตัวเพื่อนรัก
ในวินาทีเป็นตายนั้น ธีร์กับกรณ์รู้ดีว่าพวกเขาเหลือเพียงแค่กันและกัน ไม่มีอะไรที่สำคัญไปกว่าการเอาชีวิตรอดและมิตรภาพที่แข็งแกร่งนี้ พวกเขาสองคนต้องเผชิญหน้ากับความบ้าคลั่งของธรรมชาติ และพิสูจน์ให้เห็นว่ามิตรภาพแบบดิบๆ เถื่อนๆ ของพวกเขานั้นแข็งแกร่งพอที่จะเอาชนะทุกอุปสรรคได้หรือไม่!

nuangnut1996

สนุกมากครับ

soobin69ck

ขอบคุงมากคร้าบ เสวสุดๆ