ในช่วงเย็นของวันนั้น
“กลับมาแล้วครับ วันนี้ขายดีมั้ย”
“ก็ไม่ดีเท่าตอนเอ็งอยู่หรอก กลับไวก็ดีจะได้ช่วยข้าเก็บร้าน”
“อ้าวแล้ววันนี้เปียกปูนไปไหนจ๊ะ ไปบ้านเจ้าตาลอีกแล้วหรอ”
“โอยยย วันนี้มันเอาแต่นอนหมกอยู่บนบ้านโน้นน ไม่คิดจะมาช่วยกันทำมาหากินเลย โรงเรียนก็ไม่รู้จักไป ข้าอุตส่าห์เสียค่าเทอมแพงๆให้มันได้เรียนที่เดียวกับเอ็ง ไอ้ขนมเอ้ย ว่าแล้วก็ขึ้นไปดูน้องมันหน่อยสิ ได้กินข้าวบ้างหรือยังก็ไม่รู้”
“จ่ะแม่ เดี๋ยวผมจะขึ้นไปดูมันให้”
ก็อก ก็อก…
“ไม่กิน….จะนอน ไม่ต้องเคาะ”
ทันทีที่จะยินเสียงเคาะเรียก เปียกปูนก็บอกปัดออกไปก่อน ทั้งที่ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าคนข้างนอกเป็นใคร ก็มันไม่อยากเจอหน้าใครทั้งนั้นนี่นา
“พี่เองนะ เป็นอะไร ไม่สบายตรงไหนหรือเปล่า”
“กูสบายดี ยังไม่ตายง่ายๆหรอก ไม่ต้องห่วง”
“แล้วทำไมไม่ออกมากินข้าว”
“กูไม่ค่อยหิว บอกแม่ด้วยว่าพรุ่งนี้ไม่ต้องปลุก”
ก็อก ก็อก
“เปิดประตูให้กูหน่อย ถ้ามึงไม่ได้เป็นไรจริงๆ”
“มึงจะมาเซ้าซี้ให้น่ารำคาญทำไมวะ กูบอกว่าไม่ได้เป็นอะไร มึงจะไปไหนก็ไป”
ขนมยังดื้อดึงอยู่แบบนั้น ความห่วงใยที่ทำเอาคนข้างในตะโกนออกมาด้วยน้ำเสียงรำคาญ
หลังจากนั้นความเงียบดั่งที่ใจต้องการก็กลับคืนสู่ปกติอีกครั้ง หยดน้ำสีใสหยาดรินอาบแก้มพี่ชายคนโต
‘กูเป็นห่วงมึงนะ แต่ถ้ามึงยังอยากอยู่คนเดียวในตอนนี้ก็ไม่เป็นไร’ ความคิดมากมายที่ไม่อาจพูดออกไป ขนมได้แต่ใช้นิ้วปาดน้ำตาไวๆ เก็บความรู้สึกอัดอั้นเอาไว้ในใจ ก่อนจะเดินกลับเข้าห้องตัวเองไป
| 
ค้นหาสมาชิก
โพสต์ 2024-3-13 20:30:49
ดันกระทู้
ปักหมุดกระทู้
ล๊อคกระทู้
การ์ดสีสัน
โพสต์ 2024-3-13 20:38:06
โพสต์ 2024-3-14 03:14:46
โพสต์ 2024-3-27 00:35:06
ขอบคุณครับ