เรือเมล์เร่รัก ตอนที่ 5 by สุรัMนาวี_CP

mon-mon

ลับหลังพี่ไท ผมก็เดินโต๋เต๋ไปแถวๆ ที่โกดังเก่าหลังท่าน้ำ ที่นั่นผมมองเห็นก๊อตกำลังพยายามกระทืบคันสตาร์ทเท้าของมอเตอร์ไซค์เก่าๆ คนหนึ่งอย่างเอาเป็นเอาตาย เขาถอดเสื้อออกพาดไหล่ มองเห็นเรือนร่างที่เพรียวและแกร่งที่เปรอะคราบเขม่าและน้ำมัน หน้าท้องแบนราบมีซิกแพ็คเห็นเด่นชัด เสียงเครื่องยนต์สำลักกระอักกระไอสองสามครั้งก่อนจะเดินเรียบ
"วู๊ววว..." ก๊อตชูแขนขึ้นร้องตะโกนด้วยความดีใจ ผมแอบหัวเราะกับอาการลิงโลดที่ดูเหมือนเด็กเล็กๆ ของเขา และดูเหมือนกับว่าเขาเองก็จะได้ยินด้วย เขารีบขับมอเตอร์ไซค์เข้ามาหาผม
"ดีใจจังวันนี้รัตน์มาหาผมด้วย" เขาจอดดับเครื่องอยู่ข้างๆ
"เปล่าๆ พอดีผมมาหาอะไรกิน" ผมแก้ตัว
"ก๊อตทำอะไรล่ะเนี่ย"
"ซ่อมมอเตอร์ไซค์ มันเสียตั้งนานแล้วแหละ จะเอาไว้ขับไปรับแฟน" เขาพูดยิ้มๆ
"อ้าว มีแฟนแล้วเหรอ" ผมอึ้ง ลึกๆ ผมรู้สึกเหมือนจิตจะตก
"ไม่รู้เขารับผมเป็นแฟนหรือเปล่า แต่เมื่อคืนผมไปนอนบ้านเขามานะ" เท่านั้นแหละ ทำไมผมกลับรู้สึกเหมือนหน้าจะร้อนแดงแจ๋ยังไงยังงั้น
"รัตน์ ทานข้าวเช้าหรือยัง?" ก๊อตถาม
"ยังหรอก พอดีเจอพี่ไท พี่ไทบอกว่าก๊อตอยู่ที่นี่" ผมเผลอหลุดปาก
"นั่นแน่ ที่จริงรัตน์เองก็อยากมาหาผมใช่ไหมล่ะ" ก๊อตหัวเราะ ผมได้แต่แอบพึมพำเบาๆ
"....คนบ้า"
"เมื่อเช้ามืดผมกลับมาเกือบไม่ทัน ไอ้กิตกับพี่ไทล้อใหญ่เลย หาว่าผมไปเปิดซิงมา"
"แล้วก๊อตไม่โกหกเขาล่ะ" ผมยั่ว
"พี่ไทเขาจะได้เลิกล้อซะที"
"ช่างเขาปะไร ผมไม่สนใจอยู่แล้ว" แต่ก่อนที่เขาจะพูดอะไรต่อไป ก๊อตก็รวบเอวผมไปกอดทั้งที่ยังนั่งอยู่บนรถ
"ผมจะเก็บมันเอาไว้สำหรับคนที่ผมรักที่สุดคนเดียว และเมื่อเขาเป็นฝ่ายบอกรักผม"
ผมยืนตัวแข็งทื่อทำอะไรไม่ถูก แก้มของเขาแนบอยู่กับสีข้างผม มันอบอุ่นและรู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก นี่มันไม่ใช่สิ่งที่ผมเคยได้สัมผัสมาก่อนในชีวิต
ใช่อยู่ ครึ่งหนึ่งของชีวิตผมดำรงอยู่บนโลกไซเบอร์ โลกแห่งมายาและสิ่งลวงตา แม้กระทั่งงานเขียนของผมที่เขียนอยู่ทุกวี่วัน ล้วนแล้วแต่เป็นเพียงภาพฝันที่สร้างขึ้น จากสิ่งไม่จริงทั้งมวล นิยายโรแมนติคขายดีที่มีพระเอกนักเรียนนอกรูปงามกับชีวิตที่เพอร์เฟคต์และนายเอกน่ารักเจ้าแง่แสนงอน กับรักกุ๊กกิ๊กฉบับนักศึกษาที่เป็นที่คุ้นตากันดีในนามปากกาของ "สุรัตน์ น."


ผมรู้ดีว่าฝันที่ผมวาดไว้มันไม่มีจริง รักแท้อะไรนั่นหาจนตายก็ไม่มีวันที่จะได้เจอนอกจากในนิยายเท่านั้น ผมเติมฝันรักอันสดใสทดแทนให้กับสิ่งที่พวกเราไขว้คว้าหามาตลอด แม้จะเป็นเพียงชั่วครู่ชั่วยามก็ตามที


ในโลกของความจริง ผมเองก็พานพบกับความรักจอมปลอมมามากมายหลายรูปแบบ ทั้งที่สมหวังและหลอกลวง แต่ทุกสิ่งไม่จีรังยั่งยืน ไม่ช้าไม่นานมันก็จะจากเราไปเหมือนจะยืนยันว่านี่คือสัจธรรมแห่งรักสีรุ้งของเรา


หากเขาเป็นกิต ผมคงจะตัดสินใจได้ง่ายกว่านี้ จริงอยู่ที่ว่าผมเองก็ชอบเขาอยู่บ้าง แต่การที่เราจะบอกว่ารักใครนั้นมันไม่ได้ง่ายเลย บางคนอาจพูดคำว่ารักได้เพียงเพื่อที่จะขอมีเซ็กส์กับใคร หรือจะพร่ำว่ารักตลอดเวลาที่เสียวกันก็ได้ แต่นั้นก็ล้วนแล้วแต่เป็นคำมักง่ายที่ใช้เพื่อลวงให้หลง เป็นทั้งกับดักและยาพิษ


"แต่คำว่ารักมันก็ไม่ใช่คำที่จะพูดกันง่ายๆ แค่การพบกันเพียงวันสองวันนะ" ก๊อตเงยหน้าขึ้นมองผม
"ผมรอได้ ถ้าหากว่ามันมีจริง"
"ก๊อตปล่อยผมก่อนดีกว่า" ผมแกะมือเขาออก
"เดี๋ยวใครมาเห็นเข้า มันจะไม่ไดี"
"...ไอ้กิตใช่ไหมล่ะ"


ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่
"จะใครผมก็ไม่อยากให้เห็นทั้งนั้นแหละ" ก๊อตปล่อยมือผมออกอย่างเสียดาย เขาเสยผมยาวๆ ของเขาเล่น
"ทานข้าวกันไหม?" ผมแกล้งแซว
"ถ้าก๊อตเลี้ยง ผมจะไปกินที่ภัตตคารเลยนะ"
"โอ๊ย ผมไม่มีเงินเยอะขนาดนั้นหรอก" ก๊อตหัวเราะ
"แต่ถ้ากินข้าวราดแกงแถวนี้ล่ะ พอได้" ผมตบแฮนด์รถของเขา
"นี่ไง มีรถแล้วนี่ ไปหาอะไรแพงๆ กินกันซักคนละ 20 บาท"
"สองคนยี่สิบแล้วกันนะ..." เขาทำหน้าทะเล้น
"งั้นผมกลับไปกินมาม่าที่บ้านดีกว่า"


ก๊อตก็รู้ว่าผมล้อเขาเล่น สุดท้ายเราสองคนก็เลือกที่จะไปกินกันที่ร้านผัดไทกุ้งสดหลังวัด ก็แปลกดีครับ ในอดีตผมเคยคิดอยากจะมานั่งหาอะไรกินกับแฟนสักครั้ง แต่ก็ไม่มีโอกาส เรามีเซ็กส์กันแล้วต่างคนต่างก็แยกย้ายกันไปหรือไม่ก็นอนหันหลังให้กัน แต่กับก๊อตมันเป็นอะไรที่ประหลาด ผมนอนกับเขาทั้งคืน โดยที่ไม่ได้ทำอะไรกัน แถมตอนนี้ยังมาทานข้าวด้วยกันอีกต่างหาก


"อ้าว ทำไมล่ะ" ผมงงเมื่อเห็นเขาตักกุ้งมาให้ผม
"เปล่า ผมเห็นรัตน์ชอบกินน่ะ ก็รัตน์กินกุ้งหมดแล้วนี่นา" นี่ก็เป็นอีกนิสัยที่แยๆ ของผม คือสิ่งไหนที่ผมชอบผมจะกินก่อน พอกินหมดแล้วค่อยกินส่วนที่เหลือ ซึ่งดีกว่าเราจะกินของที่เราไม่ชอบก่อนแล้วพอเราจะทานของที่เราชอบเราก็เกิดอิ่มเสียแล้ว ผมหวังว่าก๊อตคงจะไม่เปรียบเรื่องนี้เข้ากับตัวเขาและกิตนะ


"ก็ชอบน่ะ แต่ว่าก๊อตกินของก๊อตเถอะ ผมเป็นคนเอาแต่ใจนะ ตามใจบ่อยๆ ผมจะเคยตัว" แต่พอเห็นสีหน้าของเขา ผมก็จำใจตักกุ้งใส่ปากโดยที่ไม่ต้องเรียกซ้ำ สุดท้ายผัดไทก็เหลือเพราะผมอิ่มกุ้งเสียก่อน ทานผัดไทกันเรียบร้อย ก๊อตก็จัดแจงเป็นคนจ่ายตังค์ค่าผัดไทเสียเอง ผมเลยต้องเลี้ยงชาไข่มุกคืนเขาเป็นการตอบแทน เราสองคนนั่งมอเตอร์ไซคืไปนั่งกินกันที่ศาลาริมน้ำ มองดูเรือต่างๆ สัญจรผ่านไปมาในแม่น้ำ จากนั้นเขาก็ไปส่งผมที่บ้าน


เชื่อไหมครับว่าตั้งแต่บ่ายวันนั้นยันเย็นผมได้แต่คิดถึงเรื่องของเขาตลอดราวกับเป็นเด็ก ม.ต้น ที่เพิ่งเรียนรู้จักความรักเป็นครั้งแรก


และในคืนนั้นนั่นเอง ตอนที่ผมกำลังนั่งพิมพ์เรื่องสั้นที่ผมเขียนค้างเอาไว้ หูผมก็แว่วไปได้ยินเสียงเมาท์ออร์แกนของใครบางคน มันฟังดูเหงาและเศร้าอย่างน่าประหลาด ผมเปิดหน้าต่างออกไปดูเพราะอยากจะรู้ว่าใครกันที่เป็นคนเป่ามัน


ผู้ชายคนหนึ่งที่นั่งอยู่บนเสาตรงหัวสะพานหน้าบ้านผมนั้นกำลังนั่งเป่าเมาท์ออร์แกนอยู่อย่างตั้งอกตั้งใจ มันเป็นบทเพลงโพลค์แสนเศร้าที่คุ้นเคยกันดี


Midnight. no the sound from the pavement has the moon lost her memory. she's smiling alone
I remember the time I knew what happiness was and the memories. will begin.


"เพลง Memory นี่นา" ผมทักก๊อต เขานั่นเองที่มานั่งเป่าเมาท์ออร์แกนที่หน้าบ้านผม ผมหยิบหีบเพลงที่ผมวางไว้หัวเตียงติดมือมาด้วย ผมไขลานมันอย่างช้าๆ ก่อนที่จะปล่อยให้เฟืองกลหมุนตัวดีดแผ่นกังสดาลภายใน จนบังเกิดเป็นท่วงทำนองของบทเพลงเดียวกัน


ก๊อตเป่าเมาท์ออร์แกนตามอย่างไพเราะจนประสานเป็นเพลงเดียวกันกระทั่งจบ ผมปรบมือให้กับเขาด้วยความชื่นชม ผมมักจะเล่นหีบเพลงนี้ก่อนนอนเสมอ มันช่วยให้ความทรงจำผมดีแม้ว่ามันจะแฝงความเศร้าเอาไว้เสมอๆ ก๊อตเองก็คงจะได้ยินตอนที่เขามาค้างที่ห้องของผมนั่นเอง


"เก่งจัง" ผมชม
"ผมขอไปเป่าให้ฟังต่อข้างบนห้องได้ไหมครับ" ก๊อตพูดซื่อๆ และถึงผมจะทำใจไว้แล้วกับคำๆ นี้ แต่ผมก็อดไม่ได้ที่จะหน้าแดงก่ำไปกับมัน
"ไปสิ ผมก็กะจะลงมาชวนอยู่แล้ว" นี่เป็นครั้งที่สองแล้วที่ผมเอาผู้ชายคนนี้เข้ามานอนในบ้าน หากแต่ในครั้งแรกเขาบุกรุกเข้ามาและคราวนี้ผมเป็นคนที่เชื้อเชิญเขาเข้ามาเอง


"เข้ามาเถอะ ไม่มีใครหรอก ผมอยู่คนเดียว" ผมบอกขำๆ แปลกดีที่ตอนแรกเขากล้าที่จะเข้ามาปล้ำผมถึงในบ้าน แต่คราวนี้เขากลับรู้สึกเคอะเขินที่จะเข้ามาทั้งๆ ที่ผมเองเป็นคนเชื้อเชิญ


ที่นี่มีผมอยู่คนเดียวเท่านั้น เดิมทีมันเป็นบ้านของน้าสามผมที่เสียชีวิตไปแล้ว มันขายไม่ออกเพราะว่าเปลี่ยวและมีข่าวลือว่าผีดุ แต่ก็แปลกดีที่ผมไม่ยักจะเจอเธอเลยสักครั้ง ทั้งๆ ที่ผมเองก็สนิทชิดเชื้อและนอนที่นี่คนเดียวทุกคืน ผมย้ายออกจากบ้านมาอาศัยที่นี่ก็เพราะว่ามันใกล้กับมหาวิทยาลัยผมและเงียบดี เหมาะกับการนั่งเขียนงานกลางคืน


"ผมเคยเห็นรัตน์ชอบกิน" ก๊อตทำท่ากระมิดกระเมี้ยนหยิบอะไรบางอย่างในกระเป๋ากางเกงมาส่งให้ มันคือหมากฝรั่งรสแอ๊ปเปิ้ลยี่ห้อเดียวกับที่ผมชอบกิน เขาคงสังเกตเห็นตอนที่ผมไปทานเหล้าบนเรือเขา มันทำให้ผมมีสมาธิดีเวลาที่คิดเรื่องงาน
"ขอบคุณมาก...ก๊อตเนี่ยน่ากลัวนะ" ผมแกล้งแซว
"ผม...ผมน่ากลัวตรงไหน?" ท่าทางเขาตกใจ
"ก้อ ช่างสังเกตแล้วก็จับผิดน่ะสิ ถ้าใครเป็นแฟนคงไม่กล้านอกใจแน่เลย" ก๊อตเกาหัวแก้เก้อ
"เอ๊อ...ผมปล่าวซักหน่อย"


พอถึงห้องเขาก็ทิ้งตัวลงนอนบนเตียงผมทันที เล่นเอาใจผมวูบไหว
"มาสิครับ" เขาตบที่นอนข้างๆ ตัว
"ขอผมนอนกอดรัตน์หน่อย" กิริยานี้ไม่ต่างอะไรกับผู้ชายที่จะเรียกคู่นอนขึ้นเตียง ผมรู้สึกหน้าแดงซ่านอย่างน่าประหลาดแต่ก็เดินไปหาเขาที่เตียง
"ชื่นใจ" เขาดึงมือไปหอม ไม่เคยมีใครทำกับผมแบบนี้มาก่อนเลย ก๊อตออกแรงน้าวตัวผมจนต้องนั่งบนเตียง เขาขยับขึ้นหนุนตักผมนอนแล้วเอามือผมวางลงบนหน้าอกเขา แม้ว่ามันจะไม่บึกล่ำเท่าพี่ไทแต่มันก็หนาแกร่งมิใช่น้อย หัวใจเต้นตึกตักอยู่ภายในแทบจะจังหวะเดียวกับผม
"ผมมีความสุขจังเลย" ก๊อตพร่ำ
"อยากนอนอยู่อย่างนี้นานๆ ผมไม่เคยทำแบบนี้กับใครมาก่อนเลย"
ผมอดไม่ได้ที่จะเอามือไปลูบเส้นผมยาวๆ ของเขา ถ้าเขาตัดมันให้สั้นจะดูดีกว่านี้ แต่ผมไม่ชอบที่จะเปลี่ยนแปลงใครเพื่อตัวเอง เหมือนกันที่ผมคิดว่าจะไม่เปลี่ยนแปลงตัวเองเพื่อคนอื่น


หอมกลิ่นสบู่จางๆ จากเส้นผมของเขา วันนี้ก๊อตคงจะอาบน้ำสระผมก่อนที่จะมาหา ผมสอดนิ้วไปในเรือนผมเรียบลื่นสัมผัสกับความอ่อนนุ่มของมัน ผมไม่เคยได้ใกล้ชิดผู้ชายที่ไว้ผมยาวมาก่อน มันให้ความรู้สึกแปลกๆ มันดูนุ่มนวลและน่าทะนุถนอม
"รัตน์ชอบไหม?" ก๊อตกระซิบ
"ชอบอะไร?" ผมแกล้งถาม
"ชอบ...เอ่อ...ผู้ชายผมยาวไหม?"
"ไ่ม่หละ มันเหมือนผู้หญิงยังไงก็ไม่รู้" ก๊อตหน้าเจื่อนไป เขาบ่นอุบอิบ
"ผม...ผมตัดออกก็ได้นะ"
"ล้อเล่นน่ะ หึๆ" ผมบีบจมูกของเขาเล่น
"ใจเสียหมดเลย...ผมนึกว่ารัตน์ไม่ชอบจริงๆ"
ใบหน้าที่ไม่เคยจะดูดีในสายตาผมเลยบัดนี้กำลังจะทำให้ใจผมสั่น และสัมผัสที่ชิดใกล้ก็กำลังจะทำให้ผมเริ่มมีอารมณ์ ก๊อตพลิกตัวมาหอมที่หน้าท้องของผม เพียงแค่นั้นผมก็เสียววาบไปทั้งตัวแล้ว ก็ใบหน้าเขาแนบอยู่บนความเป็นชายของผมแล้วตอนนี้


"ได้ยินอะไรไหม?" ก๊อตพูดเสียงเบาจนผมแทบไม่ได้ยิน
"...ไม่...เอ่อ...อะไรเหรอ?" ผมงง
"...เสียงหัวใจผม" ผมนิ่งฟัง มันดังรัวถี่เหมือนคนที่วิ่งมาไกลแสนไกล เร็วจนน่ากลัวว่ามันจะหยุดลงในวินาทีใดวินาทีหนึ่ง
"...มันบอกว่าไงรู้ไหม?" ก๊อตยังคงรุกคืบหน้าอย่างไม่ยอมหยุด ผมเสไปมองหน้าต่างทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ ไม่ใช่ว่าผมเขินหรือเล่นตัว แต่สิ่งหนึ่งที่ผมกลัวคืการผูกมัดและผมมีเหตุผลที่จะคิดเช่นนั้น


ครั้งหนึ่งผมเคยโหยหาความรัก อยากได้มันมาครอบครองแทบขาดใจ แต่เมื่อได้พบกับความปวดร้าวที่ตามมาทำให้ผมเข็ดขยาดมันจนไม่กล้าที่จะมีใจให้ใครอีก จากนั้นมาผมก็ไม่คิดที่จะไขว้คว้าหาอะไรจากทุกชายที่เข้ามาในชีวิตของผมนอกจากเซ็กส์


"มันบอกว่าผมรัก"
"พอเถอะ!!!!" ผมตัดบท ก๊อตหันมามองหน้าผมด้วยความประหลาดใจ เขาค่อยๆ ลุกขึ้นจากตักผมอย่างช้าๆ
"ผม...ผมขอโทษ" รู้สึกว่าเสียงที่พูดออกไปไม่ใช่เสียงของผมเลยสักนิด
"ผม...เครียดอยู่น่ะ"
แทนที่จะโกรธ ก๊อตกลับโอบกอดผมไว้แน่น
"ผมไม่โกรธรัตน์หรอก ผมเองก็ขอโทษที่พูดอะไรรวบรัดเกินไป"
ผมรู้สึกว่าตัวเองเป็นคนเลวขึ้นมาในทันที ผมไม่กล้าที่จะมองหน้าเขา
"คืนนี้รัตน์อยากนอนกับผมไหม?" เสียงเขาถามเบา
"...ถ้ารัตน์ไม่สบายใจ ผมกลับก็ได้นะ"
ผมลูบแผ่นหลังของเขาเบาๆ เป็นการปลอบ
"ก๊อตทำแบบนี้ผมจะเคยตัวรู้ไหม?"
"เคยตัว? เรื่องอะไร?" เขางง
"ก็วันไหนที่ก๊อตไม่อยู่ ผมจะนอนยังไงล่ะ"
ก๊อตยิ้มพร้อมทั้งหยิกแก้มผมเบาๆ
"ผมจะไปไหนได้เล่า ในเมื่อรัตน์อ้อนขนาดนี้" ผมรู้สึกเขินจนหน้าแดงเมื่อเขาโน้มตัวผมลงนอนราบกับเตียง ตาเราจ้องกันเป๋ง ริมฝีปากห่างกันแค่ไม่กี่เซ็นต์ กระสาลมหายใจอุ่นๆ ของเขาที่เป่ารดใบหน้าผม และก่อนที่ผมจะคิดอะไรไปไกลกว่านี้ ก๊อตก็ขยับมาจูบผมที่หน้าผากเบาๆ
"หลับซะนะ คนดี" ก๊อตดึงร่างผมไปซุกแนบอก กลิ่นน้ำมันเครื่องจางๆ เจือกลิ่นบุหรี่ที่ติดเสื้อทำให้ผมรู้สึกสงบอย่างน่าประหลาด เสียงหัวใจที่เต้นคงที่กับไออุ่นที่แผ่ออกมาจากอกกว้าง แม้ว่าจะไม่ใช่จากคนที่ผมเคยวาดหวังเอาไว้แต่มันก็ทำให้ผมมีความสุขได้ไม่ต่างกันเลย ผมแนบริมฝีปากจุมพิตตรงตำแหน่งที่ได้ยินเสียงหัวใจเต้นดัง หวังที่จะให้ความรู้สึกถ่ายทอดผ่านเนื้อผ้าลงไปถึงหัวใจก่อนที่จะหลับตาลงนอนในอ้อมกอดของเขา


อะไรบางอย่างแข็งและเย็นร่วงลงมาแตะที่ลำคอ พลันเพิ่งนึกขึ้นมาได้ว่าผมยังไม่ได้คืนแหวนให้ก๊อตเลย แต่เมื่อขยับปากจะเอ่ยขึ้นก็เห็นว่าเขาหลับสนิทไปเสียแล้ว

nuangnut1996

สนุกมากครับ

คำปุ้ย

มดขึ้นแล้วละเนี่ยย555โชยมาแต่ไกลแล้วความรักเอ๋ย555
อ่านไปยิ้มไปช่างสุขใจแทนชะจิงน้อลุ้นตอนต่อไปชอบคุนคับ

lekthai

ขอบคุณครับผม

wiput

ข อ บ คุ ณ ค รั บ