บุษราคัมเหนือน้ำ: นักว่ายน้ำทีมชาติหน้าหล่อกับเสน่ห์ลึกลับของแม่บ้านวัยทอง - EP.13 รางวัลที่รอคอย

Porschekub

แสงแรกของวันลอดผ่านม่านผืนหนา ปลุกวิคเตอร์จากห้วงนิทราที่ไร้ฝัน เขาลืมตาขึ้นในความเงียบงันของห้องนอนที่คุ้นเคย ความรู้สึกแรกที่ร่างกายรับรู้มิใช่ความอบอุ่นของผ้าห่ม แต่คือน้ำหนักและความเย็นเฉียบของโลหะที่พันธนาการความเป็นชายของเขาเอาไว้... "กรงพรหมจรรย์"
ลมหายใจของเขาสะดุดไปชั่วขณะ แก้มขาวเนียนขึ้นสีแดงระเรื่อจางๆ ในแสงสลัว เขาลุกขึ้นนั่งช้าๆ กล้ามเนื้อหน้าท้องเกร็งเป็นลอนคมชัด ปลายนิ้วเรียวยาวที่สั่นเทาเล็กน้อยแตะลงบนกรงโลหะอย่างแผ่วเบา ไล้ไปตามความโค้งมนของมันด้วยท่าทีที่นิ่งสงบ ไม่มีรังเกียจหรืออัปยศฉายในแววตาอีกต่อไป มีเพียงความสงสัยใคร่รู้แบบนักวิทยาศาสตร์ที่กำลังสำรวจวัตถุแปลกประหลาด เขากำกรงโลหะในมือเบาๆ ทดสอบความแข็งแรงของมัน ก่อนจะปล่อยมือแล้วลุกจากเตียงด้วยท่วงท่าที่มั่นคงและเยือกเย็น
สามวันก่อนสอบมิดเทอมวันสุดท้ายผ่านไปในจังหวะที่ซ้ำซากแต่เฉียบคม กิจวัตรประจำวันของวิคเตอร์ดำเนินไปภายใต้การควบคุมที่มองไม่เห็น
ไม่กี่ชั่วโมงต่อมา ณ สระว่ายน้ำขนาดมาตรฐานโอลิมปิกที่คุ้นเคย อากาศยามเช้ายังคงเย็นสบาย แต่ไอร้อนกลับแผ่ออกจากผิวกายของนักกีฬาหนุ่มที่กำลังยืนอยู่บนแท่นปล่อยตัว
ชุดว่ายน้ำสีดำรัดรูปที่ยายแป๊ดสั่งให้เขาสวมไว้ใต้เครื่องแบบนักศึกษาตลอดทั้งวัน บัดนี้ได้เผยโฉมอย่างเต็มภาคภูมิ มันแนบสนิทไปกับทุกสัดส่วนของร่างกายกำยำ เผยให้เห็นความผิดปกติเพียงจุดเดียวคือส่วนเป้าที่นูนเด่นขึ้นมาอย่างผิดธรรมชาติ ไม่ใช่ความตื่นตัวของบุรุษเพศ แต่เป็นโครงร่างแข็งของกรงพรหมจรรย์โลหะที่ถูกซ่อนไว้ภายใต้เนื้อผ้าไลคร่า ทุกครั้งที่เขาขยับ โลหะเย็นเฉียบนั้นจะเสียดสีกับผิวเนื้อที่ไวต่อความรู้สึก เป็นการตอกย้ำถึงพันธนาการที่มองไม่เห็น ซึ่งทั้งหมดนี้ยิ่งขับเน้นมัดกล้ามที่คมชัดและผิวขาวเนียนของเขาให้โดดเด่นตัดกับสีฟ้าของน้ำในสระ
เสียงสัญญาณดังขึ้นพร้อมกับร่างที่พุ่งทะยานจากแท่นปล่อยตัวราวกับลูกธนู น้ำแตกกระจายเป็นม่านฟองขาว แขนแกร่งตวัดลงบนผืนน้ำอย่างทรงพลังและเกรี้ยวกราด จ้วงสลับกันเป็นจังหวะที่สม่ำเสมอและรุนแรง กล้ามเนื้อหลังและหัวไหล่ขยับเป็นลอนคลื่นใต้ผิวที่ตึงแน่น
เมื่อฝ่ามือแตะขอบสระอีกฝั่ง ตัวเลขดิจิทัลสีแดงบนสกอร์บอร์ดก็หยุดนิ่ง
"52.11 วินาที!" เสียงโค้ชตะโกนลั่นสระด้วยความตกตะลึงจนเสียงสะท้อนไปทั่ว "พระเจ้าช่วย... วิคเตอร์! นี่มัน... เร็วกว่าสถิติประเทศไทย!"
เพื่อนร่วมทีมต่างหยุดชะงัก หันมามองเป็นตาเดียว วิคเตอร์ผุดขึ้นจากน้ำ หอบหายใจอย่างหนักหน่วง ไอน้ำลอยขึ้นจากผิวกายที่ร้อนระอุ เขาสะบัดศีรษะไล่หยดน้ำออกจากเส้นผมสีดำขลับ รอยยิ้มสุภาพและอ่อนน้อมปรากฏบนใบหน้าหล่อเหลาเมื่อเขายกมือไหว้ขอบคุณโค้ช แต่เมื่อสายตาคมกริบคู่เดียวของเขาทอดมองข้ามสระน้ำไปยังอัฒจันทร์ฝั่งตรงข้าม... รอยยิ้มนั้นก็จางหายไปชั่ววูบ
ที่นั่น... ร่างท้วมของยายแป๊ดนั่งอยู่เพียงลำพัง เธอยกแก้วน้ำสมุนไพรขึ้นเล็กน้อยเป็นการทักทาย ดวงตาของเธอจับจ้องมาที่เขาอย่างไม่วางตา วิคเตอร์ก้มหน้าลงเล็กน้อย เป็นการตอบรับที่ดูคล้ายการยอมจำนน ก่อนจะหันกลับไปเผชิญหน้ากับความยินดีของโค้ชด้วยใบหน้าที่กลับมาเรียบเฉยอีกครั้ง
ช่วงบ่ายของวันเดียวกัน ในห้องบรรยายที่โอ่อ่าของคณะบริหารธุรกิจ กลิ่นหอมสะอาดของสบู่และน้ำยาปรับผ้านุ่มจากเสื้อนักศึกษาที่รีดจนเรียบกริบเข้ามาแทนที่กลิ่นคลอรีน วิคเตอร์นั่งหลังตรง ปากกาในมือขยับจดบันทึกตามคำบรรยายของอาจารย์อย่างไม่มีสะดุด เขาคือภาพลักษณ์ของนักศึกษาดีเด่นที่ทุกคนชื่นชม
"มีใครตอบได้ไหมครับว่า กลไกของ Taper Tantrum ส่งผลกระทบต่อตลาดเกิดใหม่ผ่านช่องทางไหนบ้าง?" อาจารย์ถามขึ้น กวาดสายตาไปทั่วนักศึกษาเกือบสองร้อยชีวิตในห้อง
ความเงียบเข้าปกคลุมชั่วขณะ ก่อนที่มือข้างหนึ่งจะถูกยกขึ้นอย่างมั่นคง... มือของวิคเตอร์
เขาลุกขึ้นยืน เสื้อนักศึกษาที่เนี้ยบกริบแนบไปกับแผ่นอกกว้าง "ผ่านสามช่องทางหลักครับอาจารย์" เขาตอบด้วยน้ำเสียงทุ้มนุ่มแต่ดังฟังชัด "หนึ่งคือ Capital Outflows จากการที่นักลงทุนขาดความเชื่อมั่น สองคือ Currency Depreciation ที่เกิดจากค่าเงินดอลลาร์แข็งค่าขึ้น และสามคือ Bond Yield Spikes ที่ทำให้ต้นทุนการกู้ยืมของประเทศตลาดเกิดใหม่สูงขึ้นครับ"
คำตอบที่เฉียบคมและครบถ้วนทำให้อาจารย์พยักหน้าด้วยความพอใจ "ถูกต้องครับวิคเตอร์... ยอดเยี่ยมมาก"
วิคเตอร์นั่งลงด้วยท่าทีสงบเสงี่ยม เขายิ้มรับคำชมอย่างอ่อนน้อม แต่ไม่มีใครเห็นว่ามือข้างที่อยู่ใต้โต๊ะของเขากำลังกำแน่นจนข้อนิ้วขาวซีด
เมื่อแสงสุดท้ายของวันลับขอบฟ้า รถยนต์คันหรูก็เลี้ยวเข้าสู่ประตูคฤหาสน์หลังใหญ่ บรรยากาศที่เคยเปิดกว้างภายนอกถูกแทนที่ด้วยความเงียบสงัดและอำนาจที่มองไม่เห็นภายในบ้าน แสงไฟสลัวในห้องนั่งเล่นส่องให้เห็นร่างเปลือยเปล่าของวิคเตอร์ที่คุกเข่าอยู่บนพรมหนานุ่มเบื้องหน้าโซฟาที่ยายแป๊ดนั่งอยู่ ร่างกายของเขาสั่นสะท้านไม่หยุด ผิวขาวเนียนขึ้นสีแดงก่ำอย่างชัดเจนจากความร้อนในร่างกาย เหงื่อเม็ดเล็กๆ ผุดพรายตามแผ่นหลังและหน้าผาก
มือเหี่ยวย่นของเธอกอบกุมความเป็นชายที่ถูกกักขังอยู่ในกรงโลหะแล้วเริ่มรูดชักอย่างเชื่องช้าแต่หนักหน่วง
"อดทนหน่อยนะคะคนเก่ง... แป๊ดรู้ว่าคุณทำได้..." เสียงหวานนุ่มนวลของยายแป๊ดกระซิบอยู่ข้างหู ขัดแย้งกับการกระทำที่โหดร้ายของเธอ
"อึก... อื้อ..." เสียงครางที่ถูกกดให้แผ่วเบาหลุดจากลำคอของวิคเตอร์อย่างไม่อาจห้าม ร่างกายของเขาตอบสนองต่อทุกสัมผัสอย่างซื่อสัตย์ ความต้องการพุ่งสูงขึ้นจนแทบจะระเบิดออกมา เขาใกล้แล้ว... ใกล้จะถึงจุดที่ไม่อาจทนไหว เขาหลับตาปี๋ กัดริมฝีปากล่างของตัวเองจนห้อเลือด กล้ามเนื้อทั่วร่างเกร็งจนขึ้นเป็นสันนูน
แต่แล้วในวินาทีสุดท้าย... มือของเธอก็หยุดลงกะทันหัน
"วันนี้พอแค่นี้ค่ะ" ยายแป๊ดพูดเสียงเย็นชา นิ้วหัวแม่มือที่หยาบกร้านบดขยี้ลงบนส่วนปลายที่อ่อนไหวของเขาผ่านกรงโลหะ "ทาสที่ดีต้องเรียนรู้ที่จะอดทน... ความสุขสมของคุณจะเกิดขึ้นได้ก็ต่อเมื่อแป๊ดอนุญาตเท่านั้น"
ความทรมานจากการถูกปฏิเสธแล่นพล่านไปทั่วร่างของวิคเตอร์ เขาก้มหน้าลงซบกับต้นขาของตัวเอง หอบหายใจอย่างหนักหน่วง แต่ไม่มีน้ำตา ไม่มีการอ้อนวอน ร่างกายที่เคยแข็งแกร่งสั่นเทาอย่างควบคุมไม่ได้
ยายแป๊ดยิ้มอย่างพึงพอใจ เธอลุกขึ้น ยืนค้ำหัวเขา มองลงมาด้วยสายตาของผู้ชนะ "พรุ่งนี้วันสอบวันสุดท้ายแล้วสินะคะ... ทำให้แป๊ดภูมิใจด้วยล่ะ"
วิคเตอร์เงยหน้าขึ้นอย่างช้าๆ ดวงตาสีน้ำตาลเข้มที่บัดนี้แดงก่ำและฉ่ำเยิ้มจ้องสบเข้ากับดวงตาของเธอตรงๆ ในแววตาคู่นั้นไม่มีความขุ่นเคืองหรือความเจ็บปวดอีกต่อไป มีเพียงความนิ่งสงบที่ลึกล้ำจนน่าขนลุก
…
เช้าวันสอบมิดเทอมวันสุดท้ายมาถึงพร้อมกับความกดดันที่แขวนอยู่ในอากาศ รถยนต์หรูสีดำเคลื่อนตัวไปตามท้องถนนของกรุงเทพฯ ที่เริ่มพลุกพล่านอย่างเชื่องช้า ภายในรถมีเพียงความเงียบงัน วิคเตอร์ในชุดนักศึกษาที่รีดเรียบกริบนั่งนิ่งอยู่ที่เบาะหลัง สายตาจับจ้องไปยังภาพตึกสูงที่ไหลผ่านนอกหน้าต่าง เขาดูสงบนิ่งและมั่นคง แต่ใต้เนื้อผ้ากางเกงสแล็ค ความเย็นของโลหะจากกรงพรหมจรรย์ยังคงเสียดสีกับผิวเนื้อของเขาในทุกครั้งที่รถขยับ เป็นเครื่องเตือนใจถึงสถานะที่แท้จริง
ลุงสมชายที่นั่งอยู่หลังพวงมาลัยเหลือบมองชายหนุ่มผ่านกระจกมองหลังแวบหนึ่ง ก่อนจะหันกลับไปสนใจถนนเบื้องหน้า ความเงียบดำเนินไปอีกหลายนาที จนกระทั่งเสียงทุ้มที่คุ้นเคยเอ่ยขึ้นทำลายมันลง
"คุณวิคเตอร์ครับ" เสียงของลุงสมชายเรียบสนิท เหมือนการชวนคุยปกติ "ช่วงนี้ดูซ้อมหนักนะครับ... คุณลุงเห็นคุณพิมชนกก็ไม่ค่อยได้กลับบ้าน... ถ้าคุณวิคเตอร์ต้องการ 'เพื่อนคุย' หรือต้องการให้คุณลุง 'ขับรถออกนอกเส้นทาง' ไปที่ไหนสักแห่ง..."
เขาเว้นจังหวะเล็กน้อย ปล่อยให้คำพูดลอยอยู่ในอากาศที่อึดอัด
"...แค่ขยับเนคไทสองครั้ง ก็พอครับ คุณลุงจะเข้าใจเอง"
วิคเตอร์ยังคงนิ่งไม่ไหวติง ร่างกายไม่ขยับแม้แต่น้อย เขายังคงมองออกไปนอกหน้าต่าง ราวกับไม่ได้ยินสิ่งที่ลุงสมชายพูด แต่แล้ว หลังจากที่ความเงียบโรยตัวลงอีกครั้ง... มือข้างขวาที่วางอยู่บนตักของเขากำเข้าหากันแน่น... ก่อนจะค่อยๆ คลายออกอย่างช้าๆ
เสียงประกาศที่บ่งบอกว่าหมดเวลาสอบดังก้องไปทั่วทั้งอาคาร นักศึกษาต่างทยอยเดินออกจากห้องสอบด้วยสีหน้าที่หลากหลาย ทั้งโล่งใจ, เหนื่อยล้า, และตื่นเต้นที่จะได้ปลดปล่อย แต่ไม่ใช่กับวิคเตอร์ เขาก้าวออกจากห้องเป็นคนท้ายๆ ด้วยท่วงท่าที่สง่างามและมั่นใจราวกับเพิ่งเดินออกจากห้องประชุม ไม่ใช่สนามสอบที่เคร่งเครียด
เขาเดินตรงไปยังโถงกลางของคณะ ที่ซึ่งมุกดายืนรออยู่กับกลุ่มเพื่อนสาวของเธอ เสียงหัวเราะคิกคักของกลุ่มดังมาแต่ไกล
"มุก" วิคเตอร์เรียกชื่อเธอด้วยน้ำเสียงทุ้มนุ่มที่ทำให้กลุ่มเพื่อนของเธอต้องหันมามองเป็นตาเดียว
เขาก้าวเข้าไปหาเธอ รอยยิ้มที่ดูรู้สึกผิดอย่างจริงใจปรากฏบนใบหน้าหล่อเหลา "ผมขอโทษนะ... สำหรับทุกอย่างที่ผ่านมา" เขายื่นมือไปกุมมือเธอไว้อย่างอ่อนโยน "ช่วงนี้ผมเครียดมากจริงๆ ทั้งเรื่องซ้อม ทั้งเรื่องสอบ... ผมไม่ได้ตั้งใจจะทำให้คุณรู้สึกไม่ดีเลย"
มุกดาชะงักไปเล็กน้อยกับท่าทีที่เปลี่ยนไปของเขา แต่ก็ยอมให้เขากุมมือไว้
"ผมสัญญา" เขาพูดต่อ ดวงตาสีน้ำตาลเข้มจ้องลึกเข้าไปในตาของเธออย่างจริงจัง "คืนวันเสาร์นี้ เราไปดินเนอร์กันนะ ผมจองร้านหรูริมน้ำที่เราเคยอยากไปไว้แล้ว ผมจะชดเชยให้ทุกอย่างเลย สัญญา"
ขณะที่คำสัญญาหวานซึ้งกำลังถูกเอ่ยออกมา หน้าจอโทรศัพท์ในมืออีกข้างของมุกดาก็สว่างวาบขึ้น ข้อความแจ้งเตือนจากไลน์ปรากฏขึ้นชั่วครู่... ชื่อของผู้ส่งคือ "พี่สิงห์" พร้อมกับข้อความสั้นๆ ว่า "คืนนี้เจอกันนะ ;)"
สายตาของวิคเตอร์ตวัดลงมองหน้าจอโทรศัพท์แวบหนึ่งเพียงเสี้ยววินาที... มือที่กุมมือของมุกดาอยู่เกร็งขึ้นเล็กน้อยจนเธอรู้สึกได้ แต่รอยยิ้มอบอุ่นบนใบหน้าของเขายังคงไม่เปลี่ยนแปลง
มุกดารีบคว่ำหน้าจอโทรศัพท์ลงด้วยท่าทีลนลานเล็กน้อย ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมายิ้มให้เขา "ก็ได้ค่ะ... วันเสาร์ก็ได้"
"ครับ" เขายิ้มตอบ "งั้น...เจอกันวันเสาร์นะ"
วิคเตอร์ปล่อยมือเธออย่างแผ่วเบา เขาหันหลังเดินจากไป ทิ้งให้มุกดายืนอยู่กับเพื่อนๆ ของเธอ รอยยิ้มอบอุ่นของผู้ชายที่กำลังขอโทษแฟนสาวค่อยๆ เลือนหายไปจากใบหน้าของเขาอย่างช้าๆ ถูกแทนที่ด้วยแววตาที่ว่างเปล่าและเย็นชา... ราวกับนักแสดงที่เพิ่งก้าวลงจากเวทีหลังจากจบการแสดงฉากสำคัญ
…
เมื่อรถยนต์คันหรูเลี้ยวเข้าสู่ประตูคฤหาสน์หลังใหญ่ในตอนค่ำ บรรยากาศแห่งการเฉลิมฉลองชัยชนะเล็กๆ หลังการสอบเสร็จสิ้นจากโลกภายนอกได้จางหายไป ถูกแทนที่ด้วยความเงียบสงัดและแรงกดดันที่อัดแน่นอยู่ภายในบ้าน
"ยายแป๊ดครับ?" เสียงของวิคเตอร์ดังก้องไปในโถงทางเดินที่ว่างเปล่า เขาเพิ่งวางกระเป๋านักศึกษาลงบนโต๊ะไม้ตัวยาว แต่กลับไม่พบร่างท้วมที่คุ้นเคยรอต้อนรับเขาเหมือนทุกวัน ความเงียบนั้นผิดปกติจนน่าประหลาดใจ
เขาเดินขึ้นบันไดไปยังชั้นสองของบ้าน หัวใจเต้นเป็นจังหวะที่หนักแน่นและเยือกเย็น เขาผลักประตูห้องนอนของตัวเองเข้าไปช้าๆ และภาพที่เห็นก็ทำให้เขาต้องหยุดนิ่ง
ห้องนอนของเขาเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง แสงไฟจากโคมไฟหัวเตียงถูกแทนที่ด้วยแสงเทียนหอมหลายสิบเล่มที่จุดวางไว้ตามมุมต่างๆ ของห้อง แสงสีส้มนวลเต้นระริกบนผนัง สร้างบรรยากาศที่ลึกลับและเปี่ยมด้วยแรงปรารถนา และบนเตียงนอนขนาดใหญ่ของเขา... กลีบกุหลาบสีเหลืองเข้มสดใหม่นับร้อยนับพันกลีบถูกโปรยไว้จนเต็มพื้นที่ ส่งกลิ่นหอมหวานอบอวลไปทั่วทั้งห้อง
และที่นั่น... บนเก้าอี้อาร์มแชร์บุกำมะหยี่ที่มุมห้อง ยายแป๊ดนั่งอยู่ ร่างท้วมของเธออยู่ในชุดคลุมผ้าไหมสีดำขลับที่ขับให้ผิวคล้ำของเธอดูน่าเกรงขามยิ่งขึ้น ในมือเหี่ยวย่นข้างหนึ่งของเธอถือแก้วไวน์ทรงสูงที่บรรจุของเหลวสีแดงเข้มเอาไว้ มือที่จับแก้วน้ำสั่นเทาเล็กน้อย ทำให้ไวน์ในแก้วกระเพื่อมไหว เธอจ้องมองเขาเหนือขอบแก้วด้วยรอยยิ้มของผู้ชนะที่รอคอยการมาถึงของเหยื่อ
วิคเตอร์ไม่ได้แสดงความตกใจ เขาเพียงปิดประตูลงเบาๆ เสียง "คลิก" ของลูกบิดดังขึ้นในความเงียบ เขาเดินตรงมายังเก้าอี้ที่ยายแป๊ดนั่งอยู่ด้วยท่วงท่าที่มั่นคงและเยือกเย็น ร่างสูงสง่าในชุดนักศึกษาที่เนี้ยบกริบของเขาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าเธอ ก่อนจะค่อยๆ ทรุดตัวลง... คุกเข่าลงบนพรมหนานุ่มเบื้องหน้านายหญิงของเขา
ใบหน้าหล่อเหลาที่สมบูรณ์แบบในทุกองศาเงยขึ้นสบตากับเธอตรงๆ ความร้อนผ่าวแล่นขึ้นมาตามแก้มเหี่ยวย่น ราวกับไฟที่ถูกจุด ร่างอวบอ้วนขยับไหวตามจังหวะการหายใจที่ถี่ขึ้น เมื่อได้ยินน้ำเสียงที่สั่นเครือแต่หนักแน่นของเขา
"ยายครับ... ผมสอบเสร็จแล้ว... ผมทำตามที่ยายต้องการทุกอย่าง... คืนนี้ ผมอยากเป็นของยายอย่างสมบูรณ์"
ยายแป๊ดกลืนน้ำลายเฮือก เสียงแหบพร่าสั่นเครือขณะที่เธอพยายามออกคำสั่ง "ดี... ดีมากค่ะเด็กดี... ถอดมันออกสิคะ... ถอดให้แป๊ดดูทีละชิ้น"
วิคเตอร์เริ่มปลดเนคไทของเขาออกเป็นอย่างแรก ผ้าไหมสีเทาเงินลื่นหลุดจากคอเสื้ออย่างง่ายดาย เขาพับมันอย่างเรียบร้อยแล้ววางลงบนโต๊ะข้างๆ จากนั้นปลายนิ้วที่ดูเยือกเย็นก็เริ่มปลดกระดุมเสื้อนักศึกษาออกทีละเม็ด... ช้าๆ เผยให้เห็นผิวขาวเนียนที่ซ่อนอยู่ภายใต้สาบเสื้อ เริ่มจากร่องอกที่สมบูรณ์แบบ ลาดลงมายังกล้ามท้องที่เกร็งแน่นเป็นลอนสวยงาม เขาถอดเสื้อออกแล้วพาดไว้บนพนักเก้าอี้ เผยให้เห็นท่อนบนที่เปลือยเปล่าอย่างเต็มภาคภูมิ แสงเทียนลูบไล้ไปตามมัดกล้ามทุกส่วนราวกับกำลังชื่นชมงานศิลปะ
ยายแป๊ดบิดตัวไปมาบนเก้าอี้ ก่อนจะล้วงหยิบกุญแจดอกเล็กสีเงินออกมาจากเสื้อคลุมแล้วโยนลงบนพื้นพรมตรงหน้าเขา
"จัดการส่วนที่เหลือซะ"
วิคเตอร์ก้มลงหยิบกุญแจ เขาปลดหัวเข็มขัดหนังราคาแพง เสียงโลหะกระทบกันดังกังวานแผ่วเบา เขารูดซิปกางเกงสแล็คลงแล้วปล่อยให้มันร่วงลงไปกองที่ข้อเท้า ก่อนจะก้าวขาออกมา เหลือเพียงร่างกายที่เกือบเปลือยเปล่า มีเพียงกรงพรหมจรรย์ที่ยังคงพันธนาการความเป็นชายของเขาเอาไว้ เขาใช้กุญแจดอกนั้นไขปลดล็อกมันออกด้วยตัวเอง เสียง "คลิก" ของกลไกดังขึ้นในความเงียบ ชัดเจนราวกับเสียงโซ่ตรวนที่เพิ่งขาดสะบั้น ความเป็นชายที่ถูกกักขังและกระตุ้นมาหลายวันดีดผึงออกมาอย่างเต็มที่ มันแข็งขืนและชูชัน ท้าทายทุกสายตาด้วยความสมบูรณ์แบบของนักกีฬาผู้เป็นความหวังของชาติ
"มาหาแป๊ดบนเตียง"
ยายแป๊ดเดินนำไปยังเตียง ทิ้งตัวลงนอนบนกลีบกุหลาบอย่างไม่ใยดี ร่างท้วมในชุดคลุมสีดำของเธอดูเหมือนราชินีผู้รอรับเครื่องบรรณาการ วิคเตอร์เคลื่อนตัวตามขึ้นไปอย่างว่าง่าย ผิวของเขาเย็นเฉียบเมื่อสัมผัสกับผ้าไหมและกลีบกุหลาบที่อ่อนนุ่ม
เขาก้มลงปรนเปรอร่างกายที่เหี่ยวย่นและหย่อนคล้อยของเธอด้วยความชำนาญ ริมฝีปากและลิ้นของเขาทำงานอย่างหนักหน่วง เสียงดูดเลียที่เปียกแฉะดังขึ้นในความเงียบ ผสมกับเสียงครางต่ำในลำคอของยายแป๊ดที่เต็มไปด้วยความสุขสม
...เธอผลักร่างสูงใหญ่ของเขาให้หงายหลังลงไปบนเตียงอย่างแรง แผ่นหลังที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามของวิคเตอร์จมลงไปในดงกลีบกุหลาบสีเหลืองเข้มที่บัดนี้แหลกเหลว ส่งกลิ่นหอมฟุ้งตลบอบอวลผสมกับกลิ่นกายของเขา
ยายแป๊ดคลานขึ้นมาบนเตียงอย่างเชื่องช้า ร่างอวบอ้วนของเธอเคลื่อนตัวสูงขึ้น... จนกระทั่งมาหยุดอยู่เหนือศีรษะของเขา เธอค่อยๆ แยกขาอวบอ้วนของเธอออก แล้วกดสะโพกของตัวเองลงมานั่งคร่อมทับบนใบหน้าของวิคเตอร์อย่างเต็มน้ำหนัก
"อึก..."
วิคเตอร์กลั้นหายใจ สันกรามเกร็งแน่นเมื่อยอดเนินเนื้อที่อับชื้นและมีกลิ่นสาบสาวรุนแรงกดทับลงบนริมฝีปากของเขา ความอัปยศแล่นพล่านไปทั่วร่าง แต่ดวงตาของเขายังคงลืมโพลง จ้องมองเพดานอย่างว่างเปล่า
ขณะเดียวกัน ฝ่ามือหยาบกร้านของเธอก็ฟาดลงบนบั้นท้ายที่กลมกลึงและตึงแน่นของวิคเตอร์อย่างเต็มแรง
เพี๊ยะ! เพี๊ยะ!
เสียงเนื้อกระทบกันดังลั่นซ้ำแล้วซ้ำเล่า ทิ้งรอยแดงเป็นรูปฝ่ามือไว้บนผิวขาวเนียนดุจหยกของเขาอย่างชัดเจน ร่างกายของวิคเตอร์สะดุ้งเฮือกและแอ่นขึ้นจากเตียงตามสัญชาตญาณ แต่ใบหน้าของเขายังคงถูกกดทับอยู่กับ หี ของเธอ เขาได้แต่ส่งเสียงครางอู้อี้ในลำคอ ขณะที่ยายแป๊ดเริ่มบดเบียดสะโพกของตัวเองเข้ากับใบหน้าของเขาอย่างรุนแรง
"โอ๊ยยย... อ๊าาาห์... ผัวขา วิคเตอร์... อ๊า... ทาสหีของแป๊ด... อ๊าาา!"
ในที่สุด ร่างอวบอ้วนของเธอก็กระตุกเกร็งอย่างรุนแรง เธอถึงจุดสุดยอดบนใบหน้าของชายหนุ่ม ปล่อยของเหลวเหนียวข้นที่มีกลิ่นคาวรุนแรงออกมาเปรอะเปื้อนไปทั่วริมฝีปากและแก้มของเขา
หลังพายุอารมณ์ผ่านพ้นไป ยายแป๊ดค่อยๆ ยันตัวลุกขึ้นจากใบหน้าของเขาอย่างเชื่องช้า เธอหอบหายใจอย่างมีความสุข ยืนค้ำหัวเขาอยู่ข้างเตียง แล้วมองลงมายังผลงานของตัวเองด้วยความพึงพอใจสูงสุด
ภาพเบื้องล่างคือ ใบหน้าที่หล่อเหลาราวเทพบุตรที่บัดนี้จมอยู่ในความสกปรก ขนตายาวงอนงามที่เคยสะบัดพริ้ม บัดนี้จับตัวกันเป็นก้อนเหนียวเหนอะด้วยคราบน้ำรักของเธอ ดวงตาสีน้ำตาลเข้มที่เคยคมกล้าดูเหม่อลอยและฉ่ำเยิ้ม สันจมูกโด่งเป็นคมและโหนกแก้มที่สมบูรณ์แบบถูกฉาบทาด้วยของเหลวสีขาวขุ่นที่เริ่มแห้งกรังเป็นทาง ริมฝีปากแดงสด ที่สาวๆ ทั่วประเทศใฝ่ฝันอยากจะจูบ บัดนี้กลับบวมเจ่อเล็กน้อยและมันวาวไปด้วยเมือกสวาทของหญิงชรา มันคือภาพของความงามที่ถูกทำให้ด่างพร้อย... ความสมบูรณ์แบบที่ถูกย่ำยีจนน่าสมเพช แต่มันกลับงดงามอย่างน่าประหลาดในสายตาของผู้กระทำ
"ฮ่าๆๆๆ" ยายแป๊ดหัวเราะออกมาอย่างบ้าคลั่ง เสียงหัวเราะที่แหลมสูงและเต็มไปด้วยอำนาจ "ดูผลงานของฉันสิ... ใบหน้าของสามีแห่งชาติ... เป็นของแป๊ด... เป็นของแป๊ดคนเดียว!"
แต่เธอยังไม่พอใจแค่นั้น...
เธอก้าวขึ้นไปบนเตียงอีกครั้ง ยืนคร่อมอยู่เหนือใบหน้าของวิคเตอร์ที่ยังคงนอนนิ่งไม่ไหวติง เธอจับชายชุดคลุมผ้าไหมของตัวเองขึ้น เผยให้เห็นช่วงล่างที่เปลือยเปล่าอีกครั้ง
"แป๊ดจะชำระล้างความผิดให้คุณเองค่ะ" เธอกระซิบเสียงพร่า "ด้วยน้ำศักดิ์สิทธิ์ของแป๊ด..."
ว่าแล้วเธอก็เริ่มปลดปล่อยของเหลวอุ่นร้อนสายหนึ่งออกมา ฉี่ของเธอ พุ่งเป็นสายโค้งสีเหลืองอ่อนลงมาบนใบหน้าของวิคเตอร์อย่างจัง ความร้อนของมันทำให้เขาผวาเฮือก แต่มิได้ขยับหนี สายน้ำอุ่นชะล้างคราบน้ำรักที่เหนียวเหนอะออกไป... แต่กลับแทนที่ด้วยความเปียกชุ่มและกลิ่นฉุนที่รุนแรงยิ่งกว่า มันไหลเข้าตา เข้าจมูก และซึมเข้าไปในปากที่เผยอค้างของเขา รสชาติเค็มปร่าแผ่ซ่านไปทั่วทั้งลิ้น
วิคเตอร์หลับตาลงอย่างยอมจำนน ปล่อยให้ร่างกายถูกย่ำยีศักดิ์ศรีจนหมดสิ้น
เมื่อสายน้ำหยุดไหล ยายแป๊ดจึงทิ้งตัวลงนอนแผ่บนอกกว้างของเขาอย่างหมดแรง เธอหอบหายใจอย่างมีความสุข ลูบไล้ไปตามกล้ามเนื้อหน้าท้องที่เปียกชื้นของเขาเบาๆ
"สุดยอดมากค่ะ... คุณทำให้แป๊ดมีความสุขที่สุด" เธอกระซิบเสียงพร่า "ตอนนี้คุณเป็นของแป๊ดอย่างแท้จริงแล้ว"
หลังพายุอารมณ์ผ่านพ้นไป ยายแป๊ดค่อยๆ ยันตัวลุกขึ้นจากใบหน้าของเขาอย่างเชื่องช้า เธอหอบหายใจอย่างมีความสุข ยืนค้ำหัวเขาอยู่ข้างเตียง แล้วมองลงมายังผลงานของตัวเองด้วยความพึงพอใจสูงสุด ใบหน้าหล่อเหลาที่เปียกชื้นและบั้นท้ายที่แดงเป็นปื้น... คือภาพของชัยชนะที่สมบูรณ์แบบ
เธอล้มตัวลงนอนแผ่ข้างๆ เขา ก่อนจะพลิกตัวตะแคงเข้าหา ร่างอวบอ้วนของเธอกดเบียดเข้ามาจนชิดกับร่างกายที่สมบูรณ์แบบของวิคเตอร์ มือเหี่ยวย่นข้างหนึ่งยกขึ้นประคองใบหน้าหล่อเหลาที่เปรอะเปื้อนของเขาไว้ราวกับเป็นสมบัติล้ำค่า
"ดูสิคะ... เลอะเทอะไปหมดเลย" เธอกระซิบเสียงพร่า แต่แทนที่จะใช้ผ้าเช็ด เธอกลับโน้มใบหน้าลงมา... แล้วใช้ลิ้นที่หยาบกร้านของเธอค่อยๆ บรรจงเลียทำความสะอาดคราบน้ำรักและน้ำปัสสาวะออกจากใบหน้าของเขาอย่างช้าๆ
วิคเตอร์นอนนิ่งไม่ไหวติง ปล่อยให้ลิ้นของเธอไล้ไปทั่วผิวแก้ม สันจมูก และเปลือกตาของเขา เขารับรู้ได้ถึงรสชาติเค็มปร่าและกลิ่นคาวที่คละคลุ้ง แต่มันกลับไม่ได้ทำให้เขารู้สึกขยะแขยงอีกต่อไปแล้ว
เมื่อใบหน้าของเขาสะอาดหมดจดด้วยน้ำลายของเธอ ยายแป๊ดก็ถอนใบหน้าออกเล็กน้อย จ้องมองผลงานที่เธอ "ทำความสะอาด" แล้วด้วยดวงตาที่ฉ่ำเยิ้ม
"สุดยอดมากค่ะ... คุณทำให้แป๊ดมีความสุขที่สุด" เธอกระซิบเสียงพร่า ลมหายใจอุ่นๆ ของเธอรดรินอยู่ข้างหูของเขา มือที่เคยประคองใบหน้าค่อยๆ เลื่อนลงมาลูบไล้แผงอกกว้าง ก่อนจะวางแหมะลงบนหน้าท้องที่เกร็งแน่นของเขาอย่างแสดงความเป็นเจ้าของ "ตอนนี้คุณเป็นของแป๊ดอย่างแท้จริงแล้ว"
เธอทิ้งตัวนอนซบอยู่บนอกของเขาอยู่ครู่หนึ่ง ฟังเสียงหัวใจของเขาที่เต้นเป็นจังหวะสม่ำเสมอและเยือกเย็นผิดกับของเธอที่ยังเต้นระรัวไม่หยุด แต่แล้วแววตาของเธอก็แข็งกร้าวขึ้นเมื่อนึกถึงก้างชิ้นสุดท้ายที่ยังขวางคออยู่ มือของเธอที่วางอยู่บนหน้าท้องของเขาค่อยๆ เลื่อนต่ำลง... และต่ำลง... จนกระทั่งกอบกุมความเป็นชายที่อ่อนตัวลงของเขาไว้ในอุ้งมือ บีบมันเบาๆ เป็นการเตือน
"แล้วเรื่องมุกดาล่ะคะ?" น้ำเสียงของเธอเปลี่ยนเป็นเย็นชาและกดดัน "ทาสที่ดีต้องไม่มีนายสองคนนะ"
วิคเตอร์จ้องมองตอบด้วยดวงตาที่นิ่งสงบ ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่เยือกเย็นกว่าครั้งไหนๆ "ยายครับ... การบอกเลิกเธอตอนนี้มันง่ายและน่าสงสัยเกินไป... ให้ผมจัดการในแบบของผม..."
เขาเว้นจังหวะเล็กน้อย ปล่อยให้เธอลุ้นตาม
"...ที่ร้านอาหารมื้อค่ำวันเสาร์นั่นแหละครับ... ต่อหน้าคนเยอะๆ... ผมจะบอกเลิกเธออย่างเลือดเย็นที่สุด ทำให้เธออับอายจนไม่กล้ามาวุ่นวายกับเราอีก... มันจะเป็นของขวัญที่ผมจะมอบให้ยาย"
แววตาของยายแป๊ดเบิกกว้างขึ้นด้วยความตกใจ... ก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นความพึงพอใจอย่างถึงขีดสุด เธอหัวเราะออกมาอย่างบ้าคลั่ง เสียงหัวเราะที่แหลมสูงและเต็มไปด้วยความสะใจในความโหดเหี้ยมของทาสผู้ภักดีของเธอ
"ดี! ดีมากค่ะเด็กดี! นั่นสิคะถึงจะสมกับเป็นของของแป๊ด!" เธอประกบจูบเขาอีกครั้งอย่างดูดดื่ม โดยไม่รู้เลยว่าคำพูดที่เธอได้ยินนั้น... คือการเดินหมากตัวสำคัญที่สุดในเกมที่เธอไม่ได้เป็นผู้ควบคุมอีกต่อไปแล้ว
หลายชั่วโมงต่อมา...
ภายในห้องนอนใหญ่ของคฤหาสน์ที่บัดนี้เงียบสงัด มีเพียงเสียงลมหายใจที่สม่ำเสมอและหนักหน่วงของยายแป๊ดที่นอนหลับสนิทอยู่บนเตียงของวิคเตอร์ ร่างท้วมของเธอนอนแผ่เต็มพื้นที่ ท่ามกลางกลีบกุหลาบที่เหี่ยวเฉาและผ้าปูเตียงที่ยับย่น... เธอคือราชินีผู้ได้หลับใหลอยู่ในปราสาทที่เธอคิดว่าตัวเองยึดครองมาได้
ข้างๆ กันนั้น ร่างสูงใหญ่ของวิคเตอร์นอนนิ่งราวกับรูปสลัก แต่ดวงตาสีน้ำตาลเข้มของเขากลับลืมโพลงอยู่ในความมืด จ้องมองเพดานห้องของตัวเองอย่างว่างเปล่า เขาไม่ได้หลับเลยแม้แต่น้อย แต่เขาก็ไม่ได้กำลังวางแผน... เขากำลัง "ทบทวน"
เมื่อเสียงกรนเบาๆ ของยายแป๊ดเริ่มดังขึ้นเป็นจังหวะที่สม่ำเสมอ วิคเตอร์ก็ค่อยๆ ขยับตัวอย่างเชื่องช้าและเงียบกริบราวกับนักล่า เขาสอดแขนออกจากใต้ร่างของยายแป๊ดที่พาดทับเขาไว้อย่างแสดงความเป็นเจ้าของ
เขาลุกขึ้นจากเตียง ยืนนิ่งอยู่กลางห้องที่อบอวลไปด้วยกลิ่นกามารมณ์และกลิ่นไวน์ที่แห้งกรัง ร่างกายที่เปลือยเปล่าของเขาสมบูรณ์แบบอย่างไร้ที่ติภายใต้แสงจันทร์ที่ส่องลอดผ่านม่านเข้ามา แต่แววตาของเขาได้เปลี่ยนไป... มันไม่ใช่แววตาของนักสู้ผู้รอวันเอาคืน แต่เป็นแววตาของนักชิมที่เพิ่งลิ้มรสชาติใหม่ที่เข้มข้นกว่าเดิม
เขาเดินไปหยิบโทรศัพท์มือถือของตนที่วางชาร์จอยู่บนโต๊ะทำงานอย่างเงียบเชียบ ก่อนจะเดินออกไปที่ระเบียง ปิดประตูกระจกเบาๆ เพื่อกั้นเสียง แล้วกดเลือกรายชื่อที่คุ้นเคย... "ลุงสมชาย"... แล้วกดโทรออกในรูปแบบวิดีโอคอล
ปลายสายรับอย่างรวดเร็ว ใบหน้าของลุงสมชายปรากฏขึ้นบนจอ เขานั่งอยู่ในที่นั่งคนขับของรถที่จอดอยู่ที่ไหนสักแห่งในความมืด เขามีท่าทีที่เหนื่อยใจแต่คุ้นเคย ราวกับว่านี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาได้รับโทรศัพท์ในเวลาเช่นนี้
"เรียบร้อยแล้วเหรอครับ คุณวิคเตอร์?" เสียงของลุงสมชายถามขึ้นก่อน ราวกับรู้อยู่แล้วว่าจะเกิดอะไรขึ้น
วิคเตอร์ถอนหายใจยาว ก่อนจะหัวเราะในลำคอเบาๆ "ครับ... เรียบร้อย" น้ำเสียงของเขาไม่ใช่เสียงของนายที่กำลังสั่งการ แต่เป็นเสียงของคนที่กำลังสารภาพกับผู้สมรู้ร่วมคิดเพียงคนเดียวของเขา
"ลุงครับ... ลุงจำป้านวลได้ไหมครับ? แม่บ้านคนก่อนหน้ายายแป๊ด ที่แม่จ้างมาทำความสะอาดทุกวันน่ะ"
ลุงสมชายในจอนิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะพยักหน้าช้าๆ "จำได้ครับ"
"คนนี้..." วิคเตอร์พูดพลางเหลือบมองเข้าไปในห้องที่ยายแป๊ดนอนหลับอยู่ "...เขา 'เล่น' หนักกว่าป้านวลอีกนะลุง... ตอนแรกก็สนุกดี... ตื่นเต้น... แต่ตอนนี้ผมชักจะเหนื่อยแล้ว"
คำพูดนั้นคือประตูที่เปิดไปสู่ความจริงทั้งหมด ความจริงที่ว่าวิคเตอร์ไม่ได้ใสซื่อและไม่ได้เพิ่งตกอยู่ในสถานการณ์นี้เป็นครั้งแรก
"ผมก็เป็นของผมแบบนี้มาสักพักแล้วลุง" น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความสับสน "ผมรู้สึกผิด... แต่ผมก็หยุดตัวเองไม่ได้... ผมชอบความรู้สึกที่ได้อยู่กับคนแก่กว่า... คนที่มองผมด้วยสายตาแบบนั้น... คนที่ไม่ได้คาดหวังว่าผมต้องสมบูรณ์แบบตลอดเวลา"
เขาเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้ายามค่ำคืน "การที่แม่จ้างคนพวกนี้มา มันเหมือนเป็นข้ออ้างให้ผม... ให้ผมได้ทำในสิ่งที่อยากทำโดยไม่ต้องรู้สึกว่าตัวเองเลวร้ายจนเกินไป... ผมโยนความผิดให้พวกเขาได้ ว่าเขาเป็นคนเริ่ม... แต่ความจริงคือ ผมก็แค่รอให้พวกเขาเริ่มเท่านั้นเอง"
ลุงสมชายถอนหายใจเบาๆ "แล้วเรื่องคุณมุกดาจะเอายังไงต่อครับ? คนนี้... ยายแป๊ด... ดูท่าทางจะยุ่งยากกว่าคนก่อนๆ นะครับ"
"นั่นแหละปัญหา" วิคเตอร์ตอบ แววตาแข็งกร้าวขึ้นเล็กน้อย "ยายแป๊ดเขาคิดว่าเขาเป็นเจ้าของผมจริงๆ เขาเริ่มเข้ามาจัดการชีวิตผมมากเกินไป... เรื่องมุกดา ผมต้องจัดการให้เด็ดขาด ไม่ใช่เพื่อเป็นของขวัญให้เขา... แต่เพื่อเคลียร์ทางให้ตัวเอง"
เขาหยุดคิดเล็กน้อย "แผนเดิมที่ผมบอกเขาเรื่องดินเนอร์วันเสาร์น่ะดีแล้ว... ผมจะใช้มันเพื่อจบเรื่องกับมุกดาจริงๆ จะได้ไม่มีปัญหาตามมาทีหลัง"
ลุงสมชายพยักหน้ารับอย่างเข้าใจ "ตามใจคุณวิคเตอร์เลยครับ มีอะไรให้คุณลุงช่วยก็บอกได้เสมอ"
วิคเตอร์กดตัดสาย
เขาวางโทรศัพท์ลง หันกลับไปมองความมืดของค่ำคืนเบื้องหน้าอีกครั้ง หน้ากากของ "เหยื่อผู้ถูกกระทำ" ที่เขาใช้หลอกแม้กระทั่งตัวเองได้สลายไปจนหมดสิ้น
รอยยิ้มปรากฏขึ้นที่มุมปากหยักได้รูปของเขา... ไม่ใช่รอยยิ้มที่เย็นชาของนักวางแผน... แต่เป็นรอยยิ้มที่เหนื่อยหน่ายและสมเพชตัวเองเล็กน้อย... รอยยิ้มของชายหนุ่มที่ยอมรับในที่สุดว่า...
นี่ไม่ใช่เกม... แต่มันคือตัวตนที่แท้จริงของวิคเตอร์สุภาพบุรุษนักว่ายน้ำผู้เป็นที่หมายปองของคนทั้งประเทศ

tkboy

อ่าววิคเตอร์ ไม่เบาเลยเราอ่ะ ลุ้นทุกตอนเลยฮะ

Kammy

หักมุมมมม

lekthai

เลิฟๆ ขอบคุณ

คำปุ้ย

่เปนไรที่เหนือการคาดเดาพีคสุด กลับกลายเปนเกมที่ เหนือเกินคำบรรยายคับลุ้นตามต่อไปคับ

Toyoza

ขอบคุณครับ

nuangnut1996

สนุกมากครับ

moho043295

ขอบคุณจ้าา สรุปยัยแปดชอบแค่ให้ออรัล ไม่ชอบสอดใส่เหรอครับ

Tongjo6969

ขอบคุณครับ

Tototong

นิโหน่ย

เริ่ดมากกกก วิคเตอร์!!!!

ssspace

วิคเตอร์คือผู้คุมเกมอยู่หรอกเหรออ

TAtaaa

ขอบคุณ