บุษราคัมเหนือน้ำ: นักว่ายน้ำทีมชาติหน้าหล่อกับเสน่ห์ลึกลับของแม่บ้านวัยทอง - EP.12 เริ่มต้นสัญญาทาส

Porschekub

คำเตือนเนื้อหา: สำหรับผู้อ่านอายุ 20 ปีขึ้นไป มีเนื้อหาเกี่ยวกับสภาวะจิตใจที่ถูกครอบงำ ความสัมพันธ์ที่กึ่งยินยอม (Semiconsensual) และการยอมจำนน โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน
บนเบาะหนังเย็นเฉียบของรถยนต์หรูที่กำลังเคลื่อนตัวสู่มหาวิทยาลัย วิคเตอร์เอนศีรษะพิงกับกระจกหน้าต่าง ปล่อยให้ภาพตึกสูงของกรุงเทพฯ ไหลผ่านสายตาไปอย่างไร้จุดหมาย เขาหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาอย่างเคยชิน... สิทธิพิเศษที่เพิ่งได้รับคืนมาไม่กี่วันก่อน นิ้วโป้งเรียวยาวของเขาเลื่อนเปิดแอปพลิเคชันอินสตาแกรมและTikTok อย่างไร้ความรู้สึก การแจ้งเตือนนับพันเด้งขึ้นมาจนน่ารำคาญ แฮชแท็ก #พี่วิคเตอร์ และ #สามีแห่งชาติ ติดเทรนด์อีกครั้งหลังจากงานเลี้ยงเมื่อคืน คอมเมนต์มากมายหลั่งไหลเข้ามาใต้รูปที่ยายแป๊ดเพิ่งโพสต์ให้—รูปที่เขาเผลอยิ้มอย่างอ่อนโยนตอนซ้อม
"โอ๊ยยย ใจละลาย" "พี่วิคเตอร์ของหนู" "อยากเป็นของพี่ค่ะ!"
เขาไล่อ่านมันด้วยสายตาที่เรียบเฉยในตอนแรก แต่เมื่ออ่านคอมเมนต์ที่โจ่งแจ้งและเต็มไปด้วยความปรารถนาเหล่านั้นซ้ำๆ ความรู้สึกบางอย่างก็เริ่มก่อตัวขึ้นในช่องท้อง... ความรู้สึกร้อนวูบวาบที่น่าประหลาด เขาค้นพบว่าการถูกเทิดทูนและถูกมองเป็นวัตถุทางเพศจากคนที่ไม่รู้จักเหล่านี้มันมอบความตื่นเต้นในรูปแบบที่แตกต่างออกไป ความรู้สึกที่ส่วนล่างของร่างกายเริ่มตึงขึ้นใต้กางเกงสแล็คเป็นเครื่องยืนยัน... หรือว่าด้านมืดแบบนี้มันมีอยู่ในตัวเขามาตลอด? เป็นเพียงแค่ยายแป๊ดที่เข้ามาปลดล็อกมัน? ภาพลักษณ์ที่สมบูรณ์แบบบนหน้าจอนั้นช่างดูห่างไกลจากความจริงที่เขากำลังเผชิญ เขายังคงอยู่ในชุดนักศึกษาที่เนี้ยบกริบ แต่ความรู้สึกภายในนั้นแตกต่างไปจากทุกวันอย่างสิ้นเชิง วิธีการควบคุมของยายแป๊ดเปลี่ยนไปในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมา จากช่วงแรกที่ยึดโทรศัพท์และตัดขาดเขาจากโลกภายนอกโดยสิ้นเชิง บัดนี้เธอกลับคืนมันให้เขาใช้...ภายใต้การสอดส่องของเธอเสมอ เธอบอกว่ามันจำเป็นต่อการรักษาภาพลักษณ์ "สามีแห่งชาติ" ที่กำลังโด่งดังของเขา การมีปฏิสัมพันธ์กับแฟนคลับและโลกโซเชียลคือเครื่องมือใหม่ที่เธอใช้ควบคุมเขาได้แนบเนียนยิ่งกว่าเดิม... และดูเหมือนว่า... มันจะเป็นเครื่องมือที่เขาเองก็เริ่มจะเพลิดเพลินกับมันเสียแล้ว
ภาพจากเมื่อคืนยังคงฉายซ้ำในหัว... ภาพใบหน้าเหี่ยวย่นของยายแป๊ดที่มองลงมาที่เขาด้วยแววตาของผู้ชนะขณะที่เขาถูกบังคับให้ทำในสิ่งที่น่าอัปยศที่สุดในชีวิต เธอไม่สวย... ไม่เลยสักนิด ร่างกายของเธอหย่อนคล้อย ผิวหนังหยาบกร้าน มันคือทุกสิ่งที่ตรงกันข้ามกับความสมบูรณ์แบบที่เขาเคยยึดถือ แล้วทำไมเขายอม? เพราะความอัปยศนั้นมันมาพร้อมกับพลังที่น่าเสพติด... พลังที่ทำให้เขาว่ายได้เร็วขึ้น แข็งแกร่งขึ้น และเพราะลึกลงไปในใจที่มืดมิดที่สุด เขากลับค้นพบความตื่นเต้นในความเสื่อมทรามนั้น การยอมจำนนต่อหญิงอัปลักษณ์เช่นเธอ คือการทลายกำแพงศักดิ์ศรีของตัวเองลงอย่างสิ้นเชิง และมัน... กลับทำให้เขารู้สึกมีชีวิตชีวาอย่างน่าประหลาด
มือของเขาเลื่อนไปสัมผัสซองเอกสารสีขาวที่วางอยู่บนเบาะข้างตัวอย่างไม่ตั้งใจ ยายแป๊ดเป็นคนวางมันไว้ก่อนเขาจะขึ้นรถ โดยบอกเพียงว่าเป็น "เอกสารสำคัญ" ที่เขาควรอ่าน เขาดึงแผ่นกระดาษหนาหลายแผ่นออกมา หัวกระดาษพิมพ์ด้วยตัวอักษรทางการว่า "ข้อตกลงและพันธสัญญาแห่งการครอบครอง"
หัวใจของวิคเตอร์กระตุกวูบ นี่ไม่ใช่แค่การเล่นสนุกอีกต่อไป มันคือสัญญา... สัญญาที่ร่างขึ้นด้วยภาษาที่ดูเหมือนภาษากฎหมายทุกกระเบียดนิ้ว
เขาไล่สายตาอ่านไปทีละข้อ:

• มาตรา 1: สถานะแห่งการครอบครอง — ระบุว่า "ผู้ถูกครอบครอง" (วิคเตอร์) ยินยอมมอบกรรมสิทธิ์ในร่างกาย, เวลา, และความสำเร็จทั้งปวงให้แก่ "ผู้ครอบครอง" (คุณบุษบา หรือ ยายแป๊ด) แต่เพียงผู้เดียวโดยสมบูรณ์
  
• มาตรา 2: พันธกรณีแห่งการเชื่อฟัง — ผู้ถูกครอบครองมีหน้าที่ปฏิบัติตามคำสั่งทุกประการโดยปราศจากข้อโต้แย้ง การลังเลหรือการตั้งคำถามอาจนำมาซึ่ง "มาตรการปรับทัศนคติ" ตามที่ผู้ครอบครองเห็นสมควร
  
• มาตรา 3: การบำเพ็ญประโยชน์ทางกายภาพ — ผู้ถูกครอบครองยินยอมใช้ร่างกายของตนเพื่อบำบัดและสนองตอบต่อความปรารถนาของผู้ครอบครองในทุกรูปแบบ ซึ่งรวมถึงแต่ไม่จำกัดเพียง การถูกสัมผัส, การปรนนิบัติ, การยอมรับวัตถุแปลกปลอมเข้าสู่ร่างกาย, และการสำรวจขีดจำกัดทางกายภาพเพื่อความพึงพอใจสูงสุดของผู้ครอบครอง
  
• มาตรา 4: การรักษาความบริสุทธิ์และการปลดปล่อย — การหลั่งอสุจิของผู้ถูกครอบครองถือเป็นกรรมสิทธิ์ของผู้ครอบครองแต่เพียงผู้เดียว และจะเกิดขึ้นได้ต่อเมื่อได้รับอนุญาตและผ่านวิธีการที่ผู้ครอบครองกำหนดเท่านั้น ซึ่งอาจรวมถึงการใช้เครื่องพันธนาการทางกายภาพ (กรงพรหมจรรย์) เพื่อควบคุมการปลดปล่อย
  
• มาตรา 5: ภารกิจภายนอก — ผู้ถูกครอบครองตกลงที่จะใช้เสน่ห์และคุณสมบัติทางกายภาพของตนเพื่อสร้างปฏิสัมพันธ์กับบุคคลที่สามตามที่ได้รับมอบหมายจากผู้ครอบครอง เพื่อบรรลุเป้าหมายที่ผู้ครอบครองกำหนดไว้
  
• มาตรา 6: การแลกเปลี่ยน — ในการตอบแทนซึ่งการยอมจำนนโดยสมบูรณ์ ผู้ครอบครองจะมอบ "ปัจจัยสนับสนุนพิเศษ" เพื่อนำพาผู้ถูกครอบครองไปสู่เป้าหมายสูงสุดในฐานะนักกีฬา...
  
• มาตรา 7: เงื่อนไขสัญญาลับ — และข้อสุดท้ายที่ทำให้เขาแทบหยุดหายใจ คือข้อตกลงว่าด้วย "การยุติพันธะเดิม" ซึ่งระบุอย่างชัดเจนว่า เขาจะต้องยุติความสัมพันธ์กับนางสาวมุกดา เพื่อปลดล็อก "ระดับขั้นสูงสุดของพันธสัญญา" และสิทธิ์ในการ "สอดใส่" ร่างกายของผู้ครอบครอง
  
  

วิคเตอร์พับกระดาษเก็บเข้าซอง มือของเขาสั่นเทาเล็กน้อย ภาษากฎหมายที่เย็นชาและเป็นทางการพวกนั้นมันช่างน่าสับสน... คำอย่าง 'การบำเพ็ญประโยชน์ทางกายภาพ' หรือ 'การยอมรับวัตถุแปลกปลอม'... มันคืออะไรกันแน่? แต่ร่างกายของเขากลับเข้าใจมันได้ดีกว่าสมอง ทุกครั้งที่สายตาอ่านผ่านคำว่า 'การปรนนิบัติ' ภาพมือเหี่ยวย่นที่นวดคลึงไปตามร่างกายของเขาในตอนนั้นก็ฉายซ้ำ ความเสียวซ่านจากการถูกเลียที่ 'ดาก' ในคืนก่อนแล่นริ้วขึ้นมาตามสันหลังอย่างน่าไม่อาย ความรู้สึกที่เกือบจะแตกแต่ถูกยื้อไว้ทำให้ควยของเขาเต้นตุบๆ ตอบสนอง ความเย็นเฉียบของห่วงบุษราคัมใต้กางเกงดูเหมือนจะร้อนขึ้นมาเสียดื้อๆ ร่างกายนี้... ไม่ใช่ของเขาอีกต่อไปแล้ว มันถูกตีตราด้วยสัญญาที่เขาอ่านไม่เข้าใจทั้งหมด แต่กลับยอมรับมันด้วยสัญชาตญาณดิบทุกอณู... และเขาก็พบว่ามันน่าตื่นเต้นอย่างที่สุด
"วิคเตอร์!"
เสียงของมุกดาดังขึ้นเมื่อเขาเดินมาถึงหน้าคณะ วันนี้เธอไม่ได้เข้ามาด้วยท่าทีน้อยใจ แต่ก้าวเข้ามาอย่างรวดเร็วพร้อมกับยื่นโทรศัพท์มือถือมาตรงหน้าเขา
"นี่มันอะไรกันวิค!" เธอถามเสียงขุ่น "เมื่อคืนเธอไปงานเลี้ยงมาเหรอ? ทำไมไม่บอกกันเลย! แล้วนี่...ไปกับใคร? ยายแม่บ้านคนนั้นน่ะนะ!"
บนหน้าจอโทรศัพท์คือภาพข่าวจากเพจบันเทิงเพจหนึ่ง เป็นภาพเขาในชุดทักซิโดกำลังรับรางวัลบนเวที และมีภาพที่ซูมเห็นยายแป๊ดยืนอยู่ข้างๆ ด้วยรอยยิ้มพึงพอใจ
ภาพนั้นแทงเข้ามาในอกของวิคเตอร์ ความรู้สึกผิดข้อหา "นอกใจ" จุกขึ้นมาที่คอ เขาเบือนหน้าหนีสายตาของมุกดาโดยอัตโนมัติ
"แล้วทำไมไม่รับโทรศัพท์เราเลย!" เธอยังคงว่าต่อ "เราโทรไปตั้งหลายสาย แต่เธอปล่อยให้มันดังจนตัดไป! คนอื่นเขาลงสตอรี่กันโครมๆ แต่นี่อะไร แฟนตัวเองกลับไม่รู้เรื่องเลยสักนิด! มันน่าอายแค่ไหนรู้ไหม!"
นี่แหละ... ความเรื่องมากที่วิคเตอร์คุ้นเคย เธอไม่ได้ห่วงว่าเขาจะเหนื่อยแค่ไหน แต่ห่วงว่าภาพลักษณ์ของ "แฟนนักกีฬาทีมชาติ" ของเธอมันจะด่างพร้อย
"ผม... ผมขอโทษ พอดีมันกะทันหันมาก ยายแป๊ดเขาเป็นคนจัดการเรื่องตารางงานทั้งหมด" เขาตอบเสียงอ่อย นั่นเป็นความจริงเพียงเสี้ยวเดียวที่พอจะพูดได้
"จัดการตารางงาน? แล้วเรื่องที่เธอบล็อกเราล่ะวิค!" มุกดาขึ้นเสียงทันที ความน้อยใจที่เก็บไว้ปะทุออกมา "มันเกี่ยวอะไรกับการจัดการตารางงาน ทำไมต้องบล็อกกันทุกทางขนาดนี้!"
วิคเตอร์ชะงักไปเล็กน้อย เขารู้ดีว่ายายแป๊ดเป็นคนทำ แต่เขาต้องแก้ตัว "ยายแป๊ดบอกว่าช่วงนี้เป็นช่วงสำคัญก่อนแข่ง เขาเลยอยากให้ผมตัดขาดจากทุกอย่างเพื่อโฟกัสกับการซ้อมจริงๆ เขาคงจัดการโทรศัพท์ผมไปด้วย ผมไม่รู้เรื่องเลย... ขอโทษนะ" เขาโกหกได้อย่างแนบเนียน แววตาแสดงความรู้สึกผิดอย่างสุดซึ้ง
มุกดามองหน้าเขาอย่างชั่งใจ เธอไม่เชื่อคำพูดเขาทั้งหมด แต่ก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากจะยอมรับมัน การผลักไสวิคเตอร์ตอนนี้มีแต่จะเสียเปรียบ เธอจึงเปลี่ยนท่าทีเป็นงอนง้อแทน "โอเค... เราจะพยายามเข้าใจก็ได้" เธอกล่าว "แต่เธอก็ต้องเข้าใจเราด้วยนะว่ามันรู้สึกแย่แค่ไหน"
วิคเตอร์นิ่งไปครู่หนึ่ง แววตาของเขาอ่อนลง "คืนนี้ผมไม่ไหวจริงๆ มุก อีกไม่กี่วันก็ต้องสอบมิดเทอมแล้ว ไหนจะซ้อมอีก... เอาไว้หลังสอบเสร็จนะ... เราไปฉลองกัน ผมจะชดเชยให้ทุกอย่างเลย สัญญา"
มุกดามองหน้าเขาอย่างชั่งใจ แต่คำว่า "ฉลอง" และ "ชดเชยให้ทุกอย่าง" ก็ทำให้เธอใจอ่อนลง "ก็ได้... หลังสอบก็หลังสอบ แต่อย่าเบี้ยวอีกนะ"
วิคเตอร์มองหน้าเธอ... ผู้หญิงที่เขาเคยคิดว่ารัก แต่ตอนนี้กลับรู้สึกเหนื่อยหน่ายอย่างประหลาด เขาพยักหน้ารับไปส่งๆ เพื่อให้เรื่องมันจบลงตรงนี้
คาบเรียนสุดท้ายของวันดำเนินไปอย่างเชื่องช้า เสียงของอาจารย์ที่บรรยายเรื่องเศรษฐศาสตร์มหภาคดูเหมือนจะอยู่ไกลออกไปทุกที ในหัวของวิคเตอร์มีแต่ภาพที่ยายแป๊ดส่งมาให้เมื่อเช้า... ภาพของหีเหี่ยวย่นที่เปิดอ้ารอเขาอยู่ มันวนเวียนซ้ำไปซ้ำมาเหมือนแผ่นเสียงตกร่อง ความร้อนรุ่มในกายทวีความรุนแรงขึ้นทุกขณะ เขารู้สึกถึงแรงบีบรัดจากห่วงบุษราคัมที่ตอบสนองต่อความคิดลามกของเขา
เขาเหลือบมองมุกดาที่นั่งอยู่ข้างๆ เธอกำลังตั้งใจจดเลกเชอร์อย่างขะมักเขม้น ความแตกต่างระหว่างโลกทั้งสองใบของเขามันช่างน่าขันสิ้นดี ความร้อนรุ่มที่แล่นพล่านในกายทำให้ส่วนกลางลำตัวของเขาที่ถูกพันธนาการด้วยห่วงบุษราคัมแข็งขืนขึ้นมาจนดันเป้ากางเกงสแล็คให้ตุงนูนขึ้นมาอย่างน่าอาย ใบหน้าหล่อเหลาแบบคุณชายของเขาขึ้นสีแดงระเรื่อด้วยความเขินอายปนตื่นเต้น เขาทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว
วิคเตอร์รวบรวมความกล้า ลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็วแต่พยายามให้ดูเป็นธรรมชาติที่สุด เขาใช้สมุดเลกเชอร์เล่มหนาบดบังความผิดปกติที่เป้ากางเกงไว้ ก่อนจะก้าวออกจากห้องเรียนไปอย่างเงียบๆ โดยไม่ขออนุญาตอาจารย์ ท่ามกลางสายตาของเพื่อนร่วมชั้นที่มองตามอย่างสงสัย เขาไม่ได้เดินไปห้องน้ำที่ใกล้ที่สุด แต่จงใจเดินตัดสนามหญ้าไปยังอาคารคณะศิลปกรรมศาสตร์ที่อยู่ไกลออกไป ที่นั่นมีห้องน้ำเก่าๆ ตรงสุดทางเดินที่เขารู้ว่าไม่ค่อยมีใครใช้... มันคือการแสวงหาที่ปลดปล่อยที่ต้องใช้ความพยายาม เป็นการเดินทางแสวงบุญที่น่าอัปยศของทาสผู้ซื่อสัตย์
เขาผลักประตูเข้าไปในห้องน้ำที่เงียบสงัดและมีกลิ่นอับชื้นเล็กน้อย เลือกเข้าห้องสุดท้ายแล้วลงกลอนอย่างรวดเร็ว เขาไม่แม้แต่จะมองชักโครก แต่กลับถอดเสื้อผ้าทุกชิ้นออกอย่างรวดเรวจนร่างกายเปลือยเปล่า ร่างกายที่ขาวเนียนและสมบูรณ์แบบของหนุ่มตี๋ลูกครึ่งยืนอยู่ท่ามกลางความมอซอของห้องน้ำเก่า แสงจากหลอดไฟนีออนที่กระพริบเป็นระยะส่องกระทบผิวที่ตึงแน่นและกล้ามเนื้อที่คมชัด
เขามองลงไปที่ความเป็นชายของตัวเอง... มันแข็งขืนและชูชัน ท้าทายแรงโน้มถ่วง ห่วงบุษราคัมสีเหลืองทองรัดแน่นอยู่ที่โคน ส่องประกายแวววาวในแสงสลัว
เขาเปิดประตูห้องน้ำแง้มไว้เล็กน้อย... แค่ช่องแคบๆ พอให้คนข้างนอกอาจจะมองเห็นได้หากเดินผ่านมาในจังหวะที่พอดี นี่คือครั้งแรกที่เขาทำอะไรแบบนี้... การเสี่ยงที่จะถูกพบเห็นในสภาพที่น่าอัปยายที่สุด มันปลุกเร้าสัญชาตญาณดิบในตัวเขาอย่างรุนแรง
มือของเขาเริ่มทำงาน... เขาลูบไล้ความเป็นชายที่ร้อนผ่าวของตัวเองอย่างเชื่องช้า ดวงตาปิดลง จินตนาการถึงภาพที่ยายแป๊ดส่งมาให้ เสียงครางแผ่วเบาหลุดออกมาจากริมฝีปากหยักได้รูป
"อ่าา... ยายแป๊ด..."
ความเสียวซ่านแล่นไปทั่วร่าง เขากำลังจะถึงจุดสุดยอด... ร่างกายเกร็งกระตุก... แต่แล้วเขาก็หยุดมือตัวเองลงกะทันหัน
ต้องเก็บไว้... เขาคิดกับตัวเอง หอบหายใจอย่างหนักหน่วง ต้องเก็บน้ำทุกหยดไว้ให้ยายแป๊ด...
ความคิดนั้นทำให้เขารู้สึกถึงอำนาจในอีกรูปแบบหนึ่ง... อำนาจของการควบคุมตัวเองเพื่อมอบความสุขสูงสุดให้กับนายหญิงของเขา มันคือการยอมจำนนโดยสมบูรณ์... การยอมจำนนด้วยความเต็มใจ
เขาหลับตาลง นิ่งอยู่อย่างนั้นครู่ใหญ่ ก่อนจะสบถออกมาเบาๆ ด้วยเสียงที่เปลี่ยนไป... เสียงที่แหบพร่าและเต็มไปด้วยอารมณ์ดิบที่เขาไม่เคยใช้มาก่อน
"โอ๊ยยย... กูเป็นทาส... ครับ..."
มันคือเสียงของตัวตนใหม่ที่กำลังก่อร่างขึ้น... การปะทะกันระหว่าง "กู" ที่เป็นทาสโดยสัญชาตญาณ กับ "ครับ" ที่เป็นความสุภาพที่คุณชายวิคเตอร์ถูกพร่ำสอนมาทั้งชีวิต
เขาสูดหายใจเข้าลึก จัดเสื้อผ้าให้เข้าที่ ก่อนจะก้าวออกจากห้องน้ำด้วยท่าทีสงบนิ่งเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่ในแววตาของคุณชายวิคเตอร์... บัดนี้ได้ฉายแววของทาสผู้ภักดีที่พร้อมจะทำทุกอย่างเพื่อนายหญิงของเขาแล้ว และเขาก็รู้ดี... ว่าคืนนี้เมื่อกลับถึงบ้าน รางวัลและการลงทัณฑ์ที่แท้จริงกำลังรอเขาอยู่
...
รถยนต์หรูสีดำเคลื่อนตัวออกจากมหาวิทยาลัยในตอนเย็น ทิ้งความวุ่นวายไว้เบื้องหลัง วิคเตอร์เอนหลังพิงเบาะหนังอย่างเหนื่อยล้า เขานั่งเงียบอยู่เบาะหลังกับยายแป๊ด บรรยากาศในรถอึดอัดกว่าปกติหลังจากที่เขาเพิ่งเผชิญหน้ากับมุกดา
ความคิดของเขาล่องลอยไป... ศักดิ์ศรีที่เคยยึดมั่นว่าต้องเป็นที่หนึ่งในสนามแข่ง บัดนี้มันได้พังทลายและก่อร่างขึ้นใหม่ในสมรภูมิที่ต่างออกไป ความหยิ่งทะนงในฐานะ "วิคเตอร์ผู้ไม่เคยเป็นรองใคร" ได้แปรเปลี่ยนไปแล้ว เขาค้นพบว่าการเป็น "ทาสที่สมบูรณ์แบบที่สุด" นั้นต้องใช้ความแข็งแกร่งทางจิตใจในอีกรูปแบบหนึ่ง... รูปแบบที่น่าตื่นเต้นกว่าเดิม ร่างกายที่งดงามนี้ไม่ใช่เครื่องมือสู่ชัยชนะเพื่อตัวเองอีกต่อไป แต่มันคือเครื่องบรรณาการชั้นเลิศสำหรับนายหญิงของเขา และความภาคภูมิใจใหม่ของเขาก็คือการทำให้เครื่องบรรณาการชิ้นนี้ตอบสนองต่อเธอได้อย่างยอดเยี่ยมที่สุด... ยอดเยี่ยมกว่าทาสคนไหนๆ
"คุณลุงสมชายคะ" เสียงของยายแป๊ดทำลายความเงียบ "แวะร้านสะดวกซื้อข้างหน้าให้หน่อยค่ะ แป๊ดลืมซื้อของนิดหน่อย"
รถจอดเทียบหน้าร้านสะดวกซื้อที่สว่างไสว ยายแป๊ดหันมาทางเขา "คุณวิคเตอร์คะ ลงไปเป็นเพื่อนแป๊ดหน่อยสิคะ"
วิคเตอร์ไม่ได้ปฏิเสธ เขาก้าวลงจากรถ ร่างสูงสง่าในชุดนักศึกษาที่เนี้ยบกริบยังคงดึงดูดทุกสายตาที่ผ่านไปมา แม้แต่ในร้านสะดวกซื้อธรรมดาๆ แห่งนี้
ขณะที่ยายแป๊ดกำลังเดินเลือกของอยู่ เขาก็ยืนรออยู่แถวหน้าเคาน์เตอร์ พยายามทำตัวให้ดูปกติที่สุด แต่แล้วเสียงแหลมที่ดังขึ้นจากด้านหลังก็ทำให้เขารู้ว่ามันไม่มีทางเป็นไปได้
"อุ๊ย! ตายแล้ว! นั่น... นั่นใช่น้องวิคเตอร์ นักว่ายน้ำทีมชาติรึเปล่าจ๊ะ!"
เสียงนั้นมาจากพนักงานของร้าน เป็นกะเทยร่างท้วมที่ทาปากสีแดงสด ใบหน้าของเธอฉายแววตื่นเต้นอย่างปิดไม่มิด "ตัวจริงหล่อกว่าในทีวีร้อยเท่าเลยนะเนี่ย! แม่เจ้าโว้ยยย! ขาวอะไรเบอร์นี้!"
วิคเตอร์หันไปเล็กน้อย มุมปากยกขึ้นเป็นรอยยิ้มสุภาพตามแบบฉบับคุณชายที่เขาแสดงจนเป็นนิสัย นี่คือบททดสอบแรกของเขาในบทบาทใหม่
"สวัสดีครับ" เขาตอบเสียงทุ้มนุ่ม
"มาซื้ออะไรจ๊ะพ่อคุณ? มาๆ เดี๋ยวพี่คิดเงินให้เป็นพิเศษเลย!" เธอบอกพลางกวาดสายตามองเขาตั้งแต่หัวจรดเท้าอย่างไม่เกรงใจ "ดูสิ... หุ่นดีมาก กล้ามเป็นมัดๆ เลยนะเราน่ะ"
วิคเตอร์ยืนนิ่ง ปล่อยให้สายตานั้นโลมเลียร่างกายของเขา เขาสุภาพ... แต่ก็เย็นชาอยู่ในที เขากำลังสังเกต... สังเกตปฏิกิริยาของเธอที่มีต่อร่างกายของเขา มันคือการทดลอง คือการศึกษาอำนาจใหม่ที่เขาเพิ่งค้นพบ อำนาจของการเป็นวัตถุที่น่าปรารถนา
ยายแป๊ดเดินกลับมาที่เคาน์เตอร์พร้อมกับตะกร้าในมือ เธอมองสถานการณ์ตรงหน้าด้วยรอยยิ้มพึงพอใจ
"แหม... แฟนคลับเยอะจริงๆ เลยนะคะ คุณวิคเตอร์" เธอกล่าว ก่อนจะหันไปทางพนักงานคนนั้น "น้องเขาขี้อายหน่อยน่ะค่ะ แต่จริงๆ แล้วใจดีมากเลยนะ"
"พี่รู้จ้ะ!" พนักงานกะเทยตอบกลับ "ดูตาก็รู้แล้ว... ตาสวยมาก... เหมือนมีอะไรอยู่ในนั้นตลอดเวลา" เธอโน้มตัวข้ามเคาน์เตอร์มาเล็กน้อย "พี่ขอลายเซ็นหน่อยได้ไหมจ๊ะ จะเอาไปอวดเพื่อน"
ยายแป๊ดหันมามองวิคเตอร์ แววตาของเธอคือคำสั่งที่ชัดเจน
วิคเตอร์หยิบปากกาที่พนักงานยื่นให้ เขาก้มลงเซ็นชื่อบนกระดาษทิชชู่ของร้านอย่างช้าๆ จงใจให้เธอได้เห็นสันกรามคมคายและลำคอที่ขาวสะอาดของเขาในระยะใกล้ เขารู้ว่าทุกการเคลื่อนไหวของเขากำลังถูกจับจ้อง... และเขาก็พึงพอใจกับมัน
"ขอบคุณนะครับที่ติดตาม" เขากล่าวเมื่อเซ็นเสร็จ พร้อมกับเงยหน้าขึ้นสบตาเธอตรงๆ รอยยิ้มของคุณชายปรากฏขึ้นอีกครั้ง แต่มันแฝงไปด้วยอำนาจที่เยียบเย็นและอันตราย
พนักงานคนนั้นแทบจะละลายอยู่ตรงเคาน์เตอร์ เธอรับกระดาษกลับไปด้วยมือที่สั่นเทา
เมื่อกลับขึ้นมาบนรถ ยายแป๊ดก็เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความพอใจ "ทำได้ดีมากค่ะ... คุณเริ่มเข้าใจบทบาทของตัวเองแล้ว"
มือเหี่ยวย่นของเธอเลื่อนมาวางบนต้นขาของเขา บีบเบาๆ "ความหยิ่งของคุณน่ะ... มันใช้ได้ผลดีทีเดียวนะคะ ยิ่งคุณทำตัวสูงส่งเท่าไหร่ พวกเขาก็ยิ่งอยากจะคลานเข้ามาหาคุณมากเท่านั้น"
วิคเตอร์ไม่ตอบ เขามองออกไปนอกหน้าต่าง มองดูแสงไฟของเมืองที่กำลังสว่างขึ้นในยามค่ำคืน รอยยิ้มบางเบาปรากฏขึ้นบนใบหน้าหล่อเหลาของเขา... เขาไม่ได้แค่ค้นพบความสุขในโซ่ตรวน... เขากำลังเรียนรู้ที่จะเชิดมันราวกับเป็นเครื่องประดับที่งดงามที่สุด
เมื่อรถเลี้ยวเข้าสู่เขตรั้วคฤหาสน์หลังใหญ่ ความรู้สึกของการแสดงต่อโลกภายนอกก็จบลง ที่นี่คืออาณาจักรของเธอ และเขาคือสมบัติล้ำค่าที่สุดในนั้น
"ขึ้นไปบนห้องค่ะ" ยายแป๊ดสั่งเมื่อก้าวลงจากรถ น้ำเสียงของเธอกลับมาเรียบเฉยและทรงอำนาจอีกครั้ง "มีบางอย่างที่คุณต้องทำก่อน"
วิคเตอร์เดินตามขึ้นไปอย่างเงียบงัน ในห้องนอนของเขา ยายแป๊ดชี้ไปที่เก้าอี้สตูลตัวเตี้ยที่ปลายเตียง
"ถอดเสื้อผ้าออกให้หมด แล้วไปนั่งตรงนั้นค่ะ"
วิคเตอร์ปลดกระดุมเสื้อนักศึกษาออกทีละเม็ด เผยให้เห็นแผ่นอกกว้างที่ขาวเนียนราวกับกระเบื้องเคลือบ เขาถอดเสื้อผ้าออกจนหมดสิ้น ร่างสูงโปร่งที่สมบูรณ์แบบในทุกสัดส่วน ผิวขาวละเอียดที่ได้เชื้อจีนมาจากฝั่งแม่ของเขาเปล่งประกายใต้แสงไฟในห้อง ขับเน้นกล้ามเนื้อทุกมัดที่คมชัดจากการฝึกซ้อมอย่างหนัก เขาคือส่วนผสมที่ลงตัวระหว่างความแข็งแกร่งของนักกีฬากับความหล่อเหลาหมดจดของหนุ่มตี๋ลูกคุณหนู และบัดนี้ ร่างกายอันเป็นที่หมายปองนั้นนั่งเปลือยเปล่าอยู่บนเก้าอี้อย่างยอมจำนน
ยายแป๊ดเดินเข้ามาคุกเข่าอยู่เบื้องหลังเขา มือหยาบกร้านของเธอเริ่มลูบไล้ไปตามแผ่นหลังที่ตึงแน่น ก่อนจะเลื่อนลงมาที่บั้นท้ายกลมกลึงที่เขาภาคภูมิใจ "วันนี้คุณทำตัวดีมาก... แป๊ดจะให้รางวัล" เธอกระซิบ ก่อนที่มืออีกข้างจะเอื้อมมาด้านหน้า กอบกุมความเป็นชายของเขาไว้
"อึก..." วิคเตอร์สะดุ้งเล็กน้อย กล้ามเนื้อทั่วร่างเกร็งขึ้น
ยายแป๊ดเริ่มรูดชักอย่างเชื่องช้า แต่มั่นคง ท่อนควยของนักกีฬาหนุ่มตอบสนองในทันที มันขยายใหญ่และแข็งขืนขึ้นในมือของเธออย่างรวดเร็ว เส้นเลือดปูดโปนขึ้นเป็นสันคมชัด
"แต่รางวัลของแป๊ด... มีเงื่อนไขนะคะ" เธอพูดต่อขณะที่จังหวะมือยังคงสม่ำเสมอ มืออีกข้างของเธอค่อยๆ เลื่อนลงต่ำ ลูบไล้ไปตามบั้นท้ายที่แน่นฟิตจากการฝึกซ้อมอย่างหนัก เธอใช้ปลายนิ้วแหวกแก้มก้นของเขาออกจากกัน เผยให้เห็นร่องก้นขาวเนียนและรูจีบสีชมพูระเรื่อที่กำลังขมิบตัวเบาๆ ตามแรงอารมณ์ของเขา
"ดากสวยจังเลยนะคะ" ยายแป๊ดกระซิบเสียงพร่า ก่อนจะทำในสิ่งที่วิคเตอร์ไม่เคยจินตนาการแม้ในฝันร้ายที่สุด เธอโน้มใบหน้าลงมา แลบลิ้นที่หยาบและสากของเธอออกมา... แตะลงที่รูจีบสีชมพูนั้น
"อ๊า!" วิคเตอร์ร้องเสียงหลง ร่างกายกระตุกเฮือกด้วยความตกใจและความเสียวซ่านที่ไม่เคยรู้จัก เขาพยายามจะลุกหนี แต่ยายแป๊ดใช้แขนอีกข้างโอบรอบเอวเขาไว้แน่น "อย่าดิ้นสิคะคุณวิคเตอร์... หรือว่าคุณชายแท้ๆ อย่างคุณไม่เคยมีใครเล่นดากให้?"
ลิ้นของเธอยังคงทำหน้าที่อย่างไม่หยุดหย่อน ลากไล้ วนเวียน และหยอกเย้ากับรูจีบที่เต้นตุบๆ ตอบสนองทุกสัมผัส มันคือการกระทำที่น่าอัปยศที่สุดในชีวิต ไม่มีใครเคยทำแบบนี้กับเขา... นักกีฬาว่ายน้ำทีมชาติผู้เป็นที่รักของทุกคน... กำลังถูกแม่บ้านแก่เลียตูดขณะที่ช่วยตัวเองให้! ร่างกายของเขาสั่นสะท้าน ความรู้สึกผิดแปลกหน้าแล่นไปทั่วทุกอณู แต่ความเสียวซ่านมันกลับรุนแรงจนแทบขาดใจ
"ฮ่าๆๆๆ!" ยายแป๊ดหัวเราะออกมาอย่างสะใจเมื่อเห็นใบหน้าของเขาแดงก่ำและบิดเบี้ยวด้วยอารมณ์ที่ผสมปนเป "ดูสิคะ... ดูนักกีฬาคนเก่งสิคะ... ควยเต้นตุบๆ อยู่ในมือแป๊ด แต่ดากกลับเต้นสู้ลิ้นแป๊ด... น่ารักจริงๆ"
มือของเธอเร่งจังหวะเร็วขึ้น รุนแรงขึ้น พาเขาไปสู่ขอบเหวแห่งความสุขสม "ใกล้แล้ว... ใกล้แล้วใช่ไหมคะ?" เธอกระซิบถามข้างหู
"ครับ... ยาย... ผมจะ..." เขากระเส่า ร่างกายสั่นเทิ้ม
แต่แล้วในวินาทีสุดท้ายที่เขากำลังจะปลดปล่อย ยายแป๊ดกลับหยุดมือลงกะทันหัน บีบโคนควยของเขาไว้แน่น
"ยังค่ะ" เธอพูดเสียงเย็น "แป๊ดยังไม่อนุญาต"
ความทรมานจากการถูกยื้อไว้ทำให้วิคเตอร์แทบคลั่ง เขาหอบหายใจอย่างหนักหน่วง มองดูความเป็นชายของตัวเองที่ยังคงแข็งขืนและปวดร้าวด้วยความต้องการ ยายแป๊ดฉีกยิ้มอย่างผู้ชนะ เธอหยิบกรงพรหมจรรย์โลหะสีเงินออกมาจากกล่องกำมะหยี่ที่วางอยู่ใกล้ๆ
"บทเรียนวันนี้คือ... ความสุขของคุณ... อยู่ที่ปลายลิ้นของแป๊ด และจะถูกปลดปล่อยเมื่อแป๊ดพอใจเท่านั้น"
เธอค่อยๆ สวมกรงโลหะเข้ากับความเป็นชายของเขาที่ยังไม่ยอมสงบลง ล็อกมันอย่างแน่นหนา ก่อนจะลุกขึ้นยืนแล้วเดินมาอยู่ตรงหน้าเขา เธอยกชายกระโปรงขึ้นเล็กน้อย แล้วย่อตัวลง ใช้หีที่เหี่ยวย่นของเธอแนบลงบนใบหน้าหล่อเหลาของเขา กลิ่นสาบสาวแก่ที่รุนแรงปะทะเข้าจมูกอย่างจัง
"อยากเย็ดแป๊ดไหมคะ?" เธอถามเสียงแหบพร่า "ถ้าอยาก... ก็ต้องทำตามสัญญา"
วิคเตอร์หลับตาลง สูดกลิ่นนั้นเข้าไปเต็มปอด... กลิ่นของความพ่ายแพ้... กลิ่นของนายหญิง
"ครับ..." เขาตอบเสียงสั่น "ผมพร้อมทำทุกอย่าง"
ยายแป๊ดยิ้มอย่างพึงพอใจกับคำตอบนั้น เธอค่อยๆ ยืดตัวขึ้น ปล่อยให้ใบหน้าของวิคเตอร์เป็นอิสระ แต่ยังคงยืนอยู่ใกล้ๆ ในระยะที่เขายังได้กลิ่นกายของเธอชัดเจน
"ดีมากค่ะ... แป๊ดชอบทาสที่ว่านอนสอนง่าย" เธอกล่าว พลางลูบไปบนกรงโลหะที่กักขังความเป็นชายของเขาไว้ เธอเดินไปหยิบซองสัญญาขึ้นมาอีกครั้ง ใช้นิ้วที่เหี่ยวย่นชี้ไปที่ มาตรา 7 อย่างช้าๆ "แล้วข้อนี้ล่ะคะ... ข้อที่สำคัญที่สุด... คุณจะจัดการมันเมื่อไหร่?"
วิคเตอร์มองตามนิ้วของเธอไปยังข้อความที่ระบุเรื่อง "การยุติพันธะเดิม" ก่อนจะเงยหน้าขึ้นสบตากับเธอตรงๆ แววตาของเขาที่เคยสับสน บัดนี้กลับนิ่งและอ่านไม่ออกอย่างน่าประหลาด
"ได้ครับ" เขาตอบเสียงเรียบ แต่แฝงความหนักแน่น "อันที่จริง... ผมนัดกับมุกดาไว้แล้ว ว่าจะไปดินเนอร์กันหลังสอบมิดเทอมเสร็จ" เขาจงใจพูดถึงเรื่องนี้... การนัดหมายที่เขาเป็นคนกำหนดขึ้นเองที่มหาวิทยาลัยเมื่อช่วงเช้า มันคือการทดลองเล็กๆ... เพื่อดูปฏิกิริยาของนายหญิง
แววตาของยายแป๊ดวูบไหวไปชั่วขณะ... ความไม่พอใจฉายขึ้นมาบางเบาราวกับเงา ก่อนจะถูกกลบด้วยรอยยิ้มเย็นชาที่มุมปาก "ดีค่ะ... งั้นก็ใช้โอกาสนั้นให้เป็นประโยชน์ ทำให้มันเป็น 'มื้อสุดท้าย' ของคุณกับเธอซะ..." เธอย้ำคำอย่างชัดเจน "เลือกระหว่างการเป็นของเล่นชิ้นโปรด... หรือการเป็นทาสโดยสมบูรณ์ของแป๊ด"
วิคเตอร์มองหน้ายายแป๊ด ความรู้สึกผิดต่อมุกดาที่เคยมีจางหายไป ถูกแทนที่ด้วยความตื่นเต้นในเกมอำนาจที่กำลังจะเกิดขึ้น เขามองลงไปที่กรงโลหะที่พันธนาการตัวเอง... นี่คือราคาของพลัง... และดูเหมือนว่าเขาพร้อมที่จะจ่ายมันแล้ว
...
หลังจากที่วิคเตอร์อาบน้ำและเข้านอนด้วยความอ่อนล้าทั้งกายและใจ ยายแป๊ดเดินลงมาที่ห้องนั่งเล่นที่เงียบสงัด เธอหัวเราะเบาๆ กับตัวเองเมื่อนึกถึงคฤหาสน์ที่ว่างเปล่าหลังนี้... ก่อนที่เธอจะมา ที่นี่มีเพียงความเงียบและระเบียบวินัย พิมชนกที่ไม่เคยไว้ใจใคร ไม่ยอมจ้างคนใช้ประจำ มีเพียงแม่บ้านรายวันที่มาแล้วก็ไป ทิ้งให้วิคเตอร์ต้องอยู่กับอาหารเดลิเวอรี่เย็นชืดและความเหงาในตารางซ้อมที่เคร่งครัด จนกระทั่งพิมชนกตัดสินใจว่าลูกชายสุดที่รักต้องการ "ผู้ดูแลพิเศษ" เพื่อเป้าหมายโอลิมปิก... และเธอก็เปิดประตูต้อนรับหมาป่าเข้ามาในคอกแกะด้วยตัวเอง
ยายแป๊ดเปลื้องผ้าออกจนหมดสิ้น เผยให้เห็นร่างกายที่หย่อนคล้อยและเต็มไปด้วยริ้วรอยแห่งวัย เธอเดินไปที่ตู้เก็บไวน์ชั้นดี รินไวน์แดง Château Margaux ปี 1995 ราคาเรือนแสนลงในแก้วคริสตัลอย่างชำนาญ
เธอยกแก้วขึ้นสูดกลิ่นหอมซับซ้อนของผลไม้สุกและโอ๊ค ก่อนจะจิบช้าๆ ปล่อยให้รสชาติที่ลุ่มลึกแผ่ซ่านในปาก แม่บ้านชราเดินไปที่โซฟา ทิ้งตัวลงนั่งอย่างสบายอารมณ์ มืออีกข้างหยิบ มะระขี้นก ลูกอวบผิวขรุขระที่เธอเตรียมไว้ขึ้นมา... ความหรูหราของไวน์ชั้นสูงตัดกับความบ้านๆ ของเครื่องมือสร้างสุขของเธออย่างน่าขัน
เธอวางแก้วไวน์ลงบนโต๊ะข้างๆ ก่อนจะขยับตัวเล็กน้อย ใช้มะระขี้นกลูบไล้ไปตามเนินเนื้อที่เหี่ยวย่นของตัวเอง ภาพของวิคเตอร์ที่นั่งคุกเข่าอยู่เบื้องหลังเธอเมื่อครู่ยังคงติดตา... ภาพของดากชายแท้ที่แน่นฟิตและมีรูจีบสีชมพูระเรื่อเต้นตุบๆ สู้ลิ้นของเธอ มันช่างเป็นภาพที่น่าอัปยศและน่าตื่นเต้นที่สุดเท่าที่เธอเคยจินตนาการ
"อ่า... เด็กดี... ทาสของยาย..." เธอครางชื่อเขาออกมา มืออีกข้างบดขยี้ติ่งเนื้อที่บวมเป่งของตัวเองอย่างแรง "ดากของแก... มันหวานกว่าไวน์ขวดนี้อีก... อ๊าาา!"
ในที่สุด ร่างกายที่เหี่ยวย่นของเธอก็กระตุกเกร็งอย่างรุนแรง เธอถึงจุดสุดยอดพร้อมกับเสียงกรีดร้องที่ถูกกดให้แผ่วเบาในลำคอ ของเหลวเหนียวข้นไหลทะลักออกมาเปรอะเปื้อนโซฟาหนังราคาแพง
ยายแป๊ดนอนหอบหายใจอยู่ครู่หนึ่ง รสชาติของความสุขสมยังคงอวลอยู่ในปาก เธอหยิบมะระขี้นกที่เปียกชุ่มขึ้นมา กัดมันเข้าไปคำใหญ่ ความขมของมันแผ่ซ่าน แต่กลับถูกกลบด้วยความหวานจากจินตนาการถึงทาสหนุ่มของเธอ
เธอเคี้ยวมะระอย่างช้าๆ ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ของวิคเตอร์ที่เธอนำลงมาด้วยขึ้นมา เปิดแอปพลิเคชันไลน์ เลื่อนหารายชื่อของมุกดา แล้วพิมพ์ข้อความสั้นๆ ส่งไป: "คิดถึงนะ"
ไม่ถึงนาที โทรศัพท์ก็สั่น... มุกดาโทรกลับมาทันที
ยายแป๊ดแสยะยิ้ม เธอรับสายแล้วเปิดลำโพง แต่ยังไม่พูดอะไร ปล่อยให้เสียงลมหายใจของตัวเองดังแทรกเข้าไปในสาย
"วิค! ทำไมไม่ตอบไลน์เราล่ะ! แล้วนี่ทำไมไม่พูดอะไร!" เสียงแหลมปรี๊ดของมุกดาดังออกมาจากลำโพง
ยายแป๊ดหัวเราะในลำคอเบาๆ เสียงแหบพร่า "ตอนนี้... คุณวิคเตอร์เขาไม่ว่างคุยหรอกค่ะ"
"แกเป็นใคร! อีแก่! มายุ่งอะไรกับโทรศัพท์ของวิค!"
"ก็เป็นคนที่ 'ดูแล' คุณวิคเตอร์อยู่ตอนนี้ไงคะ" ยายแป๊ดตอบกลับอย่างใจเย็น น้ำเสียงเรียบเฉยแต่แฝงความเย้ยหยัน "ส่วนคุณ... คงเป็นคุณมุกดาสินะคะ"
"ใช่! ฉันแฟนเขา! แล้วแกเป็นใคร! เป็นแค่คนใช้ อย่ามาสะเออะ!"
"อุ๊ย... ปากคอเราะร้ายจังเลยนะคะ" ยายแป๊ดยังคงคุมเกมด้วยความนิ่ง "แต่ไม่ต้องห่วงหรอกค่ะ คุณวิคเตอร์เขาเหนื่อย... แป๊ดเลยดูแลเขาเป็นพิเศษหน่อย"
"ดูแลยังไงของแก! แกอย่ามาทำตัวเป็นเจ้าข้าวเจ้าของนะ! อีบ้านนอก! รู้ไหมว่าวิคเตอร์เขาเย็ดฉันไปกี่รอบแล้ว! อย่างแกน่ะ เขาไม่แม้แต่จะชายตามองหรอก! ได้เห็นควยเขาก็บุญหัวแล้ว!"
"แหม... เรื่องบนเตียงนี่เอามาพูดกันได้ง่ายๆ เลยนะคะ" ยายแป๊ดตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่เย็นลงเล็กน้อย แต่ยังคงความเย้ยหยันไว้ "แต่คนที่ 'เย็ด' คุณมุกดาน่ะ... ไม่ได้มีแค่คุณวิคเตอร์คนเดียวไม่ใช่เหรอคะ? หนุ่มนักบอลคนนั้น... เขายังดูแลดีอยู่รึเปล่า?"
ปลายสายเงียบกริบไปชั่วขณะ ก่อนที่เสียงของมุกดาจะแผดกลับมาอย่างเกรี้ยวกราด "แก... แกรู้ได้ยังไง! อย่ามาพูดจาพล่อยๆ นะ!"
"แป๊ดรู้อะไรมากกว่าที่คุณคิดเยอะค่ะ" ยายแป๊ดกล่าว พลางยกแก้วไวน์ขึ้นจิบเบาๆ "อย่างเช่น... แป๊ดรู้ว่าใต้สะดือของคุณวิคเตอร์เยื้องไปทางซ้ายเล็กน้อย... เขามีไฝเม็ดเล็กๆ สีน้ำตาลอ่อนอยู่ตรงนั้น... คุณเคยสังเกตไหมคะ?"
คำพูดนั้นเหมือนหมัดฮุกที่มองไม่เห็น มันไม่ใช่การบอกว่าเธอได้ครอบครองเขาแล้ว แต่เป็นการทิ้งระเบิดข้อมูลที่บ่งบอกถึงความใกล้ชิดในระดับที่มุกดาไม่เคยเข้าถึง มันคือการประกาศว่า "ฉันเห็นในสิ่งที่เธอไม่เคยเห็น"
"..." ปลายสายเงียบไปอีกครั้ง มีเพียงเสียงลมหายใจที่หอบหนักด้วยความโกรธและความสงสัย
ยายแป๊ดหัวเราะในลำคอเบาๆ "เอาเป็นว่า... ดูแลตัวเองดีๆ นะคะ" เธอกล่าว ก่อนจะกดตัดสายทันทีโดยไม่รอให้มุกดาได้ตอบโต้
เธอยกแก้วไวน์ขึ้นจิบอีกครั้งด้วยรอยยิ้มของผู้ชนะ
"อีโง่..." ยายแป๊ดกระซิบกับความมืด "คิดว่าตัวเองกุมไพ่เหนือกว่า... แต่แกไม่เคยรู้เลยว่าเกมนี้มันเล่นกันยังไง"

Kammy

รอติดตามครับ

nuangnut1996

สนุกมากครับ

lekthai

สุดครับ หายไปนานเลย ขอบคุณ

นิโหน่ย

เริ่ดดด

คำปุ้ย

ยายแป๊ดเอ้ยยเมื่อไหร่จะเอาเสาลงหลุมชะทีน้ออลุ้นมาหลายตอนเเลัววอ่า

nutt'Za

ตัดยัยแพศยามุกดาละ จะมีใครมาสั่งสอนยายแป๊ดช่วยวิคเตอร์ได้ไหมคะ คิดว่าเหนือสุดแล้วหรือ เหนือฟ้ายังมีฟ้า

oppowow

เขียนได้น่าติดตามมากครับ

netnet132526

ติดตามนะ

nm_minsuga

ยายแป๊ดแบ่งวิคเตอร์ให้กะเทยอ้วนคนนั้นได้ชิมบ้าง

Tototong

19855B

ตอนวิคเตอร์…ยายแป๊ด ต้องมีหาคนเป็นพยานนะ เดียวยายมุกดาหาว่ายายแป๊ดโมเมโกหก

kongkong

ขอบคุณครับ

Tongjo6969

ขอบคุณครับ จะติดตามเรื่อยๆนะครับ

Alikesky280

สุดยอด

klans_821

น่า ติด ตาม

jackkrab

ขอบคุณครับ

Peakky

ขอบคุณครับ

thai_boys

ขอบคุณมากๆนะครับ

risingmoons

ขอบคุณครับ