ลืมรหัสผ่าน
 สมัครเข้าเรียน
ค้นหา
ดู: 27|ตอบกลับ: 2

ช่วยผมด้วย..ผมโดนมาเฟียรุมข่มขืน!? Chapter 17

[คัดลอกลิงก์]

มาเฟียนักศึกษา

กระทู้
141
พลังน้ำใจ
6067
Zenny
28119
ออนไลน์
1629 ชั่วโมง
โพสต์ 3 วันที่แล้ว | ดูโพสต์ทั้งหมด |โหมดอ่าน
แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย NOOFONG เมื่อ 2025-6-24 14:26



ความเงียบของมหาสมุทรเยือกเย็นราวกับความตาย ผืนน้ำมืดสนิทมีเพียงแสงไฟจากเรือที่ส่องลอดลงมาริบหรี่ ร่างของเจบีกำลังจมดิ่งลงไปอย่างช้า ๆ เสื้อผ้าของเขาพลิ้วไหวไปตามกระแสน้ำ เลือดจากบาดแผลค่อย ๆ กระจายออกเป็นสายสีแดงที่ตัดกับความมืด เส้นผมลอยระไปตามแรงดึงดูด เปลือกตาของเขาปิดลง ร่างกายไร้ซึ่งการต่อต้าน

ทันทีที่ร่างของเจบีร่วงลงจากขอบเรือ เสี่ยวไป๋ไม่แม้แต่จะคิด เขากระโดดตามลงไปทันที

เสียงปืน เสียงฝีเท้าของศัตรูที่เคลื่อนตัว เสียงสัญชาตญาณที่สั่งให้เขาเอาตัวรอด ทุกสิ่งถูกโยนทิ้งไปจากความคิด

เขาไม่สนใจอะไรอีกแล้ว

ผิวน้ำแตกกระจายเมื่อร่างของเขาพุ่งทะลุลงสู่ความมืดเยือกเย็นของมหาสมุทร น้ำทะเลหนาวเย็นราวกับคมมีดที่กรีดผ่านผิวเนื้อ แต่เขาไม่มีเวลารู้สึกถึงมัน สายตาของเขาจับจ้องไปที่ร่างของเจบีที่กำลังจมลงไปเรื่อย ๆ

แสงไฟจากเรือที่สะท้อนลงมาทอดเงาบนร่างของเจบี ดวงหน้าของเขาเลือนรางราวกับภาพฝันที่กำลังจะสลายไป

เลือดจากแขนซ้ายของเขาค่อย ๆ ไหลออก ละลายไปกับน้ำทะเล เป็นสีแดงเข้มที่กระจายตัวออกไปเหมือนหมึกที่ถูกเทลงในของเหลวสีดำ

เสี่ยวไป๋พุ่งตัวลงไปเร็วที่สุด เขาเอื้อมมือออกไปคว้าร่างของเจบีไว้ได้ทัน ร่างของอีกฝ่ายเย็นเยียบ ร่างกายหนักอึ้ง เหมือนกำลังปล่อยให้ตัวเองเป็นอิสระจากทุกสิ่ง

"ไม่ได้ นายยังไปตอนนี้ไม่ได้"

ฟองอากาศสุดท้ายหลุดออกจากริมฝีปากของเจบี เปลือกตาของเขากำลังปิดลง เขากำลังปล่อยให้ตัวเองจมดิ่งไปเรื่อย ๆ

แต่เสี่ยวไป๋ไม่ยอมให้มันเกิดขึ้น

เขากระชากร่างเจบีเข้ามาหาตัวเอง ประคองศีรษะอีกฝ่ายไว้มั่นก่อนจะ โน้มใบหน้าลงไป ประกบปากแนบสนิท

ริมฝีปากของเจบีเย็นจัด ลมหายใจแผ่วเบาราวกับกำลังจะหลุดลอยไปในกระแสน้ำ เสี่ยวไป๋ค้างอยู่เพียงเสี้ยววินาที ก่อนจะค่อย ๆ ถ่ายเทอากาศเข้าไป ดันลมหายใจของตัวเองเข้าไปในร่างของเจบี เพื่อกระตุ้นให้ร่างกายอีกฝ่ายรับรู้ว่ามันยังมีชีวิตอยู่

"หายใจเข้า เจบี หายใจเข้า!"

เสี่ยวไป๋ผละออกชั่วครู่ ก่อนจะกระชากร่างของเจบีขึ้นมา กอดเขาไว้แน่น แล้วออกแรงตีขาขึ้น พุ่งตัวขึ้นสู่ผิวน้ำ ลากเจบีกลับขึ้นไปจากความมืดของมหาสมุทร

เขากระแทกเท้าแรง ๆ กระชากตัวขึ้นจากเงาน้ำที่พยายามจะกลืนกินร่างของคนที่เขาจับอยู่ในอ้อมแขน มันยังไม่จบ

เจบียังไม่ได้รับอนุญาตให้จากไป




00:25 AM | กลางอ่าวกวางตุ้ง

เสียงเครื่องยนต์ของเรือแล่นฉีกผ่านความเงียบของมหาสมุทร ไฟจากดาดฟ้าเรือส่องลงมายังผืนน้ำ สาดแสงให้เห็นเงาร่างของคนสองคนที่ลอยอยู่กลางทะเล เสี่ยวไป๋โอบร่างของเจบีไว้แน่น แขนข้างหนึ่งพยุงตัวเองเหนือผิวน้ำ ในขณะที่อีกข้างยึดร่างของอีกฝ่ายให้ลอยขึ้นมา เสียงคลื่นซัดกระแทก เสียงลมหายใจหนัก ๆ และเสียงหัวใจที่เต้นรัวจากทั้งความเหนื่อยล้าและความตึงเครียด

บนเรือของหยางหมิง ลูกเรือคนหนึ่งขว้างห่วงยางลงไปทันทีที่เห็นเงาของพวกเขา "จับไว้!"

เสี่ยวไป๋คว้าเชือกจากห่วงยาง แขนที่เต็มไปด้วยความเมื่อยล้ากระชากตัวเองเข้าไปใกล้เรือ พยุงเจบีขึ้นมาก่อน แล้วตามขึ้นไปในวินาทีถัดมา

"เวรเอ้ย! นี่มันเกิดบ้าอะไรขึ้นกันแน่!?" หยางหมิงสบถออกมาเมื่อเห็นสภาพของทั้งคู่

แต่เสี่ยวไป๋ไม่มีเวลาสนใจอะไรทั้งนั้น เขาลงไปคุกเข่าข้างร่างของเจบีทันที เจบีนอนแน่นิ่ง เสื้อผ้าเปียกชุ่ม ผมสีดำเปียกแนบไปกับหน้าผาก ริมฝีปากของเขาซีดจางราวกับไร้สีเลือด

เสี่ยวไป๋กัดฟันแน่น "เจบี! ตื่นสิ!"

ไม่มีเสียงตอบรับ ไม่มีแม้แต่การขยับตัว

เสี่ยวไป๋หายใจแรงขึ้น ก่อนจะตัดสินใจรวดเร็ว เขาโน้มตัวลงประกบปากอีกฝ่าย ถ่ายเทลมหายใจเข้าไปทันที

"นายไม่มีสิทธิ์มาตายที่นี่"

เขาผละออกมามองอีกฝ่าย แต่เจบียังคงแน่นิ่ง เสี่ยวไป๋พ่นลมหายใจอย่างหัวเสีย ก่อนจะใช้มือทั้งสองข้างประสานกัน เริ่มกดลงไปกลางอกของเจบีเป็นจังหวะ

"หนึ่ง...สอง...สาม..."

เขาปั๊มหัวใจอีกฝ่ายอย่างแรง ก่อนจะโน้มตัวลงไปเป่าปากอีกครั้ง

น้ำทะเลไหลซึมออกจากริมฝีปากของเจบีเล็กน้อย แต่เขายังไม่ฟื้นขึ้นมา เสี่ยวไป๋กัดฟันแน่นกว่าเดิม ดวงตาคมฉายแววอันตรายอย่างที่ไม่เคยมีใครได้เห็น

"ถ้านายไม่ฟื้นขึ้นมาตอนนี้..."

เขาออกแรงกดลงไปที่อกอีกครั้ง "ฉันจะไปลากนายกลับมาด้วยตัวเอง"

"หนึ่ง...สอง...สาม..."

ทันใดนั้น..

"อึก...!"

ร่างของเจบีกระตุกอย่างแรงก่อนที่เขาจะสำลักน้ำทะเลออกมา เสียงไอหนัก ๆ ดังขึ้นสลับกับลมหายใจหอบถี่

เสี่ยวไป๋ถอนหายใจอย่างแรง ก่อนจะจับบ่าของเจบี "ไหวไหม?"

เจบียังคงไอหนัก ๆ ลมหายใจติดขัดเล็กน้อย แต่ดวงตาของเขาค่อย ๆ เปิดขึ้นช้า ๆ ภาพตรงหน้าพร่ามัวก่อนจะค่อย ๆ ปรับโฟกัสจนมองเห็นเสี่ยวไป๋ที่อยู่ตรงหน้า ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยเหงื่อและน้ำทะเล แต่ดวงตานั้นจับจ้องมาที่เขาอย่างมั่นคง

เจบีหอบหายใจ พยายามเอ่ยเสียงแหบแห้ง "...คุณช่วยผมเหรอครับ?"

เสี่ยวไป๋มองเขานิ่ง ๆ ก่อนจะกระตุกยิ้มมุมปาก แต่แววตานั้นเต็มไปด้วยความโกรธแฝงอยู่

"คิดว่าฉันจะปล่อยให้นายจมน้ำตายรึไง?"

เจบีหลุบตาลง ร่างกายของเขายังอ่อนแรงเกินกว่าจะพูดอะไรออกไป

หยางหมิงที่ยืนมองอยู่ข้าง ๆ ถอนหายใจเฮือก "ให้ตายสิ... นี่พวกนายเกือบตายกันหมดแล้วรู้ตัวไหม!?"

แต่เสี่ยวไป๋ไม่ได้ตอบ เขายังจับจ้องเจบีอยู่

"ทีหลัง อย่าทำแบบนี้อีก"

เจบียังคงหอบหายใจหนัก อากาศที่พุ่งเข้าสู่ปอดทำให้เขารู้สึกเวียนหัวเล็กน้อย ร่างกายของเขายังอ่อนแรงจากการจมน้ำ แขนข้างที่ถูกยิงยังแสบแปลบจากน้ำทะเลที่ซึมเข้าสู่บาดแผล แต่สิ่งที่ทำให้เขารู้สึกอึดอัดยิ่งกว่าคือ…

สายตาของเสี่ยวไป๋

แม้ใบหน้าของอีกฝ่ายจะเรียบนิ่ง แต่แววตานั้นกลับเต็มไปด้วยอารมณ์ที่ยากจะอ่านออก ทั้งโกรธ ทั้งหงุดหงิด และบางอย่างที่เหมือนกับความกังวล

"ผมไม่ได้ตั้งใจให้มันเป็นแบบนี้" เจบีพูดเสียงแหบ หัวของเขายังหมุนติ้วจากการขาดอากาศไปนาน เสี่ยวไป๋ยังคงจับจ้องเขานิ่ง ๆ ก่อนจะคลายมือออกจากบ่า "ฉันบอกให้ระวังตัว แต่นายกลับเอาตัวเองมารับกระสุนแทนฉัน นี่มันฟังดูสมเหตุสมผลตรงไหน?"

"ผมแค่..." เจบีขยับตัวขึ้นเล็กน้อย แต่ก็ต้องกัดฟันแน่นเพราะความเจ็บจากบาดแผล แขนซ้ายของเขายังขยับได้ไม่เต็มที่ เขามองลงไปเห็นเลือดซึมออกจากเนื้อผ้า สีแดงเข้มไหลอาบลงมาตามแขน ร่างกายของเขาเย็นเฉียบจากน้ำทะเล แต่สัมผัสของเลือดอุ่นร้อนตัดกันจนรู้สึกคลื่นไส้

เสี่ยวไป๋เห็นดังนั้นก็ขยับเข้ามาใกล้ ดวงตาของเขาตวัดมองไปทางหยางหมิง "ชุดปฐมพยาบาล"

"เวรเอ้ย... เข้าใจแล้ว" หยางหมิงพ่นลมหายใจ ก่อนจะหันไปสั่งลูกเรือให้ไปหยิบกล่องปฐมพยาบาลมา เสี่ยวไป๋ยังคงนั่งยอง ๆ อยู่ข้าง ๆ เจบี เขายังไม่ละสายตาไปไหน

"นายมันบ้า" เขาพูดเสียงต่ำ ขณะเอื้อมมือไปแตะข้อมือของเจบีแล้วลากมืออีกฝ่ายไปวางไว้บนตัก "จำไว้ให้ดี ถ้ามีครั้งหน้า..."

เขาหยุดไปครู่หนึ่ง ดวงตาเย็นเยียบของเขาฉายแววอันตรายขึ้นมาแวบหนึ่ง "...ฉันจะไม่ช่วยนายอีก"

เจบีสบตากับเสี่ยวไป๋ แม้สมองของเขาจะหมุนช้าไปนิดเพราะฤทธิ์บาดแผลและอาการอ่อนแรง แต่เขารู้ดีว่า คำพูดของเสี่ยวไป๋ตรงข้ามกับความหมายจริง ๆ ของมัน

เพราะหากเกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้นอีก… เสี่ยวไป๋จะไม่มีวันปล่อยให้เขาตายแน่

"เข้าใจไหม?" เสี่ยวไป๋ถามอีกครั้ง

เจบีไม่ได้ตอบทันที แต่เขาพยักหน้าช้า ๆ "ครับ"

ไม่นาน ลูกเรือก็นำกล่องปฐมพยาบาลมาให้ หยางหมิงโยนมันลงบนพื้นข้างตัวเสี่ยวไป๋ "จัดการกันเอง ฉันจะไปดูแลเรื่องเส้นทางกลับ"

เสี่ยวไป๋พยักหน้าเล็กน้อยก่อนจะเปิดกล่อง หยิบผ้าพันแผลและน้ำยาฆ่าเชื้อออกมา เขาดึงแขนเสื้อของเจบีขึ้นโดยไม่ถามก่อน กลิ่นน้ำทะเลและกลิ่นเลือดผสมกันจนชวนให้รู้สึกอึดอัด เจบีขมวดคิ้วเล็กน้อยเมื่อสำลีชุบแอลกอฮอล์แตะลงบนบาดแผล "เจ็บ?"

"...ไม่มากครับ"

"โกหก" เสี่ยวไป๋พูดเสียงเรียบ ขณะที่มือของเขายังคงจัดการทำแผลให้ เจบีไม่ได้เถียงอะไร เขาแค่มองใบหน้าของอีกฝ่ายเงียบ ๆ

ถึงแม้เสี่ยวไป๋จะยังคงมีสีหน้าราบเรียบ แต่เจบีรู้… เขากำลังโมโหจริง ๆ

แต่มันไม่ใช่ความโกรธจากความไม่พอใจ แต่มันเป็น… ความโกรธจากความห่วงใย

"เสร็จแล้ว" เสี่ยวไป๋รัดผ้าพันแผลรอบแขนแน่นพอดี ก่อนจะละมือออกไป เขาถอยตัวออกเล็กน้อย เหมือนต้องการสร้างระยะห่าง แต่สายตาของเขายังตรึงอยู่ที่เจบี "พักซะ"

"แล้วคุณล่ะครับ?"

"ฉันยังไม่เป็นอะไร" เสี่ยวไป๋ตอบเรียบ ๆ แต่เจบีเหลือบมองแล้วเห็นได้ชัดว่า ไม่ใช่แบบนั้น

รอยถลอกและรอยช้ำแต้มอยู่ตามแขนของอีกฝ่าย เสื้อเชิ้ตเปียกชุ่มจากการกระโดดลงทะเลเพื่อช่วยเขา แม้แต่หยดน้ำที่ยังเกาะตามเนื้อผ้า ก็เป็นหลักฐานของความเสี่ยงที่อีกฝ่ายยอมแลกมา

"คุณก็ควรห่วงตัวเองเหมือนกัน" เจบีพูดเสียงเบา แม้เสียงของเขาจะแผ่ว แต่กลับชัดเจนพอให้เสี่ยวไป๋ได้ยิน

เสี่ยวไป๋ชะงักไปครู่หนึ่ง ดวงตาคมกริบเหลือบมองร่างที่ยังอ่อนแรง แต่กลับเป็นฝ่ายพูดแบบนี้กับเขาแทน แม้จะบาดเจ็บ ก็ยังเลือกจะห่วงคนอื่นมากกว่าตัวเอง

เขาแค่นหัวเราะเบา ๆ เสียงนั้นฟังดูราวกับประชดปนเอ็นดู ก่อนจะเอ่ยขึ้นเรียบ ๆ แต่แฝงไปด้วยความเย้ยหยันตัวเอง

"ฉันไม่เป็นอะไร นายต่างหากที่ควรเป็นห่วงตัวเอง”

เจบีไม่ตอบ เพียงแค่คลี่ยิ้มบาง ๆ รอยยิ้มจาง ๆ ที่เสี่ยวไป๋เห็นแล้วรู้สึกขัดใจโดยไม่เข้าใจว่าทำไม

เขาเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะถอนหายใจเบา ๆ ราวกับต้องการระบายบางอย่างที่กดทับอยู่ในอก

จากนั้นก็ลุกขึ้นยืน สายตากวาดมองไปรอบ ๆ ทะเลเวิ้งว้างยามค่ำคืน ก่อนจะเอ่ยเสียงเรียบ

"เราจะกลับฝั่งแล้ว เตรียมตัวไว้"

เจบีพยักหน้า เขายังคงรู้สึกเวียนหัวอยู่บ้าง แต่ร่างกายเริ่มอุ่นขึ้นมาหลังจากได้รับการปฐมพยาบาล เขาเงยหน้ามองท้องฟ้ายามค่ำคืน เสียงคลื่นซัดกระทบลำเรือเป็นจังหวะสม่ำเสมอ

เสี่ยวไป๋เดินไปหยิบผ้าห่มผืนหนาที่ลูกเรือยื่นมาให้ ก่อนจะกลับมาหย่อนตัวลงนั่งข้าง ๆ เจบีโดยไม่พูดอะไร เขาคลี่ผ้าออกแล้วค่อย ๆ คลุมลงบนตัวอีกฝ่ายอย่างระมัดระวัง ปลายนิ้วที่สัมผัสกับผิวเย็นเฉียบของเจบีทำให้เขาขมวดคิ้วเล็กน้อย

ตัวเย็นเกินไป

เขาลังเลเพียงครู่เดียว ก่อนจะขยับเข้าไปใกล้ ใช้แขนโอบรอบร่างของเจบีแล้วดึงเข้ามาแนบอก

"คุณ..." เจบีชะงักไป ดวงตาของเขาเบิกขึ้นเล็กน้อยเมื่อรับรู้ถึงไออุ่นที่แผ่ซ่านเข้ามา

"อยู่นิ่ง ๆ" เสี่ยวไป๋พูดเสียงต่ำ มือข้างหนึ่งกดไหล่ของเจบีให้ซุกเข้ามากับตัวเองมากขึ้น "ตัวนายยังเย็นมาก ถ้าไม่ทำแบบนี้ มีหวังได้ตัวแข็งตายแน่"

เจบีเม้มปากเล็กน้อย แก้มของเขาแนบเข้ากับเสื้อเชิ้ตของเสี่ยวไป๋ที่ยังคงเปียกชื้นจากการกระโดดลงไปช่วยเขาเมื่อครู่ แต่ถึงอย่างนั้น ร่างกายของอีกฝ่ายกลับอุ่นจนรู้สึกได้

หัวใจของเขาเต้นผิดจังหวะไปครู่หนึ่ง แต่มันไม่ใช่เพราะความหนาว

เสี่ยวไป๋กระชับอ้อมแขนให้แน่นขึ้น ราวกับต้องการย้ำเตือนว่า คนในอ้อมกอดนี้ยังอยู่ ยังมีลมหายใจ และยังไม่หายไปไหน

เจบีไม่ได้ขยับหนี เขาเพียงแค่ค่อย ๆ ปล่อยตัวให้ผ่อนคลายลง ยอมให้ตัวเองถูกกอดโดยไม่ขัดขืน ความรู้สึกปลอดภัยแผ่ซ่านไปทั่วตัว

เปลือกตาของเขาค่อย ๆ ปิดลง หัวหนักขึ้นเรื่อย ๆ เพราะความอ่อนเพลีย ริมฝีปากของเขาแห้งผาก ใบหน้าซีดเซียวจากการเสียเลือดมากเกินไป เสี่ยวไป๋ก้มลงมองเขานิ่ง ๆ สัมผัสถึงลมหายใจแผ่วเบาที่แตะต้องอยู่ตรงอกตัวเอง

"ชิบ... นายเล่นเอาฉันเป็นห่วงมากเกินไปแล้ว"

เสี่ยวไป๋มองใบหน้าซีดเซียวของเจบี นิ่งเงียบราวกับกำลังใช้ความคิด ดวงตาคมฉายแววบางอย่างที่อ่านไม่ออก ก่อนที่เขาจะเลื่อนสายตาลงมองบาดแผลที่แขนของอีกฝ่าย เลือดยังซึมออกมาจากผ้าพันแผลจาง ๆ


เขากัดฟันแน่น ลมหายใจหนักขึ้นโดยไม่รู้ตัว นี่มันไม่ควรเกิดขึ้นเลย

เสี่ยวไป๋รู้ดีว่า หากแคสเปอร์รู้ว่า "ลูกหมาที่แสนน่าเอ็นดู" ของเขาได้รับบาดเจ็บขนาดนี้ เรื่องมันคงไม่จบลงง่าย ๆ แน่ แค่จินตนาการถึงปฏิกิริยาของหมอนั่นก็ทำให้เขารู้สึกปวดหัวขึ้นมาทันที

เขาพ่นลมหายใจออกเบา ๆ ปล่อยให้ความเหนื่อยล้ากดทับอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะยกมือขึ้น ลูบแผ่นหลังของเจบีอย่างแผ่วเบา

ถึงแม้จะรู้ว่าความผิดพลาดในคืนนี้ส่วนหนึ่งเป็นเพราะเขาเองที่พาเจบีมา โดยไม่คิดให้รอบคอบพอ ทำให้คนตรงหน้าต้องมาเสี่ยงอันตรายจนเกือบเอาชีวิตไม่รอด แต่ถ้าในตอนนั้นเจบี ไม่ผลักเขาออกจากวิถีกระสุน…


เขาเองก็คงจะไม่ได้มานั่งอยู่ตรงนี้เหมือนกัน

เสียงคลื่นกระทบกับตัวเรือเป็นจังหวะสม่ำเสมอ ลมกลางทะเลพัดผ่านไปเบา ๆ แต่ความคิดของเสี่ยวไป๋ยังคงวุ่นวายอยู่ในหัว เขาเงยหน้ามองออกไปในความมืดของมหาสมุทร ก่อนจะกระซิบเสียงเบาราวกับพูดกับตัวเอง

"ขอบคุณนะ..."

เสียงของเขาถูกกลืนไปกับสายลมและเสียงเกลียวคลื่น แต่ถึงอย่างนั้น มันก็เป็นคำพูดที่ออกมาจากใจจริงของเขา



TBC.
ฝากติดตามเป็นกำลังใจหน่อยน้าา🤗
รักคนอ่าน♥️







นายกสโมสร

กระทู้
0
พลังน้ำใจ
258668
Zenny
103666
ออนไลน์
19804 ชั่วโมง
โพสต์ 3 วันที่แล้ว | ดูโพสต์ทั้งหมด

มหาลัยซีเนียร์

กระทู้
0
พลังน้ำใจ
1428
Zenny
1312
ออนไลน์
144 ชั่วโมง
โพสต์ 3 วันที่แล้ว | ดูโพสต์ทั้งหมด
ตอนนี้สั้นๆ แต่ก็สนุกครับ
เปิดได้แล้วนะเจบี 😄
ขอบคุณครับ
ขออภัย! คุณไม่ได้รับสิทธิ์ในการดำเนินการในส่วนนี้ กรุณาเลือกอย่างใดอย่างหนึ่ง เข้าสู่ระบบ | สมัครเข้าเรียน

รายละเอียดเครดิต

A Touch of Friendship: สังคมจะน่าอยู่ เมื่อมีผู้ให้แบ่งปัน ฝากไวเป็นข้อคิดด้วยนะคะชาวจีโฟกายทุกท่าน
!!!!!โปรดหยุด!!!!! : พฤติกรรมการโพสมั่วๆ / โพสแต่อีโมโดยไม่มีข้อความประกอบการโพส / โพสลากอักษรยาว เช่น ครับบบบบบบบบ, ชอบบบบบบบบ, thxxxxxxxx, และอื่นๆที่ดูแล้วน่ารำคาญสายตา เพราะถ้าท่านไม่หยุดทีมงานจะหยุดท่านเอง
ขอความร่วมมือสมาชิกทุกท่านโปรดโพสตอบอย่างอื่นนอกเหนือจากคำว่า ขอบคุณ, thanks, thank you, หรืออื่นๆที่สื่อความหมายว่าขอบคุณเพียงอย่างเดียวด้วยนะคะ เพื่อสื่อถึงความจริงใจในการโพสตอบกระทู้ และไม่ดูเป็นโพสขยะ
กระทู้ไหนที่ไม่ใช่กระทู้ในลักษณะที่ต้องโพสตอบโดยใช้คำว่าขอบคุณ เช่นกระทู้โพล, กระทู้ถามความเห็น, หรืออื่นๆที่ทีมงานอ่านแล้วเข้าข่ายว่า โพสขอบคุณไร้สาระ ทีมงานขอดำเนินการตัดคะแนน และ/หรือให้ใบเตือนสมาชิกที่โพสขอบคุณทันทีที่เจอนะคะ

รูปแบบข้อความล้วน|โทรศัพท์มือถือ|ติดต่อลงโฆษณา|จีโฟกายดอทคอม

ข้อความที่ท่านได้อ่านในเว็บจีโฟกายดอทคอมนี้ เกิดจากการเขียนโดยสาธารณชน และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ หากท่านพบเห็นข้อความใดๆ ที่ขัดต่อกฎหมาย และศิลธรรม ไม่เหมาะสมที่จะเผยแพร่ ท่านสามารถแจ้งลบข้อความได้ที่ Link “แจ้งลบโพสนี้” ที่มีอยู่ใต้ข้อความทุกข้อความ หรือ ลืมพาสเวิดล๊อกอิน/ลืมชื่อที่ใช้สมัคร หรือข้อสงสัยใดๆแจ้งมาที่ G4GuysTeam[at]yahoo.com ขอขอบพระคุณที่ให้ความร่วมมือ

กรณีที่ข้อความ/รูปภาพในกระทู้นี้จัดสร้างโดยผู้ลงข้อมูลเอง ลิขสิทธิ์จะเป็นของผู้ลงข้อมูลโดยตรง หากจะทำการคัดลอก/เผยแพร่ ต้องได้รับอนุญาตจากผู้ลงข้อมูลก่อนนะคะ หรือลงที่มาไว้ด้วยค่ะ

©ขอสงวนสิทธิ์คอนเซ็ปต์,คำอธิบาย,หัวข้อ/หมวดหมู่เว็บ ห้ามลอกเลียนแบบ คิดเอาเองนะคะอย่าเอาแต่ลอก

GMT+7, 2025-6-27 12:25 , Processed in 0.090493 second(s), 25 queries .

Powered by Discuz! X3.5, Rev.8

© 2001-2025 Discuz! Team.

ตอบกระทู้ ขึ้นไปด้านบน ไปที่หน้ารายการกระทู้