คิดถึงจริงหรือครับ ตอนที่ 3 ห้าล้าน สะท้านทุ่ง

Maximam

"มาแล้วไงเจ้าตัวดี สร้างเรื่องอะไรให้งามหน้าเอาไว้ที่ตลาดน้ำ"
เสียงพ่อเชษฐ์ดังขึ้นเมื่อเห็นลูกชายกลับมาบ้าน

"ข่าวไวจริงนะเรื่องชาวบ้านเนี่ย"
ส้มโอพูดขึ้น แม่ผะเนียจึงพูดว่า...
"ทำไมไม่บอกแม่ว่าเรากับไม้มากกว่าเพื่อนกัน แม่ก็คอยเชียร์อยู่"
"นี่แม่ไม่ห้ามเหรอครับ" ส้มโอเอ่ยถาม
"แม่จะห้ามทำไมก็แม่สายวาย ถ้าไม่ติดเรื่องจน ไม้ก็คือว่าเด็ดไม่งั้นพิชิตใจ
ลูกสาวเอ๊ย ลูกชายแม่ไม่ได้หรอก"
"รักแม่ที่สุดเลยครับ"

สองแม่ลูกกอดกันแบบเข้าใจ พ่อเชษฐ์จึงพูดว่า...
"พอก่อนเลย ทำไม ส.ส.ให้ตั้งสิบล้านไม่เอา อีกหน่อยไอ้ไม้จะมีที่อยู่หรือเปล่า
ก็ไม่รู้"
"มีสิพ่อ ผัวผมทั้งคนจะให้นอนวัดได้ไง นี่พ่อตกลงยกผมให้เขาเหรอ"
ส้มโอเอ่ยย้อนศรกับพ่อของเขา สารวัตรเชษฐ์จึงพูดว่า...
"เปล่า พ่อไม่รู้นะเว้ยเพิ่งรู้จากยายเม้าตอนแม่เอ็งไปซื้อของที่ตลาดน้ำ"
"สำนักข่าวประจำตลาดนี่เอง พ่อรู้ได้ไงว่าพี่ไม้จะไม่มีที่อยู่ อย่าบอกผมนะพ่อ
ว่าพ่อจะเห็นด้วยกับคอมเพล็ก"

ส้มโอแอบคิดตามที่ชาวบ้านคิดว่าพ่ออาจร่วมมือกับปลัดจัดงหวัดและส.ส.โจ้
สารวัตรเชษฐ์จึงพูดกับลูกชายว่า...
"เอาเป็นว่าสักวันความจริงจะปรากฎ พ่อยอมโดนด่า ส่วนแก พรุ่งนี้บอกไอ้ไม้
กับพี่นวลให้มาที่บ้านพ่อมีเรื่องจะคุย ปลัดทินกับคุณโจ้ก็จะมาด้วย ไม่ต้อง.งง
ไม่ต้องถาม ทำตามที่บอกพอ"
"พ่อ นี่จะทำอะไรกับลูกอีก"
"เดี๋ยวแม่ผะเนียก็รู้เองแหละ"

เช้าวันรุ่งขึ้น ทุกคนมาพร้อมกันที่บ้านของสารวัตรเชษฐ์
"เอาหละในเมื่อความเสียหายได้รับรู้กันไปทั่วทั้งบาง และทั้งสองคนก็ต่างรัก
และชอบกับเจ้าส้มโอไม่ว่าจะเป็นเจ้าไม้หรือส.ส.โจ้ แต่จะยกให้ใครคนใดคนหนึ่ง
อีกคนก็คงไม่พอใจ ฉะนั้นข้าต้องการให้เอ็งสองคนไปหาสินสอดเงินสด 5 ล้าน
มาสู่ขอเจ้าส้มโอ"
เมื่อสิ้นเสียงสารวัตรเชษฐ์ไม้ก็ถึงกับเข่าอ่อน ส่วนส.ส.โจ้กับเหมือนว่าจะได้
ความเป็นต่อ จึงพูดขึ้นว่า....
"ผมให้ 10 ล้าน ไม่รวมทองคำ ถ้าอายกให้ผมตอนนี้"
"ไม่ได้ ลูกผมไม่ใช่สินค้าและที่สำคัญส.ส.ห้ามใช้สมบัติพ่อต้องหาเงินด้วยตัวเอง"
"5555 นั้นยิ่งไม่มีปัญหา น้องส้มโอครับเตรียมตัวแต่งงานกับพี่ได้เลย"

ส้มโอที่กำลังไม่สบอารมณ์อยู่นั้นจึงพูดกับพ่อออกไปว่า...
"พ่อทำแบบนี้ทำไมอะครับ พ่อก็รู้ว่าส้มโอกับพี่เรารักกันแต่พ่อก็ตั้งเป้าหมายไว้
สูงแบบนี้ พ่อไม่รักส้มโอเลยใช่ไหม"
พ่อเชษฐ์ได้ยินคำตัดพ้อของลูกชายจึงหันไปถามกับไม้ว่า...
"เอ็งเรียนจบอะไรมาว่ะไอ้ไม้"
"วิศวกรรมโยธาครับน้าเชษฐ์"
"อือ ดีเอ็งก็เข้าไปหางานทำที่ตรงสายที่เอ็งเรียนมา ถ้าเอ็งรักเจ้าส้มโอมันจริง
เอ็งต้องทำให้ทุกคนเห็นว่าเอ็งไม่ได้กระจอก"
ไม้กับแม่ขอตัวกลับบ้านก่อนเพราะไม้ต้องไปส่งแม่นวลขายของที่ตลาดน้ำ

แต่.....พ่อเชษฐ์หรือสารวัตรเชษฐ์ก็เริ่มจับทางของสองพ่อลูกปลัดทินและส.ส.โจ้
ได้ในเรื่องคอมเพล็กขนาดใหญ่ที่คว้านซื้อดินดินรวมถึงที่บ้านของไม้ด้วยจนทำ
ให้พ่อเชษฐ์ได้หลักฐานบางอย่างจากปากของปลัดทินว่า....
"นี่สารวัตร ไหนๆเราก็ใกล้จะเป็นทองแผ่นเดียวกันเเล้ว อั๊วว่าเรามาช่วยกันทำ
ให้คอมเพล็กนั้นเป็นจริงดีกว่า"
"อย่างไรหรือครับท่านปลัด"
"ก็อั๊วจะให้อาโจ้ลูกชายอีเป็นคนดูแลไง หากแต่งงานกับลูกลื้อมันก็จะง่ายในการ
หลบซ่วยเพราะลื้อคงไม่ใจร้ายกับอั๊วและลูกเขยใช่ไหมอาสารวัตร"
สารวัตรเชษฐ์ยิ้มมุมปากแต่ไม่เอ่ยความเห็นออกมาเพราะเขาแอบบันทึกเสียง
เอาไว้อยู่

ระหว่างทางไปตลาดน้ำแม่นวลก็เอ่ยถามไม้ว่า...
"คิดเรื่องสินสอดส้มโอหรือลูก"
"ครับแม่"
ไม้ตอบแบบเสียงแห้งๆไม่ค่อยสดใส แม่นวลจึงพูดขึ้นว่า...
"นั้นเราขายที่บ้านและสวนไหมลูกเพื่อมันจะช่วยลูกได้"
"ไม่นะแม่ ยังไงก็ไม่ขายเด็ดขาด แม่อย่าขายนะแม่ ผมต้องทำให้ได้ผมจะเข้า
กรุงเทพไปหางานตามที่เรียนจบ แม่เชื่อใจผมนะแม่"
ไม้ยืนยันและขอร้องไม่ให้แม่ขายที่ดินผืนสุดท้ายที่มี แต่แม่นวลก็มองทางไม่ออก
ว่าเงิน 5 ล้านไม้จะเก็บได้อย่างไร หรือจะพูดความจริงเรื่องพ่อของเขา ไม่ไม่ได้
ยังไงฉันก็จะไม่มีทางให้ลูกรู้จักคนอย่างคุณแน่นอนปราโมทย์ แม่นวลคิดในใจแต่
ก็อดห่วงลูกชายไม่ได้เช่นกันหากเขาต้องเข้ากรุงเทพ

ที่บ้านของส้มโอ
"แม่ เจ้าลูกชายไปไหนเเล้วหละ"
"เก็บผ้าหนีไปกับไม้แล้ว"
"แม่ผะเนีย พ่อรู้นะว่าสินสอดมันแพงแต่แม่ก็อย่าลืมว่าพ่อกำลังมีงานสำคัญ
และหลักฐานก็อยู่ที่สองพ่อลูกนั่น แม่ต้องเข้าใจพ่อด้วยนะพ่อเองก็ไม่ได้ว่า
อยากจะยกส้มโอให้ส.ส.โจ้หรอกนะ"
พ่อเชษฐ์ได้พูดทุกอย่างออกไปจนหมดเพื่อให้แม่ผะเนียเข้าใจ แต่ส้มโอนี่สิครับ
ตอนนี้หลบหน้าพ่อกับแม่และทุกคนเข้าไปอยู่ภายในสวนส้มโอเพียงลำพัง
"ทำไมอะครับ ทำไมความรักของผมต้องมีอุปสรรคด้วย ทำไม"
ส้มโอพูดพร่ำบ่นกับตัวเองที่ใต้ต้นส้มโอที่เขากับไม้ปลูกไว้ด้วยกันตอนนี้ส้มโอต้นนี้
กำลังออกดอกขาวสะพรั่งเต็มต้นเหมือนกับความรักของทั้งคู่ที่ผลิบานเต็มเปลี่ยม

"ส้มโอ..."
เสียงเรียกดังขึ้นจากทางด้านหลังเมื่อส้มโอหันมา..
"พี่ไม้ พี่ไม้"
ส้มโอโผเข้ากอดกับไม้และพูดกับไม้ต่อว่า...
"เราหนีไปด้วยกันไหมพี่ ส้มโอไม่อยากแต่งงานกับส.ส.โจ้"
ไม้ที่ได้ยินดังนั้นจึงพูดว่า...
"พี่ไม่ให้มีวันนั้นแน่นอน อย่างไรส้มโอก็คือคนรักของพี่ แต่พี่จะพาส้มโอหนีไม่ได้
มันเท่ากับพี่หยามเกียรติส้มโอและน้าเชษฐ์ เชื่อใจพี่นะส้มโอพี่จะตั้งใจทำงานเก็บเงิน
5 ล้านให้ได้ภายใน 1 ปี"
"พี่ไม้ส้มโอเช่อใจคนขยันแบบพี่ต้องทำได้แน่นอน ถึงมีไม่ถึง 5 ล้านส้มโอก็จะเเต่ง
กับพี่เพียงคนเดียว พี่อย่าเปลี่ยนใจทิ้งส้มโอไปคบใครนะครับ"
"พี่สาบานต่อสวนส้มโอและต้นส้มโอที่เราปลูกด้วยกันต้นนี้ พี่ขอรักมั่นต่อส้มโอ
เเละมีเพียงส้มโอคนเดียวที่พี่จะคิดถึง"
"หือ...คิดถึงจริงหรือครับ"
"จริงดิครับ"
ทั้งคู่ประกบปากจูบกันเเละกันจากนั้นวิมาณรักสวนส้มโอก็เริ่มทำงาน โดยที่
พ่อเชษฐ์แอบเห็นและได้ยินทุกอย่างแต่ก็ไม่ห้ามหรือขัดขวางพร้อมเดินจากไป
อย่างเบาเท้า

"โอ๊วววพี่ไม้ครับส้มโอเสียวเหลือเกิน ของพี่ไม้ใหญ่จริงๆ"
"ใหญ่จริงส้มโอก็ต้องรอพี่ อย่าให้ใครมาทำแทนพี่นะครับโดยเฉพาะมะเขือยาว
และแตงล้าน"
"บ้าไงพี่ ส้มโอไม่ได้มีรสนิยมแบบนั้นนะครับ โอ๊ยยพี่ครับ พี่ไม้โอ๊ยยยย"
ทั้งคู่บรรเลิงเพลงรักในสวนส้มโอจนเสร็จกิจก่อนเดินไปล้างตัวที่กระท่อมและนอน
กอดกันจนเกือบเย็นไม้จึงไปรับแม่ที่ตลาดน้ำกลับบ้านโดยมีส้มโอไปด้วย

เย็นวันนี้ส้มโอทานข้าวกับแม่นวลและไม้ที่บ้านของไม้
"แม่ครับ ส้มโอ ไม้ตัดสินใจแล้วนะครับว่าจะเข้ากรุงเทพไปหางานทำเก็บเงิน
ค่าสินสอด พี่ฝากแม่ด้วยนะส้มโอ"
ไม้เอ่ยขึ้นส้มโอจึงตอบว่า...
"ไม่ต้องกังวลหรือห่วงป้านวลนะครับ บ้านเราก็ไม่ได้ไกลกันมากส้มโอมาอยู่
เป็นเพื่อนป้านวลยังได้เลย"
"แล้วทางส.ส.เขาจะไม่หาว่าส้มโอไม่เป็นกลางหรือลูก ป้าไม่อยากให้ใครมาว่า
ครอบครัวส้มโอได้"
แม่นวลเอ่ยขึ้น ไม้จึงบอกว่า....
"แม่ครับ ผมกับส้มโอเรามีความผูกพันธ์ข้ามเกินคำวาเพื่อนไปนานแล้วครับ
ผมขอโทษครับที่ทำแบบนั้นกับส้มโอไป แม่อย่าโกรธอย่าว่าส้มโอเลยนะครับ"
"เจ้าไม้ แม่พอรู้เรื่องนี้มานานเเล้ว น้าผะเนียแม่ส้มโอมาคุยกับแม่บ่อยๆ แม่
เองก็ดีใจนะที่ลูกทั้งสองซื่อสัตย์ต่อกัน แต่ส้มโอหนูอย่าโกรธหรือเกลียดพ่อ
ของหนูเลยนะลูกเมื่อเช้าป้าพอดูออกว่าทำไมพ่อหนูถึงอยากใกล้ชิดครอบครัว
ของปลัดทิน ให้เวลาและเชื่อใจพ่อนะลูก ส่วนไม้ตั้งใจทำงานเก็บเงินให้ได้มาก
ที่สุดเท่าที่ลูกจะทำได้ แม่สัญญาวารักษาที่ดินของเราเอาไว้"
"ครับแม่ แค่นี่ไม้ก็มีกำลังใจแล้วครับ"
ทั้งสามคนทานมื้อค่ำด้วยกันเป็นครั้งแรกก่อนที่ไม้จะออกเดินทางเข้ากรุงเทพ
ในวันพรุ่งนี้

คืนนี้ส้มโออยากขออยู่ค้างกับไม้แต่ก็กลัวว่าความผูกพันธ์จะทำให้ความห่างไกล
พาให้คิดถึง ไม้จึงขับรถมาส่งส้มโอที่บ้านก่อนจะกลับไปที่บ้านของเขา
"ไม้ลูก แม่มีของจะให้ลูกพกติดตัว"
แม่นวลหยิบสร้อยทองและเงินเก็บออกมาจากหีบไม้และพูดกับไม้ว่า...
"เเม่ให้เราเอาไปเป็นทุนนะลูก ทองของแม่หากฉุกเฉินลูกจะขายเป็นทุนก็ได้
และนี่เงินเก็บของแม่เอาไปใช้"
"ไม่ครับแม่ นี่มันทองกับแหวนของแม่ผมเอาไปไม่ได้ครับ เเม่เก้บไว้เถอะเงิน
ผมพอมี แม่ไม่ต้องห่วงไม้นะครับ"
สองแม่ลูกกอดกันแบบไม่อยากให้มีวันนี้เลย แม่นวลคิดเสมอว่าถ้าไม้เจอพ่อ
คงจะช่วยเรื่องงานให้ไม้ได้เพราะพ่อของไม้คือเจ้าของบริษัทอสังหาและรับเหมา
ก่อสร้างรายใหญ่ แต่ถ้าปู่กับย่าของไม้รู้ไม้ก็อาจไม่มีความสงบอย่างแน่นอน
โดยเฉพาะคุณหญิงย่าที่ไม่ชอบแม่นวลสาวชาวสวนจนๆ

เอาหละสิครับงานนี้ไม้จะเจออะไรบ้างในเมืองกรุงและส้มโอจะค่อยให้ความช่วย
เหลือกับไม้อย่างไรบ้างฝากติดตามตอนต่อไปด้วยนะครับ....

soobin69ck

ขอบคุงมากคร้าบ

thai_boys

ขอบคุณมากๆครับสนุกมาก