หอพักแบงก์ยามค่ำ
เสียงประตูเหล็กเลื่อนเบา ๆ ปิดลงตามหลังร่างของแบงก์ เขาวางหมวกกันน็อคบนชั้นวางรองเท้า ถอนหายใจยาว ก่อนเดินเข้าหอพัก
เข้าห้องตัวเองไปเปิดตู้เย็น ตรวจเช็คว่าอะไรพอจะยังอยู่รอดไปถึงพรุ่งนี้ได้บ้าง
กล้ามเนื้อของเขายังเกร็งนิด ๆ จากเหตุการณ์ช่วงเย็น …กลิ่นจากกางเกงของธามยังเหมือนจะติดอยู่ในความทรงจำ
“ไม่ได้รู้สึกอะไรเว้ย…” เขาพึมพำกับตัวเอง
หลังอาบน้ำ เขาทิ้งตัวลงบนเตียง หยิบโน้ตบุ๊กขึ้นมา เขาพิมพ์คำว่า ‘porn’ ลงในช่องค้นหาอย่างไม่ลังเล
ภาพปรากฏบนจอ — ผู้หญิงผมยาวในชุดชั้นในลูกไม้ ค่อย ๆ ก้มลงปรนเปรอชายหนุ่ม
ลิ้นตวัดแท่งเนื้อที่สั่ง เสียงครางชายหนุ่ม และเสียงครางเล็กๆของหญิงสาว
ที่อ้อนอยากกินน้ำสีขาว
แบงก์จ้องนิ่ง เขาพยายามจะ “ตอบสนอง” ตามปกติ แต่ร่างกายกลับเงียบกว่าที่เคย
กล้ามท้องเกร็งเบา ๆ แต่ไม่ใช่เพราะปลุกเร้า มันเป็นความรู้สึกแปลกประหลาด.....
ริมฝีปากของเขา... เผลอเผยอออกนิดหนึ่ง
จังหวะเดียวกับที่หญิงสาวในคลิปดูดปลายลำของฝ่ายชายเข้าปาก
เขาเบิกตาเล็กน้อย ก่อนรีบสะบัดหน้าหนี
“เหี้ยเอ๊ย…”
มือข้างหนึ่งของเขากำแน่นจนเห็นเส้นเลือดปูด กล้ามแขนเต้นตุ้บ ๆ
มันไม่ใช่ความเงี่ยนแบบปกติ มันคือแรงกดดันจากภายใน ที่บอกไม่ถูก
เขาไม่อยาก “ระบายออก” …แต่กลับรู้สึกเหมือนข้างในมัน “ขาดอะไรบางอย่าง”
เหมือนกับว่ามันมีช่องว่างที่ควรจะมีอะไร เติมเต็ม
เขาปิดโน้ตบุ๊กอย่างแรง ทิ้งตัวลงนอน ตะแคงหันหลังให้กับโลก
ในตอนนี้แบงก์รู้สึกว่า "แค่ได้ออกแรงเบ่งหรือแนบก้นกับอะไรบางอย่างก็ช่วยให้หายวาบในอกลงนิดหนึ่ง"
แต่ยังไม่เข้าใจว่าจริง ๆ ร่างกายต้องการอะไร....
เช้าวันนั้นแบงก์ตื่นขึ้นมาในห้องนอนที่มืดครึ้มแสงจากพระอาทิตย์ที่เพิ่งขึ้น
เขารู้สึกหนึบๆ บางอย่างในร่างกายจากอารมณ์ที่ยังคงเกาะอยู่ในตัวเขาจากเมื่อวาน ความรู้สึกแปลกๆ ยังไม่หายไปจากร่างกาย
แม้จะสงบลงบ้างแล้วจากผลของ “โอเมก้าเอฟเฟกต์” แต่ก็ยังมีแรงกระตุ้นที่ทำให้เขารู้สึกอึดอัดเหมือนมันไม่ยอมปล่อยไป
แบงก์ลุกขึ้นจากเตียงอย่างเชื่องช้า ขยับแขนและขาอย่างไม่ค่อยเต็มใจนักไปอาบน้ำแต่งตัว ด้วยชุดที่ฟิตร่างกาย ฟิตสะโพกของเขา
และเดินไปที่โต๊ะเครื่องแป้ง แต่งตัวก่อนออกจากห้อง เขาหยิบขวดโรลออนขึ้นมา หมุนมันออกมาและเริ่มทามันที่ใต้รักแร้ช้าๆ ความเย็นจากโรลออนทำให้เขารู้สึกดีขึ้นเล็กน้อย แต่บางอย่างในตัวเขายังคงรู้สึกตึงเครียด 'อะไรวะ กูเป็นเชี่ยไรวะ....' เขาพึมพัม รำคาญใจเขวี้ยงโรลออนไปบนเตียงไม่แยแส
เขาหายใจช้าๆ ออกแรงเบ่งแบบเมื่อวาน และขมิบกลับช้าๆ
หากใครเอามือจับที่ก้นกล้มของเขาตอนนี้คงรู้สึกได้ว่า ร่องก้นเขาร้อนมาก และมีการตอดอยู่ยวบๆ
เขาทิ้งตัวลงบนเตียงเผื่อคลายความคิดแปลกๆ แต่แล้วเขาก็รู้สึกว่าตัวเองนั่งทับขวดโรลออนอยู่ มันสัมผัสกับสะโพกของเขาอย่างไม่ตั้งใจ
จู่ๆ ความรู้สึกบางอย่างเริ่มตื่นขึ้นในร่างกาย แบงก์สะดุ้งนิดหน่อย เขารู้สึกถึงแรงกระตุ้นที่เริ่มมีผลต่อเขาอีกครั้ง
มันเหมือนเป็นสัญญาณอะไรบางอย่างที่บอกเขาว่าเขากำลังเริ่มรู้สึกดี กับสิ่งที่เคยไม่เคยรู้สึกมาก่อน
ร่างกายเริ่มตอบสนองในลักษณะที่แปลกและใหม่
เขารู้สึกเหมือนกล้ามเนื้อบริเวณสะโพกและขาหลังมีการเกร็งตัวตามแรงกระตุ้นนั้น แม้จะยังพยายามจะทำใจให้สงบ
แต่ก็ไม่สามารถควบคุมมันได้มากนัก เขากลืนน้ำลายบางๆ พยายามยืนขึ้นและก้าวออกไปจากห้อง แต่มันเหมือนเขาจะหนีจากความรู้สึกนี้ไม่ได้
มันยิ่งลึกซึ้งขึ้นในใจของเขา
แบงก์ไม่รู้ว่าทำไมสิ่งนี้ถึงเกิดขึ้นกับเขา เขารู้แค่เพียงว่าไม่เคยรู้สึกแบบนี้มาก่อนและมันทำให้เขารู้สึกประหลาดใจ
แต่ในขณะเดียวกัน เขาก็รู้สึกถึงบางอย่างที่เป็นความรู้สึกดีในตัวเอง
บรรยากาศในโรงพักเช้านั้นเงียบกว่าปกติ....
มีเพียงเสียงพัดลมเพดานหมุนครืดๆ กับเสียงเคาะแป้นพิมพ์เบาๆ จากปลายนิ้วของแบงก์ สิบตำรวจโทหนุ่มที่ยังไม่หายจากอาการมวนๆในช่องท้องตั้งแต่ตื่นนอน
ไม่ใช่ปวด ไม่ใช่อยากปลดปล่อย
มันเหมือนช่องท้องว่างเปล่าแต่ตึงแน่น...คล้ายร่างกายเรียกร้องให้มีอะไรบางอย่าง ‘เข้ามา’ เติมเต็มจากด้านใน
เขานั่งหลังตรง สะโพกแนบแน่นกับเก้าอี้พลาสติกธรรมดา ๆ ตัวหนึ่งในห้องประชุมเล็ก
แต่พิมพ์ไปไม่นานก็เริ่มรู้สึกไม่สบายตัว—ความมวนในร่างยังไม่บรรเทา
สายตาเลื่อนไปเห็นเก้าอี้อีกตัว ที่ปกติไม่มีใครอยากนั่ง เพราะส่วนที่นั่งมันยุบและแกนพลาสติกตรงกลางนูนขึ้นมาเล็กน้อย เหมือนถูกดันจากด้านล่าง
แบงก์ลังเลนิดหนึ่ง ก่อนจะดึงมันมาแทนที่ แล้วค่อยๆ ทิ้งน้ำหนักลงไป...
"อืมมมมม......."
กล้ามเนื้อสะโพกตึงวูบรับแรงกด
เขาขยับตัวเล็กน้อยเพื่อจะจัดกางเกงให้สบาย แต่ทันทีที่ขยับ—แกนพลาสติกนั่นก็พอดีเหมือนจงใจ ดันเข้าแนวร่องของเขา
กล้ามเนื้อท้องน้อยเกร็งอัตโนมัติ ความวูบวาบแปลก ๆ แล่นผ่านขึ้นสันหลัง
เขาเผลอสูดลมหายใจเข้าลึก มือแตะแป้นพิมพ์ต่อ แต่จังหวะเอื้อมหยิบแฟ้ม หรือเลื่อนตัวเข้าโต๊ะ
มักทำให้สะโพกเบียดกับจุดนั้นพอดี จนความมวนกลับกลายเป็นความผ่อนคลายลึก ๆ ที่เขาไม่รู้จะอธิบายอย่างไร
แบงก์หลับตาเล็กน้อย รู้สึกเหมือนร่างกายได้หายใจลึกขึ้น แม้จะไม่ได้ทำอะไรผิด
เขาก็แค่นั่งทำงาน...แค่เอนตัวนิดหน่อย...ขยับขาไปมา...
และทุกครั้งที่แกนพลาสติกนั่นแนบเข้ามาอีก เขาก็รู้สึก "ดีขึ้น"
แบงก์นั่งพิมพ์งานต่อ ทั้งที่หัวสมองแทบไม่รู้ว่ากำลังพิมพ์อะไร ขาเขาเริ่มขยับโดยไม่รู้ตัว
ข้างหนึ่งสั่นเบา ๆ อีกข้างกระตุกเร็วขึ้น เหมือนกำลังหา "จังหวะ" บางอย่างที่สอดรับกับแรงกดจากแกนเก้าอี้
เสียงพลาสติกเสียดสีกับกางเกงตำรวจดังเบา ๆ จังหวะที่เขาขยับตัวน้อย ๆ ไปข้างหน้า แล้วสั่นขากลับมา
มันแน่นขึ้น กดลึกเข้าในแนวร่อง
เขาขยับอีกที เบา ๆ ผ่อนแรง มันก็คล้ายหลุดออก ก่อนเขาจะเร่งขาอีกครั้ง...ให้มันแน่นใหม่
ริมฝีปากเขาเม้มแน่น ขณะพิมพ์ผิดพิมพ์ถูก มือซ้ายเผลอกำชายเสื้อตัวเองไว้แน่น
และแล้ว ประตูเปิด
เสียงรองเท้ากระทบพื้นกับน้ำเสียงห้าว ๆ ของตำรวจรุ่นพี่คนหนึ่งที่เดินเข้ามาทำให้แบงก์สะดุ้ง
เขารีบขยับตัวให้หลังตรง หยุดขาสั่น พยายามนั่งนิ่ง และเหลือบมองจอพิมพ์ต่ออย่างเรียบร้อย
"น้องแบงก์ ไม่ไปพักหน่อยเหรอ หน้าซีดเชียว"
"ไม่เป็นไรครับพี่ พอดีเมื่อคืน...นอนน้อย"
"เออๆ งั้นตามสบาย"
รุ่นพี่เดินไปอีกมุมของห้อง เปิดแฟ้มพลิกดูเอกสารอย่างไม่สนใจ
แบงก์ยืดตัวขึ้นนิดหน่อย แสร้งทำเป็นไอเบา ๆ เพื่อให้ดูเหมือนธรรมชาติ
แต่ในจังหวะที่อีกฝ่ายเผลอ...เขาก็ชะเง้อดู
เห็นว่าไม่มีใครมอง
เขาก็ค่อย ๆ ขยับขากลับมา
กดน้ำหนักเบา ๆ ให้แกนพลาสติกนูนตรงนั้นแนบชิดร่องกางเกงอีกครั้ง...
"อึก..."
เสียงในลำคอเล็ดรอดอย่างควบคุมไม่ได้
แบงก์หลับตาแน่น...ยกมือขึ้นลูบหน้าผาก แล้วพิมพ์งานต่อ ขณะที่ขาทั้งสองยังขยับช้าๆ อย่างมีจังหวะ
ความวูบวาบนั้นคล้ายแรงกดทับจากภายใน มันผ่อนคลายจนเขาไม่อยากหยุด
เขาไม่ได้ ‘ทำอะไร’ ผิด ไม่ได้ละเมิดอะไร
ก็แค่นั่งบนเก้าอี้...แล้วมัน "ดีเอง"
ช่วง 10 โมง ธามเรียกแบงค์ออกพื้นที่เหมือนเดิม เขาถอนหายใจ
และลุกขึ้นเก็บเก้าอี้ตัวนั้น ชิดโต๊ะตัวเอง หันไปมองราวกับเด็กเสียของเล่น
"ไปๆ เผื่อได้ข้อมูลเพิ่ม" ธามพูดพลางออกรถจาก สน.
"ครับพี่..." แบงค์ตอบ
"เออกูแวะซื้อกาแฟหน่อยนะ ยังง่วงอยู่เลย เดี๋ยวกูเลี้ยงเอง" ธามหันมายิ้ม พูดพลางเอานิ้วเคาะพวงพาลัยตามจังหวะเพลง
"เอ่อ...ได้ครับ...ขอบคูณครับพี่" แบงค์พยักหน้า พยายามข่มอารมณ์บางอย่างที่มันสงบไปนิดหน่อยหลังจากนั่งเก้าอี้ที่สำนักงาน
ในรถจอดหน้าร้านกาแฟ – ช่วงสายของวัน
อากาศเริ่มร้อน แอร์ในรถเริ่มอ่อนแรง แบงก์เอนหลังนิด ๆ
พลางหลุบตามองกระจกข้างเห็นธามยืนต่อคิว มือข้างหนึ่งล้วงกระเป๋ากางเกง อีกข้างถือมือถือกดเล่นฆ่าเวลา
เขาหันกลับมามองพื้นรถ…พลาสติก ถุงขยะ เศษซองขนม แต่สิ่งที่สะดุดตาคือ
กระดาษทิชชู่ขาวขุ่นที่ดูเปียกบางจุด เขาหยิบมันขึ้นช้าๆ มือสั่นๆ —กลิ่นลอยฟุ้ง มันหอมแบบบ้าคลั่ง
ไม่ใช่หอมแบบน้ำหอม — แต่มันคือกลิ่นดิบ กลิ่นร่างกาย กลิ่นปลายของบางอย่างที่ถูกปลดปล่อยด้วยความสุข
และนั่นแหละ…มันถึงใจเขามากกว่าอะไรทั้งหมด
ร่างกายเขาเบาโหวง แต่ปลายเส้นประสาทกลับไวขึ้นเรื่อย ๆ
เขารู้สึก…อยาก
ไม่ใช่แค่การปลดปล่อย
แต่มันคือความต้องการ จะถูกเติมเต็ม
“ไม่นะ…จะบ้าเหรอ…”
เขากระซิบเสียงแหบ พลางมองออกไปนอกรถ เห็นธามยังอยู่ที่คิว
เวลามีแค่ไม่กี่นาที
แบงก์หันกลับมามองทิชชู่ในมือ
เขาอ้าปากเล็กน้อย ลิ้นแตะที่มุมหนึ่งของมัน
ความเค็มจาง ๆ กับกลิ่นอุ่นของเพศผู้ ทำให้เขาแทบทรุด
ขาสั่น มือเปียกเหงื่อไปหมด
หัวใจสั่งให้วาง แต่ร่างกาย…
กลับยกแผ่นนั้นขึ้นช้า ๆ จนริมฝีปากแตะเข้าไปมากขึ้นเรื่อย ๆ
"เชี่ย...…"
เขาครางต่ำในลำคอ ดวงตาเบิกเล็กน้อยด้วยความรู้สึกที่ท่วมท้น
และเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าของธามเริ่มเดินข้ามถนนกลับมา —
แบงก์ก็ทำในสิ่งที่เขาไม่เคยคิดจะทำในชีวิต
เขากลืนมันลงไป
ในลมหายใจสุดท้าย…ก่อนที่ประตูรถจะเปิด
ค้นหาสมาชิก
โพสต์ 
ดันกระทู้
ปักหมุดกระทู้
ล๊อคกระทู้
การ์ดสีสัน
โพสต์ 
โพสต์ 
โพสต์