“ครั้งแรกกับตำรวจ” 2

za_4566

วันแรกของทาส
เล่าโดยบาส – เด็กช่างที่กลายเป็นของเล่นตำรวจ

วันนั้นกูคิดว่ามันจบแล้ว แค่โดนเอาแรง ๆ ครั้งเดียวจบ แต่ไม่ใช่
สามวันต่อมา โทรศัพท์กูสั่นกลางดึก
ไม่ใช่เบอร์ที่รู้จัก มีแค่ข้อความเดียว

“10 นาที มาหน้าซอยเดิม”

ไม่มาไม่ได้… เพราะตั้งแต่คืนนั้น กูไม่ต่างจากหมาที่มันจูงเชือกไว้
และคืนนี้ คือวันที่มันเริ่ม “ฝึก” กูจริงจัง

รถกระบะตำรวจคันเดิมจอดรอ ไฟหน้ารถไม่เปิด มีแค่เงาตัวมันในความมืด
กูก้าวขึ้นรถอย่างเงียบ ๆ หัวใจเต้นแรง ไม่รู้ว่าคืนนี้จะเจออะไร
มันไม่พูดซักคำ ขับรถออกนอกเมือง ถนนลูกรัง ฝุ่นตลบ
จนถึงบ้านไม้หลังเก่า ๆ รกร้าง มีแค่ไฟสีส้มดวงเดียวหน้าประตู

"ลงไป"

คำสั่งสั้น ๆ แต่กูรู้ทันทีว่า
คืนนี้ กูจะไม่ใช่แค่ “เหยื่อ”
แต่จะเป็น “ทาส”

มันพากูเข้าไปในห้อง มีเชือก ผ้าปิดตา และโซ่เส้นหนึ่งแขวนไว้กับขื่อ
มือมันกระชากเสื้อช่างกูออกอย่างไม่แคร์ว่าเนื้อจะถลอก
แล้วกระซิบข้างหูแบบเย็นเฉียบ

"ตั้งแต่คืนนี้ มึงจะไม่ใช่คนอีกต่อไป"
"กูจะลบทุกอย่างที่เป็นมึงออกให้หมด เหลือแค่ร่างที่รับคำสั่ง"

กูโดนปิดตา แขนถูกมัดยกขึ้นจนปลายเท้าแทบแตะพื้น
เสียงเข็มขัดหนังของมันดีดใส่หลัง
เสียงคำสั่งกระซิบช้า ๆ ทีละคำ
คำว่า “หมอบ” “เลีย” “ขอ” ดังวนในหูไม่หยุด
และทุกครั้งที่กูต่อต้าน มันจะลงโทษ—ทั้งร่างกาย และ…จิตใจ

จนสุดท้าย กูก็พูดประโยคนั้นออกมาเอง…

"นายครับ… ขอผมรับใช้"


เชือกที่มัดแขนกูยังค้างอยู่กับขื่อ มือชาไปแล้ว แต่กูไม่กล้าร้อง
ไม่ใช่เพราะกลัวเจ็บ
แต่กลัว…จะไม่ทำตามที่ “นาย” สั่ง

เสียงฝีเท้ามันเดินวนรอบตัวกู
ช้า หนัก หน่วง จนสุดท้ายมันหยุดข้างหลัง
มือมันลูบลงหลังที่เต็มรอยแดง พร้อมเสียงเข้มต่ำกระซิบ

"จำไว้ กูไม่ต้องการเด็กช่างหัวรั้น"
"กูต้องการแค่ ‘ทาส’ ที่เชื่อง หิวคำสั่ง และเสพความเจ็บจากนาย"

กูเงียบ กลืนน้ำลาย กัดฟันแน่น แต่หัวใจมันเต้นไม่เป็นจังหวะ
จากนั้นมันเอาผ้าปิดตามาออก แล้วจ้องตากูตรง ๆ
สายตามัน…ไม่มีคำถาม ไม่มีเมตตา

แค่ “ควบคุม”

มันชี้ไปที่พื้นหน้าเท้ามัน
"คุกเข่า"

กูทรุดลงทันที หัวแนบกับพื้นไม้เย็นเยียบ
"เลียรองเท้ากู แล้วพูดว่า ‘ทาสของนายต้องสกปรกกว่านี้’"

ในใจแม่งปะทะกันวุ่นวาย แต่ร่างกายมันไปก่อนแล้ว
ปลายลิ้นแตะลงบนปลายรองเท้าเปื้อนดิน
เหล็กเย็นปนกลิ่นหนังและโคลน
แล้วเสียงจากปากกูก็หลุดออกไปช้า ๆ

"ทาสของนาย... ต้องสกปรกกว่านี้ครับ"

มันยิ้มมุมปาก แล้วกระชากกูขึ้นมา
"ดี... คำสั่งต่อไปคือ—มึงจะไม่ใส่เสื้อผ้าอีกเมื่ออยู่ในบ้านนี้"
"และห้ามพูด... จนกว่ากูจะอนุญาต"

คำสั่งเริ่มถาโถม
กูไม่ใช่บาสเด็กช่างอีกต่อไป
แต่กำลังกลายเป็นสิ่งที่มันสร้างขึ้น
ช้า ๆ แน่น ๆ ลึกถึงข้างใน...


เชือกถูกคลายออก แขนกูแทบไม่มีแรง แต่กูก็ยังคลานลงไปตรงพื้นไม้ตามคำสั่ง
ร่างเปลือยเปล่าเลอะฝุ่น กับหัวใจที่ไม่รู้ว่ากลัว หรือยอมจำนน

มันยืนมองอยู่ข้างหน้า สูงใหญ่ในชุดตำรวจเต็มยศ
ขัดรองเท้าหนังจนเงาวับ ตัดกับร่างกูที่ดูเหมือนไม่ใช่ “คน” แล้ว

"เอามือไพล่หลัง คลานไปให้ถึงเท้ากู"

กูทำตามทันที เสียงหัวเข่าขูดกับไม้ดังกรอบแกรบ
พอถึง มันพูดต่อช้า ๆ

"บททดสอบของมึงคือความภักดี"
"ต่อจากนี้ ทุกครั้งที่กูสั่ง มึงต้องตอบว่า 'ทาสยินดีรับคำสั่ง' แล้วทำตามทันที"
"ผิดหนึ่งครั้ง โดนลงโทษ"

มันวางของบางอย่างไว้ตรงหน้า—ที่หนีบเหล็ก กับเชือกเส้นใหม่
"เริ่มจากคำสั่งแรก"
"เอาที่หนีบตัวนี้ หนีบที่หัวนมตัวเอง แล้วพูดคำสาบานของทาส"

กูมือสั่น แตะเหล็กเย็น ๆ ขึ้นมา
เสียงในหัวแม่งตีกันมั่ว แต่ร่างกายแม่งไม่รอ
"แกร๊ก!"
ความเจ็บแล่นเข้าทันที จุกจนแทบร้อง แต่กูเม้มปากแน่น

แล้วพูด...

"ทาสของนาย… ยินดีรับคำสั่ง ไม่กลัวเจ็บ ไม่กลัวอาย ไม่ใช่คนอีกต่อไป"

มันยิ้มมุมปาก เดินเข้ามาใกล้ ย่อตัวลงมากระซิบ
"ดีมากหมาของกู... มึงกำลังเรียนรู้แล้วว่า ความเจ็บคือรางวัล"

คืนที่สอง
กูโดนพาไปที่เดิม—บ้านไม้หลังเก่า เงียบ ชื้น และมีแค่ไฟดวงเดียว
นายยืนรออยู่แล้ว
พร้อมสายตาเย็นเฉียบ กับแส้หนังเส้นยาวในมือ

กูคลานเข้าไป ก้มหน้ากับพื้น
แต่ตอนที่กูเผลอเงยตาขึ้นมองเขา… เพียงแค่นั้น

"หยุด"
เสียงมันคมและต่ำจนใจเต้นหลุดจังหวะ
"มึงกล้าสบตานาย?"

กูรีบก้มหน้า รู้ตัวว่าทำพลาด
แต่สายไปแล้ว
มันเดินเข้ามา หยุดตรงหน้า ใช้ปลายเท้าดันคางกูขึ้น

"บทลงโทษของมึงคืนนี้คือ..."
"หนึ่งแส้… ต่อหนึ่งวินาทีที่มองหน้ากู"
"สิบวินาที—สิบที"

กูเงียบ หัวใจเต้นแรงจนหูอื้อ
แส้แรกฟาดลงมา—เสียงดัง "เพี๊ยะ!"
ความเจ็บพุ่งขึ้นหลังแบบไม่ทันตั้งตัว
แต่กูไม่ได้ร้อง เพราะรู้ว่า... ถ้าร้อง = เพิ่มอีกหนึ่งที

ทีที่สอง ทีที่สาม…
ร่างกายเหมือนไม่ใช่ของกูอีกต่อไป
แต่ในความเจ็บ มีบางอย่างมันเปลี่ยน…

นายเดินมาวางมือไว้ตรงหลัง กดรอยแผลเบา ๆ แล้วกระซิบ

"กูไม่ได้ลงโทษเพราะเกลียดมึง..."
"แต่เพราะทาสที่ดี... ต้องไม่มีความคิดเป็นของตัวเอง"

หลังจบสิบที กูยังคลานได้ไม่ดีพอ
นายเลยสั่งให้มุดใต้โต๊ะไม้ แล้วอยู่ตรงนั้นทั้งคืน
เปลือย
เจ็บ
เงียบ
และคิดซ้ำ ๆ แค่ว่า

"กูต้องไม่ทำผิดอีก..."
"กูต้องเป็นทาสที่ดีกว่านี้..."

nuangnut1996

สนุกมากครับ

paothai

สนุกมากครับ

xoman

ขอบคุณมากครับ

ta102

ขอบคุณครับ

pai_2552

ขอบคุณครับ

ทามาโยะ

สนุกมากครับ

ต้นIM

ขอบคุณครับ

mydragon123

ฟินนนนมากครับ
ตอนต่อไปอยู่ไหนคร้าบบบ
ขอบคุณครับ

art91

ขอบคุณครับ

tidchoo2

เพลินเลย ขอบคุณนะครับ

ta102

ขอบคุณครับ

tajarak3

ขอบคุณครับ

sm_boyz

ขอบคุณนะครัย รอติดตาม

natpol

ขอบคุณ

thai_boys

ขอบคุณมากๆครับ

senee78

ขอบคุณครับ

jor686868

โหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหห