[เฮียอาทิตย์หน้าตี๋มีสัมภาษณ์ ขอไปค้างด้วยนะ]
[เค มาถึงแล้วโทรบอกด้วยล่ะ]
ผมยื่นหน้าจอมือถือแชทสนทนาพูดคุยระหว่างตัวเองกับพี่ชายให้มันดูเพื่อเป็นหลักฐาน ที่ทำแบบนี้ก็เพราะว่ามันลืม! ไอ้พี่เฮงซวย!!
“เฮียขอโทษ ลืมไปว่าแฟนจะมา”
“แล้วให้ตี๋ทำไงอะ หรือว่าให้โทรหาม๊า”
นึกอะไรไม่ออกต้องเอาม๊ามาขู่ เฮียต้าหน้าเจื่อนลงทันทีเพราะมันน่ะ กลัวม๊ายิ่งกว่าใคร
“โห่ ไอ้น้องเวร โตจนหมาเลียตูดไม่ถึงแล้ว มีอะไรยังจะฟ้องม๊าอีก”
หึหึ คิดว่ามันด่าแบบนี้แล้วผมจะสำนึกหรอ คิดผิดแล้วไอ้เฮีย
ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด
นิ้วมือเรียวบรรจงกดเบอร์โทรศัพท์ทีละตัวพร้อมกับจ้องหน้าเฮียต้าแล้วยักคิ้วโชว์เหนือ
จากที่ทำกร่าง สีหน้าของเฮียต้าสลดลงกว่าเก่า คราวนี้แถมด้วยการยกมือประนมขึ้นทาบอกแล้วย่อตัวคุกเข่าลงที่พื้น
“กูไหว้ล่ะ อย่าเลยนะตี๋น้องรัก มึงอยากได้อะไรบอกพี่ชายที่แสนดีคนนี้มาเลย กูพร้อมจะทำให้มึงทุกอย่าง แต่อย่าฟ้องม๊าเลยนะ เดือนที่แล้วกูโดนตัดค่าขนมจนไม่มีเงินไปเดทกับแฟนแล้ว”
“นั่นมันปัญหาของเฮีย ตี๋บอกแล้วว่าจะมาค้างด้วย เรื่องนี้ตี๋ไม่ผิด ไปเคลียร์กันเอง”
ผมบุ้ยปากไม่สนใจแล้วหย่อนก้นนั่งลงที่โต๊ะหินอ่อนกลางโรงอาหารคณะวิศวกรรมศาสตร์
“เอางี้ ถ้าตี๋สอบติดที่นี่ เฮียจะพาเลี้ยงพาเที่ยวให้หมดเลย ไม่คิดเงินด้วย นะตี๋”
ข้อเสนอน่าสนใจ ผมชำเลืองหางตามองเฮียต้าที่อ้อนวอนโดยไม่สนใจสายตาใครต่อใครที่มองมาเลยแม้แต่น้อย
“ไม่ฟ้องก็ได้ แล้วเฮียจะให้ตี๋นอนที่ไหนล่ะ ตี๋ไม่ได้เอาเงินมาเยอะนะ”
แม้ว่าข้อเสนอจะดีแค่ไหน แต่เรื่องที่พักคืนนี้นี่สิจะเอายังไง
“...”
“...”
“ไอ้ต้า มึงทำเชี่ยไรวะ ไม่อายคนหรือไง”
ผู้ชายผิวเข้มหน้าคมถือขวดน้ำอัดลมพร้อมบิดฝาออกเดินเข้ามาใกล้ยังจุดที่ผมอยู่ ก่อนจะหยุดยืนแล้วยกขวดขึ้นกระดกดื่ม
ผมไม่สามารถละสายตาจากการกระทำนั้นได้เลย ลูกกระเดือกที่กลืนน้ำลงคอ อึก อึก อึก มันช่าง…มีเสน่ห์
“อ่าส์ อ้าวตี๋ ไปไงมาไง”
คนตรงหน้าเรอความซ่า หันมาทักผมด้วยน้ำเสียงที่ทุ้มนุ่ม ฟังกี่ทีก็ละมุนหู ถามพร้อมกับพยักหน้าให้ เซ็กซี่เป็นบ้า!
“สวัสดีครับพี่กัน”
น้ำเสียงและใบหน้าของคนที่ผมจำได้แม่นไม่เคยลืม แฟนมโนคนแรกในชีวิตของผมพี่กัน!
พี่กันกับเฮียต้าเป็นเพื่อนสนิทกลุ่มเดียวกันมาตั้งแต่เด็ก บ้านของเราอยู่ซอยเดียวกัน เวลาจะไปไหนหรือทำอะไรก็มักจะรวมกลุ่มกันไปเสมอกับเด็กรุ่นเดียวกันแถวบ้าน และใช่ครับผมมักจะเป็นเด็กที่ติดสอยห้อยตาม หรือเรียกว่าเบ๊ของกลุ่ม
ไม่รู้ว่าความรู้สึกที่มีต่อพี่กันมันพัฒนาตั้งแต่ตอนไหน มารู้ตัวตอนที่จบมัธยมต้น ผมมองพี่กันไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป แต่ติดตรงที่พี่กันยังคงมองผมเป็นเพียงน้องชายคนหนึ่งเท่านั้น
“ม่อน กูเจอพี่กันด้วย ทำไงดีวะ”
ผมปลีกตัวออกมาโทรหาเพื่อนสนิทที่รู้เรื่องทุกอย่าง ปล่อยให้พี่กันกับเฮียต้าคุยกันสองคน
“เอ้า มึงไม่ได้อยากเจอพี่กันหรอกหรอถึงได้สอบเข้าที่เดียวกับพี่กันอะ”
“ไม่ใช่ กูรู้ว่าต้องเจอ แต่ไม่คิดว่าจะเจอวันนี้”
“ก็ดีดิวะ มึงเตรียมตัวเตรียมใจที่จะเข้าหาพี่เขาตั้งนาน โอกาสทองเลยนะเว้ย”
“งั้นหรอ”
“เออ ลุยเลย มึงแค่นี้ก่อนนะ กูต้องเข้าหอละ”
“เค โชคดีมึง”
จริงอย่างม่อนว่า ด้วยผมอายุน้อยกว่าพี่กัน 2 ปี ตอนที่พี่กันจบจากมัธยมปลาย ผมก็ตั้งปณิธานว่าจะสอบเข้าที่เดียวกันแล้วรุกจีบพี่กันก่อนจะสารภาพรักให้ได้
ผมเดินกลับเข้าไปร่วมวงสนทนา เห็นพี่กันยืนหัวเราะร่าโชว์ฟันขาว ผิดกับเฮียต้าที่หน้าบึ้งไม่ดีขึ้นแม้แต่น้อย
“สรุปเอาไง ให้ตี๋ไปค้างที่ไหน”
แม้จะถามเฮียต้า แต่สายตาแอบมองไปยังพี่กัน พี่กันก็หันมามองผมเหมือนกัน
“ตี๋มาอยู่กี่วันอะ”
เข้าแผนเป๊ะ เรียกร้องความสนใจได้แล้วหนึ่ง
“ไม่กี่วันครับ ช่วงสอบสัมภาษณ์ เดี๋ยวก็กลับแล้ว แต่เฮียต้าอะดิ ติดหญิง ตี๋นัดไว้ก่อนแล้วแท้ ๆ”
เศร้า ต้องเศร้ากว่านี้ ว่าแล้วก็ก้มหน้าลง 45 องศาพร้อมเม้มริมฝีปาก แอบเงยดูพี่กันว่ามีท่าทียังไง
ใช่แล้ว แบบนั้นแหละ พี่กันกำลังย่นคิ้ว ต้องกำลังหาทางชวนผมไปค้างด้วยแน่เลย
“ไอ้ต้า รายงานอ.เต๋ามึงส่งยังวะ”
“ไม่ใช่ ไม่ใช่สิ!…”
เฮียต้ากับพี่กันหันขวับ! มาจ้องผมด้วยความตกใจฉิบหายแล้ว เผลอพูดออกมาจนได้
“เปล่าครับ เปล่า ไม่มีอะไร ตี๋คิดอะไรเพลินไปหน่อย”
ฟู่ว เกือบไป พี่กันกับเฮียต้ายังคุยกันเรื่องงานไม่หยุด ได้! ในเมื่อพี่กันไม่เอ่ยปาก ตี๋คนนี้ก็จะทำเอง
“พี่กันครับ!”
“ว่า?”
“เอ่อ…จะว่าอะไรไหมถ้า ตี๋จะขอค้างกับพี่ช่วงสอบสัมภาษณ์!”
“เห้ย ดีเลย ไอ้กัน ให้ตี๋ค้างกับมึงนะ มึงไม่มีแฟนหนิช่วงนี้อะ พึ่งโดนทิ้งมาไม่ใช่หรอ”
อะไรนะ! พี่กันพึ่งอกหักหรอ อะไรจะเหมาะเจาะขนาดนี้ ถ้าผมได้เข้าไปอยู่กับพี่กัน ผมจะรักษาแผลใจให้พี่กันเองครับ
“อือ เอาดิ ถ้าตี๋ไม่รังเกียจนะ ห้องพี่รกโคตร”
พี่กันอกหักจริงหรือเปล่า ทำไมยังมีกะใจเล่นมงเล่นมุก แถมดูไม่เศร้าหรือเสียใจเลย แต่ช่างมัน เพราะถึงยังไง ตอนนี้ผมก็ได้ไปพักร่วมเรือนหอกับพี่กัน ชายที่ผมเฝ้าฝันจินตนาการว่าได้เป็นแฟนมาตั้งแต่อายุ 15 ปี
“เป็นไง พออยู่ไหม”
เจ้าของห้องร้องถามเมื่อพาผมเดินดูห้องพัก มันก็ไม่ได้ดี แต่ก็ไม่ถึงกับแย่ ช่างเถอะขอแค่ได้อยู่กับพี่กันก็พอใจแล้ว
“แล้วให้ตี๋นอนไหนอ่ะครับ มีเตียงเดียว”
ผมเอ่ยถามเพราะมองไปรอบ ๆ ห้องก็เห็นเพียงเตียงนอนไซส์กลางแค่เตียงเดียว ใจภาวนาอยากจะนอนด้วยกับพี่กันมันคงฟินน่าดู แต่พอคิดถึงหลักความเป็นจริง ผู้ชายสองคนนอนด้วยกันคงเบียดน่าดู เพราะผมเองก็ไม่ใช่คนรูปร่างเล็กเนื่องจากพันธุกรรมที่ได้มาจากป๊า ผู้ชายที่บ้านเลยสูงเกิน 175 กันตั้งแต่อายุเข้า 16-17 ปี
‘เอาวะ ถึงไม่ได้นอนเตียงเดียวกัน อย่างน้อยถ้าพี่กันเสียสละนอนพื้น ก็ยังมีโมเม้นแอบมองหน้าพี่กันตอนหลับจากบนเตียง’
แค่คิดแบบนั้น ก็หลุดรอยยิ้มออกมาแล้ว นี่ถ้าพี่กันไม่อยู่ตรงนี้คงเขินตัวบิดพร้อมโทรไปอวดม่อนว่าได้นอนห้องพี่กันด้วย
“ไม่ต้องห่วง พี่มีหมอนผ้าห่มสำรอง”
พี่กันเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้าชั้นล่าง แล้วเครื่องนอนออกมา อันประกอบไปด้วยหมอน ผ้าปูรองพื้น และผ้าห่ม จากนั้นก็เอาไปวางไว้ที่มุมติดกับเตียงนอน
“อะ ตี๋นอนตรงนี้ เดี๋ยวพี่ขอตัวไปคุยโทรศัพท์แปบนึง”
“ฮะ พ พี่กัน ให้ตี๋นอน…”
ยังพูดไม่จบประโยค หนุ่มหล่อก็เดินออกไปที่ระเบียงทิ้งผมมองดูที่นอนตัวเองด้วยความอึ้ง
เอาวะ นอนพื้นก็ไม่เป็นไร ถึงยังไงก็ได้นอนห้องเดียวกับพี่กัน
พอได้สติเลยเปิดกระเป๋าหยิบของใช้ที่จำเป็นออกมา เวลาจริงจะได้ไม่วุ่นวาย หลัก ๆ เป็นชุดนักเรียนและแฟ้มสะสมผลงานที่จะใช้ในการสอบสัมภาษณ์พรุ่งนี้
“เสร็จยังตี๋ เดี๋ยวพี่จะลงไปซื้อของไปด้วยกันเปล่า”
พี่กันโผล่หน้าออกมาจากระเบียงพร้อมกับเอ่ยถามโดยที่ยังไม่ได้วางสาย
“ครับพี่กัน”
พอได้คำตอบเจ้าตัวก็ปิดประตูระเบียงและหันไปคุยโทรศัพท์ต่ออีกพักใหญ่ก่อนจะเดินกลับเข้ามา จากนั้นพวกเราก็ไปที่มินิมาร์ท ซึ่งอยู่ไม่ไกลจากห้องพักพี่กันเท่าไหร่นัก
พอเดินเลือกของได้สักพักก็เจอเฮียต้ากับผู้หญิงลูกครึ่งผิวขาวคนหนึ่งเดินเข้ามาทักผมกับพี่กัน
“โซเฟีย นี่ตี๋น้องชายผมเอง ไอ้ตี๋นี่แฟนเฮีย”
เฮียต้าแนะนำหญิงตาน้ำข้าวผมทองให้ผมรู้จัก ยังอึ่งอยู่เหมือนกันไม่คิดว่าหน้าอย่างไอ้เฮียจะหาแฟนได้สวยขนาดนี้
“สวัสดีครับ”
ผมยกมือไหว้ทักทายตามมารยาท แฟนเฮียรับไหว้พร้อมกับยิ้มสวยส่งมาให้ ยิ่งดูเป็นไปไม่ได้ที่จะมาคบกับคนแบบเฮีย
“อย่าโกรธตี๋เลยนะครับ แต่ขอบอกว่าพี่คิดผิดมากที่คบกับเฮียต้า แบบพี่หาได้ดีกว่านี้เชื่อตี๋เหอะ”
เจ้าหล่อนพอได้ฟังก็ขำพรืดหัวเราะไม่หยุด พี่กันที่ได้ยินเองก็ไม่ต่างกัน มีแต่เฮียต้านี่แหละที่มองค้อนตาเขียวปัด
พวกเราแยกเดินดูของ ไม่สิ มีแค่ผมที่เดินเลือกของใช้ส่วนตัวอย่างพวกแปรงสีฟันยาสีฟัน ส่วนเฮียต้ากับแฟนและพี่กันยืนคุยกันอยู่เหมือนจะหาร้านอาหารที่จะพาผมไปกิน ไม่ได้เข้าข้างตัวเองนะ แอบได้ยินแบบนั้นจริง ๆ
“เสร็จยังคะน้องตี๋”
เป็นพี่โซเฟียที่เดินเข้ามาเรียก ผมเลยยกตะกร้าใส่ของแน่นไปคิดเงิน ระหว่างที่วางของเพื่อให้พนักงานจัดการ พี่กันก็เดินมาแล้วหยิบของที่เลือกไว้ออก
“ยาสีฟันห้องพี่มี ไม่ต้องซื้อหรอก อยู่แปบเดียวเปลืองตังค์ นี่ก็ด้วย นี่อีก นี่ด้วย”
พี่กันหยิบของหลายอย่างออกจนพนักงานจ้องเขม็ง แต่ดูท่าเจ้าตัวไม่สนใจหยิบออกจนเกินครึ่ง
“ซื้อผ้าอะไรเยอะแยะ”
“ก็อันนี้เช็ดผม อันนี้เช็ดหน้า อันนี้เช็ดตัว”
“ผ้าเช็ดตัวของพี่ก็มี”
มือหนาดึงผ้าผืนใหญ่ออก ไอ้จะใช้ของพี่กันก็รู้สึกดีอยู่หรอก แต่เรื่องอนามัยตี๋คนนี้ยอมไม่ได้
“พี่กัน ของแบบนี้ใช่ร่วมกันได้ไง”
ผมยื้อผ้าเช็ดตัวคืน แต่พี่กันดึงแน่นพร้อมกระชากไปด้านหลัง ทำให้ตัวผมถลาเข้าไปชนกับพี่กัน
ปึก
“ทำไม รังเกียจพี่หรอวะ โด่”
“ป ปะ เปล่าครับ ไม่ใช่แบบนั้น”
พี่กันไม่ยื้อต่อ ให้พนักงานคิดเงินของที่เหลือ หลังจากซื้อของเสร็จเฮียต้าก็พาไปกินอาหารร้านดัง กินเสร็จก็นั่งพูดคุยกันต่อกว่าจะกลับก็เกือบสามทุ่ม
แปะ
เข้าห้องมายังไม่ทันได้ทำอะไร ขแงบางอย่างถูกโยนเข้ามาปะหน้าของผม พอดึงออกถึงรู้ว่าเป็นผ้าเช็ดตัวผืนใหญ่
“อะไรครับ?”
“ผ้าเช็ดตัวไง”
“อ อ๋อ”
“ทำไม คิดว่าพี่จะให้ใช้ผืนเดียวกันหรือไง ของพี่มีผืนเดียวไม่เอาหรอก เดี๋ยวตี๋เอาไปถูไข่แล้วพี่เอามาเช็ดหน้า หยึย”
-///- ตอนแรกก็ไม่ได้นึกถึงจุดนี้ แต่พอได้ฟังจบประโยคแล้วมันก็อดคิดไม่ได้ ทำไมถึง…รู้สึกเสียดาย!
“ตี๋ ทำไมอาบน้ำนานจังวะ ฮั่นแน่ เข้าไปทำอะไรข้างในฮะ”
ผมเดินออกจากห้องน้ำยังไม่ทันจะได้แต่งตัวก็ถูกเจ้าของห้องแซวที่อาบน้ำช้า
“พี่กันไปไหนมาหรอครับ?”
ที่ถามเพราะเห็นว่าพี่กันยืนอยู่ทางเข้าประตูและหิ้วถุงใส่ของเต็มไม้เต็มมือไปหมด ระหว่างถามก็ใช้ผ้าเช็ดตัวผืนเล็กที่พี่กันให้มาเช็ดหัวไปพลาง
“ไปซื้อของเข้าตู้เย็นให้ตี๋นั่นแหละ”
“ให้ผม?”
ผมจำได้ว่าไม่เคยบอกหรือขอให้ซื้ออะไรให้นี่นา งงเลย
“ไอ้ต้ามันบอกว่าตี๋ต้องกินโยเกิร์ตก่อนนอน เลยไปซื้อมาให้ นี่ไง”
พี่กันพูดพร้อมยกถุงที่มีโยเกิร์ตยี่ห้อและรสชาติที่ผมชอบให้ดู แต่อีกถุงนึงนี่สิ เต็มไปด้วยเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ทั้งนั้นเลย
“ผมว่าลงไปซื้ออันนั้นมากกว่ามั๊ง”
“ฮ่า ๆ ก็ทั้งคู่นั่นแหละ”
ว่าจบก็เดินเอาถุงไปใส่ในตู้เย็น ผมเลยรีบปรี่เข้าไปแล้วแย่งถุงในมือ หยิบของทั้งหมดออกจากถุงเรียงในตู้เย็นอย่างเป็นระเบียบ
“หึหึ ตี๋นี่เหมือนเดิมไม่เปลี่ยนเลยนะ”
“พี่กันก็เหมือนกัน ยังหล่อเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน”
“ผู้ชายชมกันแบบนี้ พี่ก็เขินดิวะ ฮ่า ๆ”
พี่กันเดินหัวเราะร่า จากนั้นก็ถอดเสื้อและกางเกงออกใส่ตะกร้าผ้าใช้แล้ว เหลือเพียงชั้นในตัวจิ๋ว เปิดประตูระเบียงออกไปหยิบผ้าเช็ดตัวพาดบ่าเดินกลับเข้าห้อง
“เห้ย พี่กันทำไรอะ ไม่อายเรอะ”
“อายไรวะผู้ชายเหมือนกัน”
“ไม่ใช่ผม หมายถึงที่ระเบียงอะ”
“ไม่อายหรอก ปกติหอแถวนี้มีแต่ผู้ชาย”
เจ้าตัวเดินเข้าห้องน้ำอย่างชิวไป มีแต่ผมนี่แหละที่อึ้งไม่คิดว่าพี่กันจะทำอะไรแบบนี้ เข้าใจได้ว่าสังคมผู้ชายเป็นยังไง แต่ยังไม่ชินเท่านั้นเอง
ชุดนอนที่ผมเลือกเป็นเสื้อแขนยาวกับกางเกงขายาวเข้าชุดสีครีม ใจจริงอยากจะใส่อ่อยพี่กันอยู่หรอก แต่แบบพี่กันคงต้องใช้เวลามากกว่านี้ เลยเอาที่ตัวเองสะดวก เพราะผมเป็นคนขี้หนาวเลยต้องใส่แขนยาวขายาว
ระหว่างที่กำลังทาสกินแคร์ตามรูทีน พี่กันก็เปิดประตูห้องน้ำออกมาพร้อมกับผิวที่ชุ่มไปด้วยหยดน้ำเกาะ ท่อนล่างมีเพียงผ้าขนหนูพันเอว ส่วนอกนั้นเปลือยเห็นป้านนมและหน้าท้องที่เป็นลอนสวย
ผมเผลอกลืนน้ำลายอึกตอนที่แอบมอง ก่อนจะดึงสติเกลี่ยอายครีมให้ซึมเข้าไปในผิว
“ทำไรวะตี๋ จะนอนแล้วยังแต่งหน้าอีกหรอ”
“เปล่าครับ บำรุงนิดนึง พรุ่งนี้ต้องไปสัมภาษณ์”
“แหม จะไปสัมภาษณ์หรือจะไปจีบสาววะ”
ผมไม่ได้ตอบคำถาม เพราะกำลังจดจ่อกับเรือนร่างและหุ่นแน่นตรงหน้า พี่กันเดินมายืนอยู่ที่หน้าตู้เสื้อผ้า ซึ่งมันห่างจากจุดที่ยืนอยู่ไม่ถึงเมตร
คนผิวเข้มดึงกางเกงบอกเซอร์ผืนบางลายสก๊อตออกจากไม้แขวน แล้วสวมมันเข้าขาก่อนจะดึงปืดขึ้นใช่ในที่ ๆ ควรอยู่ เสร็จก็ปลดผ้าเช็ดตัวเอาไปตากไว้ที่ราวแขวนนอกระเบียง กิจกรรมปกติของพี่กัน แต่ทำให้ผมแทบลืมหายใจ
“จะว่าไปนี่ ตี๋ก็ขาวเหมือนกันเนอะ ผิวขาวเหมือนผู้หญิงเลย”
นี่พี่กันชมผมอยู่หรือเปล่า หรือกำลังประชด
“บ้านตี๋ขาวทุกคนแหละ ยกเว้นเฮียต้าอะ”
“เออ ก็จริง แปลกดีเหมือนกัน”
ไม่แปลกหรอก รายนั้นชอบกิจกรรมกลางแจ้ง แม้ผมจะติดสอยไปเล่นด้วยแต่แดดจัดก็หลบนะครับ ไม่ได้ตะบี้ตะบันสนุก
ทำอะไรเสร็จสรรพผมก็ดื่มโยเกิร์ตที่พี่กันซื้อมาให้แล้วเตรียมตัวที่จะเข้านอน แต่จังหวะที่ทิ้งหัวลงหมอนนั้นก็ถูกเสียงพี่กันรั้งไว้
“ตี๋ทำอะไร”
“ก็…นอนไงครับ”
“พี่หมายถึง ทำไมนอนตรงนั้น”
“อ้าว แล้วให้ตี๋นอนตรงไหนอะ”
สีหน้าพี่กันเคร่งขรึมทำเอาผมใจคอไม่ดี สายตากวาดมองไปรอบห้องเพื่อหาสาเหตุที่นอนตรงนี้ไม่ได้ พลันมีลมเย็นพัดเข้ามาปะทะจนขนลุก
ลมหายใจเริ่มถี่เร็วขึ้น ตัวผมเริ่มเกร็งขยับไม่ได้ จากที่จะทิ้งตัวลงนอนกลับค้างอยู่กลางอากาศ จะลุกนั่งก็ทำไม่ได้
“พ พี่กัน พี่กัน”
ร้องเรียกไปหลายครั้ง พี่กันไม่ยอมตอบ สักพักคนที่ถูกเรียกก็คลานขึ้นเตียงแล้วยื่นหน้ามามองผม
ภาพที่ฉายชัดคือพี่กันกำลังเบะปากกลั้นขำเอาไว้ และพอยื่นหน้าออกมาก็ตบะแตกทนไม่ไหวปล่อยเสียงหัวเราะโฮลั่นห้องพร้อมชี้นิ้วมาที่ผม
“ฮ่า ๆ ๆ หน้าตี๋โคตรฮา ฮ่า ๆ ๆ”
“พี่กัน…”
คราวนี้เป็นผมที่เบะปากเรียก แต่พออีกฝ่ายเห็นต้องรีบหยุดหัวเราะ และสิ่งที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น
“โอ๋ ๆ พี่ขอโทษ พี่แค่แกล้งเล่น อย่าร้อง อย่าร้องไห้ ฮึบ ฮึบเอาไว้ ไม่ร้องดิวะ”
ผมตกใจจนขยับตัวไม่ได้ ที่ตกใจไม่ใช่เพราะจะร้องไห้ แต่เป็นเพราะพี่กันดึงตัวผมไปกอดโดยที่ทั้งตัวของพี่กันสวมแค่กางเกงนอนตัวเดียว ในตอนนี้อยากจะถอดเสื้อให้เนื้อของเราแนบชิดเสียเหลือเกิน
“พี่กันอะ ปล่อยเลย ตี๋โกรธแล้ว พี่ก็รู้ว่าตี๋กลัวผียังจะแกล้งอีก”
ร่างของพี่กันถูกผลักออกไปจนเจ้าตัวเสียหลักล้มลงมาอยู่ที่พื้น แต่ที่ผมทำแบบนั้นไม่ใช่เพราะโกรธ ทว่าความจริงคือช่วงที่เราตัวติดกัน ส่วนนั้นของผมมัน…แข็ง
“พี่ขอโทษ ที่บอกว่านอนไม่ได้เพราะว่า เป็นที่ของพี่เอง”
“อ้าว แล้วที่ของตี๋อะ”
“ที่ของตี๋บนเตียงไง”
“ไหนตอนแรกพี่บอกว่า…”
“พี่ก็แค่หยอกเล่นเอง ตี๋มาค้างทั้งทีจะให้นอนพื้นได้ไง”
ตกดึกผมปวดฉี่เลยลุกขึ้นมาเข้าห้องน้ำ แต่ก่อนจะไปก็ไม่วายแอบมองพี่กันที่กำลังนอนหลับอู่ที่บน…ไม่อยู่ แม้จะมืดแต่แสงสลัวที่ผ่านเข้ามาทำให้พอมองเห็นว่าที่นอนนั้นว่างเปล่า
แต่พอกวาดสายตาก็พลันเห็นร่างเจ้าของห้องอยู่ที่นอกระเบียง ผมถอนหายใจโล่งอกแล้วลุกไปทำธุระของตัวเอง เสร็จกลับออกมาพี่กันยังนั่งท่าเดิมเลยตัดสินใจออกไปหา
หนุ่มผิวเข้มนั่งนิ่งไม่ขยับเขยื้อน ข้างตัวมีขวดเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ที่ซื้อมาหนึ่ง สอง สาม สี่ ห้า โห ห้าขวด ดื่มบ้าดื่มบออะไรขนาดนั้น
“พี่กัน พี่กันครับ ตื่น ๆ ไปนอนในห้อง เดี๋ยวยุงหามหรอกนอนตรงนี้อะ”
ผมพูดด้วยความหวังดี แต่ดูเหมือนคนที่เมาแทบไม่ได้สติ ครอเสียงอือออในลำคอแต่ไม่ขยับเลยแม้แต่น้อย
ด้วยความดีเป็นเนื้อแท้ในจิตใจของไอ้ตี๋คนนี้ เลยอาสาจัดเก็บขวดสีเครื่องดื่มและเคลียร์พื้นที่ให้ สิ่งสุดท้ายที่ต้องจัดการคือชายหนุ่มร่างหนาที่ไม่ได้สติ
ถึงแม้จะออกแรงหน่อยแต่สุดท้ายผมก็แบกร่างของพี่กันเข้ามาในห้องได้สำเร็จ
“จูน กลับมาแล้วหรอ จูนกลับมาหาผมแล้วหรอ จูนครับ จูน”
ยังไม่ทันจะลุกขึ้นดีก็ถูกพี่กันดึงแขนจนลงไปนั่งทับร่าง แถมพูดชื่อใครก็ไม่รู้และยังไม่ยอมปล่อยแขนผมเลย
“ไม่ใช่พี่ นี่ตี๋เอง”
พี่กันเงียบนิ่งไปชั่วขณะหนึ่ง ก่อนที่จะเอาหน้ามาถูไถที่แขนผม ไม่เคยคิดว่าจะได้เห็นมุมนี้ของพี่กัน หนุ่มหน้าคมกำลังอ้อนผมอยู่ ถึงแม้จะคิดว่าเป็นคนอื่นก็เถอะ
“อย่าทิ้งผมไปเลยนะ ผมคิดถึงจูนมากเลย คิดถึงจูนที่สุด สูด อืม”
ไม่ใช่แค่อออดอ้อน แต่ยังจูบพรมที่ท่อนแขนของผมและไล่ไต่ขึ้นมาเรื่อยทำเอาขนลุกไปหมด การกระทำของพี่กันมันเป็นสิ่งเร้ากระตุ้นสิ่งที่อ่อนอยู่ให้กลับมาแข็งขึ้นโดยไม่รู้ตัว
ในหัวผมเริ่มมีความคิดสกปรก พี่กันเมาจนหลอนเห็นผมเป็นคนอื่นขนาดนี้คงไม่รู้เรื่องแล้ว ฉวยโอกาสเลยดีหรือเปล่า
ไม่ได้สิ ถ้าพี่กันรู้เข้า อาจจะโกรธ หรือถึงขั้นเกลียนดผมเลยก็ได้
แต่นี่อาจเป็นโอกาสเดียวในชีวิตที่จะได้ทำนะ อย่างน้อยก็ยังได้ก่อนที่จะบาดหมาง ถ้าตามจีบพี่กันที่เป็นชายแท้ ต้องใช้เวลากี่ปีถึงจะสำเร็จ หรือไม่วันนั้นก็ไม่มีทางเกิดขึ้นจริง
จิตใต้สำนึกตีกันในหัวไปมา เวลาก็ไม่คอยท่า แถมเจ้าตัวที่เมามายยังเกาะแกะไม่เลิก มือปลาหมึกไต่แตะมาที่ตัว อารมณ์ที่พึ่งสูงขึ้นนำความคิดและเหตุผล
“ผมจะอยู่กับพี่เอง ไม่ไปไหนแล้ว นอนนะครับ”
มือลูบเข้าไปที่ท้ายทอยไล่ต่ำยังคออย่างอ่อนโยน ทำเอาคนร่างหนาค่อย ๆ สงบนิ่งและทิ้งตัวลงนอนตามเดิม
“พี่กัน ตี๋ขอโทษนะครับ”
ผมตัดสินใจแน่วแน่ละทิ้งทุกอย่างแล้วปลดปล่อยร่างกายตัวเองให้ไหลไปกับห้วงแห่งกามารมณ์
สายตาจับจ้องไปที่แผงอกหนา มันช่างดูใหญ่และสวยงาม เม็ดลูกเกดเล็กประดับอยู่ที่บนยอด ดึงดูดสายตาน่าลิ้มลอง
โน้มหน้าเข้าหา อ้าริมฝีปากบางแล้วงับเข้าที่เม็ดหัวนมเล็ก แล้วขบเบา ๆ
“ซี๊ดดด อ่าส์”
เสียงพี่กันที่ครางต่ำระบายออกมาชวนให้รู้สึกเสียวเพิ่มขึ้น ปลุกเร้าความดิบได้เป็นอย่างดี
ผมผละตัวออกมายืนมองดูภาพพี่กันให้เต็มตาอีกครั้ง อยากจะเก็บความทรงจำทุกอย่างเท่าที่ทำได้ แต่ก็ไปสะดุดเข้าที่จุดกึ่งกลางลำตัว มันดุนกางเกงสูงเด่นออกมา
เห็นแบบนั้นเลยทิ้งตัวลงตะปบมันเข้ามือ แล้วกำแน่นพร้อมกับลูบไล้อย่างชอบใจ มือสาวแท่งใหญ่เต็มไม้เต็มมือ ทนไม่ไหวล้วงควักลอดใต้ขากางเกงออกมาเชยชม
ท่อนเนื้อสีเข้มผ่านการใช้งานมาพอสมควร หัวที่มีหนังหุ้มปิดถูกถอกรั้งออกจนสุดเผยให้เห็นด้านในที่บานร่า เงี่ยงสีม่วงเข้มกำลังเบ่งบานเต็มที่
ไม่รู้ว่ามันถูกใช้งานมาขนาดไหนถึงเป็นสีนี้ได้ อิจฉาคนที่ได้เปิดซิงมันชะมัด แต่ไม่เป็นไร วันนี้มันต้องเป็นของผม
ว่าแล้วก็อ้าปากกว้างครอบมันเอาไว้ อืม นี่สินะรสชาติของพี่กัน รสเค็มนิดผสมกับกลิ่นตัวเฉพาะช่างเป็นส่วนผสมที่ลงตัว
ผมตวัดลิ้นไปตามรอยแยกเล็ก ๆ ใจกลางหัวเห็ด แล้วแยงลิ้นลงรูเขี่ยไปมา พี่กันตัวกระตุกเกร็งกำมือแน่น ใบหน้านั้นเหยเก พี่เขาคงชอบแน่ ๆ
จากรอยแยกเล็ก ก็มุ่งเป้าไปที่เส้นสองลึง ลิ้นกวัดแกว่งไปมา เสียดเลียบกับส่วนผิวเนื้อดอกเห็ดซึ่งเป็นส่วนที่อ่อนไหวของผู้ชายทุกคน พี่กันยิ่งครางใหญ่
เล่นลิ้นเสร็จก็ถอนปากออกมาพักหายใจ เพราะเมื่อท่อนเนื้อคาปากมันไม่สะดวกกับการสูดอากาศเท่าไรนัก กอบโกยออกซิเจนเต็มที่ ผมครอบปากเอามันเข้าไปอีกครั้ง
คราวนี้ไม่เลีย แต่ทำการออกแรงดูด โดยเฉพาะส่วนหัว ยิ่งดูดแรงพี่กันก็ยิ่งชอบ ตามด้วยการกดคอลงลึกเพื่อที่จะดูดเอาท่อนเนื้อส่วนที่เหลือ
ผมใช้ทักษะทั้งหมดที่มีดูดกลืนมันลงคอจนแทบจะมิดด้ามแต่ก็ไม่ไหวเพราะยาวเกินไป ถึงกระนั้นก็ทำเต็มที่ ดูดลึกที่สุดเท่าที่ทำได้
พี่กันนอนหายใจโรยริน ก่อนจะสูดปากร้องแล้วใช้มือกดหัวของผมเข้าออกรัวราวกับคนที่คุมตัวเองไม่อยู่ เนื้อตัวกระตุกเกร็งจนสัมผัสได้จากปากที่เชื่อมต่อ รับรู้ทันทีว่าพี่กันจะเสร็จแล้ว
“อ๊อก อ่าส์ แค่ก แค่ก แค่ก”
ผมถอนปากออกมาแล้วหายใจเข้าเต็มปอด พี่กันไม่หยุดแม้จะเมาแต่สัญชาตญาณสั่งให้ทำ เอามือกำรวบที่แท่งเนื้อเตรียมสาวชัก ผมเห็นเลยรีบปัดมืออกแม้เจ้าตัวจะไม่ยอมก็ตาม
“จูน ผมสะเสร็จแล้ว กินน้ำผมนะ เอาเลยครับ อ๊ะ โอ๊ยยย”
ในเมื่อพี่กันไม่ยอม ผมเลยใช้ไม้ตาย งับกัดเข้าไปที่ส่วนอ่อนไหวจนเจ้าตัวร้องทรมาน แม้จะรู้สึกผิดแต่ก็ต้องขอโทษพี่กัน และมันได้ผล พี่กันกลับไปนอนสงบอีกครั้ง
ผมชายตามองภาพเพื่อเก็บรายละเอียดอีกครั้ง พักได้ที่จึงทำการเริ่มใหม่อีกครั้ง แต่สิ่งที่ทำต่อจากนี้ไม่ใช่แค่ปากแล้ว
จับแก่นกายพี่กันชักจนมันตั้งตระหง่านแล้วขึ้นคร่อมจ่อปากรูเล็งเป้าพร้อม
“พี่กัน ให้ผมเป็นของพี่นะครับ”
สวบ!
“อื้อออ”
ผมกัดกรามแน่นเก็บเสียง แม้จะเก็บไม่มิดก็เถอะ เพราะของพี่กันมันใหญ่และจุกมาก
นั่งแช่เอาไว้แบบนั้นจนเริ่มรู้สึกผ่อนคลายลง ปากหูรูดเริ่มคลายตัว แต่ยังไม่ทันได้เริ่มขย่มนั่ง พี่กันกลับเป็นฝ่ายขมิบจนรู้สึกเหมือนท่อนเนื้อขยายตัวอยู่ภายใน
ผมช่วยด้วยการขมิบตัวเช่นกัน ทำให้ผนังลำไส้ตอดรัดแท่งเนื้อแน่นขึ้นกว่าเดิม และสนองความต้องการของพี่กันต่อไป
ก้มตัวลงวางแขนยันพื้น จากนั้นก็เกร็งขนตั้งมั่นแล้วกระดกก้นแอ่นขึ้นลงสวนท่อนเนื้อจนมันครูดผ่านผนังภายใน
“ซี๊ด อ๊าส์ อ๊ะ อ๊ะ อ๊าส์ อูยยย”
เป็นผมที่เก็บเสียงครางไม่อยู่ แต่เมื่อได้ที่ ความจุกแน่นแปรเปลี่ยนเป็นความสยิว ทุกจุดที่สัมผัสและถูกเคลื่อนผ่าน มันฟินไปหมดอยากที่จะถูกทำมากกว่านี้
“อึก อ่าส์ เอาเลยครับ พี่กันเอาเลย เอาผมเลย”
ตัวพี่กันเริ่มเด้งเอวร่อนกระเด้าขึ้นมา ผมเลยกดตัวสวนลงไป เปลี่ยนท่าเอนหลังแล้วใช้แขนเบี่ยงไปยันพื้น ขาก็ตั้งมันดังเดิมแล้วให้พี่กันเป็นฝ่ายทำแทน
เอ็นเนื้อขยายตัวเต็มที่กระแทกเข้ามาไม่หยุดยั้ง ถึงแม้จะเกร็งขารับแค่ไหน แต่พอถูกรุกถี่มากเท่าไหร่ ก็ทำให้ขาอ่อนจนเผลอทิ้งตัวทับลงไปนอนอยู่บนร่างของพี่กัน
ดูเหมือนพี่กันจะไม่รู้สิ่งที่เกิด ขนาดหลับสนิท ร่างกายยังตอบสนองขนาดนี้ ผมเลยแกล้งขมิบก้นบีบแน่น แต่พี่กันยังซอยต่อไม่สนใจ
“อ๊ะ ไม่ไหวแล้ว อือ ไม่ไหวแล้ว”
ผมโน้มหน้าเข้าไปจูบปากกับพี่กัน เป็นจังหวะเดียวกับที่เกร็งหน้าท้องปลดปล่อยน้ำรักพุ่งออกมามากมายมหาศาลจนกระเด็นมาถูกคอของพี่กัน
ด้วยความเสียวจนเสร็จ ช่องหูรูดก็บีบเกร็งรัดแน่นทำให้พี่กันที่เกือบเสร็จแล้วรอบหนึ่งอดทนต่อไปไม่ไหว ปล่อยน้ำอุ่นพุ่งเข้ามาในตัวของผมอย่างทะลักทะลาย
“แฮก แฮก แฮก แฮก”
เราสองหอบหายใจเข้าปอดด้วยความเหนื่อยล้า พี่กันหลับสนิทจนกรนออกมา พอมีแรงเลยลุกไปเข้าห้องน้ำเพื่อล้างทำความสะอาด แม้จะเสียดายอบากให้น้ำพี่กันคงค้างอยู่ในตัวต่อไปก็ตามที
หลังเคลียร์ตัวเองเสร็จก็ออกมาจัดการเช็ดทำความสะอาดให้พี่กันรวมไปถึงจัดแจงทุกอย่างราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นถึงกลับไปนอนต่อเพื่อเอาแรงไปสัมภาษณ์พรุ่งนี้
ผมตื่นเช้ามาก็ไม่เห็นพี่กันอยู่ในห้องแล้ว แต่ไม่ใช่เวลามาใส่ใจเพราะวันนี้มีสอบสัมภาษณ์
หลังจากจัดการธุระส่วนตัวเสร็จก็เดินทางไปที่คณะ ระหว่างรอคิว อดนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นไม่ได้ ผมแทบไม่ได้สนใจเลยว่าเข้าไปในห้องแล้วจะถูกถามว่าอะไรบ้าง ได้แต่คิดว่า หากเจอหน้าพี่กันจะเป็นอย่างไร พี่เขาจะรู้เรื่องหรือจำเหตุการณ์ได้หรือเปล่า
“เสร็จแล้วค่ะ เชิญ”
“ค ครับ?”
“สัมภาษณ์เสร็จแล้วค่ะ เชิญค่ะ”
ผมอ้ำอึ้งเพราะไม่รู้เลยว่าสัมภาษณ์ไปตั้งแต่เมื่อไหร่
“เมื่อกี้เขาถามอะไรไปมั่ง แล้วกูตอบอะไรไปบ้างเนี่ย โอ๊ยยย”
หงุดหงิดกับตัวเองที่ใจลอย ไม่คิดว่าจะไม่มีสติขนาดนี้ อนาคตที่จะได้เข้าเรียนที่เดียวกับพี่กันมีหวังหมดสิทธิ์ ไอ้ตี๋เอ้ย
จะว่าไปมันเป็นเรื่องดีหรือเปล่านะ เพราะที่ผมทำกับพี่กันเมื่อคืนมันเลวร้ายมาก ถ้าพี่กันจับได้ การสอบเข้าที่นี่อาจเป็นเรื่องที่เลวร้ายยิ่งกว่า
“นาย นายชื่ออะไรอะ”
ระหว่างที่เดินงุ่นง่านเตรียมจะไปจุดรอรถ ก็มีผู้ชายคนหนึ่งเดินเข้ามาถาม
“ผมหรอครับ?”
ไม่แน่ใจว่าได้ยินถูกไหมเลยชี้นิ้วเข้าหาตัวเพื่อถามย้ำ”
“ใช่ ผมชื่อบีมนะ สัมภาษณ์เสร็จก่อนนายอะ”
“อ๋อ ผมชื่อตี๋ครับ”
“ขอไลน์ไว้ได้ไหม เผื่อติดที่เดียวกัน จะได้เอาไว้คุยกัน”
“โอเคได้สิ”
หลังจากแลกไลน์บีมเสร็จก็มานั่งรอรถ แต่บีมจะไปทางเดียวกันเลยนั่งคุยกันฆ่าเวลา แต่ส่วนใหญ่จะเป็นบีมที่ชวนคุยเสียมากกว่า
กลับมาถึงหอ ผมได้แต่ยืนอยู่หน้าประตูไม่กล้าเปิดเข้าไปข้างใน กลัวว่าถ้าเจอพี่กันแล้วจะไม่กล้าสู้หน้า แต่สุดท้ายก็ต้องเข้าไปอยู่ดี
แอ๊ด
พี่กัน…ไม่อยู่
“เห้อ”
โล่งใจขึ้นมาหน่อย ถือว่าได้ต่อเวลา ผมขึ้นไปนอนเล่นมือถือบนเตียง จริง ๆ ก็เปิดไปเรื่อยไม่รู้จะทำอะไร ไม่สิ อยากจะทำหลายอย่างแต่ทำแล้วก็ต้องหยุดเพราะภาพพี่กันผุดเข้ามาในหัวจนไม่เป็นอันมีสมาธิ
กึก แอ๊ด
ระหว่างที่คิดสะระตะ ประตูห้องก็เปิดออก พอหันขวับไปมอง เป็นจังหวะเดียวกับที่อีกคนจ้องมาที่ผม
สายตาของเราสองคนสบกันอยู่ครู่หนึ่ง แต่แล้วก็พลันเบี่ยงไปทิศอื่น แม้จะไม่ค่อยรู้เรื่องอะไรนัก แต่สัมผัสได้ว่า แววตาของพี่กันที่เห็นเมื่อตะกี้นั้นเปลี่ยนไป มันไม่เหมือนเดิม
พี่กันเดินเข้าห้องแล้วทำธุระของตัวเองไปเงียบ ๆ ไม่พูดไม่จา ทำให้ผมรู้สึกอึดอัด แต่จะถามหรือชวนพูดคุยก็ไม่มีเสียงลอดออกจากปาก ในห้องเลยมีแต่ความเงียบที่เข้าปกคลุม
“สัมภาษณ์เสร็จแล้วหรอ จะกลับเลยไหม?”
คำถามที่ออกมาจากปากพี่กันทำให้รู้สึกจุกอย่างบอกไม่ถูก พี่กันรู้เรื่องเมื่อคืนหรือเปล่า ถ้ารู้เมื่อครู่ก็เหมือนเป็นการไล่ แต่ถ้าไม่รู้ยิ่งแล้วใหญ่ เพราะทำให้คิดว่าพี่เขาอยากจะเร่งให้ผมออกโดยเร็วทั้งที่ไม่มีเหตุมาอ้าง
“ค ครับ กลับเลย”
น้ำเสียงของผมสั่นเครืออย่างไม่ตั้งใจ มือที่เล่นมือถือก็วางทิ้งแล้วหยิบของเข้ากระเป๋าโดยที่ไม่ได้พับหรือจัดให้ดี แค่หยิบ ๆ ใส่
“ตี๋…”
ครืด ครืด
พี่กันเอ่ยเรียก แต่ยังไม่ทันพูดอะไรต่อก็มีสายโทรศัพท์เข้า พอเจ้าตัวมองหน้าจอก็มีท่าทีรุกรี้รุกรนรีบออกไปคุยที่ระเบียง
ผมแอบเหลือบเห็นหน้าจอก็เข้าใจ เพราะชื่อที่โชว์เป็นชื่อของผู้หญิงที่พี่กันครางเรียกเมื่อคืนนี้ คงจะดีใจมาสินะ
ไม่รู้ทำไมเหมือนมีอะไรแข็ง ๆ มาตันอยู่ที่อก มันทำให้หายใจค่อนข้างลำบาก ผมเร่งเก็บของทุกอย่างลงกระเป๋าแล้วสะพายขึ้นหลังแล้วออกจากห้องโดยที่ไม่รอบอกลาพี่กัน
ใจจริงตอนแรกที่มาวางแผนไว้ว่าหลังสัมภาษณ์เสร็จจะเที่ยวโซนหลังมอเสียหน่อย อยากจะดูที่ดูทางเผื่อสอบติดจะได้รู้แหล่งและชวนพี่กันเที่ยว
แต่เหมือนตอนนี้ทุกอย่างจะจบแล้ว สัมภาษณ์ก็ไม่รู้เป็นไง ส่วนกับพี่กัน ยับ พังยับ ๆ ไม่เหลือชิ้นดี
ครืด ครืด ครืด
ก้มมองดูมือถือที่สั่น เป็นเฮียต้าที่โทรมา
“ไอ้ตี๋ ตอนนี้มึงอยู่ไหน”
“ถามไม?”
“เออ ตอบมาเหอะ”
“กำลังจะกลับบ้าน”
“ทำไม มีเรื่องอะไรกับไอ้กันหรือเปล่า”
“...”
“ตี๋ อย่าเงียบ ตอบเฮียมา”
“ไม่มีอะไร รอรถอยู่ แค่นี้นะ”
ผมรีบกดวางสาย เพราะยิ่งคุยนานก็ยิ่งคุมน้ำเสียงไม่ได้ พอได้ยินชื่อของพี่กันเข้ามาอีก อยากที่จะร้องไห้ออกมาเลย ไม่รู้ว่าทำไมเหมือนกัน
ติ๊ง ติ๊ง ติ๊ง
ระหว่างที่กำลังรอรถ ไลน์ผมก็เด้งแจ้งเตือนขึ้น กดดูถึงได้รู้ว่าเป็นบีมที่ทักมา
[ตี๋ มาจอยกันป่ะ]
[มีแต่คนที่มาสัมภาษณ์วันนี้]
บีมส่งข้อความพร้อมกับรูปภาพเพื่อน ๆ รุ่นเดียวกันที่อาจจะเป็นเพื่อนร่วมสาขาในอนาคตมาให้ดู
[เอาสิ ส่งโลมาเลย]
หลังจากได้รับตำแหน่งที่อยู่ ผมก็เปลี่ยนเป้าหมายไปยังร้านชาบูชื่อดังที่ว่ากันว่ารอคิวโคตรนาน
เมื่อไปถึงก็ได้เจอกับคนที่คุ้นหน้ากันอยู่หลายคน เข้าไปนั่งบีมก็เป็นคนแนะนำให้ได้รู้จักกับคนอื่น ๆ ทุกคนต่างพูดคุยอย่างเป็นกันเองและสนุกสนาน หากไม่เจอเองคงไม่เชื่อว่าพึ่งรู้จักกันได้ไม่ถึงวัน
“เราว่าจะถามนานแล้ว ทำไมตี๋หอบกระเป๋ามาด้วยอะ ไม่หนักหรอ”
เพื่อนใหม่ที่ชื่อพลอยเป็นคนถามออกมา คนอื่น ๆ ก็จับจ้องรอฟังคำตอบ
“ตอนแรกกะจะกลับบ้าน แต่บีมชวนเลยลองแวะมาดู”
“อ้าว แล้วทำไงอะทีนี้ ขึ้นรถทันเปล่า?”
หนึ่งในกลุ่มเพื่อนถามต่อมาอีก พร้อมกับดูนาฬิกาที่แสดงเวลา 19.20 น.
“ถ้าไม่มีที่พัก ไปนอนกับผมก่อนก็ได้นะ จองไว้ยาวจนถึงเปิดเทอม”
บีมเสนอตัว
“เหมือนกัน กะจะอยู่เที่ยวยาว ราวกับว่าติดที่นี่ชัวร์ทั้งที่ผลยังไม่ออก”
อีกคนแซวเสริมทำให้คนอื่น ๆ ที่ได้ยินต่างพากันหัวเราะชอบใจ
“ว่าไง ค้างกับผมเปล่า”
จังหวะที่ทุกคนคุยกัน บีมแอบแว้บมาถามผมส่วนตัว ก็คิดว่าเข้าท่า แต่ยังไม่ทันจะได้ตอบ กลับมีมือหนึ่งบีบเข้าที่แขนผมและกระชากขึ้นอย่างแรง
“ตี๋ ไหนว่าจะกลับบ้าน มาอยู่ที่นี่ได้ไง!”
“พี่กัน…”
พี่กันยืนจ้องหน้าผมดุราวกับว่าไม่พอใจอะไร แถมยังไม่ยอมปล่อยแขนทั้งที่ผมสะบัดออกหลายทีแล้ว
“มีอะไรกันครับ ค่อย ๆ พูดค่อย ๆ จากันก็ได้”
บีมลุกขึ้นยืนจ้องหน้าพี่กันกลับ
“ไป กลับ ๆ พี่”
“ไม่เป็นไรบีม พี่ชายผมเอง”
เห็นท่าไม่ดีเพราะคนในโต๊ะพากันยืนขึ้น คนรอบข้างก็จับจ้องเป็นตาเดียว ไม่อยากให้มีปัญหา
พี่กันลากแขนผมเดินตามออกจากร้านไป แม้จะพยายามสะบัดเท่าไหร่ก็ไม่หลุด ไม่คิดว่าพี่กันจะแข็งแรงขนาดนี้ แต่ก็แน่หล่ะ กล้ามใหญ่ขนาดนั้น
“พี่กัน ตี๋เจ็บ ปล่อย”
“...”
“พี่กัน ปล่อย ตี๋เจ็บ!!”
ผมร้องตวาดดังอีกครั้งพี่กันถึงจะยอมปล่อยแขนผมออก
“พี่ขอโทษ ตี๋เจ็บมากไหม”
ท่าทีของพี่กันอ่อนลงทำเอาแปลกใจ ไใ่รู้มาไม้ไหน
“ช่างเหอะ ว่าแต่พี่กันมาได้ไง”
“ทำไม พี่มาขัดจังหวะตี๋กับไอ้หน้าขาวนั่นหรอ”
“พี่หมายถึงบีมหรอ”
“พี่ไม่สนว่ามันจะชื่ออะไร แล้วทำไมตี๋ถึงบอกว่าพี่เป็นพี่ชาย”
พี่กันหน้านิ้วคิ้วย่นติดกันรวมถึงน้ำเสียงและอารมณ์ที่คุกรุ่นเหมือนกำลังไม่พอใจอะไรบางอย่าง
“ขนาดคำว่าพี่ชาย พี่กันก็รังเกียจไม่อยากให้เรียกเลยหรอ”
จบประโยคเหมือนหน้าของผมร้อนขึ้น และยังสัมผัสได้ถึงของเหลวใสที่ไหลออกมาจากดวงตา แต่ไม่มีแรงพอที่จะยกมือปาดมันด้วยซ้ำ
“ตี๋ เป็นอะไร ร้องไห้ทำไม”
“ทำไม พี่จะมาสนใจทำไม”
ไม่รู้อะไรทำให้พูดออกไปแบบนั้น แต่ตอนนี้ผมไม่สามารถควบคุมอะไรได้เลย เหมือนทุกอย่างถูกบีบอัดแล้วมันก็กำลังแตกออกมา
“ปล่อยตี๋ไว้นี่แหละ เดี๋ยวตี๋ไปนอนค้างกับบีม พี่กันกลับไปเถอะ”
“ไม่ พี่จะพาตี๋กลับ”
“จะพาตี๋กลับทำไม พี่ไล่ตี๋ออกมาแล้ว”
“ไล่? พี่เนี่ยนะไปไล่ตอนไหน”
“ก็ตอนอยู่ห้อง พี่ถามว่าตี๋จะกลับเลยไหม”
“...”
“พี่อึดอัดที่อยู่กับตี๋ใช่ไหมล่ะ ตี๋คงทำให้พี่ลำบากใจมาก ถ้าพี่ไม่อยากให้ตี๋อยู่ด้วยก็ไม่ต้องตอบตกลงตั้งแต่แรกสิ”
“ตี๋พอ”
“ไม่ ตี๋ไม่หยุด ตี๋จะพูด ตี๋ผิดเองไม่น่าชอบคนอย่างพี่เลยว่ะ “
ปากของผมขยับรัวทว่ากลับไม่มีเสียงอะไรลอดออกมา นั่นก็เป็นเพราะว่า…
จุ๊บ จูบ…
พี่กันจูบผม เกิดอะไรขึ้นเนี่ย ทำไมถึง…อืม ละมุน ปากพี่กันหวานมากเลย ทำไมมันถึงหวานขนาดนี้ อยากชิมอีก อยากลิ้มรสชาติให้มากขึ้นอีก
“โอ๊ย กัดปากพี่ทำไมเนี่ย”
“ต ตี๋ขอโทษ”
พี่กันผละหน้าออกแตะปากตัวเองดูถึงรู้ว่ารอยที่ผมกัดนั้นมีเลือดซิบ
“ตี๋ไม่ผิด พี่กันมาจูบปากตี๋เองนี่ แล้วทำไม…ทำไมถึง จ จะ จูบตี๋ล่ะ”
“ฟังพี่ให้ดีนะ ที่พี่ถามว่าจะกลับเลยไหม เพราะไอ้ต้ามันบอกว่าตี๋มีนัดสัมภาษณ์อีกที่วันมะรืน ส่วนที่ไม่พอใจเพราะพี่อุตส่าโดดเรียนจะไปรับตี๋พาไปฉลองแต่เห็นตี๋จู๋จี๋กับไอ้หน้าขาวนั่น”
“...”
“แฟนเก่าพี่โทรมา พอออกไปคุยแปบเดียว กลับเข้าห้องก็ไม่เจอตี๋แล้ว โทรถามไอ้ต้ามันก็ไม่รู้เรื่อง พอมันโทรกลับบอกว่าตี๋กลับบ้านแล้ว พี่นั่งรถไปหาที่บ้านแม่ตี๋บอกว่าตี๋ยังไม่กลับ”
“...”
“แล้วมาเจอตี๋นั่งพูดคุยสนุกกันที่เนี่ย มันน่าโมโหไหมล่ะ”
ก็จริงที่พี่กันพูดมามีเหตุผล
“ครับ”
ผมยอมรับผิดแต่โดยดี
“อีกอย่าง…พี่โมโหเพราะตี๋บอกว่าพี่เป็นพี่ชาย”
เอ๊ะ อ๋อ ต้องบอกว่าเพื่อนพี่ชายสินะ
“เพราะว่าพี่…เป็นผัวของตี๋ต่างหาก”
“ฮะ พ พี่กัน ทำไมพี่…”
“คิดว่าคนแบบพี่จะเมาจนไม่รู้เรื่องหรือไง”
“แล้วทำไมพี่…ไม่ตื่นล่ะ -//-”
“ถ้าพี่ตื่น…ตี๋จะทำต่อไหมล่ะครับ”
“พี่กัน พูดอะไรของพี่เนี่ย”
ไม่รู้ว่าทำไมอากาศแถวนี้มันร้อนจัง ดูสิ หน้าแดงไปหมดเลย
“ว่าแต่ตี๋ชอบหรือเปล่า”
“ค ครับ? ชอบอะไร ทะลึ่ง”
“หึหึ ช่างเหอะ พี่แค่จะบอกว่า”
พี่กันหยุดพูดแล้วกระซิบข้างหูผม
“ตอนมีสติ พี่เอาเก่งกว่าตอนเมาแน่นอน อยากพิสูจน์ดูไหม”
“อยากได้พี่ขนาดนั้นเลยหรอ?”
พี่กันเอ่ยถามขณะที่เรากำลังนั่งรอรถเพื่อจะเดินทางกลับห้องพัก
“ร รู้ได้ไง -//-”
“หึหึ ก็สั่นขนาดนี้ ไม่ต้องรีบ ยังไงคืนนี้พี่ไม่ปล่อยเอาไว้แน่”
“ว่าแต่พี่รู้ได้ไงว่าตี๋อยู่ที่ร้านนี้”
ผมบ่ายเบี่ยงเปลี่ยนประเด็นเพื่อให้โฟกัสกับสิ่งอื่น เนื่องจากอารมณ์ตอนนี้พุ่งเป้าไปที่สิ่งเดียว…คือการพิสูจน์คำพูดของพี่กันก่อนหน้า
“ไม่บอก ความลับ”
“เอ้า”
ยังมีอีกหลายเรื่องที่สงสัยและอยากถาม แต่เก็บเอาไว้มโนเองบางทีก็ฟินกว่า เพราะคำตอบพี่กันหลายครั้งทำภาพจินตนาการผมพังไม่เป็นท่า
พอได้ขึ้นรถ ไม่รู้ว่าเป็นเที่ยวสุดท้ายหรืออย่างไรทำให้มีคนนั่งมาเต็มคัน แต่ยังมีเบาะนั่งหลังสุดหนึ่งที่เท่านั้น
ไอ้ผมก็คิดว่าพี่กันจะเสียสละเลยปรี่เข้าไปเตรียมนั่ง แต่ก้นยังไม่ทันถึงเบาะกลับถูกอีกคนแย่งไปแทน
“พี่กัน!”
อีกคนไม่พูดอะไร แต่กางขาออกแล้วใช้มือตบเข้าที่ต้นขาของตัวเองเป็นสัญญาณ มีหรือที่จะปล่อยผ่าน ใจผมเป็นนักสู้ เลยหย่อนก้นลงทับท่อนขาแกร่งที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อ
รถค่อย ๆ เคลื่อนตัวออกจากจุดจอด ระหว่างทางมีการเบรกและรถกระตุกบ้าง แต่ไม่เป็นปัญหาเพราะพี่กันใช้แขนตัวเองโอบเอวรั้งร่างผมแน่น
ไม่รู้ว่าคิดไปเองคนเดียวหรือเปล่า แต่การใกล้ชิดกันแบบนี้ ทำให้คิดถึงเรื่องเมื่อคืน ขณะหัวนึกมโนร่างกายกลับเร่าร้อน บดก้นคลึงเป้าพี่กันอย่างลืมตัว ได้สติก็ตอนที่ถูกของแข็งบางอย่างดุนเข้าที่หลัง
“นั่งนิ่ง ๆ สิตี๋”
พี่กันเอาหน้ามากระซิบข้างหู ก่อนจะหลุดเสียงกระเส่าทำให้อารมณ์ผมแตกซ่าน แทนที่จะหยุดทำกลับขยับมากกว่าเก่า แถมจังหวะรถเบรกแอบกระถดตัวขึ้นแล้วนั่งทับพี่กันอย่างแรงจนพี่กันครางซี๊ดในลำคอ
“จะแกล้งพี่หรอ คิดดีใช่ไหม”
น้ำเสียงที่สงบนิ่งทำเอาผมเสียวสะท้าน อยากที่จะแกล้งต่อแต่เกรงว่ามันจะได้ไม่คุ้มเสีย เลยนั่งนิ่งตลอดทางจนรถมาถึงป้ายใกล้หอพัก
ยังไม่ทันเปิดประตูห้อง ผมดันตัวเข้าชิดยื่นหน้าเข้าไปหาพร้อมจะจูบ แต่ถูกพี่กันรั้งทัก
“ใจเย็นไอ้เสือ ไม่ยักกะรู้ว่าเป็นคนรีบร้อนแบบนี้”
“ก็เพราะพี่นั่นแหละ ทำให้ตี๋คลั่งแบบนี้อะ”
“นี่กะจะเอาอย่างเดียวไม่คุยกันเลยใช่ไหม”
ผมสองจิตสองใจ ไม่รู้ว่ากำลังถูกลองใจหรือพูดเพื่อให้เลือกจริง ๆ เลยครุ่นคิดครู่หนึ่ง
“ก ก็ได้ คุยก่อนก็ได้”
พี่กันทิ้งตัวนั่งลงที่บอบเตียง แล้วตบพื้นที่นั่งข้างกัน ผมเลยเดินไปหย่อนก้นลงนั่งติดกับพี่กันบนเตียง
“ตี๋รู้ใช่ไหมว่าถ้าทำแบบนี้แล้วทุกอย่างจะไม่เหมือนเดิม”
“ครับ ตี๋รู้ และตี๋ก็ตัดสินใจเลือกที่จะทำมันไปแล้วด้วย ตี๋ไม่เสียดายหรอกนะถ้าหลังจากนี้พี่จะไม่ชอบหน้าตี๋”
“ไม่ใช่ ที่พี่จะพูดก็คือ…เรื่องระหว่างเรา ความสัมพันธ์ ทุกอย่างจะเปลี่ยนไป”
ถึงแม้จะตัดสินใจไปแล้วก็จริง แต่เมื่อพี่กันพูดให้คิดอีกครั้ง ผมเกิดความสับสนแทรกเข้ามา อยากที่จะรักษาความสัมพันธ์ ขณะเดียวกันก็อยากได้ชายที่เฝ้าฝันมาหลายปี
“แล้วพี่กันโอเคหรอครับ”
“พี่ตามใจตี๋เลย ถ้าตี๋โอเค พี่ก็จะไปต่อ”
“...”
“...”
“ตี๋ไม่เปลี่ยนใจครับ ตี๋จะไม่ยอมปล่อยโอกาสนี้ให้หลุดมือ พี่ไม่รู้หรอกว่าตี๋รอเวลานี้มานานแค่ไหน”
ผมทึ่งกับตัวเองไม่คิดไม่ฝันว่าจะกล้าพูดแบบนี้ออกไปต่อหน้าพี่กัน และดูเหมือนพี่กันก็มีอาการไม่ต่างจากผมเท่าไหร่นัก
“โอกาส?”
“ครับ โอกาส โอกาสที่ตี๋จะร่วมรักกับพี่กันเหมือนที่ฝันไว้ตั้งแต่อายุ 15”
ผมระบายความในใจออกมา พี่กันที่อึ้งแล้วก็อึ้งอีก
“แล้ว ตี๋ฝันไว้ว่าจะทำอะไรพี่บ้างล่ะครับ”
คนผิวเข้มยกยิ้มมุมปาก เท้าแขนไปที่ด้านหลังเอียงคอมาเอ่ยถาม ทำให้รู้ว่าเกมกามระหว่างเราจะเริ่มต้นในอีกไม่ช้า
นี่เป็นโอกาสเดียวของผม ผมจะทำให้เต็มที่เพื่อที่จะไม่ผิดหวังกับผลลัพธ์ที่ตามมา
“ตี๋อยากที่จะจูบพี่ แล้วก็เลียตัวของพี่กันทุกซอกทุกมุม จากนั้นก็ทำให้พี่เป็นของตี๋ เป็นของตี๋คนเดียว”
“ยังไล่ะครับ?”
พี่กันเริ่มอ่อยและเชื้อเชิญ ผมเลยยื่นหน้าเข้าไปบรรจงไซร้ซอกคอของคนตัวใหญ่ จากนั้นก็แลบลิ้นเลียทั่วลำคอหนา
“พี่เองก็มีเรื่องจะบอก”
ผมชะงักถอยตัวออกมาเพื่อฟัง
“ความจริงแล้วพี่เป็นคนเซ็กจัด ไม่เคยมีแฟนคนไหนทนได้เลยโดนบอกเลิกมาตลอด”
“เพราะแบบนี้ สีมันถึง…”
ผมพูดไม่จบก็ต้องกระเดือกน้ำลายเมื่อนึกถึงแท่งหอกยาวสีคล้ำที่เห็นเมื่อคืน
“ใช่ มันดำ…”
พี่กันหน้าหงอยเสียความมั่นใจ แต่ผมช้อนคางพี่กันขึ้นแล้วเข้าไปจุ๊บที่ปากหนา
“ตี๋จะบอกว่า มันสวยต่างหากล่ะ”
แม้ผิวกายพี่กันจะเข้ม แต่ท่อนเนื้อภายในแม้ไม่โดนแดดกลับเข้มคล้ำกว่า ตัดกับผิวเนื้อดูเด่นสง่างาม
พอได้ยินแอบเห็นพี่กันอมยิ้มเล็กน้อย ทำให้ผมพอใจไปด้วย
“ไม่นึกเลยนะ ว่าตี๋ที่เห็นตอนเด็ก ๆ น่ารักสดใส โตมาจะเป็นได้ถึงขนาดนี้”
“แล้วพี่กันชอบไหมล่ะครับ”
“ที่สุดเลย แต่ว่า…พี่บอกไปแล้วว่าพี่เซ็กจัด ตี๋จะรับได้หรอ”
“ผมสัญญาว่าจะให้พี่เอาทุกวันเช้าเย็น”
“แล้วถ้าทำไม่ได้ล่ะ”
“ก็ทดไว้แล้วจัดหนักในวันหยุด”
“อูววว พี่ชักอยากรู้แล้วสิ ว่าที่ผ่านมาตี๋ไปเจออะไรทำไมถึงร่านขนาดนี้”
“ตี๋เองก็อยากรู้ ว่าที่ผ่านมาพี่กันเอาไปกี่คนแล้ว ถึงทำให้มันคล้ำสวยขนาดนี้”
เราจ้องหน้าสบตากัน ราวกับว่ารู้ใจกันเป็นอย่างดี อารมณ์ที่ปะทุแล้วดับมอดหลายครั้ง ทำให้การปะทุครั้งใหม่รุนแรงกว่าเก่ามาก
เมื่อถึงจุดที่คลิกปุ๊บ หน้าเราสองผสานแนบติด ริมฝีปากประกบจูบดูดดื่ม ลิ้นร้อนแลกกันพัลวัล มือก็อยู่ไม่สุขปลดเปลื้องอาภรณืของอีกฝ่ายจนเนื้อตัวเปลือยเปล่าไร้สิ่งปกปิด
“แฮก แฮก แฮก”
ผมก้มหน้ามองดูท่อนเนื้อคล้ำเข้มที่ตั้งชูชันตรงหน้า ช่างสวยงามน่าลิ้มรส เห็นใต้แสงไฟแบบนี้ มันช่างสวยงามกว่าที่ได้ดูผ่านแสงสลัวเมื่อคืนเสียอีก
“พี่กัน ตี๋อยากลอง…”
ยังพูดไม่ทันจบหันไปมองตา พี่กันพยักหน้าราวอนุญาต ผมเลยเปิดกระเป๋าค้นหาของบางอย่างและหยิบมันออกมา
เบบี้ออยถูกบีบลงฝ่ามือ ก่อนะทาถูไปทั่วตัวของพี่กัน สีผิวที่เข้มเนียนเมื่อสัมผัสกับออยก็มันเลื่อม ยิ่งสะท้อนแสงไฟยิ่งแวววาวสวยเด่น โดยเฉพาะจุดกึ่งกลางลำตัว ที่พอทาออยแล้วแทบอดใจไม่ไหวที่จะรั้งไม่เข้าไปดูดเข้าปาก
“อูย ซี๊ด ช ชอบหรอครับ ตี๋ชอบแบบนี้หรอ”
“ครับชอบมาก ผิวพี่โคตรสวยเลย ตี๋จินตนาการมาตลอดว่าถ้าจับพี่ทาออยจะเป็นยังไง แล้ววันนี้ก็ได้เห็น”
“เห็นแล้วเป็นไงครับ ซี๊ดดด”
ผมไม่ได้ตอบแต่ลอบกลืนน้ำลาย ลุกขึ้นผลักพี่กันลงไปนอนหงายบนเตียง จากนั้นขึ้นคร่อมจ่อปากรูไปยังแท่งหอกหัวบานสวย
“เดี๋ยวสิ ไม่เบิกทางก่อน อะ อ๊ะ ซี๊ดดด เชี่ย”
ผมไม่รอให้พูดจบก็กดตัวลงจนปากทวารกลืนท่อนลำเข้ามาจนมิด เพราะไม่มีการเบิกทางและใช้สารหล่อลื่น จึงทำให้แท่งหอกยาวครูดกับผนังภายในโดยตรง แม้จะเจ็บหน่อยแต่กลับถูกความเสียวกลบมิด
เพราะความหิวกระหายที่มีต่อพี่กันทำให้ความรู้สึกทั้งหมดเลือนหายไป เหลือเพียงความกระสันอยากเข้ามาแทนที่ มือยันพื้นแน่นแล้วขยับสะโพกขย่มตอ แม้เมื่อคืนจะทำท่านี้ไปแล้ว แต่รับรองเลยว่าเสียวไม่แพ้ครั้งแรก
ระหว่างที่ถูกนั่งเทียน พี่กันเองก็เสียวจนทนไม่ไหว ออกแรงผลักร่างผมล้มนอนลงบนพื้น แล้วจับขาสองข้างพลิกหงายมาพาดข้างหัว สะโพกถูกยกขึ้นสูงแล้วเสียบน้องชายตัวเองลงแทงอย่างเร็วและแรง
ไม่ทันจะได้ร้องระบาย ก็ถูกปากหนาประกบจูบผมไม่สามารถขัดขืนแรงของพี่กันได้เลย จึงทำได้่แต่นอนรอรับความเสียว
พี่กันผละตัวออกลุกขึ้นยืนก้มหน้ามองภาพของผมที่นอนหมดสภาพบนพื้น
“ไหนอ้ารูให้พี่ดูหน่อย”
ผมทำตามอย่างว่าง่าย ยกขาพาดขึ้นบ่าตัวเองดันสะโพกขึ้นแล้วใช้มือรั้งขาสองข้างจับแยกออกกว้าง เผยให้เห็นรูที่บานโบ๋แดงแจ๋มีเนื้อปลิ้นออกมาเล็กน้อย
“โดนเอาแค่นิดเดียวโบ๋แล้วหรอ”
คำพูดของพี่กันทำเอาใจสั่น
“พี่กัน ทำต่อเลย ตี๋ ตี๋เสียว”
“ขอพักหน่อยสิ พี่ยังไม่อยากเสร็จ เหมือนที่ตี๋ทำกับพี่เมื่อคืนไง”
นี่จะทรมานกันใช่ไหม ผมไม่สามารถมารอให้พี่กันอยากได้หรอกนะ จัดการลุกขึ้นแล้วขึ้นไปคลานบนเตียงหันหลังออกพร้อมกับแหวกก้นใช้นิ้วตัวเองแหย่เล่นจนมันเปียกชุ่ม
“ยั่วพี่หรอ”
“สำเร็จไหมล่ะครับ”
“อืม…”
พี่กันครางในลำคอและเดินจับดุ้นชักเข้ามา เอาหัวบานปาดขึ้นลงที่ช่องทางเข้าก่อนที่จะ
พรวด!
“อ๊ะ ซี๊ดดด อ๊ะ อ๊ะ อ๊ะ อ๊ะ”
แทงเข้ามายังไม่ทันตั้งตัว ก็ถอนออกแล้วยัดเข้ามาใหม่ทำแบบนั้นซ้ำไปมา ทุกครั้งที่ท่อนเนื้อครูดผนังลำไส้ ผมตัวเกร็งเสียวซี๊ด มันเสียวเหมือนจี้ถูกจุด ตัวกระตุกปล่อยน้ำกามพุ่งปรี๊ดลงบนเตียงมหาศาล
“เสร็จแล้วหรอ แต่พี่ยังไม่เสร็จง่าย ๆ หรอกนะ”
พี่กันยิ้มชอบใจแล้วกระหน่ำซอยเอวใส่ผมจนน้ำแตก ทว่าไม่จบเพียงเท่านั้น ยังคงมีน้ำสองน้ำสาม กระทั่งท้องฟ้าภายนอกเริ่มสว่างขึ้น
ผมไม่รับรู้อะไรแล้ว รู้เพียงแค่ว่า ถูกพี่กันเอาจนถึงเช้า เตียงนอนทั้งเตียงชุ่มเปียกไปด้วยคราบน้ำรักของเราสองและเหงื่อไคลที่ไหลผุดออกมามากมาย
.
หลังจากเสร็จกิจตอนเช้า รู้ตัวอีกทีก็เกือบเย็นของอีกวัน พี่กันปลุกผมให้ไปอาบน้ำจากนั้นพาไปกินข้าวต้มและกลับมาห้องกินยา
“อย่าพึ่งครับ ผมยังเพลียอยู่เลย”
“ไหนใครบอกจะให้พี่เอาเช้าเอาเย็น”
“แต่เมื่อวานพี่เอาทั้งคืนเลยนะ”
“ก็ได้ งั้นพี่ทดไว้นะ”
แม้จะพูดแบบนั้น แต่พอเผลอปุ๊บก็ถูกจัดต่อทันที ขณะที่กำลังโดนพี่กันซ้อนหลัง มือถือผมดังขึ้น เห็นเป็นเฮียต้าโทรมากำลังจะเอื้อมมือไปกดตัดสาย แต่กลับถูกพี่กันแย่งไปและกดรับ
“อืม ตอนนี้ตี๋อยู่กับกู”
คุยสายไปเอวพี่กันก็ไม่หยุดนิ่ง ยังคงกระแทกเข้ามาจนผมเผลอร้องคราง
“เออ คืนนี้คงไม่ได้ พรุ่งนี้แล้วกัน เคมึง”
“ค คุยอะไรกัน อ๊ะ อ๊ะ อ๊ะ”
“ไอ้ต้ามันฝากบอกว่าพรุ่งนี้ให้กลับบ้าน”
“อ อื้อ พี่กัน ตี๋ไม่ไหวแล้ว”
ระหว่างถูกร่อนเอวสวนผมก็เสร็จไปอีกน้ำ ทิ้งตัวฟุบลงนอนบนเตียงมีเพียงสะโพกที่แอ่นสูงขึ้นให้พี่กันร่อนเอวซอยใส่
พอวันต่อมา ได้เจอกับเฮียต้า มันแซวใหญ่เลยเพราะตอนคุยโทรศัพท์วันก่อนมีเสียงครางผมแทรกเข้าไป
“จนได้นะมึงสองคน”
“อะไร เฮียรู้หรอ!”
' {1 r- `8 v1 v t% t. S7 _ “หึ ไอ้ตี๋เอ้ย กูดูออกตั้งนานแล้ว มึงชอบแอบมองไอ้กันบ่อย ๆ”
“มึงรู้แล้วไม่ว่าหรอ ที่น้องมึงกับกู…”
พี่กันร้องถามอีกเสียง
“มึงเองก็เหมือนกัน เทคแคร์ดูแลไอ้ตี๋มากกว่าใคร กูดูออกตั้งแต่ตอนนั้นแหละ”
“พ พี่กันชอบตี๋มานานแล้วหรอ”
“เปล่า ตอนนั้นก็เอ็นดูเหมือนน้องชายคนนึง”
เฮียต้าไม่พูดอะไรต่อแค่หัวเราะหึหึในลำคอ มองหน้าพี่กันแสยะยิ้มแล้วเดินหนี ทำให้พี่กันรีบตามไปรั้งแขนอย่างไว
“อะไรไอ้ต้า มึงรู้อะไร”
“เปล๊า กูก็แค่คิดว่า มึงชอบน้องกูมานานแล้วแต่พึ่งรู้ใจตัวเอง”
“เลอะเทอะสัส”
ไม่รู้ว่าคำพูดของเฮียต้าจริงไหม แต่ได้ฟังแบบนั้นผมก็ดีใจมากแล้ว >_<
ค้นหาสมาชิก
โพสต์ 
ดันกระทู้
ปักหมุดกระทู้
ล๊อคกระทู้
การ์ดสีสัน
โพสต์ 
โพสต์ 
โพสต์ 
โพสต์ 
โพสต์