หลังจากเที่ยวบินที่ยาวนานและการเดินทางที่เหนื่อยล้า แคสเปอร์ก้าวไปตามทางเดินกว้างของคฤหาสน์หรูโดยมีเรนและเสี่ยวไป๋เดินนำอยู่ข้างหน้า แสงแดดยามบ่ายส่องลอดผ่านหน้าต่างบานใหญ่ ทอดเงาลงบนพื้นหินอ่อนมันวาว เสียงฝีเท้าของพวกเขาดังสะท้อนเบา ๆ ไปตามโถงทางเดินที่เงียบงัน
อากาศช่วงบ่ายของเซี่ยงไฮ้ร้อนอบอ้าว แต่สำหรับแคสเปอร์ ความรู้สึกภายในใจกลับเย็นเยียบไม่ต่างจากน้ำแข็งที่กดทับอยู่ในอก สีหน้าเขาดูเรียบเฉยแต่แววตากลับเต็มไปด้วยอะไรบางอย่างที่อ่านไม่ออก ดวงตาสีอ่อนจ้องมองแผ่นหลังของเสี่ยวไป๋และเรนที่เดินนำหน้า โดยไม่ได้เอ่ยอะไรออกมา
พวกนั้นรู้ว่าเขาอารมณ์ไม่ดี แต่ก็ดูจะไม่คิดอธิบายอะไรให้ฟังมากนัก ซึ่งมันทำให้เขาหงุดหงิดกว่าเดิม…
แคสเปอร์ถอนหายใจแผ่ว ๆ สอดมือเข้ากระเป๋ากางเกงก่อนจะมองเลยไปยังบันไดที่ทอดยาวขึ้นไปยังชั้นบน เป้าหมายของเขาอยู่ที่นั่น และอีกไม่กี่นาทีต่อจากนี้ เขาก็จะได้เห็นกับตาว่าเด็กดื้อคนนั้นเป็นยังไงบ้าง…
ต่อให้เสี่ยวไป๋จะพูดอะไรออกมา แต่หากสิ่งที่เขาเห็นไม่เป็นอย่างที่ต้องการ เขาไม่มีทางอยู่เฉยแน่
เมื่อมาถึงหน้าห้องของเจบี เสี่ยวไป๋เป็นฝ่ายเปิดประตูก่อน ทันทีที่เข้าไปข้างใน เจบีนั่งพิงหัวเตียงอยู่ ใบหน้าแม้จะดูดีขึ้นกว่าวันก่อน แต่ก็ยังมีร่องรอยของความอ่อนล้าอยู่ ผ้าพันแผลที่แขนยังคงอยู่เหมือนเดิม
แคสเปอร์ก้าวพรวดเข้ามาก่อนใคร สายตาของเขากวาดมองร่างของเจบีอย่างละเอียด สีหน้าตึงเครียดชัดเจน เขาไม่ได้พูดอะไรทันที แต่ดวงตานั้นเต็มไปด้วยความเป็นห่วง
"ยังเจ็บอยู่ไหม?" เขาถามเสียงเรียบ แต่น้ำเสียงนั้นแฝงไปด้วยความกังวล
เจบีเงยหน้าขึ้นสบตากับเขา ก่อนจะพยักหน้าช้า ๆ "ดีขึ้นแล้วครับ"
"ดีขึ้นแล้ว?" แคสเปอร์เลิกคิ้ว ดวงตาจับจ้องไปที่ผ้าพันแผล "มันดูไม่เหมือนว่าดีขึ้นเท่าไหร่เลยนะ"
เจบีไม่ได้เถียงอะไร เขารู้ดีว่าแคสเปอร์เป็นห่วง แต่ไม่อยากทำให้เป็นเรื่องใหญ่
แคสเปอร์ถอนหายใจพลางเบนสายตาไปทางเสี่ยวไป๋ ก่อนจะเอ่ยเสียงเรียบแต่ฟังดูติดจะหงุดหงิด "นายสัญญากับฉันแล้วใช่ไหมว่าจะปกป้องเขาให้ดี?"
เสี่ยวไป๋ที่ยืนพิงกำแพงอยู่ไม่ได้มีปฏิกิริยาอะไรเป็นพิเศษ นอกจากปรายตามองแคสเปอร์ก่อนจะตอบเรียบ ๆ "ฉันก็ทำแล้ว แต่เรื่องมันเกิดขึ้นไปแล้ว จะให้พูดอะไรอีก?"
แคสเปอร์ขมวดคิ้วเล็กน้อย ดูเหมือนเขาจะอยากพูดอะไรสักอย่าง แต่ก็กลืนมันกลับไปแทน เขาหันไปหาเจบีอีกครั้งก่อนจะยื่นมือไปแตะผมอีกฝ่ายเบา ๆ ราวกับจะให้แน่ใจว่าอีกฝ่ายยังอยู่ตรงนี้จริง ๆ
แคสเปอร์ถอนหายใจยาว มองเสี่ยวไป๋ด้วยสายตานิ่งลึกก่อนจะเอ่ยขึ้นเสียงเรียบแต่หนักแน่น
"ทีหลังอย่าพาเจบีไปเสี่ยงอะไรแบบนั้นอีก ฉันไม่สนว่านายจะมีเหตุผลอะไร แต่ฉันไม่ต้องการให้เขาต้องลงเอยด้วยกระสุนแบบนี้อีก" น้ำเสียงของเขาแม้จะไม่ได้ดังมาก แต่กลับเปี่ยมไปด้วยแรงกดดันที่ยากจะปฏิเสธ
เสี่ยวไป๋ถอนหายใจแผ่ว ๆ ก่อนจะเอนหลังกลับไปนั่งพิงกำแพงอย่างเดิม "เข้าใจแล้ว ทีหลังฉันจะระวังให้มากขึ้น"
คำพูดนั้นทำให้แคสเปอร์คลายคิ้วที่ขมวดอยู่เล็กน้อย แม้ว่าเขาจะยังไม่พอใจนัก แต่ก็ไม่ได้ต้องการให้เรื่องนี้บานปลายไปกว่านี้เช่นกัน
เรนที่ยืนดูอยู่กระตุกยิ้ม ก่อนจะพูดขึ้นมาอย่างขี้เล่น "นี่พวกนายจะจ้องกันอีกนานไหม? บรรยากาศมันอึดอัดนะ"
แคสเปอร์ปรายตามองเสี่ยวไป๋นิ่ง ๆ ก่อนจะถอนหายใจเบา ๆ ราวกับปลง "เอาเถอะ ยังไงนายก็เป็นคนที่ดูแลเจบีได้ดีที่สุดอยู่แล้ว" น้ำเสียงนั้นราบเรียบ แต่แฝงไปด้วยความยอมรับกลาย ๆ แม้ว่าเขาจะพูดบ่นไปแบบนั้น แต่ในใจลึก ๆ ก็รู้ดีว่าหากจะฝากใครให้ดูแลเจบี เสี่ยวไป๋ก็คงเป็นตัวเลือกที่ไว้ใจได้มากที่สุด
เสี่ยวไป๋เลิกคิ้วขึ้นน้อย ๆ คล้ายกับแปลกใจที่อีกฝ่ายยอมลงให้เร็วขนาดนี้ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ เพียงกระตุกยิ้มบาง ๆ แทนคำตอบ
เจบีที่นั่งฟังเงียบ ๆ อยู่ข้าง ๆ ไม่ได้พูดอะไรออกมา แม้ว่าเขาจะรู้ดีว่าทั้งสองคนกำลังพูดถึงตัวเอง แต่ตอนนี้เขาไม่แน่ใจว่าควรจะรู้สึกยังไงดี
เขายังไม่อยากคิดอะไรให้มากไปกว่านี้ ไม่ว่าจะเรื่องของแคสเปอร์ หรือเรื่องของเสี่ยวไป๋ ทุกอย่างมันซับซ้อนเกินไป และเขาเองก็ยังไม่มีคำตอบให้ตัวเองเช่นกัน
แต่ถึงอย่างนั้น…
เขากลับรู้สึกแปลก ๆ ตอนที่เสี่ยวไป๋บอกว่าจะระวังให้มากขึ้น
ใจของเขาสั่นไหวไปชั่วขณะ แค่เสี้ยววินาทีเดียวเท่านั้นก่อนที่เขาจะสะบัดความรู้สึกนั้นออกจากหัว แล้วเลือกที่จะนิ่งเงียบต่อไป
หลังจากพูดคุยกันจบ เสี่ยวไป๋ แคสเปอร์ และเรนก็ตัดสินใจปล่อยให้เจบีได้พักผ่อนตามลำพัง
"นายนอนพักไปเถอะ" เสี่ยวไป๋เอ่ยขึ้นเสียงเรียบ ก่อนจะยกมือขยี้เส้นผมของเจบีเบา ๆ โดยไม่รอฟังคำตอบ
เจบีเหลือบตามองคนที่อยู่ตรงหน้าเล็กน้อย ก่อนจะพยักหน้ารับอย่างเสียไม่ได้ ความจริงเขาก็ยังรู้สึกเพลียอยู่เหมือนกัน หลังจากต้องรับมือกับความวุ่นวายตั้งแต่เช้า
"พวกฉันจะไปหาอะไรกินกันสักหน่อย ถ้านายอยากได้อะไร เดี๋ยวฉันซื้อมาให้" แคสเปอร์พูดเสริม ขณะที่คว้าเสื้อคลุมมาสวมอย่างลวก ๆ
"ไม่เป็นไรครับ" เจบีตอบเบา ๆ
เรนที่ยืนฟังเงียบ ๆ มาตลอดก็ยิ้มขี้เล่น ก่อนจะเดินเข้ามายืนใกล้ ๆ แล้วกระซิบว่า "ถ้าฝันถึงฉัน ก็อย่าลืมบอกนะ"
เจบีหันไปมองเรนด้วยสายตาเหนื่อยใจทันที ก่อนที่เสี่ยวไป๋จะผลักหัวอีกฝ่ายเบา ๆ อย่างเอือมระอา
"พอเลย ไปล่ะ"
ว่าแล้วทั้งสามคนก็พากันเดินออกจากห้อง ปล่อยให้เจบีนอนพักอยู่ตามลำพัง ในที่สุดบรรยากาศรอบตัวก็กลับมาเงียบสงบอีกครั้ง เจบีหลับตาลง ถอนหายใจออกมายาว ๆ ก่อนจะซุกตัวลงกับหมอน
--
7:15 PM | คฤหาสน์เสี่ยวไป๋, เซี่ยงไฮ้ ประเทศจีน
บรรยากาศบนโต๊ะอาหารช่วงเย็นเต็มไปด้วยความคึกคัก ทั้งที่ปกติแล้วมื้ออาหารของเสี่ยวไป๋มักจะเต็มไปด้วยความเงียบและเป็นระเบียบ แต่พอมีเรนกับแคสเปอร์อยู่ด้วย ทุกอย่างก็เปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง
เจบีที่ถูกลากมานั่งร่วมโต๊ะได้แต่นั่งเงียบ ๆ กำช้อนในมือแน่น ไม่แน่ใจว่าตัวเองควรรู้สึกอย่างไรดีที่ตอนนี้เขากลายเป็นจุดศูนย์กลางของสนามรบเล็ก ๆ บนโต๊ะอาหาร
"กินเยอะ ๆ จะได้หายเร็ว" แคสเปอร์ตักเนื้อใส่จานของเจบี
"กินผักบ้างไหม?" เรนถาม ก่อนจะตักผักใส่จานให้อีก
เสี่ยวไป๋ปรายตามอง ก่อนจะตักข้าวให้เจบีอย่างไม่พูดอะไร แต่จังหวะนั้นเอง
แกร๊ง!
เสียงช้อนกระทบกันดังขึ้นเบา ๆ เมื่อเรนกับแคสเปอร์ตักกับข้าวลงไปในจานของเจบีพร้อมกัน ทั้งสองชะงักไปครู่หนึ่งก่อนจะหันมามองหน้ากัน
"นายจะตักอะไรของนาย?" แคสเปอร์เลิกคิ้วถาม
"ก็ฉันเห็นเจบียังไม่ได้กินอันนี้ไง" เรนยักไหล่ แต่ในแววตามีประกายซุกซน
เสี่ยวไป๋ที่นั่งดูอยู่นานก็วางช้อนของตัวเองลง "พอเถอะ พวกนายคิดว่าเขากินได้สามกระเพาะหรือไง?"
"เรื่องของฉันสิ" เรนว่า พลางยื่นมือไปจะตักเพิ่ม แต่แคสเปอร์ก็ยื่นช้อนมาตักแย่งอีก
แกร๊ง!
เสียงช้อนกระทบกันอีกครั้ง คราวนี้เจบีได้แต่กลอกตา ถอนหายใจหนักหน่วง "ผมตักเองได้ครับ"
แต่ดูเหมือนจะไม่มีใครฟัง
"กินเนื้อนี่ก่อน" แคสเปอร์บอก
"เอานี่ก่อนสิ อร่อยกว่า" เรนยิ้มกวน
เสี่ยวไป๋ที่นั่งมองอยู่ส่ายหน้าอย่างปลง ๆ ก่อนจะตักข้าวตัวเองเข้าปากเงียบ ๆ ไม่คิดจะเข้าไปเป็นส่วนหนึ่งของสงครามช้อนครั้งนี้
เจบีที่เป็นศูนย์กลางของศึกนี้มองทั้งสองคนสลับกันไปมา ก่อนจะถอนหายใจอีกครั้ง "ผมกินเองได้…"
แต่ดูเหมือนคำพูดของเขาจะไม่มีผลอะไรเลย…
พอกินข้าวเสร็จ เรื่องยังไม่จบแค่ตรงนั้น เพราะคราวนี้กลายเป็นวุ่นวายกันเรื่องอาบน้ำแทน
"งั้นฉันจะอาบน้ำให้เจบี" แคสเปอร์พูดขึ้นเป็นคนแรก น้ำเสียงราบเรียบแต่แววตาบ่งบอกว่าเขาเอาจริง
"เดี๋ยวๆ ทำไมต้องเป็นนาย?" เรนย่นคิ้ว ขมวดแขนกอดอก "ฉันก็อาบได้นะ"
"เฮอะ นายน่ะเหรอ?" เสี่ยวไป๋ที่นั่งมองอยู่พึมพำขึ้นมาบ้าง "แค่ดูจากนิสัยก็ไว้ใจไม่ได้แล้ว"
"หา? แล้วนายไว้ใจได้มากกว่าฉันตรงไหน?" เรนหันขวับไปมองเสี่ยวไป๋
"อย่างน้อยฉันก็ไม่ใช่พวกกวนประสาทไง" เสี่ยวไป๋ตอบเสียงเรียบ
"เฮ้! ฉันไม่ได้กวนตลอดเวลาไหม?"
"เหรอ?"
ขณะที่ทั้งสามกำลังถกเถียงกันเรื่องที่ว่าใครควรจะเป็นคนพาเจบีไปอาบน้ำ เจบีที่นั่งฟังอยู่นานก็เริ่มรู้สึกว่าเรื่องมันชักจะไปกันใหญ่
"พอเถอะครับ! ผมไม่ให้ใครอาบให้ทั้งนั้น!"
พูดจบ เจบีก็ลุกขึ้นพรวด หันหลังเดินตรงไปที่ห้องน้ำแบบไม่รอให้ใครขยับตัวตาม
พอถึงห้องน้ำก็ปิดประตู ปัง! แล้วล็อกทันที
กริ๊ก!
สามคนที่ยืนอยู่ข้างนอกมองหน้ากัน ก่อนที่เรนจะลองหมุนลูกบิด แล้วถอนหายใจ
"ให้ตายสิ ล็อกไปแล้ว"
"ทำไมนายน่ะ?" เสี่ยวไป๋จ้องไปที่ประตู ส่ายหน้านิด ๆ "เขายังขยับเยอะไม่ได้แท้ ๆ"
"แปลว่าต้องมีคนช่วยอาบอยู่ดีสินะ" แคสเปอร์พูดเสียงเรียบ มองไปทางประตูห้องน้ำ
"แต่นายไม่ใช่คนที่จะทำ" เสี่ยวไป๋หันไปบอก
"แล้วทำไมต้องเป็นนายล่ะ?"
"งั้นฉันก็ทำได้" เรนแทรกขึ้นมาอีกครั้ง
"เฮ้ย!"
สามเสียงเริ่มดังขึ้นเรื่อย ๆ กลายเป็นเถียงกันไม่หยุดอยู่หน้าห้องน้ำ ในขณะที่เจบีที่ขังตัวเองไว้อยู่ข้างในได้แต่พิงประตู ถอนหายใจเฮือกใหญ่
เขาควรจะจมทะเลไปตั้งแต่วันนั้นจริงๆ …
--
แสงแดดอ่อน ๆ ของเช้าวันใหม่สาดผ่านผ้าม่านเข้ามา เจบีขยับตัวเล็กน้อย เปลือกตาค่อย ๆ เปิดขึ้น ก่อนจะสบเข้ากับดวงตาคู่หนึ่งที่มองเขาอยู่
"ตื่นแล้วเหรอ?" น้ำเสียงนุ่มทุ้มของอีกฝ่ายดังขึ้น
เจบีกะพริบตาเล็กน้อย ก่อนจะขยับตัวขึ้นนั่ง "คุณยังไม่ไปอีกเหรอ?"
แคสเปอร์ยกยิ้มบาง "นอนไม่ค่อยหลับ เลยมาดูนายแทน"
เจบีเลื่อนสายตามองแวบหนึ่ง ก่อนจะถอนหายใจ "ผมไม่ได้เป็นอะไรแล้ว ไม่ต้องเป็นห่วงขนาดนั้นก็ได้"
"ห่วงไม่ได้เหรอ?" แคสเปอร์ถามกลับเสียงเรียบ แต่นัยน์ตามีแววเอ็นดู
เจบียังไม่ทันตอบ ประตูห้องก็ดังขึ้นก่อนจะเปิดออก เสี่ยวไป๋กับเรนก้าวเข้ามาพร้อมกัน แต่ดูเหมือนจะแข่งกันว่าใครจะมาถึงก่อน
"หืม~ มานั่งเฝ้าก่อนเลยเหรอ?" เรนเลิกคิ้วมองแคสเปอร์ ก่อนจะเดินไปนั่งบนเตียงเหมือนเป็นที่ของตัวเอง
"ดีแล้วที่ตื่น" เสี่ยวไป๋เอ่ยเรียบ ๆ ไม่สนใจทั้งสองคน ก่อนจะเดินเข้ามาใกล้เตียง แล้ว…
คว้าเจบีขึ้นอุ้มไปหน้าตาเฉย
"เห้ย! เดี๋ยว!" เจบีอุทาน รู้สึกตัวลอยขึ้นจากเตียงอย่างไม่ทันตั้งตัว
"เฮ้! นายนี่มัน…" แคสเปอร์ขมวดคิ้วลุกขึ้นยืนทันที
"เสี่ยวไป๋! จะทำอะไรวะ!" เรนเองก็ตกใจไม่แพ้กัน
แต่เจ้าตัวไม่ได้สนใจเสียงโวยวายของทั้งคู่เลยแม้แต่นิดเดียว เขาอุ้มเจบีไว้แน่น เดินตรงออกจากห้องไปอย่างไม่พูดไม่จา ทิ้งให้แคสเปอร์กับเรนยืนอ้าปากค้าง
เรนเหลือบมองแคสเปอร์ ก่อนจะถอนหายใจพลางส่ายหน้า "ให้ตายเถอะ… มันทำอะไรของมันวะ?"
"ใครจะไปรู้" แคสเปอร์พ่นลมหายใจ "แต่ฉันไม่ชอบที่มันทำแบบนั้นเลยสักนิด"
ขณะที่คนสองคนยืนอึ้ง เสี่ยวไป๋ก็แบกเจบีลงไปข้างล่างอย่างไม่สนใจใคร…
"เฮ้! ผมเดินเองได้!" เจบีดิ้นเล็กน้อย แต่เสี่ยวไป๋ก็รัดแน่นขึ้น ไม่ให้เขาขยับ
"นายยังไม่หายดี" เสี่ยวไป๋ตอบเสียงเรียบ "อยู่เฉย ๆ ซะ"
เจบีได้แต่ถอนหายใจยาว ๆ ให้ตายเถอะ… เช้านี้ก็ไม่สงบอีกแล้วใช่ไหม?
--
พอตกบ่าย แดดร้อนแรงค่อย ๆ อ่อนลง ลมพัดเอื่อย ๆ ทำให้อากาศสดชื่นขึ้นเล็กน้อย พื้นที่รอบสระว่ายน้ำของคฤหาสน์เงียบสงบ แต่ไม่นานก็ถูกทำลายโดยเสียงโวยวายของเรน
"แคสเปอร์! หยุดเลยนะเว้ย!"
เสียงดังลั่น พร้อมกับเสียงน้ำกระจายเมื่อร่างของเรนถูกผลักตกลงไปในสระอย่างไม่ทันตั้งตัว แคสเปอร์ที่ยืนหัวเราะอยู่อย่างสะใจ กระตุกยิ้มกวน ๆ พลางยักไหล่
"หืม? ฉันไปทำอะไรให้นายเหรอ?"
"ไอ้…!—" เรนโผล่พรวดขึ้นจากน้ำ ผมเปียกลู่ ดวงตาลุกวาวเต็มไปด้วยความเอาคืน
เสี่ยวไป๋ที่นั่งอยู่ริมสระ หยิบแก้วเครื่องดื่มขึ้นจิบมองพวกนั้นเงียบ ๆ ขณะที่เจบีเองก็นั่งอยู่ไม่ไกลกัน แม้ร่างกายจะยังไม่หายดีพอที่จะลงไปเล่นด้วยได้ แต่เขาก็ถูกบังคับ หรือพูดให้ถูกคือ โดนลากตัวมานั่งดู
เสียงน้ำกระเซ็นดังขึ้นเป็นระยะ เรนที่ถูกแคสเปอร์ผลักลงไปก่อนหน้านี้ ไม่ยอมปล่อยให้ตัวเองเป็นฝ่ายเสียเปรียบ เขากระโจนขึ้นจากน้ำ หมายจะพุ่งเข้าใส่แคสเปอร์ที่ยืนหัวเราะเยาะอยู่ใกล้ขอบสระ แต่แคสเปอร์กลับไหวตัวทัน หันไปดึงเสี่ยวไป๋เข้ามาเป็นโล่แทน
"เฮ้ย! แคสเปอร์!" เสี่ยวไป๋ขมวดคิ้ว ก่อนจะหันไปจ้องแคสเปอร์เขม็ง
"ไม่เกี่ยวกับฉันนะ!" แคสเปอร์ยกมือขึ้นเป็นเชิงปฏิเสธ แต่แววตากลับพราวระยับด้วยความสนุก
เรนที่เห็นจังหวะเหมาะ พุ่งตัวเข้ามาหมายจะดึงแคสเปอร์ลงน้ำ แต่สุดท้าย… แคสเปอร์ก็เบี่ยงตัวหลบได้ทัน และเป็นเสี่ยวไป๋ที่ถูกเรนรวบเอวแทน
"โอ๊ย! เรน!" เสี่ยวไป๋ตวาดลั่น แต่ก็สายไปแล้ว เพราะร่างของเขาร่วงลงไปในสระพร้อมกับเรนที่หัวเราะสะใจ
"โดนน้ำจนได้ ฮ่า ๆ ๆ!" เรนตะโกนเสียงดัง
แคสเปอร์ยืนกอดอกมองภาพนั้นก่อนจะหัวเราะเบา ๆ แล้วก็ต้องสะดุ้งเมื่อเสี่ยวไป๋ที่พุ่งขึ้นมาจากน้ำ ใช้มือเปียก ๆ จับแขนเขาไว้แน่น
"เห้ย! อย่านะ—!"
ตูม!
สุดท้ายแคสเปอร์ก็ไม่รอด ถูกกระชากลงน้ำไปด้วยกัน
เจบีนั่งอยู่บนเก้าอี้ริมสระ มองภาพตรงหน้าด้วยสีหน้าว่างเปล่า ในขณะที่เสียงน้ำกระจาย เสียงหัวเราะ และเสียงเถียงกันของสามคนดังระงมไปทั่วบริเวณ
"...นี่มันอะไรกันเนี่ย?"
เขาถอนหายใจยาว นั่งมองพวกนี้สาดน้ำใส่กันไปมาเหมือนเด็กวัยรุ่นที่กำลังแกล้งกัน ไม่เหลือภาพลักษณ์ของคนที่มีอิทธิพลระดับโลกเลยสักนิดเดียว
เสียงหัวเราะและน้ำกระจายจากคนในสระดังขึ้นเป็นระยะ เขาไม่ได้ตั้งใจจะสนใจมากนัก แต่สายตาก็ไล่ไปตามแผ่นหลังเปลือยเปล่าของพวกเขาโดยอัตโนมัติ
เรนที่เปียกโชกไปทั้งตัวกำลังหัวเราะ ขณะที่ไหล่กว้างขยับขึ้นลงตามแรงเคลื่อนไหวของน้ำ ลายสักสีดำที่แผ่เต็มแผ่นหลังของเขาโดดเด่นขึ้นมาเมื่อละอองน้ำเกาะตัวบนผิวเปียก มันลามจากไหล่ลงไปถึงแผ่นหลังและเลื้อยไปตามแขนของเขา ราวกับอสรพิษที่ขดตัวไปตามกล้ามเนื้อ
เสี่ยวไป๋เองก็ไม่น้อยหน้า ร่างสูงยืนอยู่ข้าง ๆ แขนข้างหนึ่งมีลวดลายมังกรที่พาดผ่านไปตามแนวกล้ามเนื้อของเขา ทุกครั้งที่เขาขยับ เส้นสายของมันก็เหมือนจะเคลื่อนไหวไปพร้อมกัน ผิวขาวจัดของเขายิ่งทำให้รอยสักดูโดดเด่นขึ้นไปอีก
ส่วนแคสเปอร์… ถึงแม้เขาจะไม่ได้มีรอยสักที่เวอร์วังเหมือนเสี่ยวไป๋และเรน แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเขาดูน้อยหน้าไปกว่าคนอื่น กล้ามเนื้อที่พอดี ไม่มากเกินไป ไม่น้อยเกินไป ทำให้เขาดูสมส่วนอย่างเป็นธรรมชาติ เจบีมองมือใหญ่ของอีกฝ่ายที่เปียกน้ำ ก่อนจะไล้ไปตามเส้นผมตัวเองอย่างลวก ๆ หยดน้ำไหลผ่านแนวกรามและซึมหายไปตามลำคอ
แต่มีบางอย่างที่ดึงดูดสายตาเจบีมากกว่า นั่นคือรอยสักรูปขนนกสีดำใต้ไหปลาร้าด้านซ้าย มันไม่ใช่แค่ลวดลายธรรมดา แต่เป็นตำแหน่งเดียวกันกับของเสี่ยวไป๋และเรน รอยสักที่มีรูปแบบเดียวกัน ราวกับเป็นสัญลักษณ์บางอย่างของพวกเขา
เขาเริ่มจับสังเกตอะไรบางอย่างได้ พวกนี้เป็นส่วนหนึ่งของ "ขนนกสีเงิน" กลุ่มอำนาจที่ครอบคลุมเครือข่ายใต้ดิน แต่ถ้ามีห้าอำนาจ แล้วตอนนี้เขาเจอแค่สามคน นั่นหมายความว่าอีกสองคนที่เหลือเป็นใคร? เขายังไม่เคยเจอ และไม่รู้ว่าพวกนั้นจะอันตรายขนาดไหน
เจบีขมวดคิ้วเล็กน้อย ไม่แน่ใจว่าควรจะรู้สึกยังไงกับข้อมูลที่เพิ่งได้มา
"จ้องอะไรขนาดนั้น?"
เสียงของเรนดังขึ้นดึงเขาออกจากภวังค์ ดวงตาคมมองตรงมา ราวกับอ่านออกว่าเขาคิดอะไรอยู่
"เปล่า"
"โกหก" เรนหัวเราะ "อย่าบอกนะว่านายกำลังแอบสำรวจหุ่นพวกเราอยู่? หรือว่า... ตกตะลึงในความสมบูรณ์แบบจนละสายตาไม่ได้?"
แคสเปอร์แกล้งกระชับไหล่ตัวเองเบา ๆ พลางยิ้มขำ "อืม ก็เข้าใจได้นะ พวกเราน่ะเพอร์เฟกต์กันทุกคน"
เจบีถอนหายใจเฮือกใหญ่ หยิบแก้วน้ำขึ้นจิบเงียบ ๆ อย่างไม่สนใจคำแซว แต่กลับรู้สึกได้ถึงสายตาของอีกสองคนที่จ้องมาเช่นกัน เสี่ยวไป๋ที่นั่งอยู่ริมสระมองเขาด้วยสายตานิ่ง ๆ ขณะที่แคสเปอร์ก็เลิกคิ้วขึ้นน้อย ๆ คล้ายรอคำอธิบาย
"ทำไม?" เสี่ยวไป๋เอ่ยขึ้นในที่สุด "มีอะไรน่าดูขนาดนั้นหรือไง? หรือว่านายเจออะไรที่ถูกใจ?"
ประโยคนี้ทำให้เขาชะงักไปเล็กน้อย
"...ผมแค่สงสัย"
"สงสัยอะไร?" คราวนี้เป็นแคสเปอร์ที่ถามขึ้น น้ำเสียงฟังดูปกติ แต่แฝงไปด้วยความสนใจ
"พวกคุณมีรอยสักตรงนั้นเหมือนกันเลย"
ทันทีที่พูดจบ บรรยากาศรอบตัวก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย แคสเปอร์กับเสี่ยวไป๋ไม่ได้มีท่าทีอะไร แต่เรนกลับยิ้มเจ้าเล่ห์กว่าเดิม
"แค่สัญลักษณ์น่ะ"
"สัญลักษณ์ของอะไร?"
"หึ..." เสี่ยวไป๋ยกมุมปากขึ้นเล็กน้อย "ถ้านายอยู่กับพวกเรานานกว่านี้ เดี๋ยวก็รู้เอง"
--
บรรยากาศยามเย็นที่คฤหาสน์ของเสี่ยวไป๋สงบลงหลังจากความวุ่นวายในช่วงกลางวัน ทุกคนต่างแยกย้ายไปพักผ่อนตามมุมของตัวเอง แต่สุดท้ายก็กลับมารวมตัวกันที่ริมสระน้ำตามเคย เจบีที่ยังคงต้องพักฟื้น นั่งเอนตัวพิงพนักโซฟากลางแจ้ง มองดูคนทั้งสามที่อยู่รอบตัวเขาอย่างไม่รู้จะพูดอะไรดี
แคสเปอร์หยิบกีตาร์โปร่งขึ้นมา ดีดคอร์ดเบา ๆ อย่างไม่ได้ตั้งใจจะเล่นจริงจังนัก ท่วงทำนองไหลไปเรื่อย ๆ ตามอารมณ์ ราวกับมือของเขาเคยชินกับการสัมผัสเครื่องดนตรีนี้มานานแล้ว เรนที่นั่งขัดสมาธิอยู่ใกล้ ๆ หยิบคาฮองขึ้นมาเคาะจังหวะตาม มือหนาตบเบา ๆ ลงไปเป็นจังหวะที่ฟังดูขี้เล่นนิด ๆ เหมือนกับนิสัยของเขาเอง
"เพลงอะไรครับ?" เจบีเอ่ยถามเสียงแผ่ว ดวงตาทอดมองแคสเปอร์ที่กำลังดีดกีตาร์อยู่
"ไม่รู้สิ" แคสเปอร์ยิ้มบาง ๆ โดยที่นิ้วของเขายังคงกรีดผ่านสายกีตาร์อย่างนุ่มนวล "ก็แค่เล่นไปเรื่อย ๆ"
เสี่ยวไป๋ที่นั่งมองอยู่เงียบ ๆ สักพักก็ถอนหายใจ ก่อนจะเอนหลังพิงโซฟาแล้วหลับตาลงเล็กน้อย จากนั้นเสียงทุ้มของเขาก็ดังขึ้น เป็นเสียงร้องที่ฟังดูเรียบเรื่อยแต่กลับมีเสน่ห์อย่างประหลาด
เจบีเผลอจ้องเขาไปครู่หนึ่งอย่างไม่รู้ตัว เสี่ยวไป๋ดูเหมือนจะไม่ได้ตั้งใจร้องจริงจังนัก แต่เสียงของเขากลับเข้ากับทำนองของแคสเปอร์และจังหวะของเรนอย่างพอดิบพอดี
"โอ้ว หายากนะเนี่ย ที่จะได้ยินนายร้องเพลง" เรนกระตุกยิ้ม ก่อนจะเคาะคาฮองแรงขึ้นเป็นจังหวะที่ชัดเจนกว่าเดิม
เสี่ยวไป๋ลืมตาขึ้นมามองเขาแวบหนึ่ง ก่อนจะเมินไปไม่สนใจ มือข้างหนึ่งเคาะโต๊ะตามจังหวะเบา ๆ ในขณะที่ยังคงร้องต่อไปอย่างไม่สะทกสะท้านกับคำแซว
แคสเปอร์หัวเราะเบา ๆ ขณะเปลี่ยนคอร์ดให้เข้ากับทำนองใหม่ "แล้วไง ร้องต่อไปสิ ฉันจะเล่นให้เข้ากับเสียงนายเอง"
เจบีเผลอยิ้มออกมาเล็กน้อย เขาไม่คิดว่าจะมีโมเมนต์แบบนี้เกิดขึ้นในชีวิตตัวเอง การนั่งฟังคนสามคนนี้เล่นดนตรีด้วยกัน ถึงแม้ว่ามันจะดูเหมือนการเล่นสนุก ๆ มากกว่าการแสดงจริงจัง แต่กลับทำให้เขารู้สึกผ่อนคลายอย่างประหลาด
"เจบี" จู่ ๆ เสี่ยวไป๋ก็เรียกเขา
"หืม?"
"นายอยากร้องด้วยไหม?"
เจบีชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะหลุดหัวเราะออกมา "ไม่ล่ะ ผมฟังก็พอ"
"เสียดายจัง" เรนเอ่ยแทรกขึ้นมา ก่อนจะหันไปขยิบตาให้แคสเปอร์ "นี่แคสเปอร์ นายลองเล่นช้าลงหน่อยสิ ฉันจะทำจังหวะให้ดูมีลูกเล่นกว่านี้"
"โอเค จัดไป"
เจบีหลับตาลงเล็กน้อย ปล่อยให้เสียงดีดกีตาร์ของแคสเปอร์ จังหวะตบคาฮองของเรน และเสียงร้องเรียบ ๆ ของเสี่ยวไป๋ไหลผ่านเข้าไปในความรู้สึก ราวกับกำลังซึมซับมันเอาไว้ในความทรงจำให้มากที่สุด
เขาเกือบลืมไปแล้วว่าตัวเองเป็นใคร และมีเป้าหมายอะไรที่นี่
อ้อมกอดของ 'ความสัมพันธ์' ที่ไม่ได้คาดหวังให้เกิดขึ้น มันอันตรายกว่าที่คิด
"เหม่ออะไร?" เสียงของเสี่ยวไป๋ดังขึ้น ทำให้เจบีลืมตาขึ้นมาทันที
"เปล่าครับ..." เขาตอบกลับไปสั้น ๆ ก่อนจะยกแก้วน้ำขึ้นจิบกลบเกลื่อน
"ฮื่อ~ ท่าทางแปลก ๆ นะ" เรนเอ่ยพลางเคาะคาฮองเป็นจังหวะเบา ๆ ดวงตาพราวระยับอย่างคนที่กำลังจับผิด "หรือว่า... กำลังตกหลุมรักใครอยู่?"
"ไม่ใช่อย่างนั้นสักหน่อย" เจบีสวนกลับทันที
แคสเปอร์หัวเราะเบา ๆ ก่อนจะเปลี่ยนคอร์ดกีตาร์ให้เป็นทำนองละมุนขึ้นมา "ถ้าหมายถึงฉัน นายบอกได้ตรง ๆ นะ ฉันจะเปิดใจให้พิจารณา" เขาเอ่ยพลางขยิบตาให้เจบีอย่างกวน ๆ
"อย่าล้อเล่นแบบนี้สิครับ" เจบีพ่นลมหายใจ
"พวกนายก็ควรหยุดกันได้แล้ว" เสี่ยวไป๋พูดขึ้นเสียงเรียบ มือยังคงหมุนขวดน้ำในมือเล่นไปมา "อย่าพูดอะไรให้เจ้าตัวคิดมากไปกว่านี้เลย เดี๋ยวจะสับสนไปกันใหญ่"
เจบีหันไปมองเสี่ยวไป๋ แต่ไม่ได้เถียงอะไรออกมา
เขาไม่อยากยอมรับ…
แต่เสี่ยวไป๋พูดถูก
เขาไม่รู้เลยจริง ๆ ว่าความรู้สึกในตอนนี้มันคืออะไร ระหว่างความสบายใจ หรือความหวั่นไหว เขาไม่รู้ว่าทำไมตัวเองถึงอยากเก็บทุกช่วงเวลานี้ไว้ให้ได้นานที่สุด เผื่อว่าวันหนึ่ง... ถ้าความทรงจำเหล่านี้กลายเป็นเพียงภาพฝัน
อย่างน้อยมันก็จะเคยเกิดขึ้นจริง...
ค้นหาสมาชิก
โพสต์ 2025-6-26 10:51:16
ดันกระทู้
ปักหมุดกระทู้
ล๊อคกระทู้
การ์ดสีสัน
โพสต์ 2025-6-26 12:43:19
โพสต์ 2025-6-26 17:05:41