Re: As he pleases ❣️[BDSM]:ตามใจชอบ EP1 (CP)

Po2saychon

“TGIF* จ้ะมิค เดินทางปลอดภัยนะ เสียดายฉันต้องทำหน้าที่แม่ศรีเรือนเลี้ยงลูกอยู่บ้าน ไม่อย่างนั้นฉันไปร่วมงานด้วยแน่นอน” โซอี้พูดเศร้าๆ ในอ้อมแขนอุ้มเจ้าตัวเล็กไว้ “ฝากดูแลมิคด้วยนะธีโอ อย่าเมาเละเทะเหมือนปีที่แล้วล่ะ”


   “รู้แล้วล่ะน่าาา” ลูกชายคนโตของบ้านเกาหัวเซ็งๆที่โดนแม่ตัวเองกำชับเรื่องความปลอดภัย


   “แม่ฮะ ผมไปด้วยไม่ได้เหรอ ทำไมธีโอกับมิคถึงได้ไปกันสองคนล่ะ?” แซมงอแงจะตามมาด้วยให้ได้ตั้งแต่รู้ว่าผมกับพี่ชายของเขาจะไปเที่ยว


   “ไว้ลูกโตอีกสักสิบปีแล้วแม่จะให้ไปนะ ถ้าแซมสัญญาว่าจะเป็นเด็กดี”


   “ไม่จริงอ่ะ ขนาดธีโอเป็นเด็กไม่ดีแม่ยังอนุญาตให้เขาไปได้เลย ผมไม่ยอมๆๆๆๆ”


   เอาแล้วไง...ความฉลาดของลูกชายคนกลางมันน่ากลัวก็ตรงนี้


   ผมยิ้มแหยให้โซอี้ เพราะจากนี้อีกสามวันเธอต้องรับมือกับลูกชายทั้งสองคนเพียงคนเดียว


   “นายว่าใครเป็นเด็กไม่ดีห๊ะ?!” ธีโอที่โดนพาดพิงถึงกับหันมาตะคอกใส่


   “ธีโอ อย่าดุน้อง”


   “แม่ครับ น้องว่าผม”


   ผมหันไปมองวัยรุ่นผมทองข้างๆ...ขี้ฟ้องเหมือนกันนะเนี่ยเรา...


   “เอาล่ะๆ รีบขึ้นรถได้แล้ว เดี๋ยวก็ตกเครื่องหรอก” โซอี้ตัดปัญหา กอดลูกชายคนโตแล้วหันมากอดผมต่อ “เที่ยวให้สนุกนะจ้ะ”


   “บ๊ายบายครับ แล้วผมจะส่งภาพบรรยากาศมาให้ดูเป็นระยะๆนะครับ” ผมโบกมือลา จากนั้นก็ก้าวขาขึ้นแท็กซี่ตามหลังธีโอเพื่อตรงไปยังสนามบิน


   ผมหันหลังมองกลับไปก็พบว่าแซมยังคงดื้อจะตามมาด้วยให้ได้ แต่เหมือนโซอี้จะดุเขา ทำให้แซมหงอยลงแล้วเดินเข้าบ้านอย่างไม่เต็มใจ ผมมองภาพนั้นที่มีขนาดเล็กลงเรื่อยๆแล้วหันกลับมานั่งตัวตรงตามปกติ ในใจนึกขอบคุณโฮสที่ดีอย่างโซอี้มากๆที่ไม่ปิดกั้นให้ผมได้ไปเที่ยว แต่ดูจากการเลี้ยงลูกชายทั้งสามคนก็พอจะรู้ว่าครอบครัวนี้เปิดกว้างขนาดไหน ยอมให้ลูกชายคนโตไปเทศกาลดนตรีแถมยังมีพ๊อคเกตมันนี่แถมให้อีกด้วย


   “โซอี้นี่ใจดีจริงๆ นายนี่โชคดีชะมัด” เกิดมาบนกองเงินกองทอง หน้าตาก็ดี พื้นฐานครอบครัวเลิศ


   “นายยังไม่เห็นตอนแม่ฉันแปลงร่าง” ธีโอตอบกลับมา หยิบนินเทนโด้ออกมาเล่นในมือ “กว่าจะขอแม่ไปได้นี่ฉันต้องไปทำงานที่ฟาสต์ฟู้ด เพราะตอนแรกแม่บอกว่าฉันไปได้ แต่จะไม่ยอมออกค่าใช้จ่ายให้ฉันแม้แต่ฟรังก์เดียว แต่ดีที่ฉันพอมีเงินเก็บบ้างเลยซื้อตั๋วทัน”


   “โห งั้นนายคงจะมีเงินเก็บเยอะน่าดู” ราคาบัตร VIP นั้นไม่ใช่เล่นๆ


   “ก็นิดหน่อย ปีก่อนฉันรับงานถ่ายแบบด้วย” เขาพูดแบบไม่ยี่หระ เหมือนเป็นเรื่องง่ายๆอะไรแบบนั้น “แต่เงินเก็บฉันไม่ได้มากพอที่จะซื้อบัตร VIP นี้หรอก...ตั๋วใบเก่าฉันประกาศขายออนไลน์ไปแล้ว ส่วนตั๋ว VIP นี้พ่อให้มา”


   “อ่าหะ แบบนี้ฉันต้องไปขอบคุณลูคัสด้วยสินะ”


   “แต่แม่จ่าย”


   “อะอ้าว”


   “พอดีว่าแม่ฉันก็ชอบเทศกาลดนตรีแบบนี้ แม่ร่วมงานตั้งแต่ปีแรกที่มีการจัดงานเลย แต่ปีนี้ดันคลอดเจย์เด็นออกมา เลยทำให้เธอไม่ว่าง ต้องสละตั๋ว VIP ให้ลูกชายแบบฉัน”


   “จริงดิ? นึกภาพโซอี้ไปร่วมงานแบบนั้นไม่ถูกเลย” แต่คิดไปคิดมาก็คงไม่แปลก เธอเคยเล่าให้ฟังแล้วว่าเมื่อก่อนน่ะใช้ชีวิตคุ้มขนาดไหน


   “ฉันมีภาพของแม่ปีก่อนๆด้วย ดูไหม?”


   “ดูสิ ไหนๆๆๆ?” ผมกระตือรือร้น ธีโอล้วงไอโฟนรุ่นล่าสุดออกมาแล้วย้อนเปิดแกลลอรี่ให้ดู เป็นคลังภาพงาน Tomorrowland เมื่อสามปีที่แล้ว โซอี้ทำสีผมฉูดฉาด แต่งกายเซ็กซี่โชว์เนินอก ทั้งยังใส่กางเกงยีนส์สั้นจุ๊ดจู๋


   “มีคลิปด้วยนะ...บอกเลยว่าแม่ฉันแซ่บสุด”


   ธีโอเล่นเปิดคลิปให้ผมดู คนในวิดิโอไม่ใช่ใครที่ไหน...คุณแม่ลูกสามนี่เอง ผมเบิกตากว้าง ไม่อยากเชื่อเลยว่าหญิงสาวที่กำลังเต้นหัวเหวี่ยงอยู่นั่นคือโซอี้ ทนายสาวมาดเนี้ยบนั่นน่ะ


   “ว่าแต่ผู้ชายข้างๆนั่นใครเหรอ?” ดูยังไงๆก็ไม่เหมือนลูคัสสักนิด


   “อ๋อ น้องชายแม่ฉันเอง ชื่อไรอัน นายยังไม่เคยเจอใช่ไหม? แต่เดี๋ยวคงได้เจอแหละ ไม่งานวันเกิดแซมก็ตอนคริสต์มาสโน้นเลย”


   “แล้วลูคัสไปไหนเหรอ?” เขาไม่หวงเมียตัวเองเลยเหรอไง ปล่อยให้แต่งตัวเซ็กซี่แบบนี้เดี๋ยวก็มีผู้ชายอื่นมาจีบหรอก ยิ่งสวยๆแบบนี้ด้วย


   “ทำงานน่ะสิ...แต่ไม่ต้องห่วงหรอก ผัวเมียคู่นี้รักกันมากมานานกว่า 20 ปีแล้วล่ะ ผ่านร้อนผ่านหนาวมามาก พ่อฉันสมัยหนุ่มๆก็ใช่ย่อย แต่พอได้รักใครสักคนก็รักเดียวใจเดียว เห็นว่าเดือนหน้าจะหนีไปฉลองฮันนีมูนครบรอบที่ได้รู้จักกันครบ 20 ปีด้วย แม่บอกนายรึยังว่าอาจต้องทำงานวันหยุด?”


   “ยังเลย เดี๋ยวพอกลับมาโซอี้คงบอกตารางงานเดือนหน้าเองล่ะมั้ง”


   เราสองคนคุยกันไม่นานก็มาถึงจุดหมาย ผมกับธีโอลากกระเป๋าเดินทางมายังจุดนัดพบเพื่อนๆของเขา ผมแอบตื่นเต้นนิดหน่อยที่จะได้รู้จักฝรั่งคนอื่นๆบ้าง


   “Hey! Theo!” เสียงเรียกจากทางฝั่งขวาทำให้ผมและธีโอหันไปมอง


   เป็นกลุ่มเพื่อนของเขานั่นเองที่มารออยู่นานแล้ว พวกเขาทักทายคุยกันเป็นภาษาสวิสเยอรมันจนผมเบลอ ไม่รู้ว่าควรจะทำตัวยังไงดี


   ก็ในเมื่อกลุ่มเพื่อนวัยรุ่นของเขาหน้าตาดีๆกันทั้งนั้นเลย! ผมละลานตาเลือกไม่ถูก...เอ๊ย...ผมทำตัวไม่ถูกต่างหาก


   “นี่ทุกคน เพื่อนฉันเอง ชื่อมิค มาจากประเทศไทย” ธีโอที่เพิ่งระลึกได้ว่ามีหนุ่มเอเชียติดตามห้อยสอยมาด้วยก็ดันผมมาข้างหน้าแล้วแนะนำให้เพื่อนๆรู้จัก


   ผมเกาหัวแกรกๆ โค้งตัวลงน้อยๆแล้วบอกสวัสดีทุกคนรอบวง


   พวกเขาแต่ละคนผลัดกันแนะนำชื่อตัวเอง แต่ผมจำไม่ได้หรอกนะ ก็มีเยอะซะขนาดนี้ นับได้รวมๆทั้งชายและหญิงประมาณ 10 คน รวมผมกับธีโอเข้าไปด้วย


   “เราไปสแกนกระเป๋ารอบอร์ดดิ้งกันเลยไหม” ชายหนุ่มใส่แว่นคนหนึ่งพูดขึ้นมาที่ผมคุ้นๆว่าเขาชื่อ พาสคัล (Pascal) มั้งนะ ? ถ้าผมจำไม่ผิด


   จากนั้นพวกเราก็ตรงไปยังซีเคียวริตี้เช็คทำตามขั้นตอนก่อนขึ้นเครื่อง ดีที่ว่าสมัยนี้เทคโนโลยีก้าวไกลแล้ว สามารถเช็คอินจากบ้านได้เลย ไม่ต้องไปเคาเตอร์เพื่อปริ้นบอร์ดดิ้งพาสเหมือนเมื่อก่อน


   ผมเดินตามพวกเขาไปอย่างเงียบๆ ใครเข้ามาทักทายด้วยก็คุยและยิ้มให้ ดีที่ว่าพวกเขาสามารถพูดภาษาอังกฤษได้คล่องมากจึงไม่เป็นปัญหาในการสื่อสารเลย


   ขณะที่นั่งรอขึ้นเครื่องธีโอเดินมาถามผมว่าจะเอาอะไรไหม เขากับเพื่อนจะไปเข้าห้องน้ำและซื้อกาแฟ ผมกล่าวปฏิเสธและขอบคุณไป หันมาตอบมะม๊าที่เมืองไทยว่าตอนนี้ผมกำลังขึ้นเครื่องไปเบลเยี่ยม ว่าแล้วก็อัพสเตตัสสักหน่อยดีกว่า ให้เพื่อนที่เมืองไทยอิจฉาเล่น ฮิฮิ


   ผมชูโทรศัพท์ถ่ายรูปตั๋ว VIP ในมือ เบื้องหลังเป็นเครื่องบินลำใหญ่ที่ลวดลายข้างๆเป็นดอกไม้สีสันอาร์ทๆ เขียนว่า Tomoorowland ส่วนหางเครื่องก็เป็นโลโก้สายการบิน ตอนแรกที่ผมเห็นแอบตกใจนิดหน่อย ไม่คิดว่าเทศกาลจะยิ่งใหญ่ขนาดที่ว่าสายการบินยังร่วมด้วย


   “มาร่วมงานครั้งแรกใช่ไหม?” จู่ๆก็มีเพื่อนของธีโอเดินมานั่งข้างๆ “ฉันชื่อ มารียง (Marion) ยินดีที่ได้รู้จักนะ” พูดจบก็ยื่นมือออกมาเพื่อเช็คแฮนด์ ผมตอบรับอย่างกระตือรือร้น


   “ใช่ครับ ปีนี้เป็นปีแรกของผมเลย ส่วนผมชื่อมิค ยินดีที่ได้รู้จักมารียงครับ”


   “เธอคงจะตื่นเต้นมากสินะ? ว่าแต่เป็นเพื่อนธีโอใช่ไหม?”


   “ครับ ผมมาจากประเทศไทย”


   “ว้าว ฉันชอบเมืองไทยมากๆเลยล่ะ” มารียงยิ้มหวาน กุมมือทั้งสองข้างในท่าทางขอพรพระเจ้า “อยากไปอีกจังเลย คิดถึงแดดร้อนๆที่พะงันที่สุด...เออเมื่อกี้เธอถ่ายรูปลงอินสตาแกรมใช่ไหม? ฉันขอแอคเค้าได้รึเปล่า จะได้ฟอลโล่กันไว้”


   “ได้สิครับ”


   ผมกับมารียงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา ฟอลโล่กันและกันเรียบร้อย มารียงเป็นสาวชาวฝรั่งเศสที่คุยสนุกมาก เมื่อเธอเห็นรูปที่ผมเพิ่งลงก็บอกให้ฟังว่าเครื่องบินลำนี้มีแต่คนที่ไปร่วมงาน Tommorrowland ทั้งนั้น ผู้โดยสารไม่ต้องจ่ายเครื่องบินเพิ่มเพราะรวมลงไปในค่าตั๋วแล้วนั่นเอง มารียงเป็นสาวร่างเริงสดใสสุดๆ เธอเตี้ยกว่าผมไม่กี่เซ็นต์ ยิ่งบวกกับการแต่งกายสีสันในชุดเดรสสั้น สวมหมวกสีช๊อคกี้พิ้งค์ตัดกับผมสีบลอนด์ยิ่งทำให้เธอดูเหมือนตุ๊กตา ผมกับเธอนั่งคุยและเริ่มสนิทกันขึ้นเรื่อยๆ ขนาดที่ว่าเดินเข้าเครื่องบินแล้วเธอขอย้ายที่นั่งกับธีโอเพื่อที่จะได้นั่งกับผมในชั้นธุรกิจ ผมตื่นเต้นเล็กน้อยถึงปานกลางเมื่อรู้ว่าจะได้นั่งในชั้นนี้ นี่สินะสิทธิพิเศษของตั๋ว VIP สงสัยกลับไปคงต้องทำอาหารไทยอร่อยๆแล้วกราบลูคัสกับโซอี้งามๆที่อนุญาตให้ผมหยุดงานมาร่วมเทศกาลดนตรีแบบนี้


   “Merci**...นี่จะว่าไปแล้ว...มิคคงเป็นคนพิเศษสุดๆไปเลย ฉันไม่เคยเห็นธีโอมีเพื่อนเอเชียเลยสักคน มิคเป็นคนแรกเลยนะ! แถมยังพามารู้จักกับพวกเราด้วย” มารียงขอบคุณแอร์โฮสเตสที่เสิร์ฟน้ำส้มแล้วหันมาพูดกับผม


   “อ่า...ไม่ใช่อย่างนั้นหรอกครับ”


   “จะไม่ใช่ได้ยังไง เมื่อกี้ฉันเถียงกับเขาแทบตายกว่าจะแลกที่มานั่งกับมิคได้น่ะ” สาวชาวฝรั่งเศสพูดใส่อารมณ์ พลางถอดจิบน้ำส้มในมือ “เขานิสัยเสียสุดๆเลยล่ะ ไม่น่าเชื่อว่าจะรู้จักหนุ่มน้อยน่ารักๆแบบมิคได้”


   ผมหัวเราะลั่นเมื่อได้ยินเพื่อนธีโอเผาเจ้าตัวเองแบบนี้


   “ฮ่าๆๆ ผมเห็นด้วยว่านิสัยเขาไม่ค่อยดีเท่าไหร่ แต่ก็มีบางมุมที่น่ารักเหมือนกันนะครับ” ผมที่ได้ตั๋วฟรีมายังไงก็ต้องพูดเอาใจเลียแข้งเลียขาธีโอไว้ก่อน เดี๋ยวเขาเกิดโมโหนึกยึดตั๋วคืนขึ้นมาจะว่ายังไง “แล้วมารียงรู้จักกับธีโอได้ยังไงเหรอครับ?”


   “อ๋อ เป็นเพื่อนที่โรงเรียน แล้วก็เป็นเพื่อนของชาร์ล็อตต์ด้วยจ้ะ” เมื่อเห็นผมทำหน้างงเธอก็อธิบายต่อ “ชาร์ล็อตต์เป็นแฟนของธีโอ แต่คราวนี้เธอไม่ได้มาด้วยเพราะโดนธีโอไล่ให้กลับแคนาดาไปน่ะจ้ะ น่าสงสารเธอมากเลย ธีโอนี่ใจร้ายจริงๆ”


   อ๋อ...ผมจำได้แล้ว ชื่อของผู้หญิงที่เขารับโทรศัพท์เมื่อวันนั้น สรุปเป็นแฟนกันหรอกเหรอ? ไหงธีโอบอกว่าแค่คู่นอนไงล่ะ


   “ใครใจร้าย? แล้วใครเป็นแฟนใครห๊ะ!?” เสียงตวาดขึ้นจากเบาะข้างหลัง ผมกับมารียงหันกลับไปมอง เป็นธีโอนั่นเองที่นั่งหน้าไม่สบอารมณ์ “พูดให้มันดีๆหน่อย ฉันได้ยินที่พวกเธอคุยกันนะ”


   “ก็เธอไงเป็นแฟนกับชาร์ล็อตต์ อิอิ” มารียงไม่ได้กลัวออร่าดำทะมึนที่เริ่มแผ่ออกมาจากร่างกายของธีโอเลย


   “นี่มารียงเลิกแหย่เจ้าธีโอมันได้แล้วน่า...” คนที่นั่งข้างธีโอพูดปราม ผมจำไม่ได้ว่าเขาชื่ออะไร เพราะเขาเป็นคนพูดน้อยเหลือเกิน


   “เหอะ” ธีโอกอดอก เสตามองไปทางอื่นเมื่อเขาเห็นว่าผมจ้องอยู่


   “โธ่ ไม่สนุกเลย” มารียงหันกลับมากระซิบข้างหูผม “ใครๆก็รู้กันทั้งโรงเรียนนั่นแหละว่าชาร์ล็อตต์ชอบธีโอขนาดไหน ยอมเป็นแค่คู่นอนด้วยซ้ำ มีแต่ธีโอนั่นแหละที่ตาบอด คั่วผู้หญิงไปทั่ว ฉันล่ะสงสารชาร์ล็อตต์จริงๆ ที่ไม่ได้มาด้วยวันนี้ก็เห็นว่าทะเลาะกันจนชาร์ล็อตต์โดนไล่ให้กลับไปเยี่ยมย่าที่แคนาดา อดมาด้วยกันเลย”


   ยิ่งฟังก็ยิ่งสงสารผู้หญิงที่ชื่อชาร์ล็อตต์แหะ...พอกลับไปคิดถึงตอนที่ธีโอเล่าเรื่องเธอให้ฟัง มันเหมือนหนังคนละม้วนเลย




*




   การเดินทางจากซูริคมายังประเทศเบลเยี่ยมโดยเครื่องบินนั้นใช้เวลาแค่ชั่วโมงกว่าๆเท่านั้น ยังไม่ทันได้หลับเต็มตื่นก็พบว่าตัวเองมายืนอยู่ในสนามบินบรัซเซลล์แล้ว


   ผมเดินตามเพื่อนๆของธีโอมายังจุดรับรถ ซึ่งเป็นการรับส่งจากสนามบินสู่เมืองบูมสถานที่จัดงาน Tomorrowland ที่รวมอยู่ในตั๋วแล้ว ใช้เวลาประมาณครึ่งชั่วโมง รถที่มารับเป็นรถตู้ขนาดกลาง ดังนั้นเลยต้องแบ่งคนเป็นสองกลุ่ม แต่คราวนี้ผมไม่ได้นั่งติดกับมารียงแล้ว เธอโดนเพื่อนสาวอีกสองคนเรียกตัวให้ไปนั่งในรถตู้อีกคัน


   “มานั่งนี่” เสียงคุ้นเคยของธีโอเรียกผม สายตาหันไปเห็นมือขาวๆที่ตบเบาะข้างเขา บ่งบอกว่าเขาต้องการให้ผมนั่งตรงนั้น ซึ่งสามที่ด้านหน้าโดนเพื่อนเขาจับจองกันครบทุกคนแล้ว


   ผมก้มหัวแล้วหย่อนก้นลงบนเบาะนั้น จากนั้นคนขับรถก็ปิดประตูแล้วเดินไปประจำที่คนขับ


   “นี่”


   “หะ? อะไร?” ผมที่กำลังหลงใหลกับสภาพแวดล้อมในประเทศใหม่ถึงกับสะดุ้ง ธีโอเอียงตัวมากระซิบข้างหูผมเพราะตอนนี้ในรถเปิดเพลงเสียงดังจบกลบเสียงคุย เพื่อนๆเขาสามคนข้างหน้าก็แหกปากโวยวายร้องเพลงที่ผมไม่คุ้นเคย คงเป็นเพลงป๊อปที่ดังๆในบ้านเขานั่นแหละมั้ง


   “ในสายตานาย...ฉันนิสัยแย่ขนาดนั้นเลยเหรอ?” คนพูดดูไม่มั่นใจในตัวเอง “ฉันขอโทษแล้วไงที่ปากพล่อยไปแบบนั้น”


   นี่เขาได้ยินที่ผมคุยกับมารียงบนเครื่องบินสินะ


   “เอ่อ...จะว่ายังไงดีล่ะ เมื่อก่อนฉันก็มองนายแบบนั้นนั่นแหละ ยิ่งนายมาพูดไม่ดีด้วยแล้ว...” ธีโอทำหน้าหงอยลงไปอีก “แต่หลังจากที่นายมาขอโทษแล้วไถ่โทษด้วยตั๋ว Tomorrowland แบบนี้ ฉันว่านายไม่ได้แย่นักหรอกนะ”


   “จริงนะ?”


   “จริงสิ ถ้าฉันยังโกรธนายอยู่คงไม่มาด้วยหรอก”


   “ถ้างั้นตอนนี้เราเป็นเพื่อนกันแล้วใช่ไหม?”


   เอ๊ะ ถามแปลก


   “ก็ใช่น่ะสิ...แต่นายลืมอะไรไปรึเปล่า?” ธีโอทำหน้างง “นายลืมเรียกฉันว่า ‘พี่มิคสุดหล่อ’ ยังไงล่ะ”


   “อ๋อ โอเคๆ พีมิคซุดล่อ”


   “ฮ่าๆๆๆ ดีมากไอ้น้องชาย” ผมตบบ่าเขาอย่างสนิทสนม “ส่วนเรื่อง..เอ่อ..ชาร์ล็อตต์น่ะ ฉันไม่ยุ่งหรอกนะ นายจะทำอะไรมันก็เรื่องของนาย แต่ถ้าอยากระบายหรือได้คนรับฟังฉันก็พร้อมอยู่เคียงข้างนายเสมอ”


   ธีโอหันมามองผม นัยน์ตาสีฟ้าครามจ้องลึกจนผมรู้สึกเก้อเขิน


   ผมพูดอะไรผิดไปรึเปล่า?


   “Thank you for being kind to me. But you should know that every girl is a doll (ขอบคุณที่ใจดีกับฉัน แต่นายควรรู้ไว้นะว่าผู้หญิงทุกคนน่ะคือตุ๊กตา)”


   หือ ทำไมเขาพูดแบบนั้นล่ะ? จะหาว่าผู้หญิงคือของเล่นสำหรับผู้ชายหรือไง?


   ขณะที่ผมกำลังจะอ้าปากด่ากลับ อีกฝ่ายก็ต่อประโยคขึ้นมาเสียก่อน


   “Either Barbie or Annabelle (ที่เป็นได้ทั้งบาร์บี้และแอนนาเบลล์)”








TBC




*TGIF ย่อมากจาก Thanks God It’s Friday ขอบคุณพระเจ้าที่วันนี้เป็นวันศุกร์





**Merci อ่านว่า แมซี่ (ภาษาฝรั่งเศส) แปลว่าขอบคุณ

nuangnut1996

สนุกมากครับ

pearl9845

ขอบคุณมากครับ