ช่วยผมด้วย..ผมโดนมาเฟียรุมข่มขืน!? Chapter 12

NOOFONG

แคสเปอร์นั่งนิ่งอยู่บนโซฟาหน้าทีวีที่เปิดทิ้งไว้โดยไม่มีใครสนใจ เนื้อหารายการบนจอยังคงดำเนินต่อไป แต่ไม่มีสักวินาทีที่เขาให้ความสนใจมันจริง ๆ สมองของเขายังติดค้างอยู่กับเหตุการณ์ในห้องน้ำ วินาทีที่เขาเห็นเจบีจมลงไปใต้ผิวน้ำอย่างเงียบงัน ราวกับว่ากำลังปล่อยตัวเองให้จมหายไป

เขาสะบัดความคิดนั้นออกไป เจบีบอกเขาว่าเป็นเรื่องเข้าใจผิด และเป็นเขาที่คิดมากไปเอง

แต่ทำไม…เขาถึงยังรู้สึกเหมือนมีบางอย่างผิดปกติ

เสียงฝีเท้าแผ่วเบาดังขึ้นจากด้านหลัง แคสเปอร์เหลือบมองไปโดยอัตโนมัติ เจบีเพิ่งอาบน้ำเสร็จและเปลี่ยนเป็นชุดนอนสีฟ้าลายกระต่ายที่เขาเป็นคนเตรียมให้ ผมของอีกฝ่ายยังคงเปียกชื้นเล็กน้อย ละอองน้ำเกาะตามไรผม ทำให้ดูยุ่งเหยิงอย่างไม่ได้ตั้งใจ

แคสเปอร์ไม่ได้พูดอะไร แค่ปล่อยให้สายตาของตัวเองกวาดมองอีกฝ่ายอย่างเงียบ ๆ

เจบีเดินมาทรุดตัวนั่งลงบนโซฟาฝั่งตรงข้าม หลีกเลี่ยงการสบตากับเขา ราวกับกำลังอายหรือรู้สึกแปลก ๆ กับสถานการณ์ตอนนี้

แคสเปอร์ก้มสายตาลงมองฝ่ามือตัวเองโดยไม่รู้ตัว เขายังจำสัมผัสเมื่อครู่ได้ดี ตอนที่มือของเขาเผลอแตะตัวเจบีโดยไม่ได้ตั้งใจ

อีกฝ่ายสะดุ้งราวกับเจ็บ ทั้งที่เขาแทบไม่ได้ออกแรงเลยแม้แต่น้อย

แคสเปอร์พ่นลมหายใจแผ่ว เบี่ยงสายตากลับไปที่ทีวีตรงหน้า แต่สุดท้ายก็ต้องยกมือขึ้นนวดหว่างคิ้วเบา ๆ ไม่รู้ว่าเป็นเพราะความคิดที่ยุ่งเหยิง หรือเพราะภาพรอยช้ำที่เขาเห็นแวบหนึ่งจากสีข้างของเจบี มันลอยวนอยู่ในหัวเขาโดยที่ไม่อาจละสายตาจากมันได้

ทำไมบนตัวเจบีถึงมีรอยช้ำแบบนั้น?
คำถามมากมายวนอยู่ในหัวเขา แต่เขาเลือกจะเงียบไว้ก่อน เจบีไม่ได้พูดอะไร และดูเหมือนจะไม่ต้องการให้เขาถาม

แคสเปอร์สบตาเจบีแค่เสี้ยววินาที ก่อนจะละสายตากลับไปที่หน้าจอโดยไม่พูดอะไรต่อ ปล่อยให้ความเงียบปกคลุมห้อง มีเพียงเสียงทีวีที่ยังคงเล่นต่อไปอย่างไม่รู้เรื่องอะไรเลย

เหมือนกับเขาเอง ที่ตอนนี้ก็ไม่แน่ใจว่าเขาควรจะทำเป็นไม่รู้เรื่องเหมือนกัน หรือควรจะถามออกไปตรง ๆ

เขาลอบมองเจบีผ่านหางตา ผมที่ยังเปียกชื้นตกลงมาเกาะตามกรอบหน้า เส้นน้ำไหลเป็นทางลงมาตามลำคอ เจบีไม่ได้สนใจจะเช็ดมันออกเลยสักนิด

“มานี่”

เจบีชะงักนิดหนึ่ง ก่อนจะหันมามองเขาอย่างไม่แน่ใจ “อะไร?”

“ผมเปียกแบบนั้น เดี๋ยวก็เป็นหวัดหรอก”

เจบีมองเขานิ่ง ๆ ก่อนจะยกมือขึ้นเช็ดผมตัวเองลวก ๆ “ไม่เป็นไร เดี๋ยวมันก็แห้งเอง”

แคสเปอร์หัวเราะเบา ๆ ก่อนจะยื่นมือไปคว้าผ้าขนหนูจากข้างตัว “เป็นหวัดไม่สนุกหรอกนะ”

พูดจบเขาก็โน้มตัวไปคลุมผ้าขนหนูลงบนหัวเจบี แล้วเริ่มลงมือเช็ดทันทีโดยไม่รอฟังคำตอบ

“เดี๋ยว…” เจบีหลุบตาลงต่ำ รู้สึกแปลก ๆ ที่ถูกอีกฝ่ายทำแบบนี้ให้

“อะไร? แค่นี้ไม่ตายหรอก” แคสเปอร์พูดพลางหัวเราะ “อีกอย่าง นายก็รู้ว่าฉันเป็นคนดีมากใช่ไหม?”

เจบีอดกลอกตาไม่ได้ “ผมยังไม่ได้พูดอะไรเลยนะ”

“แต่ในใจนายต้องคิดอยู่แน่ ๆ”

แคสเปอร์ขยับมือซับผมให้แผ่วเบา ขณะที่ยังพูดไปเรื่อย

“รู้มั้ยว่าปกติฉันไม่ค่อยทำอะไรแบบนี้ให้ใครนะ นอกจากคนที่ฉันชอบมาก ๆ หรือคนที่ฉันคิดว่าสำคัญ”

"อ่า... แล้วมันเกี่ยวอะไรกับฉันล่ะ?" เจบีคิดในใจ แต่ไม่ได้พูดออกไป เขาแค่ปล่อยให้คำพูดของแคสเปอร์ลอยผ่านไปเงียบ ๆ อย่างที่เคยทำ

มือของแคสเปอร์ยังคงขยับเช็ดผมให้เขาอย่างใจเย็น ไม่ได้เร่งรีบ ไม่ได้ลวก ๆ แบบที่เจบีคาดไว้ เขาคิดว่าอีกฝ่ายน่าจะทำแบบขอไปที เหมือนคนที่ไม่เคยดูแลใครมาก่อน แต่กลับกลายเป็นว่ามือของแคสเปอร์อ่อนโยนกว่าที่เขาคิด

สัมผัสอุ่น ๆ ที่แตะลงบนเส้นผมชื้น ๆ นั้น ทั้งเบาและมั่นคง แปลกดี… ปกติแคสเปอร์เป็นพวกพูดมาก ไม่ค่อยปล่อยให้ความเงียบเข้าครอบงำ แต่ตอนนี้ เขากลับไม่พูดอะไรเลย

น่าแปลกที่มันไม่ได้ทำให้เจบีอึดอัด

แคสเปอร์ใช้เวลาไม่นานก่อนจะโยนผ้าขนหนูออกไปข้าง ๆ อย่างไม่ใส่ใจ แล้วคว้าไดร์เป่าผมขึ้นมาแทน

เจบีเหลือบตามองเขาเล็กน้อย “ไม่ต้องขนาดนั้นก็ได้ ผม…”

ฟู่วววว

เสียงเครื่องเป่าผมดังขึ้น กลืนเสียงของเจบีไปก่อนที่เขาจะพูดจบ

“ไม่ต้องคิดมาก นายไม่ได้ขอให้ฉันทำนี่ ฉันทำเอง” แคสเปอร์ยักไหล่ราวกับเรื่องนี้เป็นเรื่องเล็กน้อย “อย่าขยับ ถ้าหัวไหม้ขึ้นมาฉันไม่รับผิดชอบ”

เจบีถอนหายใจ แต่ก็ไม่ได้ขยับหนี ปล่อยให้แคสเปอร์สางผมให้เป็นระเบียบ ลมอุ่นจากไดร์เป่าผมพัดผ่านไปตามเส้นผม ไล่ความเปียกชื้นออกไปอย่างช้า ๆ

แคสเปอร์สางเส้นผมให้เป็นระเบียบไปด้วย พลางเอียงไดร์เป่าให้ลมกระจายอย่างทั่วถึง มือของเขาเคลื่อนไหวคล่องแคล่วราวกับเคยทำแบบนี้มาก่อน

เจบียังนั่งเงียบ ปล่อยให้สัมผัสอุ่น ๆ จากไดร์และมือของแคสเปอร์ที่คอยจัดการกับเส้นผมของเขา

ไม่นาน ผมของเขาก็เริ่มแห้งสนิท

แคสเปอร์ปิดไดร์ แล้วเอนตัวกลับไปพิงพนักโซฟา ก่อนจะเปรยขึ้นมาเสียงสบาย ๆ

“เรียบร้อย”

เจบีใช้มือลูบผมตัวเองเบา ๆ สัมผัสของมันแห้งสนิท และอ่อนนุ่มกว่าที่คาดไว้ เขาชั่งใจอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมามองแคสเปอร์

“…ขอบคุณ”

แคสเปอร์เลิกคิ้วมองเขานิดหนึ่ง ก่อนจะยักไหล่ “แน่นอนสิ ก็ฉันเป็นคนดี”

เจบีกลอกตาใส่ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรอีก

แต่ที่เขาไม่พูด… ก็ไม่ได้แปลว่าเขาไม่ได้รู้สึกอะไรเลย

เจบีขยับตัวเพื่อจะลุกขึ้น แต่ทันทีที่เปลี่ยนท่าทาง ราวกับมีแรงกดมหาศาลกดทับลงบนสีข้าง ความเจ็บแปลบแล่นวาบไปทั่วร่าง รู้สึกได้ถึงแรงเต้นตุบ ๆ ตามจังหวะหัวใจ

เจ็บ…

ริมฝีปากเม้มแน่นเพื่อกลั้นอาการ แต่สุดท้ายก็เผลอหลุดเสียงครางต่ำออกมาโดยไม่ตั้งใจ

“เจบี?” แคสเปอร์ขยับตัวเข้ามาทันที น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความสงสัยก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นความกังวล “นายเป็นอะไร?”

เจบีพยายามทำเป็นไม่สนใจ แต่แคสเปอร์ก็ไวพอที่จะสังเกตเห็นสีหน้าของเขาที่ดูไม่ปกติ

“อย่าบอกนะว่าเจ็บ” แคสเปอร์พูดเสียงจริงจังกว่าเดิม เขาเอื้อมมือมาจับแขนเจบีอย่างไม่ทันคิด

เจบีสะดุ้งเล็กน้อย ก่อนจะพยายามขยับตัวถอยหนี “ไม่เป็นไร…”

แคสเปอร์ขยับเข้ามาใกล้ ดวงตาจับจ้องไปที่เจบีอย่างไม่ปิดบังความสงสัย ก่อนที่เขาจะพูดขึ้น

"ไหนดูหน่อย"

เจบีขยับตัวถอยไปเล็กน้อยโดยอัตโนมัติ แต่ทันทีที่ขยับ แรงกดบริเวณสีข้างก็ส่งความเจ็บแปลบแล่นไปทั่วร่าง ราวกับมีบางอย่างกรีดผ่านกระดูก เสียงหายใจสะดุดลงชั่วขณะ

แคสเปอร์เห็นท่าทางนั้นเต็มตา คิ้วของเขาขมวดเข้าหากันทันที ดวงตาคมกวาดมองร่างของเจบี ก่อนจะเอื้อมมือจับชายเสื้อชุดนอนของอีกฝ่าย

"อย่าดื้อ" น้ำเสียงที่เอ่ยออกมานั้นไม่ได้แข็งกร้าว แต่ทิ้งน้ำหนักไว้พอให้รู้ว่าเขาไม่ต้องการคำปฏิเสธ

เจบีเม้มปากแน่น รู้ดีว่าถึงพูดปฏิเสธไปแคสเปอร์ก็ไม่ฟังอยู่ดี เขาเลือกที่จะนั่งนิ่ง ปล่อยให้อีกฝ่ายค่อย ๆ เลิกเสื้อขึ้น

และสิ่งที่ปรากฏตรงหน้าก็ทำให้แคสเปอร์นิ่งไปครู่หนึ่ง

รอยช้ำกระจายเป็นปื้นกว้างบริเวณสีข้าง ไล่จากซี่โครงลงไปด้านข้าง ร่องรอยบางส่วนยังบวมแดงอยู่ มันไม่ได้ดูเหมือนแค่รอยฟกช้ำธรรมดาที่เกิดจากการกระแทก แต่มันเหมือนกับถูกกดซ้ำ ๆ จนกลายเป็นรอยลึก

แคสเปอร์สูดหายใจเข้าเล็กน้อย ดวงตาของเขาฉายแววที่อ่านไม่ออกก่อนจะถอนหายใจหนัก ๆ แล้วยกมือขึ้นสัมผัสเบา ๆ

นิ้วแตะลงไปบนผิวเพียงนิดเดียว แต่เจบีก็สะดุ้ง ร่างกายตึงขึ้นอย่างเห็นได้ชัด

"เจ็บ?"

เจบีเม้มปาก สุดท้ายเขาก็ต้องยอมรับโดยไม่เต็มใจนัก

“…นิดหน่อย”

แคสเปอร์เห็นแบบนั้นก็ถอนหายใจ “ก็รู้แล้วว่าเจ็บ แล้วจะปากแข็งทำไม?”

เจบีเม้มปาก ไม่ตอบอะไร

แคสเปอร์เงียบไปพักหนึ่ง ดวงตาของเขาจับจ้องรอยช้ำตรงหน้าก่อนจะปล่อยเสื้อของเจบีลงช้า ๆ แล้วเอนตัวกลับไปพิงโซฟา

"โอเค ฉันจะไม่ถามอะไรไปมากกว่านี้" แคสเปอร์พูดเรียบ ๆ ก่อนจะลุกขึ้นเต็มความสูง "แต่นายช่วยไปที่นึงกับฉันหน่อยได้ไหม?"

เจบีขมวดคิ้วอย่างสงสัย ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมามอง "ตอนนี้เนี่ยนะ?"

"ใช่ ตอนนี้เลย"

เจบียังไม่ทันได้ซักถามอะไรเพิ่มเติม แคสเปอร์ก็หมุนตัวเดินกลับไปเปลี่ยนเสื้อผ้าอย่างรวดเร็ว พอออกมาอีกครั้ง เขาก็ไม่พูดพร่ำทำเพลง มือใหญ่คว้าข้อมือของเจบีไว้แล้วดึงออกไปจากห้องทันที

"เฮ้ เดี๋ยวสิ ผมยังไม่ได้ตกลงเลยนะ!"

"แต่นายก็ไม่ได้ปฏิเสธ"

"แต่ผมใส่ชุดนอนอยู่นะ!"

"ก็ไม่ได้บอกว่าจะไปที่ที่ต้องใส่สูทนี่" แคสเปอร์ตอบกลับหน้าตาย

เจบีได้แต่ถอนหายใจแรง ๆ และสุดท้ายเขาก็ต้องปล่อยให้ตัวเองถูกลากออกไป ทั้งที่ยังอยู่ใน ชุดนอนสีฟ้าลายกระต่าย ที่แคสเปอร์เป็นคนเลือกให้เอง…




แคสเปอร์พาเจบีออกมาถึงลานจอดรถ ก่อนจะกดรีโมตเปิดประตูรถ รถสปอร์ตอีกคัน ที่ไม่ใช่คันเดิมจากครั้งก่อน มันวาววับสะท้อนกับแสงไฟในลานจอดจนเจบีอดไม่ได้ที่จะปรายตามอง

หมอนี่จะรวยไปไหนกัน...

เจบีคิดในใจ ขณะที่ปล่อยให้ตัวเองถูกพาไปขึ้นรถโดยไม่ได้ขัดขืนมากนัก แคสเปอร์เปิดประตูฝั่งผู้โดยสารให้ ก่อนจะดันตัวเขาเข้าไปนั่งโดยไม่พูดอะไร เจบีเหลือบมองอีกฝ่ายด้วยสายตาไม่ค่อยไว้ใจเท่าไหร่ แต่สุดท้ายก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา

แคสเปอร์ปิดประตูให้เขา ก่อนจะเดินอ้อมไปนั่งฝั่งคนขับแล้วสตาร์ตรถ เครื่องยนต์คำรามขึ้นเบา ๆ แต่กลับไม่พุ่งทะยานออกไปเหมือนทุกครั้งที่เจบีเคยเจอ

แคสเปอร์ขับรถด้วยความเร็วที่มั่นคง ไม่ได้เร็วมากเหมือนนิสัยปกติของเขา และนั่นก็ทำให้เจบีแอบเหลือบตามองเล็กน้อย

"ทำไมวันนี้ขับช้า?"

"เพราะนายยังดูไม่ค่อยดี"

เจบีเลิกคิ้วขึ้น แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ ดวงตาของเขามองออกไปนอกหน้าต่าง มองแสงไฟจากถนนที่ค่อย ๆ ไหลผ่านไปอย่างช้า ๆ ก่อนจะรู้สึกได้ว่ารถกำลังมุ่งหน้าไปในเส้นทางที่เขาไม่คุ้นเคย

"นี่ เรากำลังไปไหนกันแน่?"

"โรงพยาบาล"

"หืม?" เจบีหันขวับไปมองคนขับทันที "บอกแล้วไงว่าผมไม่เป็นไร"

"ฉันไม่ได้ถามว่านายเป็นอะไรหรือเปล่า ฉันแค่จะพาไป"

เจบีถอนหายใจเฮือกใหญ่ ปกติหมอนี่เป็นคนแบบนี้อยู่แล้วใช่ไหม? ทำอะไรตามใจตัวเองโดยไม่คิดจะอธิบายให้คนอื่นเข้าใจเลยสักนิด

เมื่อมาถึงโรงพยาบาล รถของแคสเปอร์แล่นเข้าจอดที่หน้าทางเข้าอาคารหลักอย่างมั่นคง เจบีมองโลโก้และป้ายชื่อโรงพยาบาลที่ประดับอยู่ด้านหน้า แม้จะไม่เคยมา แต่ก็สังเกตได้ว่าสถานที่แห่งนี้ดูหรูหราและเป็นโรงพยาบาลเอกชนที่ไม่ธรรมดา

“ลงมา” แคสเปอร์เปิดประตูฝั่งเขา

“พามาทำไม” เจบีเอ่ยถามเสียงเรียบ แต่ก็ยอมก้าวลงจากรถ

“ตรวจร่างกาย”

เจบีถอนหายใจ “บอกแล้วไงว่าผมไม่เป็นอะไร”

แคสเปอร์ไม่ตอบอะไร แต่พยักหน้าให้เจ้าหน้าที่พยาบาลที่เดินเข้ามาพร้อมรถเข็น เจบีมองมันก่อนจะหันกลับไปมองคนข้าง ๆ “ไม่ต้องหรอก ผมเดินได้”

“นายมีสองทางเลือก” แคสเปอร์พูดช้า ๆ “หนึ่ง คือนั่งรถเข็นดี ๆ สอง ฉันจะอุ้มนายเข้าไปเอง”

"...!"

เจบีอ้าปากค้างไปชั่ววินาที ก่อนจะรีบถอยกรูดห่างจากเขาเล็กน้อย "เฮ้ย! พูดบ้าอะไรของคุณเนี่ย!"

"ก็ตัวเลือกไง นายเลือกเอา" แคสเปอร์ยังคงพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย ราวกับว่ามันเป็นเรื่องธรรมดาสำหรับเขา

เจบีเม้มปากแน่น มองสีหน้าของอีกฝ่ายแล้วก็รู้ทันทีว่าหมอนี่พูดจริงแน่ ๆ ถ้าเขาปฏิเสธไม่ยอมนั่งรถเข็นจริง ๆ แคสเปอร์คงไม่ลังเลที่จะอุ้มเขาต่อหน้าพยาบาลที่ยืนรออยู่แน่นอน

ให้ตายสิ…

สุดท้าย เจบีก็ถอนหายใจอย่างจำยอม ก่อนจะทรุดตัวลงนั่งบนรถเข็นโดยดี แคสเปอร์พยักหน้าด้วยความพอใจ แล้วหันไปสั่งพยาบาลให้พาเขาเข้าไปด้านใน

พยาบาลเริ่มเข็นรถเข้าไปด้านใน ส่วนแคสเปอร์เดินตามมาติด ๆ เจบีไม่ได้พูดอะไรอีก ปล่อยให้ตัวเองถูกพาเข้าไปโดยไม่ถามให้มากความ

แคสเปอร์พาเจบีเข้าไปในห้องตรวจโดยแทบไม่ต้องรอคิว ทุกอย่างเป็นไปอย่างราบรื่นราวกับถูกจัดเตรียมไว้แล้ว ไม่แปลกใจเลย เพราะแคสเปอร์มี สิทธิพิเศษ ในโรงพยาบาลแห่งนี้

พูดให้ชัดกว่านั้น เขาเป็น 'หุ้นส่วน'

เจบีนั่งนิ่งอยู่บนรถเข็น ไม่ได้พูดอะไร เขาไม่คุ้นกับสถานการณ์แบบนี้ แต่ก็ดูออกว่าแคสเปอร์ตั้งใจพาเขามาตรวจที่นี่เพราะไม่อยากให้คนอื่นเห็นรอยช้ำตามตัวของเขา

และคนที่กำลังรออยู่ในห้องตรวจ… ใครบางคนในเสื้อกาวน์สีขาวสะอาด

ประตูเปิดออก เผยให้เห็นชายหนุ่มที่ยืนอยู่ข้างเตียงตรวจ ท่าทางของเขาดูเป็นกันเองกว่าหมอที่เจบีเคยจินตนาการไว้ เขาไม่ได้ดูเคร่งขรึมหรือเย็นชา ตรงกันข้าม กลับมีรอยยิ้มอ่อนโยนประดับอยู่บนใบหน้าเมื่อเห็นพวกเขาเข้ามา

สายตาของเขาเหลือบมองแคสเปอร์ ก่อนจะเลื่อนมาที่เจบี ซึ่งนั่งอยู่บนรถเข็น

ดวงตาคู่นั้นวูบไหวเล็กน้อย ไม่ใช่เพราะตกใจ แต่เพราะความสงสัย

เด็กคนนี้เป็นใคร?

ทำไมถึงมากับแคสเปอร์ได้?

แน่นอนว่าเขามีคำถามอยู่เต็มหัว แต่ก็ต้องเก็บมันเอาไว้ก่อน อย่างน้อย…จนกว่าจะตรวจร่างกายให้เรียบร้อย

“ฉันฝากด้วย” แคสเปอร์พูดเสียงเรียบ ชายหนุ่มในเสื้อกาวน์พยักหน้ารับ ก่อนจะหันมายิ้มให้เจบี

"สวัสดี ผมกาย เป็นหมอที่นี่ แล้วคุณล่ะ เป็นคนไข้ใช่ไหม? ชื่ออะไรเอ่ย?"

เจบีเงยหน้าขึ้นมามอง แม้จะยังไม่ค่อยเข้าใจสถานการณ์เท่าไหร่ แต่ก็ไม่ได้แสดงอาการต่อต้าน

"เจบี"

กายพยักหน้าให้พลางยิ้มอ่อนโยน “ยินดีที่ได้รู้จักนะ เจบี” น้ำเสียงของเขาฟังดูใจดีและเป็นมิตร ผิดกับความเย็นชาของสถานที่แห่งนี้โดยสิ้นเชิง

“ถ้างั้น… เรามาเริ่มตรวจร่างกายกันเถอะ”

กายหยิบถุงมือยางมาสวมขณะที่พูด ก่อนจะหันกลับมามองเจบีด้วยแววตาที่อ่อนโยนแต่แฝงไปด้วยความจริงจังของคนเป็นหมอ

“ผมขอตรวจร่างกายคุณสักหน่อยนะครับ ถ้าตรงไหนรู้สึกเจ็บ รบกวนบอกผมได้เลย”

เจบีพยักหน้ารับโดยไม่พูดอะไร เขานั่งนิ่ง ปล่อยให้กายเริ่มตรวจโดยไม่ขัดขืน

กายเริ่มจากการกวาดตามองร่างกายของเจบี รอยช้ำบางส่วนมองเห็นได้ชัด โดยเฉพาะบริเวณสีข้างและต้นแขนที่โผล่พ้นขอบแขนเสื้อออกมาเล็กน้อย บริเวณลำคอมีรอยแดงจาง ๆ คล้ายรอยกดทับ

"ตรงนี้รู้สึกยังไงครับ?"

กายเอื้อมมือไปแตะสีข้างของเจบี ก่อนจะกดน้ำหนักลงเบา ๆ เพื่อตรวจเช็กอาการ

เจบีสะดุ้งเล็กน้อย ก่อนจะสูดลมหายใจเข้าตื้น ๆ “...นิดหน่อยครับ”

กายพยักหน้าเล็กน้อยก่อนจะเลื่อนมือไปยังซี่โครง ขยับปลายนิ้วกดเช็กความผิดปกติ

"แล้วตรงนี้ล่ะครับ?"

เจบีเม้มปากแน่นเล็กน้อย ก่อนจะพยักหน้า “...เจ็บครับ”

กายขมวดคิ้วเล็กน้อย ขณะที่มือยังคงตรวจไล่ไปตามจุดต่าง ๆ อย่างระมัดระวัง เขากดไล่ตามแนวซี่โครง ตรวจดูว่ามีอาการฟกช้ำลึกหรือกระดูกร้าวหรือไม่ จากนั้นก็เลื่อนมือไปยังบริเวณไหล่และแขน ซึ่งมีรอยฟกช้ำกระจายเป็นจุด ๆ

“อาการส่วนใหญ่เป็นแค่รอยฟกช้ำทั่วไปครับ ยังไม่ถึงขั้นกระดูกร้าวหรือหัก” กายพูดขณะใช้ปลายนิ้วกดเบา ๆ บริเวณไหล่ของเจบี “แต่ตรงซี่โครงมีอาการบอบช้ำหนัก น่าจะเกิดจากแรงกระแทกหรือถูกกดทับซ้ำ ๆ”

แคสเปอร์ที่ยืนฟังอยู่เงียบ ๆ อยู่ด้านข้างขยับตัวเล็กน้อย ดวงตาของเขาวูบไหวแวบหนึ่งเมื่อได้ยินคำวินิจฉัยของกาย แต่ก็ยังคงสงบปากสงบคำ

“ผมแนะนำให้ประคบเย็นในช่วงแรกเพื่อลดอาการบวม หลังจากนั้นใช้ประคบร้อนเพื่อลดอาการตึงของกล้ามเนื้อครับ” กายพูดต่อขณะจดบันทึกในแฟ้ม “ส่วนรอยช้ำพวกนี้ ผมจะให้ยาทาเพื่อลดการอักเสบ แต่รบกวนคุณหลีกเลี่ยงการออกแรงเยอะ ๆ ในช่วงสองสามวันนี้นะครับ”

“เข้าใจแล้วครับ” เจบีตอบรับสั้น ๆ

กายพยักหน้า ก่อนจะถอดถุงมือออก แล้วพิจารณาอาการของเจบีอีกครั้ง

“โดยรวมแล้วไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงมากครับ” เขาว่าพลางเหลือบตามองแคสเปอร์แวบหนึ่ง “แต่ถ้าหากคุณมีอาการปวดมากขึ้น หายใจลำบาก หรือรู้สึกผิดปกติ รีบกลับมาพบผมทันทีนะครับ”

“ครับ”

กายยิ้มเล็กน้อย ก่อนจะหันไปมองแคสเปอร์ "นายช่วยดูแลเขาดี ๆ ด้วยนะ อย่าปล่อยให้ทำอะไรหักโหม ไม่งั้นอาการอาจแย่กว่าเดิม"

แคสเปอร์พยักหน้ารับ แม้จะไม่ได้พูดอะไร แต่แววตาของเขาสะท้อนถึงความจริงจัง

กายพ่นลมหายใจเบา ๆ “เดี๋ยวผมให้พยาบาลจัดยาให้นะครับ”

จากนั้นเขาก็หันไปมองแคสเปอร์ "นายจะพาเขากลับเลย หรืออยากให้พักที่นี่ก่อน?"

แคสเปอร์ปรายตามองเจบีที่ยังนั่งอยู่บนเตียงตรวจ ดวงตาฉายแววครุ่นคิดเล็กน้อย ก่อนจะตอบเสียงเรียบ

“กลับเลย”

แคสเปอร์หันไปคุยอะไรกับกายอีกนิดหน่อย บทสนทนาของพวกเขาหยุดลงชั่วครู่ คิ้วของแคสเปอร์ขมวดเล็กน้อย ราวกับว่ากำลังลังเลอะไรบางอย่าง เขาพยักหน้าให้กาย แล้วจึงหันไปทางเจบี พร้อมกับเอ่ยขึ้นเสียงเรียบ

"นั่งรอตรงนี้ก่อน เดี๋ยวฉันมา"

เจบีไม่ได้ถามอะไรเพิ่มเติม เพียงพยักหน้ารับอย่างว่าง่ายแล้วนั่งรออยู่ที่เดิม ขณะที่แคสเปอร์เดินออกจากห้องตรวจไปพร้อมกับกาย

ทางเดินในโรงพยาบาลเงียบสงบ มีเพียงเสียงฝีเท้าของทั้งสองคนที่ดังเป็นจังหวะสม่ำเสมอ กายไม่ได้พูดอะไร เช่นเดียวกับแคสเปอร์ที่เพียงแค่เดินตามไปเงียบ ๆ จนกระทั่งประตูห้องหนึ่งถูกผลักเปิดออก

ภายในห้องนั้นมีใครบางคนยืนอยู่

ชายร่างสูงในชุดสูทสีเข้มกำลังอ่านเอกสารในมือ ดวงตาคมกริบกวาดมองไปตามตัวอักษรอย่างรวดเร็ว สีหน้าเรียบเฉยและเยือกเย็น ไม่มีท่าทีรีบร้อนหรือสนใจสิ่งรอบข้างเลยสักนิด

แคสเปอร์ก้าวเข้าไป ก่อนจะหยุดยืนตรงหน้าอีกฝ่ายโดยไม่พูดอะไร

“ใครอนุญาตให้พาคนนอกเข้ามา?”

เสียงทุ้มเย็นชาเอ่ยขึ้นโดยไม่แม้แต่จะเงยหน้าขึ้นมอง ราวกับว่าเขาไม่ได้ต้องการคำอธิบายจริง ๆ แต่เป็นเพียงคำพูดที่กล่าวขึ้นตามมารยาทของผู้ที่อยู่เหนือกว่า

แคสเปอร์เลิกคิ้วเล็กน้อย มุมปากยกขึ้นนิด ๆ อย่างขบขัน ก่อนจะตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงสบาย ๆ

"คนนอกอะไรกัน เจ้านั่นเป็นคนของฉันต่างหาก"

คราวนี้ คนที่กำลังอ่านเอกสารอยู่ชะงักนิ้วที่กำลังพลิกหน้ากระดาษ แล้วเงยหน้าขึ้นมาสบตากับแคสเปอร์โดยตรง ดวงตาสีเข้มวาววับ ราวกับประเมินคำพูดที่เพิ่งได้ยิน

ห้องทั้งห้องเงียบไปชั่วขณะ ราวกับความตึงเครียดบางอย่างก่อตัวขึ้นในอากาศ

แต่แคสเปอร์กลับยังคงยืนอยู่ที่เดิมอย่างไม่สะทกสะท้าน สีหน้ายังมีรอยยิ้มเล็ก ๆ จาง ๆ อย่างท้าทาย

"ทำไม? หรือมีปัญหาอะไร?"

"เหรอ? ตั้งแต่เมื่อไหร่?"

“ก็ไม่ได้จำเป็นต้องมีเอกสารรับรองนี่?” แคสเปอร์ไหวไหล่ ทำเป็นไม่แคร์ แต่ในใจรู้สึกเหมือนเส้นประสาทตึงนิด ๆ ไอ้การคุยกับราฟาเอโร่เนี่ย ต่อให้ทำเป็นสบาย ๆ ยังไง มันก็ต้องมีจังหวะให้เกร็งอยู่ดี

กายที่ยืนฟังอยู่ข้าง ๆ เหลือบตามองทั้งสองคน ก่อนจะพูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงนิ่ง ๆ

“จะกัดกันตรงนี้เลยมั้ย หรือฉันต้องจัดห้องฉุกเฉินให้?”

แคสเปอร์เหลือบมองกาย ก่อนจะแค่นหัวเราะ “ฉันก็ดีใจนะที่นายเป็นห่วงฉันขนาดนั้น”

กายมองหน้าเขานิ่ง ๆ ก่อนตอบกลับ “ฉันห่วงสุขภาพจิตตัวเองมากกว่า”

ราฟาเอโร่หัวเราะในลำคอ ก่อนจะมองแคสเปอร์อีกครั้ง “ฉันไม่ได้ว่าอะไรหรอก แค่แปลกใจที่นายดูจะใส่ใจเด็กคนนั้นเป็นพิเศษ”

แคสเปอร์ยกยิ้มบาง ๆ ก่อนจะตอบกลับหน้าตาเฉย “ฉันมันคนดีไง”

น้ำเสียงนั้นฟังดูเหมือนพูดเล่น แต่ราฟาเอโร่ก็ยังคงจ้องเขานิ่ง ๆ

แคสเปอร์ไม่ได้สนใจสายตาคู่นั้นมากนัก เขาเพียงหันไปขยับเข้าไปใกล้กาย ก่อนจะคว้าแขนหมอหนุ่มเบา ๆ แล้วดึงตัวอีกฝ่ายมาให้ได้ยินกันแค่สองคน

“เจบีอาการเป็นยังไงบ้าง? นายพอจะรู้มั้ยว่าเขาไปโดนอะไรมา?”

กายหรี่ตาลงเล็กน้อย ดวงตาคมของเขาจับจ้องใบหน้าของแคสเปอร์ ราวกับกำลังชั่งใจว่าคำถามนี้เป็นแค่ความอยากรู้อยากเห็น หรือว่าอีกฝ่ายกำลังต้องการคำตอบจริง ๆ

"ทำไมนายถึงมาถามฉัน ไม่ลองถามเจ้าตัวเอาเองล่ะ?"

แคสเปอร์ยกคิ้วขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะแค่นหัวเราะในลำคอ "ถ้าเขายอมบอกง่าย ๆ ก็ดีน่ะสิ"

กายส่ายหน้าเล็กน้อย คล้ายจะไม่เข้าใจอยู่เหมือนกันว่าทำไมถึงต้องมาเสียเวลากับเรื่องนี้ แต่สุดท้ายก็ถอนหายใจออกมาเบา ๆ

"สภาพร่างกายของเขาพูดแทนตัวเองได้อยู่แล้ว นายก็น่าจะเห็น" น้ำเสียงของเขายังคงเรียบนิ่ง แต่มีความหนักแน่นแฝงอยู่ "รอยช้ำพวกนั้นไม่ได้เกิดจากการหกล้มแน่ ๆ"

แคสเปอร์เม้มปาก ดวงตาฉายแววครุ่นคิดไปชั่วขณะ ก่อนจะถามต่อ

"แล้วนายพอจะเดาได้มั้ยว่าเกิดจากอะไร?"

กายเงียบไปเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงราบเรียบ แต่แฝงไปด้วยความจริงจังในทุกถ้อยคำ

"ซี่โครงเขามีรอยฟกช้ำลึก ลักษณะเหมือนโดนแรงกระแทกซ้ำ ๆ น่าจะเป็นหมัดหรือเตะ ถ้าหนักกว่านี้ กระดูกอาจจะร้าวได้"

เขาหยุดไปครู่หนึ่ง ราวกับกำลังประเมินอะไรบางอย่าง ก่อนจะเสริมต่อ

"แต่จากประสบการณ์ของฉัน... มันอาจจะไม่ได้เกิดจากมือเปล่า แรงกระแทกแบบนี้คล้ายกับถูกฟาดด้วยอะไรที่แข็งและหนัก อย่างด้ามปืน หรืออาวุธประเภทเดียวกัน"

แคสเปอร์เงียบไปครู่หนึ่ง มือที่ล้วงกระเป๋าอยู่กำแน่นขึ้นเล็กน้อย ดวงตาที่เคยฉายแววขี้เล่นอยู่เสมอ ค่อย ๆ เปลี่ยนเป็นเย็นชา

คำตอบนั้นทำให้แคสเปอร์รู้สึกคล้ายกับว่ามีบางอย่างตีตื้นขึ้นมาในอก

เขาไม่ใช่คนที่ใช้ความรุนแรงในการแก้ปัญหา... อย่างน้อยก็ไม่เคยคิดจะใช้มันกับคนที่อ่อนแอกว่า

แต่สิ่งที่กายพูดออกมา มันไม่ใช่แค่เรื่องอุบัติเหตุ หรือเรื่องเล็ก ๆ ที่ควรปล่อยผ่าน

ดวงตาของแคสเปอร์เย็นลงเล็กน้อย ก่อนจะพ่นลมหายใจออกช้า ๆ ราวกับพยายามกดอารมณ์บางอย่างที่แล่นเข้ามา

“เข้าใจแล้ว”

กายยังคงมองเขานิ่ง ๆ เหมือนจะรอดูว่าหลังจากนี้แคสเปอร์จะทำอะไรต่อ แต่สุดท้ายก็ไม่ได้พูดอะไรเพิ่ม

แคสเปอร์เงยหน้าขึ้นมองราฟาเอโร่อีกครั้ง ก่อนจะปรับสีหน้าให้กลับมาเป็นปกติ

“ฉันต้องไปแล้ว”

พูดจบ แคสเปอร์ก็หมุนตัวเดินออกจากห้องโดยไม่รอให้ใครพูดอะไรต่อ เขาเร่งฝีเท้าไปตามทางเดิน แคสเปอร์เดินกลับไปยังห้องตรวจ ที่ซึ่งเจบีนั่งรออยู่เงียบ ๆ ตามที่เขาบอกไว้ ก่อนที่อีกฝ่ายจะทันได้เอ่ยปากถามอะไร แคสเปอร์ก็หยิบรถเข็นที่อยู่ใกล้ ๆ แล้วดันมาตรงหน้าเจบี

“ขึ้นไป” เขาสั่งสั้น ๆ

เจบีเลิกคิ้วมองเขานิดหน่อย ก่อนจะถอนหายใจเบา ๆ แล้วลุกขึ้นนั่งบนรถเข็นโดยไม่ปริปาก

แคสเปอร์ไม่ได้พูดอะไรเพิ่มเติม เขาเพียงแค่จับที่จับรถเข็น แล้วเข็นออกจากห้องตรวจด้วยตัวเอง พาอีกฝ่ายไปยังโซนรับยาอย่างไม่เร่งรีบ

เมื่อมาถึงหน้าห้องจ่ายยา แคสเปอร์หยุดรถเข็นและเดินไปที่ช่องรับยา พนักงานที่รับผิดชอบกำลังเตรียมยาตามที่กายสั่งไว้ ไม่นานนัก กล่องยาหลายกล่องก็ถูกวางลงตรงหน้า พร้อมกับใบกำกับยาที่แนบมาด้วย

“ยาของคุณเรียบร้อยแล้วค่ะ คุณหมอสั่งยาแก้อักเสบ ยาคลายกล้ามเนื้อ และยาแก้ปวด ถ้าหากมีอาการปวดมาก สามารถทานเพิ่มตามคำแนะนำในใบนี้ได้ค่ะ”

แคสเปอร์รับเอกสารมา ก่อนจะพยักหน้าเล็กน้อย ดวงตากวาดมองไปตามรายละเอียดของตัวยาแต่ละชนิด

"ต้องกินหลังอาหารใช่ไหม?"

"ใช่ค่ะ และควรทานให้ตรงเวลาเพื่อผลการรักษาที่ดี ถ้ามีอาการแพ้ยา หรือปวดมากขึ้น ควรรีบกลับมาพบแพทย์นะคะ"

แคสเปอร์พยักหน้าอีกครั้ง ก่อนจะรับถุงยาไปจากมือของพนักงาน ทุกการกระทำของเขาเรียบง่ายและไม่เสียเวลา เขาไม่ได้แค่ฟังผ่าน ๆ แต่จดจำรายละเอียดทั้งหมดไว้อย่างตั้งใจ

แต่ในจังหวะนั้นเอง เสียงสั่นถี่ ๆ ของโทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้นจากกระเป๋ากางเกง

เขาถอนหายใจเบา ๆ คล้ายจะรำคาญ ก่อนจะล้วงมือหยิบมันขึ้นมา ดวงตาเหลือบมองชื่อบนหน้าจอ พลางพึมพำกับตัวเองเสียงแผ่ว

"ให้ตายสิ..."

สุดท้ายก็กดรับสายในที่สุด

“ว่าไง?”

น้ำเสียงของเขาฟังดูปกติ แต่สีหน้ากลับเปลี่ยนไปเล็กน้อย คิ้วขมวดเข้าหากันอย่างไม่รู้ตัว เขากดโทรศัพท์แนบหู ขณะที่มืออีกข้างยังถือถุงยาไว้แน่น

สายตาคมกริบของเขาเหลือบมองไปที่เจบีที่ยังคงนั่งอยู่ในรถเข็น อีกฝ่ายไม่ได้เอ่ยถามอะไรเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้น แต่แคสเปอร์ก็รับรู้ได้ว่าเจบีกำลังจับสังเกตเขาอยู่

“เฮ้อ…ให้คนอื่นไปแทนไม่ได้หรอไง” แคสเปอร์พ่นลมหายใจแรง ๆ พลางยกมือเสยผมอย่างหงุดหงิด

ปลายสายพูดอะไรบางอย่าง ซึ่งดูเหมือนจะไม่ใช่คำตอบที่เขาอยากได้สักเท่าไหร่ เพราะถัดจากนั้นเสียงหัวเราะแผ่ว ๆ ปนประชดประชันของเขาก็ดังขึ้น

“ฉันขอยื่นใบลาออกจากการเป็นฉันได้มั้ย?”



TBC.
ฝากติดตามเป็นกำลังใจหน่อยน้าา
เอาละสิ แคสเปอร์เริ่มสงสัยแล้ว
แต่ดูเหมือนแคสเปอร์จะมีเรื่องที่ต้องไปจัดการนะ
รักคนอ่าน♥️

nuangnut1996

สนุกมากครับ

lekthai

เสวแทร่ทรู

thai_boys

ขอขอบคุณมากๆนะครับ

GuN009

สนุก น่าติดตามมากครับ รอๆๆ