แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย realman เมื่อ 2025-6-30 22:21
ธีร์ กรณ์ สิงห์ ตอนที่ 1
เรื่องราวเหล่านี้ ผมแต่งด้วยAI โดยผมกำกับเองทั้งหมด เรื่องยาวนะครับ
บทที่ 1: เงาของความเหงาลมหายใจอุ่นๆ ของกรุงเทพฯ ยามราตรีพัดต้องใบหน้าคมเข้มของ ธีร์ ชายหนุ่มรูปร่างสูงโปร่งที่ยืนพิงระเบียงคอนโดหรู ใจกลางเมือง แสงสีจากตึกระฟ้าสาดส่องเข้ามาในห้อง ราวกับจะย้ำเตือนถึงความว่างเปล่าที่เกาะกุมในใจ ธีร์เป็นชายหนุ่มที่ใครๆ ต่างก็บอกว่าสมบูรณ์แบบ เขามีใบหน้าที่หล่อเหลาอย่างไทยๆ ดวงตาคมกริบ ผมดำขลับตัดสั้นอย่างมีสไตล์ ร่างกายของเขาสมส่วนและแข็งแรงจากการออกกำลังกายสม่ำเสมอ โดยเฉพาะกล้ามท้องเป็นมัดๆ ที่ซ่อนอยู่ภายใต้เสื้อยืดสีเข้มบ่งบอกถึงวินัยและความมุ่งมั่นในชีวิต เขามีธุรกิจส่วนตัวที่ประสบความสำเร็จตั้งแต่อายุยังน้อย ทำให้มีฐานะมั่นคง และที่สำคัญคือเขามีมนุษยสัมพันธ์ที่ดีเยี่ยม มีเพื่อนฝูงมากมายไม่ว่าจะไปที่ไหน ก็มักจะมีเสียงหัวเราะและรอยยิ้มตามมาเสมอ แต่ภายใต้เปลือกนอกที่ดูสมบูรณ์แบบนั้น ธีร์กลับรู้สึกถึงความเหงาที่เกาะกุมใจอย่างเงียบงัน ความสัมพันธ์ที่ผ่านมาของเขามักจะจบลงอย่างรวดเร็ว บ้างก็เพราะความเข้ากันไม่ได้ บ้างก็เพราะความรู้สึกที่ยังไม่ลึกซึ้งพอ จนบางครั้งก็ทำให้เขาสงสัยว่าตัวเองจะหาสิ่งที่เรียกว่า "ความรักที่แท้จริง" เจอได้หรือไม่ คืนนี้ก็เช่นกัน ธีร์ยืนมองแสงสีที่พร่างพรายเบื้องล่าง โทรศัพท์มือถือในมือยังคงเงียบงัน ไม่มีข้อความหรือสายเรียกเข้าจากใครคนพิเศษ เขาถอนหายใจยาว พลางนึกย้อนไปถึงคำพูดของเพื่อนสนิทอย่าง กรณ์ ที่เคยแซวเขาว่า "แกนี่มันพ่อพระประจำวงการเลยนะธีร์ ใครๆ ก็รักก็ชอบ แต่ไม่เคยมีใครที่อยู่กับแกได้นานๆ เลย" ธีร์ไม่ได้โกรธคำพูดของกรณ์ เพราะมันเป็นความจริง เขายอมรับว่าบางทีตัวเองอาจจะใจดีเกินไป หรืออาจจะยังไม่เจอคนที่ "ใช่" จริงๆ เสียที เขาเดินกลับเข้ามาในห้อง แสงไฟสลัวๆ ทำให้บรรยากาศดูผ่อนคลาย ธีร์หยิบหนังสือเล่มโปรดขึ้นมาอ่าน แต่ตัวอักษรเหล่านั้นกลับไม่ได้ซึมซับเข้าไปในหัวใจของเขาเลยแม้แต่น้อย ภาพของใบหน้าต่างๆ ที่ผ่านเข้ามาในชีวิตสลับสับเปลี่ยนไปมาในความคิด ไม่ว่าจะเป็น แพรว อดีตแฟนสาวที่สดใสและร่าเริง แต่ชีวิตของเธอกับเขากลับเดินกันคนละทาง หรือจะเป็น มินนี่ สาวเปรี้ยวที่มีเสน่ห์ดึงดูด แต่ความสัมพันธ์ก็เป็นไปเพียงผิวเผิน ธีร์หลับตาลง พลางนึกถึงความรู้สึกอบอุ่นที่เขาเคยสัมผัสได้ในห้วงเวลาสั้นๆ เหล่านั้น มันเป็นความรู้สึกที่คล้ายจะเติมเต็ม แต่ก็จางหายไปอย่างรวดเร็ว "ฉันจะเจอเธอได้ที่ไหนนะ...คนที่ทำให้ใจฉันสงบได้จริงๆ" เขาพึมพำกับตัวเอง บทที่ 2: ห้วงคะนึงหาธีร์ทิ้งตัวลงบนเตียงกว้าง แสงไฟสลัวจากภายนอกยังคงสาดส่องเข้ามาเป็นริ้วๆ บรรยากาศภายในห้องเงียบสงัด มีเพียงเสียงเครื่องปรับอากาศที่ทำงานเบาๆ ความรู้สึกโดดเดี่ยวโอบล้อมเขาอีกครั้ง เขาพลิกตัวนอนหงาย เพดานสีขาวดูว่างเปล่าราวกับจิตใจของเขาในตอนนี้ มือแกร่งยกขึ้นลูบไล้ไปตามแผงอกของตัวเอง สัมผัสได้ถึงกล้ามเนื้อที่แข็งแกร่งจากการออกกำลังกายอย่างสม่ำเสมอ แผ่นท้องแบนราบเผยให้เห็นแนวกล้ามเนื้อที่ชัดเจน แม้จะอยู่ภายใต้เสื้อยืดบางเบา ความคิดของธีร์ล่องลอยไปไกล เขาไม่ได้ต้องการเพียงแค่ความพึงพอใจทางกาย แต่เป็นความผูกพันที่ลึกซึ้งกว่านั้น ภาพของผู้หญิงในอุดมคติเริ่มก่อตัวขึ้นในห้วงจินตนาการ เธออาจจะมีรอยยิ้มที่สดใส ดวงตาที่เปล่งประกาย และสัมผัสที่อ่อนโยน แต่เต็มไปด้วยความเร่าร้อน มือของธีร์ค่อยๆ เลื่อนต่ำลงไป สัมผัสกับความตื่นตัวที่เริ่มก่อตัวขึ้นอย่างช้าๆ ภายใต้ผ้าที่ปกคลุม ร่างกายของเขาตอบสนองต่อความต้องการที่อัดอั้นมานาน ความปรารถนาที่จะถูกเติมเต็ม ไม่ใช่แค่ทางกาย แต่เป็นทางใจด้วย เสียงถอนหายใจแผ่วเบาดังขึ้นในความเงียบ เขาหลับตาลง จินตนาการถึงสัมผัสอันแผ่วเบาจากปลายนิ้วที่ลากไล้ไปทั่วร่าง การปรนนิบัติด้วยความรักและความเข้าใจ ทุกสัมผัสเต็มไปด้วยความปรารถนาที่อยากจะมอบให้และได้รับ แสงจันทร์ที่ลอดเข้ามาในห้องดูราวกับเป็นพยานรู้เห็นถึงความเร่าร้อนที่ถูกเก็บซ่อนไว้ภายใน ธีร์กัดริมฝีปากเบาๆ เขากำลังจมดิ่งลงไปในห้วงแห่งจินตนาการอันเร่าร้อน ภาพของเรือนร่างที่กำลังบิดเร้า สลับกับเสียงกระซิบแผ่วเบาที่พร่ำเรียกชื่อเขา สัมผัสที่ปลุกเร้าให้ทุกอณูของร่างกายตื่นตัว ช่องว่างระหว่างกายและใจเริ่มหลอมรวมกันเป็นหนึ่ง เขาปล่อยให้ความรู้สึกเหล่านั้นนำพาไปอย่างเต็มที่ ปล่อยให้ทุกอารมณ์ไหลผ่านไปตามธรรมชาติ ความอัดอั้นที่ถูกเก็บงำมานานได้ปลดปล่อยออกมาในที่สุด ร่างกายของเขากระตุกเบาๆ ก่อนจะผ่อนคลายลงช้าๆ ทิ้งไว้เพียงความรู้สึกว่างเปล่าและเหนื่อยอ่อนเล็กน้อย แม้จะได้รับการปลดปล่อยทางกาย แต่ภายในใจของธีร์ยังคงโหยหา การปลดปล่อยครั้งนี้เป็นเพียงการระบาย ไม่ใช่การเติมเต็ม ความเหงายังคงเกาะกุมแน่นแฟ้นกว่าเดิม เขาหลับตาลงอีกครั้ง พลางภาวนาให้พรุ่งนี้เช้าจะมีบางสิ่งเปลี่ยนแปลงไปในทางที่ดีขึ้น บทที่ 3: ร่องรอยที่ไม่ตั้งใจเช้าวันเสาร์ที่แสนสบาย ธีร์ตัดสินใจที่จะพักผ่อนอย่างเต็มที่ในคอนโดของตัวเอง แสงแดดอ่อนๆ ส่องลอดผ่านผ้าม่านบางๆ สร้างบรรยากาศที่เงียบสงบ หลังจากดื่มกาแฟแก้วโปรดและอ่านข่าวสารคร่าวๆ เขาก็รู้สึกถึงความปรารถนาที่เริ่มก่อตัวขึ้นภายในอีกครั้ง ความรู้สึกเหงาเมื่อคืนยังคงทิ้งร่องรอยไว้ในใจ ธีร์เดินไปยังห้องนอน ปลดเปลื้องเสื้อผ้าออกทีละชิ้น ทิ้งตัวลงบนเตียงนุ่มภายใต้ผ้าห่มผืนโปรด สัมผัสจากเนื้อผ้าทำให้ผิวของเขารู้สึกสบาย แต่ความว่างเปล่าภายในกลับยังคงอยู่ เขาเริ่มสัมผัสร่างกายตัวเองอย่างแผ่วเบา ลูบไล้ไปตามแผงอกที่แข็งแรง หน้าท้องที่เป็นลอนสวยงาม และค่อยๆ เลื่อนต่ำลงไปยังจุดที่อ่อนไหว ความรู้สึกวาบหวามเริ่มก่อตัวขึ้นช้าๆ ตามจังหวะการสัมผัสของตัวเอง ธีร์หลับตาลง ปล่อยให้จินตนาการนำพาไป เขานึกถึงสัมผัสที่อ่อนโยนและเร่าร้อน ภาพของผู้หญิงที่เขาปรารถนาเริ่มชัดเจนขึ้นในความคิด ร่างกายของเขาตอบสนองต่อจินตนาการนั้นอย่างรวดเร็ว ความต้องการที่อัดอั้นเริ่มปะทุขึ้นอีกครั้ง ในขณะที่อารมณ์ของธีร์กำลังทวีความเข้มข้นขึ้น เสียงเคาะประตูดังขึ้นเบาๆ ทำให้เขาตกใจสะดุ้งสุดตัว หัวใจเต้นระรัวด้วยความตกใจและประหลาดใจ ใครกันมาหาเขาในเวลานี้โดยไม่ได้นัดหมาย? เขาพยายามควบคุมลมหายใจและดึงสติกลับมาอย่างรวดเร็ว ความรู้สึกร้อนผ่าวบนใบหน้าทำให้เขารู้ว่าตัวเองกำลังอยู่ในสภาพที่น่าอายแค่ไหน เขาคว้าผ้าห่มมาคลุมร่างอย่างรวดเร็ว ก่อนจะตะโกนออกไปเสียงเบา "เดี๋ยวครับ!" เสียงเคาะประตูดังซ้ำอีกครั้ง แต่คราวนี้ดังและถี่ขึ้นเล็กน้อย ธีร์รีบลุกจากเตียงด้วยหัวใจที่เต้นแรง พยายามก้าวเดินอย่างมั่นคงไปยังประตูห้องนั่งเล่น มองผ่านตาแมวเพื่อดูว่าใครมา ภาพที่ปรากฏตรงหน้าทำให้ธีร์แทบช็อก! นั่นคือ กรณ์ เพื่อนสนิทของเขานั่นเอง กรณ์ยืนยิ้มทะเล้นอยู่หน้าประตู พร้อมกับถุงขนมและเครื่องดื่มในมือ "ไงไอ้เพื่อนยาก! วันหยุดทั้งที นึกว่าแกจะนอนตายอยู่ในห้อง เลยแวะมาหา" เสียงทักทายของกรณ์ดังลอดเข้ามา ธีร์รู้สึกเหมือนมีก้อนอะไรจุกอยู่ที่คอ เขาไม่รู้จะทำอย่างไรดีในสถานการณ์แบบนี้ เขาไม่อยากเปิดประตูออกไปในสภาพที่เพิ่ง... แต่การปล่อยให้กรณ์รออยู่แบบนั้นก็ดูไม่ดีเช่นกัน ธีร์ตัดสินใจสูดลมหายใจลึกๆ พยายามทำเสียงให้เป็นปกติที่สุด แล้วตอบกลับไป "กรณ์เหรอ? แป๊บนึงนะ กำลัง... กำลังแต่งตัวอยู่" "โอเคๆ ไม่รีบ" เสียงกรณ์ตอบกลับมา แต่แววตาที่มองตรงมายังตาแมวของธีร์นั้นดูเหมือนจะมีความสงสัยเจืออยู่เล็กน้อย ธีร์รีบสาวเท้ากลับเข้าไปในห้องนอน คว้ากางเกงขาสั้นมาสวมลวกๆ หัวใจยังคงเต้นไม่เป็นจังหวะ ความคิดมากมายตีกันวุ่นวายในหัว เขาไม่แน่ใจว่ากรณ์ได้ยินเสียงอะไรแปลกๆ หรือเปล่า หรือสังเกตเห็นความผิดปกติอะไรหรือไม่ ขณะที่ธีร์กำลังจะเดินไปเปิดประตู เขาก็เหลือบไปเห็นประตูห้องนอนที่แง้มอยู่เล็กน้อย... บานประตูไม่ได้ปิดสนิทตั้งแต่แรก! ความทรงจำสุดท้ายก่อนที่จะเริ่ม... ทุกอย่างไหลกลับเข้ามาในหัวอย่างรวดเร็ว ความรู้สึกเหมือนถูกฟ้าผ่าลงกลางศีรษะแล่นปราดไปทั่วร่าง ธีร์ตัวชาวาบ ความอับอายประดังเข้ามาจนแทบยืนไม่อยู่ เป็นไปได้ไหม... ที่กรณ์จะ... เขาไม่กล้าคิดต่อ ใบหน้าหล่อเหลาขึ้นสีแดงก่ำอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ความรู้สึกตื่นเต้นเมื่อครู่แปรเปลี่ยนเป็นความตื่นตระหนกและความอับอายอย่างรุนแรง ธีร์ไม่รู้ว่ากรณ์เห็นอะไรไปบ้าง และเขาจะรับมือกับสถานการณ์นี้อย่างไรต่อไป... บทที่ 4: ความเงียบที่น่าอึดอัดธีร์ยืนนิ่งอยู่หน้าประตูห้องนอน มือยังคงกำผ้าห่มแน่น หัวใจของเขาเต้นรัวเหมือนกลองศึก ความอับอายถาโถมเข้ามาจนแทบหายใจไม่ออก สมองพยายามประมวลผลอย่างรวดเร็วว่ากรณ์เห็นอะไรไปบ้าง และเขาควรจะทำอย่างไรต่อไปดี? เขาพยายามสูดลมหายใจลึกๆ อีกครั้ง เพื่อรวบรวมสติที่กระเจิดกระเจิง ก่อนจะก้าวขาเดินไปที่ประตูห้องนั่งเล่นอย่างเชื่องช้าที่สุดเท่าที่จะทำได้ เขาเปิดประตูออกช้าๆ เผชิญหน้ากับกรณ์ด้วยใบหน้าที่พยายามเก็บซ่อนความรู้สึกทั้งหมดเอาไว้ "โทษทีว่ะกรณ์ พอดีเพิ่งตื่นเลยมัวแต่คลำหากางเกง" ธีร์พยายามพูดด้วยน้ำเสียงปกติที่สุดเท่าที่จะทำได้ แต่เขารู้ดีว่าเสียงของตัวเองสั่นเครือเล็กน้อย กรณ์ยืนยิ้มกว้าง ถือถุงขนมและเครื่องดื่มไว้ในมือ ดวงตาของเขากวาดมองธีร์ตั้งแต่หัวจรดเท้าช้าๆ ก่อนจะหยุดที่ใบหน้าที่ขึ้นสีแดงระเรื่อของธีร์ "อืม... เห็นแล้วก็พอจะรู้ว่าเพิ่งตื่นจริงๆ นั่นแหละ" กรณ์ตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูเป็นปกติ แต่รอยยิ้มบนใบหน้าของเขากลับดูเจ้าเล่ห์อย่างน่าประหลาดใจ ธีร์รู้สึกเหมือนโดนไฟช็อตไปทั้งตัว คำพูดของกรณ์ราวกับเป็นมีดที่กรีดแทงลงมากลางใจ เขากำลังจะพูดอะไรบางอย่างเพื่อกลบเกลื่อน แต่กรณ์ก็เดินเข้ามาก่อน แล้ววางถุงขนมลงบนโต๊ะ "มาๆ เข้าไปนั่งก่อนสิ แกยังไม่ได้ใส่เสื้อเลยนะไอ้ธีร์" กรณ์พูดด้วยน้ำเสียงที่แฝงไปด้วยความขบขันเล็กน้อย พลางใช้สายตาไล่มองกล้ามเนื้อหน้าท้องของธีร์ที่ยังคงเผยให้เห็นภายใต้กางเกงขาสั้นตัวเดียว ธีร์รู้สึกร้อนวูบวาบไปทั่วร่าง ไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน ธีร์รีบเดินเข้าไปนั่งบนโซฟาอย่างรวดเร็ว แล้วดึงเสื้อยืดที่วางอยู่ใกล้ๆ มาสวมทับอย่างลวกๆ พยายามหลีกเลี่ยงการสบตาเพื่อนสนิท บรรยากาศภายในห้องเงียบงันลงทันที เสียงเพียงอย่างเดียวที่ได้ยินคือเสียงเครื่องปรับอากาศที่ทำงานเบาๆ กรณ์หยิบเครื่องดื่มออกมาจากถุง แล้วยื่นให้ธีร์หนึ่งกระป๋อง "นี่ กาแฟเย็นแก้วโปรดเลยนะ" กรณ์พูด น้ำเสียงยังคงเป็นปกติ แต่แววตาของเขากลับจ้องมองมาที่ธีร์อย่างพินิจพิจารณา ราวกับกำลังรอคอยปฏิกิริยาบางอย่าง ธีร์รับกาแฟมา แต่ไม่กล้ายกขึ้นดื่ม เขารู้สึกเหมือนมีก้อนแข็งๆ จุกอยู่ที่ลำคอ ความอับอายผสมปนเปกับความไม่แน่ใจว่ากรณ์รู้เรื่องอะไรไปบ้าง หรือแค่กำลังแกล้งเขาเล่น "เมื่อกี้... นายเห็นอะไรหรือเปล่ากรณ์?" ธีร์ตัดสินใจถามออกไปในที่สุด ด้วยน้ำเสียงที่เบาหวิวและสั่นเล็กน้อย เขารู้สึกได้ว่าแก้มของตัวเองกำลังร้อนผ่าว กรณ์นิ่งไปครู่หนึ่ง รอยยิ้มเจ้าเล่ห์บนใบหน้าของเขาหายไป กลายเป็นสีหน้าเรียบเฉยที่คาดเดาได้ยาก "เห็นอะไรวะ?" กรณ์ตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูใสซื่อ แต่ดวงตาของเขากลับจับจ้องอยู่ที่ธีร์ไม่วางตา ความเงียบกลับมาปกคลุมอีกครั้ง เป็นความเงียบที่หนักอึ้งและน่าอึดอัดใจสำหรับธีร์ เขารู้สึกเหมือนกำลังถูกต้อนเข้ามุม ไม่รู้จะตอบโต้อย่างไรดี "ก็... ก็แค่... ฉันเพิ่งตื่นน่ะ" ธีร์พยายามหาคำพูดมาแก้ตัว แต่เขารู้สึกได้ว่าตัวเองกำลังโกหกได้ไม่แนบเนียนเลยแม้แต่น้อย กรณ์ถอนหายใจออกมาเบาๆ ก่อนจะเอนหลังพิงพนักโซฟา แล้วหันมาสบตาธีร์ตรงๆ ด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความเข้าใจ แต่ก็มีความหมายบางอย่างที่ซ่อนอยู่ "ธีร์... แกก็รู้ว่าฉันเป็นเพื่อนแกนะ" กรณ์พูดด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวลลงกว่าเดิมเล็กน้อย "ไม่ว่าแกจะทำอะไร หรือเป็นอะไร... ฉันก็ยังเป็นเพื่อนแกเสมอแหละ" คำพูดของกรณ์ทำให้ธีร์รู้สึกเหมือนโดนปลดปล่อยจากความกดดันเล็กน้อย แต่ก็ยังคงมีความรู้สึกไม่แน่ใจและอับอายปะปนอยู่ เขาไม่รู้ว่ากรณ์กำลังจะสื่ออะไรกันแน่ "แล้วนาย... นายเห็นอะไรหรือเปล่า?" ธีร์ถามย้ำอีกครั้ง เสียงเบาลงกว่าเดิมเล็กน้อย กรณ์ยิ้มบางๆ แล้วส่ายหน้าช้าๆ "ไม่เห็นอะไรหรอก... แค่เห็นว่าแกดูมีความสุขดีแค่นั้นเอง" คำพูดของกรณ์ทำให้ธีร์ยิ่งสับสน เขาไม่แน่ใจว่าเพื่อนกำลังพูดความจริง หรือแค่พยายามจะปลอบใจเขา ธีร์ทำได้เพียงแค่ถอนหายใจออกมาเบาๆ รู้สึกเหมือนกำลังถูกแกล้ง แต่ก็ไม่กล้าโวยวายอะไรออกไป บรรยากาศเริ่มผ่อนคลายลงเล็กน้อย แต่ความรู้สึกอึดอัดยังคงค้างอยู่ในอากาศ ธีร์พยายามเปลี่ยนเรื่องคุย เพื่อหลีกเลี่ยงสถานการณ์ที่น่าอึดอัดนี้ "แล้วแกมาทำอะไรแต่เช้าวะกรณ์? ไม่ได้นัดกันไว้ไม่ใช่เหรอ?" กรณ์ยิ้มกว้างอีกครั้ง "ก็อยากมาเซอร์ไพรส์ไง เห็นแกเงียบๆ ไปช่วงนี้เลยแวะมาดูว่ายังหายใจอยู่ไหม" ธีร์หัวเราะเบาๆ พยายามกลบเกลื่อนความประหม่าของตัวเอง เขาไม่รู้ว่าบทสนทนานี้จะจบลงอย่างไร และเขาจะสามารถทำเป็นลืมเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ได้อย่างไร? แต่สิ่งหนึ่งที่เขารู้แน่ๆ คือวันนี้... คงจะเป็นวันที่น่าอึดอัดที่สุดวันหนึ่งในชีวิตของเขาเลยทีเดียว บทที่ 5: กลิ่นไอที่ค้างคาความเงียบในห้องเริ่มหนักอึ้งขึ้นเรื่อยๆ ธีร์รู้สึกราวกับทุกวินาทีที่ผ่านไปเชื่องช้าลงกว่าปกติหลายเท่า เขากำลังพยายามอย่างหนักที่จะซ่อนความกระอักกระอ่วนของตัวเองไว้ภายใต้รอยยิ้มจางๆ และการแสดงออกที่พยายามทำให้เป็นปกติที่สุด "วันนี้อากาศดีนะ ว่าไหมกรณ์?" ธีร์พยายามชวนคุยเรื่องอื่นอย่างสุดความสามารถ พลางยกกาแฟเย็นขึ้นจิบ พยายามทำตัวให้เป็นธรรมชาติ กรณ์มองหน้าธีร์ด้วยสายตาที่อ่านไม่ออก มุมปากของเขายกยิ้มเล็กน้อย แต่ดวงตากลับจับจ้องที่ใบหน้าของธีร์ราวกับต้องการค้นหาบางสิ่งบางอย่าง กรณ์ไม่ตอบคำถามเรื่องอากาศ แต่กลับเปลี่ยนไปพูดเรื่องอื่นแทน "เมื่อกี้ฉันเดินเข้ามา...รู้สึกเหมือนได้กลิ่นอะไรแปลกๆ ในห้องแกนะธีร์" กรณ์พูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆ แต่แฝงไปด้วยความหมายบางอย่างที่ทำให้ธีร์สะดุ้งเฮือก หัวใจของเขาเต้นรัวอีกครั้ง รู้สึกเหมือนเลือดสูบฉีดขึ้นไปรวมกันบนใบหน้าจนร้อนผ่าวไปหมด ธีร์พยายามทำเป็นไม่ใส่ใจ "หือ? กลิ่นอะไรวะ? สงสัยแกคงจะจมูกดีเกินไปแล้วมั้ง" เขาพยายามหัวเราะกลบเกลื่อน แต่เสียงหัวเราะของเขากลับฟังดูแห้งผากและไม่เป็นธรรมชาติเลยแม้แต่น้อย กรณ์ไม่พูดอะไรต่อ เขาเพียงแค่ยิ้มบางๆ แล้วเอนหลังพิงพนักโซฟาอย่างสบายอารมณ์ ดวงตาของเขายังคงจ้องมองมาที่ธีร์อย่างไม่วางตา ราวกับกำลังรอคอยปฏิกิริยาบางอย่าง ธีร์รู้สึกเหมือนกำลังถูกเผาด้วยสายตาของกรณ์ เขาไม่รู้ว่าอีกฝ่ายกำลังคิดอะไรอยู่ และไม่รู้ว่าสิ่งที่กรณ์พูดถึง "กลิ่นแปลกๆ" นั้นหมายถึงอะไรกันแน่? แต่ในใจลึกๆ ธีร์ก็อดคิดไม่ได้ว่ากรณ์อาจจะรู้เรื่องทั้งหมดแล้ว และกำลังเล่นเกมแมวจับหนูอยู่กับเขา ลมหายใจของธีร์เริ่มติดขัด เขากำลังจมดิ่งลงไปในวังวนของความอับอายและความไม่สบายใจ แม้จะพยายามทำตัวให้เป็นปกติที่สุด แต่ทุกท่าทางของเขากลับดูเกร็งและไม่เป็นธรรมชาติไปหมด กรณ์หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูอะไรบางอย่าง แล้วเลื่อนสายตาไปมองนาฬิกาข้อมือ "เอาล่ะธีร์ ฉันต้องไปแล้วล่ะ พอดีมีนัดกับที่บ้าน" ธีร์รู้สึกโล่งใจอย่างบอกไม่ถูกที่กรณ์กำลังจะไป แต่ในขณะเดียวกันก็รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยที่อีกฝ่ายรีบกลับไปอย่างกะทันหัน "อ้าว... เร็วไปหน่อยไหมวะ? แกเพิ่งมาเองนะ" ธีร์พยายามถามออกไปอย่างไม่เต็มเสียงนัก กรณ์ลุกขึ้นยืนเต็มความสูง ใบหน้าของเขายังคงประดับด้วยรอยยิ้มจางๆ ที่ทำให้ธีร์รู้สึกไม่สบายใจ "ไม่เป็นไรหรอก มาเห็นแกมีความสุขก็ดีแล้ว" กรณ์พูดด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวล แต่คำว่า "มีความสุข" นั้นกลับฟังดูมีความหมายแฝงบางอย่างที่ทำให้ธีร์รู้สึกร้อนผ่าวไปทั้งตัว ก่อนที่กรณ์จะเดินไปถึงประตู เขาก็หยุดชะงัก หันกลับมามองธีร์อีกครั้ง ดวงตาของเขาทอประกายเล็กน้อย "แต่จริงๆ แล้ว... กลิ่นนั้นน่ะ... มันก็ไม่ได้แย่นะ" กรณ์พูดด้วยน้ำเสียงที่เบาหวิว ราวกับกระซิบ ก่อนจะยิ้มมุมปาก แล้วเดินออกไปจากห้องอย่างรวดเร็ว ทิ้งให้ธีร์นั่งแข็งทื่ออยู่บนโซฟา ลมหายใจของเขาขาดห้วงไปชั่วขณะ คำพูดสุดท้ายของกรณ์ยังคงดังก้องอยู่ในโสตประสาท "กลิ่นนั้นน่ะ... มันก็ไม่ได้แย่นะ" ธีร์หลับตาลง ภาพเหตุการณ์เมื่อครู่ย้อนกลับมาในความคิด เขาไม่ได้คิดไปเองใช่ไหม? กรณ์รู้... กรณ์ต้องรู้เรื่องทั้งหมดแน่ๆ ความรู้สึกผสมปนเปกันระหว่างความอับอาย ความตื่นเต้น และความสยิว ทำให้ธีร์รู้สึกราวกับกำลังจะระเบิด กลิ่นไอจางๆ ที่เขาคิดว่าได้ระบายออกไปหมดแล้ว ตอนนี้กลับมาวนเวียนอยู่ในจินตนาการของเขาอีกครั้ง ธีร์ไม่รู้ว่าตัวเองควรจะรู้สึกอย่างไรกับสถานการณ์นี้ดี เขาควรจะอับอาย? หรือควรจะรู้สึกโล่งใจที่เพื่อนไม่ตำหนิ? แต่สิ่งหนึ่งที่ชัดเจน คือบทสนทนาและท่าทางของกรณ์ในวันนี้ จะติดตรึงอยู่ในความทรงจำของธีร์ไปอีกนานแสนนาน... และเขาจะต้องหาคำตอบให้ได้ว่ากรณ์รู้เรื่องอะไรไปบ้าง และอนาคตของมิตรภาพระหว่างเขากับกรณ์จะเป็นอย่างไรต่อไป | 
ค้นหาสมาชิก
โพสต์ 
ดันกระทู้
ปักหมุดกระทู้
ล๊อคกระทู้
การ์ดสีสัน
โพสต์ 
โพสต์ 
โพสต์ 
