|
เสียงโซ่กระทบกันเบาๆ ดังขึ้นในห้องลับใต้สถานีตำรวจ — ที่ซึ่งไม่มีใครเข้าไปนอกจาก "ผู้กองธีร์" ชายหนุ่มมาดเข้มวัยสามสิบต้นๆ กับนักโทษที่เขาจับได้สดๆ ร้อนๆ... "เรย์" พ่อค้ายาหน้าตาหล่อเหลาที่ดูยังไงก็ไม่น่ามาอยู่ในวงการใต้ดิน
“มัดแน่นดีนี่...จะสอบสวน หรือจะทรมานกันแน่ ผู้กอง?” เรย์พูดพร้อมยิ้มมุมปาก แม้จะโดนมัดมือไว้กับเก้าอี้เหล็ก แขนเปลือยเปล่าก็มีรอยแดงเหมือนเพิ่งโดนตีด้วยแส้เล็กๆ
“สำหรับคนอย่างนาย...มันต้องใช้วิธีพิเศษ” ธีร์พูดเสียงเรียบ มือหนาจับปลายแส้หนังแล้วรูดไปมาเบาๆ ก่อนจะเดินเข้ามาใกล้เรย์จนลมหายใจแทบปะปนกัน
“อยากรู้อะไรล่ะ จะให้หมดเลยก็ได้...แต่ต้องแลก” เรย์กระซิบ
ธีร์ไม่ตอบ แต่สายตาคมกริบกำลังลุกวาบ เขาค่อยๆ ปลดกระดุมเสื้อตัวเอง พลางก้มลงกระซิบข้างหู “ก็รอดูสิว่า...คืนนี้ใครจะเป็นคนคุมเกมกันแน่”
ธีร์ใช้ปลายแส้ลูบไล้ตั้งแต่แผงอกของเรย์ไล่ลงมาถึงหน้าท้องแบบมีจังหวะ ไม่รีบร้อน แต่มันทำให้เรย์สะดุ้งเบาๆ แผ่นหลังเกร็งแน่น ยิ่งมือโดนมัดไว้กับพนักเก้าอี้ก็ยิ่งเพิ่มความรู้สึกถูกจองจำที่ทั้งน่าหงุดหงิดและ...เร้าใจ
“พูดมาว่าค้ายาให้ใคร แล้วฉันอาจจะปรานี” ผู้กองธีร์โน้มหน้าลงต่ำ กระซิบเสียงต่ำข้างหู มืออีกข้างกระชากผ้าปิดตาออก เผยให้เห็นดวงตาคมกริบของเรย์ที่จ้องกลับมาอย่างท้าทาย
“แล้วถ้าไม่พูดล่ะ...จะลงโทษยังไง” เสียงของเรย์แหบพร่าจนแทบไม่เหมือนเดิม ราวกับว่าความตึงเครียดในร่างกายเริ่มจะเล่นงานเขาเข้าแล้ว
ธีร์ไม่พูด แต่หยิบกุญแจมืออีกคู่มาล็อกข้อเท้าของเรย์กับขาเก้าอี้ แล้วใช้เข่าดันระหว่างขาอีกฝ่ายให้กว้างขึ้น
แส้ในมือฟาดลงเบาๆ ที่ต้นขาด้านในของเรย์ เสียง เพี๊ยะ! ดังสะท้อนกับผนังปูนเปลือย แดงเป็นรอยชัดเจน เรย์กัดฟันแน่น แต่กลับเงยหน้าขึ้นเหมือนจะท้าทายอีก
“นี่มันไม่ใช่การสอบสวนแล้วใช่ไหม ผู้กอง...นี่มันคือเซ็กซ์ใช่ไหม”
ธีร์ยิ้มมุมปาก ก่อนจะกระซิบเสียงเย็นชิดริมใบหู
“สำหรับคนอย่างนาย...เซ็กซ์มันก็คือบทลงโทษ”
ผู้กองธีร์เดินไปเปิดลิ้นชักเหล็กใต้โต๊ะเหล็กเก่าในห้องสอบสวน เขาหยิบกล่องโลหะออกมา ก่อนจะเปิดมันต่อหน้าต่อตาเรย์
ข้างในเต็มไปด้วยอุปกรณ์ที่ไม่น่าจะมีในสถานีตำรวจ — ปลอกคอหนังสีดำเงา, เครื่องสั่นขนาดเล็กแบบไร้สาย, ที่หนีบหัวนมโลหะเชื่อมด้วยโซ่เส้นเล็ก และปลั๊กซิลิโคนขนาดกลาง
“นี่มัน...ของเล่น?” เรย์หลุดหัวเราะ แต่ใบหน้ากลับเริ่มแดงขึ้นเมื่อเห็นผู้กองหยิบปลอกคอขึ้นมาและเดินตรงเข้ามา
“ของเล่น? มันคือเครื่องมือปรับพฤติกรรมนักโทษ” ธีร์พูดเรียบๆ ก่อนจะล็อกปลอกคอเข้ากับลำคอของเรย์แล้วกระตุกสายจูงเบาๆ “จากนี้นายจะพูดเฉพาะเวลาที่ฉันอนุญาต เข้าใจไหม?”
“...” เรย์ไม่ตอบ
เพี๊ยะ!
“ฉันถามว่าเข้าใจไหม” แส้หนังฟาดเข้าที่ต้นขาด้านในอีกครั้ง จนเรย์สะดุ้งแล้วเผลอพยักหน้า
ธีร์ยิ้มมุมปาก แล้วหยิบที่หนีบหัวนมขึ้นมา ค่อยๆ บรรจงหนีบลงไปบนยอดอกสีชมพูของเรย์ทีละข้าง เสียงสูดปากดังขึ้นจากนักโทษที่ตอนนี้เริ่มหมดท่าจริงๆ
เขาไม่ได้ร้องออกมา...แต่ตัวเกร็งแน่น
“ยังไงล่ะ ไอ้พ่อค้ายา...คนที่ชอบคุมคนอื่น ตอนนี้กลายเป็นแค่ของเล่นของตำรวจ”
ธีร์ค่อยๆ ลูบหน้าท้องแน่นๆ ของเรย์ ไล่ลงมาช้าๆ แล้วหยิบเครื่องสั่นกดเบาๆ ลงไปกลางหว่างขา ยังไม่เปิดเครื่อง แต่เพียงแค่สัมผัสนั้นก็ทำให้เรย์กลืนน้ำลายลงคอ
“ถ้าตอบคำถามดี...ฉันจะให้ปล่อย” “ถ้าโกหก...ฉันจะเปิด ‘อันนี้’ ระดับสุดแล้วปล่อยให้นายทรมานอยู่แบบนั้นทั้งคืน”
ธีร์พูดจบก็กระชากเรย์ให้แหงนหน้ามองเขาตรงๆ ดวงตาของทั้งสองสบกันอย่างตึงเครียดและร้อนแรง — ระหว่างนายตำรวจผู้ควบคุม กับนักโทษผู้ยอมจำนนแต่ยังเหลือแรงยั่ว
ธีร์กดปุ่มเล็กบนเครื่องสั่น เสียงครางเบาๆ ดังขึ้นพร้อมกับแรงสั่นที่ไหลผ่านเรย์จนต้องแอ่นตัวเกร็ง เขาหลับตาแน่น สะโพกสั่นเบาๆ กับสัมผัสที่ทรมานแต่เร้าอารมณ์อย่างสุดขีด
“มึงทรมานกู...” เรย์กัดฟันพูดเสียงพร่า “แต่ร่างกายกูมัน...ชอบ”
ธีร์จ้องเขาแน่น ดวงตาคมดุแฝงความลังเลวูบหนึ่ง ก่อนจะคว้าที่หนีบหัวนมอีกฝั่งแล้วกระตุกเบาๆ โซ่ที่เชื่อมมันโยงความเจ็บปวดผ่านเส้นประสาทจนเรย์เผลอครางออกมา
“อยากพูดก็พูด...แต่จำไว้ ว่าใครเป็นคนควบคุม”
ธีร์เลื่อนมือลงต่ำ ปลดกางเกงนักโทษอย่างเชื่องช้า เผยให้เห็นความแข็งขึงที่พยายามซ่อนแต่ซ่อนไม่ได้แล้ว กลางหว่างขาของเรย์โดนเครื่องสั่นถูวนช้าๆ จังหวะเดียวกับที่ธีร์ใช้มือลูบต้นขาแรงขึ้นเรื่อยๆ
เรย์หายใจหอบ สองขาถูกล็อกจนขยับไม่ได้ ปากก็ถูกบดจูบกระทันหันจากผู้กองที่ตอนนี้เหมือนจะลืมสถานะตัวเองไปชั่วขณะ
จูบนั้นไม่ใช่แค่ความรุนแรง — มันมีอะไรบางอย่างเจืออยู่... ความโกรธ? หรือความหลงใหล?
เมื่อถอนริมฝีปากออก ธีร์กระซิบใกล้ๆ “กูไม่ควรจะรู้สึกกับนักโทษ...แต่ปากมึง มันอันตรายเกินไป”
เรย์หัวเราะหอบๆ “แล้วคืนนี้...มึงจะลงโทษ หรือจะยอมเป็นนักโทษเหมือนกันวะ ผู้กอง”
ธีร์เงียบไปชั่วครู่ มือกำเครื่องสั่นแน่นขึ้น แล้วกระชากโซ่ระหว่างที่หนีบอีกครั้งจนเรย์สะดุ้งเฮือก
แต่จากนั้น...เขากลับปลดกุญแจมือเรย์ออก
พลั่ก!
เรย์โถมเข้าหา กลับกลายเป็นเขาที่จับธีร์กดกับเก้าอี้แทน
“ถึงตากูคุมเกมบ้างแล้ว...ผู้กอง”
เรย์เหวี่ยงตัวขึ้นคร่อมธีร์ในชั่ววินาทีเดียวที่กุญแจมือหลุด เสียงหอบหายใจยังดังต่อเนื่องจากความตื่นเต้นและแรงปรารถนาที่กำลังพลุ่งพล่าน
“นึกว่านายตำรวจจะระวังตัวกว่านี้...หรือจริงๆ แล้ว อยากโดนพลิกอยู่แล้ว?” เรย์กระซิบชิดใบหู มือกดอกธีร์แน่นจนอีกฝ่ายขยับไม่ได้
ธีร์จ้องตาเขาแน่น ไม่พูดอะไร แต่ลมหายใจหนักขึ้นชัดเจน
เรย์ใช้สองนิ้วจับโซ่ที่เชื่อมที่หนีบหัวนมตัวเองไว้ แล้วกดลงเบาๆ ขณะขยับสะโพกบดกับต้นขาของธีร์ช้าๆ เสียดสีอย่างเจตนา “เห็นไหม...กูเล่นกับความเจ็บได้เหมือนกัน”
ธีร์ขยับจะลุก แต่เรย์คว้าปลั๊กที่ธีร์เอาออกมาก่อนหน้า แล้วยกขึ้นชูต่อหน้า
“ของเล่นมึง กูจะใช้กับมึงแทน”
“อย่าคิดว่าแค่นี้—” ธีร์ยังไม่ทันพูดจบ ปากก็ถูกเรย์กดลงด้วยจูบลึก รุนแรง และร้อนผ่าว จนความต้านทานในดวงตาเริ่มสั่นไหว
มืออีกข้างของเรย์เลื่อนไปปลดเข็มขัดของธีร์อย่างเชื่องช้า จ้องตาไม่วาง
“รู้ไหม ผู้กอง...การเสียการควบคุม มันเซ็กซี่กว่าที่มึงคิด”
ธีร์กัดฟันแน่น แต่ร่างกายกลับตอบสนองอย่างหักห้ามไม่อยู่
เรย์กระซิบเบาๆ ข้างหูในขณะที่เครื่องสั่นยังเปิดทิ้งไว้ “คืนนี้...มึงเป็นของกู จนกว่ากูจะอ่อนแรงจนขยับไม่ได้”
ธีร์ยิ้มมุมปาก... “งั้นก็พิสูจน์ให้ได้จริงๆ อย่าแค่พูด”
เสียงลมหายใจรุนแรงของทั้งคู่สลับกันในห้องเงียบ ท่ามกลางแสงไฟสีเหลืองอ่อนที่สะท้อนเงาของร่างเปลือยครึ่งท่อนบนพนังปูนเปลือย เรย์ยังคงคร่อมอยู่บนตัวธีร์ มือหนึ่งล็อกข้อมือเขาไว้กับพนักพิง อีกมือค่อยๆ เลื่อนปลั๊กเย็นๆ ลงไปตามหน้าท้องแข็งแรงของนายตำรวจอย่างช้าๆ
ธีร์สะดุ้งเล็กน้อย — ไม่ใช่เพราะกลัว แต่เพราะรู้ดีว่า...คืนนี้เขาคงไม่มีทางชนะเกมนี้ง่ายๆ
“มึงกล้าเล่นกับนักโทษอย่างกู...กูก็จะทำให้ลืมไม่ลงไปตลอดชีวิต” เรย์กระซิบชิดริมฝีปาก พร้อมดันปลั๊กเข้าอย่างนิ่มนวล แต่ไม่อ่อนโยน
ธีร์แอ่นตัวเกร็ง เผลอปล่อยเสียงครางต่ำออกมาจากลำคอ ก่อนจะกัดฟันพูดเสียงหอบ “ไอ้เวร...อย่าคิดว่ากูจะยอม”
“ไม่ต้องยอม...แค่ ‘รู้สึก’ ก็พอแล้ว”
เครื่องสั่นที่เปิดค้างอยู่ถูกจับมาแนบกับช่วงล่างของธีร์ เสียงครางเบาหวิวดังขึ้นพร้อมกับเรย์ที่บดสะโพกเข้าใกล้จนผิวแนบชิดแทบทุกส่วน
ธีร์พยายามดิ้น สะโพกสวนกลับอย่างสัญชาตญาณ ร่างกายตอบสนองต่อความร้อนแรงที่ไม่อาจหยุดได้ ทั้งสองแทบจะหลอมรวมกันกลางเก้าอี้เหล็กในห้องสอบสวนที่กลายเป็นเวทีตัณหาล้วนๆ
และในวินาทีนั้นเอง... ทุกอย่างไม่ใช่การสอบสวน ไม่ใช่การลงโทษ ไม่ใช่เรื่องของผู้กองกับนักโทษอีกต่อไป
มันคือ “สองคน” ที่เปิดเปลือยที่สุดในแบบที่ไม่มีใครคุมใครได้แล้ว
เสียงเครื่องสั่นยังคงทำงานต่อเนื่อง ขณะที่ร่างเปลือยของทั้งสองสั่นสะท้านท่ามกลางอุณหภูมิร้อนจัดจากภายใน ร่างของธีร์ถูกตรึงไว้กับเก้าอี้เหล็กในท่านั่ง — มือถูกเรย์กดเหนือหัว อกแน่นเปลือยเปล่าไหวขึ้นลงตามจังหวะหายใจหอบถี่
เรย์จูบเขาอีกครั้ง...แต่คราวนี้มันไม่ใช่จูบของผู้ควบคุม มันคือจูบของคนที่ต้องการ จูบของคนที่กำลัง ‘หลง’ มากกว่าแค่ร่างกาย
สะโพกเรย์ค่อยๆ ขยับบดเบียดจนธีร์ต้องครางต่ำออกมาไม่รู้ตัว ปลั๊กที่ฝังอยู่ในตัวเขาส่งแรงสั่นไหวเป็นจังหวะสม่ำเสมอ — ทรมาน แต่เร้าใจจนแทบคลั่ง
“เจ็บไหม” เรย์ถามเสียงแหบพร่า
“...ไม่พอด้วยซ้ำ” ธีร์กัดฟันตอบ แววตาเดือดดาลปะทะกับความกระหายในดวงตาของอีกฝ่าย
เรย์ขยับตัวกดลง — แนบแน่น — ค่อยๆ กลืนร่างของธีร์เข้าไปในแบบที่ช้าแต่แน่นลึก ธีร์สะอึก กล้ามเนื้อหน้าท้องเกร็งแน่น แผ่นหลังแนบกับเก้าอี้
“ไอ้...เรย์...” เขาคำรามผ่านไรฟัน
แต่เรย์ไม่หยุด จังหวะเริ่มเร่งขึ้น ช้า หนัก หนักขึ้นอีก จนเสียงเนื้อกระทบเนื้อดังสะท้อนในห้องสี่เหลี่ยม เสียงครางต่ำๆ ปะปนกันไม่รู้ว่าเป็นของใครเป็นของใคร เสียงโซ่สั่น เสียงลมหายใจปนคำสาปเบาๆ เสียงของความต้องการที่ไม่มีใครยั้งได้แล้ว
มือของธีร์หลุดจากการกด ทะลวงเข้าจับสะโพกเรย์ไว้แน่นจนขึ้นรอย ราวกับพลิกกลับมาคุมเกมอีกครั้ง — แต่ก็ไม่ได้ผล เพราะสิ่งที่เกิดขึ้นตอนนี้ มันไม่ใช่การคุมกันด้วยแรง...แต่มันคือ ไฟ ที่เผาไหม้ทั้งคู่ให้ลุกเป็นเพลิงเดียวกัน
| 
Let it go
ค้นหาสมาชิก
โพสต์ 
ดันกระทู้
ปักหมุดกระทู้
ล๊อคกระทู้
การ์ดสีสัน
โพสต์ 
โพสต์ 
โพสต์ 
โพสต์ 