เมื่อเหล่าอนุบาลมาเฟียมาเที่ยวไทย

NOOFONG

16:03 PM | หาดโลนลี่บีช เกาะช้าง | ประเทศไทย

เสียงคลื่นซัดชายฝั่งดังซู่ซ่าอยู่เป็นจังหวะ ขับกล่อมความวุ่นวายที่พวกเขาทิ้งไว้เบื้องหลัง เหล่าผู้มีอำนาจระดับโลกในเครือขนนกสีเงิน กลับกลายเป็นแค่ชายห้าคนที่สวมเสื้อเชิ้ตฮาวายคนละแบบ กำลังนั่งอยู่ใต้ร่มผ้าขาวบนหาดทราย เหงื่อผุดบนหน้าผาก ขวดเบียร์วางเรียงกันเป็นแถวเหมือนตั้งใจโชว์ความไร้สาระ

“ฉันยังไม่เข้าใจว่าทำไมต้องเป็นเสื้อลายสับปะรด” ราฟาเอโร่ กล่าวเสียงนิ่ง แต่น้ำเสียงเริ่มแห้งกรังเมื่อเหลือบมองเสื้อเชิ้ตของตัวเองที่มีลายสับปะรดกำลังใส่แว่นกันแดด

เรน ขำพรืดจนเกือบทำขวดน้ำมะพร้าวหล่น “เพราะบอสใส่แล้วมันตลกน่ะสิ ฮ่า!”

“ก็ยังดีกว่าเสื้อของฉัน...” กาย เหลือบมองลายปลาหมึกบูดเบี้ยวบนอกเสื้ออย่างระอา

แคสเปอร์ หัวเราะจนไหล่สั่น “เฮ้ ฉันเป็นคนเลือกให้นะเว้ย ลายพิเศษ!”

“ขอบใจ! ทีหลังไม่ต้อง” เสี่ยวไป๋ พึมพำเบา ๆ พลางจิบมะม่วงปั่นราวกับนักฆ่าที่กำลังสังเกตเหยื่อ

ราฟาเอโร่มองเสื้อของตัวเองอีกครั้งอย่างละเหี่ยใจ “ฉันควรกลับไปใส่สูทสีดำ”

“และกลายเป็นคนโรคจิตคนเดียวบนชายหาด?” เรนแซว ขณะหันไปหยิบกล้องฟิล์มขึ้นมาถ่ายภาพหมู่แบบไม่ได้ขออนุญาต

“อย่าเอาภาพนั้นไปลงที่ไหน” เสียงราฟาเอโร่กดต่ำลงอย่างอัตโนมัติ

“อ๊ะ…ไม่ทันละ!” เรนกดชัตเตอร์อีกที ยิ้มเจ้าเล่ห์

เจบี นั่งเงียบอยู่ข้าง ๆ มาตลอด แขนข้างหนึ่งวางพาดบนพนักผ้าใบ ส่วนอีกข้างถือมะพร้าวปั่นที่ยังไม่ดื่มเกินครึ่ง แม้จะดูนิ่ง แต่ก็ไม่พ้นสายตาใครบางคน

“เจบี นายไม่ร้อนเหรอ?” เสี่ยวไป๋ถามพลางจะยื่นพัดไม้ไผ่ให้

เจบีส่ายหัวเบา ๆ ก่อนตอบเสียงเรียบ “ยังไหวครับ”

“หน้านายแดงยิ่งกว่าแตงโมหน้าร้อนอีกนะ” กายว่าเสียงกลั้วหัวเราะ ริมฝีปากประดับรอยยิ้มบางแต่เจตนาในคำพูดนั้นไม่เบาบางเลยแม้แต่นิด “ฉันเริ่มสงสัยแล้วว่านายแพ้แดด...หรือแพ้พวกเรากันแน่”

เจบีเบือนหน้าหนีทันที รู้ตัวว่าโดนจ้องเข้าเต็ม ๆ มือกระชับแก้วมะพร้าวปั่นแน่นขึ้นโดยไม่ตั้งใจ ก่อนจะหลุดถอนหายใจเบา ๆ อย่างพยายามควบคุมตัวเองให้ไม่เผลอแสดงอาการมากไปกว่านี้

แต่จะไม่ให้หน้าแดงได้ยังไง ก็แต่ละคนเล่นกันไม่เกรงใจเขาเลยสักนิด

เรนถอดเสื้อเหลือแค่กางเกงขาสั้นกับรอยสักเต็มแผ่นหลัง เดินไปรอบหาดอย่างกับนายแบบหลุดออกมาจากป้ายโฆษณา เส้นผมเปียกชื้นจากน้ำทะเลพอให้ยุ่งอย่างมีสไตล์ ลมชายฝั่งพัดแรงจนเรนต้องเอานิ้วสอดเข้าเส้นผมไล่เสยขึ้นช้า ๆ เดินผ่านกลุ่มสาวบิกินีทีไร เสียงกรี๊ดเบา ๆ ดังตามหลังทุกที

เสี่ยวไป๋เองก็ใช่ย่อย เสื้อเชิ้ตฮาวายเปียกน้ำแนบกับลำตัวจนเห็นลอนกล้ามลาง ๆ ที่เจ้าตัวไม่เคยสนใจจะอวดให้ใครเห็นนัก ทั้งที่ปกติแต่งตัวเรียบแต่เป๊ะ แต่วันนี้กลับปล่อยไหล่ให้หลุดจากชายเสื้ออย่างไม่แคร์ ลมพัดผ่านก็ยิ่งทำให้เนื้อผ้าเบา ๆ นั้นร่นลงเรื่อย ๆ เผยแนวไหปลาร้าและผิวที่ยังเปียกชื้นจากทะเล

เขานั่งเอนหลังพิงต้นมะพร้าว ขาที่ยกพาดขึ้นบนเบาะเอนอีกฝั่งหนึ่งทำให้ชายเสื้อเลิกขึ้นจนเห็นผิวช่วงเอวบางส่วนแบบพอให้รู้สึกหายใจไม่ทั่วท้อง ใบหน้าเรียบเฉยดูจะไม่สนใจใคร

เจบีเหลือบตามองอยู่ครู่เดียวก็ต้องเบือนหน้าหนี ใจเต้นแปลบ ๆ เหมือนคนโดนแกล้งโดยไม่ต้องแตะตัว

...เพราะแค่ท่านั่งนิ่ง ๆ ของเขา ก็ดูร้ายกว่าคำพูดเป็นร้อยเท่าแล้ว

กลางทะเล แคสเปอร์ก็เล่นใหญ่ไม่แพ้กัน ขี่เจ็ตสกีวนอยู่ราวกับกำลังโชว์ลีลาท่ามกลางสายลม คลื่นที่สาดกระทบสะท้อนแสงระยิบเป็นจังหวะเดียวกับที่เขาโบกมือจากไกล ๆ เหมือนเด็กที่รู้ว่าตัวเองกำลังถูกจับตามอง และก็ยิ่งเล่นใหญ่เข้าไปอีก ทำให้เจบีต้องถอนหายใจกลั้นขำออกมา ทั้งเขินทั้งปวดหัวกับความมั่นใจของอีกฝ่าย

เจบีหลุดยิ้มพร้อมส่ายหน้าช้า ๆ อย่างระอา แต่ก็ห้ามหูแดงไม่ได้อยู่ดี

แต่ที่ร้ายที่สุดคงเป็นกายกับราฟาเอโร่ที่นั่งขนาบซ้ายขวาเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น หนึ่งคนค่อย ๆ ปอกสับปะรดทีละชิ้นด้วยมีดเล็ก ส่วนอีกคนก็นั่งไขว่ห้างสงบเสงี่ยมใต้ร่มไม้ ผิวขาวจัดของทั้งคู่ยิ่งโดนแสงแดดก็ยิ่งเด่นจนดูเหมือนมีออร่าเรือง ๆ รอบตัว

ไม่แปลกใจเลยที่คนทั้งหาดหันมามอง แค่คนเดียวก็ว่าเด่นแล้ว แต่นี่ห้าคนพร้อมใจกันปล่อยออร่าใส่เขาแบบเต็มกำลังเหมือนจัดแฟนมีตไม่แจ้งล่วงหน้า แถมยังมานั่งล้อมเขากลางแดดร้อน ๆ พร้อมสายตาที่ไม่พูดแต่ถามชัดว่า

“วันนี้ฉันจะชนะใจนายได้หรือยัง”

...



17:18 PM | กลางทะเล เกาะช้าง | เรือกล้วยสีเหลืองสด

เสียงเครื่องเจ็ตสกีคำรามก้องเหนือน้ำทะเลสีฟ้าเข้ม ขณะที่ เรือบานาน่าโบ๊ทสีเหลืองสดใส พุ่งทะยานผ่านคลื่นอย่างรุนแรง ทิ้งไว้เพียงเสียงกรีดร้องหลากหลายระดับเสียงไว้เบื้องหลัง

“แคสเปอร์! เบา ๆ หน่อยโว้ยยยย!!” เสียงของเรนตะโกนลั่น ท่ามกลางแรงสั่นสะเทือนที่ทำให้เขาแทบจะกระเด็นหลุดจากห่วงจับ

“ไม่มีคำว่าเบา! มีแต่เร็วหรือเร๊วววววววว!!” แคสเปอร์ตอบจากบนเจ็ตสกีด้วยน้ำเสียงเริงร่าเกินเหตุ ราวกับเป็นไกด์ทัวร์เถื่อนผู้มีจิตวิญญาณนักแข่งรถ

เจบีนั่งอยู่ตรงกลางของเรือกล้วย ขนาบข้างด้วยราฟาเอโร่และกาย สวมเสื้อชูชีพเรียบร้อย มือจับแน่น แต่สีหน้า…ยังคงนิ่งสนิทอย่างน่าประหลาด

“สนุกมั้ย?” กายต้องตะโกนถามฝ่าเสียงลมและน้ำ

เจบีพยักหน้าเบา ๆ …พยักหน้าแค่นั้นจริง ๆ ไม่มีรอยยิ้ม ไม่มีคำพูด แต่มือจับแน่นจนนิ้วขาว

“โอ๊ย! อย่ากระชากสิฟะ!” เสี่ยวไป๋ที่นั่งท้ายสุดเริ่มส่งเสียงบ่น ท่ามกลางคลื่นที่เริ่มซัดหนักขึ้น

“นายไม่ต้องด่าฉัน! ด่าคลื่นไปเลย!” เรนตะโกนกลับ แล้วหัวเราะลั่นตอนเรือกล้วยกระดอนแรงจนทุกคนกระเด้งขึ้นจากที่นั่งเป็นมินิฮาร์ตกลางอากาศ

จังหวะต่อมา…

ตุ้บ!

ร่างของราฟาเอโร่หลุดจากเรือกล้วย ตุบลงน้ำแบบฟ้าผ่า

“บอสหลุด!!” เรนหันไปมองอย่างตกใจสุดขีด “ราฟาเอโร่ตกน้ำ! ราฟาเอโร่ตกอั่ก!”

เขายังพูดไม่ทันจบดี กายก็โดนคลื่นซัดกระเด็นตามลงไปเป็นคนที่สอง

“เฮ้ย!! อย่าตามกันไปสิฟะ!” เสี่ยวไป๋หลุดสบถ ก่อนจะโดนแรงสะบัดพาเขากระเด็นลงน้ำอย่างสวยงามเป็นคนถัดไป

เหลืออยู่เพียงเจบีที่ยังเกาะแน่นแบบไม่รู้สึกรู้สา

กับเรนที่เกาะอยู่ข้าง ๆ กึ่งหัวเราะกึ่งจะร้องไห้

“...ฉันควรดีใจมั้ยที่นายยังอยู่กับฉัน” เรนหันมาถามเสียงสั่น มือสั่น น้ำตาไหล จากแรงลม หรือแรงกลัวก็ไม่แน่ใจ

เจบีหันมามองเขานิดหนึ่ง ก่อนจะตอบเรียบ ๆ

“จะลงไหม”

“ห๊ะ?”

ไม่ทันขาดคำ...เจบีกระชากรั้งห่วงแล้วเอนตัวเอียง

โครมมมมม!!

เรือกล้วยทั้งลำพลิกคว่ำลงน้ำพร้อมเสียงซ่า และเสียงหัวเราะของแคสเปอร์ที่ก้องทะเล

“พวกนายมันบ้า!!” แคสเปอร์กรี๊ดหัวเราะ ก่อนจะวกเจ็ตสกีวนกลับมารับพวกเปียกน้ำหัวจรดเท้า

ราฟาเอโร่โผล่ขึ้นจากผิวน้ำอย่างสง่างาม (แต่แว่นกันแดดหายไปแล้ว) ก่อนจะหันไปมองเจบีที่ลอยน้ำอยู่เงียบ ๆ ข้างเขา

“…สนุก?” เขาถามเสียงต่ำ

เจบีพยักหน้าอีกครั้ง ยังนิ่ง ยังไม่พูด แต่คราวนี้…มีรอยยิ้มมุมปากปรากฏขึ้นจาง ๆ

และในวันนั้น โลกใต้ดินทั้งโลกไม่มีใครรู้เลยว่า หัวหน้ากลุ่มขนนกสีเงินเพิ่งหัวเราะเพราะตกเรือกล้วย

...



22:17 PM | ร้านสักเล็ก ๆ ริมหาด | เกาะช้าง

เสียงคลื่นซัดเบา ๆ อยู่ไม่ไกล แทรกเข้ามาทุกครั้งที่ลมทะเลพัดลอดประตูไม้ที่เปิดแง้มไว้ ร้านสักเล็ก ๆ ที่แอบอยู่หลังบาร์ริมชายหาด ซึ่งควรจะปิดร้านไปแล้ว กลับกลายเป็นที่รวมตัวของชายห้าคนในสภาพกึ่งเมา เบียร์หมดไปกี่ขวดไม่มีใครนับแน่ชัด

ไอเดียมันเริ่มจากเรนที่หาวนั่งกลางร้านแล้วอยู่ ๆ ก็หันมาพูดว่า “พวกเราควรมีอะไรไว้เตือนใจเวลาทำอะไรบ้า ๆ กันไหม”

เสียงหัวเราะกับเสียงเข็มสักดังสลับกันอยู่กลางร้าน รอยสักขนนกประจำตัวของแต่ละคนที่อยู่ตรงไหปลาร้าถูกเติมตัวอักษร “JB” เล็ก ๆ ใต้ปลายขนนกอย่างเร่งด่วน โดยไม่ต้องย้ำว่าหมายถึงใคร

และไม่มีใครในห้าคนปฏิเสธ เพราะทุกคนอยู่ในอารมณ์แบบ “เออ สักดิ สักแม่งเลย”

คำว่า “รอยสักแบบชั่ววูบ” กลายเป็นความจริงที่สุดในคืนนี้

ราฟาเอโร่ขยับเสื้อเชิ้ตเปิดไหล่ลงช้า ๆ อย่างใจเย็น แคสเปอร์ยังถ่ายคลิปอยู่ เสี่ยวไป๋พยายามทำหน้าเรียบเฉยแต่ก็แอบยิ้มมุมปากตอนเห็นเรนกัดฟันตอนเข็มจิ้มผิวครั้งแรก

ทั้งหมดผ่านไปอย่างคึกคัก สนุก เฮฮา กระทั่ง...

“ผมอยากสักเหมือนกันครับ”

เสียงเจบีที่พูดขึ้นเรียบ ๆ ข้างโซฟาทำให้ทั้งห้องเงียบลงราวกับไฟดับ

แม้จะไม่ได้พูดอะไรมาก แต่ในหัวทุกคนมีคำเดียวผุดขึ้นมาพร้อมกันว่า

“หา?”

พวกเขาหันขวับไปมองพร้อมกัน จังหวะเดียวกับที่เจบีลุกขึ้นยืน แล้วค่อย ๆ ถอดเสื้อฮาวายที่เปียกน้ำทะเลออกจากตัว...แบบไม่ได้เร่งรีบ แต่ก็ไม่ได้ลังเล

เสื้อหลุดออกเผยร่างเล็กแต่เฟิร์มแบบคนที่ดูแลตัวเองอย่างดี ผิวขาวสะอาดแบบคนเอเชียที่ยังไม่ทันโดนแดดเผาเต็มที่ สะโพกคอด ไหล่บาง ช่วงเอวเล็กเกินกว่าที่ใครจะคิดไว้

ทุกคนกลืนน้ำลายพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย

ไม่มีใครพูดอะไร แต่มีคนหนึ่งที่ยกเบียร์ขึ้นจิบโดยไม่รู้ตัว ทั้งที่เบียร์หมดไปนานแล้ว

เจบีทำเหมือนไม่ได้สังเกต เขาแค่เดินเข้าไปหาช่างสัก ชี้ไปที่สีข้างของตัวเอง

“ตรงนี้ครับ”

“จะเอาว่าอะไรดี?” ช่างถาม

เจบีคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะตอบเสียงนุ่ม

“Silver Chains ครับ”

เจบีนั่งนิ่งให้สักอย่างสงบ เหงื่อซึมเล็ก ๆ ตรงไรผมขณะเข็มกรีดลงผิว แต่ใบหน้ายังคงนิ่ง มีเพียงมือที่กำแน่นบนต้นขาตัวเองเท่านั้นที่บ่งบอกว่าเขากำลังฝืนความเจ็บแค่ไหน

คำว่า Silver Chains ค่อย ๆ ปรากฏขึ้นทีละเส้นใต้ผิวหนังตรงสีข้างขวา ริมเส้นเอว

โซ่สีเงินเส้นเล็ก

ที่ผูกเขาไว้กับอะไรบางอย่างที่เขาเองก็บอกไม่ถูก

อาจจะเป็นกับ “กลุ่มนี้”

...หรือไม่ก็กับหัวใจของตัวเอง

เมื่อรอยสักเสร็จ เจบีสวมเสื้อกลับช้า ๆ แล้วเดินกลับมานั่งที่เดิมเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

แต่แน่นอนว่ามี

เพราะหลังจากนั้นทั้งห้องก็เงียบไปพักใหญ่ ก่อนที่เรนจะพึมพำเบา ๆ ว่า...

“คืนนี้ฉันน่าจะนอนไม่หลับแน่ ๆ ว่ะ”





Talk with me

เมื่อเหล่าอนุบาลมาเฟียมาเที่ยวไทย

nuangnut1996

สนุกมากครับ

lekthai

ขอบใจจ้า

thai_boys

ขอบคุณมากๆนะครับ