ช่วยผมด้วย..ผมโดนมาเฟียรุมข่มขืน!? Chapter 10

NOOFONG

02:45 AM | นอกคฤหาสน์ของราฟาเอโร่
อากาศยามดึกของลอนดอนเย็นเฉียบ ลมหายใจของเขาถูกพ่นออกมาเป็นไอขาวจาง ๆ ขณะที่ฝ่าเท้าเร่งก้าวออกจากบริเวณคฤหาสน์อันหรูหราโดยไร้ซึ่งการติดตาม เบื้องหลังของเขาคืออาณาจักรของชายที่ใครต่างยำเกรง หนึ่งในผู้ที่ทรงอำนาจที่สุดแห่งโลกใต้ดิน แต่คืนนี้ เขาได้ก้าวเข้าไป และออกมาได้อย่างสมบูรณ์แบบ

ริมฝีปากของเจบีแต้มรอยยิ้มจาง ๆ ความรู้สึกโล่งอกแทรกเข้ามาในอกราวกับเมฆหมอกที่จางหาย หลังจากคืนนี้ทุกอย่างจะเปลี่ยนไป ไม่ต้องมีใครมาคอยบงการ ไม่ต้องเป็นเครื่องมือของตระกูลคิมอีกต่อไปแล้ว

ไฟล์ข้อมูลที่อยู่ในมือของเขา… คือกุญแจไขสู่อิสรภาพ

นิ้วเรียวกระชับฮู้ดสีดำที่คลุมศีรษะให้ต่ำลง เดินตัดผ่านถนนไร้ผู้คนอย่างใจเย็น ไม่มีเสียงฝีเท้าของใครติดตามมา ไม่มีสัญญาณว่าเขาถูกจับตาดู ทุกอย่างสมบูรณ์แบบเกินกว่าที่คิด

หัวใจเต้นระรัว ไม่ใช่เพราะความตื่นเต้นจากการหลบหนี แต่เป็นเพราะภาพของอนาคตที่เขาวาดฝันเอาไว้กำลังจะกลายเป็นจริง แค่ส่งข้อมูลนี้ให้คิมบอม ทุกอย่างก็จะจบลง

เขาจะเป็นอิสระ

สายลมพัดผ่าน ปลายเสื้อฮู้ดพลิ้วไหวไปตามแรงลม เจบีก้าวเท้าเร็วขึ้นโดยไม่หันกลับไปมองข้างหลังอีกต่อไป ทว่าเขากลับไม่รู้ตัวเลยว่า… ร่างของเขาถูกเฝ้ามองมาตลอดตั้งแต่ก้าวออกจากคฤหาสน์ ดวงตาสีฟ้าเยียบเย็นของใครบางคนยังจับจ้องไม่คลาดสายตา

“เป็นแมวขโมยที่คิดว่าตัวเองฉลาดสินะ…”

เสียงพึมพำแผ่วเบาดังขึ้นจากความมืด รอยยิ้มบางแต่งแต้มบนริมฝีปากของชายผู้ที่นั่งจิบวิสกี้ในห้องเงียบ ๆ ดวงตาจับจ้องภาพบนจอมอนิเตอร์ด้วยความขบขัน

“จะยอมปล่อยให้ได้ใจไปก่อนละกัน…”


–

เจบีทิ้งตัวลงบนเตียงทันทีที่กลับมาถึงห้อง แรงเด้งเล็กน้อยของฟูกใต้ร่างไม่ได้ทำให้เขาสนใจเลยแม้แต่น้อย เขาพ่นลมหายใจเฮือกใหญ่ ปล่อยให้ร่างกายจมลงไปกับผืนเตียง ดวงตาจับจ้องเพดานอยู่นาน ก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบแล็ปท็อปที่วางอยู่ข้างเตียงขึ้นมาเปิด หน้าจอสว่างวาบขึ้นในความมืดสะท้อนแสงจางๆ บนใบหน้าของเขา

ปลายนิ้วกดแป้นพิมพ์อย่างคล่องแคล่ว ไฟล์ข้อมูลที่เขาได้มาปรากฏขึ้นบนหน้าจอ รายชื่อเครือข่ายธุรกิจ เส้นทางการเงิน ความเชื่อมโยงระหว่างกลุ่มพันธมิตร ทุกอย่างดูสมบูรณ์แบบ เขาไม่ได้แม้แต่เสียเวลาเปิดดูรายละเอียดเพิ่มเติม ความตื่นเต้นที่พุ่งพล่านทำให้เขาอยากจบเรื่องนี้ให้เร็วที่สุด

หลังจากนี้ เขาจะเป็นอิสระ

ริมฝีปากเม้มแน่นเมื่อนึกถึงคำพูดที่คิมบอมเคยบอกไว้ “ทำงานนี้ให้สำเร็จ แล้วนายจะได้เป็นอิสระ”
แค่ครั้งนี้ ครั้งสุดท้าย

เขาเข้าระบบเซิร์ฟเวอร์ส่วนตัวที่เข้ารหัสหลายชั้น ตั้งค่าคีย์ถอดรหัสที่มีเพียงเขากับคิมบอมที่สามารถเข้าถึงได้ แล้วอัปโหลดข้อมูลทั้งหมดขึ้นไป ดวงตาสีเข้มจับจ้องแถบโหลดบนหน้าจอขณะที่เปอร์เซ็นต์ขยับเพิ่มขึ้นทีละนิด

94%… 96%… 98%… 100%

ติ๊ง! ไฟล์ถูกอัปโหลดเสร็จสิ้น ลิงก์ดาวน์โหลดพร้อมใช้

เขาเปิดแอปพลิเคชันลับขึ้นมา กรอกรหัสยืนยัน ก่อนจะส่งลิงก์ให้คิมบอม ไม่มีข้อความเพิ่มเติม ไม่มีคำพูดใด ๆ ทั้งสิ้น

แต่เพียงไม่กี่นาทีหลังจากนั้น…

ติ๊ด ติ๊ด

เสียงเรียกเข้าของโทรศัพท์ดังขึ้นเร็วเกินไป เจบีขมวดคิ้วมองหน้าจอที่ฉายชื่อ “보스” ขึ้นมา เขาไม่ได้คาดหวังว่าคิมบอมจะตอบกลับรวดเร็วขนาดนี้ แต่บางอย่างในใจกลับรู้สึกหนักอึ้งขึ้นมาอย่างไม่มีเหตุผล

นิ้วโป้งแตะลงบนหน้าจอ ก่อนจะยกโทรศัพท์ขึ้นแนบหู

“ครับ”

[“กลับเกาหลีเดี๋ยวนี้”]

[“ทำได้ดี... นายสมควรได้รับรางวัล”]

เสียงทุ้มต่ำทอดยาว เรียบเรื่อยแต่เต็มไปด้วยนัยบางอย่างที่ทำให้สันหลังของเจบีเย็นเฉียบ คำว่า "รางวัล" ถูกเน้นย้ำ ราวกับเป็นสิ่งล้ำค่าที่เขาควรตั้งตารอ แต่น้ำเสียงนั้นกลับไม่ให้อุ่นใจเลยสักนิด

มันฟังดูคล้ายคำชม… แต่กลับชวนให้รู้สึกเหมือนคำเตือนมากกว่า

"เข้าใจแล้ว"

สิ้นเสียงตอบรับ สายก็ตัดไปทันที ไม่มีคำพูดเพิ่มเติม ไม่มีโอกาสให้ถามอะไรทั้งนั้น

เจบีลดโทรศัพท์ลง มองหน้าจอที่ดับลงอย่างช้า ๆ ก่อนจะถอนหายใจออกมาอย่างหนักหน่วง

ทำไมเขาถึงรู้สึกไม่สบายใจเลย?

–

09:45 PM | คฤหาสน์ตระกูลคิม - โซล, เกาหลีใต้
เสียงฝีเท้ากระทบกับไม้เก่าแก่ของคฤหาสน์ดังไปทั่วโถง เจบีก้าวเดินไปข้างหน้าด้วยสีหน้าที่พยายามทำให้เป็นปกติ แม้ว่าภายในจะเต็มไปด้วยความร้อนรน วันนี้ต้องเป็นวันที่ทุกอย่างจบลงเสียที

หลังจากคืนนี้... เขาจะเป็นอิสระจากตระกูลคิม

เขาเปิดประตูเข้าไปโดยไม่รอให้ใครนำทาง แต่เมื่อก้าวเข้ามา ความเย็นยะเยือกบางอย่างก็ทำให้เขาหยุดชะงัก

บรรยากาศภายในห้องไม่ปกติเลยสักนิด

โคมไฟกระดาษโบราณส่องแสงสลัวให้แสงสีอำพันอ่อน ๆ เงาของคิมบอมทอดลงบนพื้นไม้ มันดูนิ่ง... จนน่าขนลุก มาเฟียหนุ่มนั่งไขว่ห้างอยู่บนตั่งไม้แบบเกาหลีแบบดั้งเดิม ข้างกายมีเพียงที่เขี่ยบุหรี่ใบเก่าและเอกสารที่กระจัดกระจาย บุหรี่ที่คาบอยู่ระหว่างเรียวปากปล่อยควันขาวพวยพุ่งเป็นสาย ใบหน้าของเขาดูสงบนิ่ง... แต่เจบีรู้ดีว่าภายใต้ความเงียบนี้ มันไม่ใช่ความสงบเลยแม้แต่น้อย

และที่ผิดปกติกว่านั้นคือ ฮันแจไม่อยู่
ชายผู้ที่มักจะเป็นเงาติดตามคิมบอมเสมอ ทุกครั้งที่มีการประชุมสำคัญ ฮันแจจะต้องอยู่เงียบ ๆ ด้านหลัง

แต่วันนี้... ไม่มีแม้แต่เงาของเขา

“นายมาเร็วกว่าที่ฉันคิด” คิมบอมพูดขึ้นในที่สุด

เสียงของเขาเรียบเฉย แต่แฝงไปด้วยแรงกดดันมหาศาล

เจบีพยายามไม่ใส่ใจกับความตึงเครียดที่ก่อตัวขึ้นรอบตัว เขาสูดหายใจเข้าลึกแล้วถามตรง ๆ

“มีอะไรหรือเปล่าครับ ถึงเรียกให้ผมกลับมาด่วนขนาดนี้?”

คิมบอมเลิกคิ้วเล็กน้อย ก่อนจะหัวเราะเบา ๆ แต่รอยยิ้มนั้นกลับไม่ได้ทำให้บรรยากาศดีขึ้น มันดูคล้ายกับรอยยิ้มที่ไม่ได้มาจากความพึงพอใจ แต่มันแฝงไปด้วยบางอย่างที่เจบีอ่านไม่ออก

“งั้นก็ลองดูเองสิ”

มือหนาหยิบแท็บเล็ตขึ้นมา ก่อนจะโยนมันลงบนโต๊ะไม้ตรงหน้า

เจบีมองสิ่งที่ถูกโยนมา มันคือข้อมูลที่เขาเป็นคนขโมยมาเองกับมือ
ปลายนิ้วแตะเปิดหน้าจอโดยไม่ลังเล ภาพที่คุ้นเคยปรากฏขึ้นบนหน้าจอ มันคือไฟล์ข้อมูลที่เขาอัปโหลดผ่านเซิร์ฟเวอร์ให้คิมบอมเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อน

แต่เมื่อสายตาของเขากวาดมองผ่านข้อมูลเหล่านั้น ทุกอย่างรอบตัวกลับดูพร่าเลือน

“ฉันถามอะไรหน่อยสิ เจบี”

เสียงเรียบเย็นดังขึ้น คิมบอมเอนตัวไปข้างหน้า ควันบุหรี่จาง ๆ ลอยผ่านแสงไฟสลัว ดวงตาเย็นชาเป็นประกายวาววับใต้เงาไฟ

“นาย… ได้ตรวจสอบมันดีแล้วหรือยัง?”

เจบีชะงักไปเพียงเสี้ยววินาที แต่เพียงพอให้คิมบอมจับสังเกตได้

“แน่ใจสิครับ” เขาตอบกลับเสียงหนักแน่น ไม่มีเหตุผลที่ต้องลังเล ทุกอย่างถูกตรวจสอบก่อนหน้านี้แล้ว ไม่มีทางที่ข้อมูลนี้จะเป็นของปลอม

แต่แทนที่คิมบอมจะพอใจ สีหน้าของเขากลับนิ่งจนน่าขนลุก

เพล้ง!

เสียงแก้วไวน์แตกกระจายเมื่อมือของคิมบอมปัดแก้วลงจากโต๊ะอย่างแรง เจบีสะดุ้งเล็กน้อย แต่นัยน์ตาของเขายังคงนิ่ง

“นายคิดว่าฉันเป็นคนโง่หรือไง เจบี?” น้ำเสียงของคิมบอมต่ำลง ดวงตาของเขาดูว่างเปล่าอย่างน่ากลัว

เจบีขมวดคิ้ว ความไม่เข้าใจแล่นเข้ามาในหัว “ผมไม่เข้าใจ”

“ข้อมูลที่นายเอามาให้ฉัน… มันเป็นของปลอม”

เลือดในกายของเจบีเย็นเฉียบในทันที

เป็นไปไม่ได้…

เขาแน่ใจว่าเขาแฮ็กเข้าระบบของราฟาเอโร่และดาวน์โหลดข้อมูลที่ต้องการมาแล้ว ไม่มีทางที่มันจะเป็นของปลอม

หรือว่า?!

เขาถูกตลบหลัง…

คิมบอมจ้องเขาเขม็ง รอยยิ้มของเขาหายไปแล้ว เหลือเพียงแค่สีหน้าที่เย็นชา และรังสีสังหารที่พุ่งตรงมาทางเขา

“นายทำให้ฉันผิดหวังมาก เจบี”

ในวินาทีนั้นเอง ประตูห้องทำงานก็ถูกเปิดออกอย่างแรง ชายชุดดำหลายคนกรูกันเข้ามา ล้อมรอบตัวเจบีในทันที ปืนกระบอกดำถูกยกขึ้นเล็งมาที่เขาโดยไม่ลังเล

เจบีขบกรามแน่น หัวใจเต้นแรงจนแทบหลุดออกจากอก

เขาถูกล่อให้มาติดกับ!

ก่อนที่เขาจะทันได้เอ่ยอะไรออกมา คิมบอมก็ขยับตัวขึ้นยืน สายตาที่มองเขาเหมือนมองเศษขยะที่ไร้ค่า มือหนาคว้าปืนกระบอกหนึ่งจากชายชุดดำที่ยืนอยู่ใกล้ ก่อนจะยกขึ้นพิจารณา

"รู้ไหม..." คิมบอมเอ่ยเบา ๆ ขณะพลิกปืนไปมาในมือ ราวกับกำลังไตร่ตรองอะไรบางอย่าง "ฉันกำลังคิดอยู่ว่าควรจะลั่นไกตอนนี้ดีไหม"

ปลายกระบอกปืนเคลื่อนช้า ๆ ก่อนจะจรดลงที่ขมับของเจบี สัมผัสเย็นเฉียบจากเหล็กกล้าทำให้สันหลังของเขาหนาววูบ แต่ใบหน้าของเจบีกลับยังคงนิ่ง แม้ภายในใจจะสั่นไหว

“จะไม่พูดอะไรหน่อยเหรอ?” คิมบอมถามเสียงเรียบ

เจบีไม่ตอบ ก้มหน้าลง มองพื้น ราวกับว่า… ในวันพรุ่งนี้ อาจไม่มีเขาอีกต่อไป

“เงยหน้า”

เสียงคำสั่งสั้น ๆ ทำให้เจบีชะงัก เขารู้ดีว่าการขัดคำสั่งของคิมบอม ไม่ใช่ตัวเลือก แต่ยังไม่ทันที่เขาจะขยับ มือหนาของมาเฟียหนุ่มก็กระชากเส้นผมของเขาเต็มแรง

"อึก!"

ศีรษะของเขาถูกกระชากขึ้นอย่างไร้ปรานี ดวงตาเย็นเยียบสบกันในระยะประชิด คิมบอมโน้มใบหน้าเข้าใกล้จนลมหายใจแทบจะกระทบกัน

"นายคิดว่าตัวเองมีทางเลือกตั้งแต่แรกเหรอ?" เสียงกระซิบต่ำข้างใบหูแฝงไปด้วยความเย้ยหยัน "หรือคิดว่าฉันจะปล่อยนายไปง่าย ๆ"

ปลายกระบอกปืนที่เคยจ่ออยู่ที่ขมับค่อย ๆ เคลื่อนต่ำลง ไล้ไปตามแนวกรามของเจบีอย่างจงใจ มันเป็นสัมผัสที่อ่อนโยนในแบบที่ทำให้สยดสยองที่สุด

"พร้อมรับ รางวัล ของนายหรือยัง?"

เขาคลายแรงบีบเส้นผม แต่ก่อนที่เจบีจะได้ขยับตัว คิมบอมก็พลิกกระบอกปืนในมือ แล้วฟาดด้ามปืนลงมากระแทกตรงสีข้างอย่างแรง

"อึก!"

ความเจ็บแปลบแล่นไปทั่วร่างในเสี้ยววินาที ร่างของเขาทรุดลงกับพื้นข้างตั่งไม้ หายใจติดขัดราวกับมีอะไรบางอย่างบดขยี้ซี่โครง

เจบีเงยหน้าขึ้นสบตากับอีกฝ่าย นัยน์ตาของเขาว่างเปล่า ราวกับไม่มีชีวิต คิมบอมเป็นปีศาจ เป็นนักล่าที่ไม่เคยปล่อยเหยื่อให้มีโอกาสรอด ไม่ว่าใครก็ตามที่หักหลังเขา ต่อให้มีความสำคัญแค่ไหน ก็ไม่เคยมีข้อยกเว้น

และเจบีเข้าใจข้อนั้นดี

"ฉันให้โอกาสนายแล้ว แต่นายกลับเอาของปลอมมาให้ฉัน" คิมบอมพูดต่อ เสียงของเขาเย็นชา "นายคิดว่าฉันเป็นคนโง่? หรือว่านายเองที่โง่ จนไม่รู้ตัวว่าโดนหลอก"

เจบีไม่ตอบ เขาเพียงแค่เม้มปากแน่น รู้ดีว่าไม่มีข้อแก้ตัวใดที่สามารถทำให้คิมบอมเปลี่ยนใจได้

"แล้วนายคิดว่า… ฉันควรทำยังไงกับคนที่ทำงานพลาดดี?"

คิมบอมโน้มตัวลง กระซิบข้างหูเขา น้ำเสียงนั้นอ่อนโยนอย่างน่าขนลุก เจบีขนลุกเกรียวไปทั้งร่าง แต่เขายังคงนิ่ง ไม่ตอบอะไรออกไป

และนั่นทำให้คิมบอมยิ้มออกมา

“งั้น… ฉันให้ทางเลือกกับนาย”

เสียงฝีเท้าอีกคู่ดังขึ้นจากอีกฝากของห้อง ประตูถูกเปิดออกช้า ๆ และร่างของ ฮันแจ ถูกผลักเข้ามา

เจบีชะงัก ลมหายใจสะดุดไปครู่หนึ่ง

"ฮันแจ!"

เขาพยายามยันกายขึ้น แต่มือแข็งแรงของลูกน้องคิมบอมก็กดไหล่เขาไว้

ฮันแจอยู่ในสภาพที่ดูไม่ได้ เสื้อนอกของเขาถูกถอดออกเหลือเพียงเสื้อเชิ้ตขาวที่เปื้อนรอยเลือด แขนของเขามีรอยฟกช้ำ บางจุดแผลแตกเป็นแนวยาว ริมฝีปากแตกและบวมแดง

เขาถูกซ้อม และเจบีรู้ดีว่าไม่ใช่ครั้งแรก

"บอสจะฆ่าผมก็ได้" เสียงของฮันแจแหบพร่า แต่มั่นคง เขามองไปที่คิมบอมด้วยสายตาแข็งกร้าว "แต่ปล่อยเขาไปซะ"

คิมบอมแค่นหัวเราะ ดวงตาของเขาฉายแววขบขัน ราวกับได้ยินเรื่องตลกที่น่าขันที่สุด

“ฉันไม่ได้จะฆ่านายตอนนี้ ฮันแจ” เขาพูดช้า ๆ “แค่จะให้เจบีดู… ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ถ้าเขาทำงานนี้ไม่สำเร็จ”

มือหนาเอื้อมไปหยิบมีดพกจากโต๊ะก่อนจะหมุนมันเล่นในมือ เสียงโลหะเสียดสีกันดังกรีดเข้าไปในโสตประสาทของเจบี

"ฉันให้โอกาสนายอีกครั้ง เจบี"

ดวงตาของเจบีสั่นไหว ในขณะที่มือของเขากำแน่นจนเล็บจิกเข้าไปในฝ่ามือ

"นายไม่มีทางเลือกอื่น นอกจากทำให้ฉันพอใจ"

"และถ้านายพลาดอีกครั้ง..." คิมบอมเว้นจังหวะ รอยยิ้มของเขาฉายชัดบนใบหน้า

"ฉันจะให้ฮันแจรับผิดแทนนาย"

ร่างของเจบีสั่นเทาไปทั้งร่าง มันไม่ใช่เพราะความกลัว... แต่มันคือความสิ้นหวัง

ไม่มีทางเลือก ไม่มีที่ให้หนี ไม่มีใครให้พึ่งพา

เขาต้องทำตามที่คิมบอมต้องการเท่านั้น... ไม่ว่ามันจะหมายถึงอะไร ไม่ว่าต้องแลกมาด้วยอะไรก็ตาม

–


12:30 PM | ลอนดอน
เสียงเครื่องยนต์ของรถแท็กซี่แล่นไปตามถนนกลางกรุงลอนดอน ก่อนจะค่อย ๆ ชะลอและจอดสนิทริมทาง หน้าต่างทึบแสงบดบังสายตาของผู้คนภายนอก ขณะที่ประตูเปิดออก เงาร่างสูงโปร่งก้าวลงจากรถอย่างมั่นคง ทว่าหากสังเกตดี ๆ จะเห็นว่าเจ้าของร่างนั้นมีรอยฟกช้ำเรื่อจางอยู่ใต้แขนเสื้อที่ถูกปล่อยลงมาปิดบังผิวเนื้อ

เจบีก้าวเท้าไปตามทางเดินที่ทอดยาวออกไป แม้จะเพิ่งเดินออกจากสนามบินได้ไม่นาน แต่จิตใจของเขายังคงติดอยู่กับคำสั่งสุดท้ายของคิมบอมที่ดังก้องอยู่ในหัว

"เข้าไปใกล้พวกมันให้ได้ ไม่ว่าจะด้วยวิธีไหนก็ตาม"

คำสั่งที่ฟังดูเรียบง่าย แต่เต็มไปด้วยน้ำเสียงกดดัน รอยยิ้มเย็นชาของคิมบอมยังคงติดตรึงอยู่ในภาพความทรงจำ ร่างกายของเขายังคงเจ็บ แต่เขาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากทำตามคำสั่ง

หลังจากเดินมาได้สักพัก โทรศัพท์ในมือของเขาก็สั่นเบา ๆ เจบีลดสายตาลงมองหน้าจอที่โชว์ข้อความตอบกลับจากปลายทาง


แคสเปอร์:
“มีอะไรถึงส่งข้อความหาฉัน? นึกว่านายจะหนีไปไหนซะอีก”

ริมฝีปากของเจบีเหยียดยิ้มเล็กน้อย ก่อนจะพิมพ์ตอบกลับไป

เจบี:
“แค่กลับไปสะสางธุระมา ว่าแต่วันนี้ว่างไหม? ไปกินข้าวกันหน่อย”

ไม่นานนัก ข้อความตอบกลับก็เด้งขึ้นมา

แคสเปอร์:
“แน่นอน แล้วเจอกัน ฉันจะส่งชื่อร้านให้”

เจบีเก็บโทรศัพท์ลงในกระเป๋าเสื้อ สูดลมหายใจเข้าลึกก่อนจะเร่งฝีเท้าไปยังร้านอาหารที่พวกเขานัดกันไว้ ทุกอย่างต้องดำเนินไปตามแผน แม้ว่าเขาจะรู้ดีว่าตัวเองกำลังถูกส่งกลับมาในฐานะเครื่องมือ แต่หากทำให้ถูกวิธี เขาอาจจะเปลี่ยนเกมนี้ได้เอง


— ณ ร้านอาหารหรูใจกลางลอนดอน —
เสียงพูดคุยจอแจแผ่วเบาของผู้คนภายในร้านอาหารระดับไฮเอนด์ดังคลอไปกับเสียงดนตรีบรรเลงเบา ๆ ที่ลอยมาตามอากาศ

เจบีเดินเข้าไปในร้าน ท่ามกลางสายตาของแขกที่นั่งอยู่ตามโต๊ะอาหาร คนเหล่านี้ส่วนใหญ่เป็นนักธุรกิจระดับสูง เซเลบ หรือแม้แต่นักการเมืองที่มารวมตัวกันในที่แห่งนี้ บรรยากาศภายในร้านถูกตกแต่งอย่างเรียบหรู โต๊ะหินอ่อนตัดกับแสงไฟโทนอุ่นที่ช่วยขับเน้นให้ทุกอย่างดูสมบูรณ์แบบ

เมื่อเดินเข้าไปลึกขึ้น เขาก็มองเห็นชายหนุ่มในชุดสูทเนี๊ยบที่นั่งอยู่ริมหน้าต่าง ฝ่ามือข้างหนึ่งประคองแก้วไวน์แดงเล่นไปมา ขณะที่สายตากวาดมองไปรอบ ๆ อย่างไม่เร่งรีบ

แคสเปอร์

เจบีเดินเข้าไปใกล้ ก่อนจะหย่อนตัวลงนั่งที่ฝั่งตรงข้าม ราวกับเป็นภาพที่เกิดขึ้นจนกลายเป็นเรื่องปกติของทั้งคู่

“นายดูโทรมกว่าปกติ” แคสเปอร์เป็นฝ่ายเอ่ยขึ้นก่อน ดวงตาสีอ่อนของเขากวาดมองเจบีเพียงแวบเดียว ก่อนจะเหยียดยิ้มบาง “ฉันควรจะถามไหมว่าหายไปไหนมา หรือว่าไม่ควร?”

เจบีแค่นหัวเราะในลำคอ “คงแล้วแต่คุณ”

แคสเปอร์เลิกคิ้วเล็กน้อย ก่อนจะยกแก้วไวน์ขึ้นจิบ “งั้นฉันจะถือว่าเป็นความลับของนาย”

“ก็ดี”

บรรยากาศรอบตัวเงียบลงชั่วขณะ ก่อนที่แคสเปอร์จะวางแก้วไวน์ลงบนโต๊ะ แล้วเอนตัวพิงพนักเก้าอี้ มือข้างหนึ่งยกขึ้นแตะริมฝีปากเบา ๆ “แต่ถ้านายตัดสินใจกลับมาหาฉัน ฉันคงต้องถามว่า… ต้องการอะไรจากฉันกันแน่?”

เจบีจับส้อมในมือแน่นขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะคลี่ยิ้มบาง ๆ “ก็แค่อยากกินข้าวกับคุณ”

“แค่กินข้าว?” แคสเปอร์หัวเราะเบา ๆ “น่าสนใจดีนะ”

“คุณจะคิดยังไงก็เรื่องของคุณ” เจบีตอบกลับด้วยน้ำเสียงราบเรียบ ก่อนจะหยิบเมนูขึ้นมาพลิกดูรายการอาหาร

แคสเปอร์มองเขาอย่างพิจารณา ก่อนจะหรี่ตาลงเล็กน้อย ราวกับรับรู้ถึงบางอย่างที่ผิดปกติ

“…งั้นก็ได้ ฉันจะถือว่าเป็นแค่การกินข้าว”

บรรยากาศกลับมาสงบอีกครั้ง เจบีรู้ดีว่าแคสเปอร์เป็นคนฉลาด เขาไม่ใช่คนที่ถูกหลอกได้ง่าย ๆ และนั่นคือสิ่งที่ทำให้การเดินเกมครั้งนี้น่าหวาดหวั่นมากขึ้นไปอีก

แต่ในเมื่อเขาไม่มีทางเลือก… ก็ต้องเล่นไปตามบทที่ถูกมอบให้จนกว่าทางรอดจะปรากฏขึ้นมาเอง

เขาต้องเอาตัวรอดให้ได้… ไม่ว่าจะด้วยวิธีไหนก็ตาม





TBC.
ฝากติดตามเป็นกำลังใจหน่อยน้าา
สงสารเจบี เหมือนตัวคนเดียวจริงๆ
อารมณ์หนีเสือปะราชสีห์555
รักคนอ่าน♥️

nuangnut1996

สนุกมากครับ

lekthai

ขอบคุณครับผม

thai_boys

ขอขอบคุณมากๆนะครับ