แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย nobodyknows เมื่อ 2024-8-23 18:45
) D. G! w6 f; {# l" p' `; J3 L1 e; K& {* m$ |- [( q
บทนำ ที่มาของผม & H8 _# N# |8 Z9 T) a& D6 m9 u
“เฮียระวัง!”
& @: V* B$ {- E. D
“ไนซ์หลบลูก” & Z6 {( l4 D! d7 |; x
เอี๊ยดดด ปัง เสียงตะโกนของพ่อแม่ผมดังขึ้น และน่าจะดังที่สุดเท่าที่ผมเคยได้ยินมาในชีวิต ตามมาด้วยเสียงกระแทกของสิ่งรอบตัวที่ดังเหมือนระเบิดในหนังสงคราม แล้วภาพทุกอย่างก็มืดสนิทไปในไม่กี่วินาที . `$ }+ e: f, Y/ _) b
ผมจำได้ว่าตอนนั้นมันเจ็บไปทั้งตัวเลย แขนขาก็ขยับไม่ได้เลยสักอย่าง ลืมตาขึ้นมาอีกทีก็อยู่ในห้องสีขาวสว่างมีคุณป้าพยาบาลกำลังทำแผลที่ขาให้ผมอยู่ ทุกคนในห้องนั้นดูเร่งรีบกันหมด มีเสียงคนตะโกนเรียกกัน เสียงเครื่องใช้ไฟฟ้าบางอย่างดัง ติ้ด ติ้ด อยู่ตลอด ( t. B& ]+ p/ r7 e; S
ทำไมผมถึงมาอยู่ในห้องนี้ได้ล่ะ ผมเพิ่งกลับจากไปเที่ยวทะเลในปิดเทอมหน้าร้อนกับพ่อแม่ไม่ใช่เหรอ
$ { m5 [* g8 ?) f% Z1 U
“แสบหน่อยนะคะ อดทนนะลูก” คุณป้าพยาบาลร่างท้วมยิ้มก่อนใช้สำลีชุ่มยาสีเข้มทาที่รอยถลอกบนตัวผม ; K8 J3 h; C- n1 Y) U4 B, E8 P! Q
“คุณป้าครับ พาผมไปหาป๊าม้าได้ไหมครับ” 2 Z9 _6 d0 b: c/ T. g( Y4 R% Y
“ดะ..ได้ค่ะ แต่หนูต้องรอให้ป้าทำแผลเสร็จก่อนนะ” สีหน้าของคุณป้าพยาบาลใจดีถอดสีก่อนจะเร่งมือทำแผลให้ผมจนเสร็จ . s+ G! z! _6 T- ~/ e
ไม่นานผมก็ถูกเข็นบนรถเข็นมาหน้าห้องใหม่ ประตูห้องเป็นแผ่นเหล็กทึบบานใหญ่ที่เขียนห้ามคนนอกเข้าไป คุณป้าพยาบาลบอกผมให้รอตรงนี้เพราะต้องไปเอาของสำคัญจากป๊าม้ามาให้ผม ข้าง ๆ ผมมีผู้หญิงคนหนึ่งกำลังนั่งร้องไห้ฟูมฟายอยู่ เธอดูเสียใจมากอย่างกับโลกทั้งใบของเธอพังลงไปแล้ว $ E" P) H1 H7 T/ L" H- X
“คุณป้าครับ ไม่เป็นไรนะครับ ผมเองก็รอเจอป๊ากับหม่าม้าอยู่เหมือนกัน” 1 i8 I, D& n+ J+ L# h& z
“อะไรนะจ๊ะ” , b0 t. k- v: c w
“เดี๋ยวผมอยู่ตรงนี้เป็นเพื่อนคุณป้าเองครับ” ผมยิ้มให้กับผู้หญิงคนนั้น เธอยังร้องไห้ไม่หยุดแต่ก็หันกลับมายิ้มตอบผมเล็กน้อย + x9 {( _# G+ V! T( u
และในไม่กี่นาทีถัดมาโลกทั้งใบของผมก็พังลงตามคุณป้าคนนั้นไปติด ๆ พยาบาลแจ้งว่าพ่อแม่ของผมเสียแล้วจากอุบัติเหตุทางรถยนต์ที่เพิ่งเกิดขึ้น มีเพียงแค่ผมเท่านั้นที่รอดมาได้เพียงคนเดียว ผมไม่รู้ว่าควรต้องทำอะไรต่อไป ทำไมป๊ากับม้าถึงทิ้งผมไว้คนเดียว ผมได้แต่นั่งเหม่อลอยบนรถเข็นผู้ป่วยอยู่ตรงนั้นหลังรู้เรื่องที่เกิดขึ้น น้ำอุ่น ๆ เริ่มไหลออกมาจากตาของผม จะมีเด็กอายุ10 ขวบที่ต้องรับมือกับเรื่องหนักหน่วงขนาดนี้สักกี่คนบนโลก 7 C# F. r( M1 C u" \. [( a* l. l2 J
เรื่องในวันนั้นยังคงฉายซ้ำในความทรงจำของผมทุกปีตั้งแต่อายุ 10 ขวบ จนถึงตอนนี้ เป็นภาพจำที่ไม่เคยลบเลือนไปตามกาลเวลาแต่ยังชัดเจนเสมอมา จากวันนั้นถึงวันนี้ผมก็ไม่มีโอกาสได้เจอป๊าม้าที่เป็นครอบครัวของผมอีกเลย ญาติของผมก็ไม่สามารถตามหาตัวหรือติดต่อได้สักคน ถึงจะดูหดหู่สักหน่อยแต่ยังพอมีผู้ใหญ่ใจดีที่รับผมมาอุปการะเป็นลูกบุญธรรมและทำให้ชีวิตของเด็กคนนั้นยังมีทางไปต่อ
! E0 O6 p5 G0 V. ^. r! j
คุณหญิงกชพรรณ ธาดาวรพงศ์ คุณป้าที่นั่งร้องไห้หน้าห้องฉุกเฉินในวันนั้นพร้อมกันกับผม ลูกชายคนเล็กของเธอเสียไปในเหตุการณ์เดียวกันกับพ่อแม่ของผม เธอเสียใจมากกับการสูญเสียลูกชายของเธอแต่เธอเองก็เอ็นดูและสงสารผมที่ต้องเสียครอบครัวไปในตอนที่ยังเด็กมาก เมื่อจัดการเอกสารและตรวจสอบเรื่องกฎหมายเรียบร้อยเธอก็รับผมเข้าเป็นบุตรบุญธรรมของ “ธาดาวรพงศ์”
7 R7 K) V. C; i9 I3 ~+ K
เหตุการณ์อุบัติเหตุในวันนั้นเกิดเหตุรถบรรทุกขนาดใหญ่พุ่งชนรถของลูกชายคุณหญิงกชพรรณที่เพิ่งกลับจากไปเลือกซื้อของให้คุณแม่ก่อนจะกระเด็นต่อมาชนรถของครอบครัวของผมอีกทอดหนึ่ง เหตุการณ์นั้นมีผู้โชคดีรอดชีวิตมาได้เพียงคนเดียวคือผม “ไนซ์” ลูกชายเพียงคนเดียวของครอบครัวที่โชคร้าย
7 Q; T* h: V5 {! a8 E
“คุณไนซ์จะรับมื้อเช้าเลยไหมคะ ป้าจะได้จัดขึ้นโต๊ะให้เลย” ( S+ d( x+ Q0 Z- L. ]
“ไม่เป็นไรครับป้าแพร ไนซ์ไปทานที่โรงเรียนกับเพื่อนดีกว่าครับ ขอบคุณครับ” ผมไหว้หญิงสาวสูงวัยในชุดยูนิฟอร์มคนงานของคุณหญิงกชพรรณก่อนเช็กความเรียบร้อยของชุดนักเรียนอีกครั้ง
' v1 _4 X& Y2 O0 S" q- J
ชีวิตของผมตั้งแต่ก้าวเข้ามาอยู่ในบ้านนี้ก็เปลี่ยนไปจากชีวิตเดิมที่เคยอยู่กับครอบครัวอย่างลิบลับ ถึงแม้จะไม่ได้รักความรักที่อบอุ่นจากพ่อแม่ที่แท้จริงแล้ว แต่คุณหญิงรวมถึงพี่ ๆ คนงานในบ้านก็เอ็นดูและดูแลผมดีมากจนแทบไม่รู้สึกว่าขาดเหลืออะไร 2 b* t, m8 J" m: ^
ธาดาวรพงศ์ เป็นตระกูลที่ครอบครองธุรกิจโรงพยาบาลเอกชนขนาดใหญ่ในเขตปริมณฑลซึ่งมีคุณหญิงกชพรรณเป็นผู้บริหารใหญ่เนื่องจากคุณชายสามีของคุณหญิงเสียไปได้ราว 10 ปีแล้ว ทำให้ชีวิตประจำวันของผมเปลี่ยนจากการตื่นมาช่วยงานป๊าม้าเปิดร้านอาหารเล็ก ๆ ในวัยเด็กต้องหันมาให้ความสนใจแต่เรื่องเรียนเพราะคนงานที่คุณหญิงมีก็สามารถทำงานทุกอย่างที่มีในบ้านได้ครบจนไม่ได้ต้องการให้ผมไปช่วยหยิบจับอะไรแล้ว
2 @* T7 @0 @8 K
“น้องไนซ์จะไปโรงเรียนแล้วเหรอลูก” % y8 ~1 z' `; c8 L2 y( L
“อรุณสวัสดิ์ครับคุณหญิงแม่” ผมเงยหน้าจากจอโทรศัพท์มือถือขึ้นสวัสดีผู้มีพระคุณของผม ปัจจุบันคุณหญิงเองก็อายุเข้า 64 ปีแล้วแต่ยังดูแข็งแรงกระฉับกระเฉงอยู่เลย
, I$ D9 p y8 G/ _4 C. j
“วันนี้ตื่นเช้าเชียว วันสุดท้ายแล้วใช่ไหมลูก” 4 y- S8 Q. }) p. w0 V
“ใช่ครับ ตอนเย็นจะมีงานปัจฉิมด้วยครับ ผมจะขอให้พี่ช้างไปรับช้าหน่อยนะครับ”
: T {, Q- b; P
“ได้เลยลูก บอกกับช้างเขาเลย ไปดีมาดีนะลูก” ผมไหว้คุณหญิงอีกรอบก่อนจะรีบขึ้นรถที่คนงานที่บ้านมาจอดรอเพื่อไปโรงเรียน ผมมีคนรับส่งไปโรงเรียนแบบนี้ตั้งแต่ย้ายเข้ามาอยู่ในบ้านนี้แล้ว จะเรียกว่าสะดวกสบายก็คงใช่ แต่ก็ทำให้ผมไม่ค่อยได้ใช้ชีวิตวัยรุ่นสนุกสุดเหวี่ยงอย่างเพื่อน ๆ เขาเท่าไหร่ + V7 [7 t/ i) a0 {/ Y
หลังจากวันนี้ผมก็จะเรียนจบมัธยมแล้ว คงมีโอกาสได้ออกไปใช้ชีวิตของตัวเองมากขึ้นกว่านี้ล่ะมั้ง ผมยังทันไม่คิดเลยด้วยซ้ำว่าชีวิตในรั้วมหาวิทยาลัยของผมจะเป็นไปอย่างไร แต่อย่างน้อยขอแค่ให้ผมได้มีความสุขกับเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ ในทุกวันแบบนี้ก็พอแล้วล่ะ และที่สำคัญก็หวังลึก ๆ ว่าจะได้ลองทำอะไรมากขึ้นในสิ่งที่ผมชอบ ไม่สิ เรียกว่าคลั่งไคล้เลยก็ได้ล่ะแต่ต้องเก็บเป็นความลับไว้เพราะกลัวว่าจะทำให้คุณหญิงและคนในบ้านไม่สบายใจ
, k* g$ H# l" T/ d6 F1 T. q
9 M# {1 }5 l+ Z* s) U
--------------------------------------------------------------------------------------- ฝากติดตามชีวิตต่อจากนี้ของไนซ์ด้วยนะครับ ประการณ์ที่กำลังจะได้เจอนำพาไนซ์ไปเจอทั้งความสุขและความเสียวอย่างแน่นอน | 
ค้นหาสมาชิก
โพสต์ 2024-8-23 18:42:12
ดันกระทู้
ปักหมุดกระทู้
ล๊อคกระทู้
การ์ดสีสัน
โพสต์ 2024-8-23 19:54:08
โพสต์ 2024-8-24 04:05:37
โพสต์ 2024-8-25 01:53:03
