นาคากับเมฆ

realman

แสงสุดท้ายของวันลับขอบฟ้าไปนานแล้ว ดวงจันทร์ดวงกลมลอยเด่นขึ้นมาแทนที่ สาดส่องแสงนวลลงมาอาบลำธารและกระท่อมไม้หลังเล็กให้ดูงดงามจับตา เสียงจิ้งหรีดเรไรรอบตัวดังระงมเคล้าคลอไปกับเสียงหัวใจที่เต้นรัวของทั้งสอง
นาคาค่อยๆ ประคองเมฆขึ้นมาจากริมลำธาร สัมผัสที่ยังคงหลงเหลืออยู่จากการนวดและจูบเมื่อครู่ยังคงกรุ่นอยู่ในกายของเมฆ เขาเดินนำเมฆเข้าไปในกระท่อมที่สลัวด้วยแสงเทียนเล่มเล็กๆ ที่ตั้งอยู่กลางห้อง บรรยากาศภายในกระท่อมอบอวลไปด้วยกลิ่นหอมอ่อนๆ ของสมุนไพรและกลิ่นกายของนาคาที่คุ้นเคย
นาคาค่อยๆ ดันร่างของเมฆให้นอนราบลงบนฟูกนุ่มที่ปูไว้กลางห้อง สายตาของนาคาไล่มองไปทั่วร่างของเมฆที่เปลือยเปล่า เผยให้เห็นผิวสีน้ำผึ้งที่บัดนี้แดงระเรื่อด้วยความเขินอายและอารมณ์ที่กำลังก่อตัว นาคายิ้มมุมปากเล็กน้อยก่อนจะโน้มตัวลงมาประทับจูบซ้ำลงบนริมฝีปากของเมฆอีกครั้ง จูบในครั้งนี้แตกต่างออกไป มันไม่ใช่จูบที่อ่อนโยนอีกต่อไป แต่มันคือจูบที่เต็มไปด้วยความเร่าร้อน ดุดัน ราวกับจะกลืนกินอีกฝ่ายให้หายไป
มือของนาคาไม่ได้หยุดนิ่ง เขาสอดมือไปใต้แผ่นหลังของเมฆ ลูบไล้ขึ้นลงอย่างเชื่องช้า ก่อนจะเลื่อนต่ำลงมายังบั้นท้ายกลมกลึง บีบเคล้นมันอย่างแผ่วเบาจนเมฆสะท้านไปทั้งตัว ปลายนิ้วของนาคาลากไล้ไปตามแนวกล้ามเนื้อที่อ่อนนุ่ม ก่อนจะเลื่อนต่ำลงไปอีกนิด สัมผัสเข้ากับส่วนอ่อนไหวของเมฆที่กำลังขยายตัวและแข็งขืน
"อื้อ..." เมฆครางออกมาในลำคอ เสียงขาดห้วงด้วยแรงอารมณ์ที่โหมกระหน่ำ เขาพยายามจะขยับกายหนี แต่กลับถูกนาคากดร่างไว้แน่นด้วยอ้อมกอดที่แข็งแกร่ง เมฆเงยหน้าขึ้นมองนาคาด้วยแววตาพร่าเลือน ความต้องการที่ซ่อนอยู่ภายในกำลังปะทุขึ้นอย่างรุนแรง
นาคาถอนจูบออกช้าๆ มองใบหน้าแดงก่ำของเมฆอย่างหลงใหล เขากระซิบเสียงพร่าข้างใบหูของเมฆ "เมฆ...นายสวยมาก"
คำพูดของนาคายิ่งทำให้เมฆรู้สึกวาบหวามไปทั้งตัว หัวใจเต้นรัวราวกับกลองศึก นาคาค่อยๆ เลื่อนใบหน้าลงมา ซุกไซ้ซอกคอของเมฆอย่างแผ่วเบา ไล่จูบลงมาตามลำคอระหง ผ่านแผงอกที่เผยอกว้าง ก่อนจะหยุดลงที่หน้าท้องแบนราบที่เต็มไปด้วยมัดกล้าม ซิกแพคที่สวยงามราวรูปปั้น สัมผัสที่ปลุกเร้าอารมณ์ดิบเถื่อนในตัวเมฆให้ตื่นขึ้น
นาคาใช้ลิ้นเลียไล้ไปตามแนวหน้าท้องของเมฆอย่างช้าๆ เมฆเกร็งหน้าท้องเล็กน้อย พยายามกลั้นเสียงครางที่กำลังจะหลุดออกมาจากลำคอ แต่ก็ทำได้ยากยิ่งเมื่อความรู้สึกเสียวซ่านแผ่ซ่านไปทั่วร่าง
มือของนาคาเลื่อนต่ำลงไปอีก เขาเริ่มชักรูดแก่นกายของเมฆขึ้นลงอย่างช้าๆ เมฆบิดเร้าไปมาด้วยความเสียวซ่าน เขาจิกเล็บลงบนแผ่นหลังของนาคาแน่น เสียงครางที่พยายามกลั้นไว้หลุดลอดออกมาจากริมฝีปากบางอย่างห้ามไม่อยู่
"นาคา...พอแล้ว...ฉันไม่ไหวแล้ว..." เมฆพึมพำเสียงพร่า แต่คำพูดนั้นกลับเหมือนยิ่งกระตุ้นให้นาคายิ่งทำหนักขึ้น นาคาเพิ่มจังหวะการชักรูดให้เร็วและแรงขึ้นอีก เมฆกระตุกเกร็งไปทั้งร่าง ความรู้สึกอัดแน่นแล่นพล่านไปทั่วกาย ราวกับสายฟ้าฟาด
เสียงครางของเมฆดังระงมไปทั่วกระท่อม เขาแอ่นกายขึ้นรับสัมผัสจากนาคา ปลดปล่อยความต้องการที่อัดอั้นออกมาอย่างเต็มที่ ในที่สุด เมฆก็กระตุกเกร็งครั้งสุดท้าย ปลดปล่อยสายธารสีขาวขุ่นออกมาเต็มฝ่ามือของนาคาที่กำลังชักรูดให้เขา เสียงหอบหายใจดังระงมไปทั่วห้อง ทั้งสองต่างหอบหายใจถี่รัว
นาคาเลียริมฝีปากที่เปรอะเปื้อนด้วยน้ำรักของเมฆอย่างช้าๆ ดวงตาของเขาทอประกายแห่งความพึงพอใจอย่างชัดเจน เมฆมองนาคาด้วยสายตาพร่าเลือน ก่อนจะหลับตาลงอย่างอ่อนแรง ความสุขที่ได้รับจากนาคาทำให้เขาแทบจะหมดสติ
นาคาโน้มตัวลงมาจูบหน้าผากของเมฆอย่างอ่อนโยน เขากระซิบข้างหูของเมฆด้วยเสียงแหบพร่า "นี่แค่เริ่มต้นเท่านั้นนะที่รัก...คืนนี้ยังอีกยาวไกล"
บทที่ 2 สุขสันต์ในอ้อมกอดราตรี
หลังจากเมฆปลดปล่อยความอัดอั้นออกมาจนหมดสิ้น ร่างกายเขาก็อ่อนเปลี้ยเพลียแรง แต่ในขณะเดียวกันก็รู้สึกโล่งสบายอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน เขานอนหอบอยู่บนฟูกนุ่มๆ โดยมีนาคายังคงประคองเขาไว้ในอ้อมแขน นาคาเช็ดคราบน้ำรักที่เปรอะเปื้อนมือออกเบาๆ แล้วโน้มตัวลงจูบซับเหงื่อที่ผุดพรายบนหน้าผากของเมฆอย่างอ่อนโยน
"เหนื่อยไหม?" นาคาถามเสียงกระซิบ ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความห่วงใยและความเสน่หา เมฆส่ายหน้าเบาๆ พลางซบใบหน้าลงกับอกแกร่งของนาคา กลิ่นกายของนาคาที่ผสมผสานกับกลิ่นไอดินและกลิ่นหญ้าป่า ทำให้เมฆรู้สึกปลอดภัยและอบอุ่นอย่างประหลาด ราวกับว่านี่คือที่ที่เขาควรจะอยู่มาตลอดชีวิต
นาคาค่อยๆ ลูบไล้ไปตามแผ่นหลังของเมฆอย่างแผ่วเบา สัมผัสที่ปลอบโยนทำให้เมฆรู้สึกผ่อนคลายขึ้นเรื่อยๆ เขาเงยหน้าขึ้นมองนาคา ดวงตาของเขาทอประกายแห่งความสุขอย่างปิดไม่มิด
"มีความสุขที่สุดเลย" เมฆพึมพำเสียงแผ่ว ใบหน้าแดงระเรื่อด้วยความเขินอายปนกับความอิ่มเอมใจ นาคายิ้มกว้าง ก่อนจะประทับจูบลงบนริมฝีปากของเมฆอีกครั้ง จูบที่เต็มไปด้วยความรักใคร่และอ่อนโยน ต่างจากจูบที่เร่าร้อนเมื่อครู่โดยสิ้นเชิง
ทั้งสองคนนอนกอดกันแน่นบนฟูกนุ่มๆ ภายใต้แสงเทียนที่ริบหรี่ เมฆหลับตาพริ้ม ปล่อยให้ตัวเองจมดิ่งลงไปในห้วงแห่งความสุขที่นาคามอบให้ เขาสัมผัสได้ถึงจังหวะการเต้นของหัวใจนาคาที่เต้นเป็นจังหวะสม่ำเสมอ มันทำให้เขารู้สึกสงบและปลอดภัยอย่างบอกไม่ถูก
นาคาค่อยๆ เลื่อนมือลงไป ลูบไล้ไปตามต้นขาอ่อนนุ่มของเมฆ สัมผัสที่แผ่วเบาแต่เต็มไปด้วยความนัยทำให้เมฆสะท้านไปทั้งตัว เขาเงยหน้าขึ้นมองนาคาที่กำลังจ้องมองเขาด้วยสายตาที่ลึกซึ้ง นาคาโน้มตัวลงมาจูบที่ซอกคอของเมฆอีกครั้ง เมฆครางในลำคอเบาๆ เมื่อสัมผัสได้ถึงความชื้นและไออุ่นจากริมฝีปากของนาคา
"อยากให้ฉันทำให้สบายกว่านี้อีกไหม?" นาคาถามเสียงพร่า ลมหายใจอุ่นร้อนรินรดอยู่ข้างใบหูของเมฆ เมฆพยักหน้าตอบอย่างไม่ลังเล เขาปรารถนาที่จะสัมผัสถึงความสุขที่นาคามอบให้ซ้ำแล้วซ้ำเล่า
นาคาไม่ได้รอให้เมฆพูดซ้ำ เขาสอดมือไปใต้บั้นท้ายของเมฆแล้วยกสะโพกของเมฆขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะค่อยๆ สอดนิ้วเข้าไปในช่องทางรักของเมฆอย่างช้าๆ เมฆสะดุ้งเล็กน้อยด้วยความรู้สึกที่แปลกใหม่ แต่ก็ไม่ได้ขัดขืน เขากลับปล่อยให้ร่างกายเป็นไปตามสัญชาตญาณ
นาคาสอดนิ้วเข้าไปเพิ่มอีกหนึ่งนิ้ว ก่อนจะค่อยๆ ขยับเข้าออกช้าๆ เมฆกัดริมฝีปากแน่น กลั้นเสียงครางที่กำลังจะหลุดออกมาจากลำคอ นาคาบรรจงขยับนิ้วอย่างแผ่วเบา แต่หนักแน่น สร้างความรู้สึกเสียวซ่านไปทั่วร่างของเมฆ
เมื่อเมฆเริ่มปรับตัวได้ นาคาก็เพิ่มจังหวะการขยับนิ้วให้เร็วขึ้นและแรงขึ้น เมฆบิดเร้าไปมาด้วยความเสียวซ่าน เขาจิกเล็บลงบนต้นแขนของนาคาแน่น ปล่อยเสียงครางออกมาอย่างห้ามไม่อยู่
"นาคา...เร็วอีก...แรงอีก..." เมฆพึมพำเสียงพร่า ดวงตาฉ่ำปรือด้วยแรงอารมณ์ นาคาไม่รอช้า เขายกสะโพกของเมฆขึ้นอีกครั้ง ก่อนจะค่อยๆ สอดแก่นกายที่แข็งขืนและร้อนผ่าวของเขาเข้าไปในช่องทางรักของเมฆอย่างช้าๆ เมฆถึงกับสะดุ้งเฮือก ร่างกายเกร็งไปทั้งตัวด้วยความรู้สึกที่ไม่เคยสัมผัสมาก่อน ความรู้สึกแน่นอึดอัดที่เต็มไปด้วยความสุข
นาคานิ่งค้างไว้ครู่หนึ่ง รอให้เมฆปรับตัวได้ ก่อนจะค่อยๆ เริ่มขยับสะโพกเข้าออกช้าๆ ในตอนแรก เมฆรู้สึกเจ็บเล็กน้อย แต่ไม่นานความเจ็บปวดก็ถูกแทนที่ด้วยความรู้สึกเสียวซ่านที่ทวีคูณขึ้นเรื่อยๆ เขาโอบกอดนาคาแน่น ซบใบหน้าลงกับไหล่ของอีกฝ่าย ปล่อยเสียงครางออกมาอย่างต่อเนื่อง
นาคาเพิ่มจังหวะการขยับสะโพกให้เร็วและแรงขึ้นอีก เมฆกระตุกเกร็งไปทั้งร่าง เขายกสะโพกขึ้นรับแรงกระแทกจากนาคาอย่างไม่รู้ตัว เสียงเนื้อกระทบกันดังตับๆ ไปทั่วห้อง กลายเป็นจังหวะเพลงรักที่เร่าร้อนและดิบเถื่อน
เมฆหลับตาปี๋ ปล่อยให้ความสุขเข้าครอบงำร่างกายและจิตใจของเขา เขาจมดิ่งลงไปในห้วงแห่งความใคร่ที่นาคามอบให้ เขาครางเสียงดังลั่นเมื่อความสุขทวีคูณขึ้นจนถึงขีดสุด ร่างกายกระตุกเกร็งอีกครั้ง ก่อนที่สายธารสีขาวขุ่นจะพุ่งออกมาจากแก่นกายของเขาเปรอะเปื้อนหน้าท้องของนาคาที่กำลังขยับกายอยู่เหนือเขา
นาคาก็เช่นกัน เขากระตุกเกร็ง ปลดปล่อยธารรักของเขาออกมาในช่องทางรักของเมฆจนเต็มเปี่ยม เขานอนหอบอยู่บนตัวเมฆ พลางซบหน้าลงกับซอกคอของเมฆ กลิ่นกายของเมฆที่ผสมผสานกับกลิ่นน้ำรักของทั้งสอง ทำให้บรรยากาศภายในห้องอบอวลไปด้วยกลิ่นแห่งความสุขสม
ทั้งสองนอนกอดกันแน่นท่ามกลางความเงียบงัน มีเพียงเสียงหอบหายใจและเสียงหัวใจที่เต้นรัวของทั้งคู่ที่ยังคงดังอยู่ นาคายกศีรษะขึ้นมองเมฆ ใบหน้าของเมฆแดงก่ำ เหงื่อผุดพรายเต็มใบหน้า แต่กลับมีรอยยิ้มแห่งความสุขประดับอยู่บนริมฝีปาก
"มีความสุขไหม?" นาคาถามเสียงแหบพร่า
เมฆพยักหน้าตอบอย่างเต็มใจ ก่อนจะเอื้อมมือขึ้นลูบไล้ใบหน้าของนาคาอย่างแผ่วเบา "มาก...ไม่เคยมีความสุขแบบนี้มาก่อนเลย"
นาคายิ้ม ดวงตาของเขาทอประกายแห่งความรักใคร่อย่างท่วมท้น เขาดึงเมฆเข้ามากอดแน่นขึ้นอีกครั้งราวกับไม่ต้องการให้เมฆหายไปไหน
"คืนนี้...เราจะอยู่ด้วยกันจนกว่าจะถึงเช้า" นาคาบอกเสียงกระซิบ
เมฆยิ้มตอบ เขารู้สึกเหมือนหัวใจพองโตอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน คืนนี้จะเป็นค่ำคืนที่ยาวนานและเต็มไปด้วยความสุขสำหรับพวกเขาอย่างแน่นอน

อ่านจบขอกำลังใจหน่อยนะครับ และอย่าลืมคอมเม้นท์แสดงความคิดเห็น รักผู้อ่านทุกคน

nuangnut1996

สนุกมากครับ

Ken09

รอๆนะคับ

lekthai

ขอบคุณเด้อ

pisit2517

ขอบคุณครับ

คำปุ้ย

สนุกมากคับ รีบมาต่อเน้อขอบคุนคับ

jackkrab

ขอบคุณครับ

reawreaw

ขอบคุณครับ

jwat

ขอบคุณครับ

armokung

รอตอนต่อไปน่ะครับ