|
เสียงโห่ร้องจากอัฒจันทร์ยังคงก้องอยู่ในหูผม แม้ว่าเกมฟุตบอลประเพณีระหว่างสองมหาวิทยาลัยที่เก่าแก่และมีชื่อเสียงที่สุดในประเทศจะจบลงแล้วก็ตาม การแข่งขันที่เต็มไปด้วยประวัติศาสตร์ ความขลัง และศักดิ์ศรีของสถาบันอันทรงเกียรติ กลิ่นหญ้าเปียกๆ ผสมกลิ่นเหงื่อและความตึงเครียดของเกมการแข่งขันทำให้บรรยากาศอบอวลไปด้วยความคึกคักและตึงเครียด แต่สำหรับผม... ทุกอย่างรอบตัวดูเหมือนจะเลือนหายไปชั่วขณะ... เมื่อสายตาและ... ความปรารถนาบางอย่าง... ของผม... จับจ้องอยู่ที่คนเดียว... ภูผา เขาเพิ่งลงจากสนามด้วยชัยชนะอันงดงาม ไม่ใช่แค่ชนะ แต่เขายังเป็น ดาวซัลโว ของเกมนี้อีกด้วย เสื้อบอลสีขาวสะอาดตาที่แนบไปกับรูปร่างสมส่วนมีลีนของเขาเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ ทำให้เห็นมัดกล้ามเนื้อลีนๆ ที่แผ่นหลังกว้างได้อย่างชัดเจน ไหล่ที่ดูกำยำรับกับช่วงคอที่ระหง... ทุกส่วนของร่างกายเขาดูราวกับถูกปั้นมาอย่างประณีต ผมชอบมองแผ่นหลังและต้นคอของภูผาเป็นพิเศษ... ชอบจังหวะที่กล้ามเนื้อพวกนั้นขยับเวลาเขาเคลื่อนไหว... และยิ่งชอบ... หลังหู ของเขา... ใบหูที่ดูขาว... ตัดกับผมสีดำที่ตัดมาอย่างเนี้ยบจนเห็น ไรผมที่ไถ ขึ้นไป... มันเป็นรายละเอียดเล็กๆ น้อยๆ ที่ทำให้เขาดูหล่อ... ในแบบที่... ทำให้ร่างกายผมร้อนผ่าวขึ้นมาอย่างห้ามไม่ได้... ภูผาเดินมานั่งลงบนม้านั่งไม้ข้างๆ ผม ใบหน้าตี๋ขาวเนียนของเขาดูนิ่งเหมือนปกติ คิ้วเข้มโก่งๆ ของเขาขมวดเข้าหากันเล็กน้อยขณะที่เขากำลังใช้ผ้าขนหนูเช็ดเหงื่อตามใบหน้า ดวงตาดำใสแป๋วอันเป็นเอกลักษณ์ของเขาซึ่งปกติจะดูสงบ ตอนนี้ดูเหมือนจะมีความเหนื่อยล้าบางอย่างแฝงอยู่ แต่มันก็ยังคงแฝงความนิ่งและความลึกซึ้งอันเป็นเอกลักษณ์นั้นไว้ เป็นแววตาที่เวลาจ้องมองใครแล้วเหมือนจะ ละลาย อีกฝ่ายได้... แววตาที่ทำให้ผม... คลั่งไคล้... อยากให้แววตาแบบนั้น... มองมาที่ผม... ในแบบที่ผมปรารถนา... แต่น่าเศร้าที่แววตานั้นไม่เคยมองมาที่ผมด้วยความรู้สึกแบบที่ผมมีให้เขา "ไอ้ภูแม่งโคตรหล่อเลยว่ะวันนี้! ขาวจั๋ว ชิบหาย!" เสียงกรดังขึ้นมาจากอีกมุม กรเป็นคนโผงผางที่สุดในกลุ่มของเรา แต่ก็จริงใจและตรงไปตรงมาเสมอ ผมพยักหน้าเบาๆ เห็นด้วยกับกรในใจ "เออ หล่อจริง... หล่อจนแม่ง... อยาก..." ผมพูดเสริมเสียงเบาๆ แต่กลืนคำท้ายไว้... "แต่กูว่ามันดูนิ่งกว่าปกติปะวะ" ผมสังเกตเห็นความผิดปกติเล็กๆ ในตัวเขาเสมอ... ความนิ่งที่มากกว่าความนิ่งปกติของเขา "มันก็เป็นของมันงี้แหละ นิ่งๆ แต่ฟอร์มดีตลอด" ปอนด์พูดขึ้นบ้าง ปอนด์ดูมั่นใจในตัวเองเสมอ หน้าตาดี คมเข้ม แต่ผมก็สัมผัสได้ถึงความซับซ้อนบางอย่างในตัวเขา... หรืออาจจะเป็นแค่สิ่งที่ผมคิดไปเองก็ได้... ความรู้สึกบางอย่างที่ปอนด์มีต่อภูผา... ความรู้สึกที่คล้ายกับ... ความหมั่นไส้... หรืออาจจะ... ความปรารถนา... ในรูปแบบอื่น... เพื่อนๆ ทยอยกันไปอาบน้ำและเปลี่ยนเสื้อผ้า ในจังหวะที่ภูผากำลังจะเปลี่ยนกางเกงใน ผมก็แอบเหลือบมอง... กางเกงในสีเรียบๆ นั้นแนบไปกับ บั้นท้าย ของเขา บั้นท้าย ที่ดูกลม แน่น และ ขาวจั๋ว อย่างน่ามอง มันเป็น บั้นท้าย ที่สมบูรณ์แบบในแบบของ ชายแท้... ที่ทำให้ร่างกายผมตึงเครียดขึ้นมาทันที... ลมหายใจเหมือนจะติดขัด... ของล้ำค่า ที่ผมได้แต่มองจากด้านหลังในชุดบอล หรือแอบมองในห้องแต่งตัว... ผมเห็นลักยิ้มเล็กๆ ที่ก้นของเขาเมื่อเขาขยับตัว... ทุกรายละเอียดเล็กๆ น้อยๆ บนร่างกายของภูผามันกระตุ้นความปรารถนาในตัวผมอย่างรุนแรง... ความปรารถนาที่รู้ดีว่าไม่มีทางเป็นจริงได้ "ไอ้ภู มึงโอเคปะวะ" เสียงกรดังขึ้นอีกครั้ง ทำให้ภูผาที่กำลังจะเปลี่ยนกางเกงในชะงักเล็กน้อย ภูผาหันกลับมามองกร เขาพยักหน้าเบาๆ "อืม... ก็โอเค" เสียงของเขาดูเรียบๆ เหมือนปกติ แต่ผมสัมผัสได้ถึงความเหนื่อยล้าบางอย่างที่แฝงอยู่ในน้ำเสียงและแววตาของเขา... ความเหนื่อยล้าที่ไม่ได้มาจากเกมฟุตบอล "กูว่ามึงดูแปลกๆ ตั้งแต่ก่อนลงสนามแล้วนะ" ปอนด์ที่เดินออกมาจากห้องน้ำแล้วพูดเสริม "ก็... เหนื่อยๆ มั้ง" ภูผาตอบเลี่ยงๆ เขาไม่ชอบแสดงความอ่อนแอให้ใครเห็น โดยเฉพาะเรื่องความรู้สึก... โดยเฉพาะเรื่อง... รินทร์ "เหนื่อยหรือเรื่องรินทร์วะ" ปอนด์ถามตรงๆ น้ำเสียงของปอนด์ฟังดูเหมือนเป็นห่วง แต่ก็แฝงนัยยะบางอย่างที่ยากจะอธิบาย... นัยยะที่ผมรู้สึกได้เสมอว่าปอนด์มีบางอย่างกับเรื่องนี้ ภูผาเงียบไปเล็กน้อย เขามีปฏิกิริยาเล็กๆ ที่ผมมักจะสังเกตเห็นเวลาเขาไม่สบายใจ... เขาใช้ลิ้นสี ชมพู แลบออกมาแตะริมฝีปากล่างเบาๆ ... ปากแดง ของเขาที่ปกติก็ดูมีเลือดฝาดอยู่แล้ว ยิ่งดูน่ามองเมื่อมีท่าทางเล็กๆ นี้ประกอบ ทำให้ผมรู้สึก... อยากจะสัมผัส... "อืม..." เขาพยักหน้าอีกครั้ง ยอมรับอย่างอ้อมๆ ว่าเป็นเรื่องของรินทร์ "แม่ง! กูบอกมึงแล้วไงว่าผู้หญิงคนนั้นมันไม่น่าไว้ใจ" กรพูดอย่างหัวเสีย เขาเป็นเพื่อนที่รักภูผามาก และมักจะหัวร้อนแทนเพื่อนเสมอ "เออ มึงก็... ทำใจนะเพื่อน" ผมตบบ่าภูผาเบาๆ ผมรู้สึกเจ็บปวดแทนเขาจริงๆ การอกหักจากรักแรกมันคงจะหนักหนาสำหรับคนอย่างภูผาที่ รักใครรักจริง... คนที่ภายนอกดูสมบูรณ์แบบไปหมด แต่ภายในก็มีความเปราะบางซ่อนอยู่ การอกหักครั้งนี้คงทิ้งรอยร้าวที่ลึกกว่าที่ใครๆ คิด... แต่ลึกๆ ในใจผม... ความรู้สึกซับซ้อนที่ปะปนไปด้วยความเห็นใจ... และ... ความปรารถนาที่ไม่อาจควบคุมได้... มันตีรวนอยู่ในอก... "เห็นแก่ตัวชิบหาย" ปอนด์พึมพำเสียงเบา ผมไม่แน่ใจว่าเขาหมายถึงรินทร์ หรือหมายถึงใครกันแน่... หรือหมายถึงตัวเขาเอง... หรือหมายถึงตัวผม... ที่กำลังคิดอะไรบ้าๆ อยู่... ภูผาเงยหน้าขึ้นมองพวกเรา ใบหน้าของเขาดูนิ่งเหมือนจะควบคุมอารมณ์ไว้ได้ แต่ในแววตาดำใสแป๋ว ที่เคยจ้องมองลูกฟุตบอลอย่างมุ่งมั่นเมื่อครู่นี้กลับเต็มไปด้วยความเจ็บปวดและความสับสนฉายชัด... แววตาที่ทำให้ผมเจ็บปวดตามไปด้วย "กู... เพิ่งเห็นรูปที่รินทร์ลงกับแฟนใหม่เมื่อกี้... ตอนลงเวที..." กร ปอนด์ และผม มองหน้ากันอย่างอึ้งๆ พวกเราเพิ่งรู้ว่าเขาเห็นรูปนั้นเมื่อไม่นานมานี้เอง... ในช่วงเวลาที่เขากำลังเฉิดฉายอยู่บนเวทีในฐานะดาวเด่น... ในช่วงเวลาที่เขาควรจะมีความสุขที่สุด "เชี่ย... มันคบกันตอนไหนวะ" กรสบถ "ไม่รู้เหมือนกัน..." ภูผาตอบเสียงเบา เขาหลุบตาลงมองพื้นอีกครั้ง... ใบหน้าตี๋ขาวเนียนของเขาดูหม่นลงอย่างเห็นได้ชัด บรรยากาศในห้องแต่งตัวที่เคยคึกคักพลันเงียบลงไปชั่วขณะ พวกเรารู้ดีว่าภูผาเป็นคนแบบไหน... คุณชาย ผู้มาจากครอบครัวที่ รวยมาก พ่อแม่ทำธุรกิจใหญ่โตในกรุงเทพฯ ใช้ชีวิตอยู่ในสังคมที่ดี... แต่ก็มีความไม่มั่นคงภายในที่มาจากความคาดหวังสูงและการเลี้ยงดูที่พ่อแม่ยุ่ง... การอกหักครั้งนี้คงทิ้งรอยร้าวที่ลึกกว่าที่ใครๆ คิด... "เอาไงวะไอ้ภู" กรถามขึ้นทำลายความเงียบ ภูผาเงียบไปอีกครั้ง เขาทำ ท่าทางประจำตัว ที่ผมสังเกตเห็นบ่อยๆ – เอาคอเสื้อขึ้นมาแตะบริเวณ ปากแดง แล้วเหมือนจะดมคอเสื้อตัวเองเบาๆ ผมรู้ว่านี่คือท่าทางที่เขาทำเวลาเขารู้สึกประหม่าหรือไม่สบายใจ... เขาอาจจะกำลังรู้สึกแบบนั้นอย่างหนักตอนนี้... ดวงตาของเขาดูเหม่อลอยเล็กน้อย... เหมือนกำลังพยายามหนีจากความจริง... "ไป... หาอะไรทำกันปะ" ภูผาพูดขึ้นในที่สุด น้ำเสียงของเขาไม่ใช่เสียงที่เต็มไปด้วยความกระตือรือร้น แต่เป็นเสียงที่เหมือนกำลังหาทางหนีจากความรู้สึกบางอย่าง... หนีจากความเจ็บปวด... หนีจากความว่างเปล่า "เออ! ไปดิ!" กรเห็นด้วยอย่างรวดเร็ว "ไปไหนดีวะ" ปอนด์ยิ้มมุมปากเล็กน้อย "กูก็ว่างอยู่" เขาดูเหมือนจะรู้ทันบางอย่างในความคิดของกร ผมมองภูผา ผมเห็นแววตาที่ยังคงเจ็บปวดอยู่ แต่ก็มีประกายบางอย่างที่ดูเหมือนความต้องการที่จะหลุดพ้น... และผมก็มีความหวังเล็กๆ ที่ซ่อนอยู่เช่นกัน... ความหวังที่ปะปนไปด้วยความปรารถนา... หวังว่าการเปลี่ยนแปลงนี้อาจจะนำพาอะไรบางอย่างมาให้เรา... มาให้ผม... "ไป... ไปพัทยา" กร เสนอขึ้นมาอย่างกะทันหัน "ไปพัทยาเลย คืนนี้เลย!" ภูผาที่กำลังเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่าง หันกลับมามองกรช้าๆ แววตาดำใสแป๋วของเขา... ดูประหลาดใจเล็กน้อย... หรืออาจจะ... สนใจ? "เอาดิ! ไปกันเลย!" ปอนด์เห็นด้วยอย่างรวดเร็ว ผมมองภูผา หัวใจเต้นแรง... ความคาดหวัง... และ... ความปรารถนาในตัวเขา... พุ่งสูงขึ้น... ผมเห็นแววตาที่ยังคงเจ็บปวดอยู่ แต่ก็มีประกายบางอย่างที่ดูเหมือนความต้องการที่จะหลุดพ้น... เหมือนเรือที่กำลังจะหลุดลอยไปในทะเลที่ไม่คุ้นเคย... และผมก็มีความหวังเล็กๆ ที่ซ่อนอยู่เช่นกัน... ความหวังที่ทำให้ร่างกายผมร้อนผ่าวขึ้น... ความหวังว่าการเดินทางครั้งนี้จะนำพาภูผาไปสู่ประสบการณ์ใหม่ๆ... ประสบการณ์ที่อาจจะทำให้โลกของภูผาเปลี่ยนไป... และอาจจะ... เปิดโอกาสบางอย่างให้กับผมเอง... "ไป... ไปพัทยา" ภูผาตอบตกลงในที่สุด น้ำเสียงของเขาดูเหมือนกำลังตัดสินใจทำอะไรบางอย่างที่อยู่นอกแผนที่วางไว้โดยสิ้นเชิง... การตัดสินใจที่มาจากความเจ็บปวด... และความต้องการที่จะปลดปล่อย "โอเค! งั้นรีบกลับไปเก็บของ แล้วเจอกันบ้านกูเลย!" กรพูดอย่างตื่นเต้น ไม่นานหลังจากนั้น รถยนต์คันหรูของกรก็กำลังแล่นฉิวอยู่บนถนนมุ่งหน้าสู่ภาคตะวันออก บรรยากาศในรถเต็มไปด้วยเสียงเพลงและเสียงพูดคุยของเพื่อนๆ ที่พยายามทำให้ภูผารู้สึกดีขึ้น... มีแค่ผมที่นั่งอยู่ข้างๆ ภูผาเงียบๆ ภูผานั่งอยู่เบาะหลังข้างหน้าต่าง เขามองออกไปนอกรถ แสงไฟจากเมืองที่ค่อยๆ ห่างออกไปสะท้อนในดวงตาที่ยังคงนิ่ง แต่ผมรู้ว่าภายในใจของเขากำลังรู้สึกถึงความว่างเปล่าจากการอกหัก และความรู้สึกประหลาดที่กำลังก่อตัวขึ้นจากการตัดสินใจไปพัทยาอย่างกะทันหัน ผมสัมผัสได้ถึงความตึงเครียดที่แผ่ออกมาจากเขา แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร เพียงแค่นั่งเป็นเพื่อนอยู่เงียบๆ แอบมองใบหน้าด้านข้างของภูผาที่สะท้อนแสงไฟเป็นครั้งคราว... หน้าตี๋ขาวเนียนที่ผมหลงใหล... อยากจะเอามือไปสัมผัสเบาๆ... แต่ทำได้แค่... มอง... ยิ่งเวลาที่เขาหันหน้าหนีไปมองนอกหน้าต่าง... ผมยิ่งชอบมอง หลังหู ของเขา... ใบหูที่ดูขาว... ตัดกับผมสีดำที่ตัดมาอย่างเนี้ยบจนเห็น ไรผมที่ไถ ขึ้นไป... รายละเอียดเล็กๆ น้อยๆ เหล่านี้มันทำให้เขาดูหล่อ... ในแบบที่... กระตุ้นความปรารถนาในตัวผม... จนเหมือนจะลุกไหม้... แล้วจู่ๆ... แขนของภูผาก็มาโอบไหล่ผมไว้... เป็นการโอบแบบเพื่อนผู้ชายที่ทำกัน... แต่สำหรับผม... ความรู้สึกมันซับซ้อนกว่านั้นมาก... ความร้อนจากแขนของเขามันแผ่เข้ามา... ทำให้หัวใจผมเต้นแรงขึ้น... เลือดสูบฉีด... รู้สึกร้อนไปทั่วทั้งร่าง... ผมได้แต่พยายามควบคุมตัวเอง... ไม่ให้คิดไปไกล... ไม่ให้ความปรารถนาที่เก็บซ่อนไว้... มันแสดงออกมาทางสีหน้า... รถของกรมาจอดสนิทที่ปลายถนนวอล์คกิ้งสตรีท แสงไฟนีออนหลากสีสาดส่องไปทั่ว กลิ่นอาหารทะเลปิ้งย่างปะปนกับกลิ่นน้ำหอมฉุนๆ และกลิ่นบุหรี่ลอยคละคลุ้งอยู่ในอากาศ เสียงเพลงจากบาร์ต่างๆ แข่งกันดังกระหึ่ม ผู้คนเดินเบียดเสียดกันเต็มสองข้างทาง... นี่คือโลกที่แตกต่างจากสนามฟุตบอลหรือห้องเรียนเศรษฐศาสตร์อย่างสิ้นเชิง "เอาล่ะ! ถึงแล้วววว!" กรตะโกนอย่างตื่นเต้น ใบหน้าของเขาดูสนุกสนานเต็มที่ ปอนด์ยิ้มมุมปาก เดินนำพวกเราเข้าไปในฝูงชน ส่วนผม... ผมเดินอยู่ข้างๆ ภูผา ภูผาดูนิ่งกว่าปกติเล็กน้อย แววตาดำใสแป๋วของเขา... ที่ปกติจะดูสงบ... ตอนนี้ดูเหมือนกำลังกวาดมองไปรอบๆ อย่างใคร่ครวญ... หรืออาจจะแค่ประหลาดใจกับสิ่งที่เห็น เขาไม่ได้แสดงอาการตกใจหรือรังเกียจ แต่ก็ไม่ได้ดูตื่นเต้นเหมือนกรหรือปอนด์ "แม่ง! คนเยอะสัสๆ!" กรพูด "เออ ไม่เคยมาตอนคนเยอะขนาดนี้" ปอนด์เสริม ผมมองภูผา เขาดูเงียบไป ผมรู้ว่านี่ไม่ใช่ที่ที่เขาคุ้นเคย... คุณชาย อย่างเขาที่ใช้ชีวิตอยู่ในฟองสบู่ที่ถูกสร้างมาอย่างดี คงไม่เคยเจออะไรแบบนี้บ่อยนัก เราเดินลึกเข้าไปเรื่อยๆ ผ่านหน้าร้านต่างๆ ที่เปิดเพลงเสียงดัง มีผู้หญิงยืนเรียกลูกค้าอยู่หน้าร้าน บางคนก็แต่งตัวหวือหวา บางคนก็ดูธรรมดาๆ แต่ทุกคนต่างส่งสายตาเชิญชวนมาที่เรา... หรืออาจจะแค่ที่ภูผาคนเดียว กรกับปอนด์เลือกร้านหนึ่งที่ดูมีคนเยอะๆ เราเดินเข้าไปข้างใน บรรยากาศข้างในร้านค่อนข้างมืด มีแสงไฟสีแดงสลัวๆ ส่องไปทั่ว กลิ่นบุหรี่และกลิ่นอับๆ คลุ้งอยู่ในอากาศ เสียงเพลงดังมากจนแทบไม่ได้ยินเสียงพูดคุย เราหาที่นั่งได้ตรงมุมหนึ่งที่ไม่ไกลจากเวทีเล็กๆ กลางร้าน บนเวทีนั้น... มีผู้หญิงคนหนึ่งกำลังแสดง "โชว์ปิงปอง" อยู่... เธอเป็นผู้หญิงที่ดูมีอายุ... น่าจะประมาณสี่สิบกว่าๆ รูปร่างท้วมเล็กน้อย ผิวคล้ำ ไม่ได้ขาวเหมือนสาวๆ ที่ยืนหน้าร้าน แต่มั่นใจในตัวเองอย่างน่าทึ่ง... เธอไม่ได้สวยตามมาตรฐานทั่วไป แต่กลับมีเสน่ห์บางอย่างที่น่ามอง... ผมไม่เคยเห็นอะไรแบบนี้มาก่อน มัน... แปลก... และ... น่าทึ่ง... ในเวลาเดียวกัน ผมเหลือบมองภูผา เขาจ้องมองไปที่เวทีด้วยสายตาที่... นิ่ง... แต่ผมสัมผัสได้ถึงความรู้สึกบางอย่างที่ซ่อนอยู่ในแววตาดำใสแป๋ว คู่นั้น... ความประหลาดใจ... ความสับสน... และ... ความสนใจ... น่าจะตื่นเต้นอยู่เหมือนกัน... ผู้หญิงบนเวทีแสดงโชว์ไปเรื่อยๆ ตามจังหวะเพลง เธอไม่ได้มองมาที่เราเป็นพิเศษในตอนแรก... จนกระทั่ง... สายตาของเธอ... กวาดมาเจอเข้ากับ... ภูผา รอยยิ้มปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเธอ รอยยิ้มที่ดู... รู้ทัน... และ... สนุก... เธอหยุดการแสดงไปเล็กน้อย... แล้วชี้มาที่ภูผา... "แหมะ... คืนนี้มีหนุ่มหล่อมานั่งอยู่ตรงนี่นี่เอง... รูปหล่อ จ๋า... ไม่เคยมาดูเหรอจ๊ะ... ดูหน้าสิ... ตกใจหมดเลย..." เสียงของเธอดังชัดเจนไปทั่วร้าน แม้จะมีเสียงเพลงกลบ ภูผาดู... ชะงัก... ไปอีกครั้ง... ใบหน้าตี๋ขาวเนียนของเขาที่เคยดูนิ่งๆ ตอนนี้มีสีแดงเรื่อขึ้นมาเล็กน้อย... แววตาดำใสแป๋วของเขาเบิกกว้างขึ้น... ฉายแวว... ประหม่า... อย่างที่ไม่เคยเห็นมาก่อน... เป็นมุมที่น่ารัก... และ... กระตุ้นความรู้สึกในตัวผม... "มานั่งเงียบๆ คนเดียวเลยนะจ๊ะ รูปหล่อ... มาให้ป้าปลอบใจไหมจ๊ะ... ไม่ต้องอายหรอก... มาดูโชว์แบบนี้... แสดงว่า... ก็อยาก ลองอะไรแบบใหม่ๆ ใช่ไหมล่ะ..." เธอพูดต่อพร้อมกับส่งสายตาที่... ยั่วยวน... มาที่ภูผา เธอไม่ได้เดินลงมาจากเวที... ไม่ได้สัมผัสตัวภูผา... แค่พูด... แค่ยิ้ม... แค่ส่งสายตา... แต่คำพูดและท่าทางของเธอมันกลับทรงพลังอย่างประหลาด... โดยเฉพาะเมื่อพุ่งเป้ามาที่ภูผา... คุณชาย ที่ไม่เคยถูกแซวแบบนี้... ไม่เคยถูกมองด้วยสายตาแบบนี้... ในสถานที่แบบนี้... ภูผาไม่ได้ตอบอะไร... เขาเพียงแค่... หลบสายตา... ใบหน้าของเขายิ่งแดงขึ้น... เขาทำ ท่าทางประจำตัว ที่ผมสังเกตเห็นบ่อยๆ – เอาคอเสื้อขึ้นมาแตะบริเวณ ปากแดง แล้วเหมือนจะดมคอเสื้อตัวเองเบาๆ ... แสดงว่าเขากำลังรู้สึกประหม่า... อย่างหนัก... แต่ก็ยังคงความนิ่งไว้ที่สุดเท่าที่จะทำได้ กรกับปอนด์หัวเราะคิกคัก... ดูเหมือนจะสนุกที่เพื่อนถูกแซว ส่วนผม... หัวใจของผมเต้นแรง... ความปรารถนาในตัวภูผา... เหมือนถูกจุดประกายขึ้นมา... ความรู้สึกหลากหลายถาโถมเข้ามาอีกครั้ง... หึง... ที่ผู้หญิงคนนั้นแซวภูผา... หึง... ที่ภูผาดู... ประหม่า... และ... น่ารัก... ในเวลาเดียวกัน... มันเป็นความเจ็บปวด... ที่ผสมกับ... ความตื่นเต้น... และ... ความหวัง... ผู้หญิงบนเวทีเห็นว่าภูผาไม่มีปฏิกิริยาตอบโต้ เธอก็หัวเราะอีกครั้ง ก่อนจะกลับไปแสดงโชว์ของตัวเองต่อ... "เฮ้ยไอ้ภู! ให้ทิปดิ!" เสียงกรดังขึ้นข้างๆ ผม ภูผาหันมามองกร แววตาดำใสแป๋วของเขา... ดูประหลาดใจเล็กน้อย... เหมือนไม่เคยคิดเรื่องนี้มาก่อน "เออ ให้ทิปหน่อยดิเพื่อน เขาอุตส่าห์แซวมึงออกขนาดนี้" ปอนด์เสริมขึ้นบ้าง น้ำเสียงของปอนด์ดูชิลล์ๆ แต่ก็แฝงการยุยงเล็กน้อย ภูผาดูลังเล... ใบหน้าตี๋ขาวเนียนของเขาที่แดงอยู่แล้ว ยิ่งแดงขึ้นไปอีก... เขาทำ ท่าทางประจำตัว อีกครั้ง – เอาคอเสื้อขึ้นมาแตะบริเวณ ปากแดง แล้วดมคอเสื้อตัวเองเบาๆ... แสดงว่าเขากำลังรู้สึกประหม่าอย่างหนักกับสถานการณ์นี้ แต่สุดท้าย... เขาก็พยักหน้าเบาๆ... เหมือนยอมรับ... เขาล้วงกระเป๋ากางเกง... หยิบแบงค์ออกมาใบหนึ่ง... เขาค่อยๆ ลุกขึ้นยืน... เดินตรงไปที่ขอบเวที... ด้วยท่าทางที่ดู... ไม่มั่นคงนัก... (ผมรู้ว่าเขาประหม่ามากแค่ไหน... แต่เขาก็กำลังจะทำ... นี่คือการก้าวออกจาก Comfort Zone ที่แท้จริง...) ผมมองเขา... หัวใจเต้นรัวแรง... ความปรารถนาในตัวเขา... พุ่งสูงขึ้นไปอีกระดับ... เขาจะทำอะไร... ผู้หญิงบนเวทียิ้มกว้างขึ้น... เธอยื่นมือออกมา... เหมือนจะรับทิป... แต่เธอไม่ได้มีช่อดอกไม้... ภูผาเดินไปหยุดตรงหน้าเธอ... ยื่นแบงค์ในมือ... แล้ว... ด้วยท่าทางที่เคอะเขิน... แต่เด็ดเดี่ยว... ค่อยๆ สอดแบงค์นั้นเข้าไป... ในกลีบเนื้อ... ที่เปิดอยู่... ของผู้หญิงคนนั้น... มือของเขาดูสั่นเล็กน้อย... การกระทำนั้น... มัน... น่ามอง... และ... กระตุ้นความรู้สึกในตัวผมอย่างรุนแรง... ผม... นิ่งงันไป... หัวใจเต้นรัวแรง... เลือดสูบฉีดไปทั่วทั้งร่าง... ภาพตรงหน้ามัน... เกินกว่าที่ผมจะจินตนาการได้... ความรู้สึกหลากหลายถาโถมเข้ามา... ทั้งตกใจ... ทึ่ง... และ... ความรู้สึก... ที่ร้อนผ่าวขึ้นมาอย่างห้ามไม่ได้... ความปรารถนา... ที่อยากจะเป็น... ผู้หญิงคนนั้น... อยากจะให้มือของภูผา... สัมผัส... ผม... แบบนั้นบ้าง... นี่คือการกระทำที่... ถึงเนื้อถึงตัวอย่างที่สุด... ของเพื่อน ชายแท้ ของผม... กับผู้หญิง... เขาเงยหน้าขึ้นมองผู้หญิงคนนั้น... แววตาดำใสแป๋วของเขา... ยังคงมีความประหม่า... และ... สับสน... อยู่... ผู้หญิงคนนั้นยิ้มให้เขา... ยิ้มที่ดู... อ่อนโยนขึ้นเล็กน้อย... เธอใช้มืออีกข้าง... สัมผัสแขนของภูผาเบาๆ... ภูผาหลบสายตา... ใบหน้าของเขาแดงจัด... แต่ผมเห็น... รอยยิ้มเล็กๆ... ที่มุมปากของเขา... เป็นรอยยิ้มที่... น่าค้นหา... เหมือนกำลังประมวลผลกับสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้น... และกับความรู้สึกใหม่ที่กำลังตีตื้นขึ้นมา... เขาถอยกลับมาที่โต๊ะ... นั่งลงข้างๆ ผม... ตัวเขายังคงดู... ไม่ค่อยอยู่กับร่องกับรอยนัก... (ผมรู้ว่าโลกของเขากำลังสั่นคลอน...) แต่สำหรับภูผา... และสำหรับผม... คืนนี้คงจะ... ไม่เหมือนเดิม... อีกต่อไป... การได้เห็น... การได้ยิน... และ... การถูกแซวอย่างโจ่งแจ้งในสถานที่ที่ไม่คุ้นเคยแบบนี้... และ... การกระทำที่เขาเพิ่งทำลงไป... มันคงจะจุดประกายบางอย่างในตัวเขา... จุดประกายที่พร้อมจะลุกลาม... และเปลี่ยนแปลง... โลกทั้งใบของเขา... สู่โลกที่... อาจจะมีที่ว่าง... สำหรับความปรารถนาของผม... ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น... ผมจะไม่ยอมเสียเขาคนนี้ไป... นี่คือโอกาสของผม... โอกาสที่จะได้อยู่เคียงข้างเขา... และ... ได้เห็น... การเปลี่ยนแปลงทั้งหมด... / M" Y4 ~& O0 M' b4 ?
% _+ o* U( s2 S | 
ค้นหาสมาชิก
โพสต์ 
ดันกระทู้
ปักหมุดกระทู้
ล๊อคกระทู้
การ์ดสีสัน
โพสต์ 
โพสต์ 
โพสต์ 
โพสต์ 
ขอบคุณมากนะครับ