ช่วยผมด้วย..ผมโดนมาเฟียรุมข่มขืน!? Chapter 26

NOOFONG

Chapter 26

ผู้บ่าวเฒ่ากับหนุ่มวัยทีน

วันถัดมา ห้องพักผู้ป่วยส่วนตัวในโรงพยาบาลของกายยังคงเงียบเช่นเดิม แสงแดดอ่อนส่องผ่านม่านขาว รินไหลเข้ามาเป็นเส้นบาง ๆ บนผ้าห่มสีสะอาด


เสียงประตูเปิดออกเบา ๆ โดยไม่ต้องเคาะ และไม่ต้องมีคำบอกล่วงหน้า


ราฟาเอโร่เดินเข้ามาเหมือนเป็นกิจวัตร เขาวางถุงอาหารไว้บนโต๊ะข้างเตียง ก่อนจะลากเก้าอี้มานั่งลงอย่างเงียบงัน


"กินนี่ซะ" เขาพูดขึ้นโดยไม่มองหน้าเจบี พร้อมตักข้าวในกล่องอาหารญี่ปุ่นขึ้นมาจ่อปากอีกฝ่ายด้วยปลายตะเกียบไม้เรียบหรู ไม่มีคำถาม ไม่มีน้ำเสียงอ่อนโยน มีเพียงแรงกดดันที่คล้ายกับการบังคับให้กลืนคำสั่งลงไปพร้อมข้าวในปาก


เจบีขมวดคิ้วเล็กน้อย ยกมือดันปลายตะเกียบออกอย่างอดทน


"ผมไม่ได้บอกเลยว่าหิว"


"ก็ตั้งใจกิน ๆ ไปเหอะ" น้ำเสียงราฟาเอโร่ฟังดูหงุดหงิดปนขำ เหมือนกำลังสนุกกับการเห็นอีกฝ่ายพยายามตั้งกำแพงใส่เขา


เจบีถอนหายใจ หันหน้าหนีไปทางหน้าต่างอีกครั้ง เขาไม่เข้าใจเลยว่าคนตรงหน้าจะทำแบบนี้ไปเพื่ออะไร


เพราะรู้สึกผิด? หรือเพราะต้องการเอาชนะ?


เขาไม่แน่ใจเลยสักอย่าง


“ผมไม่หิว” เขาพูดเสียงเรียบ


“ไม่ได้ถามว่าหิวหรือเปล่า” ราฟาเอโร่ยิ้มเย็น “ฉันสั่งให้กิน”


“คุณนี่มันมีปัญหากับคำว่า ‘ความสมัครใจ’ ใช่ไหมครับ” เจบีสวนกลับทันที โดยยังคงมองออกไปนอกหน้าต่าง


ราฟาเอโร่ขยับเก้าอี้เข้าใกล้ มุมปากยกขึ้นเล็กน้อย “แน่นอน เพราะฉันไม่เคยต้องรอให้ใครสมัครใจอะไรทั้งนั้น”


“โชคดีนะครับที่คุณไม่เป็นหมอ ไม่งั้นคนไข้คงหายเพราะกลัวตายก่อนโรคจะรักษา”


ชายผู้เป็นเจ้าของโรงพยาบาลหัวเราะเบา ๆ ในลำคอ เสียงต่ำลึกที่ฟังแล้วชวนให้หงุดหงิดมากกว่าน่าฟัง เขาวางตะเกียบลงช้า ๆ บนกล่องอาหารเหมือนตั้งใจจะยั่วประสาทคนป่วยตรงหน้า


“พูดมากแบบนี้ แสดงว่ามีแรงเหลือแล้วสินะ”


“ผมพูดเพราะรำคาญ ไม่ใช่เพราะมีแรง”


ราฟาเอโร่เลิกคิ้วน้อย ๆ คล้ายกำลังพิจารณาคำตอบนั้นอย่างจริงจัง ก่อนจะหัวเราะเบา ๆ ในลำคอ


“น่าสนใจ...เมื่อก่อนยังเรียบร้อยเหมือนลูกหมาอยู่เลย”


เจบีตวัดตามองเขาเร็ว ๆ แล้วเบือนหน้าหนี “คุณจะเลี้ยงหมาไว้ใช้งาน หรือไว้ดูเล่นกันแน่ล่ะครับ”


ราฟาเอโร่ชะงักไปเล็กน้อยกับคำประชดที่ดูเกินกว่าความเงียบสงบของเจบีคนเดิม เขาวางกล่องอาหารลงบนโต๊ะข้างเตียงอย่างใจเย็น แล้วเอนหลังพิงพนักเก้าอี้ สายตาไม่ละไปไหน


เขาไม่คิดว่าเด็กคนนี้จะ ‘กล้าพูด’ กับเขาตรง ๆ แบบนี้


...หรือแท้จริงแล้ว เขาไม่เคยมี “คู่มือ” สำหรับรับมือกับเจบีเลยตั้งแต่ต้น


“ก็แล้วแต่นายจะเลือก” เขาพูดนิ่ง ๆ ดวงตาเรียบนิ่งแต่แน่วแน่ “ถ้าอยากกัด ก็ไม่ห้าม...แต่หวังว่านายจะแน่ใจว่าฟันยังแข็งแรงพอจะไม่หักคาปากตัวเอง”


ประโยคนั้นฟังเหมือนการเตือน...แต่ก็เหมือนคำยั่วโมโหมากกว่า


เจบีไม่ตอบ ไม่แม้แต่จะเหลือบตามอง เขาเพียงดึงผ้าห่มขึ้นมาจนถึงไหล่ แล้วพลิกตัวไปอีกด้าน ให้แผ่นหลังของตัวเองเป็นคำตอบสุดท้ายแทนทุกบทสนทนา ก่อนจะดึงขอบผ้าห่มเข้าหาตัวจนแน่นราวกับมันคือกำแพงชั่วคราวที่เขาพอจะสร้างได้ในตอนนี้


ผ้าผืนบางกลายเป็นเส้นแบ่งระหว่างเขากับราฟาเอโร่ อย่างชัดเจนและตั้งใจ


ราฟาเอโร่มองภาพนั้นอยู่เงียบ ๆ สักพัก ไม่ได้พูดอะไรต่อ และไม่ลุกไปไหนเช่นกัน


เพราะแม้จะโดนปิดประตูใส่หน้า แต่บางที...เขาก็ยังอยากจะลองเคาะอีกสักครั้ง


แม้จะไม่มีคำตอบกลับมาเลยก็ตาม


หลายวันต่อมา เจบีได้รับอนุญาตให้ออกจากโรงพยาบาลในที่สุด แม้สีหน้าจะยังไม่เต็มร้อยนัก แต่สุขภาพโดยรวมดีขึ้นพอให้กลับไปพักฟื้นต่อที่บ้านได้แล้ว


เขาเปลี่ยนเสื้อผ้าเงียบ ๆ โดยไม่พูดอะไรกับใครมากนัก ร่างผอมบางยังดูอ่อนแรงในบางจังหวะ แต่สายตากลับเด็ดขาดเหมือนเดิม


“ผมขอจ่ายค่ารักษาเอง” เจบีกล่าวเรียบ ๆ ขณะยื่นมือไปหยิบกระเป๋าสตางค์จากปลายเตียง


กายที่ยืนพิงขอบประตู ยักไหล่เล็กน้อยพลางยิ้มบาง


“หมอไม่รับเงินครับ...รับแค่ใจคนไข้”


เจบีชะงักเล็กน้อย ก่อนถอนหายใจแล้วเก็บกระเป๋ากลับเข้าที่เดิม


“งั้นผมขอตัวก่อน”


“แน่ใจนะว่าจะไม่ให้หมอเดินไปส่ง?” กายถาม แต่แววตาไม่ได้จริงจังนัก


“ผมหาทางกลับได้ครับ” เขาตอบอย่างนิ่งเรียบ แล้วเดินจากไปโดยไม่หันกลับมามอง


กายเพียงยิ้มรับด้วยสีหน้าราวกับได้ยินคำว่า “ขอบคุณ” ซ้ำร้อยรอบ


เวลาผ่านไปไม่ถึงสิบนาที...


ราฟาเอโร่ก้าวลงจากรถตรงหน้าโรงพยาบาล เสื้อโค้ทพาดบ่า มืออีกข้างถือกล่องใส่เค้กเล็ก ๆ จากร้านขนมฝรั่งเศสชื่อดัง ท่าทางเหมือนพระเอกซีรีส์ที่มาช้าหนึ่งฉาก


เขาก้าวขึ้นลิฟต์ เดินตรงมาหยุดที่หน้าห้องผู้ป่วยอย่างมั่นใจ


แล้วประตูเปิดออก


กายยืนอยู่ตรงหน้า ยกกาแฟขึ้นจิบ พร้อมรอยยิ้มที่ดูมีเรื่องจะเล่า


“เขากลับไปแล้ว”


“…เมื่อไหร่?” ราฟาเอโร่เลิกคิ้ว


“อืม…ถ้านายก้าวเข้ามาเร็วกว่านี้ 3 นาที อาจยังทันเห็นเขากำลังเปิดประตูรถแท็กซี่”


“…เขาขึ้นแท็กซี่?”


“ใช่ แบบโบกเองกับมือ”


ราฟาเอโร่หรี่ตา ดวงตานิ่งขึ้นเรื่อย ๆ


“ทำไมไม่ห้ามเขา?”


กายยักไหล่ “ฉันเป็นหมอ ไม่ใช่ยามเฝ้าประตู”


ราฟาเอโร่เงียบไปครู่หนึ่ง แล้วพูดเสียงเรียบ


“ฉันจะหักเงินทุนสนับสนุนโรงพยาบาลนาย”


กายหัวเราะเบา ๆ “เอาสิ ฉันจะได้ใช้โอกาสนี้ลาพักร้อนยาว ๆ ไปเปิดบาร์ชายทะเลให้รู้แล้วรู้รอด”


ราฟาเอโร่กัดฟันแน่นโดยไม่พูดอะไร สุดท้ายได้แต่เดินผ่านกายไปแล้วพึมพำเสียงต่ำ


“หนีเก่งนักนะ...เดี๋ยวเถอะ”


กายหันไปมองตามพร้อมรอยยิ้ม “ก็เขาไม่อยากเจอหน้า ‘เจ้าคนที่สั่งงานหนักจนเกือบตาย’ นี่นา”


เสียงประตูปิดลงเบา ๆ ทิ้งไว้แค่กลิ่นกาแฟ...กับความสะใจนิด ๆ ในแววตาของคุณหมอเจ้าของโรงพยาบาล










11:14 AM | ห้องทำงานส่วนตัวของราฟาเอโร่ | อาคารสำนักงานใหญ่ซิลเวอร์เนสต์


เสียงประตูเปิดเข้ามาโดยไม่ได้เคาะ แคสเปอร์เดินเข้ามาพร้อมแก้วกาแฟในมือและสีหน้าสดใสราวกับเป็นเช้าวันหยุด ทั้งที่วันนี้ไม่ใช่วันหยุดของใครทั้งนั้น


“โอ้ ยังอยู่แฮะ ฉันนึกว่านายจะโดดประชุมเช้าเหมือนเมื่อวานอีก”


ราฟาเอโร่เดินเข้ามาจากอีกฝั่ง มือข้างหนึ่งถือแฟ้มรายงาน อีกข้างปรับแขนเสื้ออย่างไม่ใส่ใจ เขาแค่ปรายตามองแคสเปอร์ ก่อนจะวางแฟ้มลงบนโต๊ะอย่างมีจังหวะ


“มีเรื่องอะไร ถึงมานั่งเฝ้าประตูห้องฉันแต่เช้า?”


“ก็เปล่าหรอก...” แคสเปอร์ลากเสียงยาวพลางเดินไปนั่งไขว่ห้างที่โซฟาตัวยาวเหมือนเป็นบ้านตัวเอง “ฉันก็แค่...คิดถึง ‘เจ้าหนู’ น่ะสิ เห็นเสี่ยวไป๋บอกว่าเขาทำงานอยู่กับนายช่วงนี้ แล้วทำไมฉันไม่เห็นหน้าเลย?”


ราฟาเอโร่เงียบไปนิดหนึ่งก่อนจะตอบเรียบ ๆ


“เขายุ่งอยู่”


“อ๋อเหรอ~” แคสเปอร์เลิกคิ้ว “ยุ่งมากจนหายตัวไปเลยหรือไงกัน? หรือว่าแอบจับไปซ่อนไว้ในห้องเก็บของชั้นใต้ดิน?”


“นายมาเพราะเรื่องแค่นี้?”


“จะว่าไปก็น่าจะใช่แฮะ” แคสเปอร์ยิ้มขำ “ฉันแค่อยากเห็นหน้าเขาสักหน่อย จะได้มั่นใจว่ายังมีชีวิตอยู่ดี ไม่โดนเจ้านายบ้างานกดให้นอนอยู่ใต้กองเอกสาร”


ราฟาเอโร่ปรายตามอง แต่ไม่ตอบอะไร


“เอาเป็นว่า...ถ้าวันนี้ไม่ได้เจอ ก็ไม่เป็นไร” แคสเปอร์พูดต่อหน้าตาเฉย “แต่ฉันจะมาใหม่พรุ่งนี้ มะรืนนี้ แล้วก็วันถัดไปเรื่อย ๆ จนกว่าเจ้าหนูของฉันจะโผล่หน้าออกมาบอกว่าเขาสบายดี”


เขายิ้มมุมปากก่อนจะจิบกาแฟ


“นายไม่ต้องไล่นะ ฉันชอบโซฟาตรงนี้มาก สีน้ำเงินเข้มแบบนี้น่ะ...เข้ากับฉันสุด ๆ เลยล่ะ”






พักรับชมสิ่งที่น่าสนใจสักครู่… (๑>◡<๑)






หลังจากแคสเปอร์ยอมกลับไปแต่โดยดี ราฟาเอโร่ก็ทิ้งตัวลงกับเก้าอี้ตัวโปรดในห้องทำงาน หรี่ตาลงพลางถอนหายใจยาวเหมือนคนเพิ่งกลับจากการประชุมกับมหาอำนาจโลกมาเจ็ดรอบติดกัน


เขาจำได้ว่าเมื่อคืนตัวเองกลืนยานอนหลับไปสามเม็ด แบบที่กายเคยเตือนว่า “อีกนิดเดียวจะเข้าไอซียูไม่ใช่ฝันดี” แต่ผลที่ได้คือ...นอนไม่หลับ แถมฝันประหลาดเหมือนโดนตามหลอน


เขาเห็นตัวเองเดินตามเจบีไปเรื่อย ๆ ในโรงพยาบาลที่ไม่มีทางออก เจบียังใส่ชุดคนไข้ เดินจ้ำ ๆ ไม่สนใจใคร ส่วนเขาก็แบกโถซุปไก่ร้อน ๆ วิ่งตามพร้อมโวย “หยุดก่อน! ฉันต้มเองนะ!”


สุดท้ายซุปหก ร้องไห้ในฝันอยู่คนเดียว


ราฟาเอโร่ตื่นมาในสภาพเหงื่อแตกพลั่ก นั่งอ้าปากพะงาบ ๆ กลางดึกเหมือนคนหอบหายใจไม่ทัน


เขานั่งนิ่ง...นานพอให้ความเงียบเริ่มแทะใจ สุดท้ายก็ลุกพรวด คว้ามือถือขึ้นมากดโทรหาหมอเพื่อนรักโดยไม่สนเวลา


ราฟาเอโร่: (เสียงแหบ หงุดหงิด) “หมอ...ฉันเป็นอะไรไปวะ”


กาย: (เสียงงัวเงียสุดขีด) “นายเป็นบ้าใช่มั้ย โทรมาทำไมตีสามอีกแล้ว…”


ราฟาเอโร่: “ฉันฝันว่าตามเด็กนั่นไปทั่วโรงพยาบาล ถือโถซุปไก่วิ่งตามไปเรื่อย ๆ แล้วสุดท้ายซุปก็หกใส่ตัวเอง เจ็บด้วย!”


กาย: “แล้ว? นี่นายโทรมาเพื่อบ่นเรื่องความฝันเหรอ?”


ราฟาเอโร่: “มันไม่ใช่ความฝันธรรมดา มันฝันซ้ำ ฝันติดลูป ฉันแบกซุปไก่ไปวิ่งทุกคืน!!"


กาย: “…อืม งั้นเดี๋ยวฉันจะแจ้งกรมสุขภาพจิตให้”


ราฟาเอโร่: “ฉันนอนไม่หลับ กินยาไปสามเม็ด แต่ฉันก็ยังเห็นภาพหลอนเป็นหน้าเขา”


กาย: “…ราฟา นายเคยคิดจะเป็นนักแสดงบ้างมั้ย บทเศร้า ๆ นี่นายส่งเข้าประกวดได้เลย”


ราฟาเอโร่: “ฉันควบคุมทุกอย่างในลอนดอนได้ แต่เด็กคนเดียวฉันควบคุมไม่ได้เลย เขาไม่ยอมฟัง แถมยังเถียงเก่ง ปากดี—”


กาย: “โอเค งั้นคืนนี้ฉันจะสั่งให้พยาบาลฉีดยานอนหลับให้ฉันก่อน เพราะฉันไม่อยากรับสายตีสามอีก”


ราฟาเอโร่เงียบไป ไม่ตอบอะไร เขาเพียงแค่นเสียงในลำคอ ก่อนจะวางสายไปเงียบ ๆ แล้วทิ้งตัวลงกับโซฟาอีกครั้ง


“ฝันอีกก็ได้วะ…ขอแค่ให้เด็กนั่นหยุดเดินหนีฉันสักที”


แล้วเจ้าพ่อมาเฟียแห่งลอนดอน...ก็นอนฟุบหน้าอยู่บนหมอนอิง กลางดึก พร้อมโถซุปไก่ในจินตนาการและหัวใจที่ปากแข็งไม่เลิก


...






คืนนั้น ราฟาเอโร่ตัดสินใจกลับคอนโดหรูที่ทั้งตึกมีคนอยู่แค่สามห้องเพราะคนอื่นกลัวเขา แล้วก็โยนตัวลงบนโซฟาหนังแท้แบบสิ้นหวัง ก่อนจะหยิบมือถือขึ้นมา โทรหาเบอร์หนึ่งที่เขาไม่อยากโทรบ่อย แต่ตอนนี้ไม่มีใครจะพึ่งพาได้มากกว่านี้อีกแล้ว


ราฟาเอโร่: (เสียงแหบเล็กน้อย) “หมอ…ยังไม่หลับใช่มั้ย”


กาย: (เสียงง่วงจัด) “แกคิดว่าฉันจะทำอะไรอยู่วะ”


ราฟาเอโร่: “โอเค งั้นฟังนะ ฉันต้องการยาเพิ่ม”


กาย: (เงียบไปพักหนึ่ง) “ยา…แบบไหน”


กาย: “อ๋อ งั้นเดี๋ยวส่งน้ำ holy water ไปให้แทนมั้ย จะได้หลับไปเลยแบบนิรันดร์”


ราฟาเอโร่: “หมอ...จริงจังหน่อยสิ ฉันนอนไม่หลับมาสี่คืนติดแล้ว! ฉันตาคล้ำจนยามหน้าตึกทักว่า ‘เมื่อคืนดูซีรีส์หรอครับบอส’ ”


กาย: “แล้วนายตอบว่ายังไง”


ราฟาเอโร่: “ฉันบอกว่า…เปล่า ซีรีส์ไม่ดราม่าพอ เลยเลือกใช้ชีวิตจริงแทน”


กาย: (ถอนหายใจ) “ฟังดูน่าส่งตัวไปแผนกจิตเวชมากกว่าส่งยาให้”


ราฟาเอโร่: “หมอ…”


กาย: “เอาจริง ๆ นะ แกนอนไม่หลับเพราะอะไร? อย่าบอกว่าเพราะความคิดไร้สาระ ฉันจะวางสาย”


ราฟาเอโร่: “ก็ไม่เชิง…แค่พอจะหลับเมื่อไหร่ สมองมันเปิดแฟลชแบ็กให้ดูตลอด…”


กาย: “แฟลชแบ็กฉากบู๊เหรอ?”


ราฟาเอโร่: “…เปล่า ฉากที่เขาหันมายิ้มให้”


กาย: “โอ๊ยยยย!! พอ! หยุดเลย! ฉันจะบอกให้นะ ราฟ—คนทั่วไปเขานอนไม่หลับเพราะกาแฟ นายคือคนเดียวที่นอนไม่หลับเพราะอาการ แพ้ความรู้สึกตัวเอง!”


ราฟาเอโร่: “แล้วหมอจะช่วยฉันยังไงล่ะ”


กาย: “จะให้ช่วยจริง ๆ มั้ย?”


ราฟาเอโร่: “จริง”


กาย: “โอเค งั้นไปแปรงฟัน อาบน้ำ แล้วนอนลงบนเตียงให้เหมือนคนมีวินัย จากนั้นหยิบผ้าห่มมาคลุมหัว แล้วพึมพำว่า ‘ฉันไม่ได้รักใครทั้งนั้น ฉันแค่ขาดวิตามิน’ พูดวนไปเรื่อย ๆ เดี๋ยวก็หลับ”


ราฟาเอโร่: “…แล้วถ้ายังไม่หลับอยู่ดีล่ะ”


กาย: “ก็โทรมาหาฉันอีก แล้วฉันจะอ่านใบเรียกเก็บเงินแบบช้า ๆ ให้ฟัง รับรองเคลิ้มหลับก่อนจบยอดรวม”


...






[วันถัดมา | เวลา 9:15 AM | อาคารซิลเวอร์เนสต์, ลอนดอน]


กล่องพัสดุขนาดกะทัดรัดสีเทาถูกวางทิ้งไว้บนโต๊ะทำงานของราฟาเอโร่โดยไม่ระบุชื่อผู้ส่ง มีเพียงสติ๊กเกอร์เล็ก ๆ แปะอยู่ด้านบนเขียนด้วยลายมือหวัด ๆ ว่า


“Special Order for: คนที่นอนไม่หลับเพราะปากเก่งใส่เด็ก — จากหมอหล่อที่สุดในโรงพยาบาล”


ราฟาเอโร่เลิกคิ้วอย่างช้า ๆ ก่อนจะหยิบมีดพกบนโต๊ะขึ้นมากรีดกล่องด้วยท่าทางระแวดระวัง (ตามนิสัยมาเฟียผู้ไม่ไว้ใจใครง่าย ๆ) สิ่งที่อยู่ข้างในคือขวดยาสีชา พร้อมฉลากที่เขียนด้วยลายมือเหมือนกันว่า...


"Sleeping Beauty – รุ่นไม่ฝันถึงใครอีกเลย"


แนบมาด้วยกระดาษโน้ตใบเล็ก:


“กินก่อนนอน หนึ่งเม็ด พร้อมดื่มน้ำตามหนึ่งแก้ว…หรือไวน์ก็ได้ เอาที่พ่อสบายใจ”


– ปล. ไม่มีผลข้างเคียง ยกเว้นอาจฝันถึงตัวเองในชุดเจ้าสาว


– ปล. 2 ไม่ต้องโทรกลับ ถ้าจะด่าฉัน...เก็บไว้ในใจ”


— กาย


ราฟาเอโร่นั่งอ่านอยู่พักหนึ่ง ก่อนจะหยิบขวดยาขึ้นหมุน ๆ ช้า ๆ แล้วพึมพำกับตัวเอง


“ไอ้หมอบ้า...เล่นอะไรอีกแล้วล่ะ…”


แต่สุดท้าย เขาก็ยอมกินมันเข้าไปหนึ่งเม็ดตอนกลางคืนตามคำแนะนำ


...


[เวลา 2:45 AM | ห้องทำงาน ราฟาเอโร่]


ร่างสูงนอนแผ่อยู่บนโซฟาหนังแทนเตียงนอนหรู เขาหลับตานิ่งเหมือนจะเข้าสู่ห้วงนิทราได้เสียที แต่ทันใดนั้น…


“คุณราฟาเอโร่~ วันนี้คุณลืมกินข้าวอีกแล้ว~”


เสียงเจื้อยแจ้วของ ‘เจบีเวอร์ชั่นในการ์ตูน’ ดังขึ้นในหัว พร้อมภาพอีกฝ่ายในชุดพ่อบ้านถือถาดอาหารเวอร์วัง


“นี่ครับ...อาหารจากหัวใจ~ โชคดีที่ผมทำเอง!”


ราฟาเอโร่สะดุ้งพรวดลุกขึ้นมานั่งกลางดึก พร้อมเหงื่อที่ผุดเต็มแผ่นหลัง


“...ไอ้หมอ!! ฉันจะเผาโรงพยาบาลแก!!!”


เขาคว้ามือถือทันทีแต่หยุดกึกเมื่อเห็นข้อความจากกายที่เด้งเข้ามาใน LINE


“ฝันดีนะคุณมาเฟีย ขอให้คืนนี้เต็มไปด้วย เสียงเด็กน้อยพูดประชด คริคริ”


...


ราฟาเอโร่โยนมือถือลงหมอนอย่างระอา แล้วมุดตัวเองลงใต้ผ้าห่มพลางสบถอย่างไม่จริงจัง


“คราวหน้า...ฉันจะซื้อยาจากร้านขายปลากระป๋องแทน ยังไว้ใจได้มากกว่า”










[วันรุ่งขึ้น | เวลา 11:35 AM | โรงพยาบาลเอกชนของกาย | ลอนดอน]


“คุณหมอครับ พัสดุจากคุณราฟาเอโร่มาส่งครับ”


เจ้าหน้าที่เวรเปลายื่นกล่องห่อผ้ากำมะหยี่สีดำสนิทให้กายหน้าห้องพักแพทย์


กายรับมันมาอย่างไม่คิดอะไร แต่พอเห็นตราประทับรูปขนนกสีเงินตรงมุมกล่องก็ชะงักไปเล็กน้อย


"ไอ้บ้านั่นอีกแล้ว..."


เขาแกะกล่องด้วยความระแวดระวัง พอเปิดฝากล่องออก สิ่งที่อยู่ในนั้นคือ...


ขวดเซรั่มบำรุงผิวหน้าขนาดพกพา พร้อมโน้ตเล็ก ๆ แนบไว้ว่า:


“หมอครับ...อย่าลืมบำรุงนะ


ริ้วรอยจากความเครียดและความ 'แสบ' มันเห็นชัดไปหน่อย


ปล. ทาเช้าเย็น ถ้าอยากให้หน้ากลับมาดูแพง


ปล.2 ถ้าใช้แล้วไม่หล่อขึ้น ฉันไม่รับคืน”


– ผู้สนับสนุนรายใหญ่ของโรงพยาบาลคุณ


กายอ่านจบแล้วหลุดหัวเราะดังลั่น จนพยาบาลหน้าห้องต้องโผล่มาถามว่า "คุณหมอคะ เป็นอะไรหรือเปล่าคะ?"


หมอหนุ่มยกขวดเซรั่มขึ้น แล้วตอบเสียงเรียบแต่ตาเป็นประกายล้อเลียน


“เปล่าหรอก แค่มีคนห่วงความงามของฉันมากไปหน่อย”


ก่อนจะเดินกลับเข้าไปในห้องแล้วหยิบมือถือขึ้นมากดข้อความ


[กาย] : “ขอบใจมากสำหรับของขวัญ ฉันจะแจกให้เจ้าหน้าที่ห้องดับจิต ใช้ดีมาก”


…


ไม่ถึงหนึ่งชั่วโมงต่อมา กล่องพัสดุใหม่ถูกวางบนโต๊ะของราฟาเอโร่ที่ซิลเวอร์เนสต์


พนักงานส่งของส่ายหน้าแล้วพูดว่า “ของกลับคืนครับ ท่าทางหมอจะไม่อินกับแนวนี้”


ราฟาเอโร่เปิดกล่องดู...ข้างในคือขวดเซรั่มเดิมที่ถูกแปะแป้งเด็ก กลิ่นลาเวนเดอร์ฟุ้งจนห้องแทบกลายเป็นสปา


พร้อมโพสต์อิทเล็ก ๆ ว่า


“ปรับสูตรให้แล้ว เหมาะกับคนที่ชอบกลิ่น ‘ความพยายามที่ไม่ประสบความสำเร็จ’ ”


เสียงกล่องกระแทกใส่ถังขยะดัง ตุบ ตามด้วยเสียงถอนหายใจหนักหน่วงจากเจ้าของห้องที่เพิ่งเจอ “แป้งเด็ก” มาเยาะเย้ยศักดิ์ศรีมาเฟียเต็ม ๆ


“ไอ้หมอบ้า…”


เขาคว้าโทรศัพท์ขึ้นมากะจะโทรไปเล่นงานอีกฝ่าย แต่ปลายทางกดตัดสายอย่างไว ราวกับรู้ตัวว่าใครโทรมา


“กล้าดีนะ...ตัดสายฉันแบบนี้” ราฟาเอโร่พึมพำเสียงต่ำ


เขาเดินกลับมานั่งลงหน้าจอมอนิเตอร์ เปิดระบบภายในองค์กรขึ้นมาอย่างว่องไว ก่อนจะเข้าสู่ “แผนกเวชภัณฑ์ของโรงพยาบาลเอกชนแห่งหนึ่งในลอนดอน” อย่างไร้ความเกรงใจ


นิ้วเรียวยาวกดคำสั่งชุดหนึ่งลงไปบนหน้าจอ ก่อนจะกด "Execute" โดยไม่ลังเล


สองนาทีผ่านไป…


ที่โรงพยาบาล กายกำลังเดินตรวจวอร์ดอย่างสงบ ก่อนที่เสียงแจ้งเตือนจากระบบจัดซื้อจะดังขึ้น ติ๊ง!


เขาหยิบแท็บเล็ตขึ้นมาอ่าน แล้วชะงัก


รายการเวชภัณฑ์ที่ถูกตัดงบชั่วคราว


"ถุงมือยาง"


"น้ำเกลือ"


"สำลี"


"ยาแก้ปวด"


"วิตามินรวม"


เหตุผล: “ใช้งบไม่เหมาะสมทางจริยธรรม”


อนุมัติโดย: R.A.


กายหลุดหัวเราะเบา ๆ กดโทรศัพท์กลับไปทันที


[กาย] : "ราฟาเอโร่ นายเพิ่งทำอะไรกับคลังเวชภัณฑ์ฉันใช่มั้ย?"


[ราฟาเอโร่] : (เสียงเรียบเฉย) "เปล่านี่ ก็แค่…ปรับจริยธรรมองค์กร"


[กาย] : "ถ้าคนไข้ขาดยา ฉันจะปริ้นท์หน้าฉายแกทั่วโรงพยาบาล แล้วแปะใต้คำว่า ‘อุปสรรคทางการแพทย์’ "


[ราฟาเอโร่] : “ใจเย็นหมอ...โกรธมากเดี๋ยวความดันขึ้น ไม่มีน้ำเกลือให้นะ”


[กาย] : “ถ้าแกไม่รีบกู้ระบบให้กลับมา ฉันจะเปลี่ยนรูปโปรไฟล์แกในระบบเป็นรูปแกตอนเมายาดมที่สเปน”


[ราฟาเอโร่] : “กล้าทำเหรอ?”


[กาย] : “จะลองมั้ยล่ะ รูปแกกำลังงับกล้วยกับแว่นกันแดดรูปหัวใจ ยังอยู่ในคลังภาพฉันนะ”


[ราฟาเอโร่] : (เงียบไปสามวิ) “งั้น…เอางบวิตามินกลับไปก่อนก็ได้”


...






[เช้า | โรงพยาบาลของกาย]


กลิ่นกาแฟลอยอ้อยอิ่งในห้องที่เงียบเกินไปสำหรับโรงพยาบาลตอนเช้า กายนั่งหลังค่อมบนเก้าอี้ทำงาน สวมเสื้อกราวน์ค้างไว้ครึ่งตัว มือข้างหนึ่งถือกาแฟ อีกข้างถือชีวิตที่อยากโยนทิ้ง


ฝั่งตรงข้าม โซฟาหนังแท้ มีราฟาเอโร่นั่งอยู่ในท่านั่งไขว่ห้าง พร้อมกาแฟคนละแก้วกับของหมอ และหน้าตาดูไม่ได้นอนมาอีกคืน


กาย: “คนอื่นเขามีบัตรเจ้าหน้าที่…แต่นายใช้ใบหน้าเดินทะลุระบบความปลอดภัยตลอดเลยสินะ”


ราฟาเอโร่: (พูดเรียบ ๆ) “ฉันเป็นเจ้าของโรงพยาบาล ฉันจะแวะมาตอนไหนก็ได้”


กาย: “ฟังดูเหมือนคนที่ควรอยู่แผนกจิตเวช มากกว่าฝ่ายบริหาร”


ราฟาเอโร่: “เมื่อคืนฉันก็นอนไม่หลับอีกแล้ว”


กาย: “ไม่ต้องบอกก็เดาได้ นายโทรมาหาฉันตอนตีสอง...ตอนฉันฝันว่าได้ไปเที่ยวบาหลีแบบไม่มีนายโทรตาม”


ราฟาเอโร่: “ช่วยจัดอะไรให้หน่อย…ที่ทำให้ฉันหลับได้แบบไม่ต้องสวดมนต์ก่อนนอน”


กาย: “จะเอายานอนหลับ หรือให้ฉันกล่อมด้วยการอ่านบิลค่ารักษานายตั้งแต่ต้นปีจนถึงตอนนี้?”


ราฟาเอโร่: “เลือกอย่างแรกก็แล้วกัน…กลัวฝันร้ายถ้าได้ยินยอดเงิน”


กาย: (พยักหน้าช้า ๆ) “ดี…เพราะยอดล่าสุดเกือบพอเปิดโรงพยาบาลใหม่ได้อีกแห่งแล้ว”


ราฟาเอโร่พิงพนักโซฟา ถอนหายใจแบบคนที่ง่วงมาก แต่ยังดื้อเกินจะหลับง่าย ๆ


ราฟาเอโร่: “บางทีฉันเริ่มคิดนะ ว่าปัญหาการนอนไม่หลับมันอาจเกิดจาก...ความรับผิดชอบ”


กาย: “หรือไม่ก็เกิดจากการที่นายดื่มเอสเปรสโซ่ตอนสี่ทุ่ม...แล้วแชทมาหาฉันว่า ‘จะหลับมั้ยวะหมอ’ ”


ราฟาเอโร่: “ก็คิดว่าจะหลับหลังจากคุยกับนาย...แต่หมอตอบแค่คำว่า ‘ฝันดี’ แล้วหายไปเลย”


กาย: “ก็นั่นไง ‘ฝันดี’ คือการรักษาแบบประหยัดงบที่สุดแล้วสำหรับนาย”


...






ราฟาเอโร่เอนตัวหลับตาอยู่บนโซฟา มือยังจับแก้วกาแฟไว้หลวม ๆ ขณะที่กายนั่งพิงพนักเก้าอี้ จ้องมองหน้าจอคอมพิวเตอร์แบบไม่โฟกัสจริงจังนัก


ห้องเงียบไปพักใหญ่…มีเพียงเสียงแอร์ที่พ่นลมหอบเบา ๆ กับกลิ่นกาแฟจาง ๆ


กระทั่งเสียงนาฬิกาดิจิทัลบนผนังดังขึ้น


ติ๊ง… บอกเวลา 8:00 AM


สีหน้าของเขาเปลี่ยนจากคนอดนอนกลัดกลุ้ม...กลับสู่สีหน้าเรียบนิ่งแบบคนที่ทุกคำพูดมีน้ำหนัก ดวงตานิ่งสนิทเหมือนปิดสวิตช์อารมณ์ส่วนตัวเมื่อถึงเวลางาน ท่าทางแบบเดิมที่ทุกคนกลัวและยำเกรงกลับมาในพริบตา


เขาหยัดตัวลุกขึ้นจากโซฟา หยิบสูทที่พาดไว้ขึ้นมาสวมอย่างเรียบร้อยทุกกระดุม ก่อนจะหยิบแว่นกันแดดจากกระเป๋าเสื้อสูท ใส่มันช้า ๆ อย่างมีจังหวะของคนที่ไม่รีบ แต่พร้อมฆ่าได้ทุกวินาที


ราฟาเอโร่: (พูดเรียบ ๆ ขณะเดินผ่านโต๊ะทำงาน)


“ขอบใจสำหรับกาแฟ”


กาย: (ยังไม่หันกลับมา)


“อย่าลืมจ่ายค่ายาค้างเดือนก่อนด้วยล่ะ”


เสียงฝีเท้าเดินออกจากห้องอย่างเงียบเชียบ ทิ้งไว้เพียงกลิ่นโคโลญจน์จาง ๆ กับถ้วยกาแฟวางค้างอยู่ขอบโต๊ะ


จากชายคนหนึ่งที่เมื่อคืนยังบ่นว่า "นอนไม่หลับ" ตอนนี้กลับกลายเป็นชายผู้เดินเข้าสู่ห้องประชุมลับ พร้อมกำหนดชะตาโลกใต้ดิน










09:07 AM | ห้องประชุมหลัก, อาคารสำนักงานใหญ่ซิลเวอร์เนสต์, ลอนดอน


การประชุมเช้าวันจันทร์เริ่มต้นอย่างเป็นระเบียบ เสียงเคาะแป้นพิมพ์ และเสียงกระดาษเสียดสีกันเป็นจังหวะเดียวในห้องทรงยาวสีเข้ม แสงไฟสีขาวนวลตกกระทบโต๊ะไม้โอ๊คเงาวับ เจบีนั่งตรงมุมหนึ่งในแถวรองสุดท้าย มือจดข้อความสั้น ๆ ลงในสมุดโน้ต ดวงตานิ่งเฉย ไม่เงยหน้าขึ้นแม้แต่ตอนที่เสียงทุ้มต่ำเอ่ยชื่อเขา


"เจบี"


เสียงจากหัวโต๊ะดังขึ้นเรียบ ๆ ราบเรียบเกินกว่าจะดูสนใจจริงจัง


เจบีเงยหน้าขึ้นช้า ๆ “ครับ?”


"หน้า 18 สไลด์น่ะ นายกดข้ามไป"


"อ้อ ขอโทษครับ" เจบีตอบเรียบ ก่อนจะกดรีโมตเปลี่ยนโดยไม่แม้แต่จะสบตา


สายตาหลายคู่ในห้องสังเกตได้ว่า ราฟาเอโร่หรี่ตามองเล็กน้อย ริมฝีปากขยับเหมือนจะพูดอะไรอีก...แต่สุดท้ายก็ไม่พูด


เจบีในตอนนี้นั่งนิ่งไม่ต่างจากเดิม แต่มีบางอย่างในท่าทางที่เปลี่ยนไป ราวกับเขา "อยู่ด้วย" แต่ "ไม่ให้ความร่วมมือ" ในแบบที่จับผิดไม่ได้


ผ่านไปสักพัก บนโต๊ะของเจบี มีขวดน้ำเย็นจัดหนึ่งขวดวางแหมะอยู่โดยไม่รู้ตัว


เจบีเหลือบตามองมันแวบหนึ่ง ก่อนจะหันไปกระซิบกับคนข้าง ๆ เบา ๆ


“มีคนใจดีวางน้ำให้เหรอครับ?”


“น่าจะใช่...แต่ถ้าให้เดานะ คนใจดีคนนั้นดูหน้าหงิกมาก”


เจบียิ้มนิด ๆ แล้วเลื่อนขวดไปห่างตัวอย่างจงใจ ทำเป็นไม่สนใจจะหยิบ


ปลายสายตาของราฟาเอโร่ที่แอบมองอยู่จากหัวโต๊ะเหมือนกระตุกเล็กน้อย


เขาพูดต่อในที่ประชุมเสียงนิ่ง "ประเด็นต่อไป เราจะพูดถึงแผนขยายระบบความปลอดภัยในเครือข่ายฝั่งยุโรปตอนใต้"


คนทั้งห้องพยักหน้า ยกเอกสารขึ้นพร้อมเพรียง ยกเว้นเจบี ที่หยิบผิดแฟ้มแล้วไม่สนใจจะรีบแก้


ราฟาเอโร่ไม่พูด ไม่ตำหนิ ไม่ขยับแม้แต่คิ้ว แต่หยิบมือถือขึ้นมา ส่งข้อความบางอย่างไปยังมือถือของเจบีใต้โต๊ะ


เสียงแจ้งเตือนดังเบา ๆ จากโทรศัพท์เครื่องเล็ก


เจบีหยิบขึ้นมาอ่านนิ่ง ๆ บนหน้าจอปรากฏเพียงคำว่า:


"อย่าลืมกินข้าวกลางวันด้วย ฉันไม่ว่างมาบังคับอีกแล้ว"


เจบีเหลือบตาขึ้นมองอีกฝ่ายที่ยังทำหน้าตายเหมือนไม่ได้ส่งข้อความอะไร


"...คนแก่ขี้บ่นชะมัด" เขาพึมพำเบา ๆ แล้ววางมือถือคว่ำไว้บนโต๊ะ ไม่ตอบอะไรกลับไปแม้แต่นิด


แต่ขวดน้ำเย็นที่เคยถูกเลื่อนห่างออกไป...


ตอนนี้ถูกเขาดึงกลับมาตั้งไว้ตรงหน้าแล้วเรียบร้อย


...


เสียงพิมพ์เอกสารเริ่มเบาลงเมื่อเข้าสู่ช่วงอภิปรายประเด็นสุดท้ายของการประชุม ราฟาเอโร่นั่งนิ่งอยู่หัวโต๊ะ มือเรียวยาวเคาะปลายนิ้วลงบนแฟ้มตรงหน้าเบา ๆ ตามจังหวะนิสัยประจำเวลาใช้ความคิด แต่ตาเขาไม่ได้มองเอกสารเลยแม้แต่น้อย


เขากำลังมองไปทางด้านขวา มองใครบางคนที่กำลังใช้ปากกาเขียนอะไรลงในโน้ตบุ๊กแบบไม่รู้ตัวว่าตกเป็นเป้าสายตา


เจบียังนิ่ง เหมือนไม่รู้ว่าตัวเองกำลังถูกจ้อง เขายกขวดน้ำขึ้นจิบเล็กน้อยก่อนจะวางลงอย่างเป็นจังหวะ


ปลายปากกายังขีดไปเรื่อย...แต่ดูเหมือนไม่ได้จดหัวข้อประชุมเลยสักนิด


ราฟาเอโร่กะพริบตาช้า ๆ คิ้วขมวดเล็กน้อย ราวกับกำลังคำนวณอะไรบางอย่างที่มีเพียงเขาเท่านั้นที่รู้ว่ามันคืออะไร


“...เอ่อ ท่านครับ?” หัวหน้าฝ่ายระบบยกมือขึ้นเบา ๆ น้ำเสียงสุภาพแบบคนเกรงใจสุดชีวิต “จะให้เรานำเสนอโมดูลเสริมต่อเลยมั้ยครับ หรือจะ...”


“อือ” ราฟาเอโร่หลุดคำรับสั้น ๆ สายตายังไม่ได้หันกลับมามองคนถาม


เงียบทั้งห้อง


พนักงานสาวจากฝั่งการเงินเลิกคิ้วหันไปกระซิบเพื่อนข้าง ๆ


“นี่เขามองอะไรอยู่อะ?”


“ไม่รู้ดิ แต่เหมือนมองค้างมา 3 นาทีละ”


“หรือเราทำอะไรพลาด…”


“ไม่ ๆ …เขามองเด็กคนนั้น”


“หือ ใคร?”


สายตาทั้งฝั่งซ้ายของโต๊ะประชุมเริ่มแอบมองตาม กลายเป็นภาพคนสิบกว่าคนค่อย ๆ เบนสายตาไปทางเจบีโดยอัตโนมัติ


เจบีที่เพิ่งรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ เงยหน้าขึ้นช้า ๆ แล้วก็ต้องชะงัก เพราะมีคนมองเขาอยู่เกือบครึ่งห้อง รวมถึงสายตาคนที่เขาไม่อยากสบตาที่สุดด้วย


ราฟาเอโร่รู้ตัวว่าเผลอไปนานเกินพอดี เขากระแอมเบา ๆ ก่อนจะพูดเสียงเข้มแบบไม่สบตาใคร


“ถ้าไม่มีอะไรเพิ่มเติม ประชุมจบได้”


ทุกคนเงียบ ก่อนจะพยักหน้ารีบเก็บของแบบไม่กล้าพูดอะไร










11:35 AM | ห้องทำงานชั้นบนสุด, อาคารสำนักงานใหญ่ซิลเวอร์เนสต์


เสียงประตูบานใหญ่ปิดลงอย่างนุ่มนวล เจบีก้าวเข้ามาด้วยท่าทีปกติ มือถือโน้ตบุ๊กกับแฟ้มบาง ๆ เดินไปวางลงตรงโต๊ะทำงานฝั่งข้างที่เขานั่งประจำ ใกล้ชั้นหนังสือด้านในของห้อง


ราฟาเอโร่ยังคงนั่งอยู่ที่โต๊ะตัวหลักริมหน้าต่าง พิงเก้าอี้หนังตัวใหญ่ แขนข้างหนึ่งวางพาดพนักพิง สายตาเหลือบมองมาทางเจบีชั่วครู่ แต่ไม่พูดอะไร


เจบีเปิดแฟ้ม หยิบเอกสารบางส่วนออกมาตรวจทาน ดินสอกดถูกหมุนเล่นในมืออย่างเคยชิน ร่างสูงโปร่งของเขานั่งไขว่ห้างพิงพนักเบา ๆ ท่ามกลางความเงียบที่ขึงเครียด แต่ไม่ได้อึดอัด


เป็นความเงียบที่เต็มไปด้วยอะไรบางอย่าง โดยเฉพาะสายตาเจ้าของห้อง ที่พยายามทำเป็นอ่านเอกสาร แต่ดวงตากลับเหลือบไปยังอีกคนทุก ๆ ห้านาที


“แฟ้มเมื่อวาน” เจบีวางแฟ้มลงตรงโต๊ะตัวรองใกล้เขา “ผมเรียงไว้ตามลำดับแล้ว”


ไม่มีคำว่า “ครับ” ไม่มีหางเสียง ไม่มีการสบตาแม้แต่นิดเดียว


ราฟาเอโร่มองแฟ้มก่อนจะเลื่อนสายตาขึ้นช้า ๆ “แล้วของประชุมวันศุกร์?”


“อยู่ในอีเมล”


“…แน่ใจว่าครบ?”


“แน่ใจครับ” เจบีตอบเรียบ ๆ แล้วหยิบปากกาขึ้นมาเขียนต่อเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น


ราฟาเอโร่เงียบไปครู่หนึ่ง ดวงตาคมกริบไล่ตามเส้นสายใบหน้าเรียบเฉยของคนตรงหน้า ท่าทีเหมือนกำลังประเมินว่าอีกฝ่ายจะงอนเขานานแค่ไหน


สุดท้ายเขาวางเอกสารลง พลางลุกขึ้นช้า ๆ เดินอ้อมโต๊ะมาหยุดอยู่ตรงหน้าโต๊ะของเจบี


เจบียังไม่เงยหน้า


ราฟาเอโร่เท้าแขนลงกับขอบโต๊ะ เอนตัวเข้ามาเล็กน้อย เสียงทุ้มต่ำดังขึ้นใกล้เกินควร


“นายตั้งใจเมินฉันเหรอ?”


เจบีหยุดเขียนแค่เสี้ยววินาที ก่อนจะตอบโดยไม่เงยหน้า “เปล่า ผมก็ทำงานของผม”


“ถ้าฉันพูดว่านายเมิน ฉันไม่ได้ถามความเห็น…ฉันแค่บอกข้อเท็จจริง” ราฟาเอโร่เอียงคอเล็กน้อย ดวงตาคมยังจับจ้องอีกฝ่ายไม่วาง


เจบีวางปากกา หายใจเข้าเงียบ ๆ “คุณจะพูดยังไงก็ได้อยู่แล้วนี่”


ราฟาเอโร่หัวเราะเบา ๆ ไม่ได้ดังมาก แต่ฟังดูเหมือนคนที่เพิ่งค้นพบว่าตัวเองหมดท่ากับเด็กคนหนึ่ง “กล้าดีขึ้นเยอะเลยนะ”


“ผมก็แค่ทำตามหน้าที่” เจบีตอบเรียบ “ไม่ได้มีหน้าที่เอาใจคุณ”


“…แต่นายก็เคยทำ” เสียงทุ้มกระซิบเบา ๆ ราวกับไม่ได้ตั้งใจให้ใครได้ยิน แม้แต่คนตรงหน้าก็ยังชะงักไปเสี้ยววินาที


ราฟาเอโร่ยืนเต็มความสูงอีกครั้ง ก่อนจะยื่นซองเอกสารบาง ๆ ให้เจบี


“นี่ของประชุมสัปดาห์หน้า อย่าทำหายล่ะ”


เจบีรับมาเงียบ ๆ


“แล้วก็กินข้าวให้ตรงเวลาด้วย ถ้าไม่อยากกลับไปโรงพยาบาลอีก”


“คุณเป็นหมอเหรอครับ”


“ฉันเป็นเจ้าของสำนักงานนี้ ถ้าคนของฉันเป็นอะไรไป ฉันต้องเสียเวลานั่งเฝ้าอีกหลายคืน”


เจบีชะงัก ก่อนจะถอนหายใจ ยอมพูดออกมาในที่สุด “คราวหน้าคุณไม่ต้องนั่งเฝ้าก็ได้ครับ”


“ฉันไม่ได้เฝ้า” ราฟาเอโร่พูดเสียงเรียบ เดินกลับไปที่โต๊ะตัวเองอย่างนิ่ง ๆ “แค่...บังเอิญนั่งอยู่ตรงนั้นทั้งคืนเฉย ๆ”


เจบีเหลือบมองอีกฝ่ายเงียบ ๆ


...บังเอิญเหรอ


คนอะไรจะบังเอิญนั่งทั้งคืนไม่ขยับ ยิ่งกว่าเก้าอี้โชว์รูม


เขาไม่เถียงอะไรอีก แต่ก็ยังไม่ใจอ่อนง่าย ๆ


ส่วนราฟาเอโร่…นั่งลงแล้วหยิบปากกาขึ้นหมุนเล่น ท่าทีดูสงบแต่สายตาไม่เคยละจากเงาเล็ก ๆ ฝั่งตรงข้าม


“เอาใจยากเป็นบ้า...”

nuangnut1996

สนุกมากครับ

lekthai

ขอบคุณนะครับ