วันนั้น...ที่ตะวันหวนคืน (บท11)

Artit010

บทที่ ๑๑: ก้าวสู่รั้วมหาวิทยาลัย
เมื่อถึงวัยที่ต้องเลือกเส้นทางอนาคตในระดับอุดมศึกษา เพื่อนๆ ส่วนใหญ่ของตะวันต่างก็พากันมุ่งหน้าสู่เมืองใหญ่ เพื่อแสวงหาโอกาสทางการศึกษาที่ดีกว่า และเปิดประสบการณ์ใหม่ๆ ให้กับชีวิต แต่สำหรับตะวันแล้ว การตัดสินใจเลือกมหาวิทยาลัยกลับเป็นสิ่งที่ง่ายดาย เขาเลือกที่จะศึกษาต่อในมหาวิทยาลัยของจังหวัดเดิม แม้ว่าจะมีคณะและสาขาที่เขาสนใจในเมืองหลวงก็ตาม เหตุผลเบื้องหลังการตัดสินใจนั้นเรียบง่าย ทว่าหนักแน่น...เขาต้องการอยู่ใกล้ภาคิน
ความรู้สึกที่ซับซ้อนและต้องห้ามที่มีต่อผู้เป็นพ่อ ยังคงเป็นสิ่งที่ตะวันต้องต่อสู้และเก็บซ่อนไว้ในส่วนลึกของจิตใจ การอยู่ห่างไกลอาจจะช่วยให้เขาสร้างระยะห่างจากภาคินได้ แต่ในขณะเดียวกัน ความห่วงใยที่ฝังรากลึกในหัวใจก็ทำให้เขาไม่อาจทิ้งพ่อไปได้ การได้อยู่ในจังหวัดเดียวกัน อย่างน้อยก็ทำให้เขาสามารถแวะเวียนมาดูแลและใกล้ชิดพ่อได้บ้างในบางโอกาส
การเข้าสู่รั้วมหาวิทยาลัย ถือเป็นการเปลี่ยนแปลงครั้งสำคัญในชีวิตของตะวัน เขาต้องปรับตัวเข้ากับสภาพแวดล้อมใหม่ เพื่อนใหม่ และระบบการเรียนรู้ที่แตกต่างไปจากสมัยมัธยมปลาย อาจารย์ที่ปรึกษาของตะวันคือ อาจารย์ภัทร อาจารย์หนุ่มวัยกลางคน ผู้มีบุคลิกอบอุ่นและเป็นกันเอง อาจารย์ภัทรเป็นที่รักของนักศึกษา และมักจะใส่ใจดูแลลูกศิษย์อย่างใกล้ชิด
ในช่วงสัปดาห์แรกของการเปิดภาคเรียน อาจารย์ภัทรได้เรียกนักศึกษาในกลุ่มที่ปรึกษามาพูดคุยเป็นการส่วนตัว เพื่อทำความรู้จักและให้คำแนะนำเกี่ยวกับการเรียนและการใช้ชีวิตในมหาวิทยาลัย เมื่อถึงคิวของตะวัน อาจารย์ภัทรสังเกตเห็นถึงความเงียบขรึมและความไม่มั่นใจบางอย่างในตัวนักศึกษาหนุ่ม
“ตะวัน...ดูเหมือนเธอจะเป็นคนเงียบๆ นะ มีอะไรไม่สบายใจหรือเปล่า?” อาจารย์ภัทรเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล
ตะวันรีบส่ายหน้า “เปล่าครับอาจารย์ ผมสบายดีครับ แค่ยังไม่ค่อยชินกับบรรยากาศที่นี่เท่าไหร่”
“ไม่ต้องกังวลนะ ค่อยๆ ปรับตัวไป ถ้ามีอะไรไม่เข้าใจ หรือมีปัญหาอะไร บอกอาจารย์ได้เสมอ” อาจารย์ภัทรยิ้มให้ด้วยความเมตตา
ตลอดภาคเรียน อาจารย์ภัทรยังคงสังเกตพฤติกรรมของตะวันอยู่เสมอ เขาสังเกตเห็นว่าตะวันมักจะเก็บตัว ไม่ค่อยสุงสิงกับเพื่อนคนอื่นๆ และในบางครั้งก็มีท่าทีเหม่อลอยเหมือนกำลังครุ่นคิดถึงบางสิ่งบางอย่าง
“ตะวัน...อาจารย์สังเกตว่าช่วงหลังๆ เธอดูไม่ค่อยสดใส มีอะไรไม่สบายใจหรือเปล่า?” อาจารย์ภัทรเคยถามด้วยความเป็นห่วง
ตะวันยังคงปฏิเสธ “ไม่มีอะไรครับอาจารย์ ผมแค่...คิดถึงบ้านบ้างครับ”
อาจารย์ภัทรพยักหน้าด้วยความเข้าใจ “การจากบ้านมาเรียนไกลๆ อาจจะทำให้รู้สึกเหงาได้บ้าง แต่ลองเปิดใจคบเพื่อนๆ ดูนะ พวกเขาจะช่วยให้เธอรู้สึกดีขึ้นได้”
แม้จะได้รับคำแนะนำจากอาจารย์ภัทร แต่ตะวันก็ยังคงรักษาระยะห่างจากเพื่อนร่วมมหาวิทยาลัยส่วนใหญ่ เขาใช้เวลาส่วนใหญ่ในการเรียน อ่านหนังสือ และเดินทางกลับบ้านในช่วงสุดสัปดาห์ เพื่อไปเยี่ยมภาคิน
การกลับบ้านทุกสัปดาห์ กลายเป็นสิ่งที่ตะวันตั้งใจทำ แม้ว่าการเดินทางจะเหนื่อยล้า และบางครั้งเขาก็มีงานที่มหาวิทยาลัยต้องจัดการ แต่การได้เห็นหน้าพ่อ ได้พูดคุยกันบ้างเล็กน้อย ก็เป็นสิ่งที่เติมเต็มความรู้สึกในใจของเขา
อย่างไรก็ตาม ความรู้สึกผิดและความเขินอายยังคงเป็นอุปสรรคในการปฏิสัมพันธ์ระหว่างเขากับภาคิน ตะวันยังคงหลีกเลี่ยงการสบตา และพยายามรักษาระยะห่างทางกายภาพ การพูดคุยก็เป็นไปอย่างระมัดระวัง ราวกับกลัวว่าความรู้สึกที่แท้จริงจะหลุดลอดออกมา
ภาคินเองก็ยังคงรู้สึกสับสนกับท่าทีที่เปลี่ยนไปของลูกชาย เขาสังเกตเห็นว่าตะวันมาเยี่ยมบ้านทุกสัปดาห์ แต่ก็สัมผัสได้ถึงความไม่เป็นธรรมชาติและความห่างเหินบางอย่าง
“ไอ้ตะวัน...ทำไมช่วงนี้มึงดูแปลกๆ วะ? เหมือนมีอะไรปิดบังพ่ออยู่” ภาคินเคยถามด้วยน้ำเสียงที่เจือไปด้วยความกังวลและความน้อยใจ
ตะวันรีบปฏิเสธ “ไม่มีอะไรครับพ่อ ผมแค่...ปรับตัวกับชีวิตมหาวิทยาลัยยังไม่ค่อยได้”
แต่คำตอบนั้นไม่ได้ทำให้ภาคินคลายความสงสัยลงได้เลย เขารู้สึกว่าลูกชายของเขากำลังเผชิญหน้ากับบางสิ่งบางอย่างที่ยากลำบาก แต่ไม่ยอมเปิดปากบอกเขา
แม้จะพยายามสร้างระยะห่างจากภาคิน แต่ความห่วงใยที่ตะวันมีต่อพ่อกลับไม่เคยจางหายไป เขามักจะคอยสังเกตความเป็นอยู่ของพ่ออย่างเงียบๆ สอบถามจากเพื่อนบ้านถึงอาการเจ็บป่วยเล็กๆ น้อยๆ และพยายามช่วยเหลือเท่าที่เขาจะทำได้ในฐานะลูกชาย
ในช่วงวันหยุดยาว ตะวันเลือกที่จะกลับมาอยู่บ้านตลอดช่วงเวลา แม้ว่าเพื่อนๆ จะชวนไปเที่ยวต่างจังหวัด เขาก็ปฏิเสธด้วยเหตุผลต่างๆ นานา สิ่งที่สำคัญที่สุดสำหรับเขาคือการได้อยู่ใกล้ชิดและดูแลภาคิน
ความรู้สึกที่ต้องห้ามยังคงเป็นสิ่งที่ตะวันต้องต่อสู้และเก็บซ่อนไว้ในใจ การพยายามสร้างระยะห่างอาจจะช่วยลดความเขินอายได้บ้าง แต่ความห่วงใยและความผูกพันที่ลึกซึ้งที่มีต่อภาคิน กลับทำให้เขาไม่สามารถตัดขาดจากพ่อได้อย่างเด็ดขาด ตะวันยังคงวนเวียนอยู่กับความสับสนและความขัดแย้งภายในใจ โดยไม่รู้ว่าจะหาทางออกให้กับความรู้สึกนี้ได้อย่างไร...
(โปรดติดตามตอนต่อไป)

nuangnut1996

สนุกมากครับ

Ken09

รอๆคับ

x-2008

สนุกมากครับ