แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย realman เมื่อ 2025-6-29 00:53
มิตรภาพของผองเพื่อน สุดแซบ แนวผจญภัยแฟนตาซี ep.2
บทที่ 11: แรงสั่นสะเทือนในมิตรภาพหลังจากที่กรณ์จากไป ธีร์ยังคงนั่งนิ่งอยู่ในร้านกาแฟ ความรู้สึกที่ประดังประเดเข้ามาทำให้เขาแทบหายใจไม่ออก คำพูดและการกระทำของกรณ์ยังคงวนเวียนอยู่ในหัว ราวกับฉายภาพซ้ำแล้วซ้ำเล่า ธีร์รู้ดีว่าสถานการณ์นี้ไม่ใช่แค่เรื่องบังเอิญอีกต่อไปแล้ว แต่มันกำลังสั่นคลอนความสัมพันธ์แบบเพื่อนที่เขามีมาตลอด เขาใช้เวลาอีกครู่ใหญ่กว่าจะตัดสินใจกลับคอนโด ตลอดทางกลับ ธีร์คิดทบทวนเรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้นกับกรณ์ ความสับสนในใจเริ่มก่อตัวเป็นความรู้สึกที่ชัดเจนขึ้น แรงดึงดูดที่เขาพยายามปฏิเสธมาตลอด ตอนนี้กลับเด่นชัดขึ้นมาอย่างไม่อาจต้านทานได้ ไม่ใช่แรงดึงดูดทางเพศ แต่เป็นแรงดึงดูดของความผูกพันที่ลึกซึ้งเกินกว่าคำว่าเพื่อนธรรมดา เมื่อมาถึงคอนโด ธีร์เปิดประตูเข้าไปในห้องนั่งเล่น และภาพที่เห็นก็ทำให้เขาต้องชะงัก กรณ์ไม่ได้กลับบ้านไป แต่กำลังนั่งรอเขาอยู่บนโซฟา ใบหน้าของกรณ์ดูจริงจังและมีความกังวลเล็กน้อย เมื่อเห็นธีร์เดินเข้ามา กรณ์ก็ลุกขึ้นยืน "ธีร์... ฉันรู้ว่าแกคงสับสน" กรณ์พูดด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวล แต่เต็มไปด้วยความจริงใจ "ฉันขอโทษที่ทำให้แกไม่สบายใจ" ธีร์มองหน้ากรณ์ สัมผัสได้ถึงความจริงใจในแววตาของเพื่อนสนิท หัวใจของเขาเต้นรัวอย่างควบคุมไม่ได้ "นาย... นายยังไม่ได้กลับบ้านเหรอ?" ธีร์ถาม เสียงของเขาเบาหวิว กรณ์ส่ายหน้าช้าๆ "ฉันกลับไปไม่ได้หรอก... ถ้ายังไม่ได้คุยกับแกให้รู้เรื่อง" ความเงียบเข้าปกคลุมอีกครั้ง เป็นความเงียบที่เต็มไปด้วยความรู้สึกที่อัดแน่น ธีร์รู้สึกเหมือนกำลังจะระเบิดกับความอัดอั้นที่เก็บไว้มานาน เขารู้ดีว่าถึงเวลาแล้วที่พวกเขาจะต้องเผชิญหน้ากับความจริง "กรณ์... แก... แกหมายความว่าไงกันแน่?" ธีร์ถามออกไปในที่สุด พยายามรวบรวมความกล้าทั้งหมดที่มี กรณ์เดินเข้ามาใกล้ธีร์อีกก้าวหนึ่ง ดวงตาของเขาสบเข้ากับดวงตาของธีร์อย่างจัง ราวกับกำลังถ่ายทอดความรู้สึกทั้งหมดที่อยู่ภายใน ธีร์รู้สึกได้ถึงลมหายใจอุ่นๆ ของกรณ์ที่ปะทะกับใบหน้า "ฉันหมายความว่า... ฉันเป็นห่วงแกมากนะธีร์" กรณ์พูดเสียงเบา แต่ชัดเจนทุกถ้อยคำ "ฉันไม่รู้ว่ามันเกิดขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่มันเป็นความรู้สึกที่ฉันไม่สามารถปฏิเสธได้อีกต่อไปแล้วว่า แกสำคัญกับฉันมากที่สุด" คำสารภาพของกรณ์ทำให้ธีร์ชาวาบไปทั้งตัว ความรู้สึกที่เขาพยายามกดเอาไว้มาตลอด ตอนนี้กลับปะทุขึ้นมาอย่างรุนแรง ธีร์รู้สึกถึงแรงดึงดูดที่ไม่อาจต้านทานได้ เขายกมือขึ้นสัมผัสใบหน้าของกรณ์อย่างแผ่วเบา ดวงตาของทั้งคู่ประสานกันด้วยความรู้สึกที่ลึกซึ้ง ไม่ใช่ความรักแบบคู่รัก แต่เป็นความผูกพันที่แน่นแฟ้นจนยากจะอธิบาย กรณ์ยื่นมือมาจับมือของธีร์ แล้วค่อยๆ ดึงมือของธีร์ให้วางลงบนแผงอกของเขา ธีร์สัมผัสได้ถึงกล้ามเนื้อที่แข็งแรง และจังหวะการเต้นของหัวใจที่รุนแรงไม่แพ้หัวใจของเขาเอง "แก... แกเป็นห่วงฉันมากขนาดนี้เลยเหรอ?" ธีร์ถาม เสียงของเขาแทบจะกลืนหายไปในลำคอ กรณ์พยักหน้าช้าๆ ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความห่วงใยและความปรารถนาดี "ใช่... ฉันรู้สึกแบบนั้นจริงๆ" ธีร์ไม่รอช้าอีกต่อไป เขากระโจนเข้าสวมกอดกรณ์อย่างแนบแน่น ปล่อยให้ความรู้สึกทั้งหมดที่อัดอั้นอยู่ในใจพรั่งพรูออกมา กรณ์กอดตอบธีร์อย่างแน่นหนาเช่นกัน สัมผัสที่อบอุ่นและคุ้นเคยทำให้ธีร์รู้สึกปลอดภัยและได้รับการเติมเต็มอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ทั้งคู่ยืนกอดกันแน่นท่ามกลางความเงียบงัน มีเพียงเสียงลมหายใจที่สม่ำเสมอของทั้งคู่ ความใกล้ชิดทางกายนั้นเต็มไปด้วยความหมาย เป็นความใกล้ชิดที่บ่งบอกถึงความผูกพันทางใจที่ไม่มีขีดจำกัด กล้ามเนื้อที่แข็งแกร่งของธีร์บดเบียดกับร่างกายของกรณ์ สัมผัสที่ช่างร้อนผ่าว แต่กลับทำให้รู้สึกปลอดภัยอย่างน่าประหลาดใจ กรณ์ค่อยๆ คลายอ้อมกอดออกเล็กน้อย แล้วเงยหน้าขึ้นมองธีร์ ใบหน้าของกรณ์อยู่ใกล้แค่เอื้อม ธีร์รู้สึกได้ถึงลมหายใจที่ร้อนผ่าวของกรณ์ที่เป่ารดอยู่ข้างแก้ม "ฉันแค่อยากให้แกรู้ว่า... ไม่ว่าแกจะเจออะไรมา หรือรู้สึกอะไรอยู่... ฉันจะอยู่ตรงนี้เสมอ" กรณ์กระซิบเสียงแผ่วเบา แต่หนักแน่นทุกถ้อยคำ "ฉันจะเป็นเพื่อนที่อยู่ข้างแกเสมอ... ไม่ว่าแกจะหาความรักแบบไหนเจอหรือไม่ก็ตาม" คำพูดของกรณ์ทำให้ดวงตาของธีร์รื้นขึ้นมาด้วยความซาบซึ้ง เขาไม่เคยรู้สึกได้รับการยอมรับและเป็นห่วงเป็นใยมากขนาดนี้มาก่อน ความต้องการที่จะได้รับการเติมเต็มในใจของธีร์ ไม่ใช่แค่จากคนรัก แต่จากเพื่อนที่เข้าใจและอยู่เคียงข้าง กำลังได้รับการตอบสนองอย่างลึกซึ้ง กรณ์ยื่นมือไปลูบไล้ไปตามแผงอกของธีร์อย่างแผ่วเบา สัมผัสที่ชวนสยิวแต่กลับเต็มไปด้วยความอบอุ่นและความห่วงใย ความใกล้ชิดทางกายที่เกิดขึ้นระหว่างพวกเขานั้น เป็นการแสดงออกถึงความผูกพันที่ไร้ขอบเขต เป็นความรู้สึกที่คลุมเครืออยู่ระหว่างมิตรภาพที่ลึกซึ้ง กับบางสิ่งบางอย่างที่อาจจะมากเกินกว่านั้น ธีร์หลับตาลง ซึมซับทุกสัมผัสและทุกความรู้สึกที่กรณ์มอบให้ ไม่ใช่เรื่องของความใคร่ แต่เป็นเรื่องของความต้องการทางอารมณ์ที่ถูกเติมเต็ม การที่กรณ์รับรู้และยอมรับในสิ่งที่เขาเป็น ทำให้ธีร์รู้สึกราวกับได้ค้นพบ "ความรัก" ในอีกรูปแบบหนึ่ง รูปแบบของ โบรแมนซ์ที่เข้มข้นและลึกซึ้ง ในคืนนั้น ธีร์รู้แล้วว่าคนที่เขาตามหามาตลอด ไม่ได้มีแค่คนรักที่จะมาเติมเต็ม แต่ยังรวมถึงเพื่อนแท้ที่เข้าใจและพร้อมจะอยู่เคียงข้างเขาเสมอ คนที่อยู่ใกล้ตัวเขาที่สุด... และพร้อมที่จะเติมเต็มช่องว่างในหัวใจของเขาด้วยความผูกพันที่ไม่มีวันจางหาย บทที่ 12: มิตรภาพแบบถึงลูกถึงคนหลังจากคืนนั้น ความสัมพันธ์ระหว่างธีร์กับกรณ์ก็ก้าวข้ามเส้นบางๆ ไปแล้ว ไม่ใช่เส้นแบ่งของคนรัก แต่เป็นเส้นแบ่งของเพื่อนสนิทที่ลึกซึ้งเกินกว่าใครจะเข้าใจ พวกเขาไม่ได้รู้สึกเขินอายกันอีกต่อไป ยิ่งไปกว่านั้นคือความเข้าใจที่ก่อตัวขึ้นอย่างเงียบๆ ว่าต่างฝ่ายต่างคือเซฟโซนของกันและกัน เช้าวันหนึ่งที่อากาศร้อนอบอ้าว ธีร์ตัดสินใจว่าจะไปออกกำลังกายที่ฟิตเนสของคอนโด พลางนึกขึ้นได้ว่ากรณ์เคยบอกว่าจะมาวิ่งช่วงเช้าเหมือนกัน เมื่อไปถึง ก็เห็นกรณ์กำลังวิ่งบนลู่วิ่งไฟฟ้าอย่างมุ่งมั่น เสื้อกล้ามสีขาวของกรณ์เปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อจนแนบเนื้อ เผยให้เห็นกล้ามเนื้อไหล่และอกที่ชัดเจน "ไงไอ้เพื่อนยาก! มาแล้วเหรอวะ" กรณ์ทักทายเสียงหอบเล็กน้อย พลางส่งยิ้มกว้างให้ ธีร์พยักหน้า ก่อนจะเดินไปเลือกลู่วิ่งที่อยู่ข้างๆ กรณ์ แล้วเริ่มวอร์มอัพ หลังจากวิ่งได้สักพัก เหงื่อของธีร์ก็เริ่มซึมไปทั่วแผ่นหลัง เขาตัดสินใจถอดเสื้อยืดออกอย่างไม่ลังเล เผยให้เห็นกล้ามท้องที่เป็นลอนสวยงามและผิวสีแทนที่คมเข้ม กรณ์เหลือบมองมา แล้วก็หัวเราะออกมาเบาๆ "โห... ไอ้ซิกแพคของแกนี่มันคมกริบกว่ามีดหมออีกนะไอ้ธีร์" กรณ์แซว ธีร์หัวเราะตอบอย่างไม่ถือสา "แกก็ไม่ได้ขี้เหร่กว่าฉันหรอกว่ะไอ้กรณ์ กล้ามแขนแกนี่ใหญ่เท่าหัวฉันแล้วมั้ง" ธีร์สวนกลับไป พวกเขาพูดคุยกันไปเรื่อยๆ เกี่ยวกับการออกกำลังกาย แผนธุรกิจ และเรื่องสัพเพเหระทั่วไป ไม่มีความอึดอัดใดๆ ในการที่ต่างฝ่ายต่างเปลือยท่อนบนออกมาระหว่างออกกำลังกาย เหมือนทหารที่คุ้นเคยกับการเปิดเผยร่างกายให้กันเห็นในโรงนอน หรือในห้องน้ำรวม ไม่มีเรื่องชู้สาวเข้ามาเกี่ยวข้อง มีแต่ความสบายใจและความเชื่อใจ หลังออกกำลังกายเสร็จ ทั้งคู่ก็เดินไปที่ห้องล็อกเกอร์เพื่ออาบน้ำ ธีร์เดินเข้าไปในห้องอาบน้ำรวมอย่างไม่ลังเล กรณ์เดินตามเข้ามาติดๆ แล้วก็เปิดฝักบัวที่อยู่ข้างๆ "เออไอ้ธีร์... เมื่อเช้าฉันเกือบมาไม่ทันแน่ะ" กรณ์บ่น พลางปล่อยให้น้ำอุ่นๆ ชะโลมไปทั่วร่าง "ตื่นมาก็รู้สึกตุงๆ หน่อย เลยต้องจัดไปยกหนึ่งก่อนมา" ธีร์หัวเราะเสียงดัง "โธ่ไอ้ห่า! มึงนี่ก็ไม่เว้นเลยนะ" ธีร์พูดด้วยสำเนียงใต้ติดตลก ซึ่งเป็นคำที่พวกเขาใช้คุยกันในหมู่เพื่อนสนิทแบบไม่ต้องกลัวว่าจะโดนโกรธ "เออ ก็คนมันอัดอั้นนี่หว่า" กรณ์ตอบอย่างไม่สะทกสะท้าน พลางถูสบู่ไปตามตัว "ว่าแต่แกเหอะ เมื่อคืนเห็นเงียบๆ ไป สงสัยคงจัดหนักไปหลายยกก่อนฉันไปถึงห้องใช่ไหมล่ะ" ธีร์ส่ายหน้า พลางหัวเราะร่วน "มึงนี่ก็! กูน่ะนอนหลับเป็นตายเลยต่างหาก ไอ้ห่า! หรือว่ามึงแอบมาดมกลิ่นกูตอนหลับวะ?" กรณ์ทำท่าทางตกใจเกินจริง "โธ่ไอ้สัส! มึงเห็นกูเป็นโรคจิตหรือไง! ไม่ได้แอบดมโว้ย!" เขากล่าวพลางหัวเราะร่วนไปกับธีร์ ระหว่างอาบน้ำ กรณ์ก็ชะโงกหน้ามามองธีร์ที่กำลังถูสบู่ที่ขา "เออไอ้ธีร์... กล้ามขาแกนี่ก็ไม่เบานะเนี่ย มึงซิทอัพกี่ทีวะถึงจะได้ขนาดนี้" กรณ์พูดพร้อมกับยื่นมือมาแตะที่น่องของธีร์เบาๆ ธีร์ก็ไม่ได้มีท่าทีเขินอายอะไร และยังโชว์กล้ามให้เพื่อนดูอย่างภาคภูมิใจ "ก็นิดหน่อยน่ะมึง ไม่ได้เท่าของมึงหรอก ไอ้กล้ามปู" ธีร์ตอบกลับไปอย่างเป็นกันเอง การพูดคุยเรื่องร่างกายของกันและกันเป็นเรื่องปกติสำหรับพวกเขา ไม่ต่างจากการคุยเรื่องดินฟ้าอากาศ ในขณะที่ต่างคนต่างอาบน้ำอย่างสบายใจ จู่ๆ กรณ์ก็ผิวปากเบาๆ แล้วพูดขึ้นมาว่า "อืมมม... แต่ก็นะ... ตอนเช้าน่ะ... กลิ่นมันชัดเจนกว่านี้หน่อยนะ" กรณ์ยิ้มมุมปากเล็กน้อย แววตาของเขาดูขี้เล่น ธีร์ได้ยินดังนั้นก็หัวเราะพรืดออกมา "ไอ้ห่า! มึงนี่ก็นะ! กูบอกแล้วว่าไม่เห็นมีอะไร!" ธีร์แกล้งทำเสียงดุ แต่ในใจกลับรู้สึกขบขันกับความพยายามของกรณ์ที่จะหยอกล้อเขาเรื่องเมื่อเช้า พวกเขาอาบน้ำและพูดคุยเรื่องอย่างว่าด้วยถ้อยคำที่บางคนอาจมองว่าหยาบ แต่สำหรับพวกเขาแล้ว มันคือความจริงใจและความสนิทสนมที่ไม่มีสิ่งใดมาปิดกั้น ความรู้สึกของการเป็นเพื่อนที่สามารถตายแทนกันได้ ไม่ต้องมีคำพูดสวยหรู แต่แสดงออกผ่านความเข้าใจ การหยอกล้อที่ถึงลูกถึงคน และการยอมรับในสิ่งที่อีกฝ่ายเป็นอย่างแท้จริง เมื่ออาบน้ำเสร็จ ธีร์กับกรณ์ก็เดินออกมาจากห้องอาบน้ำพร้อมกัน แต่ละคนมีผ้าขนหนูพันรอบเอว เผยให้เห็นเรือนร่างที่แข็งแรงอย่างไม่เขินอาย ธีร์รู้สึกได้ถึงความสัมพันธ์ที่แน่นแฟ้นยิ่งขึ้นระหว่างเขากับกรณ์ ไม่ใช่ความสัมพันธ์แบบชู้สาว แต่เป็นความผูกพันที่บริสุทธิ์และแข็งแกร่งที่สุดในชีวิตของเขา บทที่ 13: บททดสอบและคำว่า 'เพื่อน'หลังจากเหตุการณ์ในห้องฟิตเนสและห้องอาบน้ำ ธีร์กับกรณ์ยิ่งสนิทกันมากขึ้นกว่าเดิม พวกเขาไม่เพียงแต่เป็นเพื่อนที่รู้ใจกันทุกเรื่อง แต่ยังเป็นคนที่สามารถเปิดเผยทุกอย่างในชีวิตให้แก่กันและกันได้อย่างไม่กังวล ไม่ว่าจะเป็นความลับที่มืดมิดที่สุด หรือความต้องการที่ซ่อนเร้นที่สุด เย็นวันศุกร์ ธีร์กับกรณ์นัดกันไปสังสรรค์กับกลุ่มเพื่อนสนิทที่บาร์ประจำแห่งหนึ่ง บรรยากาศในบาร์คึกคักไปด้วยเสียงเพลงและผู้คนที่แน่นขนัด พวกเขาหัวเราะ เฮฮา และดื่มด่ำกับบรรยากาศของค่ำคืนนั้นอย่างเต็มที่ "ไอ้ธีร์! มึงไม่คิดจะหาเมียเป็นตัวเป็นตนบ้างเหรอวะ?" เสียง ไอ้วิน เพื่อนอีกคนในกลุ่มตะโกนแซวขึ้นมา ท่ามกลางเสียงหัวเราะของเพื่อนคนอื่นๆ ธีร์หัวเราะ "จะไปหาที่ไหนวะ? ใครจะมาทนไอ้ห่าพวกมึงได้วะเนี่ย" "ก็จริงของมันว่ะ" กรณ์เสริม พลางตบไหล่ธีร์เบาๆ "สงสัยคงต้องอยู่กับพวกกูไปจนแก่ตายแล้วล่ะมึง" คำพูดของกรณ์ทำให้ธีร์รู้สึกอบอุ่นในใจ เขาหันไปมองหน้ากรณ์ แล้วยิ้มให้กันอย่างรู้ใจ เมื่อดึกสงัด เพื่อนคนอื่นๆ เริ่มทยอยกลับกันไปจนเหลือเพียงธีร์กับกรณ์เท่านั้นที่ยังนั่งอยู่ที่โต๊ะ ทั้งคู่เงียบไปพักใหญ่ มีเพียงเสียงเพลงแผ่วๆ และเสียงแก้วกระทบกันที่ดังมาจากบาร์เทนเดอร์ "ไอ้ธีร์... แกโอเคแน่นะ?" กรณ์ถามขึ้นมา ดวงตาของเขามองธีร์อย่างจริงจัง ธีร์พยักหน้า "อืม... ทำไมวะ?" กรณ์ถอนหายใจออกมาเบาๆ "ก็ช่วงนี้แกดูซึมๆ ไปบ้างบางที สงสัยเรื่องงานเยอะใช่ไหม?" ธีร์ไม่ได้ตอบตรงๆ เขารินเบียร์ใส่แก้วแล้วยกขึ้นดื่มช้าๆ "ก็มีบ้างว่ะ... บางทีมันก็เหนื่อยๆ" "เหนื่อยก็พักบ้างดิวะ" กรณ์พูด พลางยื่นมือมาตบไหล่ธีร์เบาๆ "อย่าหักโหมนักเลย" จู่ๆ กรณ์ก็เปลี่ยนเรื่อง "ว่าแต่... วันก่อนที่สระว่ายน้ำน่ะ... มึงรู้สึกยังไงวะ?" คำถามของกรณ์ทำให้ธีร์สำลักเบียร์ที่กำลังดื่ม เขาไอโขลกๆ แล้วหันไปมองหน้ากรณ์ด้วยแววตาที่ทั้งตกใจและขบขัน "ไอ้ห่า! มึงนี่ก็นะ! ถามอะไรของมึงวะ" ธีร์พูดด้วยน้ำเสียงกึ่งดุ กึ่งหัวเราะ กรณ์หัวเราะ "ก็กูแค่อยากรู้นี่หว่า ว่ามึงรู้สึกไง" แววตาของกรณ์ดูท้าทายเล็กน้อย ธีร์จ้องหน้ากรณ์ พยายามอ่านใจอีกฝ่าย เขารู้ว่ากรณ์ไม่ได้ต้องการคำตอบจริงจัง แต่เป็นการหยอกล้อในแบบของพวกเขา ธีร์ยิ้มมุมปากเล็กน้อย "ก็... สยิวดีว่ะไอ้สัส" ธีร์ตอบกลับไปอย่างไม่เขินอาย "มึงก็ลูบซะทั่วเลยนี่หว่า ไม่ให้กูสยิวได้ไง" ธีร์พูดติดตลกพลางทำท่าทางเลียนแบบกรณ์ที่ลูบไล้หลังเขาในวันนั้น กรณ์หัวเราะลั่น "โห... มึงนี่ก็! กูก็แค่อยากช่วยไง" "ช่วยบ้าช่วยบออะไรของมึง" ธีร์แกล้งทำเสียงแข็ง "ทีหลังถ้าจะช่วยก็บอกก่อนดิไอ้ห่า! กูจะได้ทำใจทัน" บทสนทนาที่เต็มไปด้วยถ้อยคำดิบเถื่อนและเสียงหัวเราะดังลั่นไปทั่วบริเวณ มันเป็นความสบายใจที่ธีร์รู้สึกได้ทุกครั้งที่อยู่กับกรณ์ ความสามารถในการพูดคุยทุกเรื่องราวอย่างเปิดเผย ไม่ต้องมีพิธีรีตอง หรือคำพูดที่สวยหรูใดๆ "เออไอ้ธีร์" กรณ์พูดขึ้นมาอีกครั้ง แต่คราวนี้เสียงของเขาจริงจังขึ้นเล็กน้อย "แต่จริงๆ แล้ว... กูก็ไม่เคยเจอใครที่กูสบายใจที่จะอยู่ด้วยเท่ามึงเลยนะ" คำพูดของกรณ์ทำให้ธีร์ชะงัก เขามองหน้าเพื่อนสนิทด้วยความรู้สึกที่ตื้นตันใจ "มึงก็เหมือนกันแหละไอ้กรณ์" ธีร์ตอบกลับไปอย่างจริงใจ "มึงนี่แหละคือเพื่อนที่ดีที่สุดของกู" กรณ์ยื่นมือมาตบไหล่ธีร์อย่างหนักแน่น "เรามันก็ไอ้คู่หูจอมบ้าระห่ำนี่หว่า" เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความผูกพัน "ต่อให้ต้องไปตาย กูจะลากมึงไปด้วย! แล้วถ้ามึงจะตาย กูจะตายก่อนมึง! ไอ้สัส!" ธีร์หัวเราะออกมาอย่างสุดเสียง เขาไม่เคยได้ยินคำพูดที่ดิบเถื่อนแต่จริงใจเท่านี้มาก่อน กรณ์เองก็หัวเราะตาม เสียงหัวเราะของทั้งคู่ดังประสานกันไปทั่วบาร์ แสดงให้เห็นถึงมิตรภาพที่แข็งแกร่งและไร้ขีดจำกัด ในค่ำคืนนั้น ธีร์รู้แล้วว่าความรักที่เขาตามหานั้น ไม่ได้มีแค่รูปแบบของคู่รักเท่านั้น แต่ยังรวมถึงความรักแบบมิตรภาพที่ลึกซึ้ง ความผูกพันที่สามารถเปิดเผยได้ทุกอย่าง ไม่ว่าจะเป็นร่างกาย หรือความรู้สึกที่ซ่อนเร้นที่สุด การเป็นเพื่อนที่สามารถคุยเรื่องอย่างว่าได้โดยไม่เคอะเขิน และพร้อมที่จะตายแทนกันได้ มันคือความสัมพันธ์ที่จริงใจที่สุดในชีวิตของเขา บทที่ 14: คืนแห่งความอัดอั้นหลังจากค่ำคืนแห่งการสังสรรค์ ธีร์กับกรณ์ก็แยกย้ายกันกลับคอนโดของตัวเอง ธีร์รู้สึกอิ่มเอมกับมิตรภาพที่แน่นแฟ้นยิ่งขึ้น เขายิ้มให้กับตัวเองเบาๆ เมื่อนึกถึงบทสนทนาและเสียงหัวเราะระหว่างเขากับกรณ์ เมื่อมาถึงห้อง ธีร์จัดการตัวเอง อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วทิ้งตัวลงบนเตียงกว้าง ความเหนื่อยล้าจากการทำงานและการสังสรรค์ทำให้เปลือกตาของเขาเริ่มหนักอึ้ง แต่แล้วภาพของกรณ์ที่ยิ้มกว้าง แววตาขี้เล่น และคำพูดดิบเถื่อนแต่จริงใจก็กลับมาวนเวียนอยู่ในหัว "ต่อให้ต้องไปตาย กูจะลากมึงไปด้วย! แล้วถ้ามึงจะตาย กูจะตายก่อนมึง! ไอ้สัส!" คำพูดนั้นดังก้องอยู่ในโสตประสาทของธีร์ ทำให้เขายิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว ความรู้สึกอบอุ่นแผ่ซ่านไปทั่วหัวใจ มันเป็นความรู้สึกของมิตรภาพที่บริสุทธิ์และแข็งแกร่งที่สุดเท่าที่เขาเคยมีมา แต่แล้ว... ภาพของกรณ์ในห้องอาบน้ำก็ผุดขึ้นมาในความคิด กล้ามเนื้อทุกส่วนที่ชัดเจนภายใต้หยดน้ำที่เกาะพราว แววตาที่มองมาอย่างมีความหมาย และคำพูดที่ชวนหยอกล้อเรื่อง "กลิ่น" ความรู้สึกสยิวที่เขาพยายามกดเอาไว้ตลอดทั้งวัน กลับมาปะทุขึ้นอีกครั้งอย่างรุนแรง ธีร์รู้สึกร้อนผ่าวไปทั้งร่าง ความปรารถนาที่ยังไม่ได้รับการปลดปล่อยจากเมื่อคืนก่อนเริ่มก่อตัวขึ้นภายใน เขาพลิกตัวนอนคว่ำหน้าลงกับหมอน พยายามข่มอารมณ์ที่กำลังพุ่งพล่าน แต่ก็ไม่เป็นผล ธีร์รู้สึกถึงความตื่นตัวของร่างกายที่กำลังเรียกร้อง มือแกร่งของเขาค่อยๆ เลื่อนลงไปสัมผัสกับความร้อนผ่าวภายใต้ผ้าห่ม ธีร์หลับตาลงแน่น ปล่อยให้จินตนาการนำพาไป ภาพของกรณ์ที่กำลังวิ่งอยู่บนลู่วิ่ง เผยให้เห็นกล้ามเนื้อทุกส่วนอย่างชัดเจน ภาพในห้องอาบน้ำที่กรณ์ยืนอยู่ข้างๆ สัมผัสที่ปลายนิ้วของกรณ์ลากไล้ไปตามแผ่นหลัง และบั้นท้ายของเขาอย่างแผ่วเบา... ทุกอย่างชัดเจนราวกับเกิดขึ้นอยู่ตรงหน้า เสียงลมหายใจของธีร์เริ่มถี่ขึ้นตามจังหวะการสัมผัสของตัวเอง ความรู้สึกวาบหวามแผ่ซ่านไปทั่วร่าง ความปรารถนาที่ถูกเก็บกดมานานกำลังจะถูกปลดปล่อย เขาปล่อยให้ตัวเองจมดิ่งลงไปในห้วงแห่งความเร่าร้อนนั้น ปล่อยให้ทุกความรู้สึกไหลผ่านไปตามธรรมชาติ ความอัดอั้นที่อยู่ภายในได้ระบายออกมาอย่างเต็มที่ เป็นเพียงการปลดปล่อยทางกาย ที่มาพร้อมกับภาพของเพื่อนรักที่แน่นแฟ้นที่สุด ธีร์รู้สึกถึงการเกร็งกระตุกของร่างกาย ก่อนจะผ่อนคลายลงช้าๆ ทิ้งไว้เพียงความรู้สึกเหนื่อยอ่อนและว่างเปล่าเล็กน้อย แม้จะได้รับการปลดปล่อยแล้ว แต่ภายในใจของธีร์ยังคงโหยหา ไม่ใช่ความโหยหาในเชิงชู้สาว แต่เป็นความโหยหาที่จะได้ใกล้ชิดกับเพื่อนรักอย่างกรณ์มากยิ่งขึ้น ความสัมพันธ์ที่พวกเขาค่อยๆ สร้างขึ้นมา มันไม่ใช่แค่เพื่อนสนิทธรรมดา แต่มันคือ โบรแมนซ์ ที่ลึกซึ้งและแข็งแกร่งเกินกว่าคำบรรยายใดๆ ธีร์พลิกตัวนอนหงาย เพดานห้องดูว่างเปล่าเหมือนเดิม แต่ในใจของเขาไม่ได้ว่างเปล่าอีกต่อไปแล้ว เขารู้สึกได้ถึงความอบอุ่นที่แผ่ซ่านมาจากมิตรภาพที่เขาได้รับจากกรณ์ และรู้ว่าไม่ว่าเขาจะเจออะไรในชีวิต กรณ์จะอยู่เคียงข้างเขาเสมอ บทที่ 15: คืนแห่งความเข้าใจและสัมผัสหลังจากคืนนั้น ธีร์ไม่ได้รู้สึกโดดเดี่ยวอีกต่อไปแล้ว ความรู้สึกเหงาที่เคยเกาะกินใจได้จางหายไป เหลือไว้เพียงความอบอุ่นจากมิตรภาพที่ลึกซึ้งกับกรณ์ พวกเขาไม่ได้พูดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นในห้องอาบน้ำหรือความรู้สึกที่คลุมเครือในวันนั้นอีก แต่ทุกอย่างก็ชัดเจนในความเข้าใจของกันและกัน เย็นวันหนึ่ง กรณ์โทรมาหาธีร์ด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูเหนื่อยล้าผิดปกติ "ไอ้ธีร์... วันนี้กูแม่งโคตรเหนื่อยเลยว่ะ งานแม่งเยอะชิบหาย" ธีร์หัวเราะเบาๆ "เออ... มึงนี่ก็หักโหมไปนะไอ้กรณ์" "เออกูนี่อยากระบายชิบหายเลยว่ะ" กรณ์บ่นต่อ "แกว่างไหมวะ? มาดูหนังบ้านกูหน่อยดิ" ธีร์ลังเลเล็กน้อย ก่อนจะตอบตกลงไป "เออๆ ได้ๆ กำลังเบื่ออยู่พอดี" เมื่อธีร์มาถึงคอนโดของกรณ์ ก็พบว่ากรณ์กำลังนั่งอยู่บนโซฟา ตัวเหม็นเหงื่อจากการทำงานมาทั้งวัน เสื้อยืดที่สวมอยู่เปียกชุ่มจนแนบเนื้อ เผยให้เห็นกล้ามเนื้อที่ตึงเปรี๊ยะ ธีร์ยิ้มเล็กน้อยเมื่อเห็นสภาพเพื่อน "โห... ไอ้ห่า! มึงนี่ก็นะ ไปทำงานหรือไปแบกอิฐแบกปูนมาวะ" ธีร์แซว กรณ์หัวเราะ "เออ! ก็พอๆ กันนั่นแหละ มึงรอแป๊บนะ กูไปอาบน้ำก่อน" หลังจากกรณ์หายเข้าไปในห้องน้ำ ธีร์ก็จัดการหาหนังที่จะดู แล้วนั่งรออยู่บนโซฟา ไม่นานนัก กรณ์ก็เดินออกมาจากห้องน้ำ สวมเพียงกางเกงขาสั้นตัวเดียว ผ้าขนหนูพาดอยู่บนไหล่ เผยให้เห็นกล้ามเนื้อทุกส่วนที่ชัดเจนและหยดน้ำที่เกาะพราวอยู่บนผิว ธีร์แอบกลืนน้ำลายเล็กน้อย แต่ก็ทำเป็นไม่สนใจ กรณ์ทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟาข้างๆ ธีร์ ระยะห่างระหว่างพวกเขานั้นใกล้ชิดกว่าปกติ ธีร์ได้กลิ่นสบู่หอมอ่อนๆ ลอยมาจากตัวกรณ์ ทำให้เขารู้สึกผ่อนคลาย "หนังเรื่องนี้สนุกป่ะวะ?" กรณ์ถาม พลางหันมามองธีร์ "ไม่รู้ว่ะ ยังไม่ได้ดูเลย" ธีร์ตอบ หนังเริ่มฉายไปได้สักพัก แต่ธีร์กลับไม่ได้จดจ่ออยู่กับเนื้อหาในหนังเท่าไหร่ เขารู้สึกได้ถึงความร้อนจากร่างกายของกรณ์ที่แผ่ซ่านมาถึงตัวเขา ความใกล้ชิดที่เกิดขึ้นเองตามธรรมชาติ ทำให้ธีร์รู้สึกวาบหวามเล็กน้อย จู่ๆ กรณ์ก็ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ "แม่ง... โคตรอัดอั้นเลยว่ะ" ธีร์หันไปมองกรณ์ "อัดอั้นเรื่องอะไรวะ?" กรณ์หันมาสบตาธีร์ ดวงตาของเขาทอประกายบางอย่างที่ธีร์ไม่เข้าใจ "ก็อัดอั้นเรื่องอย่างว่านี่แหละว่ะ" กรณ์ตอบเสียงเบา "ช่วงนี้แม่งไม่ได้ปลดปล่อยเลย" คำพูดของกรณ์ทำให้ธีร์ชาวาบไปทั้งตัว เขารู้สึกได้ถึงความตื่นตัวของร่างกายที่กำลังก่อตัวขึ้นช้าๆ "มึงก็... ช่วยตัวเองดิ" ธีร์พูดด้วยน้ำเสียงที่เบาหวิว กรณ์ยิ้มมุมปากเล็กน้อย "เออ... ก็ว่างั้นแหละ" เขากล่าวพลางเลื่อนมือลงไปสัมผัสกับความตื่นตัวที่อยู่ภายใต้กางเกงขาสั้น ธีร์รู้สึกเหมือนโดนไฟช็อตไปทั้งตัว เขาไม่คิดว่ากรณ์จะกล้าทำแบบนี้ต่อหน้าเขา แต่เขาก็ไม่ได้มีท่าทีรังเกียจหรือตกใจ กลับรู้สึกตื่นเต้นและสยิวอย่างประหลาด กรณ์เหลือบมองมาที่ธีร์ ดวงตาของเขาทอประกายอย่างมีเลศนัย "มึงก็... ทำด้วยกันดิวะ" คำพูดของกรณ์ทำให้ธีร์ตกใจ เขารู้สึกร้อนผ่าวไปทั้งใบหน้า แต่ลึกๆ แล้ว เขาก็รู้สึกอยากลองทำดูเช่นกัน นี่คือมิตรภาพที่เปิดเผยและดิบเถื่อนที่สุดที่เขาเคยมีมา ธีร์สูดลมหายใจลึกๆ แล้วยื่นมือลงไปสัมผัสกับความตื่นตัวของตัวเองที่อยู่ภายใต้กางเกงขาสั้นเช่นกัน ความรู้สึกอับอายปนความตื่นเต้นทำให้หัวใจของเขาเต้นรัวอย่างควบคุมไม่ได้ ทั้งคู่ไม่ได้พูดอะไรกันอีก มีเพียงเสียงหนังที่ดังคลอเบาๆ และเสียงลมหายใจที่เริ่มหนักขึ้นของทั้งคู่ มือของแต่ละคนเคลื่อนไหวไปตามจังหวะที่ต่างกัน แต่ความรู้สึกที่แผ่ซ่านไปทั่วร่างนั้นกลับคล้ายกัน กรณ์เหลือบมองมาที่ธีร์อีกครั้ง ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความเข้าใจและความผูกพันที่ลึกซึ้ง ไม่ใช่ความสัมพันธ์แบบคู่รัก แต่เป็นการแบ่งปันประสบการณ์ที่ดิบเถื่อนและเป็นส่วนตัวที่สุด ธีร์เองก็มองตอบกรณ์เช่นกัน เขายิ้มเล็กน้อย รู้สึกถึงความสบายใจที่หาไม่ได้จากที่ไหนอีกแล้ว ความรู้สึกสยิวและความต้องการที่ถูกปลดปล่อยออกมาพร้อมๆ กัน ทำให้ร่างกายของทั้งคู่เกร็งกระตุกเบาๆ ก่อนจะผ่อนคลายลงอย่างช้าๆ ธีร์รู้สึกถึงความเหนื่อยอ่อนและความโล่งโปร่งในเวลาเดียวกัน หลังจากการปลดปล่อย กรณ์ก็ยิ้มให้ธีร์เล็กน้อย "โล่งเลยว่ะไอ้ห่า!" ธีร์หัวเราะ "เออ! โคตรโล่งเลยมึง" ทั้งคู่เอนหลังพิงพนักโซฟาอย่างสบายอารมณ์ มองดูหนังที่ฉายต่อไปโดยไม่ได้สนใจเนื้อเรื่องอีกต่อไปแล้ว ความสัมพันธ์ระหว่างธีร์กับกรณ์ในคืนนั้น ยิ่งแน่นแฟ้นและลึกซึ้งยิ่งขึ้นกว่าเดิม มันคือมิตรภาพที่อยู่เหนือทุกขีดจำกัด การเป็นเพื่อนที่เข้าใจกันทุกเรื่องราว ไม่ว่าจะเป็นเรื่องที่ดิบเถื่อนหรือเป็นส่วนตัวที่สุด ก็สามารถแบ่งปันกันได้อย่างไม่เขินอาย บทที่ 16: บทเรียนจากเพื่อนซี้หลังจากคืนนั้นที่คอนโดกรณ์ ความสัมพันธ์ของธีร์กับกรณ์ก็ยิ่งแน่นแฟ้นขึ้นไปอีกขั้น พวกเขาไม่ได้พูดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นอย่างเจาะจง แต่ความเข้าใจและสายตาที่สื่อถึงกันนั้นบอกทุกอย่าง การได้ปลดปล่อยความอัดอั้นด้วยกัน ทำให้ความสบายใจระหว่างพวกเขามีมากขึ้นไปอีก หลายวันต่อมา ธีร์สังเกตเห็นว่ากรณ์ดูหมกมุ่นกับการดูคลิปวิดีโออะไรบางอย่างในมือถือบ่อยๆ แถมยังทำท่าแปลกๆ ลูบไล้ไปตามต้นขาของตัวเองอยู่บ่อยครั้ง จนธีร์อดสงสัยไม่ได้ "มึงดูอะไรของมึงวะไอ้กรณ์? เห็นหมกมุ่นเหลือเกิน" ธีร์ถามแซวในระหว่างที่พวกเขานั่งดื่มเบียร์กันที่ระเบียงคอนโดของธีร์ในคืนวันหนึ่ง กรณ์เงยหน้าขึ้นมา ดวงตาของเขาดูตื่นเต้นเล็กน้อย "นี่เลยไอ้ธีร์! กูไปเจอของดีมาว่ะ!" "ของดีอะไรของมึง?" ธีร์เลิกคิ้ว กรณ์ยิ้มกว้าง ก่อนจะยื่นมือถือให้ธีร์ดูในคลิปวิดีโอนั้นเป็นคลิปสอนการนวดเพิ่มขนาดตามแบบฉบับโบราณ ที่อ้างว่าสามารถช่วยให้ "น้องชาย" มีขนาดใหญ่ขึ้นได้ ธีร์ดูแล้วก็หัวเราะพรืดออกมา "ไอ้ห่า! มึงนี่ก็นะ! ไปดูอะไรของมึงเนี่ย! มันใช้ได้จริงเหรอวะ?" ธีร์ถามด้วยความขบขัน กรณ์ทำหน้าจริงจัง "เออน่า! ลองดูไม่เสียหายเว้ย! เห็นคอมเมนต์เขาว่าใช้ได้จริงนะมึง" ธีร์ส่ายหน้า พลางหัวเราะเบาๆ "เอาเถอะๆ มึงจะลองก็ลองไป" "แต่กูรู้สึกว่ามันแปลกๆ ว่ะ ทำแล้วมันเมื่อยๆ มือ" กรณ์บ่น พลางยื่นมือถือกลับให้ธีร์ "มึงช่วยดูกูหน่อยดิ ว่ากูทำถูกหรือเปล่า" ธีร์รับมือถือมาดู แล้วก็พยักหน้าหงึกๆ "อืม... มันต้องเน้นตรงโคนว่ะ แล้วก็รูดขึ้นช้าๆ..." กรณ์ลุกขึ้นยืน แล้วปลดกางเกงวอร์มออกอย่างไม่เขินอาย เผยให้เห็น "น้องชาย" ที่กำลังตื่นตัวเล็กน้อย ธีร์กลืนน้ำลายเบาๆ แต่ก็พยายามทำตัวเป็นปกติ "นี่ไง... ทำอย่างนี้ใช่ไหม?" กรณ์เริ่มทำตามคลิป โดยใช้มือของเขาจับไปที่โคนของ "น้องชาย" แล้วค่อยๆ รูดขึ้นไปช้าๆ "ไม่ใช่ดิไอ้ห่า! มึงต้องจับให้แน่นกว่านี้หน่อย แล้วก็รูดขึ้นไปให้สุดถึงปลายเลย" ธีร์พูดพลางยื่นมือไปจับมือของกรณ์ที่กำลังนวดอยู่ แล้วก็เลื่อนมือของตัวเองไปจับที่ "น้องชาย" ของกรณ์อย่างเป็นธรรมชาติ มันไม่ใช่การสัมผัสด้วยความใคร่ แต่เป็นการสอนเพื่อนที่เข้าใจและไว้ใจกันอย่างถึงลูกถึงคน ธีร์สาธิตวิธีการนวดให้กรณ์ดู โดยใช้มือของตัวเองจับไปที่ "น้องชาย" ของกรณ์อย่างมั่นคง แล้วค่อยๆ รูดขึ้นลงช้าๆ ตามจังหวะที่ถูกต้อง กรณ์ก็จ้องมองอย่างตั้งใจ พลางพยักหน้าหงึกๆ "เออ... แบบนี้นี่เอง" กรณ์พึมพำ "มึงนี่เก่งเรื่องอย่างว่าจริงๆ เลยนะไอ้ธีร์" ธีร์หัวเราะ "ก็คนมันศึกษามาเยอะนี่หว่า" ทั้งคู่ยังคงพูดคุยและสาธิตการนวดไปเรื่อยๆ โดยไม่มีความเขินอายใดๆ มันคือความสบายใจที่เกินกว่าขีดจำกัดของมิตรภาพทั่วไป ธีร์รู้สึกได้ถึงความตื่นตัวของกรณ์ที่กำลังเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ จากการนวดที่ถูกจุด และเขาก็รู้สึกได้ถึงความตื่นตัวของตัวเองเช่นกันที่กำลังถูกกระตุ้นจากความใกล้ชิดและการสัมผัส จู่ๆ กรณ์ก็หยุดนวด แล้วเงยหน้าขึ้นมามองธีร์ ดวงตาของเขาทอประกายอย่างมีเลศนัย "ไอ้ธีร์... มึงช่วยกูทำให้สุดทางเลยดิ๊" กรณ์พูดเสียงแหบพร่า ธีร์มองหน้ากรณ์ด้วยความตกใจเล็กน้อย แต่ก็เข้าใจในสิ่งที่เพื่อนต้องการ เขาถอนหายใจออกมาเบาๆ แล้วยิ้มให้กรณ์เล็กน้อย "เออ! มาดิ๊ไอ้ห่า!" ธีร์ตอบกลับไปอย่างไม่ลังเล เขาไม่ได้รู้สึกว่านี่เป็นเรื่องแปลกประหลาดอะไรอีกต่อไปแล้ว มันคือการช่วยเหลือเพื่อนรักที่สนิทกันอย่างถึงลูกถึงคน ธีร์เริ่มลงมือ นวดและชัก ให้กรณ์อย่างเชี่ยวชาญ มือของเขาลูบไล้ไปตาม "น้องชาย" ของกรณ์อย่างแผ่วเบาแต่หนักแน่น สัมผัสที่ปลุกเร้าให้ทุกอณูของร่างกายของกรณ์ตื่นตัว กรณ์หลับตาลง ซึมซับทุกสัมผัสที่ธีร์มอบให้ เสียงครางแผ่วเบาหลุดออกมาจากริมฝีปากของกรณ์ ธีร์รู้สึกได้ถึงแรงกระตุ้นจากร่างกายของกรณ์ที่กำลังเร่าร้อนขึ้นเรื่อยๆ เขาก็รู้สึกถึงความตื่นตัวของตัวเองที่กำลังพุ่งพล่านตามไปด้วย ธีร์เอนตัวเข้าไปใกล้กรณ์มากขึ้น ใบหน้าของเขาอยู่ใกล้กับใบหน้าของกรณ์ ลมหายใจอุ่นๆ ของทั้งคู่ปะทะกัน การเคลื่อนไหวของธีร์เป็นไปอย่างสม่ำเสมอและหนักแน่น เขาจ้องมองไปยัง "น้องชาย" ของกรณ์ที่กำลังเต้นระริก และกำลังขยายขนาดขึ้นเรื่อยๆ ความตื่นเต้นและความสยิวแผ่ซ่านไปทั่วร่างของธีร์ เขาไม่เคยคิดมาก่อนว่าการช่วยเพื่อนแบบนี้จะทำให้เขารู้สึกตื่นเต้นได้มากขนาดนี้ และในที่สุด... น้ำแห่งความรักก็พรั่งพรูออกมามากมาย ท่วมท้นไปทั่วร่างของกรณ์ ธีร์รู้สึกถึงแรงกระตุกที่มือของเขา และได้ยินเสียงครางอย่างโล่งอกของกรณ์ กรณ์หอบหายใจเบาๆ ก่อนจะเอนหลังพิงพนักโซฟาอย่างหมดแรง "โอ้โห... ไอ้ธีร์... มึงนี่มันของจริงว่ะ" กรณ์พูดเสียงแหบพร่า พลางหันมามองธีร์ด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความซาบซึ้งใจ ธีร์หัวเราะ "กูก็บอกแล้วไง" ธีร์หยิบทิชชูมาเช็ดทำความสะอาดให้กรณ์อย่างไม่รังเกียจ มันคือการดูแลที่มาจากความผูกพันที่บริสุทธิ์ กรณ์มองธีร์ด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความรู้สึกที่ลึกซึ้งเกินกว่าจะอธิบายได้ ในคืนนั้น ธีร์รู้แล้วว่าความผูกพันระหว่างเขากับกรณ์นั้นแข็งแกร่งและลึกซึ้งเกินกว่าคำว่าเพื่อนธรรมดา มันคือมิตรภาพที่สามารถเปิดเผยได้ทุกสิ่งอย่าง ไม่มีขีดจำกัด ไม่ว่าจะเป็นเรื่องร่างกายที่เปลือยเปล่า การพูดคุยเรื่องอย่างว่า หรือแม้แต่การช่วยเหลือกันในเรื่องที่ส่วนตัวที่สุด พวกเขาคือเพื่อนรักที่พร้อมจะอยู่เคียงข้างกันเสมอ ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นก็ตาม บทที่ 17: บทลงโทษและคำท้าพิสูจน์วันรุ่งขึ้นหลังจากคืนแห่งความเข้าใจที่คอนโดกรณ์ ธีร์ตื่นขึ้นมาด้วยความสดชื่นผิดปกติ ความสบายใจที่ได้ปลดปล่อยทุกอย่างกับเพื่อนรัก ทำให้เขารู้สึกเหมือนยกภูเขาออกจากอก เขานึกถึงบทสนทนาและการกระทำของกรณ์เมื่อคืนแล้วก็หัวเราะออกมาเบาๆ รู้สึกขำกับความสัมพันธ์ของพวกเขาสองคนที่ไม่เหมือนใคร ตอนบ่าย ธีร์ได้รับสายจากกรณ์ น้ำเสียงของกรณ์ดูหงุดหงิดเล็กน้อย "ไอ้ธีร์! มึงว่างป่ะวะ? มาห้องกูหน่อยดิ๊!" "ทำไมวะ? มีอะไร" ธีร์ถามอย่างแปลกใจ "มีดิ! มีเรื่องให้มึงต้องชดใช้เว้ยไอ้สัส!" กรณ์ตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูเอาเรื่อง ธีร์เลิกคิ้วด้วยความสงสัย แต่ก็ตกลงไป เมื่อธีร์มาถึงคอนโดกรณ์ กรณ์ก็เปิดประตูด้วยสีหน้าบูดบึ้ง "มาแล้วเหรอวะไอ้เวร! มึงต้องชดใช้!" "ชดใช้อะไรของมึงวะ?" ธีร์ถามอย่างงงๆ กรณ์ชี้นิ้วไปที่โซฟา "ก็เมื่อคืนไง! มึงทำกูเกือบตายห่าเพราะความสุข! กูแม่งปวดเอวชิบหายเลยเนี่ย!" ธีร์มองหน้ากรณ์ แล้วก็หัวเราะออกมาอย่างสุดเสียง "โห... มึงนี่ก็นะ! กูช่วยมึงนะเว้ย! แทนที่จะขอบคุณ!" "ขอบคุณบ้าอะไร! นี่มันบทลงโทษเว้ย!" กรณ์พูดพลางชี้ไปที่ถุงใบใหญ่ที่วางอยู่บนพื้น "วันนี้มึงต้องช่วยกูจัดสวนคอนโดนี่ให้เสร็จ! ต้นไม้แม่งเยอะชิบหาย!" ธีร์มองถุงที่เต็มไปด้วยต้นไม้และอุปกรณ์ทำสวนแล้วก็ถอนหายใจ แต่ก็ยอมรับอย่างเลี่ยงไม่ได้ "เออๆ ก็ได้วะ เพื่อเพื่อนรัก" ทั้งคู่เริ่มลงมือจัดสวนกันตั้งแต่บ่ายยันเย็น เหงื่อไหลไคลย้อยไปทั่วตัว เสื้อผ้าเปียกชุ่มจนแนบเนื้อ ธีร์รู้สึกได้ถึงกล้ามเนื้อทุกส่วนที่กำลังตึงเครียด แต่ก็ยังคงหยอกล้อกับกรณ์ไปเรื่อยๆ "นี่ถ้ามึงไม่ซ่าเมื่อคืนนะ กูคงไม่ต้องมาเป็นคนสวนให้มึงวันนี้หรอกว่ะ" ธีร์บ่น กรณ์หัวเราะ "โทษกูไม่ได้หรอกไอ้สัส! มึงแม่งมือดีเกินไปเอง!" เมื่อจัดสวนเสร็จ ทั้งคู่ก็สภาพไม่ต่างจากขอทานที่เพิ่งผ่านศึกสงครามมา ธีร์ทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้สนามด้วยความอ่อนล้า "เหนื่อยชิบหายเลยว่ะไอ้กรณ์" ธีร์บ่น "เออน่า! เดี๋ยวก็หาย" กรณ์พูด พลางยื่นน้ำเย็นให้ธีร์กระป๋องหนึ่ง "ว่าแต่... วันนี้มึงก็ช่วยกูเยอะแล้วนี่หว่า" ธีร์มองหน้ากรณ์อย่างสงสัย "ทำไมวะ?" กรณ์ยิ้มมุมปาก "ก็... กูรู้สึกว่าวันนี้แกก็ควรจะได้ปลดปล่อยบ้างนะ" ธีร์ตาโตด้วยความตกใจ เขามองหน้ากรณ์ แล้วก็หัวเราะพรืดออกมา "ไอ้ห่า! มึงนี่คิดอะไรของมึงวะ!" "ไม่ได้คิดอะไรโว้ย! กูแค่เป็นห่วงมึงเฉยๆ" กรณ์พูด พลางขยิบตาให้ธีร์เล็กน้อย จู่ๆ กรณ์ก็เปลี่ยนเรื่อง "แต่กูมีอะไรจะท้ามึงว่ะไอ้ธีร์" "ท้าอะไรของมึงอีกวะ?" ธีร์ถามอย่างระแวง กรณ์ยิ้มกว้าง "กูท้ามึง... ใครจะลงไปว่ายน้ำที่สระว่ายน้ำรวมตอนกลางคืนได้นานที่สุด! โดยไม่ใส่เสื้อผ้า! ใครทนได้นานกว่าชนะ! ไอ้สัส!" ธีร์เบิกตากว้างด้วยความตกใจ "ไอ้ห่า! มึงจะบ้าเหรอวะ! กลางคืนนะเว้ย! แถมยังต้องไม่ใส่เสื้อผ้าอีก!" "กลัวเหรอวะไอ้ธีร์?" กรณ์ยิ้มเยาะ "แค่นี้ทำเป็นกลัว! ไหนบอกเป็นเพื่อนรักที่ตายแทนกันได้ไงวะ!" คำพูดของกรณ์ทำให้ธีร์รู้สึกเหมือนโดนท้าทาย เขามองหน้ากรณ์ด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความฮึกเหิม "ใครบอกว่ากูกลัววะไอ้สัส!" ธีร์ตอบกลับไปอย่างไม่ยอมแพ้ "ก็ได้! กูรับคำท้า! แต่ถ้ากูชนะ มึงต้องเป็นคนซักผ้าให้กูเป็นเดือน!" กรณ์หัวเราะลั่น "ได้เลย! แต่ถ้ามึงแพ้... มึงต้องเป็นคนล้างห้องน้ำบ้านกูทุกวันเป็นเดือนนะเว้ย!" ทั้งคู่หัวเราะออกมาพร้อมกัน เสียงหัวเราะดังประสานกันไปทั่วระเบียงคอนโด ธีร์รู้สึกได้ถึงความบ้าบิ่นที่ถูกปลุกขึ้นมาในตัว เขาไม่เคยคิดมาก่อนว่าชีวิตของเขาจะเต็มไปด้วยความสนุกสนานและเรื่องราวบ้าๆ แบบนี้กับเพื่อนสนิทอย่างกรณ์ ในคืนนั้น ภายใต้แสงจันทร์ที่สาดส่องลงมายังสระว่ายน้ำรวมของคอนโด ธีร์กับกรณ์ก็จัดการปลดเปลื้องเสื้อผ้าออกทีละชิ้น เผยให้เห็นเรือนร่างที่แข็งแรงและกล้ามเนื้อที่สวยงามของทั้งคู่ พวกเขามองหน้ากันแล้วยิ้มมุมปาก ก่อนจะกระโดดลงไปในสระน้ำพร้อมกันอย่างไม่ลังเล ความเย็นของน้ำกระทบผิวกาย ทำให้ธีร์รู้สึกสดชื่นและตื่นตัวไปพร้อมๆ กัน เขามองหน้ากรณ์ที่กำลังแหวกว่ายอยู่ข้างๆ แล้วก็หัวเราะออกมาเบาๆ มันคือการพิสูจน์มิตรภาพที่ดิบเถื่อนและบ้าบิ่นที่สุดของพวกเขา การเป็นเพื่อนที่สามารถท้าทายกันในเรื่องที่บ้าบิ่นที่สุด และพร้อมที่จะเผชิญหน้ากับทุกความอับอายเพื่อพิสูจน์คำว่า "เพื่อน" ที่แข็งแกร่งเกินกว่าสิ่งใด บทที่ 18: วินาทีเฉียดตายคืนนั้นที่สระว่ายน้ำรวม ธีร์กับกรณ์กระโดดลงไปในน้ำเย็นเฉียบพร้อมกันอย่างไม่ลังเล เสียงหัวเราะของพวกเขาดังก้องไปทั่วบริเวณที่เงียบสงัด มีเพียงแสงจันทร์ที่สาดส่องลงมาเป็นพยาน พวกเขาว่ายน้ำแข่งกันไปมา หยอกล้อกันอย่างสนุกสนาน เหมือนเด็กๆ ที่ไม่เคยโต การเปลือยกายกลางแจ้งไม่ได้ทำให้พวกเขารู้สึกเขินอายเลยแม้แต่น้อย มันคือความสบายใจที่หาจากที่ไหนไม่ได้ "ไอ้ธีร์! มึงหมดแรงแล้วเหรอวะ! อ่อนว่ะ!" กรณ์ตะโกนแซว เมื่อเห็นธีร์เริ่มว่ายช้าลงเล็กน้อย "ห่า! กูแค่ออมแรงไว้แกล้งมึงตอนหลังโว้ย!" ธีร์ตอบกลับไปอย่างไม่ยอมแพ้ พวกเขาว่ายน้ำแข่งกันไปอีกหลายรอบ แต่ละคนต่างพยายามเอาชนะอีกฝ่ายอย่างสุดความสามารถ สู้กันอย่างบ้าคลั่งราวกับไม่มีวันพรุ่งนี้ "ไอ้กรณ์! มึงลองดำน้ำแข่งกับกูไหมล่ะ! ใครอั้นหายใจได้นานกว่าชนะ!" ธีร์ท้า กรณ์ยิ้มกว้าง "ได้เลย! กลัวที่ไหนวะ! มาดิ๊!" ทั้งคู่สูดหายใจเข้าปอดลึกๆ แล้วดำดิ่งลงไปใต้น้ำพร้อมกัน ธีร์มองเห็นร่างของกรณ์ที่กำลังจมลึกลงไปอย่างรวดเร็ว แสงจันทร์ส่องทะลุผิวน้ำลงมา ทำให้เห็นร่างกายของกรณ์ที่เปลือยเปล่าและกล้ามเนื้อที่เคลื่อนไหวอย่างสง่างามใต้น้ำ ธีร์พยายามอั้นหายใจให้นานที่สุดเท่าที่จะทำได้ เขามองนาฬิกาในใจ แล้วพยายามนับเวลาไปเรื่อยๆ ความเย็นของน้ำเริ่มทำให้ร่างกายของเขาชา แต่เขาก็ยังคงมุ่งมั่นที่จะเอาชนะกรณ์ เวลาผ่านไป... หนึ่งนาที... นาทีครึ่ง... สองนาที... ธีร์รู้สึกว่าปอดของเขากำลังจะระเบิด เขาเริ่มรู้สึกวิงเวียนเล็กน้อย แต่ก็ยังคงมองหากรณ์ใต้น้ำ กรณ์ยังคงนิ่งสนิท ราวกับรูปปั้นที่จมดิ่งลงไปก้นสระ สองนาทีครึ่ง... ธีร์เริ่มเห็นภาพเบลอๆ ความเจ็บปวดในปอดเริ่มทวีความรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ เขารู้สึกว่าตัวเองคงจะทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว ธีร์ตัดสินใจที่จะขึ้นไปหายใจ แต่ก่อนที่เขาจะผุดขึ้นไป เขาก็เหลือบไปเห็นบางสิ่งบางอย่างที่ทำให้หัวใจของเขาหล่นวูบ... ร่างของกรณ์ยังคงนิ่งสนิทอยู่ใต้น้ำ แต่คราวนี้... กรณ์ไม่ได้จมลึกลงไปอย่างปกติ แต่เขากลับลอยคว่ำหน้าอยู่ก้นสระอย่างผิดปกติ ธีร์รู้สึกเหมือนโลกทั้งใบหยุดหมุน ความเจ็บปวดในปอดหายไปในพริบตา เหลือไว้เพียงความตื่นตระหนกที่เข้าจู่โจมอย่างรุนแรง "ไอ้กรณ์!" ธีร์ร้องตะโกนในใจ เขาพยายามพุ่งตัวลงไปหากรณ์ทันที แต่ด้วยความเหนื่อยล้าจากการอั้นหายใจมานาน ทำให้การเคลื่อนไหวของเขากระย่องกระแย่ง ธีร์รีบว่ายลงไปคว้าตัวกรณ์อย่างรวดเร็ว ร่างของกรณ์นิ่มและไม่มีการตอบสนอง ธีร์พยายามดึงร่างของกรณ์ขึ้นสู่ผิวน้ำอย่างทุลักทุเล ด้วยแรงทั้งหมดที่มี เขาลากกรณ์ขึ้นมาที่ขอบสระ แล้วพยายามจับตัวกรณ์ให้หงายหน้าขึ้น ใบหน้าของกรณ์ซีดเผือด ริมฝีปากเป็นสีม่วงคล้ำ และดวงตาของเขาลอยเคว้งมองเพดาน กรณ์หมดสติ! ความตื่นตระหนกเข้าครอบงำธีร์อย่างรุนแรง เขาสั่นไปทั้งตัว แต่สัญชาตญาณของการเอาชีวิตรอดและมิตรภาพที่แข็งแกร่งก็ทำให้เขามีสติขึ้นมาอย่างรวดเร็ว ธีร์ไม่รอช้า เขาใช้มือข้างหนึ่งจับศีรษะของกรณ์ให้หงายขึ้น อีกมือหนึ่งบีบจมูกของกรณ์ แล้วประกบปากลงไปเพื่อ ผายปอด "ไอ้กรณ์! ตื่นดิวะ! ไอ้สัส! มึงจะมาตายห่าตรงนี้ไม่ได้นะเว้ย!" ธีร์กระซิบข้างริมฝีปากของกรณ์ พลางเป่าลมหายใจเข้าสู่ปอดของเพื่อนรักอย่างสุดแรง เขาทำซ้ำแล้วซ้ำเล่าอย่างไม่ยอมแพ้ ใบหน้าของธีร์เต็มไปด้วยหยดน้ำตาที่ไหลปะปนกับหยดน้ำจากสระ สลับกับการ กดหน้าอก อย่างรวดเร็วและต่อเนื่อง วินาทีนั้น ความคิดมากมายพรั่งพรูเข้ามาในหัวของธีร์ ตั้งแต่เรื่องราวที่พวกเขาเคยทำบ้าๆ ด้วยกัน ความสุข ความเศร้า และความผูกพันที่สร้างมาตลอดชีวิต กรณ์คือเพื่อนรักที่เขาจะตายแทนกันได้ และเขาจะไม่มีวันยอมให้กรณ์จากไปแบบนี้เด็ดขาด! "ฮึก... ฮึก..." จู่ๆ กรณ์ก็ไอออกมาเฮือกใหญ่ ร่างกายกระตุกเล็กน้อย แล้วสำลักน้ำออกมา น้ำตาของธีร์ไหลพรั่งพรูออกมาด้วยความโล่งใจ เขาทิ้งตัวลงนั่งข้างๆ กรณ์ที่ยังคงหอบหายใจอย่างรุนแรง "ไอ้ห่า! มึงนี่มัน..." ธีร์พูดเสียงสั่นเครือ น้ำตาไหลไม่หยุด เขาโผเข้ากอดกรณ์อย่างแนบแน่น กอดแน่นราวกับกลัวว่าเพื่อนจะหายไป กรณ์หอบหายใจเบาๆ แล้วยกมือขึ้นตบหลังธีร์เบาๆ "ฮึก... ฮึก... มึงนี่ก็... เล่นใหญ่ชิบหายเลยนะไอ้ธีร์" ธีร์ถอนกอดออก มองหน้ากรณ์ด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความรักและความเป็นห่วง เขาทุบไหล่กรณ์เบาๆ "ไอ้สัส! มึงนี่ทำกูใจหายใจคว่ำนะเว้ย!" กรณ์ยิ้มบางๆ ใบหน้าของเขายังคงซีดเผือด แต่แววตาของเขากลับเต็มไปด้วยความรู้สึกซาบซึ้งใจ "ขอบคุณนะไอ้ธีร์... ขอบคุณมากจริงๆ" กรณ์พูดเสียงแผ่วเบา "มึงนี่มันเพื่อนแท้จริงๆ ว่ะ... ที่พร้อมจะช่วยกูทุกอย่าง... แม้กระทั่งตอนที่กูเกือบตาย" ธีร์มองหน้ากรณ์ แล้วก็กอดเพื่อนรักแน่นอีกครั้ง ในวินาทีเฉียดตายนั้น ไม่มีคำพูดใดๆ ที่จะอธิบายความผูกพันที่แข็งแกร่งระหว่างพวกเขาได้ มีเพียงการกระทำที่แสดงให้เห็นว่าพวกเขาคือเพื่อนรักที่พร้อมจะสู้ไปด้วยกัน ไม่ว่าจะเป็นเรื่องที่ดิบเถื่อน บ้าบิ่น หรือแม้กระทั่งความเป็นความตาย บทที่ 19: ผจญภัยในป่าลึกหลังจากเหตุการณ์เฉียดตายที่สระว่ายน้ำ ธีร์กับกรณ์ยิ่งตระหนักถึงความสำคัญของกันและกันมากขึ้น พวกเขากลายเป็นเหมือนเงาตามตัว ไม่ว่าไปไหนก็ไปด้วยกัน และพร้อมจะยืนหยัดเคียงข้างกันเสมอ ไม่ว่าสถานการณ์จะเลวร้ายแค่ไหน สองเดือนต่อมา กรณ์ชวนธีร์ไปเดินป่าที่อุทยานแห่งชาติแห่งหนึ่งทางภาคเหนือของประเทศไทย เพื่อพักผ่อนและผจญภัยไปในตัว ธีร์ตกลงอย่างไม่ลังเล เพราะเขารู้ดีว่าการได้ไปเที่ยวกับกรณ์ ไม่เคยมีคำว่าน่าเบื่อ เช้าวันรุ่งขึ้น ทั้งคู่มาถึงจุดเริ่มต้นของการเดินป่า สวมชุดลำลองทะมัดทะแมง สะพายเป้ใบใหญ่ และพร้อมสำหรับทุกสถานการณ์ กรณ์กางแผนที่ออกมาดู "วันนี้เราจะเดินไปน้ำตกที่ซ่อนอยู่ในป่าลึกว่ะไอ้ธีร์ เขาบอกว่าสวยโคตรๆ เลยนะเว้ย" "สวยยังไงก็อย่าลืมถ่ายรูปกูเยอะๆ นะเว้ยไอ้สัส! กูอุตส่าห์ฟิตหุ่นมาทั้งเดือน" ธีร์แซว กรณ์หัวเราะลั่น พวกเขาเดินป่ากันอย่างสนุกสนานตามทางเดินธรรมชาติที่บางช่วงก็รกทึบจนแทบมองไม่เห็นทาง ธีร์กับกรณ์ผลัดกันนำทาง ช่วยกันแหวกกิ่งไม้ หนามเกี่ยวเสื้อผ้าบ้างเล็กน้อย แต่พวกเขาก็ไม่ได้บ่นสักคำ กลับหัวเราะและหยอกล้อกันไปตลอดทาง "ไอ้ธีร์! ดูดิ๊! กบตัวใหญ่กว่าหัวมึงอีก!" กรณ์ร้องบอก พลางชี้ไปที่กบตัวเขื่องที่เกาะอยู่บนใบไม้ ธีร์มองตามแล้วก็ส่ายหน้าอย่างขบขัน ช่วงบ่าย พวกเขาก็มาถึงบริเวณลำธารเล็กๆ ที่ไหลลงมาจากน้ำตก เสียงน้ำตกดังกระหึ่มมาจากเบื้องหน้า ทำให้ทั้งคู่รู้สึกตื่นเต้นมากขึ้น พวกเขารีบเดินตามเสียงน้ำตกไปอย่างรวดเร็ว และแล้ว... ภาพเบื้องหน้าก็ทำให้ธีร์กับกรณ์ต้องยืนตะลึง น้ำตกขนาดใหญ่ที่สูงเสียดฟ้า สายน้ำสีขาวสะอาดไหลรินลงมาจากหน้าผาหินสูงชัน เบื้องล่างเป็นแอ่งน้ำสีมรกตที่ใสราวกับกระจก บรรยากาศรอบข้างเต็มไปด้วยต้นไม้เขียวขจี และผืนป่าที่ยังคงความบริสุทธิ์งดงาม "โห... แม่งโคตรสวยเลยว่ะไอ้กรณ์!" ธีร์อุทานด้วยความตื่นตาตื่นใจ กรณ์พยักหน้าเห็นด้วย ดวงตาของเขาก็เปล่งประกายไม่แพ้กัน ทั้งคู่ไม่รอช้า รีบถอดเสื้อผ้าออกอย่างรวดเร็ว เผยให้เห็นเรือนร่างที่แข็งแรงและกล้ามเนื้อที่สวยงาม พวกเขาไม่ได้สนใจสายตาใคร เพราะที่นี่มีเพียงแค่พวกเขาเท่านั้น "กระโดดลงไปเลยไหมวะไอ้ธีร์!" กรณ์ท้า ธีร์ยิ้มกว้าง "ทำไมวะ! กลัวเหรอไง!" ธีร์สวนกลับไป ก่อนจะวิ่งไปที่ขอบแอ่งน้ำ แล้วกระโดดลงไปในน้ำเย็นเฉียบอย่างไม่ลังเล กรณ์หัวเราะแล้วกระโดดตามลงไปติดๆ น้ำเย็นเฉียบทำให้ร่างกายของทั้งคู่รู้สึกสดชื่นและกระปรี้กระเปร่า พวกเขาว่ายน้ำเล่นกันอย่างสนุกสนาน พลางแหวกว่ายเข้าไปใกล้กับม่านน้ำตกที่ไหลลงมากระทบร่าง เสียงหัวเราะของพวกเขาก้องไปทั่วหุบเขา แต่แล้ว... ความสนุกก็ต้องหยุดชะงักลง เมื่อจู่ๆ สายน้ำที่ไหลลงมาจากน้ำตกก็เริ่มเชี่ยวกรากขึ้นอย่างกะทันหัน แรงน้ำที่ไหลลงมาเริ่มรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ จนแทบจะพัดพาร่างของพวกเขาให้จมลงไปในแอ่งน้ำ "ไอ้ธีร์! แรงน้ำมันแรงขึ้นว่ะ!" กรณ์ตะโกนบอก ธีร์มองไปรอบๆ ก็เห็นว่าระดับน้ำในแอ่งเริ่มสูงขึ้นอย่างรวดเร็ว "แม่งเอ๊ย! สงสัยข้างบนฝนตกว่ะ!" ธีร์ตะโกนตอบ "รีบขึ้นไปจากน้ำเร็ว!" ทั้งคู่พยายามว่ายน้ำเข้าฝั่งอย่างสุดกำลัง แต่ด้วยกระแสน้ำที่เชี่ยวกราก ทำให้การว่ายทวนกระแสเป็นเรื่องที่ยากลำบาก ธีร์พยายามยื่นมือไปคว้าก้อนหินริมฝั่ง แต่ก็ลื่นหลุดไป "ไอ้กรณ์! ระวัง!" ธีร์ตะโกนเตือน เมื่อเห็นกรณ์กำลังถูกกระแสน้ำพัดไปทางหน้าผาอีกด้านหนึ่ง กรณ์พยายามว่ายน้ำอย่างสุดแรงเกิด แต่กระแสน้ำก็รุนแรงเกินกว่าที่เขาจะต้านทานได้ ร่างของเขากำลังถูกพัดเข้าไปใกล้กับม่านน้ำตกที่ไหลลงมาอย่างรุนแรง "ไอ้ธีร์! ช่วยด้วย!" กรณ์ตะโกนเสียงสั่น ธีร์ไม่รอช้า เขารวบรวมพละกำลังทั้งหมดที่มี แล้วว่ายทวนกระแสไปหากรณ์อย่างบ้าคลั่ง ความคิดเดียวในหัวของธีร์ตอนนี้คือ เขาจะต้องช่วยเพื่อนรักให้ได้! เมื่อไปถึงตัวกรณ์ ธีร์ก็พุ่งเข้าคว้าแขนของกรณ์ไว้แน่น ด้วยแรงทั้งหมดที่มี เขาพยายามดึงร่างของกรณ์เข้าหาตัว แต่กระแสน้ำก็แรงเกินกว่าที่เขาจะต้านทานได้ไหว ทั้งคู่กำลังถูกกระแสน้ำพัดเข้าไปหาม่านน้ำตกที่เบื้องล่างเป็นโขดหินแหลมคม "จับไว้แน่นๆ นะไอ้กรณ์! อย่าปล่อยมือกูนะเว้ย!" ธีร์ตะโกนบอก กรณ์กำมือธีร์แน่น ใบหน้าของเขาซีดเผือด แต่แววตากลับเต็มไปด้วยความเชื่อใจในตัวเพื่อนรัก ในวินาทีเป็นตายนั้น ธีร์กับกรณ์รู้ดีว่าพวกเขาเหลือเพียงแค่กันและกัน ไม่มีอะไรที่สำคัญไปกว่าการเอาชีวิตรอดและมิตรภาพที่แข็งแกร่งนี้ พวกเขาสองคนต้องเผชิญหน้ากับความบ้าคลั่งของธรรมชาติ และพิสูจน์ให้เห็นว่ามิตรภาพแบบดิบๆ เถื่อนๆ ของพวกเขานั้นแข็งแกร่งพอที่จะเอาชนะทุกอุปสรรคได้หรือไม่!
เรื่องราวจะเป็นอย่างไรต่อ โปรดติมตามตอนต่อไปนะครับ อย่าลืมมาคอมเมนต์กันนะครับ
| 
ค้นหาสมาชิก
โพสต์ 
ดันกระทู้
ปักหมุดกระทู้
ล๊อคกระทู้
การ์ดสีสัน
โพสต์ 
โพสต์ 
