ภูผา ตอนที่ 4: เงาแห่งอดีต

realman

ภูผา ตอนที่ 4: เงาแห่งอดีต


แสงแดดยามบ่ายสาดผ่านรอยแยกของใบไม้ใหญ่ในป่าดงพญาเย็น สร้างลวดลายแสงเงาที่เต้นระยิบบนพื้นดิน ศิราและภูผาเดินเคียงกัน มุ่งหน้าสู่หมู่บ้านด้านล่างของหุบเขา โสมหิมพานต์ที่เก็บมาได้ถูกห่ออย่างดีในผ้าใบไม้ วางอยู่ในย่ามของศิรา หัวใจของเขายังคงเต้นแรง ไม่ใช่แค่จากความสำเร็จในการได้สมุนไพร แต่จากความรู้สึกที่เริ่มรากลึกในใจเมื่ออยู่ใกล้ภูผา

ระหว่างทาง ศิราสังเกตเห็นความเงียบของภูผาที่มากกว่าปกติ ดวงตาคู่ที่เคยลึกล้ำและเต็มไปด้วยความมั่นใจ วันนี้ดูเหมือนมีเงามืดบางอย่างซ่อนอยู่ “เจ้าเป็นอะไรหรือเปล่า?” ศิราถาม ขณะที่หยุดพักใต้ร่มเงาของต้นไม้ใหญ่

ภูผานั่งลงบนโขดหิน มองออกไปยังทิวเขาที่ปกคลุมด้วยหมอก “ป่าแห่งนี้มีเรื่องราวมากกว่าที่เจ้าเห็น” เขากล่าวช้าๆ “และบางเรื่องราว... ข้าไม่อยากให้เจ้าเข้าไปพัวพัน”

ศิรานั่งลงข้างๆ มองใบหน้าคมคายของภูผา “ข้าอยากรู้ ถ้ามันเกี่ยวกับเจ้า... ข้าอยากเข้าใจ”

ภูผาหันมามองศิรา สายตาของเขานุ่มนวลลง “เจ้าใจกล้าเกินไป” เขากล่าวพร้อมรอยยิ้มจางๆ “แต่บางครั้ง ความกล้าก็พาไปสู่ความเจ็บปวด”



ความลับของป่า

ทั้งสองเดินต่อไปจนถึงลำธารเล็กๆ ที่ไหลคดเคี้ยวผ่านโขดหิน ภูผานำศิราไปยังโพรงถ้ำที่ซ่อนอยู่หลังม่านน้ำตกเล็กๆ ภายในถ้ำมีภาพสลักโบราณบนผนังหิน ภาพของชายหนุ่มที่เหมือนภูผาในท่วงท่าที่สง่างาม ถือหอกและยืนเคียงข้างสิ่งมีชีวิตที่มีลักษณะคล้ายเทวะ

“นี่คือเจ้า... ใช่ไหม?” ศิราถาม ขณะที่นิ้วแตะไปที่ภาพสลัก

ภูผาพย needed for a moment before answering. “นานมาแล้ว ข้าเคยเป็นมากกว่าผู้พิทักษ์ป่า ข้าเคยมีคนที่รัก... แต่เขาเลือกที่จะจากไป เพราะกลัวพลังของป่าแห่งนี้” เสียงของเขาสั่นเล็กน้อย “ข้าถูกผูกไว้กับป่า ไม่สามารถออกไปจากที่นี่ได้ และนั่นคือคำสาปของข้า”

ศิรารู้สึกถึงความหนักในคำพูดนั้น เขายื่นมือไปสัมผัสแขนของภูผา “เจ้าไม่ต้องอยู่คนเดียวอีกต่อไป” เขากล่าวด้วยน้ำเสียงที่มั่นคง “ข้าจะไม่จากเจ้าไป”

ภูผามองศิราด้วยสายตาที่ปะปนไปด้วยความหวังและความกลัว “เจ้าไม่รู้ว่ากำลังพูดถึงอะไร” เขากระซิบ แต่ก่อนที่ศิราจะตอบ เขาดึงศิราเข้ามากอด ร่างกายของทั้งสองแนบชิดกันในความมืดของถ้ำ



ไฟแห่งสัมผัส

ในโพรงถ้ำที่เงียบสงัด มีเพียงเสียงน้ำหยดจากเพดานและลมหายใจของทั้งสอง ภูผาค่อยๆ ปลดผ้าคลุมของศิราออก เผยให้เห็นผิวสีน้ำผึ้งที่ส่องประกายภายใต้แสงจางๆ จากหินเรืองแสง ศิราสั่นเทาเมื่อมือของภูผาลูบไล้ลงไปที่ไหล่และหน้าอกของเขา

“เจ้าแน่ใจหรือ?” ภูผาถาม เสียงของเขาแหบพร่า “ถ้าเจ้าเลือกข้า เจ้าจะต้องเผชิญกับความลับของป่า”

ศิราไม่ตอบด้วยคำพูด แต่ยื่นมือไปลูบแผ่นอกกว้างของภูผา นิ้วของเขาไถลลงไปตามกล้ามเนื้อที่ตึงแน่น ต่ำลงไปจนสัมผัสถึงความร้อนที่แผ่ออกมาจากร่างของอีกฝ่าย “ข้าไม่กลัว” เขากระซิบ ก่อนจะก้มลงจูบที่ไหล่ของภูผา

ทั้งสองเคลื่อนไหวช้าๆ ในความมืด มือของภูผาลูบไล้ไปตามเอวและสะโพกของศิรา ขณะที่ศิราตอบสนองด้วยการสัมผัสที่กล้าได้กล้ามากขึ้น เขาครางเบาๆ เมื่อภูผาดึงเขาให้แนบชิดยิ่งขึ้น ร่างกายของทั้งสองร้อนผ่าวราวกับไฟที่กำลังลุกโหม

การเคลื่อนไหวของพวกเขาเริ่มเร่งจังหวะ มือของศิราสำรวจส่วนล่างของภูผา ขณะที่ภูผาครางเสียงทุ้มในลำคอ การสัมผัสของทั้งสองทั้งอ่อนโยนและดิบเถื่อน ความร้อนจากร่างกายผสมผสานกับความเย็นของถ้ำ สร้างความรู้สึกที่ตื่นเต้นจนหัวใจแทบหยุดเต้น

เมื่อทุกอย่างถึงจุดสูงสุด ทั้งสองนอนลงเคียงกันบนพื้นหินที่เย็น มือของศิราจับมือของภูผาไว้แน่น หอบหายใจ “ข้าจะอยู่กับเจ้า” เขากล่าว “ไม่ว่าป่าจะซ่อนอะไรไว้”

ภูผาหันมามองศิรา รอยยิ้มของเขาอบอุ่นแต่แฝงด้วยความเศร้า “เจ้ายังไม่รู้ทุกอย่าง” เขากล่าว “แต่ข้าจะปกป้องเจ้า ตราบใดที่เจ้ายังเลือกข้า”



อันตรายที่ใกล้เข้ามา

เมื่อทั้งสองออกจากถ้ำ พวกเขาสังเกตเห็นเงาดำที่เคลื่อนไหวในพุ่มไม้ด้านนอก เสียงคำรามต่ำดังขึ้น พร้อมกับสายตาคู่หนึ่งที่จ้องมองจากความมืด ศิรารู้สึกถึงความหนาวเย็นที่ไม่ใช่จากลม แต่จากบางสิ่งที่กำลังจับจ้องพวกเขา

“มันคืออะไร?” ศิราถาม มือจับมีดสั้นแน่น

ภูผาขมวดคิ้ว สายตาของเขาแหลมคมราวกับเหยี่ยว “เงาแห่งอดีต” เขากล่าว “บางสิ่งที่ข้าคิดว่าถูกฝังไว้แล้ว”

ก่อนที่ศิราจะถามต่อ เงาดำนั้นพุ่งออกจากพุ่มไม้ เผยให้เห็นร่างของสิ่งมีชีวิตที่เหมือนมนุษย์แต่มีดวงตาเรืองแสงและกรงเล็บแหลมคม ภูผาดึงศิราให้หลบหลังเขา พร้อมยกมือขึ้นราวกับกำลังเรียกพลังจากป่า

“อย่าขยับ” เขากล่าว “การต่อสู้ครั้งนี้เป็นของข้า”

nuangnut1996

สนุกมากครับ

lekthai

ขอขอบคุณครับ

Nukinho

รอติดตามต่อไปครับ

soobin69ck

ขอบคุงมากคร้าบ สนุกมากคร้าบ

Tanakid_pp

ขอบคุณครับ