ลืมรหัสผ่าน
 สมัครเข้าเรียน
ค้นหา
ดู: 121|ตอบกลับ: 5

นิยายสั้น เรื่องเงารักใต้แสงจันทร์ (คนกับผี) ตอนที่ 5

[คัดลอกลิงก์]

มาเฟียนักศึกษา

กระทู้
79
พลังน้ำใจ
3852
Zenny
20297
ออนไลน์
746 ชั่วโมง
โพสต์ 3 วันที่แล้ว | ดูโพสต์ทั้งหมด |โหมดอ่าน
แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย NOOFONG เมื่อ 2025-2-4 12:48


ตอนที่ 5
บันทึก พิริยวงศ์

กรัณย์ไม่ได้กลับไปที่เรือนไทยหลังนั้นเลยตั้งแต่วันที่เขาจากมา ธุระปะปังที่ดูเหมือนจะจัดการเสร็จภายในไม่กี่วัน กลับยืดยาวออกไปจนเขาแทบลืมเรื่องบ้านไปเสียสนิท

จนกระทั่ง…

"คุณกรัณย์ใช่ไหมครับ? บ้านใกล้จะซ่อมเสร็จแล้ว พรุ่งนี้คุณสะดวกเข้ามาตรวจดูมั้ยครับ?"

เสียงปลายสายจากช่างที่เขาว่าจ้างทำให้กรัณย์ชะงักไปชั่วครู่ ก่อนจะพยักหน้าอย่างนึกขึ้นได้

"อ่อ ครับ ๆ ได้เลย เดี๋ยวพรุ่งนี้ผมเข้าไป"

หลังจากวางสาย กรัณย์เอนหลังพิงพนักเก้าอี้ ถอนหายใจออกมาเบา ๆ ดวงตาเหลือบมองปฏิทินที่ตั้งอยู่บนโต๊ะ


สามเดือนเต็ม…


"ผ่านไปตั้งสามเดือนเชียวเหรอ..."

เขาพึมพำกับตัวเอง ปลายนิ้วแตะลงบนหน้าปฏิทิน ไล่ย้อนกลับไปดูวันสุดท้ายที่เขาเหยียบเรือนหลังนั้น วันที่เขาก้าวออกมาโดยไม่หันกลับไปมอง

เวลาที่ผ่านไปช่างรวดเร็วเสียจนน่าใจหาย

ตลอดเวลานั้น เขามัวแต่วุ่นวายอยู่กับงาน จนหลงลืมไปว่า ยังมีอีกคน...หรืออีก ‘ดวงวิญญาณ’ ที่ยังคงรออยู่ที่นั่น



พี่ภวินท์...


เงาของร่างโปร่งแสง เสียงทุ้มอบอุ่น และแววตาเศร้าลึกที่ทอดมองเขาอยู่เสมอ ยังคงติดอยู่ในความทรงจำของเขา

ตลอดสามเดือนที่ผ่านมา...ภวินท์จะเป็นอย่างไรบ้าง?

จะยังรออยู่ที่เรือนนั้นหรือเปล่า?

กรัณย์สะบัดศีรษะเบา ๆ ไล่ความคิดฟุ้งซ่าน ก่อนจะลุกขึ้นเดินไปจัดกระเป๋า

กรัณย์ก้าวขึ้นบันไดไม้เก่าที่ทอดตัวขึ้นสู่ชั้นสองของบ้าน เสียงแผ่นไม้ใต้ฝ่าเท้าดังแผ่วเบาไปพร้อมกับจังหวะลมหายใจของเขา แสงไฟสีส้มจากโคมไฟกระทบผนังเป็นเงาซ้อนทับกัน เงาของเขาเองทอดยาวไปตามราวบันได แกว่งไกวไปตามจังหวะการเคลื่อนไหว บ้านทั้งหลังเงียบงันจนได้ยินเสียงหัวใจตัวเองเต้นชัดเจน ความทรงจำเก่า ๆ ที่เคยถูกหลงลืมค่อย ๆ ผุดขึ้นมาทีละน้อย ขณะที่เขาเดินผ่านทางเดินที่เคยคุ้นเคยในวัยเด็ก

กรัณย์เดินผ่านโถงทางเดินชั้นสอง สัมผัสของพื้นไม้ใต้ฝ่าเท้าให้ความรู้สึกทั้งคุ้นเคยและแปลกแยกในเวลาเดียวกัน กลิ่นของไม้เก่าผสมกลิ่นอายของบ้านหลังนี้ทำให้เขานึกถึงช่วงเวลาในอดีต ภาพของตัวเองในวัยเด็กที่วิ่งเล่นไปทั่วบ้าน แว่วเสียงหัวเราะของคุณย่าที่ยังคงดังก้องอยู่ในห้วงความทรงจำ

เขาเดินไปชะงักอยู่หน้าห้อง ๆ หนึ่ง ประตูไม้บานเดิมตั้งตระหง่านอยู่ตรงหน้าห้องหนังสือของคุณย่า ห้องที่เขาไม่ได้ก้าวเข้าไปเลยตั้งแต่โตขึ้น

กรัณย์เผลอยกมือแตะลูกบิดอย่างลังเล นึกถึงวันที่เขาเคยนั่งตักคุณย่า ฟังเสียงนุ่ม ๆ ของท่านอ่านนิทานให้ฟัง ทุกเล่มมีกลิ่นหอมอ่อน ๆ ของดอกไม้แห้งที่ท่านมักใส่ไว้เสมอ มันเป็นกลิ่นที่ทำให้เขารู้สึกปลอดภัย

สุดท้าย เขาผลักประตูเข้าไป

ภายในยังคงเหมือนเดิมทุกอย่าง เพียงแต่ถูกทิ้งร้างไว้เป็นเวลานาน ลมหายใจของเขาสะดุดไปครู่หนึ่งเมื่อเห็นหนังสือหลายเล่มยังถูกจัดเรียงไว้อย่างเป็นระเบียบเหมือนเมื่อก่อน

ดวงตาของเขากวาดมองไปทั่ว ก่อนจะสะดุดเข้ากับบางอย่าง สมุดบันทึกเก่าเล่มหนึ่ง ถูกซ่อนลึกอยู่ในชั้นหนังสือ

กรัณย์ขมวดคิ้ว ก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบมันออกมา หน้าปกของสมุดเต็มไปด้วยร่องรอยของกาลเวลา กระดาษเปลี่ยนเป็นสีเหลืองซีด แต่หมึกที่จารึกไว้ยังคงชัดเจน

“บันทึก พิริยวงศ์”

ดวงตาของกรัณย์เบิกขึ้นเล็กน้อย

พิริยวงศ์…

เขาไล่ปลายนิ้วไปตามอักษรที่เขียนด้วยลายมือโบราณ ราวกับต้องการซึมซับมันให้ลึกลงไปในใจ

หรือบางที…มันอาจจะเกี่ยวกับ "คุณหลวงภวินท์"

กรัณย์สูดลมหายใจเข้าลึก ๆ ปลายนิ้วแตะบนขอบกระดาษที่เปลี่ยนเป็นสีเหลืองซีดเพราะกาลเวลา หัวใจเต้นแรงขึ้นโดยไม่รู้ตัว เขากำลังจะเปิดมันออกอ่าน แต่กลับลังเลขึ้นมาอย่างประหลาด

กรัณย์กลืนน้ำลาย หัวใจเต้นแรงขึ้นทุกขณะ ก่อนจะตัดสินใจเปิดหน้ากระดาษแผ่นแรกออก



ลายมือที่บรรจงเขียนอย่างเป็นระเบียบปรากฏขึ้นตรงหน้า

"...ปี พ.ศ. ****

เรือนพิริยวงศ์แห่งนี้ ยืนหยัดผ่านกาลเวลามาหลายชั่วอายุคน

ข้าเฝ้าดูมันทั้งรุ่งเรืองและร่วงโรย..."


กรัณย์อ่านตัวอักษรโบราณที่บันทึกด้วยหมึกสีจางอย่างตั้งใจ ทุกตัวอักษรแฝงไปด้วยความรู้สึกที่ลึกซึ้ง ไม่ใช่เพียงแค่บันทึกธรรมดา แต่มันให้ความรู้สึกเหมือนเป็นคำรำพึงถึงอดีตที่ผ่านเลยไป


ดวงตาของเขากวาดไปตามหน้ากระดาษ ไล่อ่านข้อความที่ถูกบันทึกไว้



ขณะเดียวกัน…


ที่เรือนไทยริมแม่น้ำ

ภวินท์ยืนอยู่ที่ระเบียงเรือนเก่า ทอดสายตามองออกไปยังแม่น้ำเบื้องหน้า สายลมพัดกลีบลั่นทมปลิวไหว ก่อนร่วงหล่นลงบนพื้นไม้

สามเดือนแล้ว...

สามเดือนแห่งความเงียบงัน

ภวินท์ไม่ได้พูดอะไรมากนัก ไม่ได้ออกไปหลอกใครเหมือนเคย เขาทำเพียงยืนมองเรือนที่ถูกซ่อมแซมไปทีละนิด สัมผัสถึงความเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นโดยที่ตนเองไม่สามารถเข้าไปมีส่วนร่วมได้จริง ๆ

กรัณย์...จะกลับมาหรือไม่?

เขาไม่แน่ใจ

บางที...มนุษย์คนนั้นอาจแค่ผ่านมา แล้วจากไปตามเส้นทางของตัวเอง โดยไม่หันกลับมามองเรือนเก่าแห่งนี้อีก

บางที...เขาอาจเฝ้ารออย่างไร้จุดหมาย

แต่ถึงอย่างนั้น เขาก็ยังคงรออยู่ดี







ในห้องหนังสือของคุณย่า

กรัณย์ยังคงจดจ่ออยู่กับบันทึกเก่าแก่ที่อยู่ในมือ ปลายนิ้วไล้ไปตามขอบหน้ากระดาษที่ซีดเหลืองจากกาลเวลา แสงจากโคมไฟส่องสะท้อนลงบนตัวอักษรที่บรรจงเขียนด้วยลายมือโบราณ

เขาพลิกหน้ากระดาษต่อไปอย่างระมัดระวัง สายตากวาดอ่านตัวหนังสือที่ค่อย ๆ คลี่คลายเรื่องราวของตระกูลพิริยวงศ์

"...ตระกูลพิริยวงศ์ สืบเชื้อสายมาจากขุนนางใหญ่แห่งกรุงรัตนโกสินทร์ตอนต้น บรรพบุรุษของเรามีบทบาทสำคัญในราชสำนัก เป็นข้าราชบริพารผู้จงรักภักดี และดำรงตำแหน่งในกรมต่าง ๆ สืบทอดกันมาหลายรุ่น..."


กรัณย์ขมวดคิ้วเล็กน้อย ร่างกายโน้มไปข้างหน้าโดยไม่รู้ตัวเมื่อพบว่ามันไม่ใช่เพียงแค่บันทึกทั่วไป แต่มันเต็มไปด้วยรายละเอียดของประวัติศาสตร์ที่แทบจะเป็นมรดกของตระกูล


"...เรือนพิริยวงศ์หลังนี้ สร้างขึ้นเพื่อเป็นที่พำนักของขุนนางชั้นสูงแห่งตระกูล มีอายุเก่าแก่กว่าศตวรรษ ผ่านสงครามและการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ แต่ยังคงยืนหยัดอยู่..."


เขาพลิกหน้าถัดไป และสิ่งที่ปรากฏบนกระดาษแผ่นต่อมา ทำให้หัวใจของเขาเต้นแรงขึ้น



"คุณหลวงภวินท์ ณ พิริยวงศ์ บุตรชายคนโตของตระกูล เกิดในปีพุทธศักราช **** เป็นผู้มีความสามารถรอบด้าน ได้รับการศึกษาอย่างดีและรับราชการในตำแหน่งสำคัญ เป็นที่โปรดปรานของเจ้านาย..."


กรัณย์เบิกตาขึ้นเล็กน้อย


คุณหลวงภวินท์...


เขารีบอ่านต่อ ขณะที่สมองเริ่มปะติดปะต่อเรื่องราว



"...ท่านเป็นบุรุษที่เฉลียวฉลาด เคร่งครัดในระเบียบวินัย ซื่อตรงต่อหน้าที่ อีกทั้งยังมีรูปลักษณ์ที่งดงาม จึงเป็นที่หมายปองของหญิงสาวมากมาย…"


กรัณย์กวาดสายตาอ่านต่อไป เนื้อความในบันทึกยังคงบรรยายถึงคุณหลวงภวินท์ไว้อย่างละเอียด



"...แต่แม้ว่าหญิงสาวมากมายจะหมายปองท่านเพียงใด ท่านกลับหาได้มีใจปฏิพัทธ์ต่อผู้ใดไม่ ท่านสุภาพอ่อนน้อมต่อสตรีทุกคน ทว่าหัวใจของท่านกลับมิได้ไหวหวั่นต่อความรักที่ผู้คนหยิบยื่นให้..."


กรัณย์กวาดสายตาไล่ไปตามตัวอักษรอย่างเร่งรีบ แต่แล้ว…



บันทึกกลับตัดจบไปอย่างกะทันหัน ราวกับเรื่องราวของคุณหลวงภวินท์ถูกกลืนหายไปจากหน้ากระดาษ

“อะไรเนี่ย...” เขาพึมพำเบา ๆ

กรัณย์พลิกหน้าต่อไปเร็วขึ้น หวังว่าจะมีข้อมูลเพิ่มเติม แต่มันกลับกลายเป็นหน้าว่าง ๆ

เพียงชั่วพริบตา...

แผ่นกระดาษเก่า ๆ แผ่นหนึ่ง ร่วงหล่นลงบนหน้าตักของเขา

กระดาษแผ่นนั้นซีดเหลืองไม่ต่างจากสมุดบันทึก หมึกจางเลือนไปบางส่วน แต่ลายมือยังคงบรรจงวิจิตร ราวกับเจ้าของจดหมายตั้งใจเขียนมันด้วยความรู้สึกลึกซึ้ง

กรัณย์ค่อย ๆ หยิบมันขึ้นมา คลี่ออกอ่านอย่างระมัดระวัง ดวงตาของเขากวาดไปตามตัวอักษรที่ถูกจารึกไว้ ทุกตัวอักษรเต็มไปด้วยอารมณ์ที่หนักแน่นและงดงาม

"...เจ้ารู้หรือไม่ ว่าข้ามิเคยหวังสิ่งใดจากชีวิต นอกจากการได้เคียงข้างเจ้า..."


กรัณย์ชะงัก นัยน์ตาสั่นไหวไปกับความหมายของถ้อยคำ


"...ในสายตาของผู้อื่น ข้าอาจเป็นเพียงขุนนางผู้เยือกเย็น เคร่งครัดในหน้าที่และยศศักดิ์ แต่หากเจ้ามองลึกลงไป เจ้าจะเห็นว่าหัวใจของข้านั้น… เป็นของเจ้าแต่เพียงผู้เดียว..."


ลมหายใจของกรัณย์สะดุดไปชั่วขณะ


"หากชีวิตนี้มิอาจสมหวัง หากเส้นทางของข้าต้องขีดไว้เพียงลำพัง ข้ายินดีจะรอ แม้เพียงเงาของเจ้าจะยังคงอยู่ในความทรงจำของข้าก็ตาม..."


เขาสัมผัสได้ถึงความรู้สึกที่ถ่ายทอดผ่านหมึกที่จารึกไว้ เป็นความรักที่เปี่ยมล้น เป็นความโหยหาที่มิอาจพานพบ เป็นคำรำพันของใครบางคนที่เต็มไปด้วยความอาวรณ์


และท้ายสุดของจดหมาย…

เขาพบกับลายเซ็นที่เขาคุ้นเคย


"ภวินท์ ณ พิริยวงศ์"


กรัณย์กำกระดาษแน่นขึ้นโดยไม่รู้ตัว หัวใจเต้นแรง


"พี่ภวินท์..."


นี่คือจดหมายที่ภวินท์เคยเขียน มันอาจเป็นจดหมายฉบับสุดท้ายที่เขาได้ฝากถึงใครบางคน ก่อนที่ชีวิตของเขาจะจบลง


กรัณย์รู้สึกถึงความหนักหน่วงในอก ภวินท์ในตอนนั้น... ต้องเผชิญกับอะไรบ้าง?


เขาเงยหน้าขึ้นจากจดหมาย ลมหายใจติดขัด

เขารู้แล้วว่า…เขาต้องกลับไปเรือนหลังนั้น

และต้องทำให้คุณผีโบราณที่ยังคงรออยู่... ได้พบกับจุดจบที่สมบูรณ์เสียที






ณ เรือนไทยหลังเดิม

สายลมยามบ่ายพัดผ่านท้องฟ้าเหนือเรือนไทยหลังงาม กรัณย์ยืนมองเรือนที่ถูกรีโนเวทใหม่ รู้สึกถึงความเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้น แม้โครงสร้างและบรรยากาศโดยรวมยังคงเป็นเรือนไทยหลังเดิมที่เขาจากมาเมื่อหลายเดือนก่อน แต่สิ่งหนึ่งที่ชัดเจนคือบ้านหลังนี้ไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป

ไฟฟ้าถูกติดตั้งเรียบร้อย ไม่ต้องอาศัยแสงจากตะเกียงน้ำมันเหมือนแต่ก่อน บ้านที่เคยเงียบมืดมิด ยามค่ำคืน ตอนนี้กลับดูอบอุ่นและมีชีวิตชีวาขึ้น ห้องน้ำได้รับการต่อเติมให้เหมาะกับยุคปัจจุบัน มีทั้งฝักบัว เครื่องทำน้ำอุ่น และสุขภัณฑ์ครบครัน อย่างน้อย เขาก็ไม่ต้องทนทรมานกับน้ำเย็นเจี๊ยบที่ลานโล่งหลังบ้านอีกต่อไป

แต่ถึงแม้ทุกอย่างจะดูพร้อมและสะดวกสบายขึ้น... กรัณย์กลับรู้สึกว่างเปล่าอย่างประหลาด

เงียบเกินไป

ไร้วี่แววของ "คุณผีโบราณ" ที่เขาคุ้นเคย

เขาก้าวขึ้นเรือน พลางเรียกชื่อเจ้าของเรือนเสียงดัง

"พี่ภวินท์!"

เงียบ…

"พี่ภวินท์! ผมกลับมาแล้วนะ!"

เงียบสนิท ไม่มีแม้แต่เสียงตอบรับหรือสัมผัสเย็นวาบเหมือนทุกครั้งที่ภวินท์มักลอยผ่านเขาไปเงียบ ๆ

กรัณย์เริ่มเดินสำรวจไปทั่วเรือน ตั้งแต่ห้องโถงใหญ่ ระเบียงเรือน ไปจนถึงห้องพักที่เขาเคยใช้ แต่ทุกที่กลับว่างเปล่า ไม่มีแม้แต่เงาของร่างโปร่งแสงที่เคยยืนรออยู่ตรงนี้

หัวใจของเขาเต้นแรงขึ้นอย่างไม่สบายใจ

"พี่อยู่ไหน..."

เสียงของเขาเบาลงโดยไม่รู้ตัว ขณะที่เดินเข้าไปในห้องรับแขก มองไปรอบ ๆ พลันสายตาเหลือบเห็นตู้ไม้เก่าที่ยังตั้งอยู่ตรงมุมเดิม ขาเดินเข้าไปใกล้ ลูบไล้ไปตามเนื้อไม้ พลางนึกถึงคืนแรกที่เขาได้เจอภวินท์ คุณผีโบราณผู้มาพร้อมกับกลิ่นลั่นทมและสายลมยามค่ำคืน

หายไปไหนกันนะ…

เขาถอนหายใจ หยิบสมุดบันทึกเล่มเก่าที่พกติดตัวมาวางลงบนโต๊ะ กรัณย์ไม่แน่ใจว่าการค้นพบในบันทึกนี้มีความหมายอะไรกับตัวเขาเอง แต่เขารู้ว่า มันต้องเกี่ยวข้องกับภวินท์อย่างแน่นอน

แต่ตอนนี้... เขากลับไม่พบคนที่เขาอยากเจอที่สุด

ดวงตาคู่นั้นที่เคยมองเขาด้วยความสงบ รอยยิ้มบาง ๆ ที่มักจะผุดขึ้นมาเวลาถูกเขาหยอกล้อ เสียงทุ้มที่เคยบ่นว่าเขาก่อกวน แต่ก็ไม่เคยไปไหนไกลจากสายตา

ทุกอย่างเงียบงัน ราวกับภวินท์ไม่เคยอยู่ที่นี่มาก่อน

ดอกลั่นทมที่เคยเบ่งบานอย่างงดงาม บัดนี้กลับร่วงโรยเกลื่อนพื้น แห้งเหี่ยวไปตามกาลเวลา กลีบบางที่เคยส่งกลิ่นหอมจาง ๆ ถูกสายลมพัดปลิวไหว ก่อนจะจมหายไปในความเงียบของเรือนที่ไร้ผู้คน

กรัณย์ขบกรามแน่น รู้สึกถึงความว่างเปล่าที่กัดกินหัวใจโดยไม่รู้ตัว เขากำมือแน่น มองไปรอบเรือนที่ได้รับการซ่อมแซมใหม่ ทุกอย่างยังเหมือนเดิมตามที่เขาให้สัญญาไว้... แต่กลับไม่มี ‘เขา’ อยู่ตรงนี้อีกแล้ว

หรือว่าภวินท์ไปเกิดแล้ว?

หรือบางที... อาจเกิดเรื่องอะไรขึ้น?

กรัณย์ไม่รู้คำตอบ แต่เขารู้เพียงอย่างเดียว…

เขาไม่อยากให้เป็นแบบนี้เลย




******************************
TBC.
ฝากติดตามตอนต่อไปด้วยนะครับ







คะแนน

จำนวนผู้เข้าร่วม 1พลังน้ำใจ +16 Zenny +300 ย่อ เหตุผล
ดอกม่วง + 16 + 300

ดูบันทึกคะแนน

นายกสโมสร

กระทู้
0
พลังน้ำใจ
241642
Zenny
97910
ออนไลน์
18019 ชั่วโมง
โพสต์ 3 วันที่แล้ว | ดูโพสต์ทั้งหมด

นิสิตสัมพันธ์

กระทู้
5
พลังน้ำใจ
20291
Zenny
11899
ออนไลน์
1326 ชั่วโมง
โพสต์ 3 วันที่แล้ว | ดูโพสต์ทั้งหมด
อ่าว หายไปไหน ไหนว่าไปไหนไม่ได้ไง หรือโดนหมอผีจับไปแล้ว?

นายกสโมสร

กระทู้
28
พลังน้ำใจ
170485
Zenny
173547
ออนไลน์
28982 ชั่วโมง
โพสต์ เมื่อวานซืน 07:18 | ดูโพสต์ทั้งหมด
ขอขอบคุณ​

มาเฟียนักศึกษา

กระทู้
1
พลังน้ำใจ
9975
Zenny
11162
ออนไลน์
669 ชั่วโมง
โพสต์ เมื่อวานซืน 14:18 | ดูโพสต์ทั้งหมด
แอบดูอยู่ตรงไหนหรือเปล่า หรือว่างอน ที่หายไปตั้ง 3 เดือน

มาเฟียนักศึกษา

กระทู้
0
พลังน้ำใจ
7738
Zenny
2267
ออนไลน์
631 ชั่วโมง
โพสต์ เมื่อวาน 20:48 | ดูโพสต์ทั้งหมด
ขอบคุณครับ
ขออภัย! คุณไม่ได้รับสิทธิ์ในการดำเนินการในส่วนนี้ กรุณาเลือกอย่างใดอย่างหนึ่ง เข้าสู่ระบบ | สมัครเข้าเรียน

รายละเอียดเครดิต

A Touch of Friendship: สังคมจะน่าอยู่ เมื่อมีผู้ให้แบ่งปัน ฝากไวเป็นข้อคิดด้วยนะคะชาวจีโฟกายทุกท่าน
!!!!!โปรดหยุด!!!!! : พฤติกรรมการโพสมั่วๆ / โพสแต่อีโมโดยไม่มีข้อความประกอบการโพส / โพสลากอักษรยาว เช่น ครับบบบบบบบบ, ชอบบบบบบบบ, thxxxxxxxx, และอื่นๆที่ดูแล้วน่ารำคาญสายตา เพราะถ้าท่านไม่หยุดทีมงานจะหยุดท่านเอง
ขอความร่วมมือสมาชิกทุกท่านโปรดโพสตอบอย่างอื่นนอกเหนือจากคำว่า ขอบคุณ, thanks, thank you, หรืออื่นๆที่สื่อความหมายว่าขอบคุณเพียงอย่างเดียวด้วยนะคะ เพื่อสื่อถึงความจริงใจในการโพสตอบกระทู้ และไม่ดูเป็นโพสขยะ
กระทู้ไหนที่ไม่ใช่กระทู้ในลักษณะที่ต้องโพสตอบโดยใช้คำว่าขอบคุณ เช่นกระทู้โพล, กระทู้ถามความเห็น, หรืออื่นๆที่ทีมงานอ่านแล้วเข้าข่ายว่า โพสขอบคุณไร้สาระ ทีมงานขอดำเนินการตัดคะแนน และ/หรือให้ใบเตือนสมาชิกที่โพสขอบคุณทันทีที่เจอนะคะ

รูปแบบข้อความล้วน|โทรศัพท์มือถือ|ติดต่อลงโฆษณา|จีโฟกายดอทคอม

ข้อความที่ท่านได้อ่านในเว็บจีโฟกายดอทคอมนี้ เกิดจากการเขียนโดยสาธารณชน และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ หากท่านพบเห็นข้อความใดๆ ที่ขัดต่อกฎหมาย และศิลธรรม ไม่เหมาะสมที่จะเผยแพร่ ท่านสามารถแจ้งลบข้อความได้ที่ Link “แจ้งลบโพสนี้” ที่มีอยู่ใต้ข้อความทุกข้อความ หรือ ลืมพาสเวิดล๊อกอิน/ลืมชื่อที่ใช้สมัคร หรือข้อสงสัยใดๆแจ้งมาที่ G4GuysTeam[at]yahoo.com ขอขอบพระคุณที่ให้ความร่วมมือ

กรณีที่ข้อความ/รูปภาพในกระทู้นี้จัดสร้างโดยผู้ลงข้อมูลเอง ลิขสิทธิ์จะเป็นของผู้ลงข้อมูลโดยตรง หากจะทำการคัดลอก/เผยแพร่ ต้องได้รับอนุญาตจากผู้ลงข้อมูลก่อนนะคะ หรือลงที่มาไว้ด้วยค่ะ

©ขอสงวนสิทธิ์คอนเซ็ปต์,คำอธิบาย,หัวข้อ/หมวดหมู่เว็บ ห้ามลอกเลียนแบบ คิดเอาเองนะคะอย่าเอาแต่ลอก

GMT+7, 2025-2-7 18:22 , Processed in 0.101093 second(s), 26 queries .

Powered by Discuz! X3.5, Rev.8

© 2001-2024 Discuz! Team.

ตอบกระทู้ ขึ้นไปด้านบน ไปที่หน้ารายการกระทู้