วันนั้น...ที่ตะวันหวนคืน (บท15)

Artit010

บทที่ ๑๕: เผชิญหน้ากับความรู้สึก
ความรู้สึกหึงหวงที่กัดกินใจตะวันมาตลอดสัปดาห์ ทวีความรุนแรงขึ้นจนถึงขีดสุด เมื่อเขาตัดสินใจกลับบ้านโดยไม่ได้บอกกล่าวล่วงหน้า ด้วยความหวังว่าจะได้เห็นทุกอย่างชัดเจนกับตา
เมื่อตะวันมาถึงบ้าน บรรยากาศเงียบสงัดผิดปกติ รถของภาคินจอดอยู่หน้าบ้าน แต่ภายในกลับไม่มีใครอยู่ ตะวันรู้สึกกระวนกระวายใจอย่างมาก เขาโทรศัพท์หาพ่อหลายครั้ง แต่ไม่มีใครรับสาย ความคิดต่างๆ นานาเริ่มถาโถมเข้ามาในหัว ความกังวลและความหึงหวงผสมปนเปกันจนแทบคลั่ง
หลังจากรออยู่พักใหญ่ รถของภาคินก็แล่นเข้ามาจอดหน้าบ้าน พร้อมกับรถอีกคันที่ไม่คุ้นตา เมื่อประตูรถเปิดออก ภาพที่ตะวันเห็น ทำให้เลือดในกายเย็นเฉียบ เมื่อรถอีกคันนั้นมีผู้หญิงคนหนึ่ง... "พี่อร" ก้าวลงมา
ทั้งสองคนเดินมาด้วยกันหัวเราะคิกคักกันอย่างสนิทสนม ใบหน้าของภาคินเต็มไปด้วยรอยยิ้มที่ตะวันไม่เคยเห็นมาก่อน ความรู้สึกเหมือนถูกทรยศแล่นริ้วไปทั่วร่าง ตะวันยืนอยู่ที่หน้าประตูบ้าน มองภาพนั้นด้วยความโกรธและความเจ็บปวดที่จุกอก
เมื่อภาคินและ "พี่อร" หันมาเห็นตะวัน สีหน้าของทั้งคู่ก็เปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัด ภาคินดูตกใจ ส่วน "พี่อร" มองตะวันด้วยความสงสัย
“ตะวัน! มึงมาได้ยังไง ทำไมไม่บอกพ่อก่อน?” ภาคินถามด้วยน้ำเสียงที่ดูตื่นตระหนกเล็กน้อย
ตะวันจ้องมอง "พี่อร" ด้วยสายตาที่แข็งกร้าว “ผู้หญิงคนนี้เป็นใครครับพ่อ?” น้ำเสียงของเขาเย็นชาจนภาคินรู้สึกได้ถึงความผิดปกติ
“นี่...นี่พี่อร เพื่อนร่วมงานพ่ออย่างที่เคยบอก” ภาคินพยายามอธิบาย แต่ตะวันไม่ต้องการฟัง
“เพื่อนร่วมงานที่ถึงกับต้องมาบ้าน มาหัวเราะคิกคักกันแบบนี้เหรอครับ?” ตะวันประชดด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความไม่พอใจ
“ตะวัน! มึงพูดจาแบบนี้ไม่ให้เกียรติผู้ใหญ่นะ” ภาคินเริ่มเสียงดังขึ้น
“แล้วพ่อให้เกียรติผมบ้างไหมครับ? พาผู้หญิงอื่นมาที่บ้านลับหลังผมแบบนี้!” ตะวันตะโกนกลับด้วยความโกรธที่ระเบิดออกมา
“ตะวัน! นี่มันเรื่องของผู้ใหญ่ มึงอย่ามายุ่ง!” ภาคินเริ่มควบคุมอารมณ์ไม่อยู่
“เรื่องของผู้ใหญ่เหรอครับ? แล้วผมล่ะครับ ผมเป็นอะไรสำหรับพ่อ?” ตะวันถามด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ ความรู้สึกน้อยใจและเสียใจถาโถมเข้ามา
"พี่อร" ที่ยืนอยู่ข้างๆ มองหน้าพ่อลูกด้วยความอึดอัด เธอพยายามที่จะพูดอะไรบางอย่าง แต่ภาคินยกมือห้ามไว้
“ตะวัน เข้าบ้านก่อน เราค่อยๆ คุยกัน” ภาคินพยายามที่จะประนีประนอม
“ไม่ต้องคุยอะไรทั้งนั้นแหละครับ! ผมเห็นทุกอย่างแล้ว!” ตะวันตวาดเสียงดัง ก่อนที่จะหันหลังวิ่งหนีไปด้วยความเจ็บปวด
ภาคินพยายามที่จะตามตะวันไป แต่ลูกชายวิ่งเร็วมากจนลับสายตาไปในที่สุด ภาคินยืนอยู่ที่หน้าบ้านด้วยความรู้สึกสับสนและเป็นห่วง ส่วน "พี่อร" มองตามหลังตะวันไปด้วยความรู้สึกที่ไม่สบายใจ
ตะวันวิ่งไปอย่างไร้จุดหมาย น้ำตาไหลอาบแก้ม ความรู้สึกเหมือนถูกหักหลังและสูญเสียทุกสิ่งทุกอย่างถาโถมเข้ามา เขาไม่เข้าใจว่าทำไมพ่อถึงทำแบบนี้ ทำไมถึงมีคนอื่นเข้ามาในชีวิต ทั้งๆ ที่พวกเขาสองคนก็อยู่ด้วยกันดีอยู่แล้ว
ความรู้สึกที่ "ไม่ใช่ลูก" ที่เขาพยายามเก็บซ่อนไว้ บัดนี้กลับปะทุขึ้นมาอย่างรุนแรง ความหึงหวงและความรู้สึกเป็นเจ้าของในตัวภาคิน ทำให้เขาไม่สามารถยอมรับภาพที่เห็นได้
ตะวันนั่งร้องไห้อยู่คนเดียวในสวนสาธารณะ ความสับสนและความเจ็บปวดตีวนอยู่ในหัว เขาไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรต่อไป ความลับที่เขาเก็บซ่อนไว้ กำลังสั่นคลอนอย่างรุนแรง ท่าทีที่เขาแสดงออกในวันนี้ อาจจะทำให้ภาคินสงสัยในความรู้สึกที่แท้จริงของเขาก็เป็นได้
ความสัมพันธ์ที่เคยดี กลับกลายเป็นความตึงเครียดและความขัดแย้ง ตะวันไม่รู้ว่าเขาจะสามารถแก้ไขสถานการณ์นี้ได้อย่างไร และอนาคตของเขากับภาคินจะเป็นเช่นไรต่อไป...
(โปรดติดตามตอนต่อไป)

Artit010

ขอทิ้งระเบิดไว้ก่อน ไว้เจอกันใหม่ครับ!!!

nuangnut1996

สนุกมากครับ

คำปุ้ย

ผมชอบมากๆกับเรื่องราวแนวครอบครัวมองดูอาจจะผิดจรรยาบรรณ
แต่ความรู้สึกบางทีมันไม่ข้อกำหนดผมเชื่อว่ามีบางกลุ่มอาจมีบางคนเผชิญแบบนี้
ขอเปนกำลังใจให้คับ  ไม่ว่าบทสรุปจะเปนเช่นไร(แอบลุ้นมากกกกให้แฮปปี้)
ตามต่อตอนต่อไปขอบคุนมากกกกคับ

mojimaru

ขอบคุณครับ